သူရယ္... ကုိယ္ရယ္.. ပင္လယ္ၾကီးရယ္...

ဟုိးအရင္တစ္ပတ္က ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အရင္တစ္ပတ္က ျပန္ေရာက္တယ္.

ခရီးစဥ္အေၾကာင္း စာေရးမယ္ ေရးမယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနပါေသာ္လည္း မုဒ္က မကပ္တာနဲ႔ စာတစ္လုံးမွ ထြက္က်မလာဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ. မေရးတာလည္း ၾကာျပီဆုိေတာ႔ စာတစ္လုံးတစ္လုံး ေရးရမွာကိုပဲ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္ေနသလုိလုိ… အင္း… ခက္ရခ်ည္ရဲ႔…


အဲဒါနဲ႔ပဲ မေန႔ကေတာ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိျပီး အလုပ္ကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အိတ္ကုိ အခန္းထဲ ၀ုန္းခနဲပစ္ထည္႔၊ ဖိနပ္ကုိ ဖိနပ္စင္ေပၚ ပစ္ကန္ထည္႔လုိက္ျပီး ေရခဲေသတၱာအေပၚထပ္ကုိ ဆဲြဖြင္႔ျပီးသကာလ စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစမယ္႔ စားဖြယ္ရာေလးတစ္ခုကို ဆဲြလုိက္ပါေတာ႔တယ္.

ဘာလဲဟုတ္စ….
 
ပီ.အာရ္.ေအ.တီ.ေအ ပါ..

ဟုတ္… ပလာတာပါ. (prata)

ဘာရယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူးဗ်. စိတ္ကူးေပါက္လာတာနဲ႔ ဆီကုိ ခါတုိင္းထက္ နည္းနည္းေလးပုိထည္႔လုိက္တယ္. ရြရြေလး ေၾကာ္စားမယ္ဆုိျပီးေတာ႔ေပါ႔.

ဒါက ပုံ ၁ ပါ. မေၾကာ္ရေသးခင္အေျခအေနေပါ႔.

ဒါကေတာ႔ ေၾကာ္ေနဆဲ..

ဒါကေတာ႔ ေၾကာ္ျပီးသကာလ အေနအထားေပါ႔ဗ်ာ..

ပလာတာ ေၾကာ္ေနရင္းနဲ႔ သူမကုိ သြားသတိရလုိက္ေသးတယ္. ကုလားစာၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ႔ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေၾကာ္ေကၽြးတဲ႔ ပလာတာၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလးကုိ ႏွစ္ျခိဳက္တိမ္မူးစြာနဲ႔ပဲ စားေနမလားရယ္ေပါ႔.

တဆက္တည္းမွာပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ္ၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကုိ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သြားသတိရလုိက္မိေသးတယ္.

အဲဒီ႔ကားကုိ မွတ္မိၾကမလားမသိဘူး. စစခ်င္းမွာပဲဗ်ာ. ပင္လယ္ၾကီးကုိ မ်က္ႏွာမူျပီး ထြန္းအိျႏၵာဗုိက ေအာ္ေျပာတယ္.

“မယ္မဒီ…. နင္႔ကုိ ငါမုန္းတယ္…နင္႔ကုိ ငါသိပ္မုန္းတယ္.”

အဲဒီ႔မွာပဲ ေနာက္တစ္ခန္းမွာက်ေတာ႔ ေမသန္းႏုထင္တယ္. ပင္လယ္ၾကီးကုိပဲ ကြိဳင္ထပ္ရွာျပန္တယ္..
(နာမည္ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိပါ.ေဆာရီးကုိပဲသုံးလုိက္ေတာ႔မယ္.)

“ေဆာရီးးးးးးးး… နင္႔ကုိ ငါသိပ္မုန္းတယ္…နင္႔ကုိ ငါသိပ္မုန္းတယ္.”

အဲ႔မွာ စေတြ႔တာပဲ…

ေျပာခ်င္တာက မုန္းတဲ႔အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး. ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္း ဟတ္ဟတ္.

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ႔ဇာတ္ကားကုိမ်ား ပရိသတ္မွတ္မိေလမလားလုိ႔ အစေဖာ္ေပးတာပါ.

အဲဒီ႔ကားထဲမွာ လြင္မုိးက စာေရးဆရာေပါ႔ဗ်ာ. ျမိဳ႔ထဲမွာ တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္းငွားေနတယ္. သူက ထြန္းအိျႏၵာဗိုကုိ သူ႔တုိက္ခန္းလုိက္လည္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚတဲ႔အခန္းေလးကုိ ေျပာခ်င္တာပါ…

“ကုိယ္႔ဆီ လုိက္လည္ပါလား”

ထြန္းအိျႏၵာဗိုက ဘာလဲေပါ႔ ျပန္ၾကည္႔လုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ လြင္မုိးက ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည္႔ရွိတဲ႔ပုံနဲ႔ မထိတထိေလးေျပာလုိက္တယ္.

“မင္းကုိ ကုိယ္ေကာင္းေကာင္းဧည္႔ခံမွာပါ. ကုိယ္ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းေဖ်ာ္တတ္တယ္ကြ” တဲ႔ေလ..

လြင္မုိးလည္း အဲဒီ႔လုိနဲ႔ ေမသန္းႏုကုိ သူ႔တုိက္ခန္းအလည္ေခၚျပန္ေရာ… အဲဒီ႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ေတးထားတာ.

ငါတစ္ေန႔ ကုိယ္႔တုိက္ခန္းေလးနဲ႔ ကုိယ္ေနရရင္…

ငါတစ္ေန႔ ကမၻာေက်ာ္ဘက္ဆဲလား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔ရင္…

ငါတစ္ေန႔ ငါစိတ္၀င္စားတဲ႔ ေၾကာင္မေလး (အဲေလ. ေကာင္မေလးကုိ) ငါ႔အခန္းအလည္ေခၚခြင္႔ရခဲ႔ရင္…

ရင္…
ရင္..
ရင္… ေပါ႔ဗ်ာ.

ဖုန္းလာတာမဟုတ္ပါဘူး. ဒါေတြသာျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဆုိရင္ေပါ႔ဗ်ာ. အဟတ္..ဟတ္..

အဲဒီ႔မွာတင္ သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ႔ အေတြးေလးက တစ္ခ်က္၀င္လာခဲ႔တယ္.

ခုဆုိ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံၾကတယ္ေပါ႔ဗ်ာ. အဲ. သြယ္၀ုိက္ေသာအားျဖင္႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ တုိက္ရုိက္ေျပာထည္႔လုိက္ရရင္ေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါးလူသိမ်ားတဲ႔ စာတစ္အုပ္မွ မထုတ္ရေသးေသာ စာေရးဆရာေပါက္စေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္. (သူမ်ားေတြေျပာေနရင္ မျပည္႔စုံမွာစုိးလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိပဲ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင္႔လိုက္ေတာ႔တယ္.)

စိတ္ကူးၾကည္႔လိုက္မိတယ္.

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လုိ႔ သူမနဲ႔ ဆုံေတြ႔ခြင္႔ရခဲ႔ရင္ေပါ႔.

ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းေဘးက ခုံတန္းလ်ားေလးေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပလာတာ (အဲေလ. ပါဂ်ဲရုိး) ကားအသစ္စက္စက္ၾကီးကုိ ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေလးထုိးရပ္.

ကားမွန္ေလးကုိ အသာေလးခ်ေပးလိုက္ျပီး သူမဖက္ကုိ မခုိ႔တရုိ႔ေလးလွမ္းၾကည္႔.

သူမက ေလတုိက္တဲ႔ဖက္ကုိ ေခါင္းေလး အသာေလးေစာင္းလုိက္ျပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ ညာဖက္လက္ကေလးနဲ႔ အသာအယာသပ္တင္..

သူမ လည္ပင္းမွာစည္းထားတဲ႔ ပရာဒါ လည္စည္းေလးက ေလထဲမွာ တလြင္႔လြင္႔.

သုတ္ခနဲေဆာင္ယူလာတဲ႔ ေလျပည္ေလးနဲ႔အတူ ဘားဘယ္ရီ (Burberry) ေရေမႊးနံ႔ေလးက ကားေလးထဲမွာ သင္းပ်ံ႔ေန…

အဲဒီ႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က သူမမ်က္ႏွာဖူးရြရြေလးကုိ ျမတ္ႏုိးျခင္းေပါင္း ေထာင္ေသာင္း ကုေဋကုဋာမ်ားစြာနဲ႔ ေဂၚရႈိးရႈိး(အဲေလ. စုိက္ၾကည္႔လုိက္ရင္း)

“ကုိယ္႔ဆီလုိက္လည္ပါလား ေဘဘီ..”

သူမက မပြင္႔တပြင္႔ေလးျပဳံးျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္လွည္႔အၾကည္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လြင္မုိးထက္ ပုိျပီး ဆဲြေဆာင္မႈရွိတဲ႔ အျပဳံးေလးနဲ႔ၾကည္႔လိုက္ရင္း

“မင္းကုိ ကုိယ္ ဧည္႔ခံမွာပါ… ကုိယ္ ပလာတာေကာင္းေကာင္းေၾကာ္တတ္တယ္ကြ..”

ေကာင္မေလး ခုိက္သြားမွာေသခ်ာတယ္ေနာ္..

ဟတ္ဟတ္..

အခုိက္လြန္ျပီးေတာ႔… “သူရယ္… ဟုိေလ နံျပားေရာဖုတ္တတ္လားဟင္” ဆုိလုိ႔ကေတာ႔ ေသျပီဆရာ..

ကဲဗ်ာ.. စကားျပန္ဆက္မယ္ေနာ္…

စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ႏွစ္ခ်ပ္တိတိေၾကာ္ျပီးေတာ႔ ကုလားေ၀႔ရြက္ေလးျဖဴးထားတဲ႔ ကုလားပဲဟင္းေလးကုိ မုိက္ကရုိေ၀႔ဖ္ထဲ ပစ္ထည္႔ျပီး ၃ မိနစ္ေလာက္ အပူေပးလုိက္ပါတယ္.

အဲဒီ႔ေနာက္မွာေတာ႔ သရက္သီးေဖ်ာ္ရည္ေအးေအးေလးကုိ ရွန္ပိန္ခြက္ေလးထဲ အသာေလးငွဲ႔ထည္႔လုိက္ျပီးေတာ႔ မယ္မဒီရယ္၊ ေဆာရီးရယ္၊ ပင္လယ္ၾကီးရယ္ကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း သူမ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီလုိက္လည္မယ္႔ တစ္ေန႔ (သုိ႔မဟုတ္) သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သီးသီးသန္႔သန္႔ေလးေတြ႔ႏုိင္မယ္႔ တစ္ေန႔ေလးကုိ စိတ္ကူးေလး ယဥ္ေနလုိက္ေတာ႔တယ္.

Y.

(ဘာစာေရးေရး ထြက္က်မလာဘူးျဖစ္ေနလုိ႔ ေရးခ်င္ရာေရးထည္႔ပစ္လုိက္တာပါ. စာျမည္းလုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ေပးပါဗ်ာ ေနာ႔. ;D )