မက္တာေမာ္ဖုိးဆစ္ ေကာက္ေၾကာင္း

(၁)

ဘေလာ႔ဂ္ဆုိတာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စတင္ ရင္းႏွီးခဲ႔တာ ၂၀၀၆ ခုနွစ္ ေႏွာင္းပုိင္းကာလေလာက္မွာပါ။ အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းေလးေျပးတက္လုိက္၊ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေလး ေျပးလုပ္လုိက္နဲ႔ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြေနာက္ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ဆက္တုိက္လုိက္ေနခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ အိမ္ကထည္႔ေပးလုိက္တဲ႔ ျမန္မာစာအုပ္ေလးေတြကုိ ဖတ္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္ခဲ႔မိတာမ်ိဳး မရွိခဲ႔ဖူးဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းဝက္ဘ္ဆုိက္ေလးေတြ ေခတ္စားလာေတာ႔ ေခတ္ၿပိဳင္၊ ဒီဗြီဘီ၊ မုိးမခ စတဲ႔ ေနရာေလးေတြမွာ က်င္လည္ျဖစ္ခဲ႔သလုိ ရသစာေပေလးေတြကုိ စုစည္းတင္ေပးထားေလ႔ရွိတဲ႔ အိပ္မက္ေဒါ႔ကြန္း၊ သံလြင္အိပ္မက္ စတဲ႔ဝက္ဘ္ဆုိက္ေလးေတြဆီကုိပါ ေရာက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔မွာပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခတ္ဦးဘေလာ႔ဂါတစ္ခ်ိဳ႕ ေရးထားတဲ႔စာေလးေတြကုိ စတင္ဖတ္ရႈခြင္႔ ရလာခဲ႔တယ္။ ေရွ႕ကစီနီယာ ဘေလာ႔ဂါေတြကေတာ႔ ေယာက်ၤားေလးေတြထဲမွာဆုိရင္ ကုိညီလင္းဆက္၊ ကုိေမာင္လွ၊ ကုိသခင္ႀကီး၊ Arloo၊ ByteOrder နဲ႔ ကုိကယ္(လ္)ဗ်င္ႀကီး၊ မိန္းကေလးေတြထဲမွာဆုိရင္ေတာ႔ မေမဓာဝီ၊ မႏုိင္းႏုိင္းစေန၊ မအိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔နဲ႔ မဟနစံ စတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြပါပဲ။

ဘေလာ႔ဂ္ဆုိတာကုိအဂၤလိပ္လုိ ေရးေနၾကတာ ျမင္ဖူးဖတ္ဖူးေနခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ျမန္မာလုိ ေရးလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကုိ သိလုိက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အရမ္းကုိ ရူးသြပ္သြားခဲ႔မိတယ္။ ‘ငါလည္း သူတုိ႔လုိ ရင္ထဲရွိသမွ် အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ေရးတတ္ခ်င္လုိက္တာ၊ ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္ေလးတစ္ခု လုပ္တတ္ခ်င္လုိက္တာ’ ဆုိတဲ႔စိတ္ေလး တဖြားဖြားနဲ႔ေပါ႔။

အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက တစ္ျခားျမန္မာစကားလုံးေတြ ေပၚေနခဲ႔ၿပီ ဆုိေပမယ္႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျမန္မာလုိေရးျဖစ္ဖုိ႔ အမ်ားစုေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာကေတာ႔ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ပါ။ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္နည္းကစလုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျမန္မာေဖာင္႔သြင္းနည္း၊ FireFox တုိ႔ Internet Explorer တုိ႔မွာ ျမန္မာစာေပၚေအာင္ Setting ေျပာင္းနည္းစတာေတြကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးေတြတင္ၿပီး ရွင္းလင္းေရးသားေပးခဲ႔တဲ႔ ေခတ္ဦးဘေလာ႔ဂါေတြကို တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရာမွာ ၾကဳံေတြ႔လာရႏုိင္တဲ႔ အခက္အခဲေလးေတြကုိ Screenshot ပုံေလးေတြရုိက္လုိ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပလုိရွင္းျပ၊ ေကာ္မန္႔မွာလာေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေလးေတြကုိ ျပန္ေျဖလုိျပန္ေျဖနဲ႔ တကယ္ကုိ လက္တဲြေခၚခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္နာမည္ေလးေတြကုိ စုစည္းၿပီး ေဖာ္ျပေပးထားတဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္လမ္းညႊန္(Myanmar Blogs Directory) ဘေလာ႔ဂ္ေလးတစ္ခုကုိလည္း လုပ္ေပးထားခဲ႔ၾကတယ္။ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္နာမည္ေလး ပါခ်င္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီ႔ဘေလာ႔ဂ္လမ္းညႊန္ရဲ႕ ပုိ႔စ္ေလးေအာက္မွာ ေကာ္မန္႔ေလးသြားေရးခဲ႔ရုံပဲ။ ေနာက္ သုံးေလးရက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာရင္ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္နာမည္ေလးကုိ ျမင္လာရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲမွာ ပီတိေလးတစ္ခုကုိ ျဖစ္လုိ႔။

(၂)

ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခု စတည္ေဆာက္လုိက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြလုိ ကေလာင္နာမည္ေတြ ဘာေတြေပးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ႔ေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ေရးခ်င္တာေရးရၿပီးေရာ ဆုိတဲ႔စိတ္ေလးနဲ႔ပဲ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုကုိ ခပ္လြယ္လြယ္ တည္ေဆာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာေဖာင္႔ေလးေတြ သြင္းတယ္။ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ေက်ာင္းခန္းထဲက တစ္ျခားကြန္ပ်ဴတာေလးေတြနဲ႔ ျပန္လုိက္ဖတ္ၾကည္႔လုိက္၊ Template ေျပာင္းတာေလးေတြ လုပ္ၾကည္႔လုိက္နဲ႔ စ်ာန္ဝင္စားၿပီး နစ္ေမ်ာေနခဲ႔မိလုိက္တာမ်ား ေသာၾကာ၊ စေနလုိ ညမ်ိဳးေတြဆုိ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေတြ ပါတီမွာ ကဲေနသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အခန္းေလးထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းကလိေနခဲ႔မိတဲ႔အထိ။ ဘာေတြျပန္ရမယ္ မရဘူးဆုိတဲ႔ အေတြးမ်ိဳးေတာ႔ စုိးစဥ္းမွ် မရွိခဲ႔ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေလးကုိ စိတ္ဝင္စားမႈအျပည္႔နဲ႔ လုပ္ေနရရင္ကုိ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳးေလးနဲ႔ပါပဲ။ 

စေရးျဖစ္ခါစတုန္းကေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတဲ႔ စာတုိေပစေလးေတြကုိ တစ္ျခားသူေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ေလးနဲ႔ ျပန္ၿပီးရိုက္တင္တာမ်ိဳး၊ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈ ဘဝပုံရိပ္ေလးေတြထဲက အဆင္မေျပမႈေလးေတြကုိ ဟာသေလးေႏွာၿပီး ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်တာမ်ိဳး၊ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စၾက၊ ေနာက္ၾကတဲ႔ တက္(ဂ္)ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ အေပ်ာ္သေဘာ ေရးတာမ်ိဳးေလာက္ပဲ ရွိခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္အတြက္ လုိင္းတစ္ခုခုေတာ႔ ယူၿပီးေရးသင္႔တယ္လုိ႔ ထင္လာမိတယ္။ သူမ်ားေတြလုိ ရသဝတၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္က မေရးတတ္ေလေတာ႔ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တာကုိ ျပန္ၾကည္႔တဲ႔အခါမွာ ဘေလာ႔ဂ္ ကလိတာကုိ စိတ္ဝင္စားတယ္လုိ႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ မွတ္ခ်က္ခ်မိလုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုကုိ အီးအုိတီထည္႔နည္း (ျမန္မာစာမထည္႔ထားတဲ႔ ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာကေနမဆုိ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ျမန္မာလုိ ဖတ္လုိ႔ရေအာင္လုပ္တာပါ)၊ Music Player ေလးေတြနဲ႔ သီခ်င္းတင္နည္း၊ CBox ေလးေတြကုိ အလွဆင္နည္း၊ တန္းပလိတ္ေလးေတြကုိ ျပင္နည္းစတဲ႔ နည္းပညာပိုင္းဆုိင္ရာTutorial ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ေရးျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔နည္းတူ နည္းပညာပုိင္းဆုိင္ရာပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ ေရးျဖစ္ေနတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္မိေနခဲ႔တာေတြကေတာ႔ ကုိေစတန္ေဂါ႔၊ ကုိဖုိးခ်မ္း (ခ်မ္းျမစုိး)နဲ႔ ကုိမင္းေက်ာ္ တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္သစ္အေနနဲ႔ ကုိသံလုံငယ္၊ ကုိညီေနမင္း စတဲ႔ဘေလာ႔ဂါေတြက နည္းပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ ဆက္လက္ေရးသားျဖစ္တာကုိ သတိထားလာမိခဲ႔တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ႔ဂ္စေရးျဖစ္တဲ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ကုိညီလင္းဆက္တို႔၊ ကုိေမာင္လွတုိ႔က နည္းပညာပုိင္းဆုိင္ရာပုိ႔စ္ေတြကုိ သိပ္ၿပီးမေရးေတာ႔သေလာက္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႔လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ႔ၿပီးၿပီလုိ႔ ယူဆမိလုိ႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္နည္းပညာပုိ႔စ္ေလးေတြအတြက္ ကုန္ၾကမ္းရႏုိင္မယ္႔ တစ္ျခားႏုိင္ငံေပါင္းစုံက ဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ Tutorial Post ေလးေတြကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုိက္လံဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတုိ႔ေျပာတာေလးေတြကုိ စမ္းသပ္ၾကည္႔ဖုိ႔အတြက္ Test Blog ေလးေတြကုိလည္း တည္ေဆာက္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာတာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကုိ ကုတင္ေပၚပစ္တင္၊ အဆာေျပမုန္႔စားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ထား၊ စမ္းထားတာေလးေတြကုိ ပုံေလးေတြနဲ႔တဲြလုိ႔ ေဝေဝဆာဆာေလးေတြ တင္ေပးခဲ႔တယ္။ စာသင္တာကုိ ဝါသနာပါခဲ႔တဲ႔ အထုံပါရမီေၾကာင္႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ နည္းပညာပုိ႔စ္ေလးေတြအတြက္ ရွင္းျပ၊ ေရးျပေပးခဲ႔ရတာေတြကုိ ေမာတယ္ပမ္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မယူဆခဲ႔မိဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔မိတယ္။ နည္းပညာပုိ႔စ္ေလးေတြအျပင္ ၾကားညွပ္လုိ႔ ကဗ်ာေလးေတြ၊ အက္ေဆးေလးေတြ၊ အေပ်ာ္တမ္း ဝတၳဳတုိေလးေတြ စမ္းသပ္ေရးၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

ဒါ႔အျပင္ စိတ္တူကုိယ္တူ ဘေလာ႔ဂါေတြ စုေပါင္းတည္ေထာင္ထားခဲ႔တဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါဖုိရမ္မွာလည္း ဖုိရမ္ထိန္း (ေမာ္ဒေရတာ) တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ကုိယ္႔ဖက္က အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ႔ရတဲ႔အတြက္ ဘဝေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနခဲ႔ခ်ိန္ေလးေတြထဲက  ပဲ႔ထြက္ဆုံးရႈံးမႈေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ႔ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔ျမန္မာလူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ နည္းပညာျပန္႔ပြားသည္ထက္ ျပန္႔ပြားေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အျပန္အလွန္ ယုိင္းပင္းကူညီေနျခင္းဆုိတဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးက အလုပ္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ႔ စိတ္အေမာကုိ ေျဖေဖ်ာက္ေပးစြမ္းႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔မုိ႔ ေက်ာင္းစာေတြကုိလည္း ႏုိင္ေအာင္ထိန္းရင္း တစ္ဖက္မွာလည္း ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ ပုံမွန္ဆက္ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္၊ ဖုိရမ္မွာလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အခုေတာ႔ အဲဒီ႔ျမန္မာဘေလာ႔ဂါ ဖုိရမ္ေလးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္သြားတယ္ မသိေတာ႔ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ႔ဖုိရမ္ေလးကတဆင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြ ပုိမုိစည္းလုံးလာခဲ႔ၾကတယ္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွာ ရွိေနခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြ စုေပါင္းၿပီး အေပ်ာ္တမ္း စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ စုစည္းထုတ္ေဝဖုိ႔ထိ ႀကိဳးစားခ႔ဲၾကတယ္။ စိတ္ဝင္စားတဲ႔ ဝါသနာရွင္ေတြရဲ႕ ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ စုစည္းၿပီး  စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကရာမွာ စာမူစုစည္းေဖာ္ျပေရးအဖဲြ႔၊ စာမူေရြးခ်ယ္ေရးအဖဲြ႔၊ ရန္ပုံေငြေကာက္ခံေရးအဖဲြ႔၊ စာအုပ္နာမည္ေရြးခ်ယ္ေရးအဖဲြ႔ စသည္ျဖင္႔ ေကာ္မတီေလးေတြဖဲြ႔လုိ႔ တက္ညီလက္ညီ လက္တဲြေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကမာၻႀကီးတစ္ဖက္ဆီမွာ ျခားေနခဲ႔တယ္ဆုိတဲ႔ နယ္ေတြစည္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြအၾကားမွာေတာ႔ ရယ္စရာတစ္ခုလုိကုိ ျဖစ္လုိ႔။ အဲဒီ႔တုန္းက ေပးခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္စာအုပ္ေလးရဲ႕ နာမည္ေလးကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ “အနာဂတ္လႈိင္း၏ ဆုံမွတ္မ်ား” တဲ႔။

(၃)

၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔အတူ ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္ေတြ တဟုန္ထုိးေခတ္စားလာခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရတာဟာလည္း ငွက္ေပ်ာသီးအခြံခြာစားရတာထက္ေတာင္ ပုိမုိလြယ္ကူလာခဲ႔တယ္။ ဒါ႔အျပင္ ဒီမုိကေရစီ အေရးလႈပ္ရွားတက္ၾကြတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရဖက္ ေထာက္ခံေရးသားတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြဆုိၿပီး ကဲြျပားလာၾကျပန္တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးလႈပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းကုိ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ႔တဲ႔ စစ္အစုိးရကလည္း ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္ေတြကုိ အၿငိဳးထားၿပီးေတာ႔ကုိ ပိတ္ပင္ေခ်မႈန္းခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂါ ကုိေနဘုန္းလတ္ကုိ အီလက္ထရြန္းနစ္ အက္ဥပေဒအေၾကာင္းျပၿပီး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂါေတြ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆုိတဲ႔ သေဘာနဲ႔ စံနမူနာထားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အေရးယူျပခဲ႔တယ္။

အေရာင္ေတြဝင္လာတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြအၾကားမွာ အရင္တုန္းကလုိ ဘေလာ႔ဂါေတြ အခ်င္းခ်င္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကူးလူးယွက္ႏြယ္ၿပီး စခဲ႔ေနာက္ခဲ႔ၾကတာေတြဟာလည္း အရွိန္နည္းနည္းတန္႔ကုန္ၾကတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႕ ေကာ္မန္႔ေတြေနရာမွာလည္း ခ်စ္စဖြယ္ စကားလုံးေလးေတြအစား ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ႔ ေဝါဟာရတစ္ခ်ိဳ႕ အစားဝင္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာလည္း သတိေလးထားလုိ႔ ဆက္ဆံေျပာဆုိတတ္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ခ်ိဳ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး ဘေလာ႔ဂ္ေရးသားျခင္းကေန အၿပီးအပုိင္ အနားယူခဲ႔ၾကသလုိ ဘေလာ႔ဂါတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဂုဏ္သတင္း ပုိမုိထင္ေပၚလာခဲ႔ၾကတယ္။ နစ္ေနမန္း၊ ဆုံစည္းရာ၊ ရဲရင္႔(ကေနဒါ)၊ ဖုိးတရုတ္၊ ေယာဟန္ေအာင္၊ မင္းဒင္စတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြကုိ လူသိပိုမ်ားလာခဲ႔ၾကတယ္။

ဘေလာ႔ဂါေတြၾကား က်ယ္ျပန္႔လာခဲ႔တဲ႔ အက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္စာအုပ္ ထုတ္ေဝဖုိ႔အစီအစဥ္ေလးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေရစုန္ေမ်ာသြားခဲ႔ရတယ္။ တစ္ခုအဖတ္တင္လုိက္တာကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါဖုိရမ္ကေန တဆင္႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆုံးဘေလာ႔ဂ္ေဒးကုိ က်င္းပဖုိ႔ တုိင္ပင္စီစဥ္ႏုိင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေဒး က်င္းပဖုိ႔အတြက္ ရန္ပုံေငြေလးေတြကုိေတာင္ လုပ္ခလစာေလးထဲကေန တစ္ႏုိင္ပုိ႔ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ ဘေလာ႔ဂ္ေဒး က်င္းပၾကတာေလးေတြကုိ လုိက္ဖတ္ရင္း ဘေလာ႔ဂ္ေဒးကုိ တစ္ေန႔ေတာ႔ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် တက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဦးမယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ေလးေတာင္ ျဖစ္ခဲ႔မိဖူးပါရဲ႕။ ဘေလာ႔ဂ္ေဒးနဲ႔အတူ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါရပ္ဝန္း (သုိ႔) Myanmar Bloggers Society (MBS) ဆုိတဲ႔ အဖဲြ႔အစည္းေလးတစ္ခုကုိလည္း တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ႔ၾကတယ္။ MBS ရဲ႕ လက္စဲြေဆာင္ပုဒ္ေလးက “We Unite. We Blog” တဲ႔။

၂၀၀၇ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း စာေရးက်ဲလာခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပုိင္း တစ္လကုိ တစ္ပုဒ္မေျပာနဲ႔၊ သုံးေလးလေနလုိ႔မွ တစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးမထြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးလည္း ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္နဲ႔ အသက္ငင္ေနခဲ႔တာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိပါပဲ။ ပုိဆုိးသြားေစတာက ျမန္မာလုိေရးႏုိင္တဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ဆုိတာႀကီး ေပၚလာခဲ႔တယ္။

ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈကုိ အစက အဲဒီ႔ေလာက္ထိ ထည္႔တြက္မထားမိခဲ႔ဘူး။ ကုိယ္႔ဖာသာ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးတာက တစ္ပုိင္း၊ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္သုံးတာက တစ္ပုိင္းလုိ႔ပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ မွတ္ယူထားခဲ႔မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈက အက္ဆစ္တုိက္စားသလုိ တေရြ႕ေရႊ႕နဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကုိ တုိက္စားလာခဲ႔တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာ ပုိ႔စ္တစ္ခုတင္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေရးသားရတာ ၾကာသေလာက္၊ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာက်ေတာ႔ စာတစ္ေၾကာင္း၊ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္နဲ႔တင္ ပုိ႔စ္တစ္ခု ျဖစ္လာတတ္ေလေတာ႔ လုိရင္းတုိရွင္းေျပာၾက ဆုိၾက၊ အေတြးအျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကတဲ႔ဖက္ကုိ ပိုအားသန္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘေလာ႔ဂါေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြကုိ ဖယ္ခြာၿပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ပုိသုံးလာၾကေတာ႔တယ္။

ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္က လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ကုိဖမ္းစားထားႏုိင္တယ္။ သူ႔ေပၚမွာ စေတးတပ္စ္ေလးတစ္ခု တင္လုိက္တာနဲ႔တင္ ကုိယ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္တစ္ခုခုကုိ ေျပာျပႏုိင္ေလေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ပုိ႔စ္ေတြ မတင္ႏုိင္ၾကေတာ႔တာ သိပ္ေတာ႔မဆန္းေလဘူးလုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ တင္လုိက္တဲ႔ စေတးတပ္စ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြေပၚမွာ ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြေလာက္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္က်န္ခဲ႔တာမ်ိဳး မရွိတတ္ၾကျပန္ဘူး။ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားခ်က္ေတြ သြန္ၿပီးေရးခဲ႔တင္ခဲ႔တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ စတာေတြကုိ ပုိ႔ဖုိ႔အတြက္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ အစမ္းသပ္ခံႏုိင္ၾကသလုိ ဘေလာ႔ဂါေတြ အခ်င္းခ်င္း စုစည္းထုတ္ေဝၾကတဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြအတြက္လည္း ဝံ႔ဝံ႔စားစား စင္ေတာ္ေကာက္ခံႏုိင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ တစ္ခုခုအတြက္ ျပန္ၿပီးညႊန္းဆုိတာမ်ိဳးေလးေတြ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း ခုိင္ခုိင္မာမာ ေနရာေလးတစ္ခုကုိ ရယူထားတတ္ၾကျပန္တယ္။ ဒါ႔အျပင္ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာ စာေရးဖုိ႔လုပ္ေပးထားတဲ႔ Notes ဆုိတဲ႔ Feature ေလးကလည္း စာပုိဒ္ေတြကုိ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံခန္႔ခဲြတာမ်ိဳး၊ ျပင္ဆင္ေနရာခ်တာမ်ိဳးေလးေတြ လုပ္မရျပန္ေလေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဖက္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လုံးလုံးႀကီး စိတ္မကုန္ႏုိင္ၾကျပန္ေလဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ စိတ္မကုန္ႏုိင္ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြဟာ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာလည္း စာေရးလုိ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားရင္း ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးျဖစ္တဲ႔ ပုိ႔စ္အသစ္ေလးေတြကုိလည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေဝမွ်တာမ်ိဳးေလးေတြကုိ တၿပိဳင္တည္း လုပ္လာၾကတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳးလုပ္လာရလိမ္႔မယ္လုိ႔ ဘယ္သူကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ၾကေပမယ္႔လည္း ၾကဳံဆုံလာတဲ႔ အေျခေအနမွာ ကုိယ္သံေယာဇဥ္ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လက္တဲြေခၚယူေနၾကတဲ႔ လုပ္ရပ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမိတယ္။

(၄)

အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် အြန္လုိင္းေပၚက ဘေလာ႔ဂါစာေရးဆရာေတြဟာ အေပ်ာ္တမ္းေရးသားရုံတင္ မကေတာ႔ဘဲ ပုံႏွိပ္စာေပေလာကထဲကုိပါ ေျခလွမ္းဆန္႔လာခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္။ သက္ေဝ၊ ေနဘုန္းလတ္၊ သတုိး၊ ဏီလင္းညိဳ၊ ပန္ဒုိရာ၊ ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၊ ညီညီသံလြင္၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ျမေသြးနီ၊ သူရႆဝါ၊ အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔၊ ေမာင္ေရခ်မ္း စတဲ႔နာမည္ေလးေတြဟာ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေလးေတြထက္မွာ ဟုိဟုိသည္သည္ ေတြ႔လာခဲ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာက႑မွာ ဆုိရင္လည္း ဘေလာ႔ဂါ ပန္ဒုိရာရဲ႕ စီစဥ္မႈနဲ႔ “ႀကိဳးညွိျခင္း” ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးကဗ်ာမ်ား စုစည္းမႈဆုိတဲ႔ စာအုပ္ေလးဟာ ၂၀၁၂ ခုနွစ္ ဩဂုတ္လမွာ ထြက္ရွိခဲ႔ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က မျဖစ္ေျမာက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ အေကာင္အထည္ ျပန္ေဖာ္ဖုိ႔အတြက္ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါ ဆယ္ဦးပါဝင္တဲ႔ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ စာေရးဆရာ ဘေလာ႔ဂါ မျမေသြးနီရဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ႔ ၂၀၁၂ ေမလမွာ အေဝးကေနပဲ ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔ေနာက္ ၂၀၁၂ စက္တင္ဘာလကုန္ေလာက္မွာ AMK Creations က ကုိေမာ္ႀကီး (သုိ႔) စာေရးဆရာ ကုိညိဳရင္႔ရဲ႕ အနီးကပ္ပံ႔ပုိးကူညီေပးမႈေတြနဲ႔အတူ “သက္တံဆယ္စင္း” ဆုိတဲ႔ ရသစာစု စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ ထုတ္ေဝႏုိင္ခဲ႔တယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ မက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အိပ္မက္ေလးတစ္ခုကို ျပန္လည္အသက္သြင္းႏုိင္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈေတြ တက္လာခဲ႔သလုိ ခံစားခဲ႔ရတယ္။

အဲဒီ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြၾကား စုစည္းထုတ္ေဝတဲ႔ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေလးေတြဟာ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ AMK Creations ကေန ထြက္ရွိလာခဲ႔ၾကတယ္။ “မုိင္တုိင္ႏွစ္ဆယ္”၊ “ၾကယ္စင္ဆယ္႔တစ္” စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။ ဘေလာ႔ဂါ အိန္ဂ်ယ္လႈိင္ စီစဥ္ထုတ္ေဝတဲ႔ “မုိင္တုိင္ႏွစ္ဆယ္” စာအုပ္ေလးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈက အခုခ်ိန္ထိ စာေပေလာကရဲ႕ အေရာင္းရဆုံး စာအုပ္စာရင္းမွာ မွတ္တမ္းဝင္ေနတုန္း။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း ထုတ္ေဝမႈအေနနဲ႔လည္း Synergy Publications က မိတ္ေဆြ ကုိသုတရဲ႕ စီစဥ္ျဖန္႔ခ်ိမႈနဲ႔အတူ ထြက္ရွိခဲ႔တဲ႔ မႏုိင္းႏုိင္းစေနရဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိထားလာမိခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီ႔ထဲမွာမွ “အေမ႔လက္ေရး” ဆုိတဲ႔စာအုပ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေပါက္ခဲ႔တယ္လုိ႔ ဆိုရပါလိမ္႔မယ္။


ေနာက္ထပ္ တစ္ဦးခ်င္း စီစဥ္ထုတ္ေဝမႈအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်ကေတာ႔ “အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း” (ျမေသြးနီ)၊ “လမင္းရႈိက္သံ” (အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔)၊ “ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႔ေတာ္” (ေနဘုန္းလတ္)၊ “ညီေလးေရ” (ေနဘုန္းလတ္)၊ “အသင္နားမလည္ႏုိင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္”(မယ္႔ကုိး)၊  “ေသာ႔ေလးတစ္ေခ်ာင္း”(သက္တံ႔ခ်ိဳ)၊ “စိန္ပန္းနဲ႔ ကံ႔ေကာ္ေတြ အတူပြင္႔ခဲ႔တယ္”(ေကသြယ္)၊ “ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ ကေမာက္ကမ အုိင္တီေလာက သေရာ္စာမ်ား” (သူရႆဝါ)၊ “မိေတာရဲ႕ ရွတတေန႔စဲြမ်ား”(အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔)၊ “စိတ္လုိလက္ရမ်ား” ကဗ်ာစုစည္းမႈ (ရွင္မားရု)၊ “ထင္က်န္ရစ္ေစ” (မိဇုစံ) စတဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ အသီးသီး ဆက္လက္ထြက္ရွိခဲ႔ၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဘေလာ႔ဂါ စာေရးဆရာ သူရႆဝါရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ေျခလွမ္းျဖစ္တဲ႔ “ထိထိရွရွ သေရာ္စာမ်ား” ဆုိတဲ႔စာအုပ္ေလးကုိ စံပယ္စာအုပ္တုိက္ကေန ထုတ္ေဝဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၅)

“ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ေသသြားၾကၿပီ”၊ “ဘေလာ႔ဂါေတြ ဘေလာ႔ဂ္မေရးၾကေတာ႔ဘူး” ဆုိတဲ႔အသံေလးေတြကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရပါတယ္။ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင္႔ တစ္စုံတစ္ရာဟာ ေပၚေပါက္လာခဲ႔ရသလုိ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင္႔ပဲ တစ္စုံတစ္ရာဟာ ကြယ္ေပ်ာက္တတ္ရျပန္တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ေပၚေပါက္ခဲ႔တယ္။ စာေရးေကာင္းတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါေတြလည္း ဘေလာ႔ဂ္ေတြဖက္ကုိ ေျခဦးလွည္႔ခ်င္မွ လွည္႔ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါဟာ ဘေလာ႔ဂ္ေသဆုံးသြားျခင္းေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ျပန္ဘူး။ စာေရးဆရာ ေနဝင္းျမင္႔ရဲ႕ “မႏုႆီဟ ဝတၳဳတုိမ်ား” ထဲက အက္ေဆးေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုကုိ အငွားသုံးစဲြလုိက္ရရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ‘မက္တာေမာ္ဖုိးဆစ္’ (Metamorphosis) အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္း ျဖစ္စဥ္တစ္ရပ္လုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆုိခ်င္ပါတယ္။

စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူၾကား ကူးလူးဆက္သြယ္ေပးႏုိင္တဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖည္႔စြမ္းေပးႏုိင္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြဟာ ဝက္ဘ္ဆုိက္ေတြထက္ ပုိၿပီးထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔အခ်က္ကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ရုံသာမက သတင္းအခ်က္အလက္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျပန္႔ပြားေပးႏုိင္တဲ႔ အားသာခ်က္ကုိပါ ျဖည္႔စြမ္းေပးႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ဟာ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ အႏုိင္ပုိင္းႏုိင္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒီအားသာခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြအေနနဲ႔ မုန္းတီးေရွာင္ခြာေနလုိ႔ မရပါဘူး။ မီးကုိ ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်တတ္ရင္ ကုိယ္႔အတြက္ အသုံးဝင္သလုိပါပဲ။ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ အားသာခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသုံးခ်တတ္ရင္ အင္မတန္လွပတဲ႔ မက္တာေမာ္ဖုိးဆစ္ ျဖစ္စဥ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဖန္တီးကူးေျပာင္းႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြအေနနဲ႔လည္း ပဓာနနဲ႔ သာမညကုိ ခဲြျခားသိျမင္တတ္ဖုိ႔ လုိပါလိမ္႔မယ္။ ထမင္းစားတဲ႔အခါမွာ ပန္းကန္နဲ႔ စားတတ္ၾကေပမယ္႔ ပန္းကန္ဟာ တကယ္ေတာ႔ အေရးမပါလွပါဘူး။ အထဲက ထမင္းက ပုိအေရးပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြးၾကည္႔လိုက္တာနဲ႔တင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ပန္းကန္မရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ငွက္ေပ်ာဖက္ေလးေတြေပၚ ထမင္းပုံလုိ႔ လက္ရည္တျပင္တည္း ခင္းစားလုိ႔ရတယ္။ သန္႔ရွင္းတဲ႔ သတင္းစာစကၠဴေပၚမွာ ပုံစားလုိ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ပန္းကန္ေတြဆုိတာဟာ ၾကားခံပစၥည္းတစ္ခုသာသာပါပဲ။ ထမင္းကသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွင္သန္မႈအတြက္ လုိရင္းပဓာနဆုိတာ သတိခ်ပ္မိဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေရးသားဖတ္ရႈေနၾကတဲ႔ စာေပအကၡရာေတြကုိ ပညာရွင္ေတြက ဆူးေတြ၊ ေဆာက္ေတြသုံးလုိ႔ ေက်ာက္ထက္အကၡရာေပၚ တစ္ခ်ိန္က တပင္တပန္း ေရးထြင္းခဲ႔ၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ အင္ကညစ္သုံးလုိ႔ ထန္းရြက္ေပရြက္ေတြေပၚမွာ ေရးသားခဲ႔ၾကတယ္။ အဲသည္႔ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ မင္ေျခာက္၊ မင္စုိေတြသုံးလုိ႔ စကၠဴေတြေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ၾကတယ္။ နည္းပညာေတြ တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ေနာက္ စီဒီ၊ ဒီဗြီဒီေတြေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္ရုံသာမက မုိက္ကရုိခ်စ္(ပ္)ေလးေတြမွာ ထည္႔လုိ႔ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ သုိေလွာင္သိမ္းဆည္းလာႏုိင္တဲ႔အထိ ဆင္႔ကဲေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ၾကဳံေတြ႔ရင္ဆုိင္လာခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါနဲ႔ သူ႔အသုံးအေဆာင္ သူ႔ပစၥည္းေတြဟာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ အသုံးဝင္ခဲ႔ၾကမွာပါပဲ။ ဆူးေဆာက္ကုိင္ထားတဲ႔ ပေဝသဏီက ပညာရွင္ေတြကုိ ကီးဘုတ္ကုိင္ထားတဲ႔ ေခတ္သစ္နည္းပညာရွင္ေတြက သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မရင္႔က်က္ မျပည္႔ဝတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြအေနနဲ႔လည္း “ဘာေၾကာင္႔ဘေလာ႔ဂါ ျဖစ္ခဲ႔ရသလဲ၊ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔သလဲ” ဆုိတာကို ကုိယ္တုိင္ျပန္ေမးၾကည္႔ဖုိ႔ လုိပါလိမ္႔မယ္။ စာေရးခ်င္တဲ႔စိတ္ အရင္းခံနဲ႔ ဘေလာ႔ဂါျဖစ္လာသူေတြ အတြက္ကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေသဆုံးျခင္း၊ မေသဆုံးျခင္းဟာ ျပႆနာတစ္ရပ္ မျဖစ္သင္႔သလုိ လြမ္းေမာတမ္းတေနရမယ္႔ ငုိခ်င္းတစ္ပုဒ္လည္း မျဖစ္သင္႔ဘူး။ မိမိေရးလုိက္တဲ႔စာကုိ စာဖတ္သူအၾကား ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ပ်ံ႔ႏွံ႕ေရာက္ရွိေစမယ္ဆုိတဲ႔ လုိရင္းအခ်က္ကုိသာ အာရုံစုိက္ၿပီး မိမိခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ စာေပေရးသားျခင္း အႏုပညာကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆက္လက္ဖန္တီးသင္႔တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိတယ္။

အဲသလုိေရးသားတဲ႔အခါမွာ ပုံနွိပ္စာေရးဆရာေသာ၊ ဘေလာ႔ဂါ စာေရးဆရာေသာလုိ႔ ခဲြျခားရႈျမင္မႈမရွိဘဲ ျမန္မာစာေပေလာကေကာင္းကင္ႀကီး ပုိမုိျပည႔္စုံ၊ လင္းလက္လွပေစဖုိ႔အတြက္ ဝုိင္းဝန္းျဖည္႔ဆည္းေပးေနၾကတဲ႔ ၾကယ္စုေလးေတြ၊ အလင္းတန္းေလးေတြ၊ ဂလက္ဆီေလးေတြအျဖစ္ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး အျပန္အလွန္ ရႈျမင္မိၾကဖုိ႔ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတာင္႔တမိတယ္။ ပုံႏွိပ္စာေရးဆရာေတြမွာ သူတုိ႔ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ စာေပခရီးက အယ္ဒီတာစားပဲြေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၿပီးမွ နာမည္တစ္ခုကုိ ထူေထာင္ႏုိင္ခ႔ဲတာေၾကာင္႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏုိင္တဲ႔ စာေပအေရးအသားတစ္ရပ္ ရွိတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ယူဆမႈ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ျငင္းဆုိေနရမယ္႔ အခ်က္တစ္ရပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲသလုိမ်ိဳး အယ္ဒီတာစားပဲြေတြကုိ မျဖတ္သန္းဘဲ မိမိဖာသာ သုတ္သင္ေရးသားျပဳစုလုိက္တဲ႔ အေရးအသား၊ အေတြ႔အၾကဳံေတြဟာ အဆင္႔မမီႏုိင္ဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္လာမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ဒါဟာတစ္ဖက္သတ္ အေတြးအေခၚ တစ္ရပ္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဘက္မမွ်တဲ႔ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ တစ္ခုျဖစ္သြားၿပီလုိ႔ ဆုိရပါလိမ္႔မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြဟာ စာကုိခ်စ္လုိ႔ ေရးၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ခ်စ္လုိ႔ေရးတဲ႔အတြက္ ေရးခ်င္မွ ေရးသလုိ အလုပ္မအားလပ္တဲ႔အခါမ်ိဳး၊ စာေရးခ်င္စိတ္မရွိတဲ႔ အခါမ်ိဳးက်ျပန္ရင္လည္း မေရးၾကျပန္ပါဘူး။ ဒါဟာသိပ္ေကာင္းတဲ႔ လကၡဏာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘေလာ႔ဂါေတြ စာေရးၿပီဆုိရင္ေတာ႔ တကယ္ကုိ ေရးခ်င္လာလုိ႔ ေရးတဲ႔အတြက္ စိတ္အားထက္သန္မႈက တရွိန္ရွိန္နဲ႔ စီးဆင္းျဖစ္ေပၚေနတတ္ပါတယ္။ ေရးၿပီဆုိတဲ႔အခါမွာလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္မႈ မရွိတဲ႔အတြက္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚပါတယ္။ စံစနစ္တစ္ခုနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမႈ မရွိတဲ႔အတြက္လည္း လြတ္လပ္စြာ ေရးသားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ စာေတြကုိ ဖတ္ရတာ စာဖတ္သူရဲ႕ ႏွလုံးသားကုိ တုိက္ရုိက္ထိမွန္ေစသလုိ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္႔အနားမွာ လာထိုင္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနသလုိ အသက္ဝင္တယ္။

စာေရးတဲ႔ဘေလာ႔ဂါေတြက ပုံႏွိပ္စာေရးဆရာေတြကုိ ဘယ္လုိမွ သေဘာမထားတတ္ၾကေပမယ္႔လည္း ပုံႏွိပ္ေလာကထဲက စာေရးဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြေပၚကုိ အျမင္တိမ္းေစာင္းမႈေတြ၊ ျပစ္တင္ကဲ႔ရဲ႕မႈေလးေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ၾကားရတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ စာေရးတယ္ဆုိတာဟာ စာသင္ခန္းမွာ ဆရာမက စာသင္သလုိမ်ိဳး ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေရး၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိဖဲြ႔ဆုိၿပီး ေရးရတဲ႔အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ အဆင္႔မီတယ္၊ မမီဘူးဆုိတဲ႔ ေပတံေတြ၊ စည္းကနားေတြနဲ႔ အႏုပညာေျမာက္တယ္၊ မေျမာက္ဘူးဆုိတာကုိ သတ္မွတ္တုိင္းတာလုိ႔ ရတဲ႔အရာေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဂ်က္လန္ဒန္ဟာ ေရႊတူးသမား မဟုတ္ခဲ႔ဘဲ ပညာတတ္ လူကုံထံ အသုိင္းအဝုိင္းကသာ လာခဲ႔သူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ‘Call of the Wild’ တုိ႔၊ ‘The White Fang’ တုိ႔လုိမ်ိဳး ကမၻာေက်ာ္ ဝတၳဳရွည္ေတြ ေရးႏုိင္ခဲ႔ပါ႔မလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္သံသယ ဝင္မိတယ္။

ဒီလုိေျပာလုိ႔လည္း ဘေလာ႔ဂါေတြဟာ ၾကဳံရာက်ပမ္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားရယ္လုိ႔ မမွတ္ယူေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြမွာ ရာထူးရာခံ ႀကီးႀကီးမားမားေတြကုိ တာဝန္ယူလုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကဳံ ျပည္႔ဝရင္႔က်က္သူေတြ ပါသလုိ၊ အဆင္႔ျမင္႔တကၠသုိလ္ေတြမွာ ပညာဆည္းပူးေလ႔လာေနၾကတဲ႔ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ငခၽြတ္ေလးေတြလုိ႔ ထင္ရေပမယ္႔လည္း ကုိယ္႔လက္ကုိယ္႔ေျခနဲ႔ ကုိယ္႔ထမင္းကုိယ္ရွာစားၿပီး ကုိယ္႔ဝမ္းကုိယ္ေက်ာင္းေနၾကရတဲ႔ ကုိယ္႔ထူးကုိယ္ခၽြန္သမားေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဘဝျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အၾကဳံအားျဖင္႔ ေလ်ာ႔တိေလ်ာ႔ရဲ ရွိၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ဝမ္းစာမျပည္႔သူေတြ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ စုန္းျပဴးတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ႔ ပါေကာင္းပါလိမ္႔ေလမေပါ႔။ ဒါကေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေရွာင္လဲႊလုိ႔ မရတ႔ဲ သဲအေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးပါ။

ျမန္မာစာေပေလာက ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ဆုိတာ စာေပလုိက္စားတဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေမြးထုတ္ေပးေနႏုိင္ဖုိ႔၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနႏုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အင္အားအျပည္႔နဲ႔ စီးဆင္းလာတဲ႔ ႏုိင္ငံတကာက ျမန္မာဘေလာ႔ဂါလူငယ္ထုႀကီးကုိ မႀကိဳဆုိ မဝမ္းေျမာက္ႏုိင္တာကေတာ႔ အင္မတန္မွ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ရပ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြဟာ ျမန္မာစာေပကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ ေရးတာပါ။ ျမတ္ႏုိးလြန္းလုိ႔ ေရးတာပါ။ ဒါကုိ လက္တဲြေခၚယူမႈ မလုပ္ႏုိင္ရင္ေန၊ ျပစ္တင္ကဲ႔ရဲ႕မႈလုပ္တာမ်ိဳး၊ တန္းညွိတာမ်ိဳးေတြေတာ႔ မလုပ္သင္ဘူးလုိ႔ ယူဆမိတယ္။ ဒီလုိေတြ ေျပာေနလုိ႔ အသနားခံေနတယ္လုိ႔လည္း မယူဆပါနဲ႔။ ဒါဟာ မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္ခ်က္ျပည္႔ဝေၾကာင္း ျပသေနတာပါ။ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္လုိ႔လည္း မေတြးေခၚပါနဲ႔။ ဒါဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ေရစီးေၾကာင္းတစ္ရပ္ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သိသာေစခ်င္ရုံ သက္သက္ပါ။

 (၆)

ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေလးတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ သတ္မွတ္ေလ႔ရွိတာဟာ အဲဒီ႔ေန႔ရက္ေလးကုိ ေရာက္တုိင္းေရာက္တုိင္း အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခု (သုိ႔မဟုတ္) ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုကုိ အထူးတလည္ အမွတ္ရေအာက္ေမ႔ေနေစခ်င္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး အရင္းခံလုိ႔ပါပဲ။ သစ္ေတာသစ္ပင္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းစုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ အခ်ိန္တုိင္း သတိရခ်င္မွ ရတတ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ “ကမာၻ႔သစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးေရးေန႔” လုိ ေန႔မ်ိဳးေလးမွာေတာ႔ သစ္ေတာသစ္ပင္ေတြရဲ႕ အေရးပါပုံကုိ တဒဂၤေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မိၿပီး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းဝန္းပံ႔ပုိးဖုိ႔ သတိခ်ပ္မိႏုိင္ၾကပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ မၾကာခဏ သတိရမိခ်င္မွ ရမိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အာဇာနည္ေန႔မွာေတာ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အေၾကာင္းကုိ ခဏေလာက္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေပးၿပီးေတာ႔ကုိ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိတတ္ၾကတယ္။

ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ခ်ိန္က ဘေလာ႔ဂ္ေတြေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရးခဲ႔ၾကတာ၊ ဘေလာ႔ဂါအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းနွီးစြာ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ခဲ႔ၾကတာ၊ ကုိယ္႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ လြတ္လပ္ရဲတင္းစြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ၾက၊ ရုိးသားပြင္႔လင္းစြာ ေဆြးေႏြးခဲ႔ၾကတာေလးေတြကုိ သတိရမိေကာင္း ရမိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေကာင္းလည္း ေမ႔ေလ်ာ႔ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကမာၻ႔ဘေလာ႔ဂင္းေဒး (World Bloggers’ Day) ျဖစ္တဲ႔ ဩဂုတ္ (၃၁) ရက္ေန႔မွာေတာ႔ တစ္ခ်ိန္က  ကုိယ္တုိင္ ရင္ခုန္ယစ္မူးစြာနဲ႔ စီးဆင္းျဖတ္သန္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တခုတ္တရေလး တမ္းတလြမ္းဆြတ္ သတိရေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင္႔….

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္.
မွတ္ခ်က္။ ။ ဘေလာ႔ဂါတုိင္းရဲ႕ နာမည္ကုိ ပါေအာင္ေရးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ နာမည္ေလးေတြကုိယ္စား နားလည္ေပးႏုိင္ၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ႔ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုလုိ႔ နားလည္ေပးမယ္ဆုိရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္. :)