Tuesday, December 11, 2007

ဘ၀တစ္ခု ေန၀င္ခ်ိန္....



တစ္ေန႔ ငါေသရမွာပါ…

ငါမရွိေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္က်ရင္ ကမၻာေလာကၾကီးက ဘယ္လုိငုိေၾကြးေနမလဲ…

ငါဟာ အေရးပါအရာေရာက္တဲ႔ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနႏုိင္ခဲ႔သလုိ ဘာမွအေလးမထားေလာက္တဲ႔ ပရမာအဏုျမဴတမွ် ေသးငယ္သိမ္ႏုပ္ေကာင္း သိမ္ႏုပ္ေနႏုိင္ပါတယ္.

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.

ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ငါ ေနခဲ႔ဖူးတယ္…

….

ဆုိၾကပါစုိ႔…

ငါ အသက္(၈၀) မွာ ေသရမယ္…

ငါ႔ရဲ႔ အသားအရည္ေတြ ရြတ္တြလုိ႔…

အေရာင္အဆင္းေတြ ေမွးမိွန္လုိ႔…

ေျခေတြလက္ေတြ တုန္ခ်ိလုိ႔…

အသက္ကုိ အႏုိင္ႏုိင္ရႉလုိ႔…

ငါ အသက္ငင္ေနခ်ိန္မွာ ငါ႔ေဘးနားမွာ ငါသိပ္ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ဘ၀လက္တဲြေဖာ္ရယ္၊ သားေျမးျမစ္ေတြရယ္ တရုံးရုံးနဲ႔….

သူတုိ႔ငိုေနၾကမလား…

ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီအဘုိးၾကီးေတာ႔ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားရွာေလျပီလုိ႔ ေျဖေတြးေနမလား…

ဒါမွမဟုတ္ ဒီအဘုိးၾကီး သူ႔ရဲ႔ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြကုိ ဘယ္သ႔ူကုိ လႊဲေပးခဲ႔မလဲ ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ရင္ဘတ္အနားမွာ တုိးေ၀ွ႔ေနၾကမလား…

ငါ႔ရဲ႔ ဘ၀လက္တဲြေဖာ္ေရာ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ငါ႔ေဘးနားမွာ ထုိင္ျပီး ငါ႔လက္ကုိ ကုိင္လုိ႔ ငုိေၾကြးေနမလား….

ဒါမွမဟုတ္ သူကပဲ ငါ႔အရင္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလမလား…

ငါမွန္းဆျမင္ေယာင္ၾကည္႔ေနမိခဲ႔တယ္…

ငါ႔ရဲ႔ အသုဘကုိေပါ႔…

….

ဘုရားေက်ာင္း ရဟန္း ဒါယိကာၾကီး
ဦးရန္ေအာင္
အသက္ (၈၀)
… … … ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သည္

ေကာင္းရာသုဂတိလားေစေသာ္၀္…

……

အုိ… ဒါ ငါ႔ရဲ႔ အုတ္ဂူေပၚမွာ ေရးထုိးထားမယ္႔ ငါ႔ရဲ႔ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြလား…

ငါ႔ရဲ႔ အုတ္ဂူတံခါးကုိ အသာတုိး၀င္လုိ႔ အထဲကို လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔…

ပုပ္အက္အက္ အနံ႔တစ္ခ်ိဳ႔..

အသားေတြ ခန္းေျခာက္ေနတဲ႔ အရုိးစုတစ္ခု…

ရိရဲြေၾကြက်ေနတဲ႔ ဆံပင္ေမြးညွင္းေတြ…

ေအာ႔အန္ခ်င္တဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ စိတ္ေတြကုိ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ အုတ္ဂူအျပင္ဖက္ကုိ ငါျပန္လည္လြင္႔ေမ်ာခဲ႔မိတယ္..

ေက်းဇူးျပဳ၍ အကၽြႏု္ပ္အား တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္းကုိ ေပးသနားေတာ္မူပါ ဘုရားသခင္…

အျပင္မွာလည္း ငါ႔လုိလြင္႔ေမ်ာေနတဲ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴေတြ အမ်ားၾကီးပါလား…

….

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးစက္ေလးေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ေၾကြက်လာခဲ႔တယ္…

ငါ႔အုတ္ဂူေပၚက ငါ႔ဓာတ္ပုံေပၚကုိ မုိးစက္ေတြ
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ရိုက္ခတ္လာခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ လာျပီး မကာကြယ္ေပးႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူးေနာ္…

ေအးေပါ႔ေလ…

အသက္ (၈၀) ဆုိတာ ေနေပ်ာ္တဲ႔ အရြယ္ပဲကုိ…

မုိးစက္ေတြနဲ႔ ငါ႔မ်က္ရည္စေတြ ေရာေထြးလုိ႔ ပထ၀ီေျမၾကီးေပၚ သက္ဆင္းကုန္ၾကတယ္.

ငါ တကယ္ပဲ ေသဆုံးခဲ႔တာလားဟင္….

….

ေလျပင္းတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔မွာ ေခါင္ရမ္းပြင္႔ေလးတစ္ပြင္႔ ငါ႔အုတ္ဂူေပၚ ေၾကြက်လာခဲ႔တယ္.

လွလုိက္တာ…

အနည္းဆုံး ဒီပန္းပြင္႔ေလးက ငါ႔အုတ္ဂူေပၚကုိ ေရြးျပီး ေၾကြက်ေပးေသးတယ္.

ငါမင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ကြယ္..

အုိ… မင္းလည္း ငါ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ၾကာၾကာမေနႏုိင္ရွာဘူးေနာ္..

ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ရုိက္အခတ္မွာ မင္းမလုိလားတဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုဆီကို လြင္႔ေမ်ာသြားရရွာတယ္.

ေအးေပါ႔ေလ. ကုိယ္႔ဘ၀ရဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္သေရြ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ သယ္ေဆာင္ရာကို ခံရမွာ ဓမၼတာပါပဲ…

ငါသက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ ရႈိက္လုိက္မိတယ္…

ငါလက္ခံလုိက္ပါျပီ…

ငါတကယ္ပဲ ေသဆုံးသြားခဲ႔ျပီ…

….

မုိးေရေတြ စုိရႊဲေနတဲ႔ င႔ါအုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနခဲ႔ရင္း ငါျဖတ္သန္းလာခဲ႔တဲ႔ ဘ၀အေၾကာင္း ျပန္လည္ စဥ္းစားေနခဲ႔မိတယ္.

ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးအိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ သုႆန္ထဲကို လွမ္း၀င္လာေနတာ သတိထားမိတယ္…

ဒီအခ်ိန္မွာ ငါဘာကုိမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ဘူး..

ငါ႔ရဲ႔ ရွင္သန္ခဲ႔မႈ ျဖစ္စဥ္ကုိ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္း ငါ႔ရဲ႔ တန္ဖုိးကို တြက္ခ်က္ၾကည္႔ခ်င္တာပဲ ငါသိတယ္.

ငါရွက္ေနမိတယ္ သိလား

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ငါမရွိရင္ ဒီေလာကၾကီး တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ႔မွာပဲလုိ႔ ငါထင္ေနခဲ႔မိတာေလ…

ေလာကၾကီးကေတာ႔ ဆက္လက္လႈပ္ရွား ေရြ႔လ်ားေနဆဲပါပဲ…

ေလာကၾကီးက ခပ္ျပဳံးျပံဳးနဲ႔ ငါ႔ကုိ ေျပာတယ္...

Men may come and men may go
But I go on forever...

တဲ႔...

ငါသာ…

ငါသာ…

…….

ငါဟာ ရည္မွန္းခ်က္သိပ္ၾကီးတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္.

ငါ႔ဘ၀မွာ မျဖစ္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရဘူးလုိ႔လည္း ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခုိင္မာခဲ႔သူလည္း ျဖစ္ခဲ႔တယ္.

ငါ႔ဘ၀မွာ မျပည္႔စုံမႈေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းေနခဲ႔ေပမယ္႔ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ငါလုိခ်င္တဲ႔ ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ငါလွမ္းခဲ႔သူလည္း ျဖစ္တယ္.

အုိ… ငါ႔ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ ငါဂုဏ္ယူတယ္.

ငါ႔မိဘ၊ ငါ႔ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ႔မိသားစု၊ ငါ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းအတြက္သာမက ငါ႔ရဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ပါ ငါတတ္တဲ႔ ပညာအစြမ္းနဲ႔ အက်ိဳးမ်ားေစခဲ႔တယ္…

တစ္ေန႔က်ရင္ ငါ႔ဘ၀ရဲ႔ လြတ္ေျမာက္ရာကို တစ္ေယာက္တည္း ရွာေဖြမယ္လုိ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စဥ္းစားစိတ္ကူးေနခဲ႔ဖူးတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ငါေသဆုံးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ထိ အဲဒီ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး..

ဘ၀ရဲ႔အေမာေတြထဲမွာ ငါလြင္႔ေမ်ာေနခဲ႔ရင္း၊ ငါ႔အတၱကုိ ငါလုိက္ဖမ္းေနခဲ႔ရင္း ငါ႔ဘ၀တစ္ခုကုိ အခ်ည္းႏွီးျဖဳန္းတီးခဲ႔မိတယ္.

တကယ္ေတာ႔ ငါယူေဆာင္ေပးခဲ႔တဲ႔ အႏွီအရာေတြဟာ တကယ္ပဲ ေလာကၾကီးကုိ အက်ဳိးျပဳခဲ႔ေလသလား…

ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ အေတာမသတ္ႏုိင္တဲ႔ ေလာဘေတြ၊ အတၱေတြကုိပဲ မီးထုိးေလာင္ျမိဳက္ေပးခဲ႔သလုိ ျဖစ္ခဲ႔ေလသလား…

ငါ႔ကိုယ္ငါ သတိမထားမိလုိက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ငါတစ္ခ်က္ ရႈိက္လုိက္မိတာ ခံစားမိလုိက္တယ္.

အုိ.

ငါငိုေနပါေရာ႔လား…



ေခါင္းေလာင္းသံခ်ိဳခ်ိဳ တစ္ခ်က္လြင္႔ေမ်ာလာခဲ႔တယ္.

ဟုိေတာင္စြယ္မွာလည္း ေနကြယ္ေတာ႔မယ္ေလ…

အုိ မီးအိမ္ရွင္…

အသင္၏ လာျခင္းသည္ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာအေပါင္းႏွင္႔ ျပည္႔စုံပါေစ…

ငါ႔အုတ္ဂူျဖဴေလးကုိ ႏႈတ္ဆက္တဲ႔အေနနဲ႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ၾကိမ္ ၾကည္႔လုိက္မိတယ္…

ေနရစ္ခဲ႔ေတာ႔ ရန္ေအာင္ဆုိတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုေရ...

5 comments:

Chaos said...

အေရးအသားကေတာ႔
ကိုရန္ေရ
မိုက္တယ္
အေတြးေတြလဲႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ
တကယ္ပါ

Anonymous said...

သုႆန္ထဲ၀င္လာတဲ့မီးအိမ္ရွင္အတြက္ေတာ့စိတ္မေကာင္းစရာ…..
ဠင္းတေတြ၊ တေစေတြ၊သုဘရာဇာေတြကိုဘဲအလင္းေပးရေတာ့မယ္။

ျမရြက္ေဝ said...

သံေဝဂရေအာင္ ေရးထားပါလား။ အဲလိုေတြးမိရင္ လူ႕ဘဝၾကီးကို စိတ္ကုန္မိတယ္။

Anonymous said...

ကိုရန္
သိုးေလးေတာင္ ေသဆံုးခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဆိုတဲ့ စာေလး ေရးထားေသးတယ္။ အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္းက ဖတ္ၿပီး နင့္ဟာႀကီးက ၾကက္သီးထစရာႀကီး၊ ဘေလာ့မွာ မတင္ပါနဲ႔ိလု႔ ေျပာလို႔ မတင္ျဖစ္ဘူး။ ကိုရန္ပဲ ေကာင္းတယ္၊ ေရးတယ္။ ေရးထားတာ အရမ္းသေဘာ်ကတယ္။ ဒါနဲ႔ လက္တြဲေဖာ္ေတြ သား ေျမး ျမစ္ေတြနဲ႔ ဟိဟိ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ေရာ ကိုက္ရဲ႕လား။ ခ်တာေနာ္၊ ခ်ိတ္ခ်ဳိးနဲ႔။ အားေပးေနပါတယ္။

Anonymous said...

ဒီလိုေန၀င္တာ တစ္ေန့ေတာ့ လူတိုင္းၾကံဳၾကရမွာပါ...။
ေလာကၾကီးက ကိုယ္မရိွလည္း ဒီလိုပဲဆို တာ သိပ္မွန္တာေပါ့ ကိုရန္ေအာင္...။