အျမဳေတ..

တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးလုျပီျဖစ္သည္။

ညေနခင္း၏ ေအးခ်မ္းေသာ ရင္ခြင္တြင္ သစ္ပင္ငယ္တုိ႔ ယိမ္းထုိးေနၾက၏။ ေလျပည္ အသုတ္တြင္ သစ္ရြက္၀ါတုိ႔ လြင္႔ေမ်ာ ကခုန္ေနၾက၏။ အိပ္တန္းတက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ငွက္ငယ္ေလးတုိ႔၏ စုိးစီစုိးစီ အသံေလးမ်ား ဟုိမွဒီမွ ၾကားေနရ၏။ ႏွင္းမက်ေသာ္လည္း ခပ္မွန္မွန္တုိက္ခတ္ေနေသာ ေဆာင္းေလျပည္ေၾကာင္႔ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အနည္းငယ္ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္ေန၏။

ျငီးစီစီျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကူးတုိ႔ကုိ ေခၽြးသိပ္အပန္းေျပေစရန္ ျမစ္ကမ္းေဘးဖက္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ႔မိသည္။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနေသာ Hudson ျမစ္ၾကီးသည္ သူ၏ ကုန္ဆုံးသြားခဲ႔ေသာ ခြန္အားမ်ားကုိ ျပန္လည္ျဖည္႔တင္းေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသူ ျဖစ္သည္။

သူ႔ဘ၀တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ ၾကိဳးစားေျဖရွင္းခဲ႔သည္ခ်ည္းသာ။ ရံဖန္ရံခါတြင္ေတာ႔ ေလာကၾကီးထဲက ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ႔ဖူးသည္။

ထုိအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူလုပ္တတ္သည္႔ အေလ႔အက်င္႔တစ္ခုမွာ ေရရွိသည္႔ ေနရာတစ္ေနရာတြင္ ထုိင္လ်က္ စိတ္ကူးမ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခြင္႔ ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

တည္ျငိမ္ေသာေရျပင္က်ယ္သည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ အေတြးမ်ားကုိ ျငိမ္သက္ေစႏိုင္စြမ္း ရွိသူျဖစ္သည္။ ရုိက္ခတ္ေနေသာ လႈိင္းလုံးမ်ားသည္ သူ႔ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေလ်ာ႔နည္းသြားေသာ ဘ၀မာန္မာနမ်ားကုိ ျပန္လည္ရွင္သန္ေစႏုိင္စြမ္း ရွိသူျဖစ္သည္။

ယခု Hudson ျမစ္ကမ္းေဘးနားတြင္ သူ ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနမိခဲ႔ျပန္ေခ်ျပီ….

…..

စိတ္ကူးတုိ႔ အတိတ္တစ္ခ်ိန္သု႔ိ ပ်ံ႔လြင္႔သြားခဲ႔၏….

ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ မေျဖမီ တစ္ရက္အလုိ….

မိထၳီလာျမိဳ႔ေလး တစ္ျမိဳ႔လုံး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသကဲ႔သုိ႔ ခံစားရ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေျဖဆုိရမည္႔ စာေမးပဲြအတြက္ ရင္ခုန္ေနၾကသည္ထင္႔. ျမိဳ႔ထဲတြင္လည္း လူသူသိပ္မေတြ႔ရေခ်။ ထုိေန႔က သူ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင္႔ နဂါးရုံဘုရားသုိ႔ ထြက္ခဲ႔သည္။ ဘုရားတြင္ ပုတီးစိပ္၊ တရားထုိင္၊ ေမတၱာပုိ႔ျပီးေနာက္ ေရႊျမင္တင္ ဘုရားဖက္သုိ႔ စက္ဘီး ျပန္စီးလာခဲ႔သည္။

ေရႊျမင္တင္ဘုရားဖက္သုိ႔ မေရာက္ခင္ တံတားေပၚတြင္ သူ႔စက္ဘီးကုိ ထုိးရပ္လုိက္ခဲ႔သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚသုိ႔ စက္ဘီးကုိ ဆဲြတင္လ်က္ ေက်ာက္ထုိင္ခုံေလးေဘးနားတြင္ သူထုိင္လုိက္ခဲ႔သည္။

ေနလုံးနီနီသည္ မိတၱီလာ ကန္ေတာ္ၾကီးအေပၚသုိ႔ ျဖာက်ေနသည္။

“ၾကိဳးၾကာမေသာက္ ေရမေနာက္ မေပါက္ေရႊၾကာ မထိလာ” ဟူသည္႔ စကားပုံအတုိင္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးတြင္ ထူးျခားခ်က္ သုံးခုရွိသည္။

၈၈ အေရးေတာ္ပုံျဖစ္စဥ္က မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးတြင္ ၾကာပင္မ်ားေပါက္ေနခဲ႔သည္ဟု တစ္ဆင္႔စကားျပန္ၾကားခဲ႔ရဖူးသည္။ ယခုသူ႔ေရွ႔တြင္ ျမင္ေနရေသာ ကန္ေတာ္ၾကီးသည္ကား ျငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ ခန္႔ညားစြာ၊ တည္ျငိမ္စြာျဖင္႔ ေလာကၾကီး၏ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုကုိ ဂုဏ္ယူစြာ ရယူထားခဲ႔ေလသည္။

ကန္ေရျပင္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္းက သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ အတားအဆီးမဲ႔စြာ လြင္႔ေမ်ာသြားခဲ႔ေလသည္…

တစ္ခ်ိန္က ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ႔ရေသာ ဖခင္ၾကီး က်င္လည္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရဖူးသည္…

ဒီေနရာတြင္ သူ႔ဖခင္ ထုိင္ခဲ႔ခ်င္မွ ထုိင္ခဲ႔ေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေဒသတြင္ ရွိခဲ႔ဖူးသည္မွာေတာ႔ ေသခ်ာသည္။

မ်က္စိအစုံကုိမွိတ္လ်က္ ဖခင္ၾကီး၏ ၀ိညာဥ္ကုိ တုိးညွင္းစြာ ဖိတ္ေခၚေနခဲ႔မိသည္။

“မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ္႔ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြၾကီးကုိ ေျဖရေတာ႔မယ္.

အေဖသာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စုိးရိမ္ေနမလား.

ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိေခၚျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ၾက၊ စကားေျပာေနၾကမလား.

အခု ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိ အရမ္းသတိရေနတယ္.

လြမ္းေနတယ္.

ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ ခဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာထုိင္ေပးေနပါ အေဖ.

ကၽြန္ေတာ္မနက္ျဖန္အတြက္ ခြန္အားေတြကုိ အေဖ႔ဆီက နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယူခြင္႔ျပဳပါ….”

မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိအစုံထဲမွ မ်က္ရည္တုိ႔ အတားအဆီးမဲ႔စြာ စီးဆင္းက်လာခဲ႔သည္။ ေျခေထာက္ကုိ ခံုေပၚတင္လ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဒူးတုပ္ထုိင္ကာ သူ႔ေမးေစ႔ကုိ လက္ေပၚသုိ႔ တင္ထားခဲ႔ရင္းက က်လာေသာမ်က္ရည္တုိ႔ကုိ အက်ၤီလက္ရွည္ျဖင္႔ မသိမသာ သုတ္လုိက္ခဲ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ All D အျမဲထြက္ေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ လူေပၚကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ ပညာဆီမီး ထိန္ထိန္ျငီးေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ မိသားစုအတြက္ ဂုဏ္ယူေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေစရန္ အဓိကက်ေသာေနရာမွ ပါ၀င္ပံ႔ပုိးေပးခဲ႔သူ…

ကၽြန္ေတာ္႔ေဖေဖ ဘယ္ေရာက္ေနခဲ႔တာလဲ…..

ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွာပါ. ဒါေပမယ္႔ အေဖမရွိတဲ႔ အခုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင္႔ေတြကုိ အေဖသိေအာင္ ဘယ္လုိေျပာျပရမွာလဲ.

ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိျဖစ္ေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကလဲြျပီး ဘယ္သူမွ မသိခဲ႔ပါဘူး. အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမဆီ စာသြားေမးတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ေနခဲ႔တာေလ. တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကုိ သတိရလြန္းလုိ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လာခဲ႔တာပါ အေဖရယ္…

…..

စစ္ေတြမွာ ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရြယ္တူရခုိင္လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္. ထုိးၾကၾကိတ္ၾက၊ အဖူးဖူးအေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက ရန္မျဖစ္ဖုိ႔ ေျပာတယ္. အစ္မက “ငါ႔ေမာင္ကုိ ဒီလုိလုပ္ရေကာင္းလား” ဆုိျပီး စိတ္တုိတယ္. အစ္ကုိကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူရန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔သူေလ. အေဖက ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္ခဲ႔သလဲ…

“ကို္ယ္႔ကုိ အႏုိင္လာက်င္႔လုိ႔ကေတာ႔ ခ်သာခ် ငါ႔သား. မခံနဲ႔. တစ္ခ်က္ရရ ႏွစ္ခ်က္ရရ ျပန္သာထုိး” တဲ႔.

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကရာေတးသင္တန္း တက္ဖုိ႔ အေဖကုိယ္တုိင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔တယ္ေနာ္…

ေက်ာင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လုိ႔ ရုံးခန္းကုိ ခဏခဏေရာက္တယ္. အေဖကၽြန္ေတာ္႔ဖက္က အျမဲရပ္တည္ေပးခဲ႔တယ္. အေဖ႔ထက္ ရာထူးၾကီးတဲ႔ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႔ သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရန္ျဖစ္ေတာ႔လည္း အေဖ ဘာကုိမွ ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေက်ာင္းမွာ လုိက္ေျဖရွင္းေပးခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္ တစုိးတစဥ္းမွ် မျဖစ္ေပၚရေအာင္ အေဖ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔တယ္. တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ပညာျပည္႔၀ေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမခဲ႔တယ္.

အေဖေျပာေနၾက စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္..

“ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ အျပည္႔ရွိမွ ေလာကၾကီးမွာ ေအာင္ျမင္မယ္”… တဲ႔

…

၆ တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖတ္မိေနခဲ႔ျပီ. ေငြဥေဒါင္းရဲ႔ ဗုဒၶစာပန္းခ်ီကုိ ဖတ္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္မထင္ စပ္ခဲ႔မိတယ္.

အေမေစ်းတြက္တဲ႔ စာရြက္ေလးရဲ႔ ေနာက္မွာေပါ႔.

ညဖက္ ထမင္းစားေနရင္း အဲဒီ႔စာရြက္ေလးကုိ အေမေတြ႔သြားခဲ႔ျပီး အေဖ႔ကုိ ျပေတာ႔ အေဖရယ္ေလ….

မ်က္ႏွာၾကီးကုိ ျပဳံးျဖီးျဖီးျဖစ္လုိ႔…

“ငါ႔သားကေတာ႔ကြာ. ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ကဗ်ာေတြေတာင္ စပ္တတ္ေနျပီပဲ. ၾကီးလာရင္ေတာ႔ ဘာမွကုိ ေျပာစရာ မလုိေတာ႔ဘူး” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ေလ အေဖ႔ရဲ႔ အဲဒီ႔စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈေတြ ပုိျပည္႔၀သြားခဲ႔တယ္…

အေဖ႔မွာ ထမင္းစား ေၾကြပန္းကန္ျပားၾကီးတစ္ခ်ပ္ရွိတယ္ေနာ္. အဲဒီ႔ပန္းကန္ၾကီးကုိ အေဖအရမ္းၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းသိမ္းထားခဲ႔တယ္. အေမက ႏို႔ဆီဗူးကုိ ပုရြက္ဆိတ္မတက္ေအာင္ဆုိျပီး ပန္းကန္အလယ္မွာ ထားလုိ႔ ပန္းကန္ၾကီးကုိ ေရျဖည္႔ထားခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္က ႏုိ႔ဆီသိပ္ၾကိဳက္တာေလ… ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေတာ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးကုိ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ခုိးစားခဲ႔တယ္. ႏုိ႔ဆီဗူးကုိ ေျမွာက္လုိက္တဲ႔ တခဏမွာပဲ ဗူးအဖုံးက ေခ်ာင္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲကေန ႏု႔ိဆီဗူး လြတ္က်သြားခဲ႔တယ္.

ခြမ္းခနဲပဲ…

ကၽြန္ေတာ္ေလ ဘာလုပ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ႔ဘူး…

ကဲြသြားတဲ႔ ပန္းကန္ျပားၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြ က်လာခဲ႔မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိခ်စ္သလုိ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္ အေဖ. အေဖက သိပ္အရုိက္ၾကမ္းတာကုိး…

အေမလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း ဆူတာေတာ႔ဆူတာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး…

ရုံးကအျပန္ အိမ္ေပၚကုိ လွမ္းတက္လာတဲ႔ အေဖ႔ေျခသံတစ္ခ်က္တုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က်ဆုံးေနခဲ႔ရတယ္.

ကဲြေနတဲ႔ပန္းကန္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႔လုိက္၊ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ခပ္တင္းတင္း တစ္ခ်က္ၾကည္႔လုိက္၊ အခန္းေထာင္႔မွာ ကုပ္ကုပ္ေလးရပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ ၾကည္႔လုိက္ရင္းက အေဖက ေျပာတယ္.

“ပန္းကန္ကဲြေတြ လႊင္႔ပစ္လုိက္ေလ. ကေလးေတြ စူးကုန္ဦးမယ္” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွမ္းၾကည္႔ရင္း အေဖက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္.

“စားခ်င္ရင္ လူၾကီးေတြကုိ ေျပာစား. ခုိးစားတာ အေဖမၾကိဳက္ဘူး” တဲ႔…

ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ အႏိုင္မယူတတ္တဲ႔ အေဖ႔ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္စြမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားပါတယ္ အေဖ…

အဲဒီ႔အရည္အခ်င္းေတြကုိ အေဖ႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္အေမြဆက္ခံႏုိင္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနဆဲပါ…

….

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ အျပိဳင္အဆုိင္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ အျမဲျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔သူဟာလည္း အေဖပါပဲ.

ဒုတိယတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မက္လုံးတစ္ခုေပးခဲ႔တယ္. ေက်ာင္းမွာ အဆင္႔ (၁) ကေန (၃)အတြင္း၀င္ရင္ မင္းလုိခ်င္တာ ၀ယ္ေပးမယ္တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ တတိယ ရခဲ႔တယ္ အေဖ.

ဆုယူျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာက ႏိုးလာခဲ႔ေတာ႔ အေဖ႔ကုိ မေတြ႔ရဘူး. ရုံးပိတ္ရက္ဆုိေပမယ္႔ အေဖက တစ္ျခားတာ၀န္ေတြလည္း ရွိတတ္ေသးတာမုိ႔ သိပ္သတိမထားမိခဲ႔ပါဘူးေလ.

မနက္စာ စားျပီး ခဏေနေတာ႔ အစ္မက အိမ္ေရွ႔ကေန လွမ္းေခၚပါတယ္.

“ေဟ႔. ဟုိမွာ အေဖျပန္လာျပီ. လက္ထဲမွာ ဘာၾကီးလဲမသိဘူး ကုိင္လာတယ္. လာၾကည္႔လွည္႔” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္လည္း အူယားဖားယား ေျပးျပီး သြားၾကည္႔ခဲ႔တယ္. ငါးထပ္တုိက္ ၀ရန္တာေပၚကေန “အေဖ႔” လုိ႔ အသံကုန္ျခစ္ျပီး ေအာ္လုိက္ေတာ႔ အေဖတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးျပီး ေမာ႔ၾကည္႔တယ္. လက္ထဲက ဗူးၾကီးကုိလည္း ေျမွာက္ျပတယ္.

“အုိးးးးးးးးးးး… ဓာတ္ခဲနဲ႔ေမာင္းတဲ႔ ရထားတဲြေလးပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ… အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကုိ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ေရာက္သြားမွန္းကုိ မသိခဲ႔ေတာ႔ပါဘူး.

အေဖ႔လက္ကုိ ဆဲြလုိ႔ အိမ္ေပၚကုိ ျပန္တက္လာေတာ႔ အစ္မေရာ၊ အေမေရာက တံခါး၀မွာ ဆီးၾကိဳေနၾကတယ္.

အစ္ကုိကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ဗူးၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္း ရယ္ျပေနခဲ႔တယ္ေလ… အစ္ကုိက အေဖနဲ႔ လုိက္သြားခဲ႔တာဆုိေတာ႔ သိေနတာေပါ႔…

အေထြအထူး ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူးေလ… အေဖ၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဓာတ္ခဲရထားေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းျမတ္ႏိုးတာပဲ. ဓာတ္ခဲကုန္လြန္းလုိ႔ အခ်ိန္နဲ႔ ကစားဖုိ႔ ေျပာရတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ႔တာပါ အေဖ.

…..

စတုတၳတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႔နယ္ တတိယဆု ထပ္ရတယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စစ္ေတြမွာ ေရာက္ေနခဲ႔ျပီေလ. ရန္ကုန္ကုိ အစည္းအေ၀းသြားတက္ျပီး ျပန္လာေတာ႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာတယ္.

“ငါ႔သားအတြက္ ဆုယူလာခဲ႔တယ္” တဲ႔…

ေလယာဥ္ကြင္းကေန အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဖ႔အိတ္ကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔လုိ႔ ေမႊေနွာက္ရွာခဲ႔မိတယ္.

တစ္ခုက ေက်ာင္းကေန ေပးလုိက္တဲ႔ ထမင္းဗူးေလး..

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ အေဖ၀ယ္ေပးတဲ႔ သံလုိက္ကြန္ပါဗူးေလး….

ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အထဲမွာ ခၽြန္စက္ေလးနဲ႔ ခဲတံေလး သုံးေခ်ာင္းက အဆင္သင္႔.

အေဖကလည္း ခ်က္ေကာင္းကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္နဲ႔ တူပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ပုခုံးကုိ တစ္ခ်က္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္ရင္းက

“ငါ႔သား ၾကိဳးစားလုိ႔ကေတာ႔ အေဖက ငါ႔သားလုိခ်င္တာေတြ ၀ယ္ေပးေနမွာပဲ” တဲ႔…

ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ သံလုိက္ကြန္ပါဗူးေလး တစ္ဗူးရဖုိ႔ ပူဆာေနခဲ႔တာ ၾကာျပီေလ. ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ. အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တကယ္ ဂရုစိုက္တာပဲေနာ္…

…

ေက်ာင္းမွာ ဘာျပိဳင္ပဲြပဲ လုပ္လုပ္ ၀င္ျပိဳင္ေအာင္ အေဖက အျမဲေျပာတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀င္တာပဲ.

စာစီစာကုံးျပဳိင္ပဲြေတြဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲ၀င္ျပိဳင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. ရယ္ေတာ႔ရယ္ရတယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္ျပိဳင္ပဲြစ၀င္တုန္းက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ၾကိဳတင္ ေရးထားျပီးသား စာစီစာကုံးကုိ အလြတ္က်က္ျပီး သြားျပိဳင္ခဲ႔ဖူးတယ္. ေလးတန္းႏွစ္ကေပါ႔.

ျပိဳင္ပဲြခန္းမထဲ ေရာက္ေတာ႔ က်က္ထားတာကုိ နည္းနည္း ျပဳျပင္ျပီး ေရးလုိက္တယ္. ေခါင္းစဥ္က “လြတ္လပ္ေရးေန႔ တုိ႔မေမ႔” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ္႔ဆု ရခဲ႔တယ္ အေဖ. အေဖတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူေနခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ႔. ေက်ာင္းေတြအမ်ားၾကီး ၀င္ျပိဳင္တဲ႔ပဲြမွာ ဆုရေအာင္ ျပိဳင္ႏုိင္လုိ႔တဲ႔..

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကုလသမဂၢေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြ လုပ္တယ္. အဲဒီ႔ေန႔က စက္ဘီးပ်က္ေနလုိ႔ ေက်ာင္းကုိ အခ်ိန္မီ မသြားႏုိင္ခဲ႔ဘူး. ျပိဳင္ပဲြက်င္းပခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်ျပီး ေရာက္သြားခဲ႔တယ္. ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ပုဆုိးကုိ မလုိ႔ ျပိဳင္ပဲြလုပ္ေနတဲ႔ အခန္းထဲကုိ ေျပးသြားခဲ႔တယ္.

ေမာေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆရာမက တစ္ခ်က္မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး ခုံတစ္ေနရာ လုပ္ေပးခဲ႔တယ္. ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည္႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ထားခဲ႔တဲ႔ စာစီစာကုံးထဲက အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေနရာတက် ျပန္စီရင္း ခြင္႔ျပဳခ်ိန္ ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ ျပီးေအာင္ေရးခဲ႔တယ္. နာရီ၀က္ေနာက္က်သြားခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပူပင္စရာေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔ရတယ္ေလ.

အဲဒီ႔ျပိဳင္ပဲြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးထဲမွာ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔ဘူး.

ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ စာသင္ခန္းမွာ လာေအာ္တယ္.

“ရန္ေအာင္. ဆရာၾကီးရုံးခန္းကုိ လာခဲ႔ပါ” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ခန္းလုံးက ၀ုိင္းၾကည္႔ၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ေနတယ္ေလ. ရန္မျဖစ္တာေတာင္ ၾကာျပီ. ဘာလုိ႔ေခၚပါလဲလုိ႔ေပါ႔.

ဆရာမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနေလရဲ႔…

ဆရာၾကီး အခန္းထဲကုိေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ႔ အတန္းၾကီးသမားေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္. အားလုံးလက္ပုိက္ျပီး တန္းစီရပ္ေနၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အငယ္ဆုံးလုိ ျဖစ္ေနေလရဲ႔. ေနာက္ဆုံးမွလည္း ေရာက္လာသူမုိ႔ လက္ပုိက္ျပီး ရပ္ေနလုိက္တယ္.

ဆရာၾကီးထြက္လာျပီး ေျပာပါတယ္.

“မင္းတုိ႔ေတြ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြမွာ ဆုရတယ္. ဒီတစ္ပတ္ စေနေန႔မွာ ဆုေပးပဲြလုပ္မယ္. မိဘေတြကုိ ေျပာျပီး ဆုေပးပဲြလာခဲ႔ၾကပါ” တဲ႔…

ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲကုိ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္စီ ထည္႔ေပးပါတယ္.

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အေဖ႔လက္ထဲကုိ အဲဒီ႔ဖိတ္စာေလး ထည္႔ေပးလုိက္တယ္. အေဖကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္းက အေမ႔ကုိ လွည္႔ေျပာပါတယ္.

“တုိက္ပုံအက်ၤီ မီးပူတုိက္ျပီးျပီလား” တဲ႔…

…

ဆုေပးပဲြေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆုရမွန္းကုိ မသိခဲ႔ေသးပါဘူး… ပထမလား. ဒုတိယလား. တတိယလား ေပါ႔….

ဆုေတြစေပးပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ပထမမရခဲ႔ပါဘူး.

ဒုတိယဆု ေၾကျငာေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး

တတိယဆုကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္လဲြေခ်ာ္ခဲ႔ပါတယ္.

ႏွစ္သိမ္႔ဆု ငါးဆု ေၾကျငာေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ဆုတက္ယူခြင္႔ ရခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လုိက္တာ… ဒီလုိမ်ိဳး ႏွစ္သိမ္႔ဆုေလာက္သာ ရခဲ႔မယ္ဆုိရင္ အေဖ႔ကုိ မေခၚလာခဲ႔ပါဘူး.

အေဖကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ႏွာညိႈးသြားတာကုိ ျမင္လုိ႔လားမသိ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေမာင္းကုိ အသာညွစ္လုိ႔ အားေပးပါတယ္.

“ငါ႔သားက ႏွစ္သိမ္႔ဆု ငါးဆုထဲမွာေတာင္ ပထမဆုံး နာမည္ အေခၚခံရတာပဲ. အဲဒါ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်သြားလုိ႔. မဟုတ္ရင္ ပထမရမွာ ေသခ်ာတယ္.” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေဖနဲ႔ အဲဒီ႔ေန႔က အခမ္းအနား စာတမ္းၾကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ႔ၾကတယ္. တုိက္ပုံအက်ၤီနဲ႔ ရခုိင္လုံခ်ည္နဲ႔ ေျခေထာက္ကုိ တင္ပ်ဥ္ေခြခ်ိတ္လုိ႔ ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ဓာတ္ပုံအရုိက္ခံခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔အထိမွတ္မိေနခဲ႔ေသးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အျမဲအားေပးေနခဲ႔တာ ေက်းဇူးပါ အေဖ…

…

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ရလာတဲ႔ ဆုကုိ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔ခဲ႔မိတယ္.

UNDP စာတမ္းပါတဲ႔ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္အက်ၤီ အၾကီးၾကီးပဲ… အေဖ၀တ္ၾကည္႔တယ္. အေဖနဲ႔ေတာင္ ၾကီးေနတာ ေတြ႔ရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ အေဖက ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာပါတယ္.

ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ၀တ္ရတာေပါ႔တဲ႔… ငါ႔သားဆုရတဲ႔ အက်ၤီ၀တ္ရတာ ၀တ္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ဂုဏ္ယူတယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔တုန္းက အေဖ႔ကုိ ၾကည္႔ေနရင္း တစ္ခ်က္ေတြးလုိက္မိတယ္. ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ ငါ ပထမေနရာရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လုိ႔…

…

ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ အေဖ ဆုံးသြားခဲ႔တယ္. ကေလးမက် လူၾကီးမက် အေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ လမ္းညႊန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးလုိက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ၾကီးမားေသာ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔တယ္ အေဖ.

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာက အေဖဆုံးသြားေတာ႔ ၀တ္ထားတဲ႔ အက်ၤီေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဆုရခဲ႔တဲ႔ တီရွပ္အက်ၤီပြပြၾကီးေလ…

ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ အေဖ…

အေဖ ဘ၀ကူးသြားခဲ႔တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈေတြ ျပသခဲ႔လုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…

…

ေနရာအႏွံ႔က်င္လည္ ျဖတ္သန္းေနခဲ႔ရင္းက အေဖ႔ရဲ ေဆြမ်ိဳးေတြေနထုိင္တဲ႔ ဒီျမိဳ႔ေလးကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔မိတယ္.

အေမထင္ခဲ႔သလုိ အမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုကုိ ေဖးမကူညီတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး အေဖရယ္. အကူအညီလာေတာင္းတယ္လုိ႔ ထင္သလုိ၊ ခပ္ရိုင္းရုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ လက္၀ါးလာျဖန္႔တယ္လုိ႔ ထင္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔တယ္.

အေမဒီကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔တဲ႔အတြက္ အရမ္းမွန္သြားခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းထိ ေျမာက္တက္သြားခဲ႔လုိ႔ပဲ.

အခု ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ၾကီးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိးတုိးေလး ေျပာလုိက္ခဲ႔မိပါတယ္.

“ကၽြန္ေတာ္ All D ရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ အေဖ… အေဖ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဘာ၀ယ္ေပးမွာလဲ ဟင္”

...
..
.
တစ္စုံတစ္ရာကုိ ၾကားလုိက္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိက္မိခဲ႔သည္...

“ေက်းဇူးပါ အေဖရယ္....”

……….

ျမန္မာစာ မေျဖခင္ညက ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀မက်က္ခဲ႔ဘူး အေဖ.

အဲဒီ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ က်င္းပတဲ႔ မဂၤလာေမာင္မယ္ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြမွာ ပထမဆုရခဲ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံ ၃၀၀ က်ပ္ထဲက ဖဲ႔ျပီး ၀ယ္ထားတဲ႔ စကားပုံစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ အလြတ္က်က္ေနခဲ႔တယ္.

ဆရာေတြက ေျပာခဲ႔တယ္ေလ.

ျမန္မာစာမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖုိ႔က စာစီစာကုံးေကာင္းဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္တဲ႔…

အေမက စာမက်က္ဘူးလား ေမးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရင္ေကာ႔လုိ႔ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္.

အကုန္ရျပီးသားလုိ႔…

အဲဒီ႔ညက မွတ္မွတ္ရရ တီဗီြကလာတဲ႔ စက္ရုပ္ကားတစ္ကားကုိေတာင္ ျပီးတဲ႔ အထိၾကည္႔လုိက္ခဲ႔ေသးတယ္.

ေနာက္တစ္ေန႔ စာေမးပဲြခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ခန္႔မွန္းထားတဲ႔ စာစီစာကုံးေခါင္းစဥ္နဲ႔တုိးတယ္.

က်က္မွတ္ထားတဲ႔ စကားပုံေလးေတြကုိ ေနရာတက် ထည္႔သုံးရင္းက ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.

ငါ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္ျပီလုိ႔….

….

စာေမးပဲြ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းသြားခဲ႔တယ္. မႏၱေလးမွာ ရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြကုိ စတင္ဖန္တီးႏုိင္ခဲ႔တယ္ အေဖ. အရမ္းရွက္တတ္၊ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရင္းက ထက္ျမက္တဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးတစ္ခုကို ေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ႔တယ္.

အရင္းအႏွီးေတြေတာ႔ မ်ားတာေပါ႔…

စာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းဆီကေန တစ္ဆင္႔ သတင္းၾကားရပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသလုိ ၀မ္းနည္းသြားခဲ႔တယ္.

တကယ္ဆုိ ငါးဘာသာလုံး ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ႔သင္႔တာေလ…

အေဖ႔ရဲ႔ ဆႏၵကုိ မလုိက္ေလ်ာႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ စိတ္မေကာင္းဘူး. အေမနဲ႔ အစ္မေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ႔. က်ဴရွင္မယူခဲ႔တဲ႔ ဘာသာေတြကုိပါ ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔လုိ႔ ဘာသာစုံ က်ဴရွင္ယူတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးၾကပါတယ္. ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အမ်ားဆုံးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ဆုိတာပါပဲ…

ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ဆီက ဘာမွမရခဲ႔ဘူးေနာ္.

အဲဒီ႔ညက အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ခဲ႔တယ္.

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပိဳင္ဘီးေလးတစ္ဘီး လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခဲ႔တယ္ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ခဲ႔တယ္ အေဖ…

….

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ထြက္ခြာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနခဲ႔တဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိပဲတဲ႔…. ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ထိ ကိုင္ထားတဲ႔ ဖုိင္တဲြအနီေလးကို ေျမွာက္ရင္းေျမွာက္ရင္း လက္လွမ္းျပေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ေနၾကတဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သူေတြက ေျပာတယ္တဲ႔…

ဟုိေကာင္ေလးပဲ ေကာင္းတယ္. ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနပုံပဲတဲ႔. လက္ကလည္း ျပေနတာ မေညာင္းႏုိင္ဘူး တဲ႔…

သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ အေမ ငိုေနရင္းက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆုိးမိတယ္ လုိ႔ အစ္မက ျပန္ေျပာျပတယ္.

အစ္မက ေျပာပါေသးတယ္.

ေလယာဥ္ၾကီး ေကာင္းကင္ထဲကို ထုိးတက္သြားေတာ႔ အေမ မုိက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္တဲ႔…

သူတုိ႔လည္း ဘယ္လုိခံစားလုိက္ရမွန္း မသိဘူးတဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ကေရာ…

…

ခါးပတ္ေတြ ျဖဳတ္လုိ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာထဲကုိ သြားခဲ႔ပါတယ္. အိမ္သာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးရဲ႔ စက္သံကုိ အခြင္႔ေကာင္းယူလုိ႔ ငိုရႈိက္ေနခဲ႔မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္နဲ႔ခဲြခြာျပီး ရပ္ေ၀းကုိ တစ္ခါမွ မသြားခဲ႔ဖူးတာ အေဖ သိပါတယ္ေလ…

ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္သြားေတာ႔ ေလယာဥ္ေပၚကေန ျမင္ရတဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြက အေဖန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကေန စစ္ေတြကုိ ေျပာင္းသြားေတာ႔ ေလယာဥ္စီးတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကုိ သြားသတိရေစခဲ႔တယ္.

ေလယာဥ္ေပၚကေန ျမင္ရတဲ႔ ဦးထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ အရာေလးတစ္ခုကုိ ၾကည္႔ရင္းက ကၽြန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေအာ္လုိက္ခဲ႔တာ အေဖမွတ္မိေသးလား…

“ဟုိးမွာ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီး ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီး… ” တဲ႔…

အေဖက ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ႔ေနရာကုိ ၾကည္႔ရင္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါတယ္. ေလယာဥ္ေပၚပါလာတဲ႔ ခရီးသည္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ႔ေနရာကုိ ၾကည္႔ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ရယ္ျပၾကပါတယ္.

ဘာသာေရးစာေပေတြ ဖတ္ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သိထားခဲ႔တာက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔ သြားရင္ေတာ႔ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ကုိ ျမင္ေကာင္းျမင္ရႏုိင္တယ္လုိ႔ေလ…

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ဆံပင္ေတြကုိ ထုိးဖြရင္း ေျပာခဲ႔ပါေသးတယ္.

“ျမင္းမုိရ္ေတာင္က ေလယာဥ္ပ်ံထက္ ပုိျမင္႔တယ္. အဲဒါ သေဘာၤပါ” တဲ႔…

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔မွ ရြက္သေဘၤာတစ္စီးကုိ အေပၚကေန ျမင္ေနရတာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ.

ခု ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ေပၚက ျမင္ေနရတဲ႔ တိမ္စုိင္ေတြရဲ႔ အေပၚခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ခဲ႔မိတယ္.

ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေနပါ အေဖ…

ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္….

အေဖ႔မ်က္ႏွာပါတဲ႔ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီးေပါ႔….



ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ရႈံးခဲ႔ရဖူးသလုိ က်ရႈံးခဲ႔တုိင္း အေဖ႔ရ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ျပန္လည္ျမွင္႔တင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကို္ယ္ကုိ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ အေဖ…

ဟိုတစ္ေလာက အေမတုိ႔နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္. အစ္မက မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ပါတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေဆာင္းပါးကုိ အိမ္ကုိလာတဲ႔ လူတုိင္းကုိ လုိက္ျပရတာ အေမာပဲတဲ႔. အေမကလည္း ဖတ္တာေတာ႔ ဖတ္တယ္. နားမလည္ေပမယ္႔ ေကာင္းတာေတြ ေရးထားမွန္းေတာ႔ သိတယ္တဲ႔.

“မင္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ စာေတြ ေရးတတ္လာရတာလဲ” တဲ႔.

ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔ . ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ “ဟတ္ဟတ္ဟတ္” နဲ႔ ရယ္ေနမိခဲ႔တယ္…

အစ္မက ေျပာပါေသးတယ္.

“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေမာင္ေလးအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္” တဲ႔

“ငါ႔ေမာင္ေလးက ေက်ာင္းတက္ေနရင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ပုိ႔ျပီး မိသားစုကုိ ေထာက္ေနတာ” တဲ႔.

“ငါ႔ေမာင္ေလးက …. ႏုိင္ငံမွာ” တဲ႔.

“ငါ႔ေမာင္က ဘေလာ႔ဂါ” တဲ႔

ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္. ဂုဏ္ယူပါတယ္.

၀မ္းနည္းတာတစ္ခုကေတာ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားတဲ႔ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ျပသခြင္႔မရွိေတာ႔တာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ လုပ္ကုိင္လုိ႔ ရလာတဲ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ အေဖ႔ကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ မၾကဳံၾကိဳက္ႏုိင္ေတာ႔တာ၊ ဘယ္သူမွ မထင္ထားတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရယူျပႏုိင္ခဲ႔ေတာ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာ ပူဆာခြင္႔ မရႏုိင္ခဲ႔တာ…

အဲဒါေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္ အေဖ…

အေဖျဖစ္ေစခ်င္ခ႔ဲတဲ႔ အိပ္မက္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနဆဲပါ…

လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ နိမ္႔က်ခ်ိန္တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြရဲ႔ စကားလုံးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ပြန္းပဲ႔ေနရတယ္.

စိတ္ဓာတ္ေတြ ယုိင္လဲလုျဖစ္သြားခဲ႔ရတာေတြနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔႕ေနရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ အေဖ…

ကၽြန္ေတာ္က အေဖ႔ရဲ႔သားပါ…

လူသားဆန္စြာ ၀မ္းနည္းမယ္. ငုိေၾကြးမယ္.

လူသားဆန္စြာနဲ႔ပဲ ထူေထာင္မယ္. ဦးေမာ႔မယ္. အေဖ…

အေဖ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္မပ်က္ေစရပါဘူး….

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲမွာ အျမဲရွင္သန္ေနတဲ႔ အျမဳေတတစ္ခုပါ….

…..


ညေနခင္း၏ ေရာင္ျခည္လက္တံတုိ႔ ရုပ္သိမ္းသြားခဲ႔ၾကေလျပီ.

ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ လြတ္ေျမာက္ေရး ရုပ္တုၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္းက အံကုိ တင္းတင္းၾကိတ္မိသည္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္မိသည္။ အသက္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ရႉရႈိက္မိသည္။ ဆံပင္ကုိ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခါထုတ္လုိက္ေတာ႔ မ်က္၀န္းေထာင္႔မွ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႔ ျမစ္ထဲသုိ႔ လြင္႔စင္က်သြားခဲ႔သည္။

လႈိင္းလုံးတစ္လုံးက ၀ုန္းခနဲ ကမ္းစပ္သို႔ရုိက္ခတ္သည္။ စင္ေရာ္တစ္ေကာင္က အသံကုိျမွင္႔လ်က္ ေၾကြးေၾကာ္သည္။ မီးျပတိုက္မွ မီးေရာင္တစ္ခု သူ႔ဖက္သုိ႔ လက္ခနဲ ျဖာက်သည္။

အက်ၤီကုိ ဇစ္ဆဲြေစ႔လ်က္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ခဲ႔သည္။ ေရျပင္က်ယ္ကုိ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္း အသက္ကုိ မွန္ေအာင္ ရႉေနခဲ႔သည္။ မ်က္စိအစုံကုိ ေခတၱေမွးမိွတ္လ်က္ ခႏၵာကိုယ္တြင္ တင္းမာေနေသာ အေၾကာအျခင္မ်ားကုိ ဦးေခါင္းမွ ေျခဖ်ားအထိ သတိထားျပီး ေျဖေလွ်ာ႔လုိက္သည္။

ျမစ္ထဲတြင္ ခုတ္ေမာင္းသြားေသာ သေဘၤာတစ္စင္းဆီမွ ဥဩသံရွည္တစ္ခ်က္ကုိ ၾကားလုိက္ရသည္..

ေကာင္းကင္သုိ႔ တစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔ရင္းက စကားလုံးမ်ားကုိ ေျဖးညွင္းျပတ္သားစြာ သူေရရြတ္လုိက္ခဲ႔သည္…

“ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွင္သန္ယုံၾကည္ေနဆဲပဲ အေဖ…”

ဂ်က္ကတ္အက်ၤီထဲမွ Mp3 Player ေလးကုိ ထုတ္လုိက္ရင္း နားေထာင္သင္႔သည္႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။

နားၾကပ္ကုိ တပ္လ်က္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွ သူထြက္ခြာလာေတာ႔ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ သစ္ပင္တုိ႔က သူ႔ကုိ ဦးညႊတ္လ်က္ ေကာင္းခ်ီးဩဘာေပးေနၾကသည္ကုိ ခံစားလုိက္ရသည္…



ဇန္န၀ါရီ (၂)ရက္ေန႔တြင္ ဆုံးပါးကြယ္လြန္သြားခဲ႔ေသာ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ၾကီးအား ဂုဏ္ျပဳေရးဖဲြ႔ပါသည္...