Friday, April 17, 2009

မန္းသၾကၤန္ လြမ္းဆန္ကာ တမိျပန္ေတာ႔... (၂)

ဒီလုိနဲ႔ မန္းေျမမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေလးႏွစ္တာ ေနခဲ႔ပါတယ္.

သိတဲ႔အတုိင္းပဲ ပထမဦးဆုံးႏွစ္မွာေတာ႔ လာေခၚမယ္႔ အစ္ကုိၾကီးကုိေစာင္႔ရင္း မေပၚလာရာက ရွက္ေသြးမႊန္ျပီး သၾကၤန္ဆုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ကားနဲ႔ မလည္ေတာ႔ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္ေလ.

ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ႔ ကုိယ္႔ကတိအတုိင္း ကားနဲ႔ မလည္ဘူး.

စက္ဘီးေလးနဲ႔ လည္တယ္. ဘာရမလဲ...

ေဩာ္... သိတယ္... ေမးေတာ႔မယ္ဆုိတာ.

ငု၀ါနဲ႔ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ဟုတ္လား...

ဘယ္လုိေျပာရမလဲေပါ႔ေနာ္.

အင္း... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲရွိတဲ႔အတုိင္း ေျပာျပခြင္႔ရရင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ

တကယ္ေတာ႔လည္းေလ.

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ငု၀ါနဲ႔ သၾကၤန္လည္းျပီးေရာ..

ေတြ႔ေတာင္မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ႔ဘူး.

သူလည္း ဘယ္ဆီေနတယ္မသိ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ငု၀ါေျခာက္လုိ႔ ပိေတာက္ဆီ စိတ္ေရာက္. ပိေတာက္ေပ်ာက္ေတာ႔ အေျခာက္ဆီေရာက္... အဲေလ... မႊားကုန္ျပီဗ်ာ...

ဆုိလုိခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ေတြမ်ားျပီး သမီးရည္းစားကိစၥေတြ ေခါင္းထဲမထည္႔ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ. အဲဒါပါပဲေနာ္...

ကဲ. တစ္ႏွစ္စာ ထပ္ျပီး စကစ္(ပ္)လုိက္မယ္.

ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ သၾကၤန္ခ်ိန္ခါ ေရာက္လာျပန္ပါေပါ႔ကလား....

........

မႏၱေလး မဟာသၾကၤန္လုိ႔ ေခၚၾကတဲ႔ႏွစ္ေပါ႔...

မဟာသၾကၤန္ဆုိတဲ႔ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ကုိပဲ အၾကီးအက်ယ္ကို ျပင္ဆင္ေဆာက္လုပ္ထားၾကပါတယ္.

မ႑ပ္ၾကီးေတြမ်ား ဟီးေနတာပဲ. အဲဒီ႔တုန္းက နာမည္အၾကီးဆုံး မ႑ပ္ကေတာ႔ လန္ဒန္ေပါ႔ဗ်ာ.

ၾကီးဆုိ သူကလည္း နာမည္ၾကီး အဆုိေတာ္ေတြကိုပဲ ငွားတာေလ... သၾကၤန္လည္းလည္ရင္း တီး၀ုိင္းလည္းၾကည္႔ရတာ နည္းတဲ႔ အခြင္႔အေရးလား...

ျပီးေတာ႔ အုိင္စီကုိေလးျဖဴတုိ႔ကုိ ငွားရတာကလည္း မလြယ္လွဘူး... ကုိေလးျဖဴကုိ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေတာင္ၾကီးဖက္က လာလာ မသြားၾကတာ မ်ားတယ္. အဲဒီ႔ႏွစ္ကေတာ႔ ကုိေလးျဖဴကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရလုိက္ၾကတယ္.

သၾကၤန္မတုိင္ခင္ကတည္းက တီးတုိးတီးတုိးနဲ႔ေပါ႔...

ဟာ... ေဟ႔ေကာင္... ေလးျဖဴလာမွာကြ.

ဟယ္... သိလား... ထြန္းအိျႏၵာဗို္ ဒီမ႑ပ္မွာ ထုိင္မွာတဲ႔...

အင္း.... ပရိသတ္ကေတာ႔ ကုိေလးျဖဴတုိ႔ ကုိမ်ိဳးၾကီးတုိ႔ ဆုိတာထက္ အဲဒီ႔ႏွစ္ သၾကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပိေတာက္ပန္းေလးေတြ ပန္ဆင္သူ ေပၚေလလား မေပၚေလလားကုိပဲ ပုိစိတ္၀င္စားၾကမယ္ထင္ပါတယ္. (ထင္တာပဲေလ. သိဘူး.)

အဲဒီ႔ႏွစ္က တရုတ္တန္းနားက ပိေတာက္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပိေတာက္တစ္ခက္ ရခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ သူမအတြက္ ပန္ဆင္ေလဖုိ႔ ေသခ်ာရည္စူးျပီး အျမန္ျပန္လာခဲ႔တယ္.

အိမ္ကုိေရာက္တာနဲ႔ ဖိနပ္ေတာင္မခၽြတ္ရေသးခင္ အျမန္ေျပာလုိက္မိတယ္.

"မားသားၾကီး... ေရာ႔... ဒီမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးလာခဲ႔တယ္."

.....

ပုံမွန္အတုိင္းပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတယ္. မုန္႔စားတယ္. တီး၀ိုင္းၾကည္႔တယ္. ေန႔ခင္းဖက္ ျပန္နားတယ္. ညေနဖက္ ျပန္ထြက္တယ္. ညဖက္ တီး၀ိုင္းေတြ လုိက္ၾကည္႔တယ္. ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔က မဟာသၾကၤန္မ႑ပ္ၾကီးေရွ႔မွာ တပ္စြဲျပီး လာသမွ် အလွျပကားေတြေရာ၊ ကားေတြေပၚက အလွမယ္ေလးေတြကုိေရာ. အကုန္ထုိင္ငမ္းပစ္တယ္. အဲေလ... ထုိင္ၾကည္႔႔ပစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ.

မွတ္မွတ္ရရ. အက်ေန႔ညမွာေပါ႔ဗ်ာ.

က်ဳံးဖက္ကုိ မ်က္ႏွာမူျပီး ေဆာက္ထားတဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔က မဟာသၾကၤန္မ႑ပ္ၾကီးေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ဗယာေၾကာ္စားျပီး ျငိမ္႔ေနပါတယ္.

သိတယ္မဟုတ္လား.. ဟုိ ဗယာေၾကာ္ေသးေသးေလးေတြေလ....

အဲဒီ႔ဗယာေၾကာ္ေရာင္းတဲ႔ ကုလားကလည္း သိပ္လည္တယ္. လူေတြမ်ားတဲ႔ေနရာနားေရာက္ရင္ ေလညာမွာ ေနရာယူတယ္.

ျပီးတာနဲ႔ သူ႔ဗယာေၾကာ္ပိစိေကြးေလးေတြကုိ ထည္႔ထည္႔ျပီး ေၾကာ္ပါေလေရာ...

အနံ႔ကလည္း ဘာေမႊးသလဲမေမးနဲ႔... ခဏေနရင္ သူ႔ေဘးနားမွာ လူေတြ၀ုိင္းကုန္ၾကေတာ႔တာပဲ.

စကားမစပ္... ကၽြန္ေတာ္ ဗယာေၾကာ္ သိပ္ၾကိဳက္တယ္. ဂလု... :)

အဲဒီ႔လုိ ဗယာေၾကာ္ေလးစားလုိက္. ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးနဲ႔ ထုတ္ထားတဲ႔ အေအးေလး ေသာက္လုိက္၊ မ႑ပ္ၾကီးေပၚကုိ လွမ္းလွမ္းရိႈးလုိက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ႔တာေပါ႔.

ေျပာလုိ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး. သၾကၤန္သီခ်င္းေတြဖြင္႔ရင္ ဒုိးဒုိးဒန္႔ဒန္႔ေတြက ခဏပဲခံတယ္. ျပီးရင္ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး. တူးပုိ႔တူးပုိ႔တုိ႔၊ ရွာပုံေတာ္မင္းသားၾကီးတုိ႔၊ တုံခ်မ္းခ်မ္းတုိ႔၊ ေဟာေတာ႔တုိ႔ကမွ တကယ္ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတာ.

အလွျပကားေတြေပၚက ေျခအိတ္ျဖဴေလးေတြ ၀တ္ထားတဲ႔ လွပ်ိဳျဖဴေလးေတြက ကလုိက္၊ မ႑ပ္ၾကီးေပၚက အဆုိေတာ္ေတြက ဆုိလုိက္နဲ႔ အေပးအယူမွ်မွ်တတေလး တီးဆုိကခုန္ေနၾကတာ တကယ္႔ကုိလွပေအးခ်မ္းတဲ႔ အတာညေနခ်မ္းေလးပါပဲဗ်ာ.

အီးးးးး ေျပာရင္းနဲ႔ မႏၱေလးကုိ တအားလြမ္းသြားျပီဗ်ာ......

...

ဗယာေၾကာ္စားျပီး ဗုိက္မ၀ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ဥျပဳတ္ထပ္၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္.

က်ဳံးေဘးနားမွာ အစီအရီစုိက္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြေရွ႔က လြတ္ေနတဲ႔ အုတ္ခုံေလးတစ္ခုမွာထုိင္ခ်ပစ္လုိ္က္ျပီး ၾကက္ဥကုိ အုတ္ခုံေလးနဲ႔ အသာခဲြ. ျပီးတာနဲ႔ အသားကုန္ေလြးေတာ႔တာပဲ.

တစ္ေယာက္ေယာက္ စိုက္ၾကည္႔ေနသလုိ ခံစားမိတာနဲ႔ ေခါင္းကုိေမာ႔လုိက္မိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ရင္ထဲ အုံးခနဲ ေမာ္တာထုခံလုိက္ရသလုိ ဗေလာင္ဆူသြားခဲ႔ရပါတယ္..

တကယ္ဗ်ာ...
နတ္သမီးေလးတစ္ပါး
ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ဥစားေနတာကုိ
ၾကည္႔ေနလုိက္တာမ်ား
ရႊန္းရႊန္းစားစားနဲ႔ရယ္
ဖယ္ခြာဖုိ႔ေတာင္ အင္အားမရွိေတာ႔ပါဘူး.
ထင္မထားလုိ႔
နင္လားဟယ္. နင္လားဟယ္လုိ႔ေတာင္
ေမးမိေတာ႔.
စားလက္စ ၾကက္ဥေတာင္
နင္သြားတယ္... နင္သြားတယ္..

အုိဘယ႔္. သၾကၤန္ နတ္သမီးေလးရယ္...

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၀ါးေနတဲဲ႔ ၾကက္ဥကုိဆက္၀ါးဖုိ႔ေတာင္ သတိခဏေမ႔သြားခဲ႔ပါတယ္.

ေၾကာင္စီစီနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သတိ၀င္လာျပီး ဖတ္ခနဲ တဲြေလာင္းက်ေနတဲ႔ ပါးစပ္ကုိ ျပန္ပိတ္လုိက္ေတာ႔ နတ္သမီးေလး အသည္းေတြယားသြားပုံေပါက္တယ္. ေခါင္းေလးငုံ႔ျပီးရယ္တယ္.

ေနာက္တစ္ေခါက္ မ်က္လုံးခ်င္း ျပန္အဆုံမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကုိ တစ္ခ်က္ရယ္ျပလုိက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ညာဖက္မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကုိ အသာပင္႔ျပလုိက္ပါတယ္.

တစ္ဖက္တည္းေနာ္. တစ္ဖက္တည္း... ဟုိဗ်ာ. အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက မင္းသားရန္ေအာင္ ေရႊလီစီးကရက္ေၾကာ္ျငာရုိက္ေတာ႔ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင္႔ျပတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မွတ္မိၾကဦးမလားမသိဘူး. လူေတြ ဘာေျပာလဲေတာ႔မသိဘူး. အဲဒီ႔ကတည္းက မင္းသားရန္ေအာင္လည္း ဘာေၾကာ္ျငာပဲ ရိုက္ရိုက္ သူ႔မ်က္ခုံးထူလပိန္းၾကီးကို ပင္႔ပင္႔ ျပေနေတာ႔တာပဲ.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း မ်က္ခုံးေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ဗ်. မ အသိဆုံးပါ. ဟုတ္တယ္ဟုတ္...

ေဟာ... ရယ္ေနျပီ. ရယ္ေနျပီ. ဟတ္ဟတ္. မြ....

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး မ်က္ခုံးတစ္ဖက္တည္း ပင္႔ၾကည္႔တာကုိ အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားတယ္. အဲဒါနဲ႔ မွန္ေရွ႔မွာ ထုိင္ျပီး ဘယ္ဖက္မ်က္ခုံးကုိ လက္နဲ႔ဖိထား. ညာဖက္မ်က္ခုံးတစ္ဖက္တည္း ပင္႔ခုိင္းၾကည္႔တယ္. ဘယ္ဖက္ကပါ လုိက္တက္လာပါေလေရာ... မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိျပီး ဘယ္ဖက္မ်က္ခုံးကုိ အတင္းဖိထားရင္း ၾကြက္သားေတြကုိ ညာဖက္မ်က္ခုံးထဲ အားထည္႔ခုိင္းထားလုိက္တယ္. ဒီလုိနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာညာေရာ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္တည္း ပင္႔တက္လာပါတယ္. အခုေတာင္ စာေရးရင္းနဲ႔ ေဟာသလုိ. ေဟာသလုိ ပင္႔ၾကည္႔ေနတာဗ်.

ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

အဲသလုိနဲ႔ ခုနက နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းအဆုံမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေလ႔က်င္႔ထားရတဲ႔ Skill ကို အသုံးခ်လုိက္တယ္. ညာဖက္မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ ပင္႔ျပလုိက္တယ္. ျပီးေတာ႔ရီေ၀ေ၀ေလး လွမ္းၾကည္႔လုိက္တာေပါ႔.

အမွန္ေတာ႔ လုပ္ယူျပီး ၾကည္႔လုိက္တာမဟုတ္ဘူး. တစ္ေနကုန္လည္ထားျပီး လူက ျပိဳင္းေနျပီ. အလုိလုိကုိ ကဲြေနတာ. အဲဒီ႔မွာ မ်က္လုံးကပါ ရီေ၀မႈန္မႈိင္းသြားေရာဗ်.

ဒါေပမယ္႔လည္း ဒါေပမယ္႔ေပါ႔ဗ်ာ.

သူမ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီေန႔ေတာ႔ ငါ႔ေန႔ပဲ ဆုိျပီး ဘယ္ဖက္မ်က္ခုံးကို တစ္ခ်က္ ထပ္ပင္႔ျပလုိက္တယ္.

ျပီးေတာ႔ ညာ.

ျပီးေတာ႔ ဘယ္.

ဘယ္... ညာ... ဘယ္... ညာ ပင္႔ျပလုိက္ေတာ႔ သူမ ပါးစပ္ေလးကုိ အသာအုပ္ျပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ပါေလေရာ...

ေနာက္မွ ျပန္ေတြးမိတယ္. ငါကေတာ႔ ဆက္စီျဖစ္ေလမလားဆုိျပီး မ်က္ခုံးေတြ ပင္႔ျပလုိက္ရတာ. သူက ငါ႔ကုိ လူရႊင္ေတာ္ ဦးဆုိနီလုိ႔မ်ား ထင္သြားမလားမသိဘူးလုိ႔...

သိတယ္မဟုတ္လား. ဦးဆုိနီက သူ႔ရဲ႔ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ မ်က္ခုံးၾကီးေတြကုိ ဘယ္ညာဘယ္ညာ ပင္႔ျပရင္း ျပဳံးျပဳံးၾကီး စိုက္ၾကည္႔တတ္တာကုိ တီဗြီေတြထဲမွာ ျပျပေနတာပဲေလ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပဳံးေလးေတြ ဖလွယ္ခြင္႔ ရလုိက္ပါတယ္.

ျပီးေတာ႔ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကေလး အသာျပလုိက္ျပီး ကားေအာက္ကုိ ဆင္းခဲ႔ဖုိ႔ လွမ္းေခၚလုိက္တယ္.

သူမက ဟင္႔အင္းတဲ႔...

အသံေတာ႔ မၾကားရပါဘူး. ေခါင္းယမ္းျပတာပဲေတြ႔တာပါ. အသံကေတာ႔ ကုိယ္႔ဖာသာ စိတ္ကူးနဲ႔ မွန္းထည္႔ၾကည္႔လုိက္တာ...

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ညစ္သြားျပီး မ်က္ခုံးေတြပဲ ထုိင္ပြတ္မိေနေတာ႔တယ္ဗ်ာ.



ေခါင္းငုံ႔ထားျပီး ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚကုိ စိုက္ၾကည္႔ေနစဥ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ ေျခဖမုိးျဖဴျဖဴေလးတစ္စုံ လာရပ္ပါတယ္.

ဒိတ္ခနဲခုန္သြားတဲ႔ရင္ကုိ အသာထိန္းျပီး ဆတ္ခနဲ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔...

ဟုိေကာင္.... ဖုိးတရုတ္.....

ကၽြန္ေတာ္႔ေဘာ္ဒါရယ္ေပါ႔. ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပီး ညွပ္ဖိနပ္စီးလာတယ္မသိဘူး.

"ေဟ႔ေကာင္... မိန္းဖက္ကုိသြားမလုိ႔... လာထ..."

ဒီလုိနဲ႔ နတ္သမီးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေ၀းခဲ႔ရျပန္တယ္.

အမွန္ေတာ႔ နတ္သမီးေလးလည္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ခုံးပင္႔ျပလုိက္ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္ကုိ ျပန္ၾကည္႔တာ မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး.

သူ႔စိတ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေၾကာဆဲြေနတယ္မ်ားထင္သြားလားမသိပါဘူးဗ်ာ...

ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ငိုခ်င္သြားျပီဗ်ာ....

အိ... အိ... အိ...

မိန္းထဲေရာက္ေတာ႔မွ အေဆာင္သူေလးေတြနဲ႔ လမ္းထိပ္က ဂ်င္းသုတ္ဆုိင္မွာ... လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေလးနဲ႔.... ထုိင္ခုံပုေလးနဲ႔... သၾကၤန္လည္ထားလုိ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚမွာ ၀ဲက်ေနတဲ႔ ဆံႏြယ္ေလးေတြနဲ႔... လမ္းထိပ္က အုတ္ခုံေပၚမွာ ထုိင္ရင္း ဆုိျဖစ္တဲ႔ သံစဥ္အပိုင္းအစေလးေတြနဲ႔... လမ္းေထာင္႔က စြယ္ေတာ္ပင္ေလးေအာက္မွာ ဆုံျဖစ္ၾကတဲ႔ အရိပ္ေလးႏွစ္ခုနဲ႔...

အုိ...

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရယ္.... ဆရာ႔ရဲ႔ ကဗ်ာအလုိက္ေလး ခဏေလာက္ ယူသုံးခြင္႔ျပဳပါေနာ္...


မန္းသၾကၤန္.
လြမ္းဆန္ကာ တမိျပန္ေတာ႔
မွန္းမျပယ္ လြမ္းဖြယ္ထုိထုိေၾကာင္းေတြႏွင္႔
ေမွ်ာ္မိေပါ႔ ေရာင္းရင္းအေဆြ..
လြမ္းမိေပါ႔ တအား..
တာသၾကၤန္ ဂိမွာန္ပဲြ
ႏႊဲၾကစုိ႔လား...

အဟားးး ဟားးး
အဟားးး ဟားးးး

(ငုိသံပါၾကီးျဖင္႔ ရယ္ေနသည္ဟု မွတ္ရန္)

အားလုံးပဲ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ျမန္မာ႔ရုိးရာ တာသၾကၤန္ပဲြကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ဆင္ႏႊဲႏုိင္ၾကပါေစသတည္းးးးးးးးးးးး

သာဓု.... သာဓု.... သာဓု....

(ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္မယ္႔သူေတြအတြက္ ၾကိဳျပီး သာဓုေခၚေပးထားတာ...)

ဖူးးးးးးးးးး

ဒီပို႔စ္ကုိေရးရတာ လက္တင္ေညာင္းတာမဟုတ္ဘူး... မ်က္ခုံးပါေညာင္းတယ္...

ဟတ္ဟတ္.

အိပ္ေတာ႔မယ္ဗ်ာ.

ဂြတ္ည..

Y.

Thursday, April 16, 2009

အုိင္ေယာနစ္

စာဖတ္ေနရင္း ဒီစာေၾကာင္းေလးကုိေတြ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစားသြားတယ္. အဲဒါေၾကာင္႔ ပရိသတ္ကုိပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ႔မယ္ဗ်ာ.

By all means marry; if you get a good wife, you'll be happy. If you get a bad one, you'll become a philosopher.

အဲဒါပဲ.

ေျပာတဲ႔သူကလား..

သိပ္မၾကာေသးခင္က ရန္ကုန္ကုိ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လာလာလည္တတ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေပါ႔.

ဘာတဲ႔.

ဆုိ.က.ေရး.တီး ဆုိလားပဲ.

အဟတ္ဟတ္.

အဲဒါပဲဗ်ာ.

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ပါ. မယားေကာင္းကုိရရင္ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာ ျဖစ္ျပီး မယားဆုိးကုိ ရရင္ေတာ႔ သင္ဟာ ေတြးေခၚပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္ တဲ႔....

ဖတ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြးမိတယ္ထင္လဲ..

"၀ါးးးးးးးးး... That's cool, man!!!!"

ဆုိကေရးတီး ေျပာခ်င္တာက မိန္းမ ယူတာ အရႈံးမရွိဘူးဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ေနတာေပါ႔...

ဟင္းဟင္းဟင္းးးးး.. စဥ္းစားစရာေပပဲေနာ္.

ဒါေပသိဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တာက ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ေနနည္းသိတဲ႔ ေတြးေခၚပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနတာ.

ခက္ေနတာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ မိ္န္းမ မယူခ်င္ေသးဘူး....

ဒိန္းးးးး တဲ႔...

တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ခုန္သံကုိ ၾကားမိလုိက္သလုိပဲ...

ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ခုံေပၚက ျပဳတ္က်တာပဲ ျဖစ္ရမယ္.

အက္.... အက္.... အက္....

ဘယ္လုိလုပ္ၾကမတုန္း ပရိသတ္ေရ...

ဘုန္းၾကီး၀တ္တာပဲ ေကာင္းတယ္.

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ျပီးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ပုိ႔စ္တက္မလာေတာ႔ရင္ မွတ္ထားလုိက္ၾကေတာ႔...

မ ခုိးတဲ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ေျပးျပီလုိ႔...

ဟတ္ဟတ္ဟတ္...

အားလုံးပဲ ဂြတ္ညဗ်ာ.

စာနည္းနည္းဆက္ဖတ္ျပီးရင္ အိပ္ေတာ႔မယ္.

အဲဗရီးေဘာ္ဒီ... အာဘြား...

စကားမစပ္... အုိင္ေယာနစ္ ဆုိတာ Ironic လုိ႔ ေျပာတာ. ေရွ႔ေနာက္မညီတာကုိ ဆုိလုိတာေပါ႔. ျမန္မာလုိျပန္ရင္ေတာ႔ ၀ိေရာဓိလို႔ ဆုိရမလားပဲ. နည္းနည္းဆန္းသြားေအာင္ ဘုိလုိေပးလုိက္တာ.

ေတာ္ျပီဗ်ာ. အိပ္ေတာ႔မယ္.

ဘုိင္.

Y.

Tuesday, April 14, 2009

မန္းသၾကၤန္ လြမ္းဆန္ကာ တမိျပန္ေတာ႔...

မ က ေျပာတယ္.

အရင္လုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါကြာတဲ႔.
အလြမ္းသီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္မေနနဲ႔. ပုိလြမ္းမွာေပါ႔တဲ႔...
အဲလုိျဖစ္ေနရင္ ဒီက ဘယ္စိတ္ေကာင္းမွာလဲတဲ႔...
သၾကၤန္မွာေတာ႔ ခဏေလး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး ေနလုိက္ပါဦးေနာ္...
အျမဲတမ္း လြမ္းေနမွာပါတဲ႔...

ဒီေတာ႔လည္း...
အရမ္းကုိ တည္တည္တံ႔တံ႔ ခန္႔ခန္႔ညားညားၾကီးနဲ႔ ေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ခ်စ္တဲ႔ မ စကားကုိ နားေထာင္ရင္း.........



ကဲ.. ပရိသတ္ေရ…

ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ဆင္ယင္ျပီး ဖြဲ႔ႏဲြ႔သီကုံးထားတဲ႔ ပိေတာက္မ်က္ရည္ကုိ ခဏရပ္. ေဟာဒီ႔မွာ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေျပာျပရဦးမယ္ဗ်…….

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔ကြယ္….

အဲေလ… ေယာင္လုိ႔…

ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးနဲ႔ ေ၀းေနရတာလည္း ၾကာေညာင္းလွျပီမုိ႔ သိပ္မၾကာေသးတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိလည္း ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ေလာက္ထိ ပုိ႔ပစ္လုိက္မိတယ္ဗ်ာ…

အုိေက. အတိအက် ေျပာမယ္ဗ်ာ. ေနာ္

ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကေပါ႔.

အဟတ္ဟတ္. ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္လဲ ဟုတ္လား.

ေျပာလုိက္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ အသက္ဘယ္ေလာက္လဲဆုိျပီး တြက္ၾကေတာ႔မွာ. စိတ္ညစ္တယ္. မေျပာျပန္ရင္လည္း ဘက္ဂေရာင္းက ေပၚလာမွာ မဟုတ္ဘူး.

ေျပာျပီဗ်ာ.

မႏၱေလးကုိ ေလးျဖဴ တီး၀ုိင္းလာတဲ႔ႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳစျဖစ္တယ္. ဒန္႔တန္တန္..

…………….

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔ လူပ်ိဳေဖာ္၀င္စေပါ႔ဗ်ာ.

မယုံမရွိနဲ႔. ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္တတ္တာ.

ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ရွက္လည္းဆုိရင္ေလ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထိုင္ရင္ေတာင္ လူေတြမ်ား ငါ႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနျပီလားဆုိျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ လွိမ္႔ေသာက္၊ တစ္ရႈးေပပါေတြဆဲြထုတ္လုိက္ သုတ္လုိက္နဲ႔. ျပန္လည္းျပန္ေရာ စက္ဘီးစီးတာ ဘယ္လုိေနရမွန္းကုိ မသိဘူး.

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္သာထဲ တန္းေျပးရေတာ႔တာပဲ.

အဲဒီ႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လုိက္တယ္. အရွက္ကုိ ျဗန္းျဗန္းကဲြတာပဲ ဆုိတဲ႔ စကား ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာကုိေပါ႔.

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..



တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကုိ ေျပာင္းေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ၀န္ထမ္းမိသားစုအတြက္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အင္မတန္ရွားပါတယ္. နည္းနည္းေလး ခင္မယ္ မၾကံလုိက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကုိ ေျပာင္းရျပန္ေရာ.

ေတာ္ရုံတန္ရုံ သိပ္မသိသာေပမယ္႔ သြားသြားလာလာ လုပ္မယ္႔အခါက်ရင္ တကယ္႔ကို ကုိယ္နဲ႔ လုိက္ဖက္ညီမယ္႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိတာ သိပ္ကုိ ဆုိးပါတယ္.

ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္က ရွက္တတ္ေသးေတာ႔ အေဖာ္သိပ္မရွိဘူးေပါ႔.

မွတ္မိေသးတယ္. မႏၱေလး သၾကၤန္ကုိ ပထမဦးဆုံး အၾကိမ္ၾကဳံၾကိဳက္မိတုန္းကေပါ႔.

မတ္လမွာ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြျပီးတယ္. ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ မိတၳီလာကေန မႏၱေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကတယ္. ေရာက္ေတာ႔ ဟုိးအရင္တုန္းက ခင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မိတ္ေဆြ အစ္ကုိၾကီး မိသားစုနဲ႔ ျပန္ဆုံေတ႔ြျဖစ္တယ္. အဲဒီ႔မွာ အဲဒီ႔အစ္ကုိၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အိပ္မက္ေတြ ေပးပါေလေရာ…

‘ညီေလး… အက်ေန႔ က်ရင္ ကုိယ္ မင္းကုိ ၀င္ေခၚမယ္. အိမ္မွာေစာင္႔ေန…’ တဲ႔ေလ…

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အစ္ကုိက သူ႔လခေလးထဲက ဖဲ႔ျပီး လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ တစ္ထည္တည္းေသာ Guess Jeans ေဘာင္းဘီေလးကို ထုတ္၀တ္၊ မိတၳီလာေစ်းၾကီးထဲက မႏၱေလးကုိ မလာခင္ ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ Deco တီရွပ္ အနီေရာင္ေလးကုိ ၀တ္လုိ႔ အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာကေန ေမွ်ာ္ေနခဲ႔တယ္.

အေမက ေမးတယ္. မင္းဟာ ေသခ်ာလုိ႔လားတဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အပိုင္ကုိ ျပန္ေျပာတာေပါ႔.

“မေန႔ကပဲ ေတြ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္ေသးတယ္ အေမရ. ကုိဖုိးလုံး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကားနဲ႔ လာေခၚမယ္ ေျပာတယ္.”

အိမ္ေရွ႔လမ္းမေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ေလး၊ အျပာေရာင္ေလးေတြ ဟုိဒီစုံညီစြာ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစား ျမဴးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ရြာထိပ္က ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္မွာ.. (အဲေလ. စာဥနဲ႔ ေရာကုန္ျပီ. အဟတ္)

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ျမင္႔တက္လာတဲ႔ ေနလုံးၾကီးနဲ႔အတူ ရင္ဘတ္ထဲမွာ စုိးရိမ္စြာနဲ႔ ၂၉ လမ္းနဲ႔ ၈၁ လမ္းေထာင္႔ကို ေမွ်ာ္ေနမိခဲ႔တယ္.

ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီး၀င္လာရင္ လာေခၚျပီလား..

ဆန္နီပစ္ကပ္ကားေလး တစ္စီးလာရင္ပဲ အဲဒါေလးမ်ားလား..

အဲဒီ႔လုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘၾကီးလည္း လုံးပါးပါးခဲ႔ရတယ္

ျမင္႔တက္လာတဲ႔ ေနလုံးၾကီးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာလည္း ရွက္ရြံ႔စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္နဲ႔ရယ္ေပါ႔…

အေမက ေကာင္းပါတယ္. မသိခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနခဲ႔တယ္.

ေန႔ခင္း ၂ နာရီေလာက္က်ေတာ႔ အေမကကၽြန္ေတာ္႔နား လာထုိင္ရင္း ေျပာတယ္.

“မင္းဟာ လာမယ္မထင္ေတာ႔ပါဘူး သားရယ္. ကုိယ္႔ဖာသာ စက္ဘီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ေပါ႔” တဲ႔..

အေမ အဲလုိေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲဆစ္ခနဲ ခံျပင္းသြားတယ္.

အဲဒီ႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္.

သၾကၤန္ဆုိရင္ စိတ္နာတယ္…

………….

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ရက္ကုိလစား၊ လကုိေနစား၊ အဲေလ. လကုိ ႏွစ္စားနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္လည္းက်ေရာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေရႊမန္းသား ပီသလာခဲ႔ပါတယ္. (မႏၱေလးျမိဳ႔သား ပီသလာတာကုိ ေျပာတာဗ်. ေရႊမန္းရဲ႔ သားမဟုတ္ဘူး..)

က်ဳံးေဘးမွာ ဘယ္အခ်ိန္ စက္ဘီးေလးစီးလုိက္ရင္ ဘယ္လုိမ်ိဳး စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေအးျမသြားေစမယ္ဆုိတာ….

ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြရွိျပီး ဘာေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆုိတာ….

ေဟာင္ေကာင္စတုိး ဘယ္အခ်ိန္ပိတ္ျပီး ေရနီေျမာင္းက ဘယ္လုိဘယ္ပုံ စီးတယ္ဆုိတာ…

ေတာ္ပါျပီဗ်ာ. လုိရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ႔ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္. အေပါင္းအသင္းေတြလည္း မ်ားလာခဲ႔တယ္ေပါ႔ဗ်ာ.

အဲဒီ႔လုိနဲ႔ သၾကၤန္ အက်ေန႔ တစ္ေန႔မွာ……..

….
..
.

…………

မိတီၳလာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆယ္တန္းတုန္းက တဲြတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မႏၱေလးသၾကၤန္ကုိ တက္လာၾကတယ္.

အားပါးပါး. ဘာေျပာေကာင္းလုိက္မလဲ…

ငယ္ေပါင္းေတြဆုိေတာ႔ ခ်က္ခနဲဆုိ ဗုိက္ကလွပ္ျပီးသား. (အဲေလ. နားခြက္က မီးေတာက္ျပီးသားလုိ႔ ေျပာတာ.) သၾကၤန္ဆုိေတာ႔ ေရစုိတာနဲ႔ ေရာကုန္တာ. အဟတ္ဟတ္.

သြားလုိက္ၾကတာ. ဟုိး နန္းေရွ႔ကေန ထြက္လုိက္တာ. ေစ်းခ်ိဳထိ…

ကၽြန္ေတာ္႔ေကာင္ေတြက နန္းေရွ႔မွာ တည္းၾကတယ္. ဘယ္ေက်ာ္သူရလုိ႔ ေခၚတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာေယာင္ျပီး သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ သြားအိပ္၊ သြားစားျဖစ္တယ္.

အဲဒီ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲေပါ႔…

အဟင္း..

သၾကၤန္ဆုိေတာ႔ လူငယ္စကားနဲ႔ပဲ ေျပာေတာ႔မယ္ဗ်ာ. ေနာ္.


ငါးညွီရွိရာ ယင္ေကာင္လာ ဆုိသလုိ..

အာ. မလွဘူးဗ်ာ.

ယင္ဖုိရွိရာ ယင္မလာ..

မေကာင္းျပန္ဘူး..

မင္းသားရွိရာ မင္းသမီးလာ…

အဲဒါေကာင္းတယ္. အဟတ္ဟတ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ တက္သစ္စ လူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြ တည္းတဲ႔ေနရာနားမွာ သတင္းေတြက စတင္ ပ်ံ႔ႏွံ႔လုိ႔ လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

‘ဟုိေကာင္ေလးက MIT ကတဲ႔.. ဟုိ အသားညဳိညဳိေလးကေတာ႔ ေဆးေက်ာင္းသား.. ဟုိတစ္ေယာက္က မိတၳီလာမွာ ဆုိင္ပုိင္တာ. (ကြမ္းယာဆုိင္ဆုိတာကုိေတာ႔ သူတုိ႔မသိလုိက္ၾကဘူး. ဆုိင္ပုိင္တာပဲ သိလုိက္ၾကတယ္.) … ဘလာ.. ဘလာ.. ဘလာ… ‘ ေပါ႔ဗ်ာ.

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ သၾကၤန္မွာ လည္ဖုိ႔ မိန္းကေလး မိတ္ေဆြ ေလးေယာက္ ရလုိက္ၾကတယ္.

ဘုရားစူး တကယ္႔ မိတ္ေဆြေတြပါ.

နာမည္ေလးေတြကေတာ႔ ေျပာရင္ ကာယကံရွင္ ထိခုိက္မွာစုိးလုိ႔ ပန္းနာမည္ေလးေတြပဲ ေပးလုိက္ေတာ႔မယ္ေနာ္.

ငု၀ါရယ္၊ ပိေတာက္ရယ္၊ အင္ၾကင္းရယ္၊ ကၽြန္းသစ္ရယ္.. (အဲေလ.) မာလာရယ္ေပါ႔….

ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးေနာက္မွာ ငု၀ါလုိက္တယ္.

ထိတယ္ေနာ္. ဒီေလာက္နာမည္ၾကီးျပီး ဆုိင္ကယ္ေလးေတာင္ မစီးႏုိင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႔ ဘ၀…

ဒါေပမယ္႔လည္း ဒါေပမယ္႔ေပါ႔ဗ်ာ.

ျမန္ျမန္မသြားေကာင္းတဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ သြားရတာကုိက အရသာဆုိတာ အေရွ႔ကေန လွ်ာထြက္မတတ္ စက္ဘီးနင္းေနခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ခဲ႔ရတယ္.

ငု၀ါက ၀လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိက ေလဆန္ကုိ နင္းေနၾကလုိ႔ပါ.

တစ္ေနကုန္ ေရပက္ခံထြက္ၾက၊
ေရစုိလာတဲ႔ အ၀တ္ေလးေတြကို က်ဳံးေဘးမွာ အသာညွစ္ၾက၊
ေဘးနားလာလာေရာင္းတဲ႔ အသားကင္ေလးေတြကုိ ကုိယ္စီ ဆဲြဖဲ႔ၾက၊
မ႑ပ္ေရွ႔မွာ လုံထိန္းေတြ၊ ရဲေတြကုိ မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေအာက္က ေျမာင္းပုပ္ေရနဲ႔ ကန္၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ တက္နင္းၾက…
ညေနခ်မ္းမွာ အိမ္ကုိ ခဏျပန္ျပီး ေရမုိးခ်ိဳး. ျပီးေတာ႔ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ျပန္ထြက္ရင္း တီး၀ုိင္းေလးေတြ လုိက္ၾကည္႔ၾက..

ညမုိးခ်ဳပ္ေတာ႔ အိမ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ဖုိ႔ အဆင္မေျပတဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ျပန္လုိက္ပုိ႔ၾကနဲ႔…

ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီ႔ႏွစ္က သၾကၤန္တစ္ခု လွပစြာ ျပီးဆုံးခဲ႔တယ္.


အိပ္ခ်င္ျပီဗ်ာ. ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေရးေတာ႔မယ္. ဂြတ္ႏုိက္…

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

တကယ္ၾကီးကုိ အိပ္ခ်င္လုိ႔ပါဗ်ာ. မနက္ အလုပ္သြားရဦးမယ္ေလ.

ေအးေဆးေပါ႔. ဒီေန႔မွ အက်ေန႔ပဲ ရွိေသးတာ ဟုတ္.

ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း သီခ်င္းေလး နားေထာင္ျပီး အိပ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ.

အိပ္မက္ထဲက်မွ ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္းသီခ်င္းက စတုိင္လ္ေျပာင္းျပီး
‘ငု၀ါ.. ငု၀ါ.. ပန္းခင္းေသာ လက္အႏုပညာ. ငု၀ါ. ငု၀ါ…’ ဆုိရင္ေတာ႔……

မနက္ျဖန္ ေရဆက္ပက္မယ္.

အားလုံးပဲ အာဘြား…

Y.

Monday, April 13, 2009

အုိင္မစ္စ္ယူဆုိးမတ္ခ်္ (သုိ႔) မ-၆

အလြမ္းေတြ အျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာေလးကုိ ေရးလုိက္တယ္ေနာ္ မ.

တကယ္တမ္း ေတြးၾကည္႔လုိက္ရင္ေတာ႔လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးေလ. ဒီဘ၀တစ္ခုဆုိတဲ႔ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾက၊ မုန္းၾက၊ ခင္မင္တြယ္တာၾက၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ကခုန္ၾက၊ ၀မ္းနည္းပူေဆြးၾကနဲ႔ ဘ၀ဆုိတာၾကီးက တကယ္႔ကုိ ျပဇာတ္ခုံၾကီးတစ္ခုလုိပါပဲ.

အဲဒီ႔ျပဇာတ္ခုံၾကီးေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္ပဲ မ ကုိ ခင္မင္တြယ္တာခဲ႔ရတယ္.

ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကုိခ်စ္ျမတ္ႏုိးရတဲ႔ မ ဆုိတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း ဘယ္သူမွ မသိၾကေသးသလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္ကလည္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ဖြင္႔ဟခ်ျပဖုိ႔ အင္အားမရွိခဲ႔ပါဘူး.

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္ရွိတယ္.

တစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ညဖက္ မအိပ္ခင္ ေရးတတ္တဲ႔ စာအုပ္ေလးေပါ႔

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးေပါ႔.

ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်ျပလုိ႔ရတဲ႔ ရင္ဖြင္႔သံတစ္ခ်ိဳ႔ကို ကဗ်ာလုိလုိ၊ စာလုိလုိ၊ အက္ေဆးလုိလုိ၊ တုိင္တည္ဖြင္႔ဟသလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတတ္၊ ဖြဲ႔ႏြဲ႔တတ္တယ္.

ဒါေလးကိုက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္ မ ရယ္.

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ မ ကုိ သိပ္ သတိရေနခဲ႔တယ္.

လြမ္းလုိက္တာလုိ႔လည္း ရင္ဘတ္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ တမ္းတဟစ္ေၾကြးမိတယ္.

ဒီအခ်ိန္ဆို မတစ္ေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနမယ္. ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရွိေနမယ္. အုိ... ကၽြန္ေတာ္မေတြးဘဲနဲ႔ကုိ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္ဗ်ာ.

ဆန္းေဒးကဆုိရင္ေလ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေနရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔ မ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားးးးးးးးးၾကီး ေတြးေနမိတယ္.

ဒီေန႔ သၾကၤန္က်ျပီေနာ္ မ.

ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ ေရေလာင္းခ်င္လုိက္တာ....

မ ရဲ႔ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြကုိ အသာသပ္တင္ျပီး ကုပ္ေလးေပၚကတဆင႔္ ေရေအးေအးေလးကုိ ေလာင္းခ်လုိက္စဥ္ခဏ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔မွာ မတစ္ေယာက္ ရွက္ေသြးျဖာျပီး ေခါင္းငုံ႔ရယ္ျပဳံးေနမလား.

ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ႏွာေလး နီျမန္းေနျပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ အသာစုကိုင္ထားမလား.

ဒါမွမဟုတ္. ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလး ရယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေရျပန္ေလာင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနမလား...

အဲဒီ႔အေတြးစေတြအားလုံးကုိ မ်က္ႏွာၾကက္အျဖဴၾကီးက ရက္စက္လြန္းစြာ ၀ါးျမိဳပစ္လုိက္တယ္.

လြမ္းတယ္ မ.

ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ သိပ္ကုိ လြမ္းေနမိပါတယ္...

အလြမ္းေတြ အျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဒီေန႔ မ အတြက္ တင္ေပးလုိက္တယ္ေနာ္.

ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး အခန္းေအာင္းျပီး နားေထာင္ျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ မ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တင္ေပးလုိက္တယ္ မ ရယ္.


ညေနခင္းရဲ႔ အလင္းတန္းေတြရယ္ေလ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ ပဥၥလက္ျပကြက္ေတြအလား
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖမ္းစားခဲ႔တယ္.

မေရာက္ျဖစ္တာၾကာခဲ႔ျပီျဖစ္တဲ႔ ဒီျမစ္ကမ္းေဘး
ခဏေလာက္ ေငးၾကည္႔ရေကာင္းသားဆုိတဲ႔အေတြးေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဒီခုံတန္းလ်ားေလးေပၚမွာ ထုိင္မိခဲ႔ျပန္ျပီ မ ရယ္...

အေရာင္ျပယ္လြင္႔ေနတဲ႔ သစ္သားတန္းေလးကုိ
တျမတ္တႏုိး ပြတ္သပ္မိရင္း ခပ္တုိးတုိးေလး ေျပာမိတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ အရမ္းေတြ႔ခ်င္လုိက္တာ
Ethics ေတြ၊ Social Rules ေတြ၊ Manner ေတြ
ဒါေတြ အားလုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမ႔ထားလုိက္ျပီး
အပူျပင္းဆုံး အခ်စ္မီးေတာက္ေတြထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.

အက်ၤီဇစ္ကုိ ျဖည္းညွင္းစြာဆဲြပိတ္
မ်က္စိကုိ အသာေမွးမိွတ္လုိက္ရင္း
ဒီခုံတန္းလ်ားေလးေပၚမွာ
ေျဖေလ်ာ႔ႏြမ္းလ်စြာ မွီထုိင္ေနလုိက္ခဲ႔တယ္.
လြမ္းတယ္ မ........

ခုံတန္းေလးေပၚမွာ ေခါင္းကုိမီွလုိက္ရင္း
ေကာင္းကင္ကုိ အားယူေမာ႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔
ဟုိးအေ၀းက တိမ္တုိက္ေတြၾကားထဲမွာ
တစ္စုံတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပဳံးရင္း စိုက္ၾကည္႔ေနသလုိပဲ.
အာေခါင္ေတြကုိ ျခစ္ကုပ္ျပီး အားကုန္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.
မရယ္.....
အသံေတြဟာ ကဲြအက္လုိ႔ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ က်ဆုံးခ်ိန္မွာ
တစ္စုံတစ္ရာသာ ျပင္ပကုိ တုိးထြက္လာခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ သိပ္လြမ္းတယ္ မ....
သိပ္ကုိ လြမ္းဆြတ္ေၾကကဲြေနရပါတယ္...

ေအးစက္စက္ ေဆာင္းေလျပည္ညွင္းက
ေႏြးေထြးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေအးခဲေစခဲ႔တယ္.
မနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း
တစ္စုံတစ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ေပါက္ကဲြပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.

ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးကုိပဲ အားနဲ႔ က်ဳံးကန္ပစ္လုိက္ရမလား
ခဲလုံးၾကီးၾကီးကုိ ဆတ္ခနဲေကာက္ျပီး ေရျပင္ထဲကုိ ၀ုန္းခနဲ ပစ္ထည္႔လုိက္ရမလား
မ်က္စိကုိစုံမွိတ္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေဘးဖက္ဆန္႔တန္း၊ ေခါင္းကုိေမာ႔လုိ႔
'အားးးးးးးးးးးး' ဆုိျပီး ေဖာက္ခဲြေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ရမလား...
ကၽြန္ေတာ္တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေပါက္ကဲြပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.
အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္႔ပါးျပင္ေတြေပၚမွာ ေရခဲျမစ္တစ္စင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တယ္ မရယ္..
ဒီ႔ထက္လည္း ပုိေၾကကဲြႏုိင္ဖုိ႔ ႏွလုံးသားမွာ အင္အားမရွိေတာ႔ပါဘူး..

မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ သီခ်င္းစာသားတစ္ခ်ဳိ႔ ေခါင္းထဲ ေျပး၀င္လာၾကတယ္.
ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔ကုိ အသာကုိက္ရင္း ခပ္မဲ႔မဲ႔ ျပဳံးမိတယ္ မရယ္...

ရုန္းမထြက္ခ်င္ေတာ႔ပါ
စဲြလမ္းျခင္းကုိ ျမတ္ႏုိးစြာ
ဆိတ္ျငိမ္စြာ ခံစားရင္း
ဘ၀ကုိ ေက်နပ္ရမွာပါ...

ဘာကုိေမွ်ာ္လင္႔လုိ႔ ဆုပ္ကုိင္ထားရမလဲ
တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနျပီပဲ...

ဘာကုိမေက်နပ္လုိ႔ ဟစ္ေအာ္ႏုိင္ဦးမလဲ..
စကားေတြရွာလည္း မရႏုိင္ခဲ႔......

ဘယ္ကုိထြက္ေျပးလုိ႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္းရွိမယ္
ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားကုိ မေျဖႏုိင္ခဲ႔...

ငါဟာေသဆုံးလုိ႔ ရြက္ေၾကြေတြ ဘ၀လုိ
လမ္းေဟာင္းေလးေပၚမွာ
ေၾကြေနပါေစေတာ႔ ရႈံးျပီးသား.......

ညေနခင္းဟာ အရာအားလုံးကုိ ေက်ာခုိင္းလုိ႔ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ႔ျပီ
ကမ္းစပ္ကုိ ရုိက္ခတ္ေနတဲ႔ ေရလႈိင္းသံေတြၾကားထဲမွာ
ေဆာက္တည္ရာမရ လြင္႔ေမ်ာေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အလြမ္းေတြကုိ ျပန္ဖမ္းျပီး
ခုံတန္းလ်ားေလးကုိ ျမတ္ႏုိးယုယစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္.

ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ မျပယ္ႏုိင္တဲ႔ သံေယာဇဥ္တစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔
ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔မိခဲ႔တယ္.
အုိ.... မရယ္...
ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနခဲ႔တဲ႔ ေနရာမွာေလ...
သိလား..
ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနခဲ႔တဲ႔ေနရာမွာ..
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ တင္က်န္ေနခဲ႔တယ္.
ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကုိ အျမန္လွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔လည္း
ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ႔ဘူး..
ဆစ္ခနဲ က်င္တက္သြားတဲ႔ ဘယ္ဖက္ရင္အုံေပၚမွာ
လက္ကို အသာတင္လုိက္ရင္း
အားတင္းလုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေျပာမိတယ္.
အုိင္မစ္စ္ယူ ဆုိးမတ္ခ်္ မ....


Y.K.N

Thursday, April 09, 2009

ပိေတာက္မ်က္ရည္ (၂)

source


ဒီေန႔မနက္ခင္း ေစာေစာစီးစီးပင္ ႏုိးလာခဲ႔သည္. မနက္စာအတြက္ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္လုံးႏွင္႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ ကပ်ာကယာစားေသာက္ျပီး လုိအပ္သည္႔ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ စာအိတ္မ်ား၊ စာအုပ္မ်ားကုိ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည္႔ကာ ေျမနီကုန္းဖက္ ဆင္းလာခဲ႔လုိက္သည္.

ေျမနီကုန္းေစ်းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ႔ျပီး ပန္းျခံထဲရွိ ေရပန္းေလးကုိ ေကြ႔၀ုိက္ကာ ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔အေရာက္ လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ျဖတ္ကူးလုိက္သည္. မွတ္တုိင္တြင္ ကားေစာင္႔ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မသိမသာ ခ်မိသည္.လက္မွ နာရီကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႔လုိက္ရင္း ေျမနီကုန္းမီးပြိဳင္႔ဖက္မွ ဆင္းလာမည္႔ ဘတ္စ္ကားမ်ားကုိ ေမွ်ာ္ေနလုိက္သည္. (၈)နာရီ မခဲြခင္ေတာ႔ ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႔ဟု စိတ္ထဲမွ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္အားေပးေနခဲ႔လုိက္သည္.

(၄၅) ကားၾကီးမ်ား တစ္စင္းျပီး တစ္စင္း ၀င္လာၾကသည္. ခရီးသည္မ်ား အလုအယက္တင္ၾက၊ ေခၚၾကသည္. ေနာက္ဖက္သုိ႔ အသာလွမ္းဆုတ္လုိက္ျပီး လူရွင္းသည္႔ဖက္ ထြက္ရပ္ေနလုိက္သည္.

အဲကြန္းကားတစ္စီး မီးပြိဳင္႔ဖက္မွ ဆင္းလာသည္. နံပါတ္ကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ (၂၂၆)... သူစီးမည္႔ ကားနံပါတ္ျဖစ္သည္ႏွင္႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ ကားအထဲသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနလုိက္သည္.

ကားထဲမွ ကားဂိတ္ဖက္သုိ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနေသာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔သည္႔ မ်က္၀န္းတစ္စုံႏွင္႔ အၾကည္႔ခ်င္းဆုံမိသည္. ထုိ႔ေနာက္ အျပဳံးႏွစ္ခု မတုိင္ပင္ဘဲ ဖလွယ္မိၾကသည္.

ေက်ာပိုးအိတ္ကုိ ပုခုံးေပၚ ေသခ်ာ ျပန္လြယ္တင္လုိက္ရင္း ကားေပၚတုိးတက္လုိက္သည္. ထုိ႔ေနာက္ သူမရပ္ေနသည္႔ ထုိင္ခုံေလးေဘးနားထိ ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္.

"ေတာ္ေသးတာေပါ႔. ကားမရဘူးထင္ေနတာ.."

သူမကုိင္ထားေသာ ဆဲြျခင္းေလးကို အသာလွမ္းယူလုိက္ရင္း သူေျပာလုိက္ေတာ႔ သူမက သူ႔လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းခ်ိတ္လုိက္ရင္း သူ႔နားသုိ႔ တုိးရပ္သည္...

"၄၅ ေတာ႔ေတြ႔တယ္. လဲြမွာစုိးလုိ႔ ၂၂၆ ကုိပဲ ေစာင္႔စီးလုိက္တာ. အဲဒါေၾကာင္႔ နည္းနည္းၾကာသြားတာပါ ေမာင္ရဲ႔..."

"ေမာင္ ေရာက္မေနဘူးဆုိရင္ မ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ."

"ေမာင္က အဲဒီ႔ေနရာမွာ ေစာင္႔ေနက်ဆုိေတာ႔ မ သိပါတယ္. မေတြ႔ေတာ႔လည္း ဆင္းေစာင္႔မွာေပါ႔. ဒါေလးမ်ား."

သူ အားရပါးရ တစ္ခ်က္ ျပဳံးလုိက္မိသည္. စိတ္ထဲမွလည္း တစ္စုံတစ္ခုကုိ ေက်နပ္သလုိ ခံစားမိလုိက္သည္.

"မ. ဘာစားျပီးျပီလဲ..."

နဖူးေပၚ၀ဲက်ေနေသာ သူမဆံႏြယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကို အသာသပ္တင္ေပးလုိက္ရင္း ႏူးညံ႔စြာ ေမးမိသည္...

"ေအာက္ထပ္ဆုိင္က လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြး.."

သူေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္လုိက္ရင္း ခါးၾကားမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္သည္. ထုိ႔ေနာက္ ၂၀ တန္ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကုိ အသာဆဲြထုတ္လုိက္ျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ခါးၾကားထဲ ျပန္ထည္႔လုိက္သည္. ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္ဦးမည္႔ပုံမေပၚ.

ကားေနာက္ဖက္သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္ ၂၂၆ ကားတစ္စီးမီးပြိဳင္႔တြင္ ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင္႔ ထိတ္ခနဲ ၀မ္းသာသြားမိသည္.

"ေနာက္ကားပါတယ္. ဆဲြ ဆရာေရ႔... ဟဲလ္ပင္ ပါေသးလား... ပဲခူးကလပ္... စိန္ဂၽြန္း... စံျပ... အသံမၾကားဘူး ဆရာေရ႔"

ေျပာလည္းေျပာ၊ ေနာက္မွတ္တုိင္လည္း တစ္ခါတည္းေမးရင္း စပယ္ယာက ေစြ႔ခနဲ ကားေပၚခုန္တက္လုိက္သည္. သူမႏွင္႔သူ ႏွစ္ေယာက္သား မတုိင္ပင္ဘဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ ကုိယ္စီခ်လုိက္မိၾကသည္.

စံျပမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားၾကသျဖင္႔ လြတ္သြားေသာ ထုိင္ခုံတစ္ခုတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၾကသည္. ၊ ကုန္ေစ်းတန္းမွတ္တုိင္တြင္ ဆင္းေတာ႔ (၉) နာရီခဲြဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ခန္႔လုိေနေသးသျဖင္႔ ထုံးစံအတုိင္း သိမ္ေတာ္ၾကီးဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳေနခဲ႔လိုက္ၾကသည္.

သူမကုိ ရုံးအေပၚထပ္ လုိက္ပုိ႔ေပးျပီး ျပန္ခါနီးဆဲဆဲတြင္ သူမက အတည္ျပဳခ်က္ ရယူလုိက္ေသးသည္...

"ဒါဆုိ ကုိစုိင္းတုိ႔ကုိ လုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ႔မယ္ေနာ္..."

................

သိမ္ၾကီးေစ်းမွအထြက္ ၂၂၆ ကားကုိ ထပ္ေစာင္႔ကာ ဂိတ္ဆုံးထိ စီးလုိက္သည္. ကားက ကမ္းနားလမ္းရွိ စာတုိက္ၾကီးေရွ႔တြင္ ဂိတ္ဆုံးသည္. ကားေပၚမွ ဆင္းခါနီး စာအိတ္မ်ားကုိ ေသခ်ာျပန္စီလ်က္ အသင္႔ျပင္ထားခဲ႔လိုက္သည္. ကားရပ္ရပ္ခ်င္း လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ေျပးကူးကာ စာတုိက္ၾကီးေအာက္ထပ္သုိ႔ အေျပးတစ္ပုိင္းလွမ္း၀င္လုိက္သည္.

ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ စာအိတ္၀ါၾကီးမ်ားကုိ ဆဲြထုတ္ရင္း စိစစ္ေရးမႉးကို ထုတ္ျပကာ စာအိတ္ပိတ္သည္႔ဖက္တြင္ လက္မွတ္မ်ားထုိးေပးသည္ကုိ စိတ္ရွည္စြာ ေစာင္႔ဆုိင္းေနလုိက္သည္. ရန္ပုံေငြဆုိျပီးေရာင္းသည္႔ ျပကၡဒိန္ကုိ ၀ယ္ကာ စာတုိက္ၾကီးအေပၚထပ္သုိ႔ ေျပးတက္ခဲ႔ျပန္သည္. ပုိမုိျမန္ဆန္ေအာင္ လုပ္သင္႔သည္႔ စာထည္႔ေသာလုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ခက္ခဲေအာင္ တမင္မ်ား လုပ္ထားေလေရာ႔လားဟု စိတ္ထဲမွ မေက်မခ်မ္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးမိသည္.

အေပၚထပ္တြင္ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ျပီး စာအိတ္မ်ားမွန္မမွန္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္စိစစ္ျပီးေနာက္ စာတုိက္၀န္ထမ္းလက္ထဲသုိ႔ ေကာင္တာမွတဆင္႔ ထုိးေပးလုိက္သည္. သူ႔ကုိ မွတ္မိေနေသာ ၀န္ထမ္းအား တစ္ခ်က္ ျပဳံးျပလုိက္ရင္း ၂၀၀ တန္ ေငြစကၠဴတစ္ခ်ပ္ကုိ စာအိတ္အေပၚမွ တင္ေပးလုိက္သည္...

"စိတ္ခ် ညီေလး.. ဒီေန႔ေလယာဥ္နဲ႔ ပါေအာင္ ထည္႔ေပးလိုက္မယ္..."

"ေက်းဇူး အစ္ကုိ..."

....

စာတုိက္ၾကီး အျပင္သုိ႔ေရာက္ေတာ႔ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း ပုဆုိးျပင္၀တ္ကာ ျဗိတိ္သွ်သံရုံး စာၾကည္႔တုိက္ဖက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႔လုိက္သည္. လုိက္ဘရီထဲသုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ အင္တာနက္သုံးရန္ တန္းစီစာရင္းတြင္ နာမည္အရင္သြားျဖည္႔ထားလုိက္သည္. ထုိ႔ေနာက္ ငွားထားခဲ႔သည္႔ စာအုပ္မ်ားျပန္အပ္ရင္း၊ အသစ္ငွားရန္ လုိက္လံရွာေဖြရင္း ေခတၱ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ႔လုိက္သည္.

လြတ္သြားသည္႔ ခုံတစ္လုံးတြင္ အသာ၀င္ထုိင္လုိက္ရင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္ေနခုိက္ တန္ဖုိးၾကီး ေရေမႊးနံ႔တစ္ခု သူ႔ႏွာေခါင္း၀ေရွ႔တြင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ႔ေလသည္.

တစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ စူးရွထက္ျမက္သည္႔ မ်က္၀န္းတစ္စုံက သူ႔ကုိ ရင္းႏွီးစြာ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ေလသည္.

"စာလာဖတ္တာလား..."

သူ႔ပါးစပ္မွ ဘာမွ် ျပန္မေျပာရေသးခင္ သူ႔ေခါင္းက အလိုလိုျငိမ္႔ျပီးသား ျဖစ္သြားခဲ႔ေလသည္.

"ဟုတ္တယ္. စာလည္းလာဖတ္ရင္း အင္တာနက္လည္း လာသုံးရင္းေပါ႔... ယဥ္ေက်းေရာ ကလပ္စ္ရွိလုိ႔လား"

"အင္း... ဟုတ္တယ္. အေတာ္ပဲ. ေမးစရာရွိတယ္..."

"အာ... ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိဘူးေနာ္... တကယ္ေျပာတာ. ဘာမွမသိဘူး..."

ႏွစ္ေယာက္သား အသံခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္မိၾကသည္.

"ဒီမွာေျပာရတာ မလြတ္လပ္ဘူး. အေပၚသြားရေအာင္. ကန္န္တင္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေျပာမယ္."

"ဟုိဟာ... အင္တာနက္ ကုိယ္တန္းစီထားတယ္. အဲဒါလြတ္သြား..."

သူ႔စကားပင္မဆုံးေသး. သူမက ျဖတ္ေျပာသည္.

"ဟာ. ကုိလြန္းဆက္ကလည္း... ေက်ာ္သြားေတာ႔ ျပန္လာလိမ္႔မေပါ႔. အဲေလာက္အေရးၾကီးေနရင္လည္း အျပင္က ဆုိင္မွာ သြားသုံး. ယဥ္ေက်းလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္. ဟုတ္ျပီလား. တစ္ခါတစ္ေလေလး အကူအညီေတာင္းမိပါတယ္. ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး.."

"အုိေကကြာ... you win!"

..........

ကန္(န္)တင္းေရာက္ေတာ႔ ၾကားခ်ိန္ျဖစ္၍လားမသိ. လူနည္းနည္းရွင္းေနသည္.

"ဘာေသာက္မလဲ. ကုိလြန္းဆက္... ယဥ္ေက်းတုိက္ပါမယ္."

"ဟာ... ေနပါ. ရပါတယ္. ကုိယ္႔ဖာသာ မွာလုိက္မယ္."

လႊတ္ခနဲသာ ေျပာလုိက္ရသည္. သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ စာတုိက္၀န္ထမ္းအားေပးလုိက္ေသာ ေငြ (၂၀၀) ကုိ ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိလုိက္သည္..

"အံမယ္ေလး... ကုိလြန္းဆက္ရယ္... သိပ္ပဲမ်ားတာပဲ. ဟြန္း. မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး... ကဲေျပာ. ေကာ္ဖီလား. တီးလား."

ယဥ္ေက်း၏ စကားအဆုံးတြင္ သူဘာမွဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ ရယ္ေနခဲ႔လုိက္ေတာ႔သည္...

"၀ွက္အဲဗား..."

"အုိေက. ၀ွက္အဲဗားဆုိလည္း ေကာ္ဖီပဲမွာလုိက္ေတာ႔မယ္. ဟုတ္ျပီလား..."

"အုိကီဒုိကီ"

ျမဴးၾကြလွပေသာ မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္ သူ႔ေပၚက်ေရာက္လာသည္ကုိ ေက်နပ္စြာ ခံယူလုိက္ရင္း မွန္ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္သုိ႔ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔လုိက္သည္.

အုံ႔ုဆုိင္းေနေသာ တိမ္စုိင္မ်ားၾကားထဲတြင္ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္ လင္းလက္ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္တစ္ခ်ိဳ႔ အႏုပညာေျမာက္စြာ ယွက္ျဖာသြယ္ဆင္းေနၾကသည္ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ခံစားေငးေမာေနခဲ႔လုိက္သည္...

.....

(ဆက္ရန္)

(ေကာ္ဖီေလးေသာက္ျပီး စိတ္ကူးေလးယဥ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္... ေနာက္ေန႔ဆက္မယ္ေနာ္. ဘုိင္)

Monday, April 06, 2009

ပိေတာက္မ်က္ရည္...


Source


သၾကၤန္က်ေတာ႔မယ္ မေရ...

ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ မ တစ္ေယာက္ အရင္လုိပဲ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္ဆုိျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာနဲ႔ ရင္ခုန္ေနမလား... ဒါမွမဟုတ္ သၾကၤန္ဆုိတာ စိတ္ေဟာင္းစိတ္ညစ္ေတြကုိ ေဆးေၾကာသင္႔တာဆုိျပီး တရားစခန္း၀င္ဖုိ႔ ေမာင္႔ကုိ အေဖာ္ညွိေနမလား...

ဘာေတြဘယ္လုိပဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနယဥ္ေနခဲ႔. ေမာင္နဲ႔မကေတာ႔ ဟုိးးးးးးးအေ၀းတစ္ေနရာဆီမွာ မဆုံဆည္းႏုိင္တဲ႔ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေတြကုိ ကုိယ္စီေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကဆဲပါေလ...

သၾကၤန္က်ေတာ႔မယ္ေနာ္. မ

.....

"ေမာင္ေရ... ရုံးက ကုိစုိင္းကေမးေနတယ္. သူတုိ႔ ကားငွားထားတယ္တဲ႔. တစ္ေယာက္ ၃၀၀၀ ေပးရမယ္တဲ႔. အတက္ေန႔ တစ္ရက္ပဲ လည္မွာတဲ႔. အဲဒါ ေမာင္ လုိက္မလား..."

ငုံ႔စားေနေသာ တုိ႔ဟူးသုပ္ဖတ္တစ္ဖတ္ လမ္းမေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔သည္ကုိ ႏွေျမာတသစြာ ေငးၾကည္႔ရင္း သူမကုိ ေမာ႔မၾကည္႔ဘဲ ျပန္ေမးျဖစ္သည္..

"မ သေဘာက ဘယ္လုိလဲ..."

"မကေတာ႔ လုိက္ခ်င္တယ္. တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲ လည္ရတာ. ျပီးေတာ႔သူမ်ားေတြလုိ စေတ႔ခ်္ရႈိးေတြဘာေတြေတာင္ ၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား. အဲဒါ..."

"အဲဒါ" ဟုေျပာျပီး ရပ္လုိက္ေသာ သူမ၏ စကားသည္ ဘာမွဆက္ေျပာစရာမလုိေလာက္ေအာင္ အင္အားေကာင္းေနခဲ႔ေလသည္...

ဘူးသီးဟင္းခါးခြက္ထဲသုိ႔ ငရုတ္ေကာင္းအနည္းငယ္ ျဖဴးထည္႔လုိက္ျပီး တစ္ဇြန္းမႈတ္ေသာက္လုိက္သည္...

တစ္ေယာက္ ၃၀၀၀ ဆုိေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ ၆၀၀၀. စားတာေသာက္တာနဲ႔ဆုိ ခုနစ္ေထာင္၊ ရွစ္ေထာင္ အသာေလးပဲ. ဟုိေန႔က ေကာလိပ္အက္ေဆးေရးနည္း စာအုပ္ မိတၱဴဆဲြတာ ၂၅၀၀ ေပးရဦးမယ္. သဘက္ခါ သြားေရြးရမယ္. လကုန္ရင္ ေပးရမယ္႔ SAT Test Registration အတြက္ ေဒၚလာ၀ယ္ဖုိ႔ ျပည္႔ပါ႔မလားမသိ...

သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ကိန္းဂဏန္းေပါင္းမ်ားစြာ တြက္ခ်က္ရင္း အေျဖမထြက္ဘဲ စာရင္းပိတ္ခံလုိက္ၾကရသည္. ရင္ဘတ္ထဲသုိ႔ ပူေလာင္စြာ စီးဆင္းသြားေသာ ငရုတ္ေကာင္းအရသာကုိ ခံေနရင္း ရႉးခနဲ ေလရႉသြင္းမိသည္... ထုိ႔ေနာက္ စကားတစ္ခြန္းကုိ ခပ္ေလးေလး ျပန္ေျပာမိသည္.

"မသေဘာပဲေလ."

"အဟင္း... အဲဒါေၾကာင္႔ ေမာင္႔ကုိခ်စ္ေနရတာ..."

သူ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က အသာရစ္ပတ္ျပီး ညွစ္လုိက္သလုိ ခံစားမိလုိက္သည္...

သူေခါင္းကုိေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ "အေမ႔သား" တုိ႔ဟူးသုပ္သည္ၾကီးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အား ျပဳံးၾကည္႔ေနခဲ႔သည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္...

....

ပိုက္ဆံရွင္းေပးျပီး ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔ဖက္ထြက္လာခဲ႔သည္. သူမ၏ ထမင္းခ်ိဳင္႔ထည္႔သည္႔ ျခင္းေတာင္းေလးကို ကုိင္ထားျပီး ေနာက္ထပ္၀င္လာမည္႔ ၄၅ ဟီးႏုိးကားၾကီးကုိ ေစာင္႔ေနစဥ္ သူမက သူ႔လက္ေမာင္းကို တဲြခုိရင္း တစ္ေန႔တာ လုပ္ခဲ႔ရသည္႔ ရုံးလုပ္ငန္းမ်ားအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေနခဲ႔ေလသည္...

"မနက္ကေတာ႔ ေအးေဆးပါပဲ. ရုံးေရာက္ေတာ႔ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္. ေမာင္၀ယ္ေပးတဲ႔ ဟဲလုိ ပူတင္းေပါင္မုန္႔ေလး ထုတ္စားတယ္. ျပီးေတာ႔ မေန႔က စာရင္းေတြ ျပန္စစ္တယ္. မဥမၼာက သူ႔တူမေလးအေၾကာင္းေျပာျပလုိ႔ ရယ္ေနရေသးတယ္. ဦးေဇာ္ကလည္း ေအးေဆးပါပဲ.. ."

"ကုိျဖိဳးဖုန္းဆက္ေသးလား.."

သူျဖတ္ေမးလုိက္ေတာ႔ သူမခႏၶာကုိယ္ေလး ေတာင္႔ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္လုိက္မိသည္...

"မဆက္ပါဘူး. ဆက္လည္းမကိုင္ဘူး. မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာခုိင္းထားတယ္."

ေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္ျမင္ေနရေသာ ဆူးေလဘုရားၾကီးကုိ စိတ္ထဲမွ ၾကည္ညိဳဦးခုိက္မိရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ သူမ မသိေအာင္ ခုိးခ်မိသည္....

"... ေန႔ခင္းက်ေတာ႔ ေမာင္ရယ္. ေနျခည္ေပါ႔... အလကားသက္သက္ မ ကုိ လာရစ္တယ္. ဘာမွမဟုတ္ဘူး. အလကား. မကုိ ဦးေဇာ္က ဟုိတစ္ေန႔က အစည္းအေ၀းမွာ စာရင္းဇယားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္ခ်ရတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ သက္သက္ေဂ်ျဖစ္တာ. မားကတ္တင္းက လုပ္တဲ႔ အမွားကုိ မ တုိ႔ လုပ္တဲ႔ စာရင္းမွားပါတယ္ဆုိျပီး မန္ေနဂ်ာကုိ သြားတိုင္တယ္ေလ... မ ကလည္း သိတယ္မဟုတ္လား. ဘာရမလဲ... ... .. "

"ဟုိမွာ ကားလာျပီ. မ..."

၄၅ ကားၾကီးက ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔သုိ႔ တုိး၀င္လာခဲ႔သည္... ကားဂိတ္တြင္ေစာင္႔ဆုိင္းေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားက ကားေပၚမွ လူမ်ားမဆင္းခင္ကတည္းက တုိးေ၀ွ႔၍ အေပၚသုိ႔ တက္ရန္ စိုင္းျပင္းေနၾကသည္.

ေရွ႔ဆုံးသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ တုိး၀င္ရင္း ကားေပၚသုိ႔ တုိးေ၀ွ႔တက္လုိက္သည္. ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ထုိင္ခုံတစ္လုုံးရွိရာသို႔ ေျပး၀င္လုိက္ျပီး အစြန္ဖက္မွ ပိတ္ထုိင္လုိ္က္သည္... သူမ၏ ရုံးျခင္းေတာင္းေလးကုိ အတြင္းဖက္မွ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ တင္ထားလုိက္သည္. လူရွိသည္ဆုိသည္႔သေဘာ...

"သားေရ. ဒါေလး ေရွ႔ခုံေပၚတင္ေပးပါေနာ္..."

ျပတင္းေပါက္မွ ငုံ႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔ အေဒၚၾကီးတစ္ဦး သူမ၏ အိတ္ကုိ သူ႔ကုိလွမ္းေပးရင္း ထုိင္ခုံေနရာဦးေပးဖုိ႔ လွမ္းေျပာေနေလသည္..

ဘာမွမေျပာဘဲ အိတ္ကုိဆဲြယူလုိက္ကာ သူ႔ေရွ႔က ခုံေပၚ အသာတင္ေပးထားလုိ္က္သည္...

စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္သြားပုံရေသာ အေဒၚၾကီးသည္ ကားေပၚသုိ႔ တုိးေ၀ွ႔တက္ေနေသာ လူအုပ္ၾကီးကုန္မွ အသာအယာ ကားေပၚသုိ႔ တက္လာခဲ႔ေလသည္.

ေနရာရလွ်င္ စိတ္ေအးရသည္မဟုတ္ပါလား...

သူမက ေနာက္မွ ေအးေဆးတက္လုိက္လာသည္. သူမ၏ ရုံးျခင္းေတာင္းေလးကို သူ႔ေပါင္ေပၚသုိ႔ အသာဆဲြဖယ္၍ တင္လုိက္ျပီး သူမကုိ အတြင္းသုိ႔ ၀င္ထုိင္ေစလုိက္သည္.

သူေနရာဦးေပးထားေသာ အေဒၚၾကီး အိတ္ကုိဆဲြယူရင္း ေနာက္ဖက္လွည္႔ကာ သူ႔အားေက်းဇူးစကားေျပာသည္ကို သူမက ခပ္စိ္မ္းစိမ္း လွမ္းၾကည႔္ေနခဲ႔ေလသည္..

"ေမာင္ေနရာဦးေပးထားတာပါ. ေအာက္ကေန အိတ္လွမ္းေပးလုိ႔ေလ.."

"ေဩာ္..."

သူလုပ္ေနေသာ အရာမွန္သမွ် သူမ သိရန္လုိအပ္သည္. မသိေသးလွ်င္လည္း သိေအာင္ေျပာရန္ သူ႔တြင္ တာ၀န္ရွိေနခဲ႔ေလသည္.

ထုိ႔ေနာက္ ကားမထြက္ခင္ထိ သူမနွင္႔သူ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားေျပာေနခဲ႔ၾကေလသည္...

တစ္ခါတစ္ေလ သူမ တစ္စုံတစ္ရာကုိ သတိရသြားျပီး သူ႔ဖက္ကုိ ရုတ္ခနဲလွည္႔ကာ ေျပာတတ္သည္ကလည္း ရွိေသးသည္...

"ေမာင္ေနာ္... ေကာင္မေလးေတြကုိ စာမသင္ရဘူးလုိ႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္."

"အင္းပါ... မရယ္... လက္မခံပါဘူး. ေယာက်ၤားေလးေတြပဲ သင္တာပါ."

ထုိသုိ႔ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ သူ႔တပည္႔မေလးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အလုံမွ သႏၱာ၊ ေက်ာက္တံတားမွ ခ်ိဳခ်ိဳခုိင္၊ စမ္းေခ်ာင္းမွ မေအးျငိ္မ္းတုိ႔၏ မ်က္နွာေလးမ်ားက သူ႔စိတ္ကူးထဲတြင္ အစီအရီေပၚလာၾကေလသည္...

တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ သူ႔ပါးစပ္မွ အသံမထြက္ဘဲ ခပ္တုိးတုိးေလး ေရရြတ္မိသည္...

"အရင္လက မအတြက္ေပးလုိက္တဲ႔ အေဆာင္လခက သႏၱာ႔ဆီက ရတဲ႔ ေက်ာင္းလခေပါ႔ မရယ္..."

..........

ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ အရွိန္ျဖင္႔ေမာင္းႏွင္လာေသာ ဘတ္စ္ကားၾကီးက ရန္ကုန္ျမစ္ထဲမွ သေဘာၤၾကီးမ်ား၏ ဥဩသံတုိ႔ႏွင္႔အျပိဳင္ ဟြန္းတပြမ္ပြမ္ေပးလ်က္ ေက်ာ္တက္ေမာင္းႏွင္လာခဲ႔ေလသည္..

သိမ္ၾကီးေစ်းစီရုံၾကီးေရွ႔ဖက္ ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းမၾကီးအတုိင္း ၄၅ ကားၾကီး လွည္႔၀င္လာခဲ႔ျပီး မဂၤလာရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔မွ ျဖတ္ေတာ႔ သူမ မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္...

"ဟယ္... အသစ္လဲျပီ..."

ကားေပၚသုိ႔ တုိးတက္ခဲ႔စဥ္က အနည္းငယ္ေနရာမွားသြားေသာ သူ၏ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ခါးၾကားထဲသုိ႔ ခါတုိင္းထက္ပုိျပီး တင္းက်ပ္စြာ ထုိးထည္႔မိရင္း ျပန္ေမးလုိက္မိသည္...

"ဟာသကားနဲ႔တူတယ္ေနာ္..."

"ဟုတ္မယ္... လြင္မုိုးက ခုတေလာ ဟာသေတြ အရုိက္မ်ားေနတယ္. ျပီးေတာ႔ နႏၵာလႈိင္ကုိလည္း ၾကိဳက္တယ္."

"ဆန္းေဒးကုိ ေမာင္ ဘြတ္ကင္လုပ္ထားေပးမယ္ေလ. ဟုတ္ျပီလား. ေန႔ခင္းပဲြၾကည္႔တာေပါ႔."

"တကယ္ေျပာတာေနာ္ ေမာင္..."

"တကယ္ေျပာတာပါဗ်ာ... ၀ါသနာပါရင္ အထဲမွာ ကလုိ႔ေတာင္ရတယ္... ကဲ. အစ္ကုိၾကီးေရ အထဲကုိ အားေလးနည္းနည္းထည္႔ျပီး၊ ဖိျပီး တုိးေပးပါဗ်ာ. ငါးေျမြထုိးေလးေပါ႔. ဟုိဖက္က မမတုိ႔ကလည္း ေတြ႔တဲ႔ဟာၾကီးကုိ မလႊတ္တမ္းဆုပ္မထားနဲ႔. အထဲမွာ ကုိင္စရာေတြ အမ်ားၾကီး..."

စပယ္ယာ၏ စကားအဆုံးတြင္ သူ႔ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားပင္ ေထာင္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ဟု ခံစားမိလုိုက္သည္.

ခပ္တုိးတုိးေျပာျဖစ္ျပန္သည္..

"ဘယ္႔ႏွာၾကီးပါလိမ္႔ေနာ္..."

........

စံျပရုပ္ရွင္ရုံေရွ႔သုိ႔ ကား၀င္ေတာ႔ လူအုပ္ၾကီးက ဖဲ႔ေတာ႔ရြဲ႔ေတာ႔မည္႔အလား သူတုိ႔ကားၾကီးကုိ ၀ုိင္းလာၾကသည္...

"ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေနာ္. ထုိင္ခုံရလုိ႔..."

"ရဆုိ ဂိတ္စက စီးတာကိုး မရဲ႔.."

"အံမယ္... ဒါေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ မရပါဘူးေနာ္. ကံေကာင္းလုိ႔ရတာ. ပတ္စီးစီးတာပဲ စိတ္အခ်ရဆုံး.."

"ဟုတ္ပါျပီ. မပဲ တုိ႔ဟူးသုပ္စားခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ဆူးေလထိ လမ္းေလွ်ာက္တာေလ."

"အင္းပါ. သိပါတယ္. အဲဒါေၾကာင္႔ ကံေကာင္းလုိ႔ ထုိင္ခုံရတာပါဆုိ.. ေမာင္ကလည္း..."

သူ႔စိတ္ထဲတြင္မေတာ႔ ဂိတ္စမွ တာလႊတ္လုိ္က္သည္႔ ကားျပိဳင္ပဲြမွ ကားတစ္စီး ဂိတ္ဆုံးတြင္ ဒီပန္းတုိင္သုိ႔ ျပန္၀င္လာသကဲ႔သုိ႔ ခံစားမိလုိက္သည္...

ေဘးဖက္ကုိ ငဲ႔ၾကည္႔ရင္း စိတ္ထဲမွ လႊြတ္ခနဲ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာပစ္လုိက္သည္...

"စံျပမွာက်ေတာ႔ ကုလားကားၾကီးေနာ္..."

"ရွရြတ္ခန္ မဟုတ္ရင္ ခံစားလုိ႔မရဘူး..."

သူေခါင္းကုိသာ တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္မိေတာ႔သည္... အိုက္လုိ္က္သည္မွာလည္း လြန္ပါေရာ...

....

(ဆက္ရန္)

(ေဆာရီးပါ. အရမ္းအိပ္ခ်င္လာလုိ႔. ဒီဇာတ္လမ္းက တကယ္ျပီးမွာ. သၾကၤန္မတုိင္ခင္ေပါ႔. ဟတ္ဟတ္.)

Friday, April 03, 2009

၀ါသနာဘာဂီ ဆက္တုိင္းမွီ...

ညီမငယ္ ေမဒီဇာကတက္ဂ္ပါတယ္. ၀ါသနာတဲ႔ဗ်ာ...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔ လုပ္ေနမွန္းမသိေပမယ္႔ တစ္ျခားသူက ေျပာျပေထာက္ျပလုိက္ေတာ႔မွ သတိထားမိတာမ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္ဗ်.

၀ါသနာဆုိတဲ႔ပုိ႔စ္ေလးကုိ အာ၀ဇၹန္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ဟာသေလးေႏွာျပီး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးလည္း ေရးခ်င္တယ္. ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔လည္း တည္တည္တံ႔တံ႔ေရးခ်င္တယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စျပီး ခြက်ပါတယ္. (ခြက်တာလား. ဂြက်တာလားမသိ.. က်ခ်င္ရာက်ေတာ႔ဗ်ာ. ေျပာခ်င္တာက ေရွ႔မတုိးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ မလူးသာ မလြန္႔သာ မလူးလည္းမသာ မလြန္႔လည္း မသာ ျဖစ္ရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္)

.........

၀ါသနာဆုိတာကုိ ၀ီကီက ဒီလုိဖြင္႔ဆုိထားပါတယ္.

A hobby is a spare-time recreational pursuit.

(၀ါသနာဆုိတာ အားလပ္ခ်ိန္မွာ အပန္းေျဖလုပ္ေဆာင္တဲ႔ လုိက္စားမႈတစ္ခု တဲ႔.)

Oxford Advanced Learner's Dictionary ထဲမွာက်ေတာ႔ ဒီလုိေျပာထားျပန္တယ္ဗ်.
(အထင္မ်ားၾကီးမလားလုိ႔. ဟတ္ဟတ္.)

A hobby is an activity that you do for pleasure when you are not working.

(၀ါသနာဆုိတာ သင္အလုပ္မလုပ္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရေစဖုိ႔ ျပဳလုပ္တတ္တဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈတစ္ခု တဲ႔.)

ကဲ. ေနာက္ထပ္ ကိန္းဘရစ္ခ်္ေတြ၊ ဟားဗာဒ္ေတြ၊ ခ်ဴလာေလာင္ေကာင္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ခ်ဲ႔ျပီး မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး. ေျပာစရာလည္း မလုိအပ္ေတာ႔ပါဘူး. ေျပာဆုိရင္လည္း မေျပာတတ္ေတာ႔ပါဘူး. :)

လုိရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ႔ ၀ါသနာဆုိတာ သင္႔စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႔ ေလ႔လာလုိက္စားတဲ႔ အေလ႔အထတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ.

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားလုံးႏွစ္လုံးကို သတိထားျပီး သုံးသြားပါတယ္. "ေလ႔လာ" ဆုိတာနဲ႔ "အေလ႔အထ" ဆုိတာပါပဲ.

ေနာက္ျပန္ေျပာပါမယ္.

အေလ႔အထ ဆုိတာ habit ပါ. ၀ါသနာပါတယ္ဆုိတဲ႔ အရာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခဏလုပ္မိတတ္ၾကပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ၀ါသနာဟာ အေလ႔အထတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္. ဥပမာ စာေရး၀ါသနာပါတဲ႔သူဟာ နည္းနည္းေလးမအားလုိက္နဲ႔ အားလုိက္တာနဲ႔ စာေရးဖုိ႔ၾကိဳးစားသလုိမ်ိဳး.

ေလ႔လာ ဆုိတာကေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔၀ါသနာၾကီးသူေတြက သူတုိ႔ ၀ါသနာပါတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို တစ္ျခားမည္သူမည္၀ါရဲ႔ တုိက္တြန္းနႈိးေဆာ္ခ်က္မွ မပါဘဲ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ ေလ႔လာလုိက္စားတတ္တာကုိ ဆုိလုိတာပါ. ဥပမာ. ဘေလာ႔ဂင္းကုိ ၀ါသနာပါတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ဟာ သူအားခ်ိန္မွာ ဘေလာ႔ဂ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ကုဒ္ဒင္းေတြ လုိက္လံရွာေဖြ မွတ္သားေလ႔လာတာမ်ိဳး၊ တန္းပလိတ္တည္ေဆာက္ပုံကုိ သူ႔ဖာသာေလ႔လာဆန္းစစ္တာမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိပါတယ္. ကဗ်ာေရးရတာ ၀ါသနာပါတဲ႔သူကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲေပါ႔. ခ်ဲ႔ရင္ေတာ႔ ခ်ဲ႔သလုိရတာေပါ႔ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင္႔ အဲေလာက္ခ်ဲ႔ေျပာရသလဲဆုိရင္ ဒီေန႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားဆုံးၾကားေနရတာတစ္ခုရွိပါတယ္. အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခု ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါမွာေပါ႔..

'ဟာ. ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔လုိင္းကုိ ၀ါသနာမပါဘူး.'

'ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာသင္ရတာကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာ'

'ကၽြန္မ သီခ်င္းဆုိတာ ၀ါသနာပါတယ္.'

အဲလုိမ်ိဳး ကုိယ္႔အတြင္းစိတ္က ေစ႔ေဆာ္လႈပ္ရွားေနတာမ်ိဳး၊ အဲဒီ႔အလုပ္ကုိလုပ္ေနရရင္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္ေနမွန္းမသိ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတာမ်ိဳး... အဲဒါကုိ ၀ါသနာလုိ႔ ေခၚပါတယ္.

လက္ေတြ႔အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါမွာက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈေတြဟာ ၀ါသနာနဲ႔ နီးစပ္မႈ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းသြားျပီး အဆင္ေျပသလုိ က်င္လည္လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကရတာမ်ိဳးေတြကုိလည္း အမ်ားၾကီး ၾကဳံေတြ႔ခံစားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္.

'ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆဲြတာ ၀ါသနာပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မိ္န္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔. ဒီအလုပ္ေလးကုိပဲ လက္မလႊတ္ရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္. အဆင္ေျပတဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔ ပန္းခ်ီဆဲြတဲ႔ဖက္ ျပန္လွည္႔ဦးမယ္ဗ်ာ...'

အဲလုိေျပာတဲ႔လူကုိ သတိထားၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔ အသက္က ၄၀ နား နီးေနပါျပီ။

'ေဟ႔ေကာင္... မင္း ၀ါသနာပါတာ ပါတာပဲ. အဲဒီ႔ဟာနဲ႔ ထမင္းစားလုိ႔ရမတဲ႔လား... လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္စဥ္းစားစမ္းပါကြာ..'

အဲလုိမ်ိဳး ေစတနာေရွ႔ထားျပီး ဖိႏွိပ္ေျပာဆုိ တားျမစ္ခံရတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္.

ကဲ. စာဖတ္သူေရ...

ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိပဲ ျပန္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္လုိ္က္ေတာ႔မယ္ေနာ္.

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ္႔၀ါသနာပါတာ ဘယ္ဟာလဲဆုိျပီး ေလ႔လာဆန္းစစ္သြားၾကတာေပါ႔...

...........

ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာဆုိတဲ႔စကားလုံးအေၾကာင္းကို မသိခဲ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဟာကုိ လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတာပဲ သိတယ္.
အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လက္ေပါ႔ပါးစြာ လုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔ေလးေတြအေၾကာင္းကိုပဲ ေရးသြားေတာ႔မယ္ေနာ္.
(ဟူး... ေမာလုိက္တာ. အဲဒီ႔စာေၾကာင္းေလးကို နားလည္ဖုိ႔ အေရွ႔မွာ အမ်ားၾကီး ရွင္းျပခဲ႔ရတယ္. :) )

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စြန္လႊတ္တယ္. ဂ်င္ေပါက္တယ္. ေဂၚလီရုိက္တယ္. ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္တယ္. BMX စက္ဘီးေလးေတြ ငွားစီးတယ္. ဇယ္ေတာက္တယ္. ေဘာလုံးကန္တယ္. အေျပးျပိဳင္တယ္. သိုင္းခ်တမ္းကစားတယ္. စာစီစာကုံး၀င္ျပိဳင္တယ္. အားကစားျပိဳင္ပဲြေတြရွိရင္ ၀င္ပါတယ္. ကဗ်ာရြတ္တယ္. သစ္ပင္တက္တယ္. ၾကက္ေမြးတယ္. ဘဲေမြးတယ္. ကားရုပ္ေလးေတြကုိ ဆဲြျဖဳတ္ျပီး ျပန္တပ္တတ္တယ္. ကုိရင္၀တ္တုန္းက ဖားရုိက္ထြက္ရင္လုိက္တယ္. ျခင္းလုံးခတ္တယ္. အုိ.. အစုံပါပဲဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္အစုံလုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္. ၀ါသနာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူး. အဲဒါေတြလုပ္ေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိတာကုိပဲ သိတယ္.

ေလးတန္းႏွစ္ေလာက္မွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာတယ္.

ငါးထပ္တုိက္ေပၚကေန ေအာက္ကုိသြားဆင္းျပီး ေဘာလုံးကန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႔ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ေရာက္လာရင္ မဆင္းေတာ႔ဘဲ အဲဒီ႔စာအုပ္ကုိ တစ္ထုိင္တည္း ဖတ္ပစ္တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ငုိေနရင္ အေဖနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ မသိမသာေလး လာခ်ျပီး ထြက္သြားတတ္တယ္. တေအာင္႔ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ အငုိတိတ္ျပီး စာဖတ္ေနတာကုိ သူတုိ႔ ေခ်ာင္းၾကည္႔ရင္း ျပဳံးေနတတ္ၾကတယ္.

အေဖအိ္ပ္တဲ႔ ဘုရားခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြစီထားတဲ႔ စင္ေလးတစ္ခုရွိတယ္. အဲဒီ႔ေပၚမွာတင္ထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္နာမည္က ဗုဒၶစာပန္းခ်ီတဲ႔... ေရးတဲ႔သူက ေငြဥေဒါင္း (ဦးၾကီးေမာင္) ပါ... အဲဒီ႔စာအုပ္ေလးက ဘာသာေရးဗဟုသုတေတြကုိ ဇာတ္လမ္းေလးေတြပုံစံနဲ႔ ေရးထားတာမုိ႔ ဖတ္လုိ႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္.

အဲဒီ႔စာအုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိျပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ဘာသာေရးဗဟုသုတ အေတာ္ေလးရလုိက္သလုိ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေလ႔လာမႈ အစပ်ိဳးခဲ႔တယ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္. အခု ဒီပုိ႔စ္ေလးေရးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေဖကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္.

အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကုိ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္ အျမဲပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔တယ္. ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္သုံးေနရေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမယ္႔ အရာေတြကုိ အကြက္ခ်လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ႔တယ္.

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အေဖ႔ရဲ႔ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ႔ ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔နယ္က နတ္ကန္ရြာေလးကုိ သြားၾကရပါတယ္. ဟုိေရာက္ရင္ ကုိရင္၀တ္ျပီး စာ၀ါလုိက္ရပါတယ္. ပရိတ္ၾကီး (၁၁) သုတ္တုိ႔၊ ဘဂ၀ါ၊ အစိေႏၱယ် ဘုရားရွိခုိးတုိ႔၊ ေဘာေဒ၀ပုတၱ.. အုိနတ္သား... စတဲ႔ ပါဠိေတြ၊ သုတၱံေတြနဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းနွီးခဲ႔ရပါတယ္. အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ကုိရင္၀တ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာမပါပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ရြာျပန္ရတာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္.

ျမိဳ႔ေပၚမွာ ေဘာလုံးကန္ဖုိ႔ ေနရာရွားသေလာက္ ရြာမွာေနရာက ေပါမွေပါ၊ ျပီးေတာ႔ ရြာက သက္တူရြယ္တူကေလးေတြနဲ႔ နပန္းပဲလုံးမလား၊ မန္က်ည္းပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေဘာလုံးကန္မလား၊ မန္က်ည္းေစ႔ေတာက္မလား၊ က်ီးသားရုိက္မလား၊ သစ္ပင္တက္မလား၊ ေဘာစကုိင္းသီးေတြ ခူးစားမလား၊ ညဖက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ သိမ္ၾကီးထဲမွာထုိင္ျပီး သရဲအေၾကာင္းေတြေျပာၾကမလား၊ မုိးရြာရင္ ကုိရင္ၾကီးေတြနဲ႔အတူတူ ဖားရိုက္ထြက္ၾကမလား... အုိ ေပ်ာ္စရာၾကီး...

အဲတာေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာလုိ႔ ထင္ခဲ႔တယ္.

ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု စစ္ေတြမွာ ရွိေနခဲ႔ၾကတယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ေကာင္းတစ္ခု တတ္လာခဲ႔တယ္. ဘာလဲဆုိေတာ႔ သိုိင္း၀တၳဳဖတ္တာပါပဲ. :)

အေဖက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ သိုင္း၀တၳဳဖတ္တာကုိ တားျမစ္ပါတယ္. ေတြ႔ရင္ စာအုပ္လႊင္႔ပစ္ရင္လႊင္႔ပစ္၊ ဆူရင္ဆူ၊ အဲဒါနဲ႔မွ ေျပာမရရင္ေတာ႔ ရုိက္ရင္ရုိက္တတ္ပါတယ္. အဲဒီ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သုိင္းစာအုပ္ကို မုန္႔ဖုိးေလးနဲ႔ ငွားျပီးရင္ ခါးၾကားထဲထုိး၊ အက်ီၤနဲ႔ဖုံး၊ အိမ္ေဘးနားက မာလကာပင္ၾကီးကုိတြယ္တက္၊ ျပီးေတာ႔ မာလကာကုိင္းၾကီးကတဆင္႔ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚတက္ထုိင္ရင္း အဲဒီ႔ေပၚက သစ္ရိပ္ေအာက္မွာ မာလကာသီးခူးစားလုိက္၊ သုိင္း၀တၳဳေလးဖတ္လုိက္နဲ႔ လုပ္တတ္လာခဲ႔ပါတယ္.

လမ္းမၾကီးေပၚက ျဖတ္သြားတဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔က မာလကာသီးလွမ္းေတာင္းရင္ ခူးျပီး လွမ္းပစ္တတ္ပါေသးတယ္. ေဘ႔စ္ေဘာပဲြေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးခဲ႔လုိ႔. ၾကည္႔မ်ားၾကည္႔ခဲ႔ဖူးရင္ ေဘ႔စ္ေဘာသမားေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာႏုိင္တယ္. :)

ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စာေတြကုိ ဖတ္ရတာ ၀ါသနာပါလာတယ္ဆုိတာပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ႔စာေတြဟာ အက်ိဳးျပဳလား၊ အေပ်ာ္ဖတ္လား၊ အညွီအေဟာက္ေတြလား အဲဒါေတြေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိႏုိင္၊ မခဲြျခားႏုိင္ခဲ႔ေသးဘူး. ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ရတာကိုေတာ႔ ႏွစ္ျခိဳက္ခုံမင္လာတတ္ခဲ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္.

ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာစီစာကုံးေရးရတာလည္း ၀ါသနာပါတယ္ဗ်. (ဒါေၾကာင္႔လည္း ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေတြေရးရင္ အက္ေဆးပုံစံေတြ တစ္ခ်ဳ႔ိျဖစ္ကုန္တာေနမွာ. ဟတ္ဟတ္)

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရ ဆုရခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကုလသမဂၢအက်ၤီၾကီးကေတာ႔ အခုအခ်ိ္န္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖရဲ႔ အရုိးစုေလးေပၚမွာ ရွိေနခဲ႔ဦးမလားပဲ. အေဖက အျမဲအားေပးပါတယ္.

"ငါ႔သား... ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက... ျပိဳင္သာျပိဳင္... ဆုရရမရရ ျပိဳင္ရဲတာကုိက သတၱိတစ္မ်ိဳးပဲ" တဲ႔...

ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကုိလြမ္းသြားျပီဗ်ာ....

..........

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ အေဖဆုံးသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မိတၳီလာကုိ ေျပာင္းခဲ႔ၾကတယ္. ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသစ္ကုိ ေျပာင္းခဲ႔ရတယ္. အမ်ိဳးသားေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြလုပ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္၀င္ျပိဳင္တယ္. ဆုရခဲ႔တယ္. ဘာမွေတာ႔ အေထြအထူးမဟုတ္ခဲ႔ဘူး. ဗလာစာအုပ္အၾကမ္းေလး တစ္ဒါဇင္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေလးတစ္ခ်ိဳ႔ပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ သိပ္ဂုဏ္ယူခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲသိလား.

အေဖမရွိေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကုိ အားေပးခ်ီးေျမွာက္မယ္႔သူဆုိတာ မရွိခဲ႔ေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကၽြန္ေတာ္စတင္ ရင္ဆုိင္တတ္လာခဲ႔ရတယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုန္လႈပ္မိပါတယ္. ၀န္ခံပါတယ္. အေဖကုိ အရမ္းအရမ္းကုိ တမ္းတမိခဲ႔ပါတယ္. အေဖမရွိျခင္းဟာ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ သိပ္ကုိ သိမ္ငယ္ေစခဲ႔တာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ၾကဳံေတြ႔ခံစားခ႔ဲရဖူးပါတယ္.

ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသားေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြ... တတိယဆုေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ သိမ္ငယ္သြားခဲ႔တဲ႔ အားမာန္ေတြကုိ ဟုန္းခနဲ ျပန္ထေတာက္ေစခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ စာစီစာကုံးေရးတာကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀ါသနာပါသြားျပီးေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းထဲက စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာ စာစီစာကုံးေရးနည္းစာအုပ္ေလးေတြ ေနရာယူလာၾကပါတယ္. အဲဒါနဲ႔တဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားပုံေတြ စုေဆာင္းတာကုိ ၀ါသနာပါလာခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ စာစီစာကုံးေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖုိ႔ စာေရးေကာင္းရုံတင္မကဘူး. သက္ဆုိင္ရာ အကုိးအကား စကားပုံ ဆုိရုိးစကားေလးေတြကုိ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ညွပ္ထည္႔ေပးရတတ္တယ္ေလ. အဲဒါေၾကာင္႔ စကားပုံေလးေတြကုိ စုေဆာင္းထားျပီးသား စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္မွတ္တတ္လာတယ္. က်က္သင္႔ရင္ က်က္ပစ္လုိက္တယ္.

စာက်က္ျခင္းအေၾကာင္း ပညာအေၾကာင္းေရးမလား...

"သုစိပုဘာ၊ ၀ိလိသိဓာ၊ အကၡရာစဲြသုံး၊ ဤရွစ္လုံးကုိ၊ သီကုံးပန္းသြင္၊ ေန႔တုိင္းဆင္ေလာ႔..." တုိ႔
"ပထမအရြယ္၊ ငယ္ေသာ္ကတည္႔၊ သိပၸေခါင္အား၊ တတ္ေျမာက္ျမားမူ၊ ေတာသားရန္ေအာင္၊ ျခေသၤ႔ေယာင္သုိ႔၊ မေရွာင္ပညာ၊ တင္းတင္းမာလိမ္႔.."
"ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည္႔မ်ိဳး၊ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအုိး.."

စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ.... အဲဒါေလးေတြကုိ ေနရာတက် ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္စုေဆာင္းထားတဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္. လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မွတ္ေလ႔လာခဲ႔ဖူးၾကမွာပါ. ဒါေပမယ္႔ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းထားဖုိ႔က်ေတာ႔ လူတုိင္း သတိရခ်င္မွ ရလိမ္႔မယ္. တကယ္လုိအပ္လုိ႔ ထုတ္သုံးၾကစတမ္းဆုိရင္ စနစ္တက် သိမ္းဆည္းထားခဲ႔သူတစ္ေယာက္က လုိသလုိ ထည္႔သြင္းေရးသားရင္း စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားေအာင္ပုိဆဲြေဆာင္ႏုိင္တာေပါ႔.

အက်ိဳးေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားခဲ႔ပါတယ္. စကားပုံေလးေတြကုိ ဖတ္ရတာ မိမိကုိယ္တုိင္အတြက္လည္း အမ်ားၾကီး ပညာရည္ျပည္႔၀ေစခဲ႔တယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကီးေလေလ ပုိနားလည္ေလေလျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. တစ္ခါတစ္ေလအျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္လုိက္တယ္ဆုိပါေတာ႔. အဲဒီ႔မွာ..

'ဟာ... ဒီစကားေလး သိပ္မွန္တာပဲ' ဆုိျပီး ေခါင္းထဲမွာ လင္းခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားရတာေလးေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္.

ဘေလာ႔ဂ္ေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ စုေဆာင္းေလ႔က်က္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားစုေလးေတြက သိပ္အသုံး၀င္လာခဲ႔႔ပါတယ္.
အေပၚက စကားပဲ ျပန္ေကာက္လုိက္ေတာ႔မယ္ဗ်ာ.ဒါေၾကာင္႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြက အက္ေဆးပုံစံေတြမ်ားထြက္ေနမလားမသိလုိ႔.. ဟတ္ဟတ္

ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ပါတဲ႔ ဆုရစာစီစာကုံးမ်ားဆုိတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ဖူးတယ္. ခုဆုိ ျပန္ရိုက္တာ စတုတၱအၾကိမ္ေျမာက္လားမသိဘူးဗ်. ထုတ္ေ၀သူေတြနဲ႔ေတာ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားျပီ. အရင္တုန္းက စာအုပ္တစ္ၾကိမ္ျပန္ရုိက္တုိင္း စာမူခနဲ႔ ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ပုိ႔ပုိ႔ေပးတတ္တယ္.

ထားပါေတာ႔.

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပင္မ၀ါသနာကေတာ႔ စာေရးျခင္းနဲ႔ စာဖတ္ျခင္းပါပဲ. ေလာေလာဆယ္ မအားလပ္နုိင္ခဲ႔ရင္ေတာင္ စာမေရးခ်င္မေရးဘူး. စာဖတ္တာကုိေတာ႔ ရေအာင္အခ်ိန္ယူဖတ္ေနဆဲပါပဲ.


...

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေရးၾကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ရပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု အဆင္ေျပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး. အေဖမရွိဘူး. အေမက မွီခုိ. အစ္မငယ္က ၀န္ထမ္း. အစ္မၾကီးကလည္း ၀န္ထမ္း. အစ္ကုိက ဒန္အုိးစက္ရုံမွာ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ. အားလုံး တစ္၀မ္းတစ္ခါးလွေအာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနခဲ႔ၾကရတယ္.

ဆယ္တန္း results ေတြထြက္ျပီးေတာ႔ အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆရာ၀န္လုပ္ေစခ်င္တယ္.

အေမကလည္း ဆရာ၀န္လုပ္ေစခ်င္တယ္. အမ်ိဳးထဲမွာ ဆရာ၀န္ဆုိတာလည္း မရွိခဲ႔ဖူးဘူးတဲ႔. ျပီးေတာ႔ ေဆးမွတ္မီရင္ ဆရာ၀န္လုိင္းေလွ်ာက္ၾကတာကုိက ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳးလုိ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ.

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္လုပ္ရမွာ ၀ါသနာမပါဘူး. ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာမပါတဲ႔အရာတစ္ခုကို ဘ၀တစ္ခုလုံး ရင္းႏွီးျပီး မလုပ္ႏုိင္ဘူး.

MIT ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တယ္. ၀ါသနာပါတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္၊ အထူးသျဖင္႔ Electrical Engineering ကုိေလ႔လာဖုိ႔..

အဲဒီ႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းက စစ္အင္ဂ်င္နီယာေလွ်ာက္ဖုိ႔ အေဖာ္ညွိတယ္. အေမက လုပ္ေစခ်င္ျပန္တယ္.

စစ္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘ၀ေရွ႔ေရးအတြက္ပါ စိတ္ေအးရျပီေပါ႔ဗ်ာ. မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ စရိတ္ကလည္း ကုန္ဦးမယ္. ျပီးေတာ႔ ေခတ္စကားနဲ႔ပဲ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာမယ္ဗ်ာ. ေနာ္. အရပ္ထဲမွာလည္း ဒီလုိပဲ ေျပာေနၾကတာမုိ႔ပါ.

စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ရင္ အေကာင္ျဖစ္တာပဲတဲ႔ေလ...

ကၽြန္ေတာ္အေရးပါအရာေရာက္ခ်င္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္စစ္ဗုိလ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ျမင္လုိ႔မရဘူး..

အဲဒီ႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယမၸိ တည္ျငိမ္စြာ ျငင္းဆန္ခဲ႔ပါတယ္.

'ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ခ်င္ပါတယ္. စစ္အင္ဂ်င္နီယာေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ဘူး အေမ...'

.....

ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ေခတၱ (သုိ႔) အၾကာၾကီး ပိတ္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္စာ စေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔တယ္. ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔တာနဲ႔ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ေပါ႔. Roll no. ကလည္း အုိေက၊ Eligibility အရလည္း ဂြတ္၊ ဂ်ပန္စာပဲက်န္တာဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အသားကုန္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္.

ဂ်ပန္စာအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ႔ပါတယ္. ယုတ္စြအဆုံးဗ်ာ. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနရင္ေတာင္ တစ္ရႈးေပပါေပၚမွာ ခန္းဂ်ီးစာလုံးေတြ ေရးက်င္႔ေနတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ေလ႔က်က္ခဲ႔တယ္.

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္အစုိးရနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္သြားခဲ႔တယ္.

အတည္မျပဳႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ နအဖက စစ္အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ပုံစံဖမ္းျပီး ပညာေတာ္သင္လႊတ္ေနတာကုိ ဂ်ပန္အစုိးရက သိသြားလုိ႔တဲ႔. Cancel လုပ္ပစ္လုိက္တယ္တဲ႔. အဲဒီ႔ ပရုိဂရမ္မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ႔ပရုိဂရမ္ မရွိေတာ႔တာကေတာ႔ ေသခ်ာသြားခဲ႔ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႔မွာ တိမ္စုိင္ေတြျပိဳက်သြားတာကမွ ၾကည္႔လုိ႔ေကာင္းခဲ႔ဦးမယ္.

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးတစ္ခုလုံး အလဲထုိးခံလုိက္ခဲ႔ရတယ္.

....

ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ႔ဘူး. ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ႔ဘူး. စိ္တ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလသြားခဲ႔တယ္ဗ်ာ.

၂၀၀၁ မွာ ရန္ကုန္ကုိေရာက္လာခဲ႔တယ္. ကြန္ျပဴတာေလး ဟုိစမ္းစမ္းဒီစမ္းစမ္း၊ စပီကင္လည္း စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္သလုိျဖစ္ေနခဲ႔တယ္. မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔ေနျပီၾကားေပမယ္႔ ျပန္လည္းမတက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး. ရန္ကုန္ကုိလည္း ေက်ာင္းမေျပာင္းခ်င္ေတာ႔ဘူး. ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ MIT Dropout ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.

၂၀၀၁ မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပရုိဂရမ္မင္းဖက္ ေရာက္ခဲ႔တယ္. ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔. အရူးအမူးကုိ လုိက္စားပစ္လုိက္ျပန္တယ္.

MySoft Technologies မွာ ခဏလုပ္တယ္. ျပီးေတာ႔ ACE မွာ Instructor ျပန္လုပ္တယ္. ပရုိဂရမ္မာပဲ လုပ္ေတာ႔မယ္ေပါ႔ဗ်ာ...

၂၀၀၂ မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံးသူူငယ္ခ်င္း စင္ကာပူကုိ ထြက္သြားတယ္. ပုိလီကုိေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲဟာသြားတာပဲ.
ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ႏုိင္ငံျခားဆုိတာၾကီးနဲ႔ မနီးစပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူးထင္ေနခဲ႔တာေလ. ျပီးေတာ႔ ဘာသတင္းမွလည္းမရ. ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မခ်ိတ္ဆက္ခဲ႔မိဘူးကုိး..

သူငယ္ခ်င္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘ၀တူလုိ႔ေျပာရင္ရတယ္. Financial Aid နဲ႔တက္တာကုိ သူရွင္းျပေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားခဲ႔တယ္. ဒီလုိနဲ႔ စင္ကာပူလုိင္းဖက္ လုိက္ေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔တယ္.

ေလ႔လာရင္းနဲ႔ပဲ NTU/NUS ကုိလုပ္တာ ပုိေကာင္းမယ္ဆုိျပီး GCE A Level ကုိ စေလ႔လာတယ္. အဲဒီ႔မွာ အေမရိကား တကၠသုိလ္က စေကာလားရွစ္ရထားတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ သိကၽြမ္းမိရာက ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေၾကာင္းေတြ စသိလာခဲ႔တယ္.

ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာအရေရာ ၀မ္းေရးအရေရာ လုပ္ေနခဲ႔တာတစ္ခု ေျပာျပဖုိ႔ ေမ႔သြားတယ္.

ကၽြန္ေတာ္စာသင္တယ္ဗ်.

ဆယ္တန္း၊ ကုိးတန္းေတြသာမကဘူး. TOEFL, FCE နဲ႔ Eng. Grammar ကုိလည္း ကုိယ္ပုိင္၀ုိင္းေလးေတြ ဖဲြဲ႔ျပီးသင္တယ္. ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ၀ါသနာအပါဆုံးအရာေတြထဲမွာ စာသင္ရတာလည္း ထိပ္ဆုံးမွာပါေနမယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တယ္.

Guide ျပရင္း ပုိက္ဆံစု၊ အားလပ္ခ်ိန္မွာ TOEFl, SAT ေလ႔လာ၊ စာေမးပဲြေတြအတြက္ ျပင္ဆင္၊ ေက်ာင္းေတြရွာ၊ ေက်ာင္းေတြေလွ်ာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူခဲ႔ရပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ေတြမ်ား အဆင္ေျပလုိက္တာဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သင္တန္းတက္ရင္ ပုိက္ဆံကုန္မွာစုိးလုိ႔ စာအုပ္ေတြ မိတၱဴဆဲြျပီး အိမ္မွာပဲ ေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. Result ေတြလည္းထြက္ျပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ TOEFL ကုိ သင္တန္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ျပန္သင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္. စာေမးပဲြေၾကးေၾကရုံတင္မကဘူး. အျမတ္ပါထြက္လုိက္ေသးတယ္. :)

ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္ေနရင္း စာသင္လုိက္၊ စာသင္ရင္း ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္လုိက္နဲ႔ ၂၀၀၄ မွာ ကၽြန္ေတာ္ စေကာလားရွစ္ရျပီး ဒီကုိေရာက္လာခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒုတိယမၸိ ၀ါသနာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲက ဖီလင္မလာတဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ အခြင္႔အေရးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနပါေစ. ကၽြန္ေတာ္မလုပ္တတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ေငြေၾကးအရ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ မရွိႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္လုပ္တတ္ပါတယ္.

ဘာအကန္႔အသတ္မွ ေလာေလာဆယ္ မရွိဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္. ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ရွိေနလုိ႔ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနဆဲပဲဗ်. ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚကေနပဲ ဆရာလုပ္ေနရေတာ႔တယ္. အဟတ္ဟတ္..

....

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ တကယ္ေတာ႔ ေရးျပစရာ သိပ္မရွိလွပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ အဲလုိေျပာရင္းနဲ႔ ေရးေနတာကိုက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားျပီ.

၀ါသနာဆုိတာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ေနရင္ သိပ္ကိုေကာင္းပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္အားက်တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိတယ္.

Apple Company က Steve Jobs
Berkshire Hathaway Inc. က Warren Buffet
Bluelithium Company ကုိ ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ Gurbaksh Chahal
မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကုိ ထူေထာင္ထားျပီး ျပည္သူေတြကုိ ကူညီေပးေနတဲ႔ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္
United States ရဲ႕ လက္ရွိသမၼတ Barack Obama

သူတုိ႔ေတြရဲ႔ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတယ္. အားက်တယ္. အတုယူမိတယ္.
သူတုိ႔ထက္ေအာင္ျမင္သူေတြ၊ သူတုိ႔လုိပဲ ေအာင္ျမင္သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ေတြေလာက္ လဲက်ရာကေန ျပန္ထူေထာင္လာႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ကဲ႔ရဲ႔စကားတင္းဆုိမႈေတြကို အျပဳံးမပ်က္ ရင္ဆုိင္ရင္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကုိ အရယူႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ခဲ႔ၾကဘူး.

ကၽြန္ေတာ္အတိအက်မသိႏုိင္တဲ႔၊ မသိႏုိင္ေသးတဲ႔ တစ္ျခား ထူးခၽြန္ထင္ရွားတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ ရွိပါေသးတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ေလးစားအားက်ရတာကေတာ႔ သူတုိ႔၀ါသနာပါတာကုိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ သူတုိ႔ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ၾကတယ္. ထိပ္ဆုံးကုိေရာက္ေအာင္တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ဒႆနသမားတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ လူေတြရဲ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကုိ ကူညီႏွစ္သိမ္႔ေပးခ်င္တဲ႔ တရားေဟာ ဓမၼဆရာတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ကမာၻလွည္႔ျပီး မျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကုိ ေျဖရွင္းေပးခ်င္တဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတမန္ေတာ္တစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.

.....
..
.

ဒါေတြဟာ တကယ္ပဲ ၀ါသနာပါတာလား. မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစ႔ေဆာ္တုိက္တြန္းမႈေတြလား. သူမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လုံးသာခ်င္တဲ႔ အတၱစိတ္ရုိင္းေတြေၾကာင္႔ပဲလား. ရင္ထဲက လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ တရားမွ်တမႈရဲ႔ ခႏၶာအငွားခ်မႈေတြပဲလား....

ဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္စဥ္းစား ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနဆဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ျပင္းျပင္းပ်ပ် ခံစားမိေနတယ္.

"ကၽြန္ေတာ္ ဗုိက္ဆာတယ္."

ရန္ေအာင္.

ဒယ္ပုိ႔စ္ အုိင္လုိက္ခ္ဘက္စ္ အြန္မုိင္ဘေလာ႔ဂ္

ကုိရင္ေနာ္နဲ႔မခင္ေလးငယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို တက္ဂ္ပါတယ္. ေရးခဲ႔ျပီးသမွ်ထဲမွာ အၾကိဳက္ဆုံးနဲ႔ စာဖတ္သူကို ဒုတိယမၸိ ျပန္ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုေလာက္ ေရြးထုတ္ေပးပါတဲ႔...

အင္း... သူကေတာ႔ ေျပာလုိက္တာပဲ. အလြယ္ဆုံးတက္ဂ္ပုိ႔စ္တဲ႔... ကုိယ္႔မွာသာခက္ေနတာ.

ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာတင္ကတည္းကုိက ၾကိဳက္လုိ႔တင္တာဆုိေတာ႔ ၾကိဳက္တာေရြးပါဆုိရင္ က်န္ခဲ႔တဲ႔ other post ေလးေတြကုိ အားနာစရာ. ေရြးရခက္ၾကီးျဖစ္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ.

ဒါေပမယ္႔ ေစ႔ေစ႔ေလးေတြးလုိက္တယ္. ေရးေရးေလးေပၚလာတယ္. ေရးေရးေလးဆက္ေတြးလုိက္တယ္. (တစ္ခါတည္း အစအနကုိေပ်ာက္သြားေရာ... ) ဟတ္ဟတ္... ေနာက္တာပါ.

ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔မွ တစ္ညတည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အျပီးထုိင္ေရးခဲ႔တဲ႔ ပုိ႔စ္အရွည္ၾကီးတစ္ခုကို သြားသတိရမိလုိက္တယ္. ညအေစာပုိင္းကတည္းကေရးလုိက္တာ မနက္ ၃ နာရီထုိးမွ ျပီးတဲ႔ပုိ႔စ္ေပါ႔. ေရးခဲ႔တုန္းကလည္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဧျပီ (၇) ရက္၊ ၂၀၀၇ တဲ႔. လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ ဒီလုိအခ်ိန္ေလာက္ကပဲေပါ႔ဗ်ာ.

၀မ္းသာစရာေကာင္းတာက အဲဒီ႔ပုိ႔စ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစ်ာန္၀င္ျပီး ေရးခဲ႔တာပါ.

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာကေတာ႔ စာဖတ္သူေတြ သိပ္နားလည္ၾကပုံမေပၚဘူး... :)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ. ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆုံးပုိ႔စ္ေရြးပါဆုိရင္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကိုပဲ ေရြးျဖစ္ပါမယ္. လူၾကိဳက္မ်ားတဲ႔ပုိ႔စ္၊ ေကာ္မန္႔ေတြ အမ်ားၾကီးရတဲ႔ပုိ႔စ္၊ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရဖူးတဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးေလာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀နဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ မထင္ဟပ္ေစႏုိင္ပါဘူး...

ကဲ. စကားခ်ီးနဲ႔တင္ ပုိ႔စ္တစ္ခုျဖစ္ေရာ႔မယ္. ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးကုိ ဒီေနရာမွာပဲ သြားျပန္ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.

အားလုံးကုိခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္..