လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ တစ္ေန႔မွာ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေပၚကုိ ေရာက္ရွိနားခုိခဲ႔ပါတယ္.
သစ္ကုိင္းေလးေပၚကုိ ညင္ညင္သာသာေလး ခုိနားလုိက္တဲ႔ ငွက္ငယ္ေလးကုိ သစ္ပင္ၾကီးက ရင္ဖြင္႔လုိ႔ ၾကိဳဆုိခဲ႔တာေပါ႔.
ငွက္ကေလးက ေမးတယ္.
“သစ္ပင္ၾကီးေရ… ငါက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္ နားခုိျခင္းလဲ” တဲ႔..
သစ္ပင္ၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္.
“ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္ နားခုိျခင္းလဲ ဆုိတာ ငါမေျပာျပခ်င္ဘူး. မင္းသိႏုိင္ပါတယ္. ငါ႔သစ္ပင္ရဲ႔ ေျခရင္းကုိ ၾကည္႔လုိက္. ငါ႔ရင္ခြင္မွာ ခိုနားသြားတဲ႔ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္စီဟာ ငါ႔ရင္ဘတ္ထဲက သစ္သီးတစ္လုံးစီကုိ ကုိက္ဆဲြစားေသာက္ျပီး အေစ႔ေလးေတြပဲ ခ်န္ထားခဲ႔တယ္.”
ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီး ေျပာျပတဲ႔ ေနရာကုိ ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔တာေပါ႔.
“အုိး… သစ္ေစ႔ေတြ ေတာင္လုိပုံေနပါေရာ႔လား… အဲေလာက္ေတာင္ပဲ မ်ားလားဟင္…”
သစ္ပင္ၾကီးက ခပ္မဆိတ္ေနသတဲ႔…
ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာတာေပါ႔.
“ဒီေလာက္ေတာင္ ငွက္ကေလးေတြ ၀င္နားေနပါလ်က္နဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးက ဘာလုိ႔၀မ္းနည္းေနရတာလဲ. တစ္ကုိယ္တည္း ထီးထီးၾကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ”
သစ္ပင္ၾကီးက အေ၀းတစ္ေနရာကုိ ေဆြးေဆြးျမည္႔ျမည္႔ ၾကည္႔ရင္း ေျပာတယ္.
“ငါ႔မွာ အျမစ္ေတြ ရွိေနခဲ႔ျပီး သူတုိ႔မွာ ေတာင္ပံေတြ ရွိေနခဲ႔တယ္ေလ…”
ငွက္ကေလးလည္း သူ႔ေတာင္ပံကုိ သစ္ပင္ၾကီး မျမင္ေအာင္ မသိမသာေလး ေအာက္ကုိရုပ္သိမ္းလိုက္သတဲ႔.
“သစ္ပင္ၾကီးရယ္… သင္႔ရဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသသာ တကယ္ကုိ ေကာင္းမြန္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ပံပါတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ႔ သင္႔ရင္ခြင္ကုိ ျပန္လာလိမ္႔မေပါ႔. ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိသာ ျပည္႔စုံေကာင္းမြန္ေအာင္ အရင္လုပ္ပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္.”
ဒီစကားကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရဲ႔ အျမစ္ေတြထဲက တစ္ေခ်ာင္းကုိ လႈပ္ျပသတဲ႔..
ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာတယ္.
“မင္းသိလား. ငွက္ကေလး. ငါက တကယ္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ သစ္တစ္ပင္ပါ. ငါ႔အေပၚကုိ စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာတရား ထားရွိမယ္႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ေလာက္ လုိခ်င္လုိ႔ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ဟန္ ေဆာင္ေနတာပါ.”
ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာပါတယ္.
“သစ္ပင္ၾကီးက ဘာလုိ႔ သစ္ပင္ေနာက္တစ္ပင္ကုိ မလုိခ်င္ဘဲ ကုိယ္နဲ႔ သဘာ၀မတူတဲ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကုိမွ လုိခ်င္ေနရတာလဲ. သိပ္ေတာ႔ သဘာ၀မက်ဘူး ထင္တယ္ေနာ္.”
သစ္ပင္ၾကီးက.
“အဲလုိေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေလ. သစ္ပင္နဲ႔ငွက္ငယ္ၾကားမွာ ဆက္စပ္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္. သစ္ပင္မွာ တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ခုိကုိးရာကုိေပးျခင္း၊ ေႏြးေထြးလုံျခဳံေစျခင္း စတဲ႔ ေမတၱာတရားေတြ ရွိေနသလုိ ငွက္ငယ္မွာလည္း စြန္႔စားျခင္း၊ စူးစမ္းေလ႔လာျခင္း၊ သတၱိဗ်တၱိနဲ႔ ျပည္႔စုံျခင္း စတဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး (အဲ) ငွက္ရည္ငွက္ေသြးေတြ ရွိေနတယ္ကြ.”
ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာဖူးရြရြေလးကို သစ္ပင္ၾကီးက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ စိုက္ၾကည္႔ရင္း ဆက္ေျပာတယ္.
“ဒီလုိပါပဲေလ. ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ျခင္းမွာလည္း ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတြ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး. ဒီ႔ထက္ ပုိအေရးၾကီးတာက တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ခြင္႔လႊတ္နားလည္တတ္မႈပဲေပါ႔. သစ္ပင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တာကုိ ငွက္ကေလးက နားလည္လုိ႔ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္လာျပီး သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္မွာ ေမွး၀င္အိပ္စက္တာ၊ ငွက္ငယ္ေလး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာသမွ်ကုိ သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရင္ခြင္မွာ ေျပေပ်ာက္အပန္းေျဖႏုိင္ေစတာ. ဒါဟာ ဘ၀ႏွစ္ခု လွပစြာ ေပါင္းစပ္ျခင္းပဲေပါ႔.”
ငွက္ကေလးက ခပ္ေတြးေတြးေလး ဆက္ေျပာသတဲ႔…
“အင္း…. ဒါဆုိရင္… ငွက္ကေလး မျပန္လာႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အခါက်ရင္… ဒါမွမဟုတ္. သစ္ပင္ၾကီး ညွိဳးေလ်ာ္ ႏြမ္းေျခာက္သြားရင္ ဘာျဖစ္လာႏုိင္သလဲ ဟင္..”
သစ္ပင္ၾကီးက ပင္႔သက္ တစ္ခ်က္ရႈိက္လုိ႔ ျပန္ေျပာသတဲ႔.
“ဒါဟာ တစ္ေန႔မွာ ျဖစ္လာႏုိင္ ၾကံဳေတြ႔လာႏုိင္တဲ႔ ေလာကနိယာမတရားေတြမုိ႔ ဘာမွဆန္႔က်င္ျပီး ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး. အေရးအၾကီးဆုံးက ငါကေတာ႔ အစြမ္းကုန္ စိမ္းလန္းရွင္သန္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားသြားမယ္. သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႔ ငွက္ငယ္အေပၚမွာ ထားရွိသင္႔တဲ႔ တာ၀န္ေတြ ေက်ျပြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္. သူမေနႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းထြက္ခြာရင္း တစ္ျခားသစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခုိနားခဲ႔ရင္လည္း နားပါေစေလ. ငါ႔ရဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္ေနသမွ်၊ ငါ႔ရဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြကုိ စာနာေပးေနႏုိင္သမွ် သူနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ လွပတဲ႔ ေပါင္းစပ္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနမွာပါ.”
ငွက္ကေလးက ေမးသတဲ႔.
“ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔ ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ. အခုခဏအျပင္ကုိသြားဦးမယ္. ဒါေပမယ္႔ ျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္.”
သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ေခါင္းကုိ တစ္ခ်က္ျငိမ္႔လုိက္ရင္း ခြင္႔ျပဳလုိက္သတဲ႔…
တစ္ညလုံး ငွက္ကေလး ျပန္မလာခဲ႔ပါဘူး.
တစ္ေန႔လုံးလည္း သူမ ေပ်ာက္ေနခဲ႔တယ္.
သစ္ပင္ၾကီးလည္း သည္းခံေစာင္႔ဆုိင္းေနခဲ႔တာေပါ႔.
ဒီၾကားထဲမွာ ငွက္ငယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကို အစမ္းသေဘာမ်ိဳး ၀င္ေရာက္နားခုိၾကည္႔ၾကတယ္.
သစ္ပင္ၾကီးက ခပ္တန္းတန္းပဲ ေနခဲ႔တယ္ေလ. သူတုိ႔ေတြ လုိခ်င္တဲ႔ အသီးေတြ၊ အရိပ္အာ၀ါသေတြကုိ ေပးခဲ႔တာက လဲြလုိ႔ တစ္ျခားေသာ ခံစားမႈေတြ မရွိခဲ႔ဘူးတဲ႔. သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ဟုိးနက္ရႈိင္းတဲ႔ ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံးေသာ အရာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ သစ္သီးခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္လုံး ရွိေနခဲ႔တယ္ေလ.
သစ္ပင္ၾကီးကေတာ႔ သူနဲ႔ တစ္ခါ စကားလက္ဆုံ က်သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ သူ႔ႏွလုံးသားကုိ မသိမသာေလး ခုိးယူသြားဖူးတဲ႔ ငွက္ငယ္ေလးကုိပဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔. သူသိမ္းထားတဲ႔ သစ္သီးေလးကို အခ်ိန္မီေပးခဲ႔ခ်င္လုိ႔၊ စားသုံးေစခ်င္လုိ႔ေပါ႔.
ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္း သုံးရာသီလုံး ေျပာင္းသြားခဲ႔လုိ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း လင္႔ခဲ႔ျပီ. သစ္ပင္ၾကီးလည္း ႏြမ္းလ်ညိႈးေလ်ာ္ လာခဲ႔ျပီေပါ႔.
..........................
တုန္ရီေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ႔ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဖက္ဆီကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနဆဲပဲ…
တစ္ေန႔ ငွက္ငယ္ေလး ျပန္လာခဲ႔တယ္.
သစ္ပင္ၾကီးရယ္ေလ… ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ သူ႔ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးကုိ အစြမ္းကုန္ဖြင္႔ထားေပးခဲ႔တာေပါ႔.
ငွက္ကေလး သူ႔နားေရာက္လာေလေလ သစ္ပင္ၾကီးမွာ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာေလေလနဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.
အနားေရာက္လာေတာ႔မွ ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို သစ္ပင္ၾကီး ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေတာ႔တယ္.
“အုိး… မင္းေတာ္ေတာ္ အုိစာသြားခဲ႔တာပဲ. ဘာေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနခဲ႔လဲ”
ငွက္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲက သစ္သီးေလးတစ္လုံးကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အရင္လွမ္းဆဲြလုိက္သတဲ႔.
သစ္ပင္ၾကီးရင္ထဲမွာ ဆတ္ခနဲ နာသြားေပမယ္႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူမအတြက္ ေနာက္ထပ္သစ္သီးတစ္လုံး ဖူးပြင္႔ႏုိင္ဖုိ႔ အရံသင္႔ ၾကိဳးစားထားသတဲ႔.
ငွက္ကေလးက ေျပာတယ္.
“ငါ. ငွက္ဖုိတစ္ေကာင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္္.”
ဆစ္ခနဲ ရင္ထဲမွာ က်င္သြားတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးက ဆက္ေမးတယ္.
“ျပီးေတာ႔ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ.”
ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာတယ္.
“ခ်စ္ကာစက ေကာင္းပါတယ္. ငါတုိ႔ေတြ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတယ္. ငါတုိ႔ယုံၾကည္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကတယ္ကြာ.”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း သူ႔ရဲ႔ သစ္ကုိင္းတစ္ဖက္ကုိ ေျမေပၚကုိ ေထာက္လုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားရင္းက ဆက္ေမးတာေပါ႔.
“ဘာဆက္ျဖစ္ၾကလဲ. ငါသိခြင္႔ရွိမလား”
ငွက္ကေလးလည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးထဲက သစ္ေစ႔ေလးကို ေထြးထုတ္လုိက္ရင္းက သစ္ပင္ၾကီးကုိေမးတယ္.
“ငါ႔ကုိ ေနာက္ထပ္သစ္သီးတစ္လုံးေလာက္ သီးေပးပါလားဟင္”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလုံးသားကုိ သစ္သီးအေယာင္ေဆာင္လုိ႔ ေပးသတဲ႔. တကယ္ေတာ႔ ငွက္ကေလးအတြက္ သီးတဲ႔ သစ္သီးေတြဟာ သူ႔ႏွလုံးသားကုိ ပုံဖ်က္ထားတဲ႔ သစ္သီးေလးေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔မွန္း ငွက္ကေလး ဘယ္တုန္းကမွ မရိပ္မိခဲ႔ပါဘူးေလ… ငွက္ကေလး တစ္ကုိက္ကုိက္လုိက္တုိင္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ခြန္အားေတြ တစ္စစီ ယုတ္ေလ်ာ႔အုိမင္းသြားေနခဲ႔တယ္.
သစ္ပင္ၾကီးက ေျပာပါတယ္.
“မင္း သိပ္ပင္ပန္းေနပုံပဲ. ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာပါလားဟင္. ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လုိက္ေနာ္.”
ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ စကားကုိၾကားေတာ႔ သစ္သီးေလးကို မြတ္သိပ္စြာ စားေသာက္ေနရာက ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔တယ္.
“အင္း. ေကာင္းသားပဲ. ငါလည္း ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ဘူး. သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္. စိတ္ခ်မ္းသာတယ္.”
သစ္ပင္ၾကီးက ငွက္ကေလးရဲ႔ အေတာင္ပံေလးကုိ သူ႔သစ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြနဲ႔ အသာေလးထုိးဖြရင္း တုိးတုိးေလး ေမးတယ္.
“မင္း ငါ႔ကုိ ခ်စ္လားဟင္”
ငွက္ကေလးက အထိတ္တလန္႔ ထခုန္လုိက္တယ္.
“ႏုိးႏုိးႏုိး…. မဟုတ္ဘူး… ငါမင္းကုိ မခ်စ္ဘူး.”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.
အဲဒီ႔အခါက်ေတာ႔လည္း ငွက္ကေလးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပန္ေရာ…
“မဟုတ္ဘူး သစ္ပင္ၾကီးရယ္… ငါ႔ကုိ နားလည္ပါ. ငါမင္းကုိ ခ်စ္လုိ႔ မရတာကုိ နားလည္ေပးပါ. မခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး. ခ်စ္လုိ႔မရတာပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္…”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း မ်က္စိရႈပ္ နားရႈပ္ (အဲ) သစ္ပင္ဆုိေတာ႔ သစ္ကုိင္းရႈပ္၊ သစ္ရြက္ရႈပ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.
“ငါနားမလည္ဘူး. အခ်စ္…”
ငွက္ကေလးက ထုံးစံအတုိင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ေထာ္ေထာ္ေလး လုပ္ရင္းက..
“လူကုိမ်ား… (အဲ) ငွက္ကုိမ်ား အခ်စ္တဲ႔ေလး ဘာေလးနဲ႔. ဘယ္သူက ခ်စ္တယ္ ေျပာေနလုိ႔လဲ”
သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔တစ္ပင္လုံးကုိ သြက္သြက္ခါေအာင္ လုပ္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လုိက္သတဲ႔…
“ဟတ္ဟတ္ဟတ္… မင္းငါ႔ကို ညာေနတယ္. မင္းကိုငါခ်စ္သလုိ ငါ႔ကိုလည္း မင္းခ်စ္တယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္. ဟုတ္တယ္မလား”
ငွက္ကေလးလည္း မ်က္ႏွာ ျပန္ညႈိးသြားခဲ႔ရင္းက ခပ္တုိးတုိးေလး ျပန္ေျဖသတဲ႔.
“သံေယာဇဥ္ရွိတယ္.”
“ဟင္”
“တြယ္တာတယ္.”
“အာ. လုပ္ျပီ.”
“အားကုိးတယ္”
“တည္႔တည္႔ေျပာပါကြာ”
“မခဲြႏုိင္ဘူး”
“ၾကည္႔. ဘာလုိ႔ ဟုိစကားကုိက်ေတာ႔ ေရွာင္ေနရတာလဲ. ထပ္ေမးမယ္. ခ်စ္လား”
ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးကုိ ခပ္ေတြေတြေလး စိုက္ၾကည္႔ရင္းက.
“ခ်စ္လုိ႔မရတာကုိ နားလည္ပါ. ပုိနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ခ်စ္ခြင္႔ မရွိလုိ႔ပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္…”
“အုိ… ငါမင္းကို ႏွိပ္စက္ေနမိျပီလားဟင္… ခြင္႔လႊတ္ပါကြာ..”
“ရပါတယ္. သစ္ပင္ၾကီးရယ္. ငါဒီမွာ ေနခြင္႔ရတုန္းေလး ငါ႔ကို ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးပါေနာ္. ငါသိပ္စိတ္ညစ္ေနခဲ႔လုိ႔ပါ.”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ႔ဘဲ ငွက္ကေလးကုိ ညင္ညင္သာသာေလး ေထြးေပြ႔ထားလုိက္ေတာ႔ သတဲ႔..
အဲဒီ႔ညက ငွက္ကေလး ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခဲ႔တယ္လုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ သစ္ပင္ၾကီးကုိ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္.
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သစ္ပင္ၾကီးရယ္.”
“ၾကိဳဆုိပါတယ္. ခ်စ္သူ”
ငွက္ကေလး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏုိင္ေသးခင္ သစ္ပင္ၾကီးက အလုအယက္ ဆက္ေျပာသတဲ႔..
“မင္းကို ခ်စ္သူလုိ႔ ေခၚခြင္႔ေပးပါကြာ. ငါ ဘာမွ မင္းဆီက မေတာင္းဆုိပါဘူး. ေတာင္းလည္း မေတာင္းဆုိခဲ႔ဖူးတာ မင္းအသိပါ. ငါ႔ရင္ထဲမွာ မင္းအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ အခ်စ္ေတြကုိ ဒီစကားလုံးေလးေတြထဲမွာ ထည္႔သြင္းခြင္႔ေတာ႔ ျပဳပါ. ငါဘာမွ ဆက္မၾကိဳးစားပါဘူး”
ငွက္ကေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ႔ရင္းက…
“တကယ္ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးလားဟင္..”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.
“ငါ႔မွာ ၾကိဳးစားပိုင္ခြင္႔ ရွိလုိ႔လား”
ငွက္ကေလးလည္း မရယ္ခ်င္႔ ရယ္ခ်င္နဲ႔ ညွစ္ရယ္လုိက္ရင္းက သစ္ပင္ၾကီးကုိ မၾကည္႔ဘဲ ေျပာပါတယ္.
“ႏုိ္း.”
“ငါသိပါတယ္. ထားပါကြာ. မင္းနဲ႔ ငါေနလုိ႔ရသေလာက္ ခ်စ္သြားမယ္. ဘာမွ အေရာင္မပါတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ေပါ႔.”
“အဲလုိအခ်စ္ ရွိလုိ႔လား”
သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ေကာ႔လုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ႔..
“သိပ္ရွိတာေပါ႔.”
“ဘယ္လုိအခ်စ္မ်ိဳးလဲ”
“ပေလတုိးနစ္ အခ်စ္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္.”
“အဲဒါ ဘယ္လုိအခ်စ္မ်ိဳးလဲ. ဆရာပေလတုိးက ေလဒီပေလတုိးကုိ ခ်စ္တဲ႔ အခ်စ္မ်ိဳးလား.”
သစ္ပင္ၾကီးက သေဘာက်စြာ ရယ္ပါတယ္.
“ဟတ္ဟတ္ဟတ္. မင္းကေလ သိပ္ေနာက္တတ္တယ္ေနာ္.”
ငွက္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးကုိ ခပ္ေဆြးေဆြးေလး စိုက္ၾကည္႔ရင္းက
“မင္းသိလား သစ္ပင္ၾကီး… ငါေလ မင္းရဲ႔ ရယ္သံကုိ သိပ္ျမတ္ႏုိးတာပဲ.”
“ဟင္.. ဘာလုိ႔”
“မာနသံပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ သိမ္ေမြ႔တယ္. ႏူးညံ႔တယ္.”
“မင္းစကားက ေရွ႔ေနာက္မညီဘူး”
“ဟုတ္တယ္. ငါသိတယ္. ဒါေပမယ္႔ တကယ္ကုိလည္း ငါ႔ရင္ထဲမွာ အဲလုိခံစားေနရလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ. မင္းမွာ မာနေတြ ရွိတယ္. ဒါေပမယ္႔ လူမျမင္ေအာင္ မင္းဖုံးကြယ္ထားလုိ႔ ႏူးညံ႔ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္.”
သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ဆံပင္ကုိ တစ္ခ်က္ခါ (အဲ) သူ႔သစ္ကုိင္းကုိ တစ္ခ်က္ ပုတ္ထုတ္လုိက္ရင္းက..
“မင္း ဘာေၾကာင္႔ ေျပာႏုိင္တာလဲ.”
“ငါသိလုိ႔ သိတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါကြာ. ဘာေၾကာင္႔လုိ႔ အတိအက်ေတာ႔ မေျပာခ်င္ဘူး.”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကုိ ခ်လုိက္ရင္းက…
“ငါလည္း ငါ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္. တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔.”
“ဘယ္ေန႔လဲ.”
သစ္ပင္ၾကီးလည္း ငွက္ကေလးကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လာတာေၾကာင႔္
“ငါအသက္ (၆၀) ျပည႔္တဲ႔ေန႔”
ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနရာကေန ထခုန္လုိက္ျပီးေတာ႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလုိ႔ (အဲ မဟုတ္ပါဘူး) အေတာင္ပံေတြကုိ တျဖန္းျဖန္း ရိုက္လုိ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါတယ္.
ဆက္ရန္….
<သွ်င္ေနမင္း>
4 comments:
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္.. ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္..
တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ..
အရိွန္ပ်က္တယ္ဂ်ာ..ျမန္၂ဆက္
ဇာတ္လမ္းေလးေကာင္းတယ္။ ဟုတ္တယ္ ျမန္ျမန္ဆက္ေနာ္။
ကိုရန္ တို့လို့တန္းလန္းနဲ့ ..
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ ..။
Post a Comment