ဘေလာ႔ဂ္ေတြ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ရင္း ကုိေယာဟန္ေအာင္ ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိတဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေတြ႔ရလုိ႔ ျပန္လည္မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္.
အစဲြေတြကုိ ေခတၱ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ေခ်ာ႔သိပ္ခဲ႔ျပီးမွ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ဖြင္႔ထားတဲ႔ ႏွလုံးသားနဲ႔ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္.
ငါက ဘာသာျပန္တာေတြ မွားလြန္းလို႔
ဘာသာမျပန္ဘဲ ဒီအတိုင္းဖတ္ေတာ့တယ္
ပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေနထိုင္တယ္
သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တယ္
ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္တာကို ဘ၀င္ျမင့္စရာမလို
အြန္လိုင္း ထီေပါက္တာလည္း ဘယ္သူမဆို ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ မထည့္ပါနဲ႔။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္
ဇာတ္လိုက္တေယာက္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အေရခြံလဲႏိုင္သလို
လူၾကမ္းဟာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးခံရ လဲက်ႏိုင္တယ္။
ေမွာ္က်င္းထဲက ေမ်ာလာတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဆယ္ယူလိုက္
ရင္ထဲ ခဏခံစားလိုက္ပါ
ၿပီးေတာ့ ျပန္ေမ်ာခ်လိုက္တာေကာင္းတယ္။
အေသ ဆုပ္မထားေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကို နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္
ကိုယ္က နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္။
ဒါဟာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ သမိုင္းေရးေနတာ မဟုတ္သလို
ေနာင္တရစရာ အတိတ္လည္း မဟုတ္ေပဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါ သစ္ေတာလို အျမဲစိမ္းထားခဲ့တယ္
ငွက္တေကာင္ လာနားမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ သမုဒၵရာႀကီးလို ျပာထားေပးခဲ့တယ္။
လိႈင္းထေလာက္ေအာင္ ေလလာမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ တိမ္ေတြလို လႊင့္ထားေပးခဲ့တယ္။
စြန္ကေလးတခု ၿငိေကာင္းရဲ႕။
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရတြင္းအိုေလးတခုလို
ခ်ဳိေအးထားေပးခဲ့တယ္။
တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ “ႏွင္းေရ” လို႔ လာေအာ္လိမ့္မယ္။
ငါဖုန္းကို “အြန္”ထားခဲ့တယ္။
ဂ်ီ-ေတာ့ခ္ကို စိမ္းထားခဲ့တယ္။
ငါ စိတ္ကို ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။
ငါ့ အခန္းကို ရွင္းထားခဲ့တယ္
ဘာလုပ္ဖို႔ က်န္ပါေသးသလဲ။
ငါက ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသလို
ငါက ငိုေႂကြးလိုက္ဖို႔လည္း အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေယာဟန္ေအာင္
၄ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၀၈
သိပ္ေကာင္းတဲ႔ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ ကုိေယာေရ...
(ရန္ေအာင္)
No comments:
Post a Comment