ေကာင္းကင္က ဖမ္းယူျခင္း မျပဳေသာ...

“အရွိန္” ဆုိေသာ စကားလုံးသည္ ေတာ္ေတာ္အရွိန္အ၀ါၾကီးသည္ဟု သူထင္မိသည္။

အရွိန္ေၾကာင္႔ တုိက္မိသည္။

အရွိန္ေၾကာင္႔ တြန္းမိသည္။

 

အရွိန္ေၾကာင္႔ ပစ္လဲသည္။

အရွိန္ေၾကာင္႔ ထုိးဆင္းသည္။

အရွိန္ေၾကာင္႔ပဲ အရွိန္တက္သည္။

အရွိန္ေၾကာင္႔ပဲ အရွိန္ပ်က္သည္။

ညလယ္ယံတမ္းခ်င္း...

အေမာေဖာက္ေနတဲ႔ နာရီတစ္လုံးအေၾကာင္း...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း နာရီတစ္လုံးကုိ ဒီတုိင္းထုိင္ၾကည္႔ေနရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းေနတတ္ေသးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလးကဲ႔သုိ႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္တခ်က္ခ်က္ျဖင္႔ ေတာက္ေတာက္တက္တက္ သြားလာေနေသာ စကၠန္႔လက္တံငယ္ေလး၊ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းအလား ၀င္႔ထယ္ၾကီးမားေသာ ကၠဳေျႏၵပန္းၾကီးပန္ဆင္လ်က္ ရပ္ေနသလုိလုိ၊ သြားေနသလုိလုိ ဟန္မူပုိေနေသာ  မိနစ္လက္တံလတ္၊ ထုိမွတဆင္႔ ပကတိျငိမ္သက္ေနသည္အလား ထင္မွတ္မွားေစရသည္႔ အဂၢမေဟသီ ထိပ္သီး နာရီလက္တံၾကီး….

 

ေ၀းခါမွ....

မွန္သုံးခ်ပ္

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြကုိ စားသုံးရင္း

ဘ၀ဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၾကီးျပင္းလာခဲ႔တယ္.

မွန္သားလက္လက္မွာရွိတဲ႔ ေန႔စဥ္ပုံရိပ္ေတြက

ဒီေရအတက္အက်ေတြကုိ လွည္႔စားထားရဲ႔…

စာမဟုတ္ေသာစာႏွင္႔ ဗုိက္ဆီဗာဆာ

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ မေတြ႔ၾကတာလည္း အေတာ္ၾကာျပီပဲဗ်ာ.ေနာ္.  ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘ၀အေမာေတြနဲ႔ လုံးလည္ခ်ာလည္ လုိက္ေနတာနဲ႔ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးတဲ႔ဖက္ကုိ မလွည္႔ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္. အခုလည္း အေမာေျပလုိ႔ လာေရးတာမဟုတ္ပါဘူး. ေမာလ်က္နဲ႔ပဲ ေရးေနတာပါ. း)

ဘေလာ႔ဂ္မေရးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲဆုိရင္ အခု Blogger ထဲကုိ ၀င္ၾကည္႔ေတာ႔မွ ပုံစံေတြ၊ အထာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာင္းေနတာကုိ သတိထားမိလုိက္ရတယ္ဗ်. အင္း... ေတာ္ေတာ္ ေနာက္ေကာက္က်ေနပါလားလုိ႔ေတြးမိတယ္.

ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုကလည္း ကၽြန္ေတာ္စာေရးရမွာ နည္းနည္း ရြံ႔ေနသလုိပဲ. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အသက္ေလးက အရင္ကထက္စာရင္ မသိမသာ၊ မဆုိစေလာက္၊ နည္းနည္းေလး ပုိၾကီးလာေတာ႔ အရင္လုိခံစားခ်က္၊ အရင္လုိ လက္ရာမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေရးဖုိ႔ မ၀ံ႔မရဲ ျဖစ္ေနတယ္.

မွန္းဆေရာ္ရည္... အညာဌာနီ.(၄)

ဘာရယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး.

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ...

ကၽြန္ေတာ္လည္း အညာအေၾကာင္းအက္ေဆးေရးရင္းနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အညာမွာ ဇာတ္ျမဳပ္မိလုိက္တယ္. ဘာရယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး. ရုပ္ျမင္သံၾကားစီးရီး ဇာတ္လမ္းတဲြေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက အၾကည္႔မ်ားသြားျပီး အပုိင္းလုိက္ခဲြေရးရတာ ေတာ္ေတာ္၀ါသနာထုံသြားခဲ႔ပုံ ေပါက္တယ္ဗ်. အဟတ္.

ႏွစ္သစ္မွာ ခရီးေလးကလည္းထြက္၊ အိမ္သစ္ကုိလည္း ေျပာင္း၊ အလုပ္သစ္ကုိလည္း ေျပာင္းနဲ႔မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘေလာ႔ဂ္ဖက္ကုိ ျပန္မလွည္႔ႏုိင္ဘူး ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကလည္း အစစအရာရာ ေစ်းၾကီးတယ္ဗ်ာ. သက္ျပင္းေမာေတြကုိသာ အႏုိင္ႏုိင္ မႈတ္ထုတ္ရင္းက လူပ်ိဳၾကီးလုပ္တာပဲေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိလုိက္ေတာ႔တယ္. (ေၾကာ္ျငာ၀င္ၾကည္႔တာပါ. ဟတ္ဟတ္)

Leao's Heart...

ဘရာဇီးမွာ မုိးေတြအရမ္းရြာျပီး ေရေတြၾကီးေနတယ္. အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေျမျပိဳတာေတြလည္း ျဖစ္ျပီး ခုခ်ိန္ထိ လူေပါင္း ၆၅၅ ေယာက္ ေသသြားျပီလုိ႔ သတင္းေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပေနၾကတယ္. အဲဒီ႔ထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္တဲ႔ Cristina Maria Cesario Santana ကေတာ႔ သူမေသသြားေပမယ္႔လည္း သူမေဘးမွာ ေျခတစ္ဖ၀ါးမွ မေရြ႔ဘဲ ေနပူမုိးရြာ အေဖာ္ လုပ္ေပးေနတဲ႔ သက္ရွိ တစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္.

မွန္းဆေရာ္ရည္... အညာဌာနီ.(၃)

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ျပန္လာေတာ႔ ရြာလယ္လမ္းကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေလျပီ။ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေလးမ်ားၾကားမွ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနေသာ လေရာင္အပုိင္းအစေလးမ်ားကုိ နင္းလ်က္ စိတ္လက္ ေပါ႔ပါးစြာ အိမ္ျပန္လာခဲ႔ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔တဲအိမ္ေလးမ်ားက ရြာခံမဟုတ္ေသာ ဧည္႔သည္မ်ားကုိ ခပ္ေစာင္းေစာင္း လွမ္းၾကည္႔ၾကသည္။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ႏြားတင္းကုပ္မ်ားဆီမွ ေနာက္ေခ်းနံ႔(ႏြားေခ်း) က ေ၀႔ခနဲ ပ်ံ႔လြင္႔လာသည္။

အိမ္ေရွ႔ကြက္လပ္ေလးထဲတြင္ လေရာင္က ျပိဳင္ဖက္မရွိ မင္းမူထားသည္။ အေပၚထပ္သုိ႔ အေမတက္သြားျပီး အိပ္ရာမ်ား ခင္းေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ႔ အဘြား၏ ၀ါးပက္လက္ကုလားထုိင္ေလးကုိ ထုတ္လ်က္ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ထုိင္ရင္း ေလညင္းခံ ေနမိသည္။ ျမိဳ႔ျပမီးေရာင္မ်ားႏွင္႔ ကင္းကြာသည္႔ ေက်းလက္ေတာရြာငယ္ေလး၏ လသာညသည္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္း ေနသည္၊ သိမ္ေမြ႔ ျငိမ္႔ေညာင္းေနသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးက ၾကယ္နကၡတ္ေတြကို ခါတုိင္းထက္ ပုိမုိစုံလင္စြာ ခင္းက်င္းျပထား ေနသည္ဟုပင္ ထင္ျမင္မိသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းတြင္ ပူျပင္းေတာက္ေလာက္ေနေသာ သဲေျမျပင္ကအစ ညအခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သူ၏ မာန္မာနမ်ားကုိ ခ၀ါခ်လ်က္ လေရာင္၏ ေအးျမေသာ ေမတၱာဓာတ္ေလးမ်ားကုိ ႏူးညံ႔စြာ စားသုံးေနေလသည္။

Mesmerized by Dead Pirates

အျပင္မွာ ရာသီဥတုက ေအးစက္စက္နဲ႔ သူစိမ္းတျပင္ဆန္ေနတယ္.

အဲဒါနဲ႔ အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းျပီး စာဖတ္လိုက္၊ ကုတင္ေပၚလူးလြန္႔လိုက္နဲ႔ ရွိေနတုန္း ဂီတတစ္ခုရဲ႔ ဖမ္းစားျခင္းကုိ ခံလုိက္ရတယ္.

အဖဲြ႔နာမည္က Dead Pirates တဲ႔. UK က Band တစ္ခုပါပဲ.

၀ူဖာကုိ ခပ္က်ယ္က်ယ္အေနအထားမွာထား၊ အခန္းအလယ္မွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ခဲြရပ္လုိက္ျပီး မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကုိ ေမွးစင္းလုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ Dead Pirate တစ္ေယာက္ လုပ္ပစ္လုိက္မိတယ္. ေခါင္းကို ေရွ႔ငုိက္လုိက္၊ ေနာက္ကုိ စည္းခ်က္နဲ႔အညီ ေမာ႔ပစ္လုိက္၊ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ ယမ္းပစ္လုိက္နဲ႔ ဆံပင္ေတြေတာင္ ပုိရွည္လာသလုိလုိ...

မွန္းဆေရာ္ရည္... အညာဌာနီ.(၂)

အိမ္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထုိင္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾက၊ အဘြားခ်ေပးသည္႔ အညာလက္ဖက္ႏွင္႔ ပဲၾကမ္းကုိ တဂၽြမ္းဂၽြမ္း စားၾကျပီး ခဏေနေတာ႔ ကုိေထြးနဲ႔ ကုိမုိးတုိ႔ ၀မ္းတြင္းကုိ ျပန္ၾကသည္။ အေမက ကုိမုိးတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္း နွင္႔ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းစီးျပန္ရန္ မွာသည္။ ကုိမုိးက စက္ဘီးေပၚတက္၍ မသြားခင္ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္အား ၀မ္းတြင္းကုိ လာလည္ဖုိ႔ ေအာ္ေျပာသြားေသးသည္။

အဘြားမ်က္ႏွာကမူ ၾကည္လင္၀င္းပေနေလသည္။ အဘြားတုိ႔ အိမ္ျခံ၀င္းက အေတာ္အသင္႔ က်ယ္သည္။ အိမ္၏ အေနာက္ဖက္တြင္ အေဖ႔ညီ၊ အဘြား၏ ဒုတိယသားႏွင္႔ သူ႔မိသားစုတုိ႔က အိမ္တစ္လုံး သက္သက္ ခဲြေနၾကသည္။ အိမ္၏ ေတာင္ဖက္တြင္ အေဖ႔ညီမ၊ အန္တီေပါမယ္ႏွင္႔ သူတုိ႔မိသားစုေနသည္႔ တဲေလးတစ္လုံး ရွိသည္။ ၀င္းေလးထဲတြင္ မန္က်ည္းပင္ရွိသည္၊ ထေနာင္းပင္ရွိသည္။ ေဘာစကုိင္းပင္မ်ား ရွိသည္။ ယခင္က ျခံ၀င္းအလယ္တြင္ ဥသွ်စ္သီးပင္ တစ္ပင္လည္း ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ အေဖဦးစီးျပဳလုပ္သည္႔ ရွင္ျပဳရဟန္းခံ နားသမဂၤလာပဲြကုိ ဒီျခံ၀င္းေလးထဲမွာပဲ မ႑ပ္ထုိးျပီး ျခိမ္႔ျခိမ္႔သဲ က်င္းပခဲ႔ဖူးသည္။ ထုိစဥ္က မ႑ပ္ထုိးရာတြင္ ေနရာမလြတ္သည္ႏွင္႔ ဥသွ်စ္ပင္ကုိ ခုတ္ပစ္လုိက္ရသည္။

မွန္းဆေရာ္ရည္... အညာဌာနီ...

"လွည္းက မုိးလဲြရြာအ၀င္ ေခ်ာက္နက္ၾကီးကုိ ဒေရာေသာပါးဆင္းသည္။ လွည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘီးျပဳတ္လွည္းက်ိဳး သည္႔ေနရာ။ နတ္ပဲြလွည္းေတြဆီက ေခ်ာက္အဆင္းမွာ ေဟးခနဲ ေအာ္သံေတြ ညံလာ၏။ အေ၀းလွည္းေတြက လွည္းခ်င္းဆက္ေအာင္ အေျပးေမာင္းလာၾကသည္။ လွည္းအုပ္ၾကီးျဖစ္မွ အားေတာင္႔သည္ဆုိ၏။ ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဖက္ကမ္း ရြာပုလဲ၊ ေရႊလွံရြာေတြက လွည္းေတြ၊ ဘုရားျပိဳ ဘုရားပ်က္၊ ဇရပ္တန္း၊ လယ္ခင္း ယာခင္း၊ ထန္းေတာ၊ ဇီးပင္ေတာ၊ အညာ scene စစ္စစ္…"

ဆရာေန၀င္းျမင္႔၏ သရုပ္ေဖာ္အေရးအသားက ေျပာင္ေျမာက္လွသည္။ စာဖတ္သူကုိယ္တုိင္ လွည္းအုပ္ၾကီး ျပိဳဆင္းလာ သည္ကုိ ျမင္လုိက္ရသလုိ၊ တေဟးေဟး ေအာ္သံမ်ားက နားထဲသု႔ိ အလုံးအရင္း ၀င္ေရာက္လာသလုိ၊ ႏြားမ်ား၊ ၾကိမ္တံေျမွာက္ထားၾကသည္႔ လွည္းေမာင္းသူမ်ား၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေနာက္မွ ဖုန္လုံးၾကီးမ်ား၊ ၀င္းပရႊင္ပ်ေနၾကသည္႔ ရြာသူရြာသားမ်ားက ျမင္ကြင္းထဲတြင္ အထင္အရွားေပၚလြင္လာသည္။

ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ေခတၱပိတ္လုိက္ရင္း စကားလုံးအခ်ိဳ႔ကို တီးတုိးေရရႊတ္မိသည္။

“လွည္း”….“ရြာ”…. “အညာ”……

မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ႔ေသာအေတြးစမ်ား...

ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးလုိ႔မရပါ.

စာေရးရန္အေၾကာင္းကလည္း ရွိျပီးသား၊ ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္လည္း ဖယ္ျပီးသား၊ ေရးရန္ ဆႏၵကလည္း အျပည္႔…

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ေရးခ်လုိ႔ မရပါ…

ရထားစီးေနရင္း အေတြးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္၊ ညစာစားေနရင္း စာေရးခ်င္စိတ္ေတြက တဆတ္ဆတ္၊ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကာရန္ေတြက တလွပ္လွပ္…

ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ကြန္ျပဴတာေရွ႔ထိုင္ျပီး ေရးမယ္ၾကံေတာ႔ အေတာင္က်ိဳးေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ပ်ံခ်င္တုိင္း မပ်ံႏုိင္၊ ေတာင္ေ၀ွးလဲလုိ႔ မထႏုိင္တဲ႔ ဖုိးသူေတာ္လုိ မရႈႏုိင္မကယ္ႏုိင္၊ ပင္႔ကူအိမ္မွာ ျငိတြယ္ေနတဲ႔ ပုိးဖလံလုိ မလူးႏုိင္မလြန္႔ႏုိင္နဲ႔ မႈိင္ေတြျပီး ထုိင္ေလေနရတဲ႔ ညေပါင္းလည္း မနည္းေတာ႔ပါဘူး…

မနာလုိျဖစ္မိပါတယ္..