အတၱစုတ္တံႏွင္႔ ေစတသိတ္ ကင္းဗတ္စ္...

တေရြ႕ေရြ႕လြင္႔ေမ်ာေနတဲ႔ တိမ္ေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ဘဝဆုိတဲ႔ ရထားႀကီးကုိ တစ္ခါတေလ ေခတၱခဏေလာက္ ရပ္တန္႔ထားၾကည္႔မိတယ္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ လုပ္စရာကုိင္စရာေတြကလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ကုန္ဆုံးသြားတတ္တာမ်ိဳး မရွိ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကုိ ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္ရင္း ပုိကၽြမ္းက်င္လာသလုိ ဒါေတြကုိပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ေနရလုိ႔ တစ္ခါတရံက်ေတာ႔လည္း လူ႔ဘဝႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔တတ္လာျပန္တယ္။

ဘာလုပ္မွာလဲ ေငြေၾကးဥစၥာေတြ။ ဘာလုပ္မွာလဲ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားမႈေတြ။ ဘာလုပ္မွာလဲ အိမ္၊ ကား၊ ျခံေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေမးဖူးမွာေပါ႔။ အထူးသျဖင္႔ ကုိယ္သိကၽြမ္းတဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင္ဘဲ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတတ္တဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြမွာ။

တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေတာ႔ ခံစားေနရသူေတြကုိ အားေပး၊ စုတ္ေလးတစ္ခ်က္သတ္၊ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ရမ္းရင္း သည္လုိေမးခြန္းေလးေတြကုိ ေမးမိေကာင္းေမးမိႏုိင္ရဲ႕။ ခဏပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လည္း ရထားႀကီးက သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ ဆက္ခုတ္ေမာင္းလုိ႔။ လုိင္းကားေပၚမွာ ကားၾကပ္ခဲ႔သမွ် ကားေပၚကဆင္းလုိက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသလုိမ်ိဳး သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲေတြကုိ အခ်ိန္ေပး မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေရာ အခုထိေတာ႔ ကုိယ္႔ဘဝထဲမွာ ကုိယ္အဆင္ေျပေအာင္ ေနလုိက္ဦးမယ္။

ကန္ေဘးနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ရင္း ဘဲအုပ္မိသားစုေလး အစာရွာေနတာကုိ ေငးၾကည္႔ေနရတာမ်ိဳး။ ပန္းျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလး မတ္တပ္ထလုိက္၊ ျပန္လဲက်လုိက္ ျဖစ္ေနတာေလးကုိ စိတ္လုိလက္ရ ျပဳံးၾကည္႔မိေနတာမ်ိဳး။ ျမဴမႈန္ေတြဆုိင္းေနတဲ႔ မနက္ခင္းထဲကုိ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုင္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ခံစားလုိ႔ ေအးေအးလူလူ တုိးဝင္လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာမ်ိဳး။ ဒါေတြကုိ ခံစားတတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မွ မရွိရင္ ဘဝဆုိတာ ေက်ာ႔ကြင္းတစ္ခုလုိပဲ ရုန္းေလနစ္ေလ။ စိတ္ထဲမွာ ရွင္သန္ျခင္းေတြရွိဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေက်ာ႔ေနရတဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ိဳးေတြကုိ ပါးပါးနပ္နပ္ ကုိင္တြယ္တတ္ဖုိ႔ လုိတယ္။

ပန္းသီးကုမၸဏီတည္ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ စတိေဂ်ာ႔ဘ္က သူ႔အိမ္မွာ ဘာပရိေဘာဂမွ မထားဘဲ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းထားတာကုိ ႏွစ္သက္သတဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္လူမႈကြန္ယက္ကုိ စတင္ခဲ႔တဲ႔ ဇူကာဘတ္(ခ္)ကေတာ႔ သူ႔အဝတ္ဗီရုိထဲမွာ မီးခုိးေရာင္ တီရွပ္အက်ၤီေတြပဲထားၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာအေရာင္၊ ဘယ္အက်ၤီဝတ္ရမလဲဆုိတာကုိ စဥ္းစားဖုိ႔အတြက္ အခ်ိန္မေပးခ်င္ဘူးတဲ႔။ ဘဝကုိ ရုိးရုိးရွင္းရွင္း ေနထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြကုိ အေရးႀကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ အၾကံဥာဏ္ေတြ အတြက္ပဲ ေနရာေပးထားခ်င္သူေတြကုိ ေလးစားမိပါရဲ႕။ Eleanor Roosevelt ေျပာခဲ႔တဲ႔ အဖုိးတန္ စကားတစ္ခြန္းလုိေပါ႔။

Great minds discuss ideas. Average minds discuss events. Small minds discuss people. တဲ႔။ 

ကုိယ္ေတြကေတာ႔ လူေတြအေၾကာင္း၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္း မ်ားမ်ားေျပာေနမိရင္း ကမာၻႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲေနသူေတြထဲမွာ ပါေနသလုိမ်ိဳး ေသြးနားထင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမိတတ္တာ။ အင္း. ဒါလည္း လူ႔သဘာဝ တစ္ခုပဲလုိ႔ဆုိရင္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ရေသ႔စိတ္ေျဖေတြးမိျပန္ေရာ။ ေျဖသိမ္႔ေတြးတာမ်ိဳးဟာ ကုိယ္ဘယ္လုိမွ လက္လွမ္းမမီတဲ႔ အရာမ်ိဳးေတြအတြက္ ပူေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ စိတ္ကုိႏွစ္သိမ္႔ေပးႏုိင္သလုိမ်ိဳး ေကာင္းတာေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ရုန္းထြက္သင္႔တဲ႔ အေျခအေနဆုိးေတြကုိ မရုန္းထြက္ဘဲ ကံကိုယုိးမယ္ဖြဲ႔လုိ႔ ေျဖသိမ္႔ေတြးေနတာမ်ိဳးက်ျပန္ေတာ႔လည္း နစ္မြန္းမႈေတြကုိ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ေစျပန္တယ္။ ဘယ္အရာမွ အစြန္းမေရာက္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲေလ။ ေျဖသိမ္႔သင္႔၊ မသင္႔ဆုိတဲ႔ အစြန္းတရားႏွစ္ခုကုိ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္ဖုိ႔ သင္႔ေတာ္တဲ႔ ပညာဥာဏ္တစ္ခုရယ္၊ ဘက္မလုိက္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရယ္ေတာ႔ လုိအပ္မွာ ေသခ်ာတယ္။

ခုတေလာ ရာသီဥတုကလည္း အေျပာင္းအလဲ သိပ္ျမန္လြန္းတယ္။ မေန႔ကပဲ ေႏြရာသီအတုိင္း ေနက်ဲက်ဲေတာက္ပူေနခဲ႔ၿပီးေတာ႔ သည္မနက္က်ေတာ႔ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ အေႏြးထည္ ႏွစ္ထပ္ဝတ္တာေတာင္ သိပ္မေႏြးခ်င္လွဘူး။ လူသားေတြရဲ႕ အေတာမသတ္တဲ႔ အတၱေတြထဲမွာ ကမာၻႀကီးရဲ႕ သစ္ပင္ေတြ စေတးခံခဲ႔ရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ မသိ။ အယ္လ္နီညိဳ သက္ေရာက္မႈဆုိတာ တကယ္ေတာ႔ ခုတ္လွဲခံလုိက္ရတဲ႔ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အရုိးတြန္သံ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ဖုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတတ္ေပမယ္႔ ခုတ္လွဲပစ္လုိက္ဖုိ႔က တခဏပဲ လုိအပ္သလုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကား ယုံၾကည္ခ်စ္ခင္မႈေတြ ျဖစ္ထြန္းဖုိ႔ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုလုိအပ္ေပမယ္႔ မုန္းတီးျပတ္စဲဖုိ႔က တဒဂၤအထင္လဲြမွားမႈ တစ္ခုပဲ လုိအပ္ေနတတ္တာ သိပ္ေတာ႔ မတရားလွဘူး။ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္တဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြဟာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ပုိႀကီးေနတတ္တာမ်ိဳးလား။ ဒါမွမဟုတ္ လူသားေတြရဲ႕ ခံယူမႈဟာ အဆုိးဖက္ကုိ တိမ္းလြန္းေနတာမ်ိဳးလား။

တစ္ခါတုန္းက ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္စကားေျပာရင္း သူမႏႈတ္ခမ္းလႊာလွလွေလးက စကားေလးတစ္ခြန္း အမွတ္မထင္ ထြက္က်ခဲ႔ဖူးတယ္။

“အက်င္႔တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ (ဒါမွမဟုတ္) ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ပ်မ္းမွ် အခ်ိန္ သုံးပတ္ၾကာတယ္” တဲ႔။ အဲဒီ႔တုန္းက ရုတ္တရက္ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တဲ႔ ကုိယ္႔စကားကုိ ရယ္သြမ္းေသြးေနတဲ႔ သူမမ်က္ႏွာေလးကုိေတာ႔ သုံးႏွစ္ၾကာေတာင္ ေမ႔လုိ႔မရေသးဘူး။

“စစ္မွန္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ ကမာၻေတြျခားေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ မလြယ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္လုိုက္တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိကၽြမ္းခ်စ္ခင္ခဲ႔ဖူးသလုိမ်ိဳး မင္းမွာ မျဖစ္ဖူးဘူးလား။ ကုိယ္ေတာ႔ ျဖစ္ဖူးတယ္။ မင္းကို စျမင္လုိက္တဲ႔ အခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ကေပါ႔…”

“ခံစားခ်က္ ႀကီးတာ၊ အစဲြအလမ္းႀကီးတာမ်ိဳးက မေကာင္းဘူး အစ္ကုိရဲ႕။ ေသရင္ မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္တတ္တယ္”

ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ျပတဲ႔ သူမမ်က္ႏွာေလးကုိ ႏွလုံးသားေထာင္႔တစ္ေနရာက ျပန္ထုတ္ၾကည္႔ရင္း ခပ္တုိးတုိးေလး ေျပာမိတယ္။

“ကုိယ္ ခုထိ မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ ကေလးရယ္…”

ဖ်တ္ခနဲ ထလင္းတဲ႔ လမ္းမီးတုိင္ေတြက အတိတ္ကုိ ေရာက္သြားတဲ႔ ကုိယ္႔စိတ္ကူးေတြကုိ ပစၥဳပၸန္ထဲ ျပန္ဆဲြေခၚတယ္။ ေန႔ၿပီးရင္ ညလာသလုိ အခက္အခဲေတြကုိ ေက်ာ္လႊားၿပီးရင္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ႔ ဘဝတစ္ခုကုိ ရဖုိ႔ ပုိနီးစပ္လာတတ္စၿမဲပါပဲ။ ပိုင္ဆုိင္ျခင္း၊ ဆုံးရႈံးျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ေၾကကဲြျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ကဲ႔ရဲ႕ခံရျခင္းဆုိတဲ႔ အစြန္းတရားေတြၾကားထဲမွာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ တည္႔မတ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရင္း ဘဝခရီးလည္း ေနမြန္းတည္႔ခဲ႔ၿပီ။

ကုိယ္႔ေဘးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ သူတုိ႔ မရွိခဲ႔ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕မရွိခဲ႔ေပမယ္႔ သူတုိ႔ ရွိေနခဲ႔တယ္။ ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္တန္းဝင္ကုန္ၾကၿပီ။ တစ္ေန႔တာ ေလာင္ကၽြမ္းေတာက္ပမႈေတြကုိ အသာရုပ္သိမ္းလုိ႔ ဘဝဇာတ္ခုံကုိ ေခတၱပိတ္သိမ္းၾကဦးစုိ႔။ ထုိင္ခုံေတြကုိေတာ႔ မသိမ္းလုိက္နဲ႔ဦး။ မနက္ျဖန္ေတြအတြက္ လုိခ်င္လုိဦးမွာ။

မျမင္ေစခ်င္ရင္ ကန္႔လန္႔ကာ ခ်ထားလုိက္ရုံပဲေပါ႔။

အဝတ္ဘီရုိကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔လုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ဝတ္စားဆင္ယင္ရမယ္႔ ဝတ္စုံကုိ အဆင္ေျပမေျပ တစ္ခ်က္စစ္ၾကည္႔တယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ႔ အဝတ္အစားေတြ အားလုံးဟာ အေရာင္တစ္ေရာင္တည္း မဟုတ္ၾကဘူး…

~ ေရခဲငွက္ ~
ေမ (၁၅)၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္။ ။