Wednesday, July 29, 2009

ဘ၀ရွပ္တုိက္သံမ်ား....




လူခ်င္းထိခုိက္သံကုိ ၾကားရမွ မဟုတ္ပါဘူး
၀တ္မႈန္ကေလးရဲ႔ သြားသံလာသံကို ၾကားရတာကလည္း
ဘ၀ပဲ….

အဲဒီ႔ေန႔မွာမွ ငါကလည္း ထင္းရွာထြက္ခဲ႔မိတယ္
ေနာက္ဆုံးေတာ႔
သစ္ပင္ေတြကုိ ေသခုိင္းရမယ္႔အစား
ပုဆိန္ကုိ ငါသတ္လုုိက္တယ္…

(တာရာမင္းေ၀)


နားႏွစ္ဖက္ထဲသုိ႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင္႔ စီး၀င္လာေသာ ရထားသံမ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ေအာင္ သူၾကိဳးစားျပီး သံလမ္းတစ္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ လူတစ္ေယာက္၏ ရွပ္တုိက္သြားေနေသာ ဖိနပ္သံကုိ နားစြင္႔ေနခဲ႔လုိက္သည္. လႊမ္းမိုးေနေသာ အာရုံကုိ ေတာ္လွန္လႈပ္ရွားရသည္႔ အျဖစ္မ်ိဳးသည္ သူ၏ စိတ္တန္ခုိးကုိ ထက္ျမက္စူးရွေစသည္ဟု ယုံၾကည္သည္။

ရည္စူးကုိင္းညႊတ္ထားေသာ ထုိအသံကုိ ၾကားရသည္လည္း ရွိမည္၊ မၾကားရသည္လည္း ရွိမည္. သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ သူသည္ မလုိအပ္ေသာအရာမ်ားကုိ နားပိတ္ထားျပီး လုိအပ္ေသာ အရာမ်ားအတြက္သာ နားဖြင္႔ထားႏုိင္ရန္ ေလ႔က်င္႔ေနျခင္းျဖစ္သည္….

ဂီးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ညဥ္႔ငွက္တစ္ေကာင္၏ စူးရွေသာ အသံတစ္ခ်က္က သူ႔ကုိ ဆတ္ခနဲ တုန္လႈပ္သြားေစခ႔ဲသည္…

တစ္ခ်ဳိ႔အသံမ်ားသည္ကား အာရုံစူးစုိက္မႈ အထူးတလည္ ျပဳစရာမလုိပါဘဲ စိတ္သႏၱာန္ကုိ လာေရာက္ရုိက္ခတ္တတ္ၾကေသးသည္ကုိလည္း သတိျပဳမိလုိက္သည္. ႏွစ္သက္မိသည္လည္း ရွိမည္၊ မႏွစ္သက္မိသည္လည္း ရွိမည္. သုိ႔ေသာ္ မိမိ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ေတာ႔ ေခတၱ ေနရာယူသြားခဲ႔သည္မွာ ေသခ်ာသည္…

တစ္စုံတစ္ရာသည္ သူ႔ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ႔ျပီးမွ အေ၀းသုိ႔ ျပန္လည္လြင္႔ေပ်ာက္သြားခဲ႔သည္… ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားသည္ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတတ္သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ျခင္းမ်ားသည္လည္း မႏွင္ပါဘဲႏွင္႔ ထြက္ေျပးတတ္ၾကေသးသည္.

မိမိကုိယ္တုိင္က ထိန္းသိမ္း ေစာင္႔ေရွာက္ပါလ်က္ႏွင္႔ လြင္႔ျပယ္ပ်က္စီးရျခင္းမွာ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ေသာေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ရေသ႔စိတ္ေျဖေတြး ေတြးမိသည္… မထိန္းသိ္မ္းမေစာင္႔ေရွာက္၍ ဆုံးရႈံးပ်က္စီးရျခင္းထက္ စာလွ်င္ကား ေတာ္ေသး၏ဟု ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ႏွစ္သိမ္႔မိျပန္သည္. မိမိကုိယ္တုိင္ႏွင္႔မွ စစ္ေျပျငိမ္းျခင္း မရွိလွ်င္ အၾကင္သူ၏ ဘ၀သည္ကား အျမဲတေစ ပူေလာင္ႏြမ္းလ်ေနေပေရာ႔မည္ဟု ဘာသာေရးအဆုံးအမ ေနာက္ခံျဖင္႔ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေတြးေတာရင္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ျငိမ္႔ေနမိျပန္သည္...

ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ႔ဖူးေသာ ဇာတက ၀တၳဳေလးမ်ားထဲမွ သစ္ခုတ္သမား ရဟန္းတစ္ပါးအေၾကာင္းကို သတိရမိသည္.

သစ္ခုတ္သမားသည္ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ကုိ ျငီးေငြ႔သျဖင္႔ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္းကုိ ဆင္ျမန္းကာ ေတာထြက္ ရဟန္းျပဳေလသည္… ေလာကုတၱရာက်င္႔စဥ္ကို အထူးတလည္ စူးစုိက္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အရာမထင္သျဖင္႔ လူထြက္ကာ သစ္ခုတ္သမား ျပန္လုပ္သည္.

ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္း၀တ္ျပန္သည္. ထုိကဲ႔သုိ႔ ထြက္ခ်ည္၀င္ခ်ည္ျဖင္႔ သံသရာလည္ေနရာမွ တစ္ရက္တြင္ သူ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားသည္…

သူသည္ သစ္ခုတ္သမားဘ၀သုိ႔ ျပန္၍ ဘ၀လည္ေနရျခင္းမွာ သူ၏ ပုဆိန္ကုိ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္တတ္ရာ၏ဟု ေတြးေတာမိျပီး ထုိအခုိက္အတန႔္တြင္ ပုဆိန္ကုိ ျမစ္ထဲသုိ႔ လႊင္႔ပစ္လုိက္ေလသည္…

ထုိ႔ေနာက္…

‘ေအာင္ျပီ…. ေအာင္ျပီ… ေအာင္ျပီ…’ ဟု သုံးၾကိမ္တုိင္တုိင္ ေၾကြးေၾကာ္ေလသည္…

ထုိအျခင္းအရာကုိ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူကုိ ႏွိမ္နင္းျပီး ျပန္လာေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္ ေခါင္းေဆးမဂၤလာျပဳစဥ္ ၾကားသိေလသည္. သူ၏ ေအာင္ျမင္ျခင္းအား ျပက္ရယ္ျပဳသည္ဟု အထင္ေရာက္ျပီး အႏွီသစ္ခုတ္သမား ရဟန္းေတာ္အား အေခၚလႊတ္ေလသည္.

ထုိ႔ေနာက္ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ေအာင္ျပီဟု ေၾကြးေၾကာ္လက္ခေမာင္းခတ္ရသနည္းဟု ေမးျမန္းေလသည္…

သစ္ခုတ္သမား ရဟန္းလည္း သူ၏ ပုဆိန္အေပၚ တြယ္တာေနေသာ သံေယာဇဥ္ကုိ အျပီးတုိင္ ျဖတ္ႏုိင္ျပီး ရဟန္းဘ၀သုိ႔ ကူးေျပာင္းႏုိင္ေတာ႔မည္ ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္ကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖင္႔ ေအာင္ျပီ… ေအာင္ျပီ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ေလသည္…

ထုိ ၀တၳဳေလး၏ အဆုံးသတ္တြင္ကား သူ၏ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ လႊမ္းမိုးေနေစမည္႔ စကားလုံးေလးမ်ားကုိ ထုိးထြင္းထားခဲ႔ေလသည္…

“ရန္သူဗုိလ္ေျခတစ္ေထာင္ကုိ စစ္ေအာင္ႏုိင္သည္ထက္ မိမိကုိယ္ကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းက ပုိ၍ သာလြန္မြန္ျမတ္ေလသည္….”

သူသည္ ေတာထြက္ရဟန္းျပဳရေလာက္ေအာင္လည္း ပါရမီကံ မရင္႔သန္ေသးပါ.

သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္ကုိေတာ႔ ေအာင္ႏုိင္ခ်င္ခဲ႔သည္…

မိမိကုိယ္ကုိ လႊမ္းမုိးအုပ္စီးႏုိင္ေသာ ဘ၀စစ္သူၾကီး အျဖစ္ကုိ ေတာင္႔တမိသည္…

ဒီဘ၀ခရီးကို သူဒီတစ္ၾကိမ္သာ ျဖတ္သန္းခြင္႔ ရသည္…

ထုိ႔ေၾကာင္႔ မည္သူႏွင္႔မွ် မတူေအာင္၊ ဒီဘ၀ၾကီးထဲက တတ္ႏုိင္သေလာက္ အျမတ္ထြက္ေအာင္ သူ ရယူသြားခ်င္သည္..

အေတြးအေခၚပုိင္းအရျဖစ္ေစ၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာပိုင္းအရျဖစ္ေစ မည္သည္႔အရာအတြက္မဆုိ သူ အျမတ္ထြက္ခ်င္သည္…

အခ်ိန္မေရြး သူေသရဲသည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သူတစ္စုံတစ္ရာအတြက္ စိတ္ခ်ခ်င္သည္. အထူးသျဖင္႔ သူ႔ဘ၀အတြက္ သူစိတ္ခ်ခ်င္သည္…

ျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရွာေဖြရင္း ပူေလာင္ေနရသူ တစ္ေယာက္လည္း သူမျဖစ္ခ်င္ခဲ႔…

ဘ၀အေမာေတြႏွင္႔ ပူေလာင္ရင္း ျငိမ္းခ်မ္းမႈႏွင္႔ ေ၀းကြာသြားရသူမ်ိဳးအျဖစ္လည္း မျဖစ္ခ်င္ခဲ႔…

သႏၱိသီတာ…. စိတ္ႏွလုံး ေအးျမၾကည္လင္ျခင္း အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရပါလုိ၏ဟု ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးတုိင္း သူ ဆုေတာင္းမိသည္….

လူခ်မ္းသာ တစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ေပမယ္႔ မေတာင္႔မတ မေၾကာင္႔မၾကေတာ႔ ေနႏုိင္ေလာက္သည္႔ အဆင္႔မ်ိဳး သူျဖစ္ခ်င္သည္…

ရထားၾကီးက ၀ုန္း၀ုန္း၀ုန္း၀ုန္းႏွင္႔ ေျပး၀င္လာျပန္သည္….

“မင္းရဲ႔ပုဆိန္ေတြက မ်ားလွခ်ည္လား…”

ဆတ္ခနဲ သူလွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔ အသက္ကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္းရႉရႈိက္ေနပုံ ရသည္႔ ရထားေခါင္းတဲြၾကီးက သူ႔ကုိေမးေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိလုိက္ရသည္…

“ခင္ဗ်ားက သက္မဲ႔ျဖစ္ျပီး စကားေျပာတတ္သားေနာ္…”

ေခါင္းတဲြၾကီးက အျပဳံးတုိေလးတစ္ခ်က္ ျပဳံးျပီး သူ႔ကုိ တည္ျငိမ္စြာ စုိက္ၾကည္႔ရင္း ေျပာသည္…

“ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ သက္မဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သက္ရွိျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္႔တတ္ရင္ နားေထာင္တတ္ရင္ သူတုိ႔ေတြက မင္းကုိ မင္းသိခ်င္ေနတဲ႔ ဘ၀ၾကီးအေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္တယ္…”

“စိတ္၀င္စားစရာပါပဲလားဗ်… ဘယ္လုိလုပ္ သူတုိ႔က ေျပာတတ္တာလဲ. ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ…”

ရထားၾကီးက သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကုိ ေလးတဲြ႔စြာခ်လုိက္ရင္း ဆက္ေျပာသည္….

“ဥပမာကြာ… ငါ႔ကုိပဲ ၾကည္႔… ငါဟာ ရထားတဲြၾကီးပဲ… ဒါေပမယ္႔ ငါဟာ ရထားတဲြေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး…”

“ဗ်ာ…”

“အဟင္း… မင္းနားရႈပ္သြားတယ္ထင္တယ္ကြ… ငါဆုိလုိတာက ငါဟာ ရထားတဲြၾကီးျဖစ္တာမွန္တယ္. ဒါေပမယ္႔ ငါဟာ စက္ပါတဲ႔ ရထားတဲြ… တစ္နည္းအားျဖင္႔ ငါလုိရာကုိ ခုတ္ေမာင္းသြားလာႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ ရထားေခါင္းတဲြျဖစ္တယ္. သူမ်ားဆဲြတဲ႔ေနာက္လုိက္တဲ႔ ရထားတဲြမဟုတ္ခဲ႔ဘူး… ကဲ… ဒီကေန မင္း ဘာအေတြးအေခၚေတြ ရလဲ ေျပာၾကည္႔စမ္းကြာ..”

သူေနရာျပင္ထုိ္င္လုိက္သည္… ရထားေခါင္းတဲြၾကီးဖက္သုိ႔ စုိက္ၾကည္႔ရင္း စကားမ်ားေျပာေနေသာသူ႔ကုိ ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ႔က လွမ္းၾကည္႔သြားၾကသည္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ မၾကားတၾကား လွမ္းေျပာသြားၾကသည္. တစ္ခ်ိဳ႔က စုတ္သပ္သြားၾကသည္… တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ျပက္ရယ္ျပဳသြားၾကသည္…

“ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေပမယ္႔ လူတုိင္း လူမဟုတ္ၾကဘူး… တစ္ခ်ိဳ႔က အညြန္႔တလူလူလႊင္႔ထူေနတဲ႔ လူပီသတဲ႔လူ၊ မိမိဦးတည္ရာ၊ ရည္ရြယ္ရာကုိ ခုတ္ေမာင္းသြားလာႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ လူစြမ္းလူစရွိတဲ႔ တက္လူ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ဘ၀ၾကီးက ဆဲြေခၚသြားရာကုိ ဦးတည္ရာမဲ႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ႔ ေမ်ာပါလိုက္သြားၾကတဲ႔ ေနာက္ဆဲြ သုိ႔မဟုတ္ က်လူ… အဲလုိ ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္…”

ရထားေခါင္းတဲြၾကီးက အားပါပါ တစ္ခ်က္ျပဳံးလုိက္ျပီး မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ပင္႔ရင္း ျပန္ေျပာသည္…

“မင္းမွာ အေတြးအေခၚ မဆင္းရဲပါဘူး… ဆက္ၾကိဳးစားပါ. ငါဆုိလုိခ်င္တာက အဲဒါပဲ. မင္း နားစြင္႔တတ္ရင္ ၾကည္႔တတ္မယ္ဆုိရင္ သက္မဲ႔ျဖစ္ေစ သက္ရွိျဖစ္ေစ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိရွိသမွ်ဟာ မင္းသိခ်င္ေနတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကုိ ရည္ညႊန္းေဖာ္ျပေနတတ္ၾကတယ္ ဆုိတာပါပဲ…”

“ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားျပီဗ်ာ.. ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္. အခုလုိမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အသိဥာဏ္တံခါးကုိ ဖြင္႔လွစ္ေပးလုိက္လုိ႔ေပါ႔…”

“တင္း….ေတာင္….”

ရထားတဲြမ်ားမွ တံခါးပိတ္သံမ်ား အစီအရီ ထြက္ေပၚလာၾကသည္… သူ၏ သံဘီးမ်ားကုိ သံလမ္းမ်ားျဖင္႔ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္သပ္လုိက္ျပီး ရထားတဲြၾကီးက ဆက္ေျပာသည္…

“တစ္ခ်ိဳ႔အသံေတြက မင္းကုိ ထြက္ခြာရေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္တစ္ခုကုိ သတိေပးေဖာ္ျပေနတတ္တယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ မင္း အဆင္သင္႔ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ မင္းဟာ ထြက္ခြာရမွာ ျဖစ္တယ္. ဒီ႔အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ နားစြင္႔ထားသင္႔တာလည္း ရွိသင္႔ရွိထုိက္တဲ႔ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပဲကြ… ငါမင္းကုိ ေျပာစရာေတြ က်န္ေသးတယ္. ဒါေပမယ္႔ ငါ အခုသြားရေတာ႔မယ္… ႏႈတ္ဆက္တယ္ကြာ… မင္းသိခ်င္တာေတြ သိခြင္႔ ရပါေစ…”

သူ၀မ္းနည္းသည္… သုိ႔ေသာ္ သူေက်နပ္သည္…

သံလမ္းေပၚတြင္ အရွိန္ယူေနေသာ ရထားၾကီးက ဘီးတစ္လွိမ္႔ႏွစ္လွိမ္႔ခန္႔ လွိမ္႔ျပီးေနာက္ သူၾကားေအာင္ အသံျမွင္႔လ်က္ ေအာ္ေျပာေနျပန္သည္…

“ငါ႔မွာ စက္ပါတယ္ဆုိေပမယ္႔ ငါဟာ ခ်မွတ္ထားတဲ႔ သံလမ္းေပၚက လဲြလုိ႔ သြားလာခြင္႔ မရွိတာကုိလည္း မင္းေတြးေခၚအေျဖထုတ္သင္႔တယ္… ျပီးေတာ႔ မင္းမွာ ပုဆိန္ေတြ အမ်ားၾကီး မေဆာင္ထားဖုိ႔လည္း ငါအၾကံေပးခ်င္တယ္… မဟုတ္ရင္ မင္းလႊင္႔ပစ္ဖိ႔ုခက္ခဲတာေတြ မ်ားေနမွာစုိးလုိ႔….”

တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင္႔ သံလမ္းၾကီးေပၚ အလ်ားလုိက္ေျပးလႊားသြားေသာ ရထားၾကီးကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိလုိက္ျပန္သည္….

ဒီလမ္းမွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေခၚမသြားဘူးဆုိရင္ေတာင္
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဖိနပ္ကေလးကိုေတာ႔ ေခၚသြားရမွာပဲ…
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးက ေျပာတယ္ ေဖေဖ…
ေျမျပင္က ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး
ေျခေထာက္ေတြကသာ ေျပာင္းလဲေနၾကတာတဲ႔….

(တာရာမင္းေ၀)

လမ္းတစ္ဖက္မွ ဖိနပ္ရွပ္တုိက္သံမ်ား ရုတ္ျခည္း က်ယ္ေလာင္လာသလုိ သူခံစားလုိက္ရသည္…

သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွ ပုဆိန္တစ္ခ်ိဳ႔ ရထားသံလမ္းေပၚ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔ၾကသည္…

သူသည္ စက္ပါသည္႔ ရထားေခါင္းတဲြၾကီး ျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ေျပးစရာ သံလမ္းကုိေတာ႔ လုိအပ္ေနဆဲ ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာသည္…

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ႔ ထုိသံလမ္းကုိယ္တုိင္သည္ပင္လွ်င္ သူလႊင္႔ပစ္ရမည္႔ ပုဆိန္တစ္လက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္သည္…

အားရပါးရ သူတစ္ခ်က္ျပဳံးလုိက္ျပီး သံလမ္းေပၚတြင္ ျပဳတ္က်ေနေသာ ပုဆိန္မ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံးတစ္လက္ကုိ သူျပန္ေကာက္ယူလုိက္သည္….

သူ႔ရင္ဘတ္ထဲသုိ႔ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထုိးထည္႔လုိက္ျပီး တစ္ဖက္လမ္းမွ ဖိနပ္ရွပ္တုိက္သံမ်ားကုိ တမင္ေမ႔ပစ္လုိက္သည္… သုိ႔မဟုတ္ သူ႔အၾကားအာရုံကုိ ထိန္းခ်ဳပ္လုိက္သည္.

ဘူတာရုံမွ ထြက္ခြာလာေသာ သူ႔ေနာက္တြင္ လုိက္ပါလာသည္႔ ဖိနပ္ရွပ္တုိက္သံမ်ားသည္ သူ႔ထံမွ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ဘ၀တစ္ခု၏ ရွပ္တုိက္သံမ်ားလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ေလသည္…

လူခ်င္းထိခုိက္သံကုိ ၾကားရမွ မဟုတ္ပါဘူး
၀တ္မႈန္ကေလးရဲ႔ သြားသံလာသံကုိ ၾကားရတာကလည္း
ဘ၀ပဲ….



(ေရခဲငွက္)

ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြပုံကုိ ဒီေနရာက ယူထားတာ ျဖစ္ပါတယ္.

Monday, July 27, 2009

ရွယ္လီႏွင္႔ ရင္ခုန္ခဲ႔ေသာ တစ္ညတာ...

ဒီညေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႔ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ random လွမ္းဆဲြျပီး ေရာက္ခ်င္တဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ေရာက္ဆိုျပီး လွန္ေလွာဖတ္မိရာက လွပတဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. ေရးတဲ႔သူကေတာ႔ Shelley (4 August 1792 – 8 July 1822) ပါ. ေရးတဲ႔သူရဲ႔ နာမည္အျပည္႔အစုံကေတာ႔ Percy Bysshe Shelly ျဖစ္ပါတယ္. အထူးသျဖင္႔ Shelley ဟာ romantic poems ေတြ ေရးတဲ႔ေနရာမွာ သိပ္ကုိ ေျပာင္ေျမာက္ပါတယ္. တစ္ျခား သူေရးခဲ႔တဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာေတြကေတာ႔ Ozymandias, Ode to the West Wind, To a Skylark, and The Masque of Anarchy စတာတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္.

သူေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကုိ ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာ၊ ေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ႔ ကားလ္မတ္စ္၊ ဘာထရမ္ရတ္ဆဲလ္၊ ေဂ်ာ႔ဘားနတ္ေရွာ စသူတုိ႔ကေတာင္ ႏွစ္သက္ေလးစားခဲ႔ရပါတယ္. မဟတၱမ ဂႏၷီွဆုိရင္ Shelley ေရးခဲ႔တဲ႔ Mask of Anarchy ကဗ်ာကုိ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပဲြေတြမွာ ရြတ္ဆုိခဲ႔တယ္လုိ႔ေတာင္ အေထာက္အထားမ်ားအရသိရပါတယ္.

Shelley ရဲ႔ လက္ရာေျပာင္ေျမာက္လွတဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြကုိ အလ်ဥ္းသင္႔သလုိ တင္ျပေပးသြားပါဦးမယ္. ခုေတာ႔ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ႏွလုံးကုိ ထိရွေစခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို စာဖတ္သူေတြနဲ႔အတူတူ ဖတ္ရႈခံစားၾကည္႔ခ်င္ပါတယ္....


Love's Philosophy

The fountains mingle with the river
And the rivers with the Ocean,
The winds of Heaven mix for ever
With a sweet emotion;
Nothing in the world is single;
All things by a law divine
In one spirit meet and mingle.
Why not I with thine? -



See the mountains kiss high Heaven
And the waves clasp one another;
No sister-flower would be forgiven
If it disdained its brother;
And the sunlight clasps the earth
And the moonbeams kiss the sea;
What is all this sweet work worth
If thou kiss not me?

(Shelley)





အားလုံးပဲ ေကာင္းေသာေန႔ ေကာင္းေသာညေလးမ်ား ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

ေရလႈိင္းပုံေလးကို ဒီက ယူပါတယ္.

Monday, July 20, 2009

စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆး (၄)



မိတၳီလာကေန လမ္းမွာ နားလုိက္ ေမာင္းလုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးလာတဲ႔ ကုန္ကားၾကီး မႏၱေလးျမိဳ႔ကုိ ၀င္ေတာ႔ မနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ နယ္ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔ကေန ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႔ ဒုတိယျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိခဲ႔တယ္။ ဒီ႔ထက္ပုိျပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာကေတာ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ကို စက္ဘီးျမိဳ႔ေတာ္လုိ႔ ေခၚတာကုိ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၾကားဖူးေနခဲ႔တာ အခုေတာ႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ရေတာ႔မယ္ ဆုိတဲ႔ စိတ္ကူးေလးေတြလည္း ပါတာေပါ႔…

မႏၱေလးကို ေရာက္ဖူးခဲ႔ပါတယ္. ဟုိးငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔နဲ႔အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာ. မႏၱေလးေတာင္ေအာက္က ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္နားမွာ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတာ၊ မႏၱေလးေတာင္ေပၚက ေျမႊၾကီးႏွစ္ေကာင္နားမွာ ပိုက္ဆံအေၾကြေစ႔ေလးေတြ လွမ္းပစ္ထည္႔တာ၊ ဓာတ္ပုံရိုက္တာ၊ နန္းျမိဳ႔ရုိးၾကီးနဲ႔ က်ဳံးၾကီး၊ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရား၊ ဘုရားၾကီး၊ အိမ္ေတာ္ရာ၊ စတဲ႔ ပုံရိပ္ေတြက ေရးေတးေတးေလးျဖစ္ေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးေတြကုိ လႊမ္းမုိးဖမ္းစားေနဆဲပါ…

ခုေတာ႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးေပၚကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထုိင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စက္ဘီးႏွစ္စီးရွိသလုိ စက္ဘီးကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းစီးႏုိင္ေနခဲ႔တာပါပဲ… သူမ်ားေတြ ဆုိင္ကယ္စီးေနတာကုိ အားေတာ႔အားက်မိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာရွိတဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္း ရင္ခုန္ခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က မနက္စာကုိ မန္းျမိဳ႔ေတာ္ေပါက္စီနဲ႔ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေသာက္ခဲ႔မိတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္. သိပ္ကုိ အရသာရွိလွတဲ႔ မနက္စာပါပဲ... အဲ… စားလည္းျပီးေရာ အလုပ္လည္းစရေတာ႔တာပါပဲေလ…

ကားၾကီးေပၚကေန ပစၥည္းေတြကုိ ကူခ်၊ အိမ္ေပၚကုိတင္…. တုိက္ကလည္း သိပ္မျမင္႔လွပါဘူး အေပၚဆုံးထပ္မွာ ေနရာရတယ္. ၅ လႊာတဲ႔… တင္ေပးဦးေတာ႔… တက္ေပဦးေရာ႔.. ကန္ထရိုက္တုိက္ေတြရဲ႔ ေလွကားေတြကလည္း သိတဲ႔အတုိင္းပဲ. အျဖစ္ေလာက္ေဆာက္ေပးထားတာ. ပရိေဘာဂေတြ သယ္ျပဳဖုိ႔ ေနရာက မက်ယ္လွဘူးေလ.. အေဖ႔လက္ထက္ကတည္းက စုေဆာင္းထားခဲ႔တဲ႔ ဗီရုိၾကီးေတြ၊ ရႈိးေက႔စ္ၾကီးေတြ၊ ကုတင္ေတြ၊ စားပဲြကုလားထုိင္ေတြကုိ အိမ္ေရွ႔ကေနပဲ သယ္ယူရပါတယ္.

ဘယ္လုိသယ္လဲ ဟုတ္လား..

ၾကိဳးနဲ႔သယ္ပါတယ္.

ဗီရုိၾကီးေတြကုိ ၾကိဳးၾကီးေတြနဲ႔ ခ်ည္ျပီးေတာ႔ အေပၚကေန အားေကာင္းေမာင္းသန္ လူသုံးေလးေယာက္က ဆဲြ… တင္ေနတုန္းမွာ ေအာက္ထပ္က မွန္ေတြနဲ႔ မရုိက္မိေအာင္ အလႊာတုိင္းမွာ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြက လွမ္းထိမ္းေပး၊ အေပၚကဆဲြ၊ ေအာက္ကေနထိန္းနဲ႔ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြကုိ သယ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လမ္းသြားလမ္းလာ မန္းသူမန္းသားေတြကေတာ႔ ထင္ေရာ႔မယ္…

မီးသတ္စြမ္းရည္ျပေနတာလားလုိ႔ေလ… ဟတ္ဟတ္…

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ႔တုန္းက နည္းနည္းရွက္ေနခဲ႔တယ္… ဟုတ္တယ္ေလ..ေဟာင္းႏြမ္းရင္႔ေရာ္ေနတဲ႔ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းၾကီးေတြကုိ ေရွ႔ကေနသယ္ရတာ. ျပီးေတာ႔ လူျမင္ကြင္းၾကီးထဲမွာ အေပၚကုိ လႊားခနဲလႊားခနဲ ပါသြားတဲ႔ ဗီရုိၾကီးေတြ၊ ကုလားထုိင္ၾကီးေတြ… ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္ပါ….

ဒါေပမယ္႔ ၾကာၾကာလည္း မရွက္အားပါဘူးေလ. ေလွကားအတုိင္းသယ္ရမယ္႔ ပစၥည္းေတြကုိလည္း အေမာတေကာ သယ္ရတင္ရေသးတယ္… ေသတၱာေတြ၊ တုိလီမုတ္စ ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ အျပင္ ဇယ္ခုံလည္းပါလုိက္ေသးတယ္..

အဲဒီ႔ေန႔က ငါးလႊာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကုိ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ဆင္းလုိက္တက္လုိက္ လုပ္လုိက္ရလဲေတာ႔ မသိဘူး. ညက်ေတာ႔ ဦးစိုင္းဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးနဲ႔ ေျခသလုံးေတြကုိ အေပၚေအာက္ စုန္ဆန္လိမ္းလုိက္ရပါတယ္… ၾကြက္ေတြတက္ေနလုိ႔ေလ…

ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုလုံးလည္း မနားရပါဘူး. အေပၚေရာက္လာတဲ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ေနရာခ်ရ၊ တုိက္ခန္းကို သန္႔ရွင္းေဆးေၾကာရနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ႔တာပါပဲ… ညေနခင္းက်ေတာ႔ ပစၥည္းေတြ အကုန္မထုတ္ရေသးေပမယ္႔ ဗီရုိေတြ၊ ေသတၱာေတြ၊ ကုတင္ေတြေတာ႔ ေနရာခ်ျပီးသြားပါျပီ… ဘုရားစင္ကေတာ႔ မရုိက္ရေသးလုိ႔ ရႈိးေက႔စ္ေလးေပၚမွာပဲ ဘုရားကုိ တင္ထားလုိက္ရတယ္.

ဒီလုိနဲ႔ ညေနခ်မ္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာအားလုံးကုိ ေခတၱေမ႔ေလ်ာ႔ထားလုိက္ျပီး ေရမုိးခ်ိဳး၊ ရွပ္အက်ၤီလက္ရွည္ေလးတစ္ထည္နဲ႔ ခ်ည္ပုဆုိး အသစ္ကေလးကုိ ၀တ္လုိ႔ အစ္မၾကီးရဲ႔ ဆိတ္ငါးေကာင္ စက္ဘီးေလးနဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ေတာ္ၾကီး အေၾကာင္း စနည္းနာဖုိ႔ ထြက္ေတာ္မူခဲ႔ပါေတာ႔တယ္…



ပထမဦးဆုံး ကၽြန္ေတာ္သတိထားမွတ္ရတာေတြကေတာ႔ လမ္းနံပါတ္ေတြေပါ႔. မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးရဲ႔ ထူးျခားခ်က္က ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကုိ ေလးေထာင္႔ကြက္စိပ္ရုိက္ျပီး လမ္းေတြ ေဖာက္ထားတာပါ. လမ္းေတြကလည္း မွတ္ရလြယ္ပါတယ္. အေပၚကုိ လမ္းနံပါတ္ေတြတက္သြားရင္ ေအာက္ဖက္ကုိ လမ္းနံပါတ္ေတြ က်သြားပါတယ္. ဥပမာ. ၂၉ လမ္း၊ ၂၈လမ္း ျပီးရင္ ဆက္ေရတြက္စရာ မလုိေတာ႔ပါဘူး. ေနာက္ထပ္ ၃ ဘေလာက္ဆုိရင္ ၂၆ လမ္းဆုိတာ အလုိလုိသိပါတယ္. အဲလိုမ်ိဳးေပါ႔.

ဒါေပမယ္႔ ထူးျခားတာေနာက္တစ္ခုက လမ္းနာမည္ေတြထဲမွာ တစ္လမ္းတည္း ရွိေပမယ္႔ ေအ ဘီ စီ ကဲြေနတာ တစ္ခုရွိပါတယ္. အဲဒါေတြကေတာ႔ ၃၅ ေအလမ္း၊ ၂၆ ဘီလမ္းနဲ႔ ၂၂ စီလမ္းတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္ခါစဆုိေတာ႔ ဘာမွန္းမသိေသးေပမယ္႔ ထူးျခားေနတာကုိေတာ႔ မွတ္သားမိခဲ႔တယ္.

ေနာက္က်မွ လူၾကီးေတြကို ေမးၾကည္႔ျပီး ဇာတ္လမ္းစုံကုိ သိခဲ႔ရပါတယ္. အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ေတြ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ကုိ ၀င္သိမ္းေတာ႔ စစ္ေၾကာင္းၾကီး သုံးေၾကာင္းခဲြျပီး ခ်ီတက္ခဲ႔ပါတယ္. အဲဒီ႔လမ္းေၾကာင္း သုံးခုကုိ အမွတ္အသားျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ လမ္းနာမည္ေတြကုိ အဲလုိ ေအ ဘီ စီ ခဲြျပီး မွည္႔ေခၚခဲ႔တာလုိ႔ သိရပါတယ္.

အဲဒီ႔လမ္းေၾကာင္း သုံးခုလုံးက ဟုိးအေနာက္ဖက္ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းဖက္ကို ဦးတည္သြားပါတယ္. အစည္ကားဆုံးကေတာ႔ ၂၆ ဘီလမ္းျဖစ္ပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူက ေစ်းခ်ိဳကုိ ျဖတ္သြားတဲ႔အျပင္ ဟုိး မႏၱေလး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ထိေတာက္ေလွ်ာက္ လမ္းၾကီးကုိ ျဖဴးေနလုိ႔ပါပဲ. ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ဖက္သြားထုိ္င္ခ်င္ရင္လည္း အဲဒီ႔ ၂၆ ဘီလမ္းအတုိင္း ဟုိးေအာက္ကုိ စုန္ဆင္းျပီး စက္ဘီးနင္းသြားလုိက္တာပါပဲ. မွတ္မိေနတာ တစ္ခုက ေစ်းခ်ိဳေက်ာ္ျပီး အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားေရာက္တယ္. အဲဒီ႔ေနာက္နည္းနည္းေလး ေက်ာ္ရင္ လမ္းမၾကီးက ကုန္းဆင္းၾကီး ျဖစ္သြားတယ္. အဲဒီ႔ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးကုိ အသားကုန္ အားထည္႔နင္းျပီး ေမွ်ာခ်လုိက္သြားတယ္. ဟုိဖက္လည္း ေရာက္ေရာ ကုန္းက တျဖည္းျဖည္းေလး ျပန္တက္လာတယ္. အဲဒီ႔မွာ မနားဘဲ ရလာတဲ႔ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆက္တုိက္နင္းတက္သြားလုိက္ရင္ အဲဒီ႔ေနရာေလး ေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကို ေရာက္တာပါပဲ... မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ကုိယ္႔စက္ဘီး အရွိန္ေသသြားရင္ အဲဒီ႔ကုန္းတက္မွာ လွ်ာထြက္ေအာင္ နင္းရတတ္ပါတယ္..

၂၆ ဘီလမ္းၾကီးက ဘယ္ေလာက္ထိ စည္ကားတတ္လဲဆုိရင္ အထင္ကရက်တဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ၊ ကုမၸဏီၾကီးေတြ၊ စတုိးဆုိင္ၾကီးေတြ၊ ဘဏ္ၾကီးေတြက အဲဒီ႔လမ္းမၾကီးေပၚ ေတာက္ေလွ်ာက္ရွိေနတတ္ပါတယ္. ဥပမာ. ေဟာင္ေကာင္စတုိး၊ ဆုိနီဆားဗစ္စင္တာ၊ ဂ်ဴတီဖရီးေရွာ႔ ကုန္တုိက္ (ပ်က္သြားျပီထင္ပါတယ္)၊ ေစ်းခ်ိဳ၊ ရုိးမဘဏ္၊ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရား စသည္ျဖင္႔ပါ. အကုန္လုံးေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူးဗ်. ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဗ်ာ. ရတနာပုံ ထီေရာင္းတဲ႔ ပင္ရင္းအေဆာက္အဦးေတာင္ အဲဒီ႔လမ္းမတန္းၾကီးေဘးမွာ ရွိတယ္.

ေစ်းခ်ိဳေက်ာ္သြားရင္ ရထားသံလမ္းၾကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ရပါေသးတယ္. အရင္တုန္းကတည္းက ရွိခဲ႔တာပါ. အခုထိလည္း ရွိဦးမယ္ထင္ပါတယ္. ရထားေတာ႔ မသြားေတာ႔ပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ေရွးေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကုိ စည္ကားခဲ႔မယ္႔ ေနရာဆုိတာ မွန္းဆလုိ႔ရပါတယ္.

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ၂၉ လမ္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ၂၆ ဘီလမ္းထိ စီးပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ၂၆ ဘီလမ္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ နန္းေရွ႔ထိကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ထပ္သြားပါတယ္. ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္ၾကီးရွိတဲ႔ေနရာမွာ ေခတၱနားပါတယ္. အဲဒီ႔တုန္းကေတာ႔ ဆီဒုိးနားဟုိတယ္ၾကီး မေဆာက္ေသးဘူးဗ်. ၆၆ လမ္္းေပါ႔ဗ်ာ. အဲဒီ႔လမ္းမၾကီးက ဟုိး မႏၱေလးေတာင္ဖက္ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေပါက္သြားတယ္. ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ေတြ႔ဖူးေနတဲ႔ ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ပုံကို အဲဒီ႔ ၆၆ လမ္းနဲ႔ ၂၆ ဘီလမ္းေထာင္႔က ရုိက္ထားၾကတာပါ.



ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ… မႏၱေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသေဘာက်တယ္. ခုေျပာေနရင္း ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ လူက မႏၱေလးကုိ စိတ္ေရာက္သြားတယ္. တကယ္..

ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္ၾကီးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးနင္းတာ ေခတၱနားပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚ စက္ဘီးဆဲြတင္လုိ႔ အဲဒီ႔နားမွာ ရွိေနတဲ႔ ခုံတန္းေလးမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ပါတယ္. လွလုိက္တာ...

တည္ျငိမ္ေနတဲ႔ က်ဳံးေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ထပ္ဟပ္ေနတဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ၾကီးရဲ႔ အရိပ္၊ ေရမ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခ်က္လႈပ္ခတ္သြားတုိင္း ေရထဲမွာ ေအာင္လံတလူလူလႊင္႔ထူေနသလုိ ထပ္ဟပ္ရေစတဲ႔ နန္းျမိဳ႔ရုိးနဲ႔ ျပာသာဒ္ေတြ၊ ဟုိဒီေျပးလႊား စစ္ကစားျပေနၾကတဲ႔ သူရဲခုိေတြ၊ ဣေျႏၵသိကၡာအျပည္႔နဲ႔ က်ဳံးေရျပင္ေပၚမွာ ရပ္တည္ေနတဲ႔ ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္၊ အားမာန္၀င္႔ၾကြားေနတဲ႔ နဂါးမင္း၊ သူ႔ေနာက္က စူးရွတည္ျငိမ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေရႊေရာင္အဆင္းရွိတဲ႔ ဂဠဳန္မင္းရဲ႔ အသြင္သဏၭာန္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခတ္ေနတဲ႔ က်ဳံးေဘးနားက သစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြၾကားထဲကုိ ညင္သာညိမ္႔ေညာင္းစြာ တုိး၀င္လာေနတဲ႔ ညေနခင္းေလျပည္ေလးေတြ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာေကာင္းလုိက္တဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ေပၚက ထုံးျဖဴျဖဴဘုရားေလးေတြ...

အုိ...

လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ...
ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ..
ျမတ္ႏုိးဖြယ္ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ...

အဲဒီ႔ေန႔ ညေနက ဆယ္တန္းမွာ ဖတ္မွတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဦးယာရဲ႔ ကဗ်ာစာေၾကာင္းေလး က်ဳံးေရျပင္ေပၚမွာ ျဖတ္ေျပးသြားခဲ႔တယ္...

"လြမ္း၍ငယ္တေစ၊ အလုိေသရခ်ည္႔
စိတ္ေျဖလုိ႔ မရႏုိင္၊ ဘယ္႔ႏွယ္လူခုိင္ပါ႔မယ္
ယုဂန္ပုိင္ ရွင္သိၾကားတုိ႔၊ မာန္ထားရင္းေလ...."

(တေပါင္းညွာက်င္ အဲခ်င္း၊ ဦးယာ)

အဲဒီ႔ကဗ်ာေလး ဖတ္ခါစတုန္းက ပုိလွခ်ည္႔၊ ဖြဲ႔ႏြဲ႔လြန္းလွခ်ည္႔လုိ႔ ထင္မွတ္ခဲ႔မိတယ္. ခုေတာ႔လည္း ေဩာ္.... သိၾကားမင္းေတာင္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ရႈေမွ်ာ္ခင္းဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကုိ ဆိုလုိတာပါလားလုိ႔ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထေအာင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ႔ပါတယ္.



အဲဒီ႔ညက ေန၀င္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္ နန္းေရွ႔ကေန အိမ္ကုိ ျပန္လာခဲ႔တယ္...

ခုနက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ စိမ္းစိမ္းၾကီး စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တဲ႔ ၂၆ ဘီလမ္းၾကီးနဲ႔ နန္းျမိဳ႔ရုိးၾကီးက ခုေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ရင္၀ယ္သားသုိ႔ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ၾကိဳဆုိႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနေလရဲ႔....

က်ဳံးေဘးတေလွ်ာက္ စက္ဘီးေလးနင္းသြားလုိက္၊ ဟုိဒီေငးေမာၾကည္႔လုိက္၊ ေျခနင္းခုံေလးေပၚမွာ ေျခေထာက္ကုိ အသာတင္ျပီး ေမွ်ာလုိက္သြားလုိက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လႊတ္စီးလုိက္၊ လက္တန္းေပၚ ေမွာက္လ်က္ေမးတင္ျပီး ပ်င္းတဲြ႔စြာ နင္းသြားလုိက္နဲ႔ ေန၀င္ျဖိဳးဖ် ညေနခင္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျပည္႔အ၀ ခံစားမိန္းေမာေနခဲ႔မိပါေတာ႔တယ္...



(ဆက္ပါဦးမည္...)

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္.

မွတ္ခ်က္။ ။

Pic 1 ဦးပိန္တံတားပုံကုိ ဒီေနရာက ယူပါတယ္. မႏၱေလးနန္းျမိဳ႔ပုံကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦး ျဖစ္တဲ႔ ညီငယ္ေလး ဟယ္ရီေအာင္ထံမွ အကူအညီေတာင္းျပီး တင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္. မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ပုံကုိေတာ႔ ဒီေနရာက ယူထားတာပါ. ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္ပုံက ဒီေနရာမွာ တင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္.

Saturday, July 18, 2009

အလႈေငြ စာရင္းရွင္းတမ္း (၁)



ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိး သာသနာ႔ေ၀ပုလႅေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒ ဦးစီးျပီး မႏၱေလးျမိဳ႔ႏွင္႔ စစ္ကုိင္းျမိဳ႔မ်ားမွာ EveryoneIT ဆုိတဲ႔ အခမဲ႔ ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာသင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ဖြင္႔လွစ္သင္ၾကားေပးေနျခင္းကုိ ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘေလာ႔ဂါမ်ားႏွင္႔ စာဖတ္သူမ်ား သိရွိဖတ္ရႈျပီး ျဖစ္ၾကပါလိမ္႔မယ္.



ဆရာေတာ္အတြက္သာမက သင္တန္းဆရာမ်ား၊ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၊ သင္တန္းသားမ်ားရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြး တင္ျပလုိပါတယ္. ဒ႔ါအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခင္မွာ တည္ေထာင္ဖဲြ႔စည္းမယ္႔ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းကိစၥ၊ ေမတၱာရွင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းကိစၥနဲ႔ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေဆး၀ါးနဲ႔ဗလာစာအုပ္မ်ား လႉဒါန္းပူေဇာ္မယ္႔ အေၾကာင္းနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကုိလည္း ေဆြးေႏြးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္.



ပထမဦးွဆုံး ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမတည္ေထာင္မီထိ လက္ခံရရွိခဲ႔တဲ႔ အလႉေငြစာရင္းရွင္းတမ္းကုိ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒမွ ဇူလုိင္ ၁၅ ရက္ေန႔က Email နဲ႔ တဆင္႔ေပးပုိ႔ခဲ႔ပါတယ္. စာရင္းတင္ျပရတာ လြယ္ကူေအာင္ အလႉရွင္နာမည္ စာရင္း အေသးစိတ္ကုိ ခ်န္လွန္ထားခဲ႔ပါတယ္. မၾကာခင္ ျပဳလုပ္မယ္႔ ေမတၱာရွင္ ေဖာင္ေဒးရွင္း ၀က္ဘ္ဆုိက္မွာ အတိအက် ထုတ္ျပန္ေၾကျငာေပးသြားပါမယ္.



ဒီမွာ ေဒါင္းလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္.

ဒီစာရင္းထဲမွာ ပါတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္က လက္ခံရရွိတဲ႔ အလႉရွင္စာရင္း ျဖစ္ပါတယ္.

(၁) ဦးမင္းဟန္+ ေဒၚပုိပုိေအာင္. သားေမာင္မင္းခန္႔ မိသားစုေကာင္းမႈ…. USD 100
(၂) မမီးငယ္ႏွင္႔မိသားစုေကာင္းမႈ ... USD 50
(၃) ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္ႏွင္႔ မိသားစုေကာင္းမႈ ... USD 100

စုစုေပါင္း - အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၅၀ (ျမန္မာေငြ ... ႏွစ္သိန္း ခုနစ္ေသာင္း က်ပ္တိတိ္)

ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာမွာေတာ႔ အလႉရွင္စာရင္း အေသးစိ္တ္နဲ႔ ေငြလႊဲရာမွာ လက္ခံရရွိတဲ႔ လက္မွတ္ထုိးျပီးသား ေျပစာမ်ားကုိ စကင္(န္)ဖတ္ျပီး တင္ေပးထားပါတယ္.

ဆြမ္းအလႉအတြက္ ေငြစာရင္းအသစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပုိ႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ထပ္တင္ေပးသြားပါမယ္. အဲဒီ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီအလႉရွင္ေတြ ပါပါတယ္ခင္ဗ်ာ.

၁.မနွင္းပြင္႔သစၥာလိွဳင္ (ယူအက္စ္ေအ)မွ တစ္နွစ္စာဆြမ္းအလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀(US$60.00) ႏွင္႔ န၀ကမၼအလွဴေငြ (US$40.00) စုစုေပါင္း USD 100 (လဲႊျပီး)
၂.ကိုျမင္႔သူ+မေမႊးေမႊးၾကဴ ၊ သမီးဇင္မြန္ထက္ (ကေနဒါ)မွ တစ္နွစ္စာဆြမ္းအလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀(US$60.00) (လဲႊျပီး)
၃.ေဒၚရီရီစိန္ (ယူအက္စ္ေအ)မွ တစ္နွစ္စာဆြမ္းအလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀(US$60.00) (လဲႊျပီး)
၄.ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္ နဲ႔ မိသားစု (ယူအက္စ္ေအ)မွ တစ္နွစ္စာဆြမ္းအလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀(US$60.00) (လဲႊျပီး)

အထက္ပါ အလႉေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၈၀ ကုိ မေန႔က ဇူလုိင္ ၁၇ ရက္ေန႔ ေပါက္ေစ်း ၁၁၃၀ က်ပ္နဲ႔ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳ ရုိးမဘဏ္ကုိ လဲႊေျပာင္းေပးျပီး ျဖစ္ပါတယ္. ဒါကေတာ႔ ဦးေကာ၀ိဒမွ ေပးပုိ႔လာတဲ႔ လက္ခံရရွိေၾကာင္းေျပစာပါ. ျမန္မာေငြအားျဖင္႔ ၃၁၆၄၀၀ (သုံးသိန္းတစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေလးရာ က်ပ္တိတိ)ကုိ လဲႊေျပာင္းေပးလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္.



ေနာက္တစ္သုတ္လဲႊဖုိ႔အတြက္ အလႉရွင္ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္. ဇူလုိင္လမကုန္ခင္မွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံလႊဲေပးသြားပါဦးမယ္.

၁.ဦးၾကံေအာင္ (ယူအက္စ္ေအ)မွ တစ္နွစ္စာဆြမ္းအလွဴေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၀(US$60.00) (On Hold)

တစ္ႏွစ္စာ ဆြမ္းအလႉရွင္မ်ား စာရင္း အေသးစိတ္နဲ႔ အလႉျပဳလုပ္မည္႔ပုံစံကုိ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.



အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္
aungyan@gmail.com


Thursday, July 09, 2009

ေဗဒါခင္အသိ...



ဒီညေနခင္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ကုိယ္႔စာအုပ္စင္ေလးေပၚက ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ႔ စာအုပ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေကာက္ဆဲြရင္း ေကာ္ေဇာေပၚမွာ ေခါင္းအုံးကုိခ်၊ ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ခုအုံးလုိ႔ ကဗ်ာသံစဥ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ခံစားျဖစ္တယ္. အဲဒီ႔ထဲကမွ လွလုိက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အထပ္ထပ္ ဖတ္မိရင္း ခံစားမိတဲ႔ ရသေလးေတြကုိ မွ်ေ၀ခ်င္လာတာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးျဖစ္လုိ္က္တယ္ဗ်ာ.

တက္ျပန္ေပါ႔ ဒီ၊ ဟီျပန္ေပါ႔ ေရရုိင္း
ေအာက္တစ္ခြင္ ပင္လယ္၀မွာ၊ ၀ဲထလုိ႔ ၀ုိင္း။

ေရရုိင္းက ထင္တုိင္းသာ
ဒီတက္ခ်ိန္ႏွိမ္မရ၊ ေဒါထလုိ႔သာ။
ေခ်ာင္းေပါက္မွာ သူေျမာက္လာ
သူ မညွာ သူ မသနား
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ သူ ၀င္စ၊ ျပခဲ႔သူ႔အား။

သူ႔အားကုိ ျပလုိက္ရုံ
လတာျပင္ ေရ၀င္တုိး၊ ထုိးၾက ပလုံ။
စြန္ဆိတ္တုိ႔ ထိတ္လုိ႔တုန္
ေတာင္ခုန္လုိ႔ ေျမာက္ေျပး။
က်ဴရုိးရွင္ အခင္ေသး၊ ေခ်ာင္း၀မွာေဆြး။

မေဆြးနဲ႔ က်ဴရုိးရွင္။
အခ်ိန္တန္ ဒီမာန္က်၊ ေခ်ာင္းလွျမဲပင္။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကာက္ေကြ႔၀င္
ေဗဒါခင္အသိ
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီေရဦး၊ ဒီရူးခ်ိန္ထိ။ ။

"ေဗဒါခင္အသိ"
(ႏွာ-၁၉၇၊ ေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္)

ဒီကဗ်ာေလးကုိ စဖတ္မိလုိက္ေတာ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာစုေတြထဲက တစ္ပုဒ္လုိ႔ပဲ ပုံမွတ္ဖတ္လုိက္္မိတယ္. ဒါေပမယ္႔ ဖတ္ေနရင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အသံထြက္ဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတယ္. အသံထြက္ဖတ္ေနရင္းမွာကုိပဲ သာယာလွတဲ႔ အ၀င္အထြက္၊ တက္သံက်သံ၊ နိမ္႔သံျမင္႔သံေလးေတြကုိ သတိထားမိလာတယ္. တစ္ပုိဒ္နဲ႔တစ္ပုိဒ္ လွလွပပေလး ခ်ိတ္ဆက္ေရးသားသြားတဲ႔ ကြင္းဆက္စကားလုံးေလးေတြကုိ ျမင္လာမိတယ္. ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္ခါနီးေလးမွာေတာ႔ စာဖတ္သူကုိ စိတ္ဒုန္းဒုန္းမခ်ခုိင္းဘဲ ဟုိးအစကေန ျပန္ဖတ္ခ်င္ေအာင္ အဓိပၸါယ္ေလးကုိ တစ္ပတ္ျပန္လည္ခုိင္းထားလုိက္တယ္.

ပထမဆုံးပုိဒ္ေလးကုိ စဖတ္ၾကည္႔ရေအာင္...

တက္ျပန္ေပါ႔ ဒီ၊ ဟီျပန္ေပါ႔ ေရရုိင္း
ေအာက္တစ္ခြင္ ပင္လယ္၀မွာ၊ ၀ဲထလုိ႔ ၀ုိင္း။

တက္ျပန္ေပါ႔ ဒီ တဲ႔.... ဒီေရေတြ တက္လာတာကုိ ေျပာတာပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကာရန္ယူသြားတာေလးလွပါတယ္. ပထမအပုိဒ္က ဒီ ဆုိတဲ႔ ကာရန္ေလးနဲ႔ ဒုတိယအပိုဒ္က ဟီ ဆုိတဲ႔ ကာရန္ေလးကုိ ေရွ႔ေနာက္လွမ္းခ်ိတ္ျပီး ဦးတုိက္စပ္နည္းေလးနဲ႔ စပ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ သပ္ရပ္ပါတယ္. ဒါတင္မက ဒုတိယအပုိဒ္ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးအကၡရာျဖစ္တဲ႔ ရုိင္း ဆုိတဲ႔ လဟုကာရန္ေလးက စာဖတ္သူကုိ တစ္စုံတစ္ရာဆက္လာဦးမယ္ဆုိတဲ႔ ခံစားခ်က္ေလး ေပးထားပါတယ္. ျပီးလည္းျပီးေရာ ေနာက္တစ္ပုိဒ္မွာ ၀ဲထလုိ႔၀ုိင္း ဆုိျပီး ကာရန္အဆုံးသတ္ေလးနဲ႔အတူ စာဖတ္သူကုိ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လုိက္ေစပါတယ္... ပုိျပီးထူးျခားတာက သရုပ္ေဖာ္ အေရးအသားပါပဲ... မ်က္စိထဲမွာ ဒီေရေတြ တက္လာတာေတာင္ ရုိးရုိးတက္လာတာမဟုတ္ဘဲ ေ၀႔ကာ၀ဲကာ ၀ုိင္းကာ၀န္းကာနဲ႔ ပင္လယ္၀ကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စီး၀င္တုိးတက္လာတာကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားထားတာျဖစ္ပါတယ္.

အထူးသျဖင္႔ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတာက 'ဟီ' ဆုိတဲ႔ ကာရန္ေလးပါပဲ. မ်က္စိထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာ ဟုိယိမ္းထုိး ဒီယိမ္းထုိးေနတာကို ျမင္ေယာင္လာေစျပီး နားထဲမွာေတာ႔ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ႔ ေတာ္လဲသံလုိလုိ၊ ငလ်င္လႈပ္သံလုိလုိ အသံတစ္ခုကုိ ၾကားေယာင္လာေစပါတယ္. ပုိျပီး ေပၚလြင္သြားေစတာကေတာ႔ ေရကို ေရရုိင္းလုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္တာပါပဲ. ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေ၀႔၀ဲ စီးဆင္းေနတဲ႔ ေရလႈိင္းေတြကုိ ကြင္းခနဲကြက္ခနဲ ျမင္သြားေစတယ္ဗ်.

ေရရုိင္းက ထင္တုိင္းသာ
ဒီတက္ခ်ိန္ႏွိမ္မရ၊ ေဒါထလုိ႔သာ။

အဲဒီ႔အပုိဒ္ေလးက အေပၚက ဒီေရရုိင္းကုိ ဆက္ညႊန္းသြားပါတယ္. "ဒီတက္ခ်ိန္ႏွိမ္မရ" ဆုိတဲ႔အသံုးေလးက ဒီေရဟာ တက္ျပီဆုိရင္ ဘာနဲ႔မွကုိ တားဆီးလုိ႔မရေအာင္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႔ ထုိးတက္လာတာကုိ ေပၚလြင္ေစပါတယ္. ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္တတ္တဲ႔သေဘာကုိ သိသာထင္ရွားေအာင္ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ေဒါသူပုန္ထတဲ႔အခါ ရမ္းကားျပဳမူတတ္ပုံနဲ႔ ကုိယ္စားျပဳျပီး "ေဒါထလုိ႔သာ" ဆုိတဲ႔ အသံုးေလးနဲ႔ သုံးသြားလုိက္ေတာ႔ သက္မဲ႔ကုိ သက္ရွိအလားတင္စားေရးသားႏုိင္တဲ႔ ဩဇဂုဏ္ ေျမာက္သြားပါတယ္. ဖတ္ရင္းနဲ႔ကုိ ႏွစ္ျခိဳက္မိတဲ႔ စိတ္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာေစပါတယ္.

ေခ်ာင္းေပါက္မွာ သူေျမာက္လာ
သူ မညွာ သူ မသနား
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ သူ ၀င္စ၊ ျပခဲ႔သူ႔အား။

သူ႔အားကုိ ျပလုိက္ရုံ
လတာျပင္ ေရ၀င္တုိး၊ ထုိးၾက ပလုံ။

ဒီေရဟာ ေနရာအႏွံ႔ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ အရွိန္နဲ႔ အဟုန္နဲ႔ ဘယ္အရာကုိမွ ငဲ႔ညွာေထာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ တရွိန္ထုိး တုိး၀င္လာျပီး သူ႔အားမာန္ကုိ ျပတယ္ဆုိတဲ႔ သရုပ္ျပကြက္ေလး မ်က္စိထဲေပၚလာေစပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ တစ္ခါ "ျပခဲ႔သူ႔အား" နဲ႔ "သူ႔အားကုိ ျပလုိက္ရုံ" ဆုိတဲ႔ ျပန္ေကာက္ျပီး ေရးသားထားပုံေလးက တစ္ပုိဒ္နဲ႔တစ္ပုိဒ္ကုိ အဆက္အစပ္ျဖစ္ေစပါတယ္. ပိုလွသြားတာကေတာ႔ "လတာျပင္ေရ၀င္တုိး၊ ထုိးၾက ပလုံ" ဆုိတဲ႔ အေရးအသားေလးပါပဲ... လတာျပင္ဆုိတဲ႔ ရႊံ႔ႏြံေျမေပၚမွာ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္. အဲဒီ႔ထဲကုိ ဒီေရက ၀င္တုိးေတာ႔ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးေတြ ျပည္႔လာပုံ၊ ေရ၀င္သြားတဲ႔အခါမွာ ထြက္ေပၚလာတဲ႔ "ပလုံ" ဆုိတဲ႔ ျမည္သံေလးကုိ ထည္႔သြင္းေရးသားပုံေလးက ျမည္သံစဲြအလကၤာေျမာက္သလုိ ခ်စ္စရာ အေရးအသားေလးလည္း ျဖစ္လုိ႔ သိဂၤါရ ရသ ေျမာက္တယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာဆုိႏုိင္ပါေသးတယ္.

စြန္ဆိတ္တုိ႔ ထိတ္လုိ႔တုန္
ေတာင္ခုန္လုိ႔ ေျမာက္ေျပး။
က်ဴရုိးရွင္ အခင္ေသး၊ ေခ်ာင္း၀မွာေဆြး။

ပုစြန္ဆိတ္ေလးေတြ အလန္႔တၾကားေျပးလႊားသြားပုံေလးေတြ၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၊ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ႔ ၀င္ကစြပ္ေကာင္ေလးေတြ၊ ပုစြန္လုံးေလးေတြ ဟုိေျပးဒီေျပး ေယာက္ယက္ခက္ေနပုံေလးကုိ ျမင္ေယာင္ေစလာျပီးခါမွ က်ဴရုိးရွင္ကေတာ႔ ေခ်ာင္း၀မွာေဆြးေနရွာတယ္ ဆုိျပီး လႈပ္ရွားေနတဲ႔ ဓာတ္သေဘာကုိ တည္ျငိမ္တဲ႔ ဓာတ္သေဘာနဲ႔ ျပန္ပိတ္ဖမ္းလုိက္ပါတယ္. အႏုပညာသေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ႔ အလင္းအေမွာင္သေဘာတရား၊ Paradoxical Writings လုိ႔ သမုတ္ရမလားပဲဗ်. အျငိမ္ဓာတ္နဲ႔ အလႈပ္ဓာတ္ႏွစ္ခု အားျပိဳင္ေနသလုိ ခံစားမိလာရတယ္.

က်ဴရုိးရွင္ အခင္ေသး၊ ေခ်ာင္း၀မွာေဆြး။

မေဆြးနဲ႔ က်ဴရုိးရွင္။
အခ်ိန္တန္ ဒီမာန္က်၊ ေခ်ာင္းလွျမဲပင္။
ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကာက္ေကြ႔၀င္
ေဗဒါခင္အသိ
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီေရဦး၊ ဒီရူးခ်ိန္ထိ။ ။

အေပၚပုိဒ္မွာ ေရးထားတဲ႔ "ေခ်ာင္း၀မွာေဆြး" ဆုိတဲ႔ အေရးအသားေလးကုိပဲ ျပန္ေကာက္ျပီး "မေဆြးနဲ႔ က်ဴရုိးရွင္" လုိ႔ ေနာက္တစ္ပုိဒ္မွာ ျပန္ဆက္စပ္လုိက္ပါတယ္. ျပီးေတာ႔မွ ဒီေရတက္လုိ႔ ဒီလုိၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္ထန္ေနတာဟာ အျမဲမဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီေခ်ာင္းေလးဟာ အရင္လုိပဲ သာယာလွပေနမွာ ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း အားေပးႏွစ္သိမ္႔လုိက္ပါတယ္.

အဲဒီ႔လုိ ေခ်ာင္းေလးရဲ႔ မာယာကုိ ေခ်ာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ စုန္ခ်ီဆန္လာ စီးေမ်ာပါေနတဲ႔ ေဗဒါပင္ေလးေတြ အသိဆုံးပါဆုိျပီးေတာ႔လည္း တုိင္တည္လုိက္ပါေသးတယ္. စိတ္ထဲမွာေတာ႔ "သုိးကေလ" ဆုိျပီး နတ္မင္းၾကီးကုိ တုိင္တည္ေရးစပ္ထားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးကုိ သြားသတိရမိလုိက္ပါေသးရဲ႔.

ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေနတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္လည္တည္ျငိမ္လွပေနျမဲ ျဖစ္မွာပါဆုိတဲ႔သေဘာတရားေလးက မုန္တုိင္းျပီးရင္ ေလျပည္လာတယ္ ဆုိတဲ႔သေဘာေလးကုိ ေဖာ္က်ဴးေနပါတယ္. ဒါ႔အျပင္ ေလာကဓံရဲ႔ အနိမ္႔အျမင္႔၊ အတက္အက်သေဘာေလးကုိလည္း လွစ္ဟေဖာ္ျပထားပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔လည္း က်ဴရုိးရွင္ကို ကဗ်ာရွင္က ထပ္သတိေပးလုိက္ပါေသးတယ္. အဲဒီ႔လုိ ျပန္လည္ျငိမ္သက္သြားမွာကလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒီေရမတက္ခင္ အထိပဲတဲ႔...

ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီေရဦး၊ ဒီရူးခ်ိန္ထိ။ ။

အဲဒီ႔အပုိဒ္ေလးလည္း ဖတ္ျပီးေရာ ဒီေရေတြ ျပန္တက္လာသလုိ ခံစားမိလုိက္ရျပီး စိတ္ကအလုိလုိပဲ ဟုိးေရွ႔ဆုံးက စာပုိဒ္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္.

တက္ျပန္ေပါ႔ ဒီ၊ ဟီျပန္ေပါ႔ ေရရုိင္း
ေအာက္တစ္ခြင္ ပင္လယ္၀မွာ၊ ၀ဲထလုိ႔ ၀ုိင္း။

အဲဒီ႔မွာတင္ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ဖတ္လုိ႔ကုိ မဆုံးႏုိင္၊ ခံစားလုိ႔ကုိ မ၀ႏုိင္တဲ႔ ကဗ်ာေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႔ ေကာင္းျခင္းရသကုိ အသံထြက္ဖတ္ၾကည္႔တဲ႔အခါမွာ ပုိျပီး သိသာေစႏုိင္တယ္ဆုိတဲ႔ အခ်က္ေလးကုိ ေဟာဒီ႔ "ေဗဒါခင္အသိ" ဆုိတဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ ကဗ်ာေလးက သက္ေသထူသြားခဲ႔တယ္လုိ႔ မွတ္ယူခံစားမိလုိက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ....

Picture Source: Pic

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္



၀ိဇာတ အလႉေတာ္မဂၤလာ ဖိတ္ၾကားလႊာ...




အလုပ္က အျပန္ အီးေမးလ္၀င္စစ္ေတာ႔ မ၀ါက ေနာက္ထပ္ အလႉရွင္တစ္ဦး ေပၚလာတဲ႔အေၾကာင္း၊ ေဒၚလာ ၁၀၀ ထပ္ထည္႔မယ္ ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေမးလ္ပုိ႔ထားတယ္. အဲဒါနဲ႔ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ဆက္သြားၾကည္႔ေတာ႔ ဒီဖိတ္စာေလးကုိပါ ေတြ႔လုိက္ရတယ္. ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိသြားတယ္ဗ်ာ. ျပီးမွပဲ အျပည္႔အစုံ ထပ္ေရးေတာ႔မယ္. ေလာေလာဆယ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္လုိက္ရျပီး အလႉကုိ သြားခ်င္စိတ္ေလးမ်ား ေပါက္လာရင္ သြားႏုိင္ၾကေအာင္လုိ႔ အခ်ိန္မီ တင္ေပးလုိက္တာ.



Wednesday, July 08, 2009

စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆး (၃)



စစ္ေတြမွာ အေဖဆုံးျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ဖက္ကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကပါတယ္. ေမာင္ဗမာစက္ဘီးၾကီးကုိ အသာပြတ္လုိ႔ ထာ၀ရတြက္တာ ႏႈတ္ဆက္ခဲြခြာခဲ႔ရပါေတာ႔တယ္.. အေဖ႔ ေဒၚၾကီးေတြ ရွိတဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ျပီး အ.လ.က (၁) ျခေသၤ႔ၾကီးနွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းမွာ ရွစ္တန္း စတက္ခဲ႔ပါတယ္.

ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္. မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးေဘးကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ကုိ တ၀ၾကီးရႉျပီးေတာ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးနွစ္ေကာင္ ဘုရားနားလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္တာပါပဲ… ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းက သာသနာပိုင္ေျမေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ ဆုိေတာ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္၀င္ရပါတယ္. အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြရယ္လုိ႔ ေခၚေ၀ၚ ေျပာင္ေလွာင္တတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိရဲ႔…

ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္တစ္ခုပဲ ယူျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. က်န္တဲ႔ဘာသာေတြကုိေတာ႔ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ပဲ ၾကည္႔ရွင္းေပါ႔. အဂၤလိပ္က်ဴရွင္ကုိ ဆုေတာင္းျပည္႔ဘုရားနားက ေဒၚခင္စန္း၀င္းမွာ တက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္က ၾကည္ၾကည္ေအးတုိ႔၊ မာန္္ေအာင္ျမင္ ရပ္ကြက္ထဲက ျဖိဳးမြန္တုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတူ က်ဴရွင္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္. သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ေပါ႔. ခုေတာ႔ သူတုိ႔ေတြလည္း ဘယ္ေတြဆီေရာက္ေနၾကျပီမသိ…

ရွစ္တန္းႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး ဘယ္သြားသြား လမ္းပဲေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာပါ. သူမ်ားေတြ စက္ဘီးေလးေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြ တ၀ီ၀ီနဲ႔သြားေနတာ ျမင္ရရင္ အားက်တယ္. စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာင္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသးတဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားငယ္ခဲ႔မိတယ္. အေမ႔ကုိလည္း အပူမကပ္ခ်င္ခဲ႔ပါဘူး. အေမ႔အပူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အသိဆုံးမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အပူေတြကုိ အေမ႔ကုိ ထပ္မေပးရက္ေတာ႔ပါဘူးေလ. ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔လည္း လမ္းေလွ်ာက္တာ အသားက်သြားျပီး အေမနဲ႔ ေစ်းသြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္၊ ျမိဳ႔ထဲက အဘြားအိမ္သြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္၊ ဘုရားသြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္နဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ အႏွံ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အ.လ.က (၁) ကေန အ.ထ.က (၁) ကုိ ေျပာင္းရပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းသြားျပီဆုိေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပေတာ႔ဘူးေလ. ေက်ာင္းမဖြင္႔ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလုိမွာထင္တယ္. အစ္မက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာတယ္.

‘နင္႔အတြက္ စက္ဘီးသြား၀ယ္မယ္ လုိက္ခဲ႔’ တဲ႔…

ေပ်ာ္လုိက္တာ ဆုိေတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔… မိတၳီလာေစ်းၾကီးနားက စက္ဘီးဆုိင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စက္ဘီးေလးတစ္စီး အဲဒီ႔ေန႔က ၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ စက္ဘီးေလးက အနီေရာင္ မိန္းမစီး စက္ဘီးေလးပါ. ဆိတ္ငါးေကာင္တံဆိပ္ေပါ႔… တရုတ္လုိ ေရးထားတာကေတာ႔ Wu Yang တဲ႔. Wu ဆုိတာ ငါး၊ Yang ဆုိတာ ဆိတ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္. ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထင္ ၇၀၀၀ လားမသိဘူး ေပးလုိက္ရတယ္. အျပန္မွာ အစ္မကုိ စက္ဘီးေပၚတင္ျပီး နင္းလာခဲ႔ရင္း အိမ္ျခံ၀င္းထဲအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြ သိပ္ကုိ ေပါ႔ပါးသြက္လက္ေနခဲ႔တယ္.

မိတၳီလာျမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြက အတက္အဆင္းမ်ားတယ္. ဆင္းျပီေဟ႔ဆုိရင္လည္း တကယ္႔ ကုန္းဆင္းၾကီးပါ… အဲ… ဟုိဖက္မွာ ျပန္တက္သြားျပန္ျပီဆုိရင္လည္း နင္းေပေတာ႔… ဒါေၾကာင္႔ မိတၳီလာမွာ ဆုိက္ကားေတြ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး… ျမင္းလွည္းပဲ ရွိပါတယ္. ခုေနာက္ပုိင္းက်မွ ေလးဘီးတက္စီေတြ၊ ဆုိင္ကယ္တက္စီေတြ ေပါမ်ားလာတာ. အဲဒီ႔တုန္းက ျမင္းလွည္းပဲ အားျပဳစီးရတယ္.

ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဒီဖက္က ကုန္းဆင္းမွာကတည္းက အရွိန္ကုိ အျပည္႔ယူသြားတာ. ဆင္းျပီးမတြန္းခ်င္လုိ႔ေလ… ဟုိဖက္ကုိ စလည္းတက္ေရာ အသားကုန္နင္းေတာ႔တာပဲ… ကံေကာင္းရင္ တစ္ခါတည္း ဟုိးဖက္ အတက္ထိ နင္းသြားႏုိင္ေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိမွကုိ ဆက္ျပီး မနင္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးရဲ႔… အဲဒီ႔အခါက်ရင္ေတာ႔ ေယာက်ၤားေလးဘာညာ နားမလည္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး… ဆင္းတြန္းရေတာ႔တာပဲ… ဟတ္ဟတ္.

စက္ဘီးရသြားျပီးေနာက္ပုိင္း အေမ႔ကုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေစ်းလုိက္ပုိ႔ေပးတဲ႔ ၀တၱရားတစ္ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ယူလာရပါတယ္. အေမက တကူးတကေတာ႔ မေျပာပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ေစ်းျခင္းေတာင္းၾကီးတစ္ဖက္နဲ႔ မနက္ခင္း ေနပူက်ဲေတာက္ေတာက္ၾကီးမွာ ေစ်းသြားသြား၀ယ္ေနရတဲ႔ အေမ႔ကုိ သနားတာေပါ႔. ေရခဲေသတၱာတုိ႔ဆုိတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေလးမွာ တစ္ေန႔စာအတြက္ တစ္ေန႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရပါတယ္. မနက္ခင္းအေစာဆုိရင္ အေမက ထြက္သြားျပီ.. ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာႏုိးခ်ိန္မွာ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ အဆင္သင္႔၊ ထမင္းဘူးေတာ႔ မထည္႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ခင္း ျပန္စားတယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ အားလုံးအဆင္သင္႔ျဖစ္ဖုိ႔ အေမ႔ချမာ မနက္ခင္း ၄ နာရီခဲြကတည္းက ထျပီး ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ရပါတယ္. အေမဘုရားရွိခုိး အမွ်ေ၀ေနသံကုိ အိပ္ယာထဲကေန နားစြင္႔ရင္း ‘သား… ထေတာ႔’ လုိ႔ ေျပာလာမယ္႔အသံကုိ တမင္သက္သက္ ေစာင္႔ေနမိခဲ႔တာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အက်င္႔တစ္ခုပါ.

အေမက သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်. ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတုိ႔၊ ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္တုိ႔၊ ေရႊထမင္းတုိ႔၊ မုန္႔စိမ္းေပါင္းတုိ႔၊ မုန္႔ကဲၽြသဲတုိ႔ကုိ ေစ်းက အျပန္ ၀ယ္၀ယ္လာခဲ႔တယ္. ခ်က္ႏုိ႔ဆီေလး ႏွစ္ဇြန္းေလာက္နဲ႔ သၾကားေလး သုံးဇြန္းေလာက္ကုိ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေလး နည္းနည္းထည္႔ျပီး ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးတစ္ခြက္နဲ႔ ေစ်းက အေမ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ မုန္႔ေလးစားလုိက္ရတဲ႔ မနက္ခင္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကုိ လြမ္းဆြတ္မိပါေသးရဲ႔..

မိတၳီလာျမိဳ႔ေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔မွာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးျဖစ္လာေအာင္ ပုံသြင္းေပးလုိက္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး. အဲဒီ႔ျမိဳ႔ေလးမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံး ေျခလွမ္းသစ္ေတြ စလွမ္းႏုိင္ခဲ႔တယ္. စိတ္ဓာတ္ေတြ ႏုိးၾကားထၾကြခဲ႔တယ္ ဘ၀မာန္ေတြ ျပင္းျပခဲ႔တယ္. အျမဲတမ္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ဖြင္႔ဟတုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးႏုိင္မယ္႔ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ရရွိခဲ႔တယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ကို ေဒၚခင္စန္း၀င္းမွာပဲ ဆက္တက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔ႏွစ္က်ေတာ႔ ျဖိဳးမြန္တုိ႔ ၾကည္ၾကည္ေအးတိ႔ုနဲ႔ အတူတူမသြားျဖစ္ေတာ႔ဘူး. သူတုိ႔လည္း အရြယ္ေလးေတြေရာက္လာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူပ်ိဳေဖာ္၀င္စျပဳလာျပီဆုိေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အုိးတုိ႔အန္းတန္းေလးေတြ ျဖစ္လာၾကရာက ေနာက္ပို္င္းအတူတူ မသြားလာျဖစ္ၾကေတာ႔ဘူး. မဟုတ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာနဲ႔ စၾကတယ္ေလ.. ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကုိယ္ေတာ္ပဲ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနျဖစ္ခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ႏွစ္မွာပဲ မႏၱေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အစ္မၾကီး မိတၳီလာကုိ transfer လုပ္လာတယ္. အစ္မၾကီးရဲ႔ စက္ဘီးကလည္း ဆိတ္ငါးေကာင္ပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးထက္ ပုိၾကီးတာေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးက အလတ္စားေလးေလ. အဲဒီ႔မွာတင္ ႏွစ္ဘီးလုံး ကၽြန္ေတာ္တက္စီးေတာ႔တာပဲ. အစ္မၾကီး အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ အာမခံရုံးက ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းတယ္. ရုံးျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ အစ္မၾကီးေနာက္ လုိက္လုိက္လာတတ္တဲ႔ လူစိ္မ္းတစ္ခ်ိဳ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ညေနခင္းေတြမွာ အစ္မၾကီးရုံးကုိ သြားသြားၾကိဳေပးရတဲ႔ ၀တၱရားတစ္ခုပါ ပုိလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

မိတၳီလာေကာလိပ္ရဲ႔ ဟုိးဖက္ကုိ ထြက္သြားျပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထြက္ဖက္ထိ သြားဖူးသလုိ၊ မႏၱေလးဖက္အထြက္ ျပည္ေတာ္သာ ကြက္သစ္ ၀မ္းေတာ္ျပည္႔ဘုရားဖက္ထိလည္း ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးနဲ႔သြားဖူးခဲ႔တယ္. ေျမာက္ဖက္ဆုိရင္လည္း ေတာင္ၾကီးဖက္အထြက္ ေရႊျမင္တင္ဘုရား၊ (၉၉) တပ္မဂိတ္ဖက္အထိ စီးဖူးသလုိ ေတာင္ဖက္ဆုိရင္လည္း အ.မ.တ (အေျမာက္တပ္ရင္း) ထိလည္း တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ႔ဖူးတယ္. နန္းေတာ္ကုန္းရပ္ကြက္၊ ေပါက္ေခ်ာင္း၊ မာန္ေအာင္ျမင္ အစုံသြားသလုိ ေရလယ္ဘုရား၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား၊ ေဖာင္ေတာ္ထိပ္ဘုရား၊ ဆုေတာင္းျပည္႔၊ ေရႊက်ီးျမင္၊ ေရႊျမင္တင္၊ နဂါးရုံ စသည္ျဖင္႔ ဘုရားစုံကုိလည္း စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသြားဖူးတတ္ပါေသးတယ္. ညေနခင္းေတြ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ပ်င္းေနတာမ်ိဳးရွိရင္လည္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးေဘးနားမွာ စက္ဘီးေလး ေဒါက္ေထာက္ျပီး သြားသြားထုိင္ရင္း ထန္းပင္ေလးေတြ အုံဆုိင္းမုိးက်ေနတတ္တဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းက ေရလယ္ကၽြန္းဆြယ္ေလးေနာက္ကုိ ထုိး၀င္သြားတဲ႔ ေနမင္းၾကီးကို သြားထုိင္ေငးၾကည္႔တတ္ပါေသးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္က အလြမ္းဓာတ္ခံရွိတတ္တာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတုိေလးေတြ ေရးေနခဲ႔ျပီ. ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. တစ္စုံတစ္ခုကို လြမ္းလြမ္းေနတ႔ဲ ခံစားခ်က္ၾကီးေပါ႔… အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးမွာ ေနရာသစ္ကုိ ေရာက္တုိင္း ဘာေတြးမိခဲ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီေနရာမွာ အေဖ ငါ႔လုိမ်ိဳး ေလွ်ာက္သြားခဲ႔ဖူးမွာပဲ… ဒီေနရာမွာေတာ႔ အေဖ ထုိင္ေကာင္းထုိင္ခဲ႔ဖူးမွာပဲ… ဒီရထားသံလမ္းၾကီးေတြကုိ ငါအခု ေက်ာ္သြားသလုိ အေဖလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ဖူးမွာပဲလုိ႔ ခဏခဏ ေတြးထင္စိတ္ကူးၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္. ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး လြမ္းခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စာျပိဳင္ဖက္ တစ္ေယာက္ေတြ႔လာပါတယ္. ဒီေကာင္႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ အျမင္ကတ္ပါတယ္. :) ကၽြန္ေတာ္ ကုိးတန္းႏွစ္မွာ အ.ထ.က (၁)ကုိ ေျပာင္းသြားေတာ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေဒၚမာလာျမင္႔က ကုိးတန္းေက်ာင္းသားေတြကုိ ျမက္ခင္းေပၚ စုထုိင္ခုိင္းျပီး ဘာေတြမလုပ္ရဘူး.. ဘာေတြလုပ္ရမယ္ ဘာညာကြိကြနဲ႔ ဩ၀ါဒကထာ အရွည္ၾကီး ျမြက္ၾကားပါေတာ႔တယ္. အဲဒါနဲ႔ မျပီးေသးဘူးဗ်. သူက ဘာေျပာေသးလဲဆုိေတာ႔ ‘ဒီေက်ာင္းမွာ သူ႔လုိေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္. သူက ဒီေက်ာင္းရဲ႔ စံျပေက်ာင္းသား…’ ဆုိျပီး တစ္ေယာက္ကုိ မတ္တပ္ထရပ္ခုိင္းလုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွမ္းၾကည္႔မိလုိက္ပါတယ္.

ပင္နီတုိက္ပုံေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထရပ္ျပီး ဆီလီဘရစ္တီ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ အားလုံးကုိ တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔လုိက္ပါတယ္. အျမင္ကတ္လုိက္တာဗ်ာ. ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔… ဘာေကာင္ၾကီးမွန္းကုိ မသိဘူးဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ျပီး ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာလုိ႔ ရယ္ေနခဲ႔ၾကတယ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္…

အဲ… သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ေဒၚခင္စန္း၀င္း က်ဴရွင္မွာလည္း အတူတူ တက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္ေလ… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အ.လ.က(၁)ကေန နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ႔ေကာင္၊ ဟုိေကာင္ကလည္း အ.ထ.က(၁)မွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ႏွစ္စဥ္ ပထမဆု ဆက္တုိက္ရလာခဲ႔တဲ႔ ပညာရည္ခၽြန္ေက်ာင္းသား… ေတြ႔ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ…

ဆရာမက တစ္ခုမေမးလုိက္နဲ႔. ေျဖလုိက္ၾကတာ အလုအယက္.. ျပီးေတာ႔ တစ္ေယာက္က အရင္ေျဖသြားႏုိင္ရင္ ေခ်ာင္းေလးတဟန္႔ဟန္႔နဲ႔ တစ္ဖက္လူကုိ မခံခ်င္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသးတာလည္း မွတ္မိေသးရဲ႔…. ဆရာမ ေဒၚခင္စန္း၀င္းကဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အျမဲ Challenge လုပ္တယ္.

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ကုိ သီးသန္႔၀ုိင္းဖဲြ႔ျပီး သင္ေပးတယ္. ညဖက္ေပါ႔. ၈ နာရီေလာက္မွ ဆင္းတယ္. Regular တန္းလည္း တက္ရသလုိ လက္ေရြးစင္၀ုိင္းအေနနဲ႔လည္း သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ကုိ ၀ုိင္းေပးထားတာေပါ႔. က်ဴရွင္ဖုိး ထပ္ေပးစရာမလုိပါဘူး. ဆရာမရဲ႔ တူမရယ္၊ ျဖဳိးမြန္ရယ္၊ ၾကည္ၾကည္ေအးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္သူဆုိတာရယ္၊ ျပီးေတာ႔ ခုနကေကာင္ရယ္ေပါ႔.

တစ္ရက္မွာ က်ဴရွင္ဆင္းခါနီး သူနဲ႔ ဆရာမနဲ႔ စကားေျပာေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလုိ္က္ပါတယ္. ဆရာမက သူ႔ကုိ ေမးေနတာပါ. ‘ဒါဆုိ မင္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္မွာေပါ႔ ဟုတ္လား’ တဲ႔…

ျပီးေတာ႔ သူဆင္းသြားတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာမဆီမွာ စာအုပ္၀င္ထပ္ရင္း ေမးလုိက္ပါတယ္. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေပါ႔… အဲဒီ႔မွာ ဆရာမက ျပန္ေျပာပါတယ္. သူ႔စက္ဘီးပ်က္လုိ႔ ဆုိင္ပုိ႔ထားရတယ္. အဲဒါ ေပါက္ေခ်ာင္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရမွာတဲ႔… ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာ္သူ ေအာက္ကုိ ဆင္းလာေတာ႔ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနပါျပီ. မီးေတြကလည္း ပ်က္ေနတယ္ေလ. စက္ဘီးနည္းနည္းလိွမ္႔လာျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သိပ္မေျဖာင္႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္. အဲဒါနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ကုိ တုိင္ပင္လုိက္တယ္.

‘ငါတုိ႔ ျငိမ္းသူကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္ရင္ေကာင္းမလား. ဒီေကာင္ စက္ဘီး မပါဘူး.’

ေက်ာ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မာနထားေစခ်င္ပါတယ္.

‘ဘာလုိ႔ လုိက္ပုိ႔မွာလဲ. မင္းနဲ႔လည္း ခင္တာမဟုတ္ဘူး’ တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး စက္ဘီးကုိ ဆက္နင္းသြားခဲ႔ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ တေအာင္႔ေလာက္ေနေတာ႔ ေက်ာ္သူ႔ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.

‘ငါ ဒီေကာင္႔ကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္မယ္ကြာ.. မင္းမလုိက္ခ်င္ေနေတာ႔…’

ဆတ္ခနဲ လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိးသြားခဲ႔တယ္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္. စက္ဘီးကုိ ကုန္းဆင္းအတုိင္း ခပ္ျမန္ျမန္နင္းျပီး ေပါက္ေခ်ာင္းဖက္နင္းလာလုိက္ေတာ႔ တံတားၾကီးရဲ႔ တစ္ဖက္ တင္းနစ္ကြင္းနား မေရာက္တေရာက္မွာ သူ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

စက္ဘီးကုိ ကၽြီခနဲ သူ႔နား ထုိးရပ္ျပီး သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားက ကန္႔လန္႔ကာၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔ပါတယ္.

“ျငိမ္းသူ… မင္းစက္ဘီးမပါဘူးမဟုတ္လား. ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္.”

သူ အရမ္းကုိ ေၾကာင္သြားခဲ႔တယ္. ဟုတ္တယ္ေလ. သိပ္မတည္႔တဲ႔ ျပိဳင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခုလုိမ်ိဳး ျဗဳန္းစားၾကီး offer လာလုပ္တာ သူ ဘယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားမွာလဲ…

သူလည္း ျငင္းတာေပါ႔… ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ‘တက္ပါကြာ. မင္းကုိ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ ငါ တမင္ ျပန္လွည္႔လာတာ..’ ဆုိျပီး ဇြတ္ျပန္ေျပာတာေပါ႔.

သူ႔ကုိ စက္ဘီးေပၚတင္ျပီး ဘဏ္ၾကီးနားကျဖတ္၊ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနတဲ႔ ေထာင္ၾကီးနားက ျဖတ္၊ ေဘာလုံးကြင္းၾကီးနားက ျဖတ္လုိ႔ သူေနတဲ႔ ေပါက္ေခ်ာင္းရပ္ကြက္ေလးထဲကုိ နင္းသြားခဲ႔တယ္. လမ္းထိပ္မွာပဲ သူ႔ကုိ ခ်ေပးဖုိ႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စက္ဘီးကုိ အသာထုိးရပ္လုိ႔ သူ႔ကုိ ခ်ေပးလုိက္တယ္.

‘မင္း.. ဒီမွာေနတာလား’ ဆုိျပီး စကားရွာေမးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ သူက အားနာတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔ျပီး ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္. အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခါနီး သူနဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္..

‘မနက္ျဖန္ေတြ႔မယ္ သူငယ္ခ်င္း..’ လုိ႔ ေျပာရင္း ေနာက္လွည္႔ျပန္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ေန႔က အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ႔တယ္. လူတစ္ေယာက္ကုိ ကူညီလုိက္ရလုိ႔တင္မကဘူး. သိပ္ကုိ ခင္စရာေကာင္းတဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေသာက္ျမင္ကတ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ရလုိက္လုိ႔ပဲ… ခုဆုိ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ပုိ႔စ္ကုိ ျပဳံးျဖီးျဖီးၾကီးနဲ႔ ဖတ္ေနေလာက္ျပီ… (ေဟ႔ေကာင္.. ငါသာမကယ္ရင္ မင္းအဲဒီ႔ေန႔က ေပါက္ေခ်ာင္းေထာင္ၾကီးနားမွာ အရိုက္ခံရေလာက္ျပီကြ သိရဲ႔လား.. )

ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျငိမ္းသူေအးဆုိတာ ခဲြျခားမရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ အားလုံးက လက္ခံလုိက္ၾကပါတယ္. ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္တူကုိယ္တုူျဖစ္လဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ႔ ေကာင္မေလးမေတြ႔လုိက္နဲ႔ သူက စာေပးျပီးျပီ… ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပိဳင္ျပီး မိန္းမ ေနာက္မပိုးခ်င္ဘူး. ေနာက္ဆုတ္ေပးလုိ္က္တာခ်ည္းပါပဲ… ဆယ္တန္းႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ရတာ သုံးခါေလာက္ရွိတယ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ျပီးေတာ႔လည္း အဲဒီ႔ေကာင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အတည္မၾကံဘူး. ကၽြန္ေတာ္ အသည္းကဲြတတ္ေအာင္ ဒီေကာင္ေလ႔က်င္႔ေပးလုိက္တာဆုိရင္လည္း မမွားေလာက္ဘူးဗ်.
ခုေတာ႔လည္း ဒီေကာင္ စင္ကာပူမွာ ၾကီးပြားတုိးတက္ေနေလရဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ေတာ႔ ဒီေကာင္႔ကုိ လည္ပင္းလာညွစ္ဦးမယ္လုိ႔ ၾကိမ္းထားတယ္. ခုေတာင္ ဒီပုိ႔စ္ဖတ္ေနရင္း ထုိင္ခုံေပၚက ျပဳတ္က်ေနျပီလား မသိ. ဟတ္ဟတ္.

အင္း… စက္ဘီးေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ရလုိက္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ စက္ဘီးစီးျခင္းအက္ေဆးေလးထဲမွာ ထည္႔ေရးလုိက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္.

ဆယ္တန္းေျဖျပီးေတာ႔ ေျဖျပီးျပီးခ်င္းညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္. စက္ဘီးႏွစ္စီးကုိလည္း ကုန္တင္ကားၾကီးေပၚ တင္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ..

(ဆက္ပါဦးမည္)

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

Tuesday, July 07, 2009

စစ္ကုိင္း ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားအတြက္ အလႉေငြ စာရင္း (Updates)

09-211-0202 နံပါတ္နဲ႕ ဦးဇင္း ဦးေကာ၀ိဒကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ တုိက္ရိုက္ ဆက္သြယ္လို႕ရပါၿပီ။

ဒီစာရင္းက ဇူလုိင္ (၆) ရက္ေန႔အထိ ဦးဇင္းဆီက လက္ခံရရွိသမွ်ပါ. စာရင္း အျပည္႔အစုံကုိေတာ႔ မ၀ါ၀ါခုိင္မင္းဘေလာ႔ဂ္မွာ ဒီလိုေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္.

အေမရိကားဖက္က အလႉရွင္ေတြကေတာ႔

(၁) ဦးမင္းဟန္+ ေဒၚပုိပုိေအာင္. သားေမာင္မင္းခန္႔ မိသားစုေကာင္းမႈ…. USD 100
(၂) မမီးငယ္ႏွင္႔မိသားစုေကာင္းမႈ ... USD 50
(၃) ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္ႏွင္႔ မိသားစုေကာင္းမႈ ... ျမန္မာေငြ က်ပ္တစ္သိန္း

တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ကုိ ဦးေကာ၀ိဒဆီ တုိက္ရုိက္ဆက္သြယ္ျပီး ေငြလႊဲဖုိ႔ကိစၥ စီစဥ္ေပးဖုိ႔ ေျပာခုိင္းထားပါတယ္. ဒီေန႔ (သုိ႔) မနက္ျဖန္ ေနာက္ဆုံးထားျပီး လဲႊေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္. ဦးဇင္းဖက္က အလႉေငြရျပီးရင္လည္း ပုိ႔စ္မွာ update တင္ေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္.

ဒီအလႉေငြေကာက္ခံေရး ကိစၥကုိ အားတက္သေရာ ေဆာင္ရြက္ၾကိဳးပမ္းသြားၾကတဲ႔ မ၀ါ၀ါခုိင္မင္းကုိေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ရြာသားေလး YTU အစရွိသူတုိ႔ အျပင္ တစ္ျခားကူညီပံ႔ပုိးေပးသူမ်ား၊ အဆက္အသြယ္မ်ားကုိ ၾကိဳးစားရွာေဖြေပးသူမ်ားႏွင္႔ အလႉရွင္မ်ားအားလုံးကုိ လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ေက်းဇူးအထူးပဲ တင္ရွိမိပါတယ္ခင္ဗ်ာ...

ဒီအလႉေငြကိစၥက တကယ္ေတာ႔ ဦးဇင္းရဲ႔ ဇူလုိင္ (၉) ရက္ေမြးေန႔ပဲြအမွီ လႉဒါန္းခ်င္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္. ဒီေမြးေန႔ပဲြျပီးတာနဲ႔ အရာရာအားလုံးဟာ ျပီးျပည္႔စုံသြားမယ္လုိ႔ မမွတ္ယူေစခ်င္ပါ. ပုံမွန္ေစာင္႔ၾကည္႔ ဆက္သြယ္ျပီး လုိအပ္သမွ်ကုိ ျဖည္႔ဆည္းေပးသြားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရည္မွန္းထားပါတယ္.

ဒီတစ္ေခါက္ မမွီလုိက္လုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္က်မွ သီးသီးသန္႔သန္႔ လႉဒါန္းခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္လက္စီစဥ္ေပးသြားပါမယ္.

ဆုိလုိတာက တစ္ခ်ဳိ႔က ပစၥည္းတစ္ခုကို သီးသန္႔ မိမိတုိ႔ နာမည္ထုိးျပီး လႉဒါန္းခ်င္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္. အဲဒါမ်ိဳးကို အဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဦးဇင္းနဲ႔ဆက္သြယ္ျပီး update မွန္မွန္ေပးသြားပါမယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး လႉဒါန္းႏုိင္သလုိ ဦးဇင္းရဲ႔ ဖုန္းကုိ တုိက္ရုိက္ဆက္ျပီးေတာ႔လည္း ဆက္သြယ္လႉဒါန္းႏုိင္ပါတယ္.

ဒါေၾကာင္႔ ေရွ႔ေလွ်ာက္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေသာ္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္၀င္စားသူ ေစတနာရွင္မ်ားကုိ ျဖစ္ေစ ဆက္သြယ္ေပးသြားဖုိ႔ တပါတည္း ေမတၱာရပ္ခံလုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား....

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္..

စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆး (၂)



ရြာမွာ သုံးလေလာက္ ကုိရင္၀တ္နဲ႔ တစ္၀ါဆုိျပီးေနာက္ လူထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္. ျပီးေတာ႔ အေဖတာ၀န္က်ရာ စစ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု လုိက္သြားခဲ႔ၾကတယ္. စစ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ တက္တဲ႔ ေက်ာင္းက အ.ထ.က (၄) ပါ. အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းက သိပ္မနီးမေ၀းဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ႔ရျပန္ပါတယ္..

အဲဒီ႔အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္း မစီးတတ္ခဲ႔ေသးပါဘူး. အေဖ႔အတြက္ ဌာနက ခ်ေပးတဲ႔ ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးတစ္စီးရလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးစီး သင္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္.

စစခ်င္းကေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေဂ်ာက္ဂ်က္စီးနည္းေပါ႔ဗ်ာ. စက္ဘီးမွာ ေယာက်ၤားစီးနဲ႔ မိန္းမစီးဆုိျပီး ရွိတယ္ဆုိတာ သိျပီးၾကမွာပါ. ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးကေတာ႔ ဘားတန္းနဲ႔ဆုိေတာ႔ ေယာက်ၤားစီးေပါ႔. ဘားတန္းကုိ ေက်ာ္ျပီး စီးရေအာင္လည္း ကုိယ္က ငါးတန္းအရြယ္ အရပ္က မမီေသးဘူးေလ. အဲဒီ႔ေတာ႔ ဘားတန္းနဲ႔ ေအာက္က ေျခနင္းခုံၾကားကုိ ညာဖက္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ထုိးသြင္းျပီး ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္နဲ႔ ေအာက္ကုိတစ္ခ်က္ ေဂ်ာက္ခနဲ နင္းခ်လုိက္. ညာဖက္ေျခေထာက္နဲ႔ ဟုိဖက္ ေျခနင္းကုိ ဂ်က္ခနဲ တစ္ခ်က္ ျပန္ဆြဲတင္လုိက္နဲ႔ ေဂ်ာက္ဂ်က္စီးနည္းကုိ စသင္ခဲ႔ပါတယ္.

ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးကုိ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ နည္းနည္းပုံထပ္ေဖာ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်. ဘားတန္းၾကီးနဲ႔ အျမင္႔ၾကီးေပါ႔ဗ်ာ. ေယာက်ၤားၾကီးေတြ စီးတဲ႔ စက္ဘီးမ်ိဳး. အေရွ႔မွာ မီးသီးၾကီးပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ၾကိဳးနဲ႔ ေနာက္ဘီးကုိ သြယ္သြားျပီး ေနာက္ဘီး ကယ္ရီယာေအာက္နားေလးမွာ ဒိုင္နမုိတစ္ခုပါတယ္. အလယ္က တန္းေအာက္မွာ ေလထုိးတံခ်ိတ္ဖုိ႔ ခ်ိတ္ႏွစ္ခုပါတယ္. အေပၚတစ္ခုနဲ႔ ေအာက္တစ္ခုေပါ႔. အဲဒီ႔ၾကားထဲမွာမွ ေငြေရာင္ ေလထုိးတံကို တပ္ထားရတယ္. အခုေခတ္ ျပိဳင္ဘီးေတြမွာေတာ႔ အဲဒီ႔ေနရာမွာ ေရဘူးေလးေတြ တပ္ထားတတ္ၾကတယ္ေလ. မ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္ေျပာတာပါ.

ဘာလုိ႔အဲေလာက္ အေသးစိတ္ေျပာေနရလဲဆိုေတာ႔ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ပါ.

ေရကူးသင္ခါစလူတစ္ေယာက္ ေရနစ္ဖူးမွ ေရကူးတတ္သလုိ စက္ဘီးစီးသင္ခါစ လူတစ္ေယာက္အတြက္လည္း စက္ဘီးစီးသင္ရင္း ထိခုိက္ဒဏ္ရာရဖူးမွ တတ္တယ္ေလ.
ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးစီးသင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လုိက္ထိန္းေပးတာက ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကုိမဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မီးသတ္ဌာနၾကီးရဲ႔ ဟုိဖက္ျခမ္းက စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးရဲ႔ သားအၾကီးဆုံးပါ. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မီးသတ္ျခံ၀င္းၾကီးထဲမွာ စက္ဘီးစီးသင္ေတာ႔ သူက ေနာက္က လုိက္ျပီး ထိန္းေပးပါတယ္. ေဂ်ာက္ဂ်က္စီးလုိက္. နည္းနည္းေလးယုိင္သြားရင္ သူကလုိက္ထိန္းေပးလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္လာေတာ႔ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လႊတ္လုိက္ပါတယ္.

လႊတ္လုိက္ခါစက နည္းနည္းေလး မတ္ေနေပမယ္႔ ေရွ႔ဖက္ကုိ အရွိန္လြန္လာေလေလ ကုိယ္႔ဟန္ခ်က္ကုိ ကုိယ္မထိန္းႏုိင္ေလျဖစ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေျခေထာက္က ဘားတန္းနဲ႔ ေျခနင္းခုံၾကားတန္းလန္းျဖစ္လ်က္ ပစ္လဲပါေတာ႔တယ္. ပစ္လဲတာမွ ေတာ္ရုံလဲတာမဟုတ္ဘူးေလ. ခုနက ေလထိုးတံတပ္တဲ႔ ငုတ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဒူးေခါင္းနဲ႔ ျငိျပီး ဟက္တက္ကုိ ကဲြထြက္သြားတာပါ.

လူဆုိတာ မ်က္ခနဲ ဒူးေခါင္းမွာ တစ္ခ်က္နာလုိက္တာပဲသိတယ္. ျပီးေတာ႔ အသားျဖဴျဖဴၾကီးေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္. ျပီးလည္းျပီးေရာ ေသြးေတြမ်ား ျဖာခနဲ ထြက္က်လာလုိက္တာ ေျခေထာက္ေအာက္ပုိင္းတစ္ခုလုံး ေသြးေတြကို ရဲသြားေတာ႔တာပဲ. အသံျပဲၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေတာ႔ အေမတုိ႔လည္း အိမ္ေပၚကေနဆင္းလာ. ျပာယာေတြခတ္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ အေဖ႔ရဲ႔ ရုံးကားကုိထုတ္ ေဆးရုံကုိ ေျပးရပါတယ္.

ဟုတ္ကဲ႔. သုံးခ်က္ခ်ဳပ္လုိက္ရပါတယ္. ညာဖက္ဒူးေခါင္းမွာ အဲဒီ႔အမာရြတ္ေလး ခုထိ ရွိေနေသးတယ္. အခုဒီစာေရးေနရင္ေတာင္ လွမ္းစမ္းမိလုိက္ေသးရဲ႔. အဲဒီ႔ေနာက္ပုိင္း အေမတုိ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ စက္ဘီးေပးမစီးေတာ႔ပါဘူး. ေက်ာင္းကေနလည္း ခြင္႔ယူလုိက္ရပါတယ္. တကယ္႔ကို မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ စက္ဘီးစီးသင္ခန္းစာ တစ္ခုပဲေပါ႔ဗ်ာ.

နည္းနည္ေလး နာလန္ျပန္ထူလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဖတုိ႔ အလစ္မွာ စက္ဘီးျပန္စီးပါတယ္. ဒီတစ္ေခါက္က်ေတာ႔ ကို္ယ္႔ကုိယ္ကို ကာကြယ္တဲ႔အေနနဲ႔ ေလထုိးတံတပ္တဲ႔ငုတ္ေလးမွာ ေလထုိးတံကုိ တပ္ထားလုိက္ပါတယ္. မသကာ ထပ္လဲေနရင္ ထပ္ကြဲေနမွာစုိးလုိ႔ေလ.

စီးလုိက္ လဲလုိက္. ျပန္ထလုိက္. ထပ္ၾကိဳးစားလုိက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ကုိ ေကာင္းေကာင္းစီးတတ္သြားပါတယ္. (အဆုိေတာ္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ကုိ လည္ပင္းခြစီးေနတာလုိ႔ သြားမျမင္လုိက္နဲ႔ေနာ္. ဟတ္ဟတ္..)

စက္ဘီးစီးတတ္ခါစလူတုိင္းျဖစ္တတ္တာက စက္ဘီးကုိ အခ်ိန္ျပည္႔ စီးခ်င္ေနတာပါပဲ… ေက်ာင္းကေန ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲ. ဗုိက္နည္းနည္းျဖည္႔.. ျပီးလည္းျပီးေရာ မီးသတ္၀င္းၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးပတ္စီးေတာ႔တာပါပဲ… ေျပာက္က်ားေဘာင္းဘီတုိေလး၀တ္ျပီး စြပ္က်ယ္အျဖဴေလးနဲ႔ ေဂ်ာက္..ဂ်က္… ေဂ်ာက္… ဂ်က္ဆုိျပီး မီးသတ္တစ္၀င္းလုံး အႏွံ႔ စက္ဘီးပတ္စီးေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပုံစံေလးကုိ အခု ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္. မေမ႔ႏုိင္တဲ႔ ငယ္ဘ၀ေလးေတြပါပဲဗ်ာ….

ကၽြန္ေတာ္႔အေဖနဲ႔ အေဖ႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ျမိဳ႔ထဲ တာ၀န္က်တယ္ဗ်. သူက စကားေျပာတာ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔မုိ႔ ရာထူးတက္တာ တစ္ဆင္႔က်န္ခဲ႔တယ္. ၁၉၈၈ မွာ အေဖေရာ သူေရာ ေရွ႔ဆုံးကေန တုိ႔အေရးလုပ္မိလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးပဲ မဲဇာအပုိ႔ခံလုိက္ရတယ္ေလ. စစ္ေတြကုိေပါ႔. အေဖက ျပည္နယ္မႉး၊ သူက ျမိဳ႔နယ္မႉးအေနနဲ႔ တစ္ျပိဳင္တည္းပုိ႔ထည္႔လုိက္တယ္. အေဖနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔က မတည္႔အတူေန တစ္က်က္က်က္နဲ႔… သူတုိ႔ တည္႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း တည္႔လုိက္ၾက၊ ပစ္ကနစ္ေတြဘာေတြ အတူတူထြက္လုိက္ၾကနဲ႔ေပါ႔… သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာၾကေတာ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြလည္း မေျပာၾကေတာ႔ျပန္ဘူး. ျဖစ္ပုံက အဲဒီ႔လုိ…

တစ္ရက္က်ေတာ႔ ေက်ာင္းကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္က ေဂ်ာက္ဂ်က္စီး… အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းသားကလည္း စက္ဘီးပတ္စီးေပါ႔… သူတုိ႔လည္း ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးတစ္စီးရထားတယ္ေလ. သူ႔နာမည္က ေအာင္ေအာင္တဲ႔… ေအာင္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ၾကီးလည္းၾကီးတယ္. အရပ္လည္းရွည္တယ္. အဲဒီ႔တုန္းက သူက လူၾကီးတစ္ေယာက္လုိ စက္ဘီးကုိ ခြစီးႏုိင္ေနျပီ. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေျခေထာက္ေလးထုိးျပီး ေဂ်ာက္ဂ်က္ပဲေပါ႔. ဒီလုိပဲ ညေနခင္းေတြမွာ စက္ဘီးပတ္စီးေနၾကရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ လမ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ဆုံပါေလေရာ… သူကလည္း မေလွ်ာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေလွ်ာ႔ဘူး.. အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားက လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပိဳင္တုိက္ၾကပါေလေရာဗ်ာ… Mission Impossible 2 ထဲက တြမ္ခရုစ္နဲ႔ လူၾကမ္းမင္းသား ဆုိင္ကယ္ျပိဳင္တုိက္သလုိမ်ိဳးေပါ႔. ဟတ္ဟတ္..

တကယ္တမ္းပစ္လဲေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲတာေပါ႔. သူက အရပ္ရွည္ေတာ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ လွမ္းေထာက္ထားလုိက္တယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ သူ႔စက္ဘီးကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ျပီး ထြက္သြားလုိက္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားေတာ႔ ေအာင္ေအာင္က လွမ္းေျပာလုိက္ပါေသးတယ္. ‘မင္း… အရင္၀င္တုိက္တာေနာ္…’ တဲ႔…
ဟတ္ဟတ္ဟတ္… ခုေတာ႔လည္း ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ မသိေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ… အင္း… ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္စားျမဳံ႔ျပန္ရတာ အရသာေတာ႔ ရွိသား…

ေဂ်ာက္ဂ်က္စီးရတာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငီးေငြ႔လာျပန္ပါတယ္. အဲဒါနဲ႔ ဘားတန္းကုိ ခြျပီး စီးတတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားလာပါတယ္. အရပ္မမွီဘဲနဲ႔ ဘားတန္းကုိ ဘယ္လုိခြမလဲ ဟုတ္လား…

Where there’s a will, there’s a way.. တဲ႔ဗ်… ဟတ္ဟတ္… ေလၾကီးျပီလုိ႔ ေျပာေနၾကျပီထင္တယ္.

ဒီလိုဗ်. စက္ဘီးကုိ စျပီးစီးေတာ႔မယ္႔အခါမွာ ေျခနင္းကုိ အေပၚဖက္ထိ ရစ္ျပီး တင္ထားလုိက္တယ္. ျပီးလည္းျပီးေရာ အဲဒီ႔ေျခနင္းေပၚကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္နဲ႔ တက္အနင္းမွာပဲ ညာဖက္ေျခေထာက္က ဘားတန္းကုိ ေက်ာ္ခြလုိက္ျပီး ထုိင္ခုံေပၚလွမ္းထုိင္လုိက္တယ္. ျပီးလည္းျပီးေရာ ခုနက ဘယ္ဖက္ ေျခနင္းကုိ အရွိန္နဲ႔ နင္းခ်လုိက္တယ္. ေျခနင္းက ေအာက္ကုိ ဆင္းသြားတယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ညာဖက္ေျခနင္းက အေပၚကုိ တက္လာတယ္. ညာဖက္ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းခ်လုိက္တယ္. ဟုိးေအာက္ထိ မမီွဘူးေနာ္. မ်က္စိထဲ ျမင္လားေတာ႔မသိဘူး. ေျခနင္းကုိ အေပၚကေန အားနဲ႔ နင္းခ်လုိက္တာ. ေျခနင္းက သူ႔ဖာသာသူ ေအာက္ကုိ ဆက္ျပီး အရွိန္နဲ႔က်သြားတာ. တစ္ဖက္က ျပန္တက္လာတဲ႔ ေျခနင္းကို လွမ္းခတ္ျပီး ထပ္နင္းခ်တာ. အဲဒီ႔လုိနဲ႔ ေျခနင္းေလး ဟာတာဟာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘားတန္းအေပၚကေန ေလာကၾကီးကုိ စီးျမင္.. အဲေလ. စက္ဘီးစီးတတ္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

လြယ္တယ္လုိ႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ကုိယ္႔လူ… အဲလုိစီးတတ္ႏုိင္ဖုိ႔ စက္ဘီးခ်ိန္းၾကိဳး ေကာင္းေကာင္းရစ္ဖုိ႔လုိတယ္. မဟုတ္ရင္ ဒီဖက္က ေျခနင္းကုိ နင္းခ်လုိက္ေပမယ္႔ ခ်ိန္းၾကိဳးက မေကာင္းေတာ႔ တစ္..တစ္..တစ္..တစ္နဲ႔ ေအာက္ဖက္မွာ အသံသာျမည္ျပီး ဟုိဖက္က ေျခနင္းက တက္မလာဘူး. အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကြိဳင္စားျပီ ဆရာ… လူက ေအာက္ကိုလည္းမမွီ. ဆက္ျပီး နင္းရေအာင္လည္း ေျခနင္းက တက္မလာ… စက္ဘီးေလးက အရွိန္နဲ႔လိမ္႔ခါလိမ႔္ခါ သြားေနခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရလဲသိလား…

စြန္႔ရတယ္ဗ်ာ… စြန္႔ရတယ္. ဟတ္ဟတ္.. ျမက္ခင္းထူမယ္႔ေနရာ၊ သဲဖုတ္ထူမယ္႔ေနရာဖက္ကုိ စက္ဘီးကို ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္း၊ ျပီးလည္းျပီးေရာ လူက ခုန္ထြက္ဖုိ႔ ေျခေထာက္ကုိ အသင္႔ျပင္ထား… ကုိယ္လဲွခ်မယ္႔ဖက္ကုိ ေရြး… ဘယ္ဖက္ကို လွဲခ်မယ္ဆုိရင္ ညာဖက္ကုိ ခုန္ထြက္ဖိ႔ု… ညာဖက္ကုိ လွဲခ်မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ဖက္ကုိ ခုန္ထြက္ဖုိ႔… မ်က္စိထဲမွာ ဘီးခ်မရတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ျမက္ေတာထဲထုိးဆင္းခါနီး operate လုပ္ေနတဲ႔ ပုိင္းေလာ႔တစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားျပီး…. ရႊီးးးးးးးးးးးးး… အုံး……

ျမက္ေတာေလးထဲ (သုိ႔) သဲဖုတ္ထဲမွာ ပက္လက္လွန္ရင္း ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႔ ကၾကိဳးေလးတစ္ကြက္က ထင္းခနဲ ေပၚေပၚလာတတ္ပါတယ္…

ဘာတဲ႔… “ေပတစ္ရာပင္ ေလွ်ာက္ပါလုိ႔… ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါတယ္…” ဆုိလားပဲ…

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကားေတြ ေမာင္းေနတဲ႔ ေပတစ္ရာလမ္းေပၚတက္ျပီး ကုိယ္စက္ဘီးစီးတတ္ေၾကာင္း ျပလုိက္ခ်င္ေပမယ္႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေဂ်ာက္ဂ်က္ဘ၀နဲ႔ပဲ ျမက္ေတာေလးထဲမွာ ပစ္လဲေနခဲ႔ရတယ္ေလ… ေျပာရင္းနဲ႔ ငုိခ်င္လာျပီ… အိ.အိ.အိ….

ဒီလုိနဲ႔ ၆ တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း ရွည္ထြက္လာပါတယ္. အရပ္ေျပာတာပါ. အဟတ္ဟတ္… အဲဒီ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ စက္ဘီးလည္း ေကာင္းေကာင္းႏုိင္လာခဲ႔ျပီေလ… တစ္ခါတစ္ေလ ကတၱရာလမ္းေပၚ ထြက္စီးႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အထိလည္း ရဲလာခဲ႔ျပီ. အစ္ကုိက အေမ႔ကို စစ္ေတြေစ်းၾကီးထဲ စက္ဘီးနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးတတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ႔ေနရာကုိ အရမ္းယူခ်င္ခဲ႔တာပဲ… အေမ႔ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ေစ်းလုိက္ပုိ႔ေပးခ်င္တာေပါ႔…

တစ္ၾကိမ္မွာေတာ႔ ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. အဲဒီ႔တုန္းက အေဖမအားဘူး. အစ္ကုိကလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္. ၀မ္းပ်က္တယ္ဆုိလားပဲ. အေမက ေစ်းသြားဖို႔လုိေနတယ္. ရဲေဘာ္ေတြကုိလည္း လုိက္ပုိ႔မခုိင္းခ်င္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း တစ္ခါမွ မသြားဖူးဘူးေလ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ခပ္တင္းတင္းပဲ ေျပာလို္က္ပါတယ္.

‘သားလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ အေမ’

မီးသတ္၀င္းၾကီးထဲကအထြက္ ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာ စက္ဘီးကုိ ကုိင္ထားတုန္း အေမက ေနာက္က ထုိင္ခုံေပၚကုိတက္၊ ေစ်းျခင္းေတာင္းကုိ ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ထားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က စက္ဘီးကို အရွိန္ယူျပီး တစ္လိမ္႔ႏွစ္လိမ္႔နဲ႔ သုံးလိမ္႔ေျမာက္မွာ ဘားတန္းကုိ ခြတက္လုိက္ပါတယ္. စက္ဘီးက တစ္ခ်က္သိမ္႔ခနဲျဖစ္သြားေပမယ္႔ အေတြ႔အၾကံဳက နည္းနည္းစကားေျပာလာေတာ႔ ျပန္ထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္. အေမကေတာ႔ ရင္တဖုိဖုိနဲ႔ရယ္ေပါ႔…

ေက်ာင္းၾကီးကုိျဖတ္၊ အားကာရုံၾကီးကုိ ျဖတ္၊ မ၀တ ရုံးၾကီးကုိျဖတ္၊ ေဆးရုံၾကီးကုိျဖတ္ျပီးေတာ႔ ကုလားတန္ျမစ္ (၀ါ) ကစၦပနဒီျမစ္ၾကီးကုိ လွမ္းျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အေမ႔ကုိ တင္လ်က္ ေစ်းလမ္းၾကီးအတုိင္း စက္ဘီးနင္းေနခဲ႔တာေပါ႔…… ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ ျဖတ္ျပီး တုိက္ခတ္လာတဲ႔ ေလႏုေအးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္၀ၾကီး ရႉရႈိုက္လုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဘာေျပာေနခဲ႔လဲသိလား…

‘ငါကြ!’ တဲ႔ေလ…

ဟတ္ဟတ္ဟတ္…

(ဆက္ပါဦးမည္)

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္