သစ္ပင္ရဲ႔ ငွက္ကေလးအေပၚ ထားရွိတဲ႔ ေမတၱာဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးပြားနက္ရႈိင္းလာခဲ႔သလုိ ငွက္ကေလးရဲ႔ သစ္ပင္အေပၚ ထားတဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးဟာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးပြားလုိ႔ အထပ္ထပ္ ရစ္ေႏွာင္မိခဲ႔ၾကတယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က မုိးေတြ သည္းခဲ႔တယ္….
မုိးေရေတြထဲမွာ သစ္ပင္ရယ္ေလ ငွက္ကေလး အလာကုိေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနခဲ႔မိတယ္.
မုိးေတြ ေလေတြၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ တစ္စုံတစ္ခုကို မသဲမကြဲ လွမ္းျမင္လုိက္ရတယ္.
သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းပုံသစ္သီးေလးကုိ အဆင္သင္႔လုပ္ထားရင္း ငွက္ကေလးအလာကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔.
အနားေရာက္ေတာ႔မွ…
ေဩာ္… တစ္ျခားငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ မုိးလာခုိတာပါလား…
ျဖဴစင္စြာ ျပဳံးျပလုိက္ျပီး သူနားခုိဖုိ႔ တစ္ေနရာ ဖန္တီးေပးခဲ႔တယ္.
နားပါေစေလ…
သူ႔အတြက္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနခဲ႔သလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေပးစြမ္းႏုိင္ေနခဲ႔တာကုိး…
တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ႔ မင္းငါ႔အရိပ္မွာ ခုိနားသြားခဲ႔ဖူးတာေလးကုိ ေထာက္ျပီး ငါ႔အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းမေျပာရင္ ျပီးတာပါပဲ.
ေျပာခဲ႔ရင္ေရာ..
အင္း… ဒါဆုိရင္လည္း ငါ႔ထုိက္နဲ႔ ငါ႔ကံပဲေပါ႔ကြာ…
ေလာေလာဆယ္ မင္းအရိပ္လုိတယ္မဟုတ္လား.. ယူပါ. ခုိနားပါ. စားသုံးပါ ငွက္ကေလးေရ…
ငါကေတာ႔ ငွက္အမ်ိဳးအမည္မခဲြျခားတတ္ပါဘူး. ငါ႔မွာ ရွိတာ ေပးခ်င္ပါတယ္.
တစ္ခုကလဲြလုိ႔ေပါ႔.
ငါ႔ရဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းပုံသစ္သီးေလးက လဲြလုိ႔ က်န္တာ စိတ္ၾကိဳက္ယူငင္ သုံးစဲြပါ အမ်ိဳးအမည္မသိရတဲ႔ ငွက္ကေလးေရ…
…
သစ္ပင္လည္း သူသိပ္ခ်စ္တဲ႔ ငွက္ကေလးအလာကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔ရင္း ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္.
“ေဒါက္.”
ခဲလုံးတစ္လုံး သစ္ပင္ေခါင္းေပၚကုိ ျပဳတ္က်သလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.
“ေဒါက္.ေဒါက္.ေဒါက္..”
အုိး. ဟုတ္ပါတယ္ေလ.
တစ္စုံတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႔ တံခါးကုိ လာေခါက္ေနတယ္.
အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ သစ္ပင္က…
“ဘယ္သူလဲ.”
“အခ်စ္ပါ.”
“ငါ႔နားမွာ အခ်စ္မရွိေတာ႔ဘူး”
“အခ်စ္ ရွိပါတယ္.”
သစ္ပင္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ပိ္တ္ထားခဲ႔တဲ႔ တံခါးေလးကုိ ဖြင္႔လုိက္ေတာ႔ အခန္းတံခါး၀မွာ သူရယ္ေလ…
ငွက္ကေလးရယ္ေပါ႔…
အေတာင္ပံေလးေတြ မုိးစုိေနလုိ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနရွာတယ္.
သစ္ပင္ရင္ထဲမွာ ကရုဏာစိတ္ေတြ လွ်ံက်သြားခဲ႔တယ္.
“မင္း. ငါ႔ဆီကုိ ျဖစ္ေအာင္ လာတယ္ေနာ္. ငါ ဘယ္လုိ ၀မ္းသာမွန္းမသိဘူးကြာ.”
ငွက္ကေလးလည္း ဘုဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.
“လာခ်င္လုိ႔လာတာမဟုတ္ပါဘူး. ကတိေပးထားျပီးမွ ပ်က္သြားမွာစုိးလုိ႔”
အဲလုိေျပာျပီး ငွက္ကေလးလည္း သစ္ေခါင္းေလးထဲကုိ လွမ္း၀င္လုိက္ခဲ႔တယ္.
“ေရေတြစုိေနတာေတြ သုတ္လုိက္ဦးေနာ္…”
ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ သစ္ပင္လည္း ငွက္ကေလးအတြက္ ေရသုတ္ဖုိ႔ အျပာေရာင္ပု၀ါေလးတစ္ထည္ လွမ္းေပးလုိက္တယ္.
သစ္ပင္က.
“ေကာ္ဖီေသာက္မလား. ကုိယ္ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္း ေဖ်ာ္တတ္တယ္.”
“ႏုုိး. ေကာ္ဖီဆုိ မၾကိဳက္. တစ္ျခားဟာဆုိ ေသာက္မယ္. ”
“ဘာလုိ႔လဲ ငွက္ကေလးရဲ႔.”
“ေဩာ္. သူပဲ. ေကာ္ဖီေသာက္တုိင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ လြမ္းတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ေလ. မေသာက္ခ်င္ပါဘူး. ကုိယ္႔ဖာသာပဲ လြမ္းခ်ည္ေတာ႔.”
သစ္ပင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ သတိရသြားခဲ႔ျပီး တစ္ခ်က္ျငိမ္က်သြားခဲ႔တယ္.
သူ႔ေခါင္းကုိ တစ္ခ်က္ ခါထုတ္လုိက္ျပီး…
“ဒါေတြက ျပီးခဲ႔ပါျပီကြာ. ျပီးခဲ႔ပါျပီ.”
ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ဘာဆက္ေျပာမလဲလုိ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္ေလ.
သစ္ပင္က.
“ငွက္ကေလးေရ. ငါေျပာမယ္ကြာ…”
အဲသလုိေျပာရင္း ငွက္ကေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သစ္ပင္ကုိ ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.
မီးေရာင္ ၀ုိးတ၀ါးေလးေအာက္မွာ..
ေရစုိေနတဲ႔ အေမႊးအေတာင္ေလးေတြနဲ႔
ခပ္ေထာ္ေထာ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး..
ၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္လုံးေလး…
အုိး…
ငွက္ကေလးရယ္..
မင္းသိပ္လွတယ္ကြယ္…
“ေျပာေလ. နားေထာင္ေနတယ္.”
ငွက္ကေလးက စိတ္မရွည္သလုိ လွမ္းျပီးေျပာလုိက္ေတာ႔မွ သစ္ပင္လည္း သတိျပန္၀င္သြားခဲ႔တယ္.
“ေဆာရီးကြာ. ငါလြတ္သြားတယ္.”
ငွက္ကေလးလည္း ေက်နပ္သလုိ ျပဳံးရင္း ၾကမ္းျပင္ကုိ အေၾကာင္းမဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ျပန္တယ္ေလ.
သစ္ပင္ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကို သူမသိဘဲ ေနမလား…
သစ္ပင္က ဆက္ေျပာပါတယ္..
“ငွက္ကေလးေရ. ငါမင္းကုိ တစ္ေန႔မေတြ႔ရရင္ မေနႏုိင္ေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနမိျပီကြာ. အဲဒါ ဘာလုိ႔လဲ မင္းသိလား”
ငွက္ကေလးလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေမးကေလးကုိ ဆတ္ခါ..
“ဘာျဖစ္လုိ႔…”
“ငါမင္းကုိ ခ်စ္လုိ႔…”
ငွက္ကေလးလည္း ျပဳံးေနရာက တစ္ျခားဖက္ကုိ မ်က္ႏွာေလး လွည္႔သြားခဲ႔ျပန္တယ္.
“ေျပာျပီးျပီပဲ သစ္ပင္ရယ္… ခင္ပါ… ခင္တာေကာင္းပါတယ္. သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္က အခုိင္ျမဲဆုံးပဲေလ. ခင္ပါေနာ္. မခ်စ္ပါနဲ႔.”
သစ္ပင္လည္း နံရံကုိ လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေထာက္ထားလုိက္ျပီး ေနာက္ဖက္ကုိ လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ ေမးတယ္.
“မင္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဘာလုိ႔ ညာေနရတာလဲကြာ…”
သစ္ပင္ရ႔ဲ မခ်ိတင္ကဲ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ ငွက္ကေလး အလန္႔တၾကား လွည္႔ၾကည္႔မိခဲ႔တယ္.
“ငါေျပာခဲ႔ျပီးျပီပဲ သစ္ပင္ရယ္… ငါ႔မွာ အခြင္႔မရိွပါဘူး. ငါ႔ကုိ နားလည္ပါကြာ.”
သစ္ပင္လည္း အံကုိ တင္းတင္း တစ္ခ်က္ၾကိတ္ရင္း ငွက္ကေလးဖက္ကုိ လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔ကို စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.
ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာခဲ႔တယ္.
“ဒီေလာက္ မုိးေတြေလေတြ သည္းထန္ေနခ်ိန္မွာ ငါမင္းဆီကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာခဲ႔သလဲ.
ဒီေလာက္ ငါ႔အတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါစြန္႔စားေနခဲ႔သလဲ..
မင္းေတြးၾကည္႔ပါ သစ္ပင္ရယ္. မင္းေတြးၾကည္႔လုိက္စမ္းပါ…”
သစ္ပင္က…
“ငါသိပါတယ္ကြာ. အဲလုိခနဲ႔သလုိ ေလသံနဲ႔ မေျပာစမ္းပါနဲ႔. ငါသိခ်င္တာက၊ ေျပာရရင္ကြာ. ငါၾကားခ်င္တာက မင္း ငါ႔ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ႔ ၀န္ခံခ်က္တစ္ခုပဲ. အဲဒါကုိ ငါ အတိအလင္း ၾကားခ်င္တယ္. သိခ်င္တယ္. ေရွ႔လည္း ဆက္မတုိးဘူး. ေနာက္လည္း ဆုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး. မင္းရဲ႔ အဲဒီ႔စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔တင္ ငါ အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္ရဲတယ္.”
ငွက္ကေလးက ဟတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ရင္း…
“သစ္ပင္ရယ္… မင္း ငါ႔ဆီက တြယ္တာမႈေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ အားကုိးယုံၾကည္မႈေတြ ရေနခဲ႔ျပီပဲ… ငါ႔ကုိ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ဘာလုိ႔ ပုိ႔ခ်င္ေနရတာလဲကြာ.”
“ငါ႔အတြက္ မင္းနဲ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားပိုင္ခြင္႔ ရွိမရွိ သိခ်င္တယ္… တစ္ခြန္းပဲ ေျပာ…”
သစ္ပင္က အဲလုိလည္း ေမးလုိက္ေရာ ငွက္ကေလးလည္း မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ရင္း ရီေ၀တဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ သစ္ပင္ကုိ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္..
“မင္းမွာ အခြင္႔အလမ္း ရွိမရွိ ဆိုတာထက္ ငါကုိယ္တုိင္ကုိက ငါ႔ရဲ႔ ကတိနဲ႔သစၥာကုိ အလဲအထပ္မလုပ္ႏုိင္တာ ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ သစ္ပင္… ”
ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာခဲ႔ပါတယ္…
“တကယ္ဆုိ ငါဟာ ဘ၀တစ္ခုုကို သတ္မွတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ. ဒါေပမယ္႔ ဘ၀က သတ္မွတ္ခံလုိက္ရတဲ႔ ကုိယ္ပုိင္အေတာင္ပံ မရွိတဲ႔ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. ဒါကုိ မင္းနားလည္ပါ. နားလည္ပါ သစ္ပင္ရာ…”
သစ္ပင္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ သူ႔သစ္ကုိင္းေလးေတြကုိ လႈပ္ေနခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ ငွက္ကေလးကုိ ႏွေမ်ာတသျခင္းေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ျပန္တယ္.
ငွက္ကေလးလည္း ဒီတစ္ခါေတာ႔ သစ္ပင္ရဲ႔ အၾကည္႔ေတြကုိ မလႊဲဖယ္ေတာ႔ဘဲ အားကုိးယုံၾကည္ ျမတ္ႏုိးသက္၀င္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.
သစ္ပင္ရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာခဲ႔ျပီး သံစဥ္ခ်ဳိေလးတစ္ပုဒ္ ငွက္ကေလးထံကုိ လြင္႔စဥ္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္ေလ…
ရင္ထဲက စဲြခဲ႔တယ္ မဏိစႏၵာ။
ဘုရင္႔ဘ႑ာ မေတာ္မတရားနဲ႔
အရွင္႔အာဏာ ေစာ္ကားခဲ႔မိသူမုိ႔
ေဩာ္… ဓားထိကာ အေသသတ္ရင္လည္း
ေက်နပ္မွာပါ။
မေလ်ာ္တာ၊ အခက္ၾကံဆမိလုိ႔
အေနာ္ရထာ မ်က္မာန္ရွမွာလဲ
ခံရမယ္ ေသအခ်ာ သိေပမယ္႔
ေ၀ဒနာရွိသူ ရင္မွာမေအးေလေတာ႔
ေသေဘးကုိတဲ႔ မျမင္သာ
အၾကင္နာက ႏွစ္ဆင္႔ပုိကဲ။
မသင္႔ေလ်ာ္တာ ခ်စ္လာခဲ႔သူမုိ႔
အရွင္႔အေပၚမွာ သစၥာမဲ႔သူလုိ႔
ကဲ႔ရဲ႔ကာ ဆုိခ်င္ဆုိ
ျငိဳျငင္လုိက ျငိဳျငင္လုိက္
ကုိယ္႔ထုိက္နဲ႔ ကို္ယ္႔ၾကမၼာေပါ႔
ဘုရင္႔အာဏာ မဖီဆန္ရဲတာေၾကာင္႔
လက္လႊဲကာ ေရွ႔ေတာ္ဆက္ရေပမယ္႔
ေမြ႔ေပ်ာ္ရက္တယ္ သခင္ထင္သလား
ရင္ခြင္မွာ ဆယ္ေနကဲသလုိ
အျမဲပူေလာင္လွခ်ည္ရဲ႔
ၾကိဳးေႏွာင္ကာ အရွင္တည္းပါလုိ႔
ရင္ထဲကုိ လွံမထိခင္က
ခ်စ္မိသူ အသည္းေၾကြျပဳန္းကာ
(မဏိစႏၵာရယ္…)
ကုိယ္ကေတာ႔ အျမဲေသဆုံးခဲ႔ျပီပဲ….
ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)
မုိးေတြေလေတြ စဲသြားျပီး ငွက္ကေလး ျပန္သြားေတာ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္တည္း ေကာင္းကင္ျပာၾကီးေအာက္မွာ လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ႔တယ္.
ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ႔ ငွက္ကေလးက မျပန္ခင္ ေျပာသြားခဲ႔တယ္ေလ…
သူ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သစ္ပင္ဆီကုိ လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးတဲ႔. သူ႔အိမ္ေလးကို မုိးမ၀င္ခင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရမွာမုိ႔လုိ႔တဲ႔ေလ…
သစ္ပင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က တစ္ေန႔လုံး သူ႔ရဲ႔ အျမစ္ေတြကုိ အစမ္းလႈပ္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.
ညေရာက္ေတာ႔ အားလုံးတိတ္ဆိတ္အိပ္ေမာက်သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သစ္တစ္ပင္ကုိ ေကာင္းကင္ျပင္က လမင္းၾကီးက တအံ႔တဩ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္ေလ….
ဟုတ္တယ္…
သစ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔ျပီ…
အဲဒီ႔ညက သစ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တာကေတာ႔ ငွက္ကေလးေနတဲ႔ အိမ္ေလးဆီကုိပဲေပါ႔…
ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိ႔၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြကုိ ျဖတ္သန္းလုိ႔ ငွက္ကေလးေနတဲ႔ အိမ္ေလး ရွိရာဆီကုိ သစ္ပင္ မေလွ်ာ႔တဲ႔ဇြဲနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္.
အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ အခန္းေခါင္းရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေနရာယူလုိက္ရင္း သစ္ပင္ဟာ သူ႔ရဲ႔ သစ္ကုိင္းေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလးေတြကုိ လႈပ္ခတ္လုိ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပဲ ၾကားသိနားလည္ႏုိင္မယ္႔ သံစဥ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ သီက်ဴးခဲ႔လုိက္တယ္….
နတ္သမီးေလး (၁၄) ပါးက သစ္ပင္နားမွာ ကခုန္လုိ႔ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ၾကိဳဆုိေနခဲ႔ၾကတယ္…
လမင္းၾကီးကလည္း ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ျပိဳင္ဖက္မရွိ ထြန္းလင္းေတာက္ပလုိ႔ သစ္ပင္ရဲ႔ ေမတၱာေတာ္ေတးကုိ အားျဖည္႔သီေၾကြးေနခဲ႔တယ္ေလ…
ဆက္ရန္...
<သွ်င္ေနမင္း>
2 comments:
အခ်စ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သြားတာေပါ့ေနာ္..။
လင့္ခ္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းရဲ့ အဆိုေတာ္ နာမည္ သိခ်င္တယ္...။
ေလးမေရ...
သီခ်င္းနာမည္က “မင္းမသိေအာင္ ခ်စ္မယ္” တဲ႔.
အဆုိေတာ္ကေတာ႔ ထူးအယ္လင္းပါ. ေနာက္ထြက္တဲ႔အေခြထဲကေပါ႔.
ေကာ္မန္႔အတြက္လည္း ေက်းဇူး... :)
Post a Comment