Playtagger ေလးအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

ဆီေဘာက္စ္ထဲမွာ ဘေလာ႔ဂါ ၀ိမုတၳိက ေမးထားတာေတြ႔လုိ႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကားရင္းနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္. အရင္ကလည္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ရွင္းျပခဲ႔ဖူးပါတယ္. အားလုံးသိေအာင္ ျပန္လည္ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သီခ်င္းေလးေတြ တင္တဲ႔အခါမွာ Music Player အမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးျပီး တင္တတ္ၾကပါတယ္. ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးနဲ႔ သုံးလုိ႔ေကာင္းတဲ႔ ပေလယာေလးတစ္ခုကို ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ.

ဥပမာ သိခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေဘးနားက တင္ထားတဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြကုိ ၾကည္႔ပါ. Play Button ေလးကုိ ႏွိပ္လုိက္တာနဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြ နားဆင္ႏုိင္သလုိ Right Click ေခါက္ျပီးေတာ႔လည္း Save လုပ္ႏုိင္ပါေသးတယ္.

ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆုိေတာ႔ ေအာက္ပါစာေၾကာင္းေလးကုိ ကူးယူျပီး </head> Tag ေလး မဆုံးခင္နားမွာ ထည္႔ေပးလုိက္ပါ.

<script src='http://del.icio.us/js/playtagger' type='text/javascript'></script>

ဒါပါပဲ.

ပုိ႔စ္ထဲမွာ သီခ်င္းတင္ေတာ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ေအာက္ပါပုံစံေလးကို အသုံးျပဳပါ.

<a href= “your songs URL”>My Song</a>

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း တင္းသႏွင္႔...

ေဩာ္… ေမွ်ာ္ရည္လြမ္းဖြယ္
အၾကင္နာစိတ္္ႏွင္႔၊ ေမွးမွိတ္မလြယ္
အသြယ္သြယ္ေတြးစစ္
တြယ္တာဖူးသစ္၊ ရင္မွာလွစ္
ပစ္မခြာရက္မုိ႔၊ အုိ.. ခ်စ္တတ္ျပီ။
အပူရုပ္ကုိ၊ ဟန္လုပ္ေနရစ္မည္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလည္း ၾကီးသႏွင္႔။

မ်က္ႏွာေတာ္ဖူးေတြ႔ႏုိး၊ ရက္ဆက္ၾကိဳးလုိ႔
ျမတ္ႏုိးသဒၵါငယ္တုိးသည္
သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း တင္းသႏွင္႔။

အလြမ္းသက္ျပင္း၊ ရင္မွာတင္းလည္း
ခ်စ္သူမသိ
၀င္မၾကည္႔ႏုိင္၊ လူမမိေအာင္တုိင္တည္
ကဗ်ာနရီကလည္း လွသႏွင္႔။

အေဆြးငယ္ဗ်ာဆန္၊ စားအိပ္မမွန္ျပီ
ကုရာနတၳိ
ေျဖေဖ်ာက္ဖြယ္ ေဆးမရွိႏုိင္ခ်ိမ္႔။

သျဖန္

ကေယာက္ကယက္နဲ႔ စိတ္ေလ။
ညၾကီးသန္းေခါင္လဲြ
မအိပ္ေပါင္ ေစာင္႔ေနဆဲ
အားခဲျမဲေလ။

ႏွင္းေငြစက္၊ ဆက္မျပတ္က်ေန
ေသေအာင္ေအးသည္ေလး။

အုိ တစ္ေယာက္တည္းပါမုိ႔
ေျဖမဆည္သာ ရင္မွာပူလွတယ္
ခ်စ္သူေၾကာင္႔ေဆြး။ ။

(ညည္းခ်င္း) .......................... (ေရခဲငွက္)

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာသစ္ပင္ႏွင္႔ အေတာင္ပံမရွိေသာ ေတးသီငွက္ (၅)

မနက္ခင္း အရုဏ္မလင္းခင္မွာ သစ္ပင္လည္း ငွက္ကေလးကုိ စိတ္ထဲကပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရင္း သူလာေၾကာင္း သိေစဖုိ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက သစ္သီးေလးတစ္လုံးကုိ ငွက္ကေလးရဲ႔ ျခံတံခါး၀မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားခဲ႔တယ္…

ျပီးေတာ႔ သူေနတဲ႔ေနရာကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

လမ္းမွာေတာ႔ ငွက္ကေလးအေၾကာင္းကုိပဲ တစ္လမ္းလုံးစဥ္းစားေနခဲ႔တာေပါ႔.

လမ္းေလွ်ာက္လုိက္၊ ပင္ပန္းရင္ ခဏနားလုိက္နဲ႔ သစ္ပင္လည္း သူေနထုိင္တဲ႔ ေနရာေလးဆီကုိ မုိးမေသာက္ခင္မွာပဲ ေရာက္သြားခဲ႔ပါတယ္..

…

ခါတုိင္းလုိပဲ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်စြာနဲ႔ ငွက္ကေလး ႏိုးထလာခဲ႔ပါတယ္.

အေတာင္ပံေတြကုိဆန္႔ထုတ္လုိ႔ နံနက္ခင္းရဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ကုိ ငွက္ကေလး ခံစားေနခဲ႔ပါတယ္. မ်က္လုံးေလးကုိလည္း မွိတ္ထားခဲ႔တာေပါ႔. သူ႔အာရုံထဲမွာ သစ္ပင္ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ဘာလုပ္ေနမလဲလိ႔ု ေတြးေနမိခဲ႔တယ္. တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ငွက္ကေလးဟာ တစ္စုံတစ္ရာကုိ နားစြင္႔ေနခဲ႔မိတယ္…

ငွက္ကေလးရဲ႔ အိမ္ေလးေဘးမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ ေတာလမ္းေလးတစ္ခု ရွိတယ္. အဲဒီ႔လမ္းေလးေဘးမွာ ခေရပန္းေလးေတြ၊ ေတာပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ ဖူးပြင္႔ေနတတ္ၾကတယ္. ငွက္ကေလးက ႏွင္းဆီေတြ၊ သဇင္ပန္းေတြထက္ အဲသလုိ ေတာလမ္းကေလးေဘးက ပန္းကေလးေတြကုိ ပုိျမတ္ႏုိးတတ္တယ္ေလ.

ေတာပန္း၀ါ၀ါေလးေတြကလည္း ငွက္ကေလး အလာကုိ ေန႔တုိင္း ေမွ်ာ္ေနတတ္ၾကတာပဲ. အဆင္႔အတန္းမခဲြျခားဘဲ သူတုိ႔အေပၚကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးျခင္းေတြ ျပသတတ္တဲ႔ ငွက္ကေလးကို သူတုိ႔ေတြကလည္း ခ်စ္ၾကတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ငွက္ကေလး ႏိုးထလာတဲ႔ အခ်ိန္တုိင္းမွာ ေတာပန္းေလးေတြဟာ ဖူးပြင္႔ဖုိ႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္.



ၾကည္လင္ေအးျမတဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ငွက္ကေလး ကုိယ္လက္သန္႔စင္ျပီးေတာ႔ အ၀ါေရာင္ ေတာပန္းေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကို ခူးဆြတ္ပန္ဆင္လာခဲ႔တယ္. သူမ ၾကားေနက် အသံေလး ဒီေန႔ ၾကားရႏုိင္ပါ႔မလားလုိ႔လည္း ေဘးဘီ၀ဲယာကုိၾကည္႔ရင္း နားေထာင္ေနခဲ႔မိတယ္.

ေတာင္စြန္းေလးတစ္ခုနား အေရာက္မွာ ငွက္ကေလး တုံ႔ခနဲ ရပ္လုိက္တယ္. အဲဒီ႔အေပၚကေန ရပ္ၾကည္႔ရင္ ေရတံခြန္ေလးတစ္ခုစီးေနတာကုိ ျမင္ရသလုိ၊ သစ္ပင္ပန္းမာန္ေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းေ၀ဆာေနတဲ႔ ေတာင္ၾကားေလးတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ႏုိင္တယ္ေလ.

သူမရဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြကုိ ေမွးမိွတ္လုိ႔ အေတာင္ပံေလးႏွစ္ခုကုိ ယွက္ကာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေမာ႔ၾကည႔္ရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ တုိးတုိးေလးေရရြတ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေတာင္ၾကားေလးထဲကုိ မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည္႔နားစြင္႔ေနခဲ႔တယ္.

၁ မိနစ္…
၂ မိနစ္….
၃ မိနစ္…
…
…
…
…
…

“ခၽြင္….. ခ်လြင္… ခ်လြင္…”

ၾကည္လင္ေအးျမတဲ႔ ေခါင္းေလာင္းသံေလးတစ္ခု ေတာင္ၾကားေလးထဲက လြင္႔တက္လာခဲ႔တယ္.

ငွက္ကေလး ေက်နပ္အားရစြာ ရယ္ေမာလုိက္ခဲ႔တယ္. ရယ္ေမာေနတဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြထဲမွာေတာ႔ အေဆြးရိပ္ေတြက မဖုံးႏုိင္မကြယ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေလ.

ငွက္ကေလးက တုိးတုိးေလး ေျပာလုိက္ခဲ႔ပါတယ္.

“လြမ္းတယ္. ေခါင္းေလာင္းေလးရယ္…”



...

ျခံတံခါး၀အေရာက္မွာ ငွက္ကေလး အရမ္းကုိ ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္..

အသည္းပုံ သစ္သီးေလးက သူမကုိ ေစာင္႔ၾကိဳေနခဲ႔လုိ႔ေလ…

လြမ္းလုိက္တာ သစ္ပင္ရယ္…

ဘာလုိ႔ ငါ႔အေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းေနရတာလဲဟင္…

အဲဒီ႔ေန႔က စားလုိက္တဲ႔ သစ္သီးေလးဟာ သူမစားခဲ႔သမွ် သစ္သီးေလးေတြထဲမွာ အခ်ိဳျမိန္ဆုံး ျဖစ္ေနခဲ႔မယ္ ဆုိတာကုိေတာ႔ ေျပာျပေနစရာမလုိေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္ေလ…

ငွက္ကေလးလည္း အိမ္ထဲကုိ ျပန္၀င္လုိ႔ မုိးမ၀င္ခင္ သူမ ေနတဲ႔ အိမ္ကေလးကုိ ျပဳျပင္မြန္းမံဖုိ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ႔တယ္.

သစ္ပင္ကုိ သတိရမိေပမယ္႔ သူမမွာ အခ်ိန္ေတြ အရမ္းနည္းေနတာေၾကာင္႔ လြမ္းတဲ႔စိတ္ကုိ ၾကိဳးစားေမ႔ေဖ်ာက္ထားခဲ႔လုိက္ပါတယ္..

…..

သစ္ပင္မွာေတာ႔ ငွက္ကေလး မလာႏုိင္ဘူးဆုိတာ သိေပမယ္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိဆဲပါ.

လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္လုိက္၊ ဟုိးအေ၀းက မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဆီကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္နဲ႔ သစ္ပင္ဟာ ဘာကုိမွ အာရုံစူးစုိက္လုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေနခဲ႔ပါတယ္.

ငွက္ကေလးကုိေပးခ်င္တဲ႔ အသည္းပုံသစ္သီးေလးေတြလည္း သစ္ပင္ရဲ႔ အခန္းေထာင္႔မွာ ေနရာယူလုိ႔ သူ႔ုကို ေျပာင္ေလွာင္ေနၾကတယ္ေလ…

ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ ငွက္ကေလးရဲ႔ လက္ထဲကုိ ထည္႔ေပးခြင္႔ ၾကဳံမွာလဲ ဆုိတာကိုေတာ႔ သူုကိုယ္တုိင္ မေျဖၾကားႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး..

အုိး…

ထူးထူးျခားျခား. သူ႔သစ္ကုိင္းမွာ လိပ္ျပာငယ္ေလးတစ္ေကာင္ လာနားေနပါလား...

ငွက္ကေလး သူ႔ကုိသတိရေနလုိ႔လား

ဒါမွမဟုတ္ ပရေလာကသား တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ဆက္သြယ္မႈေလလား…

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သစ္ပင္ရဲ႔ ဘ၀မွာ အဲသလုိ လိပ္ျပာငယ္ေလးတစ္ေကာင္ လာနားတတ္တုိင္း ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈေတြ ရတတ္တယ္ေလ…

လြမ္းတယ္ ငွက္ကေလးရယ္

မင္း ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔ေနာ္…

သြားလမ္းလာလမ္းေျဖာင္႔ျဖဴးပါေစကြာ…

မင္းလုပ္ခ်င္တာေလးေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ပါေစ…

မင္းလာမယ္႔ေန႔ရက္ေလးေတြကုိ ငါစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင္႔ေနပါမယ္.

သစ္ပင္မ်က္လုံးေလးမိွိတ္လုိ႔ ေကာင္းကင္ကုိ တုိင္တည္ရင္း အဲသလုိ ဆုေတာင္းေနခုိက္မွာပဲ သူ႔သစ္ကုိင္းေတြ အကုန္လံုး ေလမတုိးဘဲ အသံေတြ တရွဲရွဲ ထျမည္ပါတယ္.

သစ္ပင္ သတိထားေနမိခုိက္မွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာအုပ္ေလးထဲကေန အသံေလးတစ္သံ လြင္႔ေမ်ာလာတာကုိ ၾကားလုိက္ရပါေတာ႔တယ္.…

“ခၽြင္…. ခ်လြင္… ခၽြင္…. ခၽြင္… …. …”

ငွက္ကေလးရယ္…

မင္းဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနခဲ႔တာလဲဟင္…

ငါမင္းကုိ သိပ္လြမ္းသလုိ စိတ္လည္းပူမိတယ္.

မင္း အဆင္ေျပပါေစေနာ္…

မင္းျပန္လာမွ ငါ႔ရဲ႔ လြမ္းတဲ႔စိတ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္.

ငါ မင္းကုိ လြမ္းေနျပီ ငွက္ကေလးရယ္…

မင္းကုိ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္မိသြားမွန္း ငါကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိမိေတာ႔ပါဘူး..

မင္းကုိ ေတြ႔ရဖုိ႔ ငါစိတ္ရွည္ရဦးမွာေပါ႔ေနာ္..

ခ်စ္သူကုိ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္မိသြားလဲ
ကုိယ္႔မွာအတုိင္းအတာတစ္ခု ျပစရာမရွိပါဘူး
ခ်စ္သူနဲ႔စကားေျပာေနရတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ကုိယ္႔ရဲ႔ရင္ခုန္သံေတြ ေႏြးတစ္၀က္ေအးတစ္၀က္နဲ႔
တစ္သိမ္႔သိမ္႔ခုန္ေနတယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ သိတယ္.
ခ်စ္သူရဲ႔အသံကုိ ၾကားရဖုိ႔ဆုိတာလည္း မလြယ္လွပါဘူး

ေမာ္ဒန္ဆန္ဆန္ေျပာရရင္ေတာ႔
ေဟလီၾကယ္တံခြန္ကုိ ၇၆ ႏွစ္ၾကာမွ ေတြ႔ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္
ကုိယ္ေသခ်ာေစာင္႔ရင္ေတြ႔ရမွာပါ.

ခ်စ္သူရဲ႔အသံကုိ ၾကားရဖုိ႔ဆုိတာေတာ႔
ကိုယ္ေစာင္႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ
ခ်စ္သူဘက္က ၾကားေစခ်င္မွ ၾကားႏုိင္တာမုိ႔ပါ.
ခ်စ္သူက ညက်မွကုိယ္ေယာင္ထင္ရွားျပတတ္တဲ႔
ဒ႑ာရီထဲက နတ္သမီးေလးလုိပါပဲ
ခ်စ္သူကုိေတြ႔ရရင္ျပီးေရာကုိယ္ေစာင္႔မယ္ကြာ
မုိးေတာ႔မလင္းလုိက္ပါနဲ႔ဦးေနာ္…




ဆက္ရန္...

<သွ်င္ေနမင္း>

ျပန္ဆုံမယ္...

စက္၀ုိင္းတစ္ခု ေကာက္ျခစ္မိ
ျပန္ထြက္မရေတာ႔မွ အျပစ္တင္မိတယ္.
ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည္႔မွ သတိရ
ငါက အထဲမွာရပ္လုိ႔ စက္၀ုိင္းကိုဆဲြခဲ႔တာကုိး…

ဆီးကန္႔ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ငါ႔ရဲ႔ ရင္ခြင္ကုိ လာခဲြတယ္.
မင္း လုိက္ခဲ႔မလားတဲ႔
ဟင္႔အင္းကြာ.
ငါ ညင္သာစြာနဲ႔ပဲ ထြက္ခြာသြားခ်င္တယ္.
ျငိဳျငင္စြာ ထုိးခဲြသြားျပီးမွ
ဒီစက္၀ုိင္းထဲက မလြတ္ေျမာက္ခ်င္ဘူး…

ေကာ႔ဒ္ေလးတစ္ေၾကာင္း ငါ႔ႏႈတ္ခမ္းကုိ လာနမ္းတယ္.
သူ႔ကုိ အခြင္႔အေရးတစ္ခုေပးပါတဲ႔
ငါျပန္ေမးလုိက္တယ္.
မင္းရဲ႔ အဆုံးသတ္က ဘာလဲ.
သူ ေတြေ၀သြားခဲ႔တယ္ေလ
တကယ္ေတာ႔
ေကာ႔ဒ္ေလးရဲ႔ အစဟာ စက္၀ုိင္းရဲ႔ တစ္ဖက္ျဖစ္ျပီး
အဆုံးသတ္ကေတာ႔ စက္၀ုိင္းေပၚမွာပဲျဖစ္ေနခဲ႔တယ္
သူ႔အတြက္ အၾကီးမားဆုံး အခြင္႔အေရးဟာ
ဒုိင္ယာမီတာ ျဖစ္လာတာကလြဲလုိ႔
သူဟာ စက္၀ုိင္းထဲက လြန္ေျမာက္သြားႏိုင္သူမွ မဟုတ္တာ.
စက္၀ုိင္းထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ႔ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္.



ေနာက္ထပ္စက္၀ုိင္းတစ္ခု ငါ႔ရဲ႔ ကမ္းစပ္ကုိ လာထိတယ္.
ဒီဖက္ကုိ လာခဲ႔ပါလားတဲ႔
ငါေမးလုိက္တယ္.
မင္းကေရာ ေနာက္ထပ္ စက္၀ုိင္းတစ္ခုပဲမလား
ကူးေျပာင္းျခင္းကလဲြလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မလာႏုိင္တာမွာ
ငါအသစ္အဆန္းေတြ မရွာခ်င္ဘူး
ခြင္႔လႊတ္ပါေနာ္.



တန္းဂ်င္႔မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ငါ႔ရဲ႔ ပါးျပင္ကုိ လာနမ္းတယ္.
သြားၾကရေအာင္တဲ႔ေလ
သူက ငါ႔ရင္ခြင္ကုိလည္း မခဲြဘူး
စက္၀ုိင္းထဲမွာ ပိတ္မိေနသူလည္း မဟုတ္ဘူး
ေနာက္ထပ္ စက္၀ုိင္းတစ္ခုလည္း မဟုတ္ခဲ႔ဘူး
သူလမ္းညႊန္တဲ႔ေနရာမွာ
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းေတြ
လြတ္လပ္ျခင္းေတြ
တည္ျငိမ္ျခင္းေတြ
ေပါ႔ပါးျခင္းေတြ
…
…
.

ထူးျခားေကာင္းမြန္တဲ႔ ဂုဏ္သတၱိေတြနဲ႔ရယ္ေပါ႔
သူထပ္ေမးတယ္.
လုိက္မယ္မဟုတ္လားတဲ႔
အနားသတ္တေလွ်ာက္ အရွိန္ယူျပီး ငါေျပးခဲ႔တယ္.
တန္းဂ်င္႔မ်ဥ္းေလးနားအေရာက္မွာ
ငါဟာ ညင္သာစြာနဲ႔ပဲ လမ္းေၾကာင္းကူးေျပာင္းခဲ႔ျပီ.
လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ
အတားအဆီးကင္းမဲ႔စြာ
အရြ႔ဲအေစာင္းတုိ႔မွ ေ၀းရာ
အေတြးအမွ်င္တို႔ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရာ…
ထုိတစ္ေနရာဆီကုိေပါ႔….

လြမ္းလုိက္တာ
မင္းရွိတဲ႔ေနရာကုိ မွန္းေရာ္ၾကည္႔မိေတာ႔
အုိး…
မင္းမွာလည္း တန္းဂ်င္႔မ်ဥ္းေလးတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ေပါ႔
ငါသိပ္၀မ္းသာတာပဲ.
ဟုိဖက္မွာ ျပန္ဆုံၾကမယ္ေနာ္ ခ်စ္သူ…




(ေရခဲငွက္)

အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္…

ဆီးကန္႔ = Secant
ေကာ႔ဒ္ = Chord
ဒုိင္ယာမီတာ = Diameter
တန္းဂ်င္႔ = Tangent

စက္၀ုိင္းေပၚမွာ ရွိတဲ႔ အမွတ္ႏွစ္ခုကုိ ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ႔ မ်ဥ္းပုိင္းကုိ ေကာ႔ဒ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္. ျမန္မာလုိေတာ႔ “ေလးၾကိဳး” လုိ႔ေခၚပါတယ္.

A segment that connects two distinct points on a circle is called a chord.

စက္၀ုိင္းရဲ႔ ဗဟုိကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ႔ ေကာ႔ဒ္ကုိေတာ႔ ဒုိင္ယာမီတာ (အခ်င္းမ်ဥ္း) လုိ႔ ေခၚပါတယ္.

A chord that passes through the center of a circle is called a diameter.

စက္၀ုိင္းကုိ အမွတ္ႏွစ္ခုမွာ ျဖတ္သြားတဲ႔ မ်ဥ္းေၾကာင္းကုိေတာ႔ ဆီးကန္႔လုိ႔ေခၚပါတယ္. ျမန္မာလုိေျပာရရင္ေတာ႔ မ်ဥ္းျဖတ္ပါ. ၀န္းျဖတ္မ်ဥ္းလုိ႔လည္း ျမန္မာလုိ ေျပာတတ္ၾကပါေသးတယ္.

A line that intersects with the circle at exactly two points is called a secant (line).

မ်ဥ္းေကြးကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားျခင္း မရွိဘဲ အမွတ္တစ္မွတ္မွာ ထိေနတဲ႔ မ်ဥ္းေၾကာင္းကုိ တန္းဂ်င္႔မ်ဥ္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္. ျမန္မာလုိနီးစပ္ေအာင္ျပန္ရရင္ေတာ႔ “၀န္းထိမ်ဥ္း” လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္.

A line that touches a curve at a point without crossing over is called a tangent (line).



Ref:

http://www.mathwords.com/t/tangent_line.htm
http://www.bfoit.org/Intro_to_Programming/psu/circleDef.html

တိမ္ျပဳိတဲ႔ည...

တစ္ခါတစ္ရံမွာေပါ႔
ျပတင္းတံခါး၀မွာ ေမးေထာက္လုိ႔
ၾကယ္စင္ေတြထြန္းလင္းေနတဲ႔ ညေကာင္းကင္ကုိ
ဆုိ႔နင္႔ လြမ္းေမာစြာ ေငးၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္
အေ၀းက ခ်စ္သူူကုိ သတိရရင္း
ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာမယ္႔ အရုဏ္ဦးကုိ
မႈန္ရီေနတဲ႔ အလြမ္းေတြနဲ႔ ၾကိဳဆုိခဲ႔ရတယ္ ခ်စ္သူရယ္..

တစ္ခါတစ္ရံမွာေပါ႔
မျမင္သာတဲ႔ အလြမ္းေတြကုိ
အလန္႔တၾကား သိမ္းထုပ္ရင္း
ခ်စ္သူကုိ တိတ္တခုိးၾကည္႔ခဲ႔ရဖူးတယ္.
ျမတ္ႏုိးမိတဲ႔ ႏွလုံးသားကုိ အျပစ္မတင္ႏုိင္စြမ္းေတာ႔လည္း
လြမ္းတယ္ဆုိတာ အခ်စ္စစ္ပဲြအတြက္ ေလာင္စာတစ္ခုလုိ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္
လက္မေလွ်ာ႔ဘဲ အႏုိင္၀င္တုိက္ခ်င္တာလည္း
အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ ခ်စ္သူရယ္…

တစ္ခါတစ္ရံမွာေပါ႔
လြမ္းေမာဖြယ္ ညေလးေတြ အေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္းေတြးမိရင္း
ငါသိပ္ခ်စ္တဲ႔ မင္းကုိထာ၀ရ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္တယ္
အေဆြးေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးေနရေတာ႔
နီးစပ္ျခင္းဆုိတာ
အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ ခ်စ္သူရယ္..

တစ္ခါတစ္ရံမွာေပါ႔
မတြယ္တာသင႔္တဲ႔ ငါ႔သံေယာဇဥ္ေတြကုိ
ေခ်ာင္ထဲမွာ ဖိသိပ္လုိ႔
မီးခလုတ္ကုိ မွိတ္လုိက္ျပီး
ေၾကကြဲစြာ ငိုညည္းေနခဲ႔ရဖူးတယ္
ေ၀ဒနာဆုိတာ လုပ္ယူေနစရာ မလုိပါဘူး
တုိေတာင္းတဲ႔ ဘ၀တာေလးတစ္ခုထဲမွာ
မၾကင္နာ၀ံ႔သူကုိမွ သံေယာဇဥ္တြယ္မိေလေတာ႔
ဆယ္ကမၻာတုိင္ေအာင္ ပူေဆြးရျပီေပါ႔…

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ
မေသခ်ာတဲ႔ အနာဂတ္မွာ
မေရရာတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေစာင္႔ၾကိဳေနၾကဆဲမုိ႔
တမ္းတမိတဲ႔ အလြမ္းေတြကုိ
ပိရိစြာနဲ႔ပဲ ကၽြမ္းေလာင္ပစ္လုိက္ေတာ႔မယ္
မင္းကုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္႔အတြက္
မ်က္တြင္းေတြ နက္ေစတဲ႔ အရာတစ္ခုပါပဲ
ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ အေဖာ္ျပဳလုိ႔
ဒီညလည္း လသာဆဲပါ ခ်စ္သူ…


(ေရခဲငွက္)

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာသစ္ပင္ႏွင္႔ အေတာင္ပံမရွိေသာ ေတးသီငွက္ (၄)

သစ္ပင္ရဲ႔ ငွက္ကေလးအေပၚ ထားရွိတဲ႔ ေမတၱာဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးပြားနက္ရႈိင္းလာခဲ႔သလုိ ငွက္ကေလးရဲ႔ သစ္ပင္အေပၚ ထားတဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးဟာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးပြားလုိ႔ အထပ္ထပ္ ရစ္ေႏွာင္မိခဲ႔ၾကတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က မုိးေတြ သည္းခဲ႔တယ္….

မုိးေရေတြထဲမွာ သစ္ပင္ရယ္ေလ ငွက္ကေလး အလာကုိေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနခဲ႔မိတယ္.

မုိးေတြ ေလေတြၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ တစ္စုံတစ္ခုကို မသဲမကြဲ လွမ္းျမင္လုိက္ရတယ္.

သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းပုံသစ္သီးေလးကုိ အဆင္သင္႔လုပ္ထားရင္း ငွက္ကေလးအလာကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔.

အနားေရာက္ေတာ႔မွ…

ေဩာ္… တစ္ျခားငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ မုိးလာခုိတာပါလား…

ျဖဴစင္စြာ ျပဳံးျပလုိက္ျပီး သူနားခုိဖုိ႔ တစ္ေနရာ ဖန္တီးေပးခဲ႔တယ္.

နားပါေစေလ…

သူ႔အတြက္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနခဲ႔သလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေပးစြမ္းႏုိင္ေနခဲ႔တာကုိး…

တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ႔ မင္းငါ႔အရိပ္မွာ ခုိနားသြားခဲ႔ဖူးတာေလးကုိ ေထာက္ျပီး ငါ႔အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းမေျပာရင္ ျပီးတာပါပဲ.

ေျပာခဲ႔ရင္ေရာ..

အင္း… ဒါဆုိရင္လည္း ငါ႔ထုိက္နဲ႔ ငါ႔ကံပဲေပါ႔ကြာ…

ေလာေလာဆယ္ မင္းအရိပ္လုိတယ္မဟုတ္လား.. ယူပါ. ခုိနားပါ. စားသုံးပါ ငွက္ကေလးေရ…

ငါကေတာ႔ ငွက္အမ်ိဳးအမည္မခဲြျခားတတ္ပါဘူး. ငါ႔မွာ ရွိတာ ေပးခ်င္ပါတယ္.

တစ္ခုကလဲြလုိ႔ေပါ႔.

ငါ႔ရဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းပုံသစ္သီးေလးက လဲြလုိ႔ က်န္တာ စိတ္ၾကိဳက္ယူငင္ သုံးစဲြပါ အမ်ိဳးအမည္မသိရတဲ႔ ငွက္ကေလးေရ…
…

သစ္ပင္လည္း သူသိပ္ခ်စ္တဲ႔ ငွက္ကေလးအလာကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔ရင္း ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္.

“ေဒါက္.”

ခဲလုံးတစ္လုံး သစ္ပင္ေခါင္းေပၚကုိ ျပဳတ္က်သလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.

“ေဒါက္.ေဒါက္.ေဒါက္..”

အုိး. ဟုတ္ပါတယ္ေလ.

တစ္စုံတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႔ တံခါးကုိ လာေခါက္ေနတယ္.

အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ သစ္ပင္က…

“ဘယ္သူလဲ.”

“အခ်စ္ပါ.”

“ငါ႔နားမွာ အခ်စ္မရွိေတာ႔ဘူး”

“အခ်စ္ ရွိပါတယ္.”

သစ္ပင္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ပိ္တ္ထားခဲ႔တဲ႔ တံခါးေလးကုိ ဖြင္႔လုိက္ေတာ႔ အခန္းတံခါး၀မွာ သူရယ္ေလ…

ငွက္ကေလးရယ္ေပါ႔…

အေတာင္ပံေလးေတြ မုိးစုိေနလုိ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနရွာတယ္.

သစ္ပင္ရင္ထဲမွာ ကရုဏာစိတ္ေတြ လွ်ံက်သြားခဲ႔တယ္.

“မင္း. ငါ႔ဆီကုိ ျဖစ္ေအာင္ လာတယ္ေနာ္. ငါ ဘယ္လုိ ၀မ္းသာမွန္းမသိဘူးကြာ.”

ငွက္ကေလးလည္း ဘုဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.

“လာခ်င္လုိ႔လာတာမဟုတ္ပါဘူး. ကတိေပးထားျပီးမွ ပ်က္သြားမွာစုိးလုိ႔”

အဲလုိေျပာျပီး ငွက္ကေလးလည္း သစ္ေခါင္းေလးထဲကုိ လွမ္း၀င္လုိက္ခဲ႔တယ္.

“ေရေတြစုိေနတာေတြ သုတ္လုိက္ဦးေနာ္…”

ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ သစ္ပင္လည္း ငွက္ကေလးအတြက္ ေရသုတ္ဖုိ႔ အျပာေရာင္ပု၀ါေလးတစ္ထည္ လွမ္းေပးလုိက္တယ္.

သစ္ပင္က.

“ေကာ္ဖီေသာက္မလား. ကုိယ္ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္း ေဖ်ာ္တတ္တယ္.”

“ႏုုိး. ေကာ္ဖီဆုိ မၾကိဳက္. တစ္ျခားဟာဆုိ ေသာက္မယ္. ”

“ဘာလုိ႔လဲ ငွက္ကေလးရဲ႔.”

“ေဩာ္. သူပဲ. ေကာ္ဖီေသာက္တုိင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ လြမ္းတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ေလ. မေသာက္ခ်င္ပါဘူး. ကုိယ္႔ဖာသာပဲ လြမ္းခ်ည္ေတာ႔.”

သစ္ပင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ သတိရသြားခဲ႔ျပီး တစ္ခ်က္ျငိမ္က်သြားခဲ႔တယ္.

သူ႔ေခါင္းကုိ တစ္ခ်က္ ခါထုတ္လုိက္ျပီး…

“ဒါေတြက ျပီးခဲ႔ပါျပီကြာ. ျပီးခဲ႔ပါျပီ.”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ဘာဆက္ေျပာမလဲလုိ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္ေလ.

သစ္ပင္က.

“ငွက္ကေလးေရ. ငါေျပာမယ္ကြာ…”

အဲသလုိေျပာရင္း ငွက္ကေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သစ္ပင္ကုိ ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

မီးေရာင္ ၀ုိးတ၀ါးေလးေအာက္မွာ..

ေရစုိေနတဲ႔ အေမႊးအေတာင္ေလးေတြနဲ႔

ခပ္ေထာ္ေထာ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး..

ၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္လုံးေလး…

အုိး…

ငွက္ကေလးရယ္..

မင္းသိပ္လွတယ္ကြယ္…

“ေျပာေလ. နားေထာင္ေနတယ္.”

ငွက္ကေလးက စိတ္မရွည္သလုိ လွမ္းျပီးေျပာလုိက္ေတာ႔မွ သစ္ပင္လည္း သတိျပန္၀င္သြားခဲ႔တယ္.

“ေဆာရီးကြာ. ငါလြတ္သြားတယ္.”

ငွက္ကေလးလည္း ေက်နပ္သလုိ ျပဳံးရင္း ၾကမ္းျပင္ကုိ အေၾကာင္းမဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ျပန္တယ္ေလ.

သစ္ပင္ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကို သူမသိဘဲ ေနမလား…

သစ္ပင္က ဆက္ေျပာပါတယ္..

“ငွက္ကေလးေရ. ငါမင္းကုိ တစ္ေန႔မေတြ႔ရရင္ မေနႏုိင္ေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနမိျပီကြာ. အဲဒါ ဘာလုိ႔လဲ မင္းသိလား”

ငွက္ကေလးလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေမးကေလးကုိ ဆတ္ခါ..

“ဘာျဖစ္လုိ႔…”

“ငါမင္းကုိ ခ်စ္လုိ႔…”

ငွက္ကေလးလည္း ျပဳံးေနရာက တစ္ျခားဖက္ကုိ မ်က္ႏွာေလး လွည္႔သြားခဲ႔ျပန္တယ္.

“ေျပာျပီးျပီပဲ သစ္ပင္ရယ္… ခင္ပါ… ခင္တာေကာင္းပါတယ္. သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္က အခုိင္ျမဲဆုံးပဲေလ. ခင္ပါေနာ္. မခ်စ္ပါနဲ႔.”

သစ္ပင္လည္း နံရံကုိ လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေထာက္ထားလုိက္ျပီး ေနာက္ဖက္ကုိ လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ ေမးတယ္.

“မင္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဘာလုိ႔ ညာေနရတာလဲကြာ…”

သစ္ပင္ရ႔ဲ မခ်ိတင္ကဲ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ ငွက္ကေလး အလန္႔တၾကား လွည္႔ၾကည္႔မိခဲ႔တယ္.

“ငါေျပာခဲ႔ျပီးျပီပဲ သစ္ပင္ရယ္… ငါ႔မွာ အခြင္႔မရိွပါဘူး. ငါ႔ကုိ နားလည္ပါကြာ.”

သစ္ပင္လည္း အံကုိ တင္းတင္း တစ္ခ်က္ၾကိတ္ရင္း ငွက္ကေလးဖက္ကုိ လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔ကို စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာခဲ႔တယ္.

“ဒီေလာက္ မုိးေတြေလေတြ သည္းထန္ေနခ်ိန္မွာ ငါမင္းဆီကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာခဲ႔သလဲ.

ဒီေလာက္ ငါ႔အတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါစြန္႔စားေနခဲ႔သလဲ..

မင္းေတြးၾကည္႔ပါ သစ္ပင္ရယ္. မင္းေတြးၾကည္႔လုိက္စမ္းပါ…”

သစ္ပင္က…

“ငါသိပါတယ္ကြာ. အဲလုိခနဲ႔သလုိ ေလသံနဲ႔ မေျပာစမ္းပါနဲ႔. ငါသိခ်င္တာက၊ ေျပာရရင္ကြာ. ငါၾကားခ်င္တာက မင္း ငါ႔ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ႔ ၀န္ခံခ်က္တစ္ခုပဲ. အဲဒါကုိ ငါ အတိအလင္း ၾကားခ်င္တယ္. သိခ်င္တယ္. ေရွ႔လည္း ဆက္မတုိးဘူး. ေနာက္လည္း ဆုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး. မင္းရဲ႔ အဲဒီ႔စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔တင္ ငါ အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္ရဲတယ္.”

ငွက္ကေလးက ဟတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ရင္း…

“သစ္ပင္ရယ္… မင္း ငါ႔ဆီက တြယ္တာမႈေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ အားကုိးယုံၾကည္မႈေတြ ရေနခဲ႔ျပီပဲ… ငါ႔ကုိ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ဘာလုိ႔ ပုိ႔ခ်င္ေနရတာလဲကြာ.”

“ငါ႔အတြက္ မင္းနဲ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားပိုင္ခြင္႔ ရွိမရွိ သိခ်င္တယ္… တစ္ခြန္းပဲ ေျပာ…”

သစ္ပင္က အဲလုိလည္း ေမးလုိက္ေရာ ငွက္ကေလးလည္း မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ရင္း ရီေ၀တဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ သစ္ပင္ကုိ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္..

“မင္းမွာ အခြင္႔အလမ္း ရွိမရွိ ဆိုတာထက္ ငါကုိယ္တုိင္ကုိက ငါ႔ရဲ႔ ကတိနဲ႔သစၥာကုိ အလဲအထပ္မလုပ္ႏုိင္တာ ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ သစ္ပင္… ”

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာခဲ႔ပါတယ္…

“တကယ္ဆုိ ငါဟာ ဘ၀တစ္ခုုကို သတ္မွတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ. ဒါေပမယ္႔ ဘ၀က သတ္မွတ္ခံလုိက္ရတဲ႔ ကုိယ္ပုိင္အေတာင္ပံ မရွိတဲ႔ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. ဒါကုိ မင္းနားလည္ပါ. နားလည္ပါ သစ္ပင္ရာ…”

သစ္ပင္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ သူ႔သစ္ကုိင္းေလးေတြကုိ လႈပ္ေနခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ ငွက္ကေလးကုိ ႏွေမ်ာတသျခင္းေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ျပန္တယ္.

ငွက္ကေလးလည္း ဒီတစ္ခါေတာ႔ သစ္ပင္ရဲ႔ အၾကည္႔ေတြကုိ မလႊဲဖယ္ေတာ႔ဘဲ အားကုိးယုံၾကည္ ျမတ္ႏုိးသက္၀င္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.

သစ္ပင္ရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာခဲ႔ျပီး သံစဥ္ခ်ဳိေလးတစ္ပုဒ္ ငွက္ကေလးထံကုိ လြင္႔စဥ္လာခဲ႔ေတာ႔တယ္ေလ…

ျမင္ကတည္းက
ရင္ထဲက စဲြခဲ႔တယ္ မဏိစႏၵာ။

ဘုရင္႔ဘ႑ာ မေတာ္မတရားနဲ႔
အရွင္႔အာဏာ ေစာ္ကားခဲ႔မိသူမုိ႔
ေဩာ္… ဓားထိကာ အေသသတ္ရင္လည္း
ေက်နပ္မွာပါ။

မေလ်ာ္တာ၊ အခက္ၾကံဆမိလုိ႔
အေနာ္ရထာ မ်က္မာန္ရွမွာလဲ
ခံရမယ္ ေသအခ်ာ သိေပမယ္႔
ေ၀ဒနာရွိသူ ရင္မွာမေအးေလေတာ႔
ေသေဘးကုိတဲ႔ မျမင္သာ
အၾကင္နာက ႏွစ္ဆင္႔ပုိကဲ။

မသင္႔ေလ်ာ္တာ ခ်စ္လာခဲ႔သူမုိ႔
အရွင္႔အေပၚမွာ သစၥာမဲ႔သူလုိ႔
ကဲ႔ရဲ႔ကာ ဆုိခ်င္ဆုိ
ျငိဳျငင္လုိက ျငိဳျငင္လုိက္
ကုိယ္႔ထုိက္နဲ႔ ကို္ယ္႔ၾကမၼာေပါ႔
ဘုရင္႔အာဏာ မဖီဆန္ရဲတာေၾကာင္႔
လက္လႊဲကာ ေရွ႔ေတာ္ဆက္ရေပမယ္႔
ေမြ႔ေပ်ာ္ရက္တယ္ သခင္ထင္သလား

ရင္ခြင္မွာ ဆယ္ေနကဲသလုိ
အျမဲပူေလာင္လွခ်ည္ရဲ႔
ၾကိဳးေႏွာင္ကာ အရွင္တည္းပါလုိ႔
ရင္ထဲကုိ လွံမထိခင္က
ခ်စ္မိသူ အသည္းေၾကြျပဳန္းကာ
(မဏိစႏၵာရယ္…)
ကုိယ္ကေတာ႔ အျမဲေသဆုံးခဲ႔ျပီပဲ….

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

မုိးေတြေလေတြ စဲသြားျပီး ငွက္ကေလး ျပန္သြားေတာ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္တည္း ေကာင္းကင္ျပာၾကီးေအာက္မွာ လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ႔ ငွက္ကေလးက မျပန္ခင္ ေျပာသြားခဲ႔တယ္ေလ…

သူ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သစ္ပင္ဆီကုိ လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးတဲ႔. သူ႔အိမ္ေလးကို မုိးမ၀င္ခင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရမွာမုိ႔လုိ႔တဲ႔ေလ…

သစ္ပင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က တစ္ေန႔လုံး သူ႔ရဲ႔ အျမစ္ေတြကုိ အစမ္းလႈပ္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.

ညေရာက္ေတာ႔ အားလုံးတိတ္ဆိတ္အိပ္ေမာက်သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သစ္တစ္ပင္ကုိ ေကာင္းကင္ျပင္က လမင္းၾကီးက တအံ႔တဩ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္ေလ….

ဟုတ္တယ္…

သစ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔ျပီ…

အဲဒီ႔ညက သစ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တာကေတာ႔ ငွက္ကေလးေနတဲ႔ အိမ္ေလးဆီကုိပဲေပါ႔…

ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိ႔၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြကုိ ျဖတ္သန္းလုိ႔ ငွက္ကေလးေနတဲ႔ အိမ္ေလး ရွိရာဆီကုိ သစ္ပင္ မေလွ်ာ႔တဲ႔ဇြဲနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္.

အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ အခန္းေခါင္းရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေနရာယူလုိက္ရင္း သစ္ပင္ဟာ သူ႔ရဲ႔ သစ္ကုိင္းေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလးေတြကုိ လႈပ္ခတ္လုိ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပဲ ၾကားသိနားလည္ႏုိင္မယ္႔ သံစဥ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ သီက်ဴးခဲ႔လုိက္တယ္….

နတ္သမီးေလး (၁၄) ပါးက သစ္ပင္နားမွာ ကခုန္လုိ႔ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ၾကိဳဆုိေနခဲ႔ၾကတယ္…

လမင္းၾကီးကလည္း ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ျပိဳင္ဖက္မရွိ ထြန္းလင္းေတာက္ပလုိ႔ သစ္ပင္ရဲ႔ ေမတၱာေတာ္ေတးကုိ အားျဖည္႔သီေၾကြးေနခဲ႔တယ္ေလ…



ဆက္ရန္...

<သွ်င္ေနမင္း>

ScrollBox ထည္႔နည္း

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ.

ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ၊ ၀က္ဘ္ဆုိဒ္ေလးေတြထဲမွာ Scroll Box ေလးေတြ ထည္႔နည္းကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္.
အရင္ဆုံး ဒါေလးကုိ မေလ႔လာခင္ Scroll box ေလးေတြ ဆုိတာ ဘာလဲ. ဘယ္လုိေနရာမွာ အသုံး၀င္ႏုိင္သလဲ ဆုိတာေလးကုိ အရင္စဥ္းစားၾကည္႔လုိက္ၾကရေအာင္.

ကဲဗ်ာ.

ခင္ဗ်ားက စာပုိဒ္အရွည္ၾကီးတစ္ခုကုိ အကုိးအကားအေနနဲ႔ ျပခ်င္တယ္. အကုန္လုံးကုိ ရုိက္ျပလုိက္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႔ ပုိ႔စ္က အရွည္ၾကီး ျဖစ္သြားမယ္. အဲလုိမ်ိဳးဆုိရင္ ခင္ဗ်ားေပးခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္က ေ၀၀ါးသြားမယ္. ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တာက အဲဒီ႔ အကုိးအကား စာပုိဒ္ေလးကို ထည္႔ေပးထားျပီး စာဖတ္သူက ဖတ္ခ်င္ရင္ Scroll Down/Up လုပ္ျပီး ဖတ္၊ တကယ္လုိ႔ ဓာတ္ပုံေတြ အမ်ားၾကီး တင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ဒီလုိ Scroll box ေလးထဲ ထည္႔ျပီး ျပထားလုိက္ရင္ ဓာတ္ပုံ အယ္လ္ဘမ္ တစ္ခု ပုံစံမ်ိဳးေလး ဖန္တီးလုိ႔ရမယ္၊ စာဖတ္သူက ပုံေတြကုိ သူလုိသလုိ၊ ၾကိဳက္သလုိ Scroll Down/Up လုပ္ျပီး ၾကည္႔. ဒါမ်ိဳးေပါ႔ဗ်ာ.

အဓိကကေတာ႔ Space ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး က်ဳံ႔လုိက္ျပီး ေပးခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာကုိ သိသာ ထင္ရွားေအာင္ လုပ္ေပးတာပါပဲ.

ဥပမာေလးကုိ ဒီမွာၾကည္႔ပါ.

မင္းရဲ႔ ဆံႏြယ္ေခြေတြထဲမွာ
တစ္ညတာေလာက္ အိပ္စက္ခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္


ငွက္ငယ္ေတြ ၀န္းရံေနတဲ႔
သစ္တစ္ပင္အျဖစ္ကုိေတာင္ စြန္႔လႊတ္၀ံ႔တယ္.


မယုံရင္ ဒီမွာၾကည္႔စမ္း
လြမ္းလြန္းလုိ႔ ျဖစ္လာတဲ႔
မင္းအတြက္ အခ်စ္ပန္း…

<ေရခဲငွက္>

ကဲ. ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဆုိေတာ႔ ဒီလုိလုပ္ပါ ခင္ဗ်ာ…

အခု ကၽြန္ေတာ္ေပးလုိက္မယ္႔ Coding ေလးကုိ ေလ႔လာၾကည္႔ပါ.
Your Text Here ဆုိတဲ႔ေနရာမွာ ကုိယ္တင္ျပခ်င္တဲ႔ စာပုိဒ္ေလး၊ ဓာတ္ပုံ စတာေတြကုိ ပုံမွန္အတုိင္း ရိုက္တင္၊ Upload လုပ္ လုပ္ပါ.
အဲဒါပါပဲ.

ဒါဆုိရင္ကိုပဲ Scroll Box ေလး တင္နည္း ျပီးပါျပီ.

ဟင္. ဒါပဲလားဆုိေတာ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူး.

အေသးစိတ္ရွင္းျပပါမယ္. ဒါမွ ကုိယ္လုိသလုိ အက်ဥ္းအက်ယ္ ျပဳျပင္ယူႏုိင္မွာေပါ႔ဗ်ာ.

<div style="border: 3px solid green; overflow: auto; height: 100px; width: 150px; color: black; background-color: white;">YOUR TEXT HERE</div>

Border: 3px solid green

အဲဒါေလးက ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ႔ Box အစိမ္းေရာင္ေလး တစ္ခုလုပ္မယ္. ေဘာင္ကုိ 3 pixel အထူေပးမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္. အေရာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းယူႏုိင္သလုိ border ကုိလည္း Dashed တုိ႔ Dotted တုိ႔ စသျဖင္႔ ေပးႏုိင္ပါတယ္.

height:100px , width:150px

ဒါေလးကေတာ႔ Box ေလးရဲ႔ အျမင္႔နဲ႔ အက်ယ္ကုိ ေျပာပါတယ္. နံပါတ္ေလးေတြကုိ လုိသလုိ ကစားၾကည္႔ျပီး ကုိယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ Box အရြယ္အစားေလးကုိ ဖန္တီးယူႏုိင္ပါတယ္. color:black ဒါကေတာ႔ Box ေလးထဲမွာ ေပၚမယ္႔ စာသားေလးေတြရဲ႔ အေရာင္ပါ. Red, Orange, Green စသျဖင္႔ စိတ္ၾကိဳက္ေျပာင္းေပးႏုိင္ပါတယ္.
background-color:white

ဒါကေတာ႔ Box ေလးရဲ႔ ေနာက္ခံ အေရာင္ပါ. ကုိယ္ေရြးခ်ယ္တဲ႔ ေနာက္ခံ အေရာင္နဲ႔ Text အေရာင္ကုိ လုိက္ဖက္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေပးသင္႔ပါတယ္. ဥပမာ. အျဖဴေနာက္ခံမွာ အမည္းစာလုံးေပၚေအာင္ လုပ္သလုိမ်ိဳးေပါ႔ဗ်ာ.
ကဲ. ဒီေလာက္ပါပဲ.

အစမ္းလုပ္ျပထားတဲ႔ Box ေလးကုိ ေလ႔လာၾကည္႔ႏုိင္ပါတယ္. မရွင္းလင္းတာရွိရင္လည္း ေကာ္မန္႔မွာ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏုိင္ပါတယ္.
အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ဘေလာ႔ဂင္းႏုိင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ…

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

အေျပာင္းအလဲ

ႏွစ္ဦးတူယွဥ္၊ ဒီအပင္ေအာက္
ပန္းေၾကြေကာက္စဥ္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္
ဒီအရိပ္မွာ၊ ခ်စ္စိတ္ေ၀ခဲ႔ဖူးပါတယ္.

သစ္ျမစ္ဆုံခြ၊ ယွဥ္ထုိင္ၾကရင္း
ျမေခ်ာင္းေရေၾကာ၊ ပန္းေၾကြေမွ်ာမိ
ၾကည္႔ရင္းၾကည္ႏူး၊ ေခ်ာင္းနဖူးမွာ
စိတ္ကူးႏုသစ္ခဲ႔ဖူးတယ္.

ခင္ကပစ္ေတာ႔
ဒီသစ္ပင္ေအာက္၊ ပန္းမေကာက္ခ်င္
ႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ဆိတ္၊ ဒီအရိပ္မွာ
လြမ္းစိတ္ရာေထာင္ ေ၀ဖူးတယ္.

ခင္မၾကင္ေတာ႔
ညင္ညင္ေရစီး၊ တမ္းတညည္းဟန္
ခင္႔ရယ္သံလား၊ ၀ုိး၀ါးထင္မိ
ၾကည္႔ေလရာရာ၊ ေ၀ဒနာႏွင္႔
ေရျပာအလွ ကင္းဖူးတယ္.

ေဩာ္… ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႔
တစ္ခါတစ္ေခါက္၊ ဒီကုိေရာက္လွ်င္
တုိ႔ငယ္စဥ္က၊ ေႏွာင္မွ်င္တြယ္ရစ္
အခ်စ္အလြမ္း၊ ဖမ္းစားညိွဳ႔ငင္
ဒီသစ္ပင္ကား၊ ေခ်ာင္းေရစား၍
ကမ္းပါးျပဳိေနာက္ ပါေလျပီ…

ဒီကျပန္လွ်င္၊ ရင္မခုန္တတ္
မလြမ္းတတ္ေတာ႔၊ စိတ္ဓာတ္ရင္႔က်က္
ခံစားခ်က္တုိ႔၊ ပ်က္ျပယ္ခဲ႔ရ
အနည္က်ျပီ…
ဘ၀ဆုိတာ… ဒါပဲ ခင္…

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာသစ္ပင္ႏွင္႔ အေတာင္ပံမရွိေသာ ေတးသီငွက္ (၃)

သစ္ပင္နဲ႔ ငွက္ကေလးတုိ႔ၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး အထပ္ထပ္ ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ႔ၾကတယ္.

ငွက္ကေလး အထီးက်န္ေနခဲ႔ရင္ သစ္ပင္က ကဗ်ာေလးေတြစပ္လုိ႔၊ ရယ္စရာေမာစရာေလးေတြ ေျပာလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေစခဲ႔သလုိ သစ္ပင္၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္ေနခဲ႔ရင္လည္း ငွက္ကေလးက အားေပးစကားေလးေတြ ေျပာလုိ႔ ျပန္လည္ တည္႔မတ္ေစခဲ႔တယ္ေလ.

တစ္ည ငွက္ကေလး သစ္ပင္နဲ႔ စကားေတြ ေကာင္းေနခဲ႔ရင္းက သစ္ပင္က ငွက္ကေလးကုိ အရမ္းယုံၾကည္သြားခဲ႔တယ္လုိ႔ သူ႔ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာခဲ႔တယ္.

ငွက္ကေလးက.

“မင္းငါ႔ကုိ ယုံၾကည္တယ္လုိွ႔ ေျပာတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. ငါလည္း မင္းကုိ အားကုိးတယ္. ေလးစားတယ္. ခင္မင္မိတယ္ကြာ.”

သစ္ပင္လည္း သူ႔သစ္ကုိင္းေလးတစ္ဖက္ကုိ အသာေလး ေျမွာက္လုိက္ရင္းက.

“ဟုိးမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးကုိ တုိင္တည္ျပီး ငါေျပာခ်င္ပါတယ္. ငါမင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ ငွက္ကေလးရယ္…”

ငွက္ကေလးလည္း ျပံဳးေနရာက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားခဲ႔တယ္.

“မဟုတ္ဘူး သစ္ပင္… မဟုတ္ဘူး..”

“ဘာလဲ. ငါမင္းကုိ ခ်စ္လုိ႔မရဘူးလား. ငါက သစ္ပင္ျဖစ္ေနျပီးေတာ႔ မင္းက ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနလုိ႔လား”

“မဟုတ္ဘူး သစ္ပင္. မင္းငါ႔ကုိ ခင္လုိ႔ရတယ္. ခ်စ္လုိ႔မရဘူး”

“ငါနားမလည္ဘူး. ငွက္ကေလးရယ္. ေက်းဇူးျပဳျပီးေတာ႔ ငါနားလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးပါ.”

“မင္းတစ္ေန႔ သိလာမွာပါကြာ.”

“မဟုတ္ဘူး. ငါသိခ်င္တယ္. ငါခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္.”

ငွက္ကေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အၾကံအုိက္သြားခဲ႔တယ္. သစ္ပင္ကုိ ေျပာလည္း ေျပာျပခ်င္တယ္. သစ္ပင္ခံစားသြားရမွာကုိလည္း သူမလုိလားဘူးေလ.

ဒါေပမယ္႔ မေျပာျပျပန္ရင္လည္း အေျခအေနေတြ ပုိဆုိးလာႏုိင္တာေၾကာင္႔ ငွက္ကေလး ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္.

“ငါေျပာမယ္ သစ္ပင္.”

“အင္း. ေျပာပါ. ငါနားေထာင္ေနပါတယ္.”

သစ္ပင္လည္း သူ႔ရဲ႔ သစ္ကုိင္းတစ္ဖက္ကုိ လုိလုိမယ္မယ္ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေထာက္ထားရင္းက သူ႔ကုိယ္သူ တည္႔မတ္ေအာင္ ထိန္းထားခဲ႔တယ္.

“ငါဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္အိပ္ရမယ္႔ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ.”

“ဟတ္. ဒါမ်ားဘာဆန္းလုိ႔လဲ. အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရမယ္ဆုိတာ ငွက္တုိင္းပဲကုိ…”

“မဟုတ္ဘူး သစ္ပင္… ေသခ်ာနားေထာင္ပါ.”

“အုိေကကြာ. ငါနားေထာင္မယ္. ငါစိတ္ေလာေနလုိ႔ပါ..”

“ငါျပန္ေျပာျပမယ္ သစ္ပင္. ငါဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္အိပ္ရမယ္ ဆုိတာ တစ္ျခားငွက္ေတြလုိ သူတုိ႔ ႏွစ္သက္ရာ သစ္တစ္ပင္ေပၚမွာ အိပ္စက္အနားယူဖုိ႔ ခြင္႔မရွိဘူး.”

ငွက္ကေလးက အဲလုိေျပာရင္း သစ္ပင္ကုိ လွမ္းၾကည္႔ေနသတဲ႔…

သစ္ပင္လည္း သူ႔သစ္ကုိင္းကုိ တစ္ခ်က္ လႈပ္ျပရင္းက ဆက္ေျပာဖုိ႔ အခ်က္ေပးလုိက္ေတာ႔.

“ငါ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္အိပ္ဖုိ႔ ငါ႔မွာ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ အိမ္တစ္လုံး ရွိႏွင္႔ျပီ သစ္ပင္ရယ္…”

ထူးျခားလြန္းစြာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ သစ္ပင္ကုိ လွမ္းၾကည္႔ရင္းက.

“မင္းတစ္ခုခု ျပန္မေျပာေတာ႔ဘူးလား သစ္ပင္…”

သစ္ပင္လည္း အိပ္ေမြ႔ခ်ခံထားရာက ႏုိးလာသူတစ္ေယာက္လုိ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားခဲ႔ရင္းက…

“ဟင္… ငါ ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ…”

“တစ္ခုုခုေပါ႔ သစ္ပင္ရယ္. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ. မင္းရင္ထဲက ထြက္က်လာမယ္႔ တစ္ခုခုေပါ႔.”

သစ္ပင္လည္း သူ႔သစ္ကိုင္းေတြေအာက္က ေျမၾကီးကုိ အေၾကာင္းမဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္းက သူ႔သစ္ကုိင္းေလးေတြကုိ လႈပ္လုိက္ခဲ႔ျပန္တယ္.

ျပီးေတာ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေလးကုိ ႏြမ္းနယ္အားေလ်ာ႔တဲ႔ အၾကည္႔ေလးေတြနဲ႔ ၾကည္႔ရင္းက ကဗ်ာသံစဥ္ခ်ဳိေလးတစ္ပုဒ္ ထြက္က်သြားခဲ႔ျပန္တယ္ေလ…

ခ်စ္သူကုိ ပြင္႔လင္းစြာခ်စ္ခြင္႔ရခ်င္ပါတယ္.
ခ်စ္သူစုိးရြ႔ံမွာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္.
ခ်စ္သူနဲ႔ ကုိယ္ၾကားမွာ မေက်ာ္ႏုိင္တဲ႔ အဆီးအတားတစ္ခုရွိေနတယ္
ခ်စ္သူမလုိလားတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကုိလည္း ကုိယ္မဖန္တီးခ်င္ပါဘူးကြယ္…

ခ်စ္သူမသိေစခ်င္တဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ ကုိယ္သိေအာင္ ၾကဳိးစားမိခဲ႔တယ္.
ဒါဟာလည္း ခ်စ္သူရင္ထဲက ေျပာမျပျဖစ္တဲ႔ နာက်င္မႈေတြကုိ ကုစားေပးခ်င္လုိ႔ပါ.
ကုိယ္ဒီလုိၾကိဳးစားမိလုိ႔ ခ်စ္သူ႔ရင္ကုိ ပုိနာက်င္မိသြားေစလားဟင္
ဒါဆုိရင္ေတာ႔ ကုိယ္႔ရဲ႔ရင္ဘတ္ကုိ ေက်ာျပင္အျဖစ္ေျပာင္းလုိက္ပါမယ္ခ်စ္သူရယ္..



ကုိယ္႔ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကုိ ခ်စ္သူ မသိခ်င္ေနပါ.
ကုိယ္႔ဆင္ျခင္တုံတရားရဲ႔ က်ဆုံးမႈကုိလည္း ခ်စ္သူ မျမင္ခ်င္ေနပါ.
ကုိယ္႔ရဲ႔သံေယာဇဥ္နဲ႔တြယ္တာမႈကုိေတာ႔ ျပက္ရယ္မျပဳပါနဲ႔ေနာ္…

ခံစားပါခ်စ္သူ
ခ်စ္သူရဲ႔မ်က္၀န္းေလးေပၚမွာ ျဖာဆင္းေနတဲ႔ ေနျခည္ႏုေထြးေလးေတြမွာ
ခ်စ္သူအေပၚထားတဲ႔ ကုိယ္႔ေမတၱာရဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေလးေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္.

ငိုလုိက္ပါခ်စ္သူ
ေမတၱာလုိအပ္ေနတဲ႔ အားနည္းသူေလးေတြအတြက္
ခ်စ္သူရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲက ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးကုိ ေဖာ္က်ဴးေပးႏုိင္ဖုိ႔ေပါ႔

ျပံဳးလုိက္ပါခ်စ္သူ
ေမွာင္မုိက္ေနတဲ႔ ဒဏ္ရာေန႔ေဟာင္းေလးေတြ
အားအင္သစ္နဲ႔အတူ ျပန္လည္ႏုိးထလာႏုိင္ဖုိ႔ေပါ႔.

ရယ္လုိက္ပါခ်စ္သူ
ကမၻာေလာကၾကီးရဲ႔ ပူေဆြးေသာကတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ
ခ်စ္သူရဲ႔ ရယ္သံခ်ိဳခ်ဳိလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ကုစားေပးဖုိ႔ေပါ႔

မ်က္လုံးေလးမွိတ္ထားေပးပါခ်စ္သူ.
ခ်စ္သူ႔ရဲ႔အာရုံထဲမွာ သက္ေရာက္မႈေတြ ကင္းကြာေနတဲ႔
ဒီလုိရွားပါးတဲ႔ အခုိက္အတန္႔ေလးတစ္ခုမွာ
ခ်စ္သူရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နူးနူးည႔ံညံ႔ေလးနမ္းျပီး
တုိးတုိးေလးေျပာခဲ႔ခ်င္ပါတယ္…
...
...
ျမတ္ႏိုးရပါတယ္ ခ်စ္သူရယ္…
...
...


ဆက္ရန္...

<သွ်င္ေနမင္း>

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာသစ္ပင္ႏွင္႔ အေတာင္ပံမရွိေသာ ေတးသီငွက္ (၂)

အဲဒီ႔ေနာက္ပုိင္း ငွက္ကေလးဟာ သစ္ပင္ၾကီးဆီကုိ မၾကာခဏ ပ်ံသန္းေရာက္ရွိခဲ႔သလုိ သစ္ပင္ဟာလည္း ငွက္ကေလးလာမယ္႔ေန႔ကုိပဲ ေမွ်ာ္ေနမိခဲ႔တယ္ေလ.

တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေပါ႔.

ငွက္ကေလး သစ္ပင္ဆီကုိ ေရာက္ရွိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ သစ္ပင္ဟာ ခါတုိင္းလုိ စိမ္းလန္းရႊင္ပ်ေနျခင္း မရွိခဲ႔ပါဘူး.

ငွက္ကေလးက.

“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သစ္ပင္. ငါ႔ကို ခါတုိင္းလုိေတာင္ မဆီးၾကိဳေတာ႔ပါလား.”

သစ္ပင္က အားယူျပီး ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ရင္းက.

“မဟုတ္ပါဘူး ငွက္ကေလးရယ္. ငါ ၀မ္းနည္းေနလုိ႔ပါ”

အဲလုိေျပာရင္း ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားတဲ႔ သစ္ပင္ကုိ ၾကည္႔ရင္း ငွက္ကေလးစိတ္ထဲ မရုိးမရြ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.

“ငါ႔ကို ေျပာျပေလ. မင္း ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာကုိေပါ႔”

သစ္ပင္က မခ်ိျပဳံး ျပဳံးျပရင္းက.

“ငါ ညက မင္းကုိ သိပ္လြမ္းေနခဲ႔တယ္ ငွက္ကေလး...”

ငွက္ကေလးက သူ႔အေတာင္ပံေလးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္လုိက္ရင္းက.

“သစ္ပင္ကလည္းကြာ. ဒါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာလား. မင္းငါ႔ကို သတိရလုိ႔ လြမ္းတာပဲ. ျပီးေတာ႔ ငါ အခုမင္းဆီကုိ လာေနတာပဲေလ.”

“ငါက မင္းကုိ အျမဲ လာေနေစ႔ခ်င္တာ. ေျပာရရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာ ငါဆုိတာ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္တုိင္း ငါ႔ေဘးနားမွာ မင္းကုိ ရွိေနေစခ်င္တာ”

“ငါၾကိဳးစားျပီး လာေနတာပဲေလ. တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ငါမလာႏုိင္တာ တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ကြာ. ငါ႔မွာလည္း ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႔ ၀တၱရားေတြ ရွိေသးတယ္ကြ.”

သစ္ပင္က.

“မဟုတ္ဘူး ငွက္ကေလး. မင္းငါ႔ဆီကုိ လာတာမလာတာထက္ မင္းရဲ႔ ကုိယ္ပုိင္မဟုတ္တဲ႔ အေတာင္ပံေတြအတြက္သာ ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတာပါ.”

ငွက္ကေလးလည္း ေခတၱျငိမ္သက္သြားခဲ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာေလးကို လႊဲလုိက္ရင္းက..

“ဒီလုိပါပဲ. သစ္ပင္ရယ္. ငါက ကုိယ္ပုိင္အေတာင္ပံ မရွိတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ.”

ငွက္ကေလးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ေလးတဲြ႔စြာ ခ်လုိက္ရင္းက

“အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ႔ ငါက အေတာင္ပံ မရွိတဲ႔ ေတးသီငွက္တစ္ေကာင္ပါ သစ္ပင္ရယ္…”

ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ၾကားထဲမွာ ေရခဲျမစ္တစ္ခု ျဖတ္စီးေနခဲ႔တယ္.

ခဏေနေတာ႔ သစ္ပင္လည္း တစ္စုံတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားရင္းက…

“ေဆာရီးကြာ. ငါလည္း ခံစားေနလုိက္တာ နည္းနည္း သတိေမ႔သြားတယ္. ေရာ႔ မင္းအတြက္…”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ဖက္ကုိ ျပန္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳံးမိသြားတယ္.

ၾကည္႔ပါဦးေလ.

သစ္ပင္ရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာေတာ႔ သူမ သိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ အသည္းပုံ သစ္သီးေလးတစ္လုံး….



လြမ္းလြန္းလုိ႔
အသည္းကၽြမ္းလု ျဖစ္ေနခဲ႔ရင္ေတာင္
မ်က္ရည္လႊမ္းေနတဲ႔ ငါ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔
ရႊန္းလဲ႔စြာ ျပဳံးျပေနခ်င္ေသးတယ္ ခ်စ္သူ….

........





တစ္ေန႔ ငွက္ကေလး သစ္ပင္ဆီကုိ အလာမွာ သစ္ပင္ေပၚမွာ တစ္ျခားငွက္ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

အဲဒါနဲ႔ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ဆီကုိ မလာေတာ႔ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနသာ ရပ္ၾကည္႔ျပီး အကဲခတ္ေနခဲ႔တာေပါ႔.

သစ္ပင္လည္း သူ႔ကို စုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ငွက္ကေလးကုိ သတိမထားမိခဲ႔ဘူး.

တစ္ျခားငွက္ကေလးေတြ လုိအပ္တဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသနဲ႔ သစ္သီးေလးေတြကုိ သီးေပးေနခဲ႔တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ႔တယ္.

တစ္စုံတစ္ေယာက္က စုိက္ၾကည္႔ေနသလုိ ခံစားလုိက္ရတာနဲ႔ သစ္ပင္လည္း သူ႔ေနာက္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွည္႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔…

အုိ….

“ငွက္ကေလးရယ္… မင္းဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနခဲ႔တာလဲ. ဘာလုိ႔ မႏႈတ္ဆက္တာလဲဟင္”

“ငါ မင္းကို ေတြ႔ပါတယ္. တစ္ျခားငွက္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနလုိက္တာ. ဟြန္း. ငါေရာက္ေနတာေတာင္ မသိဘူးမလား.”

“မဟုတ္ဘူး ငွက္ကေလးရယ္. သူတုိ႔လုိတာေလးေတြကုိ ငါေပးေနခဲ႔တာကလဲြလုိ႔ တစ္ျခား အပုိခံစားခ်က္ေတြ မပါပါဘူးကြာ.”

“မယုံပါဘူး. ၾကည္႔ေနတာ ၾကာလွျပီ. သြားၾကီးကုိ ျဖီးလုိ႔. (အဲ.) သစ္ကုိင္းၾကီးကုိ အၾကီးၾကီးလုပ္ျပထားျပီး ငွက္ေတြ အမ်ားၾကီးနားလုိ႔ရေအာင္ လုပ္ထားလုိ႔. မသိရင္ခက္မယ္. သစ္ပင္. ဒါေၾကာင္႔လည္း သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ သစ္ေစ႔ေတြ ေတာင္လုိပုံေနတာေပါ႔.”

“အာ. ခက္ေခ်ျပီ. ငါ အဲလုိမဟုတ္ဘူး ငွက္ကေလး… သူတုိ႔ေလးေတြ အဆင္ေျပသြားေစခ်င္တာ၊ ခရီးတစ္ေထာက္မွာ အေမာေျပသြားေစခ်င္တာကလဲြလုိ႔ ငါ႔မွာ အပုိရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး. ယုံပါကြာ.”

ငွက္ကေလးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးကို ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ စူထားရင္းက.

“ႏုိး!”

သစ္ပင္လည္း ငွက္ကေလး စိတ္ေျပေအာင္ ဘယ္လုိေခ်ာ႔ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.

ေနာက္ေတာ႔ အၾကံတစ္ခု ရသြားခဲ႔တာနဲ႔…

“မင္းငါ႔ကုိ စိတ္မဆုိးနဲ႔ေတာ႔ကြာ. ငါမင္းကုိလြမ္းလြန္းလုိ႔ ညက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္ စပ္ထားေသးတယ္. နားေထာင္မလား. ငါဖတ္ျပမယ္ေလ”

ငွက္ကေလးက

“သြားပါ. ခုမွ လာေခ်ာ႔မေနနဲ႔. မင္းက သစ္ပင္ပဲကုိ. ေတးဆုိတတ္တဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္မွ မဟုတ္တာ. မင္းကဗ်ာစပ္တတ္မယ္လုိ႔ ငါမထင္ဘူး”

သစ္ပင္က စပ္ျဖဲျဖဲ ရယ္ရင္းက

“Try me!”

လွပတဲ႔ မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခု ထုိးလုိက္ရင္း ငွက္ကေလးက.

“လုပ္ပါဦး. နားေထာင္ရေသးတာေပါ႔”

သစ္ပင္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လုိက္ရင္းက ဟန္ေတြပန္ေတြ မ်ားေနခဲ႔တာေပါ႔. ကဗ်ာဆုိျပရေတာ႔မယ္ေလ….

ငွက္ကေလးလည္း စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ႔တာေၾကာင္႔…

“သိပ္ပဲမ်ားတယ္ေနာ္. ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဆုိျပဖုိ႔အေရး ဆံပင္သပ္တင္ရတာနဲ႔ သစ္ကုိင္းေတြ ေနရာက်ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနရတာနဲ႔ ဟြန္း. အျမင္ကုိ ကပ္တယ္…”

“ဟတ္ဟတ္ဟတ္…. ဒါက စတုိင္လ္ပါ… စတုိင္လ္ရွိမွ စတားျဖစ္မယ္ေလ. စိတ္ေလွ်ာ႔. ကုိယ္ တကယ္ ဆုိျပမွာပါ.”

အဲလုိေျပာလုိက္ေတာ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ႏွႈတ္ခမ္းႏွစ္ေတာင္လည္း တစ္ေတာင္ေလာက္ပဲ ျဖစ္သြားခဲ႔ေတာ႔တယ္.

က်န္တစ္ေတာင္ကေတာ႔ ကဗ်ာေလးကုိ ၾကားရတဲ႔အထိ ငွက္ကေလးရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလး အေပၚမွာ ေနရာယူထားဦးမွာပဲတဲ႔ေလ…

သစ္ပင္ရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြေအာက္မွာ အလြမ္းေတြ ခ်က္ခ်င္း ေနရာယူသြားခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ခံစားခ်က္အျပည္႔ပါတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သစ္ကုိင္းေတြၾကားထဲက လိမ္႔က်လာခဲ႔တယ္ေလ…

သိကၡာနဲ႔ယုတၳိေတြကုိ ခ၀ါခ်လုိ႔
ဒီတစ္ညမွာ ငါရင္ဖြင္႔ျပီး ငုိပါရေစေနာ္
ငါမင္းကုိ သိပ္လြမ္းေနတယ္…

ညကမင္းျပန္လာတယ္လုိ႔ အိပ္မက္တယ္သိလား
ငါရယ္မင္းရယ္ေပါ႔ေလ
ပန္းေတြေ၀ဆာေနတဲ႔ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခုထဲက
သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲမွာေပါ႔
ငွက္ကေလးသုံးေကာင္က သစ္ပင္ေလးေပၚကေန
ငါတုိ႔ကုိ ျပံဳးျပီး ၾကည္႔ေနၾကတယ္…

ငါက မင္းကုိဖက္ထားလုိ႔
မင္းက ငါ႔ကုိေမာ႔ျပီးၾကည႔္ေနလုိ႔
ႏွစ္ဦးသား အၾကည္႔ခ်င္းအဆုံမွာ
ရင္ေတြခုန္လုိက္ရတာကြာ

မင္းရဲ႔မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚမွာ ငါ႔ရဲ႔ အနမ္းေလးေတြ ေျခြခ်ုလုိက္တုိင္း
ပန္းပြင္႔လွလွေလးတစ္ပြင္႔ပြင႔္သြားခဲ႔တယ္
မင္းသိလား
ညကေလ
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းထိ
ပန္းေတြပြင္႔ခဲ႔ၾကတယ္ကြာ…

“အဲဒါ မင္းကို သိပ္လြမ္းလြန္းလုိ႔ ညက ငါထုိင္စပ္မိတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ.”

အဲလုိေျပာရင္း သစ္ပင္လည္း ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ျမတ္ႏုိးျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.

ငွက္ကေလးလည္း ကဗ်ာထဲမွာ ေမ်ာေနခဲ႔တယ္နဲ႔တူပါတယ္. သစ္ပင္က ငွက္ကေလးရဲ႔ ေခါင္းေလးကုိ သူ႔သစ္ကုိင္းေလးနဲ႔ ပုတ္လုိက္ေတာ႔မွ သတိျပန္၀င္လာခဲ႔တယ္.

“Wow! အဲဒါ မင္းစပ္တာလားဟင္”

“အင္းေပါ႔. ငါစပ္ထားတာေလ”

“မင္း ငါ႔ကုိလြမ္းလုိ႔စပ္တယ္ဆုိတာ တကယ္လားဟင္”

“တကယ္ေပါ႔.”

“အရင္တုန္းကေရာ ဒီလုိမ်ိဳး ကဗ်ာေတြ စပ္ျပီး တစ္ျခားငွက္ကေလးေတြကုိ ဆဲြေဆာင္ခဲ႔ဖူးလား”

“တစ္ခြန္းပဲ ေျပာမယ္. ႏုိး!”

ငွက္ကေလးရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးလည္း ခုေတာ႔ ေနရာမွန္ကုိ ျပန္ေရာက္သြားခဲ႔တယ္.

“ငါသိပ္ၾကိဳက္တယ္ သစ္ပင္ရယ္…”

သစ္ပင္က ဘာမွမေျပာဘဲ ျပဳံးေနခဲ႔တယ္.

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာခဲ႔တယ္.

“အထူးသျဖင္႔ ဟုိအပုိဒ္ေလးေလ. ဘာတဲ႔

မင္းရဲ႔မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚမွာ ငါ႔ရဲ႔ အနမ္းေလးေတြ ေျခြခ်ုလုိက္တုိင္း
ပန္းပြင္႔လွလွေလးတစ္ပြင္႔ပြင႔္သြားခဲ႔တယ္
မင္းသိလား
ညကေလ
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းထိ
ပန္းေတြပြင္႔ခဲ႔ၾကတယ္ကြာ…”

“လွလုိက္တာ. မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းထိ ပန္းေတြ ပြင္႔ခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာေလးက သိပ္လွတာပဲ.”

“အဲဒါ ဘာဆုိလုိတာလဲ သိလား ငွက္ကေလး”

“မသိဘူး ေျပာျပ.”

“အဲဒါ မေန႔ညက မင္းကုိ တစ္ညလုံး ငါနမ္းေနခဲ႔တယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲ”

“အုိ….”

ဆက္ရန္...

<သွ်င္ေနမင္း>

ဖဒုိမန္းရွာႏွင္႔ ဒီဗြီဘီ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္

ဇြန္လ (၂၃) ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာနဟာ ေကအန္ယူ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဖဒုိမန္းရွာနဲ႔ အခုလုိ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ႔ဖူးပါတယ္. အဲဒါကုိ ျပန္လည္ရွာေဖြျပီး တင္ျပလုိက္ပါတယ္...

ျပည္ေထာင္စုအေရးႏွင္႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးအေပၚ ဖဒုိမန္းရွာ၏ အျမင္...

ေခတ္ျပိဳင္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္...

ဖဒုိမန္းရွာ လုပ္ၾကံခံရ...

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာသစ္ပင္ႏွင္႔ အေတာင္ပံမရွိေသာ ေတးသီငွက္

လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ တစ္ေန႔မွာ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေပၚကုိ ေရာက္ရွိနားခုိခဲ႔ပါတယ္.

သစ္ကုိင္းေလးေပၚကုိ ညင္ညင္သာသာေလး ခုိနားလုိက္တဲ႔ ငွက္ငယ္ေလးကုိ သစ္ပင္ၾကီးက ရင္ဖြင္႔လုိ႔ ၾကိဳဆုိခဲ႔တာေပါ႔.

ငွက္ကေလးက ေမးတယ္.

“သစ္ပင္ၾကီးေရ… ငါက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္ နားခုိျခင္းလဲ” တဲ႔..

သစ္ပင္ၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္.

“ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္ နားခုိျခင္းလဲ ဆုိတာ ငါမေျပာျပခ်င္ဘူး. မင္းသိႏုိင္ပါတယ္. ငါ႔သစ္ပင္ရဲ႔ ေျခရင္းကုိ ၾကည္႔လုိက္. ငါ႔ရင္ခြင္မွာ ခိုနားသြားတဲ႔ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္စီဟာ ငါ႔ရင္ဘတ္ထဲက သစ္သီးတစ္လုံးစီကုိ ကုိက္ဆဲြစားေသာက္ျပီး အေစ႔ေလးေတြပဲ ခ်န္ထားခဲ႔တယ္.”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီး ေျပာျပတဲ႔ ေနရာကုိ ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔တာေပါ႔.

“အုိး… သစ္ေစ႔ေတြ ေတာင္လုိပုံေနပါေရာ႔လား… အဲေလာက္ေတာင္ပဲ မ်ားလားဟင္…”

သစ္ပင္ၾကီးက ခပ္မဆိတ္ေနသတဲ႔…

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာတာေပါ႔.

“ဒီေလာက္ေတာင္ ငွက္ကေလးေတြ ၀င္နားေနပါလ်က္နဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးက ဘာလုိ႔၀မ္းနည္းေနရတာလဲ. တစ္ကုိယ္တည္း ထီးထီးၾကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ”

သစ္ပင္ၾကီးက အေ၀းတစ္ေနရာကုိ ေဆြးေဆြးျမည္႔ျမည္႔ ၾကည္႔ရင္း ေျပာတယ္.

“ငါ႔မွာ အျမစ္ေတြ ရွိေနခဲ႔ျပီး သူတုိ႔မွာ ေတာင္ပံေတြ ရွိေနခဲ႔တယ္ေလ…”

..........................

ငွက္ကေလးလည္း သူ႔ေတာင္ပံကုိ သစ္ပင္ၾကီး မျမင္ေအာင္ မသိမသာေလး ေအာက္ကုိရုပ္သိမ္းလိုက္သတဲ႔.

“သစ္ပင္ၾကီးရယ္… သင္႔ရဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသသာ တကယ္ကုိ ေကာင္းမြန္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ပံပါတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ႔ သင္႔ရင္ခြင္ကုိ ျပန္လာလိမ္႔မေပါ႔. ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိသာ ျပည္႔စုံေကာင္းမြန္ေအာင္ အရင္လုပ္ပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္.”

ဒီစကားကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရဲ႔ အျမစ္ေတြထဲက တစ္ေခ်ာင္းကုိ လႈပ္ျပသတဲ႔..

ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာတယ္.

“မင္းသိလား. ငွက္ကေလး. ငါက တကယ္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ သစ္တစ္ပင္ပါ. ငါ႔အေပၚကုိ စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာတရား ထားရွိမယ္႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ေလာက္ လုိခ်င္လုိ႔ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ဟန္ ေဆာင္ေနတာပါ.”

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာပါတယ္.

“သစ္ပင္ၾကီးက ဘာလုိ႔ သစ္ပင္ေနာက္တစ္ပင္ကုိ မလုိခ်င္ဘဲ ကုိယ္နဲ႔ သဘာ၀မတူတဲ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကုိမွ လုိခ်င္ေနရတာလဲ. သိပ္ေတာ႔ သဘာ၀မက်ဘူး ထင္တယ္ေနာ္.”

သစ္ပင္ၾကီးက.

“အဲလုိေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေလ. သစ္ပင္နဲ႔ငွက္ငယ္ၾကားမွာ ဆက္စပ္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္. သစ္ပင္မွာ တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ခုိကုိးရာကုိေပးျခင္း၊ ေႏြးေထြးလုံျခဳံေစျခင္း စတဲ႔ ေမတၱာတရားေတြ ရွိေနသလုိ ငွက္ငယ္မွာလည္း စြန္႔စားျခင္း၊ စူးစမ္းေလ႔လာျခင္း၊ သတၱိဗ်တၱိနဲ႔ ျပည္႔စုံျခင္း စတဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး (အဲ) ငွက္ရည္ငွက္ေသြးေတြ ရွိေနတယ္ကြ.”

ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာဖူးရြရြေလးကို သစ္ပင္ၾကီးက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ စိုက္ၾကည္႔ရင္း ဆက္ေျပာတယ္.

“ဒီလုိပါပဲေလ. ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ျခင္းမွာလည္း ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတြ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီေနဖုိ႔ မလုိပါဘူး. ဒီ႔ထက္ ပုိအေရးၾကီးတာက တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ခြင္႔လႊတ္နားလည္တတ္မႈပဲေပါ႔. သစ္ပင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တာကုိ ငွက္ကေလးက နားလည္လုိ႔ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္လာျပီး သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္မွာ ေမွး၀င္အိပ္စက္တာ၊ ငွက္ငယ္ေလး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာသမွ်ကုိ သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရင္ခြင္မွာ ေျပေပ်ာက္အပန္းေျဖႏုိင္ေစတာ. ဒါဟာ ဘ၀ႏွစ္ခု လွပစြာ ေပါင္းစပ္ျခင္းပဲေပါ႔.”

ငွက္ကေလးက ခပ္ေတြးေတြးေလး ဆက္ေျပာသတဲ႔…

“အင္း…. ဒါဆုိရင္… ငွက္ကေလး မျပန္လာႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အခါက်ရင္… ဒါမွမဟုတ္. သစ္ပင္ၾကီး ညွိဳးေလ်ာ္ ႏြမ္းေျခာက္သြားရင္ ဘာျဖစ္လာႏုိင္သလဲ ဟင္..”

သစ္ပင္ၾကီးက ပင္႔သက္ တစ္ခ်က္ရႈိက္လုိ႔ ျပန္ေျပာသတဲ႔.

“ဒါဟာ တစ္ေန႔မွာ ျဖစ္လာႏုိင္ ၾကံဳေတြ႔လာႏုိင္တဲ႔ ေလာကနိယာမတရားေတြမုိ႔ ဘာမွဆန္႔က်င္ျပီး ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး. အေရးအၾကီးဆုံးက ငါကေတာ႔ အစြမ္းကုန္ စိမ္းလန္းရွင္သန္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားသြားမယ္. သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႔ ငွက္ငယ္အေပၚမွာ ထားရွိသင္႔တဲ႔ တာ၀န္ေတြ ေက်ျပြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္. သူမေနႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းထြက္ခြာရင္း တစ္ျခားသစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခုိနားခဲ႔ရင္လည္း နားပါေစေလ. ငါ႔ရဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္ေနသမွ်၊ ငါ႔ရဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြကုိ စာနာေပးေနႏုိင္သမွ် သူနဲ႔ငါ႔ၾကားမွာ လွပတဲ႔ ေပါင္းစပ္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနမွာပါ.”

ငွက္ကေလးက ေမးသတဲ႔.

“ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔ ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ. အခုခဏအျပင္ကုိသြားဦးမယ္. ဒါေပမယ္႔ ျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္.”

သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ေခါင္းကုိ တစ္ခ်က္ျငိမ္႔လုိက္ရင္း ခြင္႔ျပဳလုိက္သတဲ႔…

တစ္ညလုံး ငွက္ကေလး ျပန္မလာခဲ႔ပါဘူး.

တစ္ေန႔လုံးလည္း သူမ ေပ်ာက္ေနခဲ႔တယ္.

သစ္ပင္ၾကီးလည္း သည္းခံေစာင္႔ဆုိင္းေနခဲ႔တာေပါ႔.

ဒီၾကားထဲမွာ ငွက္ငယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကို အစမ္းသေဘာမ်ိဳး ၀င္ေရာက္နားခုိၾကည္႔ၾကတယ္.

သစ္ပင္ၾကီးက ခပ္တန္းတန္းပဲ ေနခဲ႔တယ္ေလ. သူတုိ႔ေတြ လုိခ်င္တဲ႔ အသီးေတြ၊ အရိပ္အာ၀ါသေတြကုိ ေပးခဲ႔တာက လဲြလုိ႔ တစ္ျခားေသာ ခံစားမႈေတြ မရွိခဲ႔ဘူးတဲ႔. သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ဟုိးနက္ရႈိင္းတဲ႔ ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံးေသာ အရာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ သစ္သီးခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္လုံး ရွိေနခဲ႔တယ္ေလ.

သစ္ပင္ၾကီးကေတာ႔ သူနဲ႔ တစ္ခါ စကားလက္ဆုံ က်သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ သူ႔ႏွလုံးသားကုိ မသိမသာေလး ခုိးယူသြားဖူးတဲ႔ ငွက္ငယ္ေလးကုိပဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔. သူသိမ္းထားတဲ႔ သစ္သီးေလးကို အခ်ိန္မီေပးခဲ႔ခ်င္လုိ႔၊ စားသုံးေစခ်င္လုိ႔ေပါ႔.

ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္း သုံးရာသီလုံး ေျပာင္းသြားခဲ႔လုိ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း လင္႔ခဲ႔ျပီ. သစ္ပင္ၾကီးလည္း ႏြမ္းလ်ညိႈးေလ်ာ္ လာခဲ႔ျပီေပါ႔.

..........................


တုန္ရီေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ႔ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဖက္ဆီကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနဆဲပဲ…

တစ္ေန႔ ငွက္ငယ္ေလး ျပန္လာခဲ႔တယ္.

သစ္ပင္ၾကီးရယ္ေလ… ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ သူ႔ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးကုိ အစြမ္းကုန္ဖြင္႔ထားေပးခဲ႔တာေပါ႔.

ငွက္ကေလး သူ႔နားေရာက္လာေလေလ သစ္ပင္ၾကီးမွာ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာေလေလနဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.

အနားေရာက္လာေတာ႔မွ ငွက္ကေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို သစ္ပင္ၾကီး ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေတာ႔တယ္.

“အုိး… မင္းေတာ္ေတာ္ အုိစာသြားခဲ႔တာပဲ. ဘာေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနခဲ႔လဲ”

ငွက္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲက သစ္သီးေလးတစ္လုံးကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အရင္လွမ္းဆဲြလုိက္သတဲ႔.

သစ္ပင္ၾကီးရင္ထဲမွာ ဆတ္ခနဲ နာသြားေပမယ္႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူမအတြက္ ေနာက္ထပ္သစ္သီးတစ္လုံး ဖူးပြင္႔ႏုိင္ဖုိ႔ အရံသင္႔ ၾကိဳးစားထားသတဲ႔.

ငွက္ကေလးက ေျပာတယ္.

“ငါ. ငွက္ဖုိတစ္ေကာင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္္.”

ဆစ္ခနဲ ရင္ထဲမွာ က်င္သြားတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးက ဆက္ေမးတယ္.

“ျပီးေတာ႔ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ.”

ငွက္ကေလးက ဆက္ေျပာတယ္.

“ခ်စ္ကာစက ေကာင္းပါတယ္. ငါတုိ႔ေတြ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတယ္. ငါတုိ႔ယုံၾကည္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကတယ္ကြာ.”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း သူ႔ရဲ႔ သစ္ကုိင္းတစ္ဖက္ကုိ ေျမေပၚကုိ ေထာက္လုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားရင္းက ဆက္ေမးတာေပါ႔.

“ဘာဆက္ျဖစ္ၾကလဲ. ငါသိခြင္႔ရွိမလား”

ငွက္ကေလးလည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးထဲက သစ္ေစ႔ေလးကို ေထြးထုတ္လုိက္ရင္းက သစ္ပင္ၾကီးကုိေမးတယ္.

“ငါ႔ကုိ ေနာက္ထပ္သစ္သီးတစ္လုံးေလာက္ သီးေပးပါလားဟင္”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလုံးသားကုိ သစ္သီးအေယာင္ေဆာင္လုိ႔ ေပးသတဲ႔. တကယ္ေတာ႔ ငွက္ကေလးအတြက္ သီးတဲ႔ သစ္သီးေတြဟာ သူ႔ႏွလုံးသားကုိ ပုံဖ်က္ထားတဲ႔ သစ္သီးေလးေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔မွန္း ငွက္ကေလး ဘယ္တုန္းကမွ မရိပ္မိခဲ႔ပါဘူးေလ… ငွက္ကေလး တစ္ကုိက္ကုိက္လုိက္တုိင္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ခြန္အားေတြ တစ္စစီ ယုတ္ေလ်ာ႔အုိမင္းသြားေနခဲ႔တယ္.

သစ္ပင္ၾကီးက ေျပာပါတယ္.

“မင္း သိပ္ပင္ပန္းေနပုံပဲ. ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာပါလားဟင္. ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လုိက္ေနာ္.”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ စကားကုိၾကားေတာ႔ သစ္သီးေလးကို မြတ္သိပ္စြာ စားေသာက္ေနရာက ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔တယ္.

“အင္း. ေကာင္းသားပဲ. ငါလည္း ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ဘူး. သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္. စိတ္ခ်မ္းသာတယ္.”

သစ္ပင္ၾကီးက ငွက္ကေလးရဲ႔ အေတာင္ပံေလးကုိ သူ႔သစ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြနဲ႔ အသာေလးထုိးဖြရင္း တုိးတုိးေလး ေမးတယ္.

“မင္း ငါ႔ကုိ ခ်စ္လားဟင္”

ငွက္ကေလးက အထိတ္တလန္႔ ထခုန္လုိက္တယ္.

“ႏုိးႏုိးႏုိး…. မဟုတ္ဘူး… ငါမင္းကုိ မခ်စ္ဘူး.”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.

အဲဒီ႔အခါက်ေတာ႔လည္း ငွက္ကေလးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပန္ေရာ…

“မဟုတ္ဘူး သစ္ပင္ၾကီးရယ္… ငါ႔ကုိ နားလည္ပါ. ငါမင္းကုိ ခ်စ္လုိ႔ မရတာကုိ နားလည္ေပးပါ. မခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး. ခ်စ္လုိ႔မရတာပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္…”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း မ်က္စိရႈပ္ နားရႈပ္ (အဲ) သစ္ပင္ဆုိေတာ႔ သစ္ကုိင္းရႈပ္၊ သစ္ရြက္ရႈပ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.

“ငါနားမလည္ဘူး. အခ်စ္…”

ငွက္ကေလးက ထုံးစံအတုိင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ေထာ္ေထာ္ေလး လုပ္ရင္းက..

“လူကုိမ်ား… (အဲ) ငွက္ကုိမ်ား အခ်စ္တဲ႔ေလး ဘာေလးနဲ႔. ဘယ္သူက ခ်စ္တယ္ ေျပာေနလုိ႔လဲ”

သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔တစ္ပင္လုံးကုိ သြက္သြက္ခါေအာင္ လုပ္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လုိက္သတဲ႔…

“ဟတ္ဟတ္ဟတ္… မင္းငါ႔ကို ညာေနတယ္. မင္းကိုငါခ်စ္သလုိ ငါ႔ကိုလည္း မင္းခ်စ္တယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္. ဟုတ္တယ္မလား”

ငွက္ကေလးလည္း မ်က္ႏွာ ျပန္ညႈိးသြားခဲ႔ရင္းက ခပ္တုိးတုိးေလး ျပန္ေျဖသတဲ႔.

“သံေယာဇဥ္ရွိတယ္.”

“ဟင္”

“တြယ္တာတယ္.”

“အာ. လုပ္ျပီ.”

“အားကုိးတယ္”

“တည္႔တည္႔ေျပာပါကြာ”

“မခဲြႏုိင္ဘူး”

“ၾကည္႔. ဘာလုိ႔ ဟုိစကားကုိက်ေတာ႔ ေရွာင္ေနရတာလဲ. ထပ္ေမးမယ္. ခ်စ္လား”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးကုိ ခပ္ေတြေတြေလး စိုက္ၾကည္႔ရင္းက.

“ခ်စ္လုိ႔မရတာကုိ နားလည္ပါ. ပုိနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ခ်စ္ခြင္႔ မရွိလုိ႔ပါ သစ္ပင္ၾကီးရယ္…”

“အုိ… ငါမင္းကို ႏွိပ္စက္ေနမိျပီလားဟင္… ခြင္႔လႊတ္ပါကြာ..”

“ရပါတယ္. သစ္ပင္ၾကီးရယ္. ငါဒီမွာ ေနခြင္႔ရတုန္းေလး ငါ႔ကို ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးပါေနာ္. ငါသိပ္စိတ္ညစ္ေနခဲ႔လုိ႔ပါ.”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ႔ဘဲ ငွက္ကေလးကုိ ညင္ညင္သာသာေလး ေထြးေပြ႔ထားလုိက္ေတာ႔ သတဲ႔..

အဲဒီ႔ညက ငွက္ကေလး ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခဲ႔တယ္လုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ သစ္ပင္ၾကီးကုိ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္.

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သစ္ပင္ၾကီးရယ္.”

“ၾကိဳဆုိပါတယ္. ခ်စ္သူ”

ငွက္ကေလး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏုိင္ေသးခင္ သစ္ပင္ၾကီးက အလုအယက္ ဆက္ေျပာသတဲ႔..

“မင္းကို ခ်စ္သူလုိ႔ ေခၚခြင္႔ေပးပါကြာ. ငါ ဘာမွ မင္းဆီက မေတာင္းဆုိပါဘူး. ေတာင္းလည္း မေတာင္းဆုိခဲ႔ဖူးတာ မင္းအသိပါ. ငါ႔ရင္ထဲမွာ မင္းအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ အခ်စ္ေတြကုိ ဒီစကားလုံးေလးေတြထဲမွာ ထည္႔သြင္းခြင္႔ေတာ႔ ျပဳပါ. ငါဘာမွ ဆက္မၾကိဳးစားပါဘူး”

ငွက္ကေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ႔ရင္းက…

“တကယ္ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးလားဟင္..”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားခဲ႔တာေပါ႔.

“ငါ႔မွာ ၾကိဳးစားပိုင္ခြင္႔ ရွိလုိ႔လား”

ငွက္ကေလးလည္း မရယ္ခ်င္႔ ရယ္ခ်င္နဲ႔ ညွစ္ရယ္လုိက္ရင္းက သစ္ပင္ၾကီးကုိ မၾကည္႔ဘဲ ေျပာပါတယ္.

“ႏုိ္း.”

“ငါသိပါတယ္. ထားပါကြာ. မင္းနဲ႔ ငါေနလုိ႔ရသေလာက္ ခ်စ္သြားမယ္. ဘာမွ အေရာင္မပါတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ေပါ႔.”

“အဲလုိအခ်စ္ ရွိလုိ႔လား”

သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ေကာ႔လုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ႔..

“သိပ္ရွိတာေပါ႔.”

“ဘယ္လုိအခ်စ္မ်ိဳးလဲ”

“ပေလတုိးနစ္ အခ်စ္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္.”

“အဲဒါ ဘယ္လုိအခ်စ္မ်ိဳးလဲ. ဆရာပေလတုိးက ေလဒီပေလတုိးကုိ ခ်စ္တဲ႔ အခ်စ္မ်ိဳးလား.”

သစ္ပင္ၾကီးက သေဘာက်စြာ ရယ္ပါတယ္.

“ဟတ္ဟတ္ဟတ္. မင္းကေလ သိပ္ေနာက္တတ္တယ္ေနာ္.”

ငွက္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးကုိ ခပ္ေဆြးေဆြးေလး စိုက္ၾကည္႔ရင္းက

“မင္းသိလား သစ္ပင္ၾကီး… ငါေလ မင္းရဲ႔ ရယ္သံကုိ သိပ္ျမတ္ႏုိးတာပဲ.”

“ဟင္.. ဘာလုိ႔”

“မာနသံပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ သိမ္ေမြ႔တယ္. ႏူးညံ႔တယ္.”

“မင္းစကားက ေရွ႔ေနာက္မညီဘူး”

“ဟုတ္တယ္. ငါသိတယ္. ဒါေပမယ္႔ တကယ္ကုိလည္း ငါ႔ရင္ထဲမွာ အဲလုိခံစားေနရလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ. မင္းမွာ မာနေတြ ရွိတယ္. ဒါေပမယ္႔ လူမျမင္ေအာင္ မင္းဖုံးကြယ္ထားလုိ႔ ႏူးညံ႔ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္.”

သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ဆံပင္ကုိ တစ္ခ်က္ခါ (အဲ) သူ႔သစ္ကုိင္းကုိ တစ္ခ်က္ ပုတ္ထုတ္လုိက္ရင္းက..

“မင္း ဘာေၾကာင္႔ ေျပာႏုိင္တာလဲ.”

“ငါသိလုိ႔ သိတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါကြာ. ဘာေၾကာင္႔လုိ႔ အတိအက်ေတာ႔ မေျပာခ်င္ဘူး.”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကုိ ခ်လုိက္ရင္းက…

“ငါလည္း ငါ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္. တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔.”

“ဘယ္ေန႔လဲ.”

သစ္ပင္ၾကီးလည္း ငွက္ကေလးကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လာတာေၾကာင႔္

“ငါအသက္ (၆၀) ျပည႔္တဲ႔ေန႔”

ငွက္ကေလးလည္း သစ္ပင္ၾကီးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနရာကေန ထခုန္လုိက္ျပီးေတာ႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလုိ႔ (အဲ မဟုတ္ပါဘူး) အေတာင္ပံေတြကုိ တျဖန္းျဖန္း ရိုက္လုိ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါတယ္.

..........................

ဆက္ရန္….

<သွ်င္ေနမင္း>

တုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံ သိေစဖုိ႔...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ…

ကုိမ်ိဳးျမင္႔ေအာင္ဆုိတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာဘေလာ႔ဂါ တစ္ဦးက သူ႔ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြ တင္ေပးထားပါတယ္.

ဒီေနရာမွာ သြားေရာက္ျပီး ေဒါင္းလုပ္ရယူႏုိင္ပါေၾကာင္း အသိေပးမွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္.

ခုလုိမ်ိဳး စုစည္းေပးထားတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ကုိမ်ိဳးျမင္႔ေအာင္ေရ…

ရွင္သန္ေနတဲ႔ ေမာ္ကြန္းမ်ား (သုိ႔) သမုိင္းထဲက ရက္စဲြမ်ား...

မဂၤလာပါ…

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ သမုိင္းထဲက ရက္စဲြမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ျပန္လည္ အသက္သြင္းပါမယ္.

ေရွ႔ဆက္ျပီးေတာ႔လည္း အဲဒီ႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ပုိမုိေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသြားပါမယ္.

ပါ၀င္ေရးသားလုိသူ မည္သူမဆို လႈိက္လဲွပ်ဴငွာစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္.

aungyan@gmail.com ကုိ ျဖစ္ေစ၊ သမိုင္းထဲက ရက္စဲြမ်ားရဲ႔ ဆီေဘာက္စ္ေလးထဲမွာပဲ ျဖစ္ေစ မက္ေဆ႔ခ်္ (သုိ႔) အီးေမးလ္ လိပ္စာေလး ခ်န္ထားခဲ႔ေပးႏုိင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…

အဲဒီ႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိခ်င္ရင္ေတာ႔ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ရႈေလ႔လာႏိုင္ပါတယ္.

ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ က်ရာတာ၀န္ကုိ ထမ္းရြက္လုိသူ မည္သူမဆို မိမိတုိ႔ရဲ႔ ဥာဏ္စြမ္း၊ ပညာစြမ္း၊ ကေလာင္စြမ္းျဖင္႔ ေမ႔ေလ်ာ႔တိမ္ျမဳပ္လုျဖစ္ေနတဲ႔ ျမန္မာ႔သမိုင္းထဲက ရက္စဲြေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ထိန္းသိမ္း ႏႈိးေဆာ္လုိက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ…

မၾကာခင္မွာ ျပည္ေထာင္စုေန႔နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ က်ေရာက္ေတာ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္. ဒါ႔ေၾကာင္႔ ပုိ႔စ္အသစ္ေလးေတြကုိ ၾကိဳဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ.

အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္.

ရန္ေအာင္

သတိျပဳသင္႔ေသာ ေဖေဖာ္၀ါရီရက္စဲြမ်ား...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ…

ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ထူးျခားတဲ႔ ေန႔ရက္ ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္.

တစ္ခုကေတာ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၂) ရက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ပါ.

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃) ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ႔ အမ်ိဳးသားဖခင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ ေမြးေန႔ (၀ါ) ကေလးမ်ားေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔ရက္ေလးေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ ဘေလာ႔ဂ္မ်ားမွာ တင္ျပႏိုင္ဖုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္ဘေလာ႔ဂါ ကုိမင္းမင္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံကုိ ဒီလုိေလး လုပ္ထားေပးပါတယ္. ကုဒ္ဒင္းေလးေတြကုိ ရယူျပီး မိမိတုိ႔ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြမွာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွေဖာ္ျပေပးထားျခင္းအားျဖင္႔ ေမ႔ေလ်ာ႔ေအာင္ အလုပ္ခံထားရတဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ ေမြးေန႔ကုိ ၾကိဳဆုိဂုဏ္ျပဳသင္႔ေၾကာင္း တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…

ကုိမင္းမင္းေရ…

ခပ္တုိတုိပဲ ေျပာမယ္…

ေက်းဇူးဗ်ာ… ေရွ႔ဆက္ျပီး ေျခလွမ္းသစ္ေတြ လွမ္းႏုိင္ပါေစ…

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ရွိေနဆဲ

ဤေနရာမွ ရယူပါ

**************

ကုဒ္ဒင္းကုိ ဒီမွာ ရယူပါ.


<div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;"><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ရွိေနဆဲ</span></span>
</div><span class="caption">
</span><div style="text-align: center;"><span class = caption><div style="text-align: center;"><img style="border: 0px solid rgb(221, 221, 221); padding: 0px;" src="http://www.fileden.com/files/2007/5/4/1045960/Bogyoke-Bday.png"/></div></span class></div>
<span class="caption">
</span><div style="text-align: center;"><span class = caption><span style="font-size:85%;"> <a href="http://hteinkmin.myanmarbloggers.org/search/label/%E1%80%B1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%BB%E1%80%84%E1%80%AC">ဤေနရာမွ</a> ရယူပါ</span>
<div style="text-align: center;">**************</div></span class></div>

အျမဳေတ..

တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆုံးလုျပီျဖစ္သည္။

ညေနခင္း၏ ေအးခ်မ္းေသာ ရင္ခြင္တြင္ သစ္ပင္ငယ္တုိ႔ ယိမ္းထုိးေနၾက၏။ ေလျပည္ အသုတ္တြင္ သစ္ရြက္၀ါတုိ႔ လြင္႔ေမ်ာ ကခုန္ေနၾက၏။ အိပ္တန္းတက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ငွက္ငယ္ေလးတုိ႔၏ စုိးစီစုိးစီ အသံေလးမ်ား ဟုိမွဒီမွ ၾကားေနရ၏။ ႏွင္းမက်ေသာ္လည္း ခပ္မွန္မွန္တုိက္ခတ္ေနေသာ ေဆာင္းေလျပည္ေၾကာင္႔ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အနည္းငယ္ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္ေန၏။

ျငီးစီစီျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကူးတုိ႔ကုိ ေခၽြးသိပ္အပန္းေျပေစရန္ ျမစ္ကမ္းေဘးဖက္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ႔မိသည္။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနေသာ Hudson ျမစ္ၾကီးသည္ သူ၏ ကုန္ဆုံးသြားခဲ႔ေသာ ခြန္အားမ်ားကုိ ျပန္လည္ျဖည္႔တင္းေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသူ ျဖစ္သည္။

သူ႔ဘ၀တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ ၾကိဳးစားေျဖရွင္းခဲ႔သည္ခ်ည္းသာ။ ရံဖန္ရံခါတြင္ေတာ႔ ေလာကၾကီးထဲက ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ႔ဖူးသည္။

ထုိအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူလုပ္တတ္သည္႔ အေလ႔အက်င္႔တစ္ခုမွာ ေရရွိသည္႔ ေနရာတစ္ေနရာတြင္ ထုိင္လ်က္ စိတ္ကူးမ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခြင္႔ ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

တည္ျငိမ္ေသာေရျပင္က်ယ္သည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ အေတြးမ်ားကုိ ျငိမ္သက္ေစႏိုင္စြမ္း ရွိသူျဖစ္သည္။ ရုိက္ခတ္ေနေသာ လႈိင္းလုံးမ်ားသည္ သူ႔ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေလ်ာ႔နည္းသြားေသာ ဘ၀မာန္မာနမ်ားကုိ ျပန္လည္ရွင္သန္ေစႏုိင္စြမ္း ရွိသူျဖစ္သည္။

ယခု Hudson ျမစ္ကမ္းေဘးနားတြင္ သူ ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနမိခဲ႔ျပန္ေခ်ျပီ….

…..

စိတ္ကူးတုိ႔ အတိတ္တစ္ခ်ိန္သု႔ိ ပ်ံ႔လြင္႔သြားခဲ႔၏….

ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ မေျဖမီ တစ္ရက္အလုိ….

မိထၳီလာျမိဳ႔ေလး တစ္ျမိဳ႔လုံး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသကဲ႔သုိ႔ ခံစားရ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေျဖဆုိရမည္႔ စာေမးပဲြအတြက္ ရင္ခုန္ေနၾကသည္ထင္႔. ျမိဳ႔ထဲတြင္လည္း လူသူသိပ္မေတြ႔ရေခ်။ ထုိေန႔က သူ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင္႔ နဂါးရုံဘုရားသုိ႔ ထြက္ခဲ႔သည္။ ဘုရားတြင္ ပုတီးစိပ္၊ တရားထုိင္၊ ေမတၱာပုိ႔ျပီးေနာက္ ေရႊျမင္တင္ ဘုရားဖက္သုိ႔ စက္ဘီး ျပန္စီးလာခဲ႔သည္။

ေရႊျမင္တင္ဘုရားဖက္သုိ႔ မေရာက္ခင္ တံတားေပၚတြင္ သူ႔စက္ဘီးကုိ ထုိးရပ္လုိက္ခဲ႔သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚသုိ႔ စက္ဘီးကုိ ဆဲြတင္လ်က္ ေက်ာက္ထုိင္ခုံေလးေဘးနားတြင္ သူထုိင္လုိက္ခဲ႔သည္။

ေနလုံးနီနီသည္ မိတၱီလာ ကန္ေတာ္ၾကီးအေပၚသုိ႔ ျဖာက်ေနသည္။

“ၾကိဳးၾကာမေသာက္ ေရမေနာက္ မေပါက္ေရႊၾကာ မထိလာ” ဟူသည္႔ စကားပုံအတုိင္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးတြင္ ထူးျခားခ်က္ သုံးခုရွိသည္။

၈၈ အေရးေတာ္ပုံျဖစ္စဥ္က မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးတြင္ ၾကာပင္မ်ားေပါက္ေနခဲ႔သည္ဟု တစ္ဆင္႔စကားျပန္ၾကားခဲ႔ရဖူးသည္။ ယခုသူ႔ေရွ႔တြင္ ျမင္ေနရေသာ ကန္ေတာ္ၾကီးသည္ကား ျငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ ခန္႔ညားစြာ၊ တည္ျငိမ္စြာျဖင္႔ ေလာကၾကီး၏ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုကုိ ဂုဏ္ယူစြာ ရယူထားခဲ႔ေလသည္။

ကန္ေရျပင္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္းက သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ အတားအဆီးမဲ႔စြာ လြင္႔ေမ်ာသြားခဲ႔ေလသည္…

တစ္ခ်ိန္က ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ႔ရေသာ ဖခင္ၾကီး က်င္လည္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရဖူးသည္…

ဒီေနရာတြင္ သူ႔ဖခင္ ထုိင္ခဲ႔ခ်င္မွ ထုိင္ခဲ႔ေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေဒသတြင္ ရွိခဲ႔ဖူးသည္မွာေတာ႔ ေသခ်ာသည္။

မ်က္စိအစုံကုိမွိတ္လ်က္ ဖခင္ၾကီး၏ ၀ိညာဥ္ကုိ တုိးညွင္းစြာ ဖိတ္ေခၚေနခဲ႔မိသည္။

“မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ္႔ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြၾကီးကုိ ေျဖရေတာ႔မယ္.

အေဖသာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ရွိေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စုိးရိမ္ေနမလား.

ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိေခၚျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ၾက၊ စကားေျပာေနၾကမလား.

အခု ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိ အရမ္းသတိရေနတယ္.

လြမ္းေနတယ္.

ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ ခဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာထုိင္ေပးေနပါ အေဖ.

ကၽြန္ေတာ္မနက္ျဖန္အတြက္ ခြန္အားေတြကုိ အေဖ႔ဆီက နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယူခြင္႔ျပဳပါ….”

မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိအစုံထဲမွ မ်က္ရည္တုိ႔ အတားအဆီးမဲ႔စြာ စီးဆင္းက်လာခဲ႔သည္။ ေျခေထာက္ကုိ ခံုေပၚတင္လ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဒူးတုပ္ထုိင္ကာ သူ႔ေမးေစ႔ကုိ လက္ေပၚသုိ႔ တင္ထားခဲ႔ရင္းက က်လာေသာမ်က္ရည္တုိ႔ကုိ အက်ၤီလက္ရွည္ျဖင္႔ မသိမသာ သုတ္လုိက္ခဲ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ All D အျမဲထြက္ေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ လူေပၚကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ ပညာဆီမီး ထိန္ထိန္ျငီးေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ မိသားစုအတြက္ ဂုဏ္ယူေစခ်င္ခဲ႔သူ၊ မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေစရန္ အဓိကက်ေသာေနရာမွ ပါ၀င္ပံ႔ပုိးေပးခဲ႔သူ…

ကၽြန္ေတာ္႔ေဖေဖ ဘယ္ေရာက္ေနခဲ႔တာလဲ…..

ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွာပါ. ဒါေပမယ္႔ အေဖမရွိတဲ႔ အခုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင္႔ေတြကုိ အေဖသိေအာင္ ဘယ္လုိေျပာျပရမွာလဲ.

ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိျဖစ္ေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကလဲြျပီး ဘယ္သူမွ မသိခဲ႔ပါဘူး. အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမဆီ စာသြားေမးတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ေနခဲ႔တာေလ. တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကုိ သတိရလြန္းလုိ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လာခဲ႔တာပါ အေဖရယ္…

…..

စစ္ေတြမွာ ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရြယ္တူရခုိင္လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္. ထုိးၾကၾကိတ္ၾက၊ အဖူးဖူးအေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက ရန္မျဖစ္ဖုိ႔ ေျပာတယ္. အစ္မက “ငါ႔ေမာင္ကုိ ဒီလုိလုပ္ရေကာင္းလား” ဆုိျပီး စိတ္တုိတယ္. အစ္ကုိကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူရန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔သူေလ. အေဖက ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္ခဲ႔သလဲ…

“ကို္ယ္႔ကုိ အႏုိင္လာက်င္႔လုိ႔ကေတာ႔ ခ်သာခ် ငါ႔သား. မခံနဲ႔. တစ္ခ်က္ရရ ႏွစ္ခ်က္ရရ ျပန္သာထုိး” တဲ႔.

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကရာေတးသင္တန္း တက္ဖုိ႔ အေဖကုိယ္တုိင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔တယ္ေနာ္…

ေက်ာင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လုိ႔ ရုံးခန္းကုိ ခဏခဏေရာက္တယ္. အေဖကၽြန္ေတာ္႔ဖက္က အျမဲရပ္တည္ေပးခဲ႔တယ္. အေဖ႔ထက္ ရာထူးၾကီးတဲ႔ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႔ သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရန္ျဖစ္ေတာ႔လည္း အေဖ ဘာကုိမွ ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေက်ာင္းမွာ လုိက္ေျဖရွင္းေပးခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္ တစုိးတစဥ္းမွ် မျဖစ္ေပၚရေအာင္ အေဖ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔တယ္. တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ပညာျပည္႔၀ေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမခဲ႔တယ္.

အေဖေျပာေနၾက စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္..

“ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ အျပည္႔ရွိမွ ေလာကၾကီးမွာ ေအာင္ျမင္မယ္”… တဲ႔

…

၆ တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖတ္မိေနခဲ႔ျပီ. ေငြဥေဒါင္းရဲ႔ ဗုဒၶစာပန္းခ်ီကုိ ဖတ္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္မထင္ စပ္ခဲ႔မိတယ္.

အေမေစ်းတြက္တဲ႔ စာရြက္ေလးရဲ႔ ေနာက္မွာေပါ႔.

ညဖက္ ထမင္းစားေနရင္း အဲဒီ႔စာရြက္ေလးကုိ အေမေတြ႔သြားခဲ႔ျပီး အေဖ႔ကုိ ျပေတာ႔ အေဖရယ္ေလ….

မ်က္ႏွာၾကီးကုိ ျပဳံးျဖီးျဖီးျဖစ္လုိ႔…

“ငါ႔သားကေတာ႔ကြာ. ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ကဗ်ာေတြေတာင္ စပ္တတ္ေနျပီပဲ. ၾကီးလာရင္ေတာ႔ ဘာမွကုိ ေျပာစရာ မလုိေတာ႔ဘူး” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ေလ အေဖ႔ရဲ႔ အဲဒီ႔စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈေတြ ပုိျပည္႔၀သြားခဲ႔တယ္…

အေဖ႔မွာ ထမင္းစား ေၾကြပန္းကန္ျပားၾကီးတစ္ခ်ပ္ရွိတယ္ေနာ္. အဲဒီ႔ပန္းကန္ၾကီးကုိ အေဖအရမ္းၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းသိမ္းထားခဲ႔တယ္. အေမက ႏို႔ဆီဗူးကုိ ပုရြက္ဆိတ္မတက္ေအာင္ဆုိျပီး ပန္းကန္အလယ္မွာ ထားလုိ႔ ပန္းကန္ၾကီးကုိ ေရျဖည္႔ထားခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္က ႏုိ႔ဆီသိပ္ၾကိဳက္တာေလ… ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေတာ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးကုိ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ခုိးစားခဲ႔တယ္. ႏုိ႔ဆီဗူးကုိ ေျမွာက္လုိက္တဲ႔ တခဏမွာပဲ ဗူးအဖုံးက ေခ်ာင္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲကေန ႏု႔ိဆီဗူး လြတ္က်သြားခဲ႔တယ္.

ခြမ္းခနဲပဲ…

ကၽြန္ေတာ္ေလ ဘာလုပ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ႔ဘူး…

ကဲြသြားတဲ႔ ပန္းကန္ျပားၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြ က်လာခဲ႔မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိခ်စ္သလုိ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္ အေဖ. အေဖက သိပ္အရုိက္ၾကမ္းတာကုိး…

အေမလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း ဆူတာေတာ႔ဆူတာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး…

ရုံးကအျပန္ အိမ္ေပၚကုိ လွမ္းတက္လာတဲ႔ အေဖ႔ေျခသံတစ္ခ်က္တုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က်ဆုံးေနခဲ႔ရတယ္.

ကဲြေနတဲ႔ပန္းကန္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႔လုိက္၊ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ခပ္တင္းတင္း တစ္ခ်က္ၾကည္႔လုိက္၊ အခန္းေထာင္႔မွာ ကုပ္ကုပ္ေလးရပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ ၾကည္႔လုိက္ရင္းက အေဖက ေျပာတယ္.

“ပန္းကန္ကဲြေတြ လႊင္႔ပစ္လုိက္ေလ. ကေလးေတြ စူးကုန္ဦးမယ္” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွမ္းၾကည္႔ရင္း အေဖက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္.

“စားခ်င္ရင္ လူၾကီးေတြကုိ ေျပာစား. ခုိးစားတာ အေဖမၾကိဳက္ဘူး” တဲ႔…

ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ အႏိုင္မယူတတ္တဲ႔ အေဖ႔ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္စြမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားပါတယ္ အေဖ…

အဲဒီ႔အရည္အခ်င္းေတြကုိ အေဖ႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္အေမြဆက္ခံႏုိင္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနဆဲပါ…

….

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ အျပိဳင္အဆုိင္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ အျမဲျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔သူဟာလည္း အေဖပါပဲ.

ဒုတိယတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မက္လုံးတစ္ခုေပးခဲ႔တယ္. ေက်ာင္းမွာ အဆင္႔ (၁) ကေန (၃)အတြင္း၀င္ရင္ မင္းလုိခ်င္တာ ၀ယ္ေပးမယ္တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ တတိယ ရခဲ႔တယ္ အေဖ.

ဆုယူျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာက ႏိုးလာခဲ႔ေတာ႔ အေဖ႔ကုိ မေတြ႔ရဘူး. ရုံးပိတ္ရက္ဆုိေပမယ္႔ အေဖက တစ္ျခားတာ၀န္ေတြလည္း ရွိတတ္ေသးတာမုိ႔ သိပ္သတိမထားမိခဲ႔ပါဘူးေလ.

မနက္စာ စားျပီး ခဏေနေတာ႔ အစ္မက အိမ္ေရွ႔ကေန လွမ္းေခၚပါတယ္.

“ေဟ႔. ဟုိမွာ အေဖျပန္လာျပီ. လက္ထဲမွာ ဘာၾကီးလဲမသိဘူး ကုိင္လာတယ္. လာၾကည္႔လွည္႔” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္လည္း အူယားဖားယား ေျပးျပီး သြားၾကည္႔ခဲ႔တယ္. ငါးထပ္တုိက္ ၀ရန္တာေပၚကေန “အေဖ႔” လုိ႔ အသံကုန္ျခစ္ျပီး ေအာ္လုိက္ေတာ႔ အေဖတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးျပီး ေမာ႔ၾကည္႔တယ္. လက္ထဲက ဗူးၾကီးကုိလည္း ေျမွာက္ျပတယ္.

“အုိးးးးးးးးးးး… ဓာတ္ခဲနဲ႔ေမာင္းတဲ႔ ရထားတဲြေလးပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ… အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကုိ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ေရာက္သြားမွန္းကုိ မသိခဲ႔ေတာ႔ပါဘူး.

အေဖ႔လက္ကုိ ဆဲြလုိ႔ အိမ္ေပၚကုိ ျပန္တက္လာေတာ႔ အစ္မေရာ၊ အေမေရာက တံခါး၀မွာ ဆီးၾကိဳေနၾကတယ္.

အစ္ကုိကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ဗူးၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္း ရယ္ျပေနခဲ႔တယ္ေလ… အစ္ကုိက အေဖနဲ႔ လုိက္သြားခဲ႔တာဆုိေတာ႔ သိေနတာေပါ႔…

အေထြအထူး ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူးေလ… အေဖ၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဓာတ္ခဲရထားေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းျမတ္ႏိုးတာပဲ. ဓာတ္ခဲကုန္လြန္းလုိ႔ အခ်ိန္နဲ႔ ကစားဖုိ႔ ေျပာရတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ႔တာပါ အေဖ.

…..

စတုတၳတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႔နယ္ တတိယဆု ထပ္ရတယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စစ္ေတြမွာ ေရာက္ေနခဲ႔ျပီေလ. ရန္ကုန္ကုိ အစည္းအေ၀းသြားတက္ျပီး ျပန္လာေတာ႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာတယ္.

“ငါ႔သားအတြက္ ဆုယူလာခဲ႔တယ္” တဲ႔…

ေလယာဥ္ကြင္းကေန အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဖ႔အိတ္ကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔လုိ႔ ေမႊေနွာက္ရွာခဲ႔မိတယ္.

တစ္ခုက ေက်ာင္းကေန ေပးလုိက္တဲ႔ ထမင္းဗူးေလး..

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ အေဖ၀ယ္ေပးတဲ႔ သံလုိက္ကြန္ပါဗူးေလး….

ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အထဲမွာ ခၽြန္စက္ေလးနဲ႔ ခဲတံေလး သုံးေခ်ာင္းက အဆင္သင္႔.

အေဖကလည္း ခ်က္ေကာင္းကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္နဲ႔ တူပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ပုခုံးကုိ တစ္ခ်က္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကုိင္ရင္းက

“ငါ႔သား ၾကိဳးစားလုိ႔ကေတာ႔ အေဖက ငါ႔သားလုိခ်င္တာေတြ ၀ယ္ေပးေနမွာပဲ” တဲ႔…

ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ သံလုိက္ကြန္ပါဗူးေလး တစ္ဗူးရဖုိ႔ ပူဆာေနခဲ႔တာ ၾကာျပီေလ. ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ. အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တကယ္ ဂရုစိုက္တာပဲေနာ္…

…

ေက်ာင္းမွာ ဘာျပိဳင္ပဲြပဲ လုပ္လုပ္ ၀င္ျပိဳင္ေအာင္ အေဖက အျမဲေျပာတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀င္တာပဲ.

စာစီစာကုံးျပဳိင္ပဲြေတြဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲ၀င္ျပိဳင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. ရယ္ေတာ႔ရယ္ရတယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္ျပိဳင္ပဲြစ၀င္တုန္းက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ၾကိဳတင္ ေရးထားျပီးသား စာစီစာကုံးကုိ အလြတ္က်က္ျပီး သြားျပိဳင္ခဲ႔ဖူးတယ္. ေလးတန္းႏွစ္ကေပါ႔.

ျပိဳင္ပဲြခန္းမထဲ ေရာက္ေတာ႔ က်က္ထားတာကုိ နည္းနည္း ျပဳျပင္ျပီး ေရးလုိက္တယ္. ေခါင္းစဥ္က “လြတ္လပ္ေရးေန႔ တုိ႔မေမ႔” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ္႔ဆု ရခဲ႔တယ္ အေဖ. အေဖတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူေနခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ႔. ေက်ာင္းေတြအမ်ားၾကီး ၀င္ျပိဳင္တဲ႔ပဲြမွာ ဆုရေအာင္ ျပိဳင္ႏုိင္လုိ႔တဲ႔..

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကုလသမဂၢေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြ လုပ္တယ္. အဲဒီ႔ေန႔က စက္ဘီးပ်က္ေနလုိ႔ ေက်ာင္းကုိ အခ်ိန္မီ မသြားႏုိင္ခဲ႔ဘူး. ျပိဳင္ပဲြက်င္းပခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်ျပီး ေရာက္သြားခဲ႔တယ္. ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ပုဆုိးကုိ မလုိ႔ ျပိဳင္ပဲြလုပ္ေနတဲ႔ အခန္းထဲကုိ ေျပးသြားခဲ႔တယ္.

ေမာေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆရာမက တစ္ခ်က္မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး ခုံတစ္ေနရာ လုပ္ေပးခဲ႔တယ္. ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည္႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ထားခဲ႔တဲ႔ စာစီစာကုံးထဲက အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေနရာတက် ျပန္စီရင္း ခြင္႔ျပဳခ်ိန္ ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ ျပီးေအာင္ေရးခဲ႔တယ္. နာရီ၀က္ေနာက္က်သြားခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပူပင္စရာေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔ရတယ္ေလ.

အဲဒီ႔ျပိဳင္ပဲြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးထဲမွာ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔ဘူး.

ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ စာသင္ခန္းမွာ လာေအာ္တယ္.

“ရန္ေအာင္. ဆရာၾကီးရုံးခန္းကုိ လာခဲ႔ပါ” တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ခန္းလုံးက ၀ုိင္းၾကည္႔ၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ေနတယ္ေလ. ရန္မျဖစ္တာေတာင္ ၾကာျပီ. ဘာလုိ႔ေခၚပါလဲလုိ႔ေပါ႔.

ဆရာမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနေလရဲ႔…

ဆရာၾကီး အခန္းထဲကုိေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ႔ အတန္းၾကီးသမားေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္. အားလုံးလက္ပုိက္ျပီး တန္းစီရပ္ေနၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အငယ္ဆုံးလုိ ျဖစ္ေနေလရဲ႔. ေနာက္ဆုံးမွလည္း ေရာက္လာသူမုိ႔ လက္ပုိက္ျပီး ရပ္ေနလုိက္တယ္.

ဆရာၾကီးထြက္လာျပီး ေျပာပါတယ္.

“မင္းတုိ႔ေတြ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြမွာ ဆုရတယ္. ဒီတစ္ပတ္ စေနေန႔မွာ ဆုေပးပဲြလုပ္မယ္. မိဘေတြကုိ ေျပာျပီး ဆုေပးပဲြလာခဲ႔ၾကပါ” တဲ႔…

ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲကုိ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္စီ ထည္႔ေပးပါတယ္.

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အေဖ႔လက္ထဲကုိ အဲဒီ႔ဖိတ္စာေလး ထည္႔ေပးလုိက္တယ္. အေဖကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္းက အေမ႔ကုိ လွည္႔ေျပာပါတယ္.

“တုိက္ပုံအက်ၤီ မီးပူတုိက္ျပီးျပီလား” တဲ႔…

…

ဆုေပးပဲြေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆုရမွန္းကုိ မသိခဲ႔ေသးပါဘူး… ပထမလား. ဒုတိယလား. တတိယလား ေပါ႔….

ဆုေတြစေပးပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ပထမမရခဲ႔ပါဘူး.

ဒုတိယဆု ေၾကျငာေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး

တတိယဆုကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္လဲြေခ်ာ္ခဲ႔ပါတယ္.

ႏွစ္သိမ္႔ဆု ငါးဆု ေၾကျငာေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ဆုတက္ယူခြင္႔ ရခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လုိက္တာ… ဒီလုိမ်ိဳး ႏွစ္သိမ္႔ဆုေလာက္သာ ရခဲ႔မယ္ဆုိရင္ အေဖ႔ကုိ မေခၚလာခဲ႔ပါဘူး.

အေဖကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ႏွာညိႈးသြားတာကုိ ျမင္လုိ႔လားမသိ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေမာင္းကုိ အသာညွစ္လုိ႔ အားေပးပါတယ္.

“ငါ႔သားက ႏွစ္သိမ္႔ဆု ငါးဆုထဲမွာေတာင္ ပထမဆုံး နာမည္ အေခၚခံရတာပဲ. အဲဒါ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်သြားလုိ႔. မဟုတ္ရင္ ပထမရမွာ ေသခ်ာတယ္.” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေဖနဲ႔ အဲဒီ႔ေန႔က အခမ္းအနား စာတမ္းၾကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ႔ၾကတယ္. တုိက္ပုံအက်ၤီနဲ႔ ရခုိင္လုံခ်ည္နဲ႔ ေျခေထာက္ကုိ တင္ပ်ဥ္ေခြခ်ိတ္လုိ႔ ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ဓာတ္ပုံအရုိက္ခံခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔အထိမွတ္မိေနခဲ႔ေသးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အျမဲအားေပးေနခဲ႔တာ ေက်းဇူးပါ အေဖ…

…

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ရလာတဲ႔ ဆုကုိ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔ခဲ႔မိတယ္.

UNDP စာတမ္းပါတဲ႔ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္အက်ၤီ အၾကီးၾကီးပဲ… အေဖ၀တ္ၾကည္႔တယ္. အေဖနဲ႔ေတာင္ ၾကီးေနတာ ေတြ႔ရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ အေဖက ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာပါတယ္.

ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ၀တ္ရတာေပါ႔တဲ႔… ငါ႔သားဆုရတဲ႔ အက်ၤီ၀တ္ရတာ ၀တ္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ဂုဏ္ယူတယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔တုန္းက အေဖ႔ကုိ ၾကည္႔ေနရင္း တစ္ခ်က္ေတြးလုိက္မိတယ္. ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ ငါ ပထမေနရာရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လုိ႔…

…

ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ အေဖ ဆုံးသြားခဲ႔တယ္. ကေလးမက် လူၾကီးမက် အေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ လမ္းညႊန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးလုိက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ၾကီးမားေသာ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔တယ္ အေဖ.

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာက အေဖဆုံးသြားေတာ႔ ၀တ္ထားတဲ႔ အက်ၤီေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဆုရခဲ႔တဲ႔ တီရွပ္အက်ၤီပြပြၾကီးေလ…

ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ အေဖ…

အေဖ ဘ၀ကူးသြားခဲ႔တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈေတြ ျပသခဲ႔လုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…

…

ေနရာအႏွံ႔က်င္လည္ ျဖတ္သန္းေနခဲ႔ရင္းက အေဖ႔ရဲ ေဆြမ်ိဳးေတြေနထုိင္တဲ႔ ဒီျမိဳ႔ေလးကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔မိတယ္.

အေမထင္ခဲ႔သလုိ အမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုကုိ ေဖးမကူညီတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး အေဖရယ္. အကူအညီလာေတာင္းတယ္လုိ႔ ထင္သလုိ၊ ခပ္ရိုင္းရုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ လက္၀ါးလာျဖန္႔တယ္လုိ႔ ထင္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔တယ္.

အေမဒီကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔တဲ႔အတြက္ အရမ္းမွန္သြားခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းထိ ေျမာက္တက္သြားခဲ႔လုိ႔ပဲ.

အခု ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ မိတၳီလာ ကန္ေတာ္ၾကီးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိးတုိးေလး ေျပာလုိက္ခဲ႔မိပါတယ္.

“ကၽြန္ေတာ္ All D ရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ အေဖ… အေဖ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဘာ၀ယ္ေပးမွာလဲ ဟင္”

...
..
.
တစ္စုံတစ္ရာကုိ ၾကားလုိက္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိက္မိခဲ႔သည္...

“ေက်းဇူးပါ အေဖရယ္....”

……….

ျမန္မာစာ မေျဖခင္ညက ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာကုိ လုံး၀မက်က္ခဲ႔ဘူး အေဖ.

အဲဒီ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ က်င္းပတဲ႔ မဂၤလာေမာင္မယ္ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြမွာ ပထမဆုရခဲ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံ ၃၀၀ က်ပ္ထဲက ဖဲ႔ျပီး ၀ယ္ထားတဲ႔ စကားပုံစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ အလြတ္က်က္ေနခဲ႔တယ္.

ဆရာေတြက ေျပာခဲ႔တယ္ေလ.

ျမန္မာစာမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖုိ႔က စာစီစာကုံးေကာင္းဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္တဲ႔…

အေမက စာမက်က္ဘူးလား ေမးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရင္ေကာ႔လုိ႔ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္.

အကုန္ရျပီးသားလုိ႔…

အဲဒီ႔ညက မွတ္မွတ္ရရ တီဗီြကလာတဲ႔ စက္ရုပ္ကားတစ္ကားကုိေတာင္ ျပီးတဲ႔ အထိၾကည္႔လုိက္ခဲ႔ေသးတယ္.

ေနာက္တစ္ေန႔ စာေမးပဲြခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ခန္႔မွန္းထားတဲ႔ စာစီစာကုံးေခါင္းစဥ္နဲ႔တုိးတယ္.

က်က္မွတ္ထားတဲ႔ စကားပုံေလးေတြကုိ ေနရာတက် ထည္႔သုံးရင္းက ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.

ငါ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္ျပီလုိ႔….

….

စာေမးပဲြ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းသြားခဲ႔တယ္. မႏၱေလးမွာ ရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြကုိ စတင္ဖန္တီးႏုိင္ခဲ႔တယ္ အေဖ. အရမ္းရွက္တတ္၊ လူေၾကာက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရင္းက ထက္ျမက္တဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးတစ္ခုကို ေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ႔တယ္.

အရင္းအႏွီးေတြေတာ႔ မ်ားတာေပါ႔…

စာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းဆီကေန တစ္ဆင္႔ သတင္းၾကားရပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသလုိ ၀မ္းနည္းသြားခဲ႔တယ္.

တကယ္ဆုိ ငါးဘာသာလုံး ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ႔သင္႔တာေလ…

အေဖ႔ရဲ႔ ဆႏၵကုိ မလုိက္ေလ်ာႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ စိတ္မေကာင္းဘူး. အေမနဲ႔ အစ္မေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ႔. က်ဴရွင္မယူခဲ႔တဲ႔ ဘာသာေတြကုိပါ ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔လုိ႔ ဘာသာစုံ က်ဴရွင္ယူတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးၾကပါတယ္. ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အမ်ားဆုံးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ဆုိတာပါပဲ…

ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ဆီက ဘာမွမရခဲ႔ဘူးေနာ္.

အဲဒီ႔ညက အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ခဲ႔တယ္.

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပိဳင္ဘီးေလးတစ္ဘီး လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခဲ႔တယ္ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ခဲ႔တယ္ အေဖ…

….

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ထြက္ခြာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနခဲ႔တဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိပဲတဲ႔…. ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ထိ ကိုင္ထားတဲ႔ ဖုိင္တဲြအနီေလးကို ေျမွာက္ရင္းေျမွာက္ရင္း လက္လွမ္းျပေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ေနၾကတဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သူေတြက ေျပာတယ္တဲ႔…

ဟုိေကာင္ေလးပဲ ေကာင္းတယ္. ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနပုံပဲတဲ႔. လက္ကလည္း ျပေနတာ မေညာင္းႏုိင္ဘူး တဲ႔…

သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ အေမ ငိုေနရင္းက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆုိးမိတယ္ လုိ႔ အစ္မက ျပန္ေျပာျပတယ္.

အစ္မက ေျပာပါေသးတယ္.

ေလယာဥ္ၾကီး ေကာင္းကင္ထဲကို ထုိးတက္သြားေတာ႔ အေမ မုိက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္တဲ႔…

သူတုိ႔လည္း ဘယ္လုိခံစားလုိက္ရမွန္း မသိဘူးတဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ကေရာ…

…

ခါးပတ္ေတြ ျဖဳတ္လုိ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာထဲကုိ သြားခဲ႔ပါတယ္. အိမ္သာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးရဲ႔ စက္သံကုိ အခြင္႔ေကာင္းယူလုိ႔ ငိုရႈိက္ေနခဲ႔မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္နဲ႔ခဲြခြာျပီး ရပ္ေ၀းကုိ တစ္ခါမွ မသြားခဲ႔ဖူးတာ အေဖ သိပါတယ္ေလ…

ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္သြားေတာ႔ ေလယာဥ္ေပၚကေန ျမင္ရတဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြက အေဖန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကေန စစ္ေတြကုိ ေျပာင္းသြားေတာ႔ ေလယာဥ္စီးတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကုိ သြားသတိရေစခဲ႔တယ္.

ေလယာဥ္ေပၚကေန ျမင္ရတဲ႔ ဦးထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ အရာေလးတစ္ခုကုိ ၾကည္႔ရင္းက ကၽြန္ေတာ္ လႊတ္ခနဲ ေအာ္လုိက္ခဲ႔တာ အေဖမွတ္မိေသးလား…

“ဟုိးမွာ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီး ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီး… ” တဲ႔…

အေဖက ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ႔ေနရာကုိ ၾကည္႔ရင္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါတယ္. ေလယာဥ္ေပၚပါလာတဲ႔ ခရီးသည္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ႔ေနရာကုိ ၾကည္႔ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ရယ္ျပၾကပါတယ္.

ဘာသာေရးစာေပေတြ ဖတ္ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သိထားခဲ႔တာက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔ သြားရင္ေတာ႔ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ကုိ ျမင္ေကာင္းျမင္ရႏုိင္တယ္လုိ႔ေလ…

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ဆံပင္ေတြကုိ ထုိးဖြရင္း ေျပာခဲ႔ပါေသးတယ္.

“ျမင္းမုိရ္ေတာင္က ေလယာဥ္ပ်ံထက္ ပုိျမင္႔တယ္. အဲဒါ သေဘာၤပါ” တဲ႔…

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔မွ ရြက္သေဘၤာတစ္စီးကုိ အေပၚကေန ျမင္ေနရတာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ.

ခု ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ေပၚက ျမင္ေနရတဲ႔ တိမ္စုိင္ေတြရဲ႔ အေပၚခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ခဲ႔မိတယ္.

ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေနပါ အေဖ…

ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္….

အေဖ႔မ်က္ႏွာပါတဲ႔ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ၾကီးေပါ႔….



ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ရႈံးခဲ႔ရဖူးသလုိ က်ရႈံးခဲ႔တုိင္း အေဖ႔ရ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ျပန္လည္ျမွင္႔တင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကို္ယ္ကုိ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ အေဖ…

ဟိုတစ္ေလာက အေမတုိ႔နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္. အစ္မက မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ပါတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေဆာင္းပါးကုိ အိမ္ကုိလာတဲ႔ လူတုိင္းကုိ လုိက္ျပရတာ အေမာပဲတဲ႔. အေမကလည္း ဖတ္တာေတာ႔ ဖတ္တယ္. နားမလည္ေပမယ္႔ ေကာင္းတာေတြ ေရးထားမွန္းေတာ႔ သိတယ္တဲ႔.

“မင္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ စာေတြ ေရးတတ္လာရတာလဲ” တဲ႔.

ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔ . ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ “ဟတ္ဟတ္ဟတ္” နဲ႔ ရယ္ေနမိခဲ႔တယ္…

အစ္မက ေျပာပါေသးတယ္.

“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေမာင္ေလးအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္” တဲ႔

“ငါ႔ေမာင္ေလးက ေက်ာင္းတက္ေနရင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ပုိ႔ျပီး မိသားစုကုိ ေထာက္ေနတာ” တဲ႔.

“ငါ႔ေမာင္ေလးက …. ႏုိင္ငံမွာ” တဲ႔.

“ငါ႔ေမာင္က ဘေလာ႔ဂါ” တဲ႔

ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္. ဂုဏ္ယူပါတယ္.

၀မ္းနည္းတာတစ္ခုကေတာ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားတဲ႔ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ျပသခြင္႔မရွိေတာ႔တာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ လုပ္ကုိင္လုိ႔ ရလာတဲ႔ ေငြေၾကးနဲ႔ အေဖ႔ကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ မၾကဳံၾကိဳက္ႏုိင္ေတာ႔တာ၊ ဘယ္သူမွ မထင္ထားတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရယူျပႏုိင္ခဲ႔ေတာ႔ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာ ပူဆာခြင္႔ မရႏုိင္ခဲ႔တာ…

အဲဒါေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္ အေဖ…

အေဖျဖစ္ေစခ်င္ခ႔ဲတဲ႔ အိပ္မက္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနဆဲပါ…

လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ နိမ္႔က်ခ်ိန္တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြရဲ႔ စကားလုံးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ပြန္းပဲ႔ေနရတယ္.

စိတ္ဓာတ္ေတြ ယုိင္လဲလုျဖစ္သြားခဲ႔ရတာေတြနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔႕ေနရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ အေဖ…

ကၽြန္ေတာ္က အေဖ႔ရဲ႔သားပါ…

လူသားဆန္စြာ ၀မ္းနည္းမယ္. ငုိေၾကြးမယ္.

လူသားဆန္စြာနဲ႔ပဲ ထူေထာင္မယ္. ဦးေမာ႔မယ္. အေဖ…

အေဖ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္မပ်က္ေစရပါဘူး….

အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲမွာ အျမဲရွင္သန္ေနတဲ႔ အျမဳေတတစ္ခုပါ….

…..


ညေနခင္း၏ ေရာင္ျခည္လက္တံတုိ႔ ရုပ္သိမ္းသြားခဲ႔ၾကေလျပီ.

ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ လြတ္ေျမာက္ေရး ရုပ္တုၾကီးကုိ ၾကည္႔ရင္းက အံကုိ တင္းတင္းၾကိတ္မိသည္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္မိသည္။ အသက္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ရႉရႈိက္မိသည္။ ဆံပင္ကုိ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခါထုတ္လုိက္ေတာ႔ မ်က္၀န္းေထာင္႔မွ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႔ ျမစ္ထဲသုိ႔ လြင္႔စင္က်သြားခဲ႔သည္။

လႈိင္းလုံးတစ္လုံးက ၀ုန္းခနဲ ကမ္းစပ္သို႔ရုိက္ခတ္သည္။ စင္ေရာ္တစ္ေကာင္က အသံကုိျမွင္႔လ်က္ ေၾကြးေၾကာ္သည္။ မီးျပတိုက္မွ မီးေရာင္တစ္ခု သူ႔ဖက္သုိ႔ လက္ခနဲ ျဖာက်သည္။

အက်ၤီကုိ ဇစ္ဆဲြေစ႔လ်က္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ခဲ႔သည္။ ေရျပင္က်ယ္ကုိ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္း အသက္ကုိ မွန္ေအာင္ ရႉေနခဲ႔သည္။ မ်က္စိအစုံကုိ ေခတၱေမွးမိွတ္လ်က္ ခႏၵာကိုယ္တြင္ တင္းမာေနေသာ အေၾကာအျခင္မ်ားကုိ ဦးေခါင္းမွ ေျခဖ်ားအထိ သတိထားျပီး ေျဖေလွ်ာ႔လုိက္သည္။

ျမစ္ထဲတြင္ ခုတ္ေမာင္းသြားေသာ သေဘၤာတစ္စင္းဆီမွ ဥဩသံရွည္တစ္ခ်က္ကုိ ၾကားလုိက္ရသည္..

ေကာင္းကင္သုိ႔ တစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔ရင္းက စကားလုံးမ်ားကုိ ေျဖးညွင္းျပတ္သားစြာ သူေရရြတ္လုိက္ခဲ႔သည္…

“ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ရွင္သန္ယုံၾကည္ေနဆဲပဲ အေဖ…”

ဂ်က္ကတ္အက်ၤီထဲမွ Mp3 Player ေလးကုိ ထုတ္လုိက္ရင္း နားေထာင္သင္႔သည္႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။

နားၾကပ္ကုိ တပ္လ်က္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွ သူထြက္ခြာလာေတာ႔ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ သစ္ပင္တုိ႔က သူ႔ကုိ ဦးညႊတ္လ်က္ ေကာင္းခ်ီးဩဘာေပးေနၾကသည္ကုိ ခံစားလုိက္ရသည္…



ဇန္န၀ါရီ (၂)ရက္ေန႔တြင္ ဆုံးပါးကြယ္လြန္သြားခဲ႔ေသာ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ၾကီးအား ဂုဏ္ျပဳေရးဖဲြ႔ပါသည္...