အေမာေဖာက္ေနတဲ႔ နာရီတစ္လုံးအေၾကာင္း...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း နာရီတစ္လုံးကုိ ဒီတုိင္းထုိင္ၾကည္႔ေနရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းေနတတ္ေသးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလးကဲ႔သုိ႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္တခ်က္ခ်က္ျဖင္႔ ေတာက္ေတာက္တက္တက္ သြားလာေနေသာ စကၠန္႔လက္တံငယ္ေလး၊ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းအလား ၀င္႔ထယ္ၾကီးမားေသာ ကၠဳေျႏၵပန္းၾကီးပန္ဆင္လ်က္ ရပ္ေနသလုိလုိ၊ သြားေနသလုိလုိ ဟန္မူပုိေနေသာ  မိနစ္လက္တံလတ္၊ ထုိမွတဆင္႔ ပကတိျငိမ္သက္ေနသည္အလား ထင္မွတ္မွားေစရသည္႔ အဂၢမေဟသီ ထိပ္သီး နာရီလက္တံၾကီး….

  

နာရီဟုဆုိလုိက္သည္ႏွင္႔ သူ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေျပး၀င္လာခဲ႔သည္က ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးမွ ဒုိင္ခြက္အၾကီးၾကီးျဖင္႔ နာရီၾကီးျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ကုိယ္တုိင္ ခရီးသြားလာခဲ႔သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နယ္မွ အမ်ိဳးမ်ား အိမ္ျပန္သည္ကုိ လုိက္ပုိ႔သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးသုိ႔ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ခဲ႔သည္။

ထုိစဥ္က ယခုကဲ႔သုိ႔ ေရာင္စုံ တီဗြီမ်ား၊ အေသြးစုံ ေၾကာ္ျငာ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ျမင္ရေလ႔ မရွိေသးေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ကေလးတုိ႔ ဘာသာဘာ၀ ဘူတာရုံၾကီးတစ္ဖက္သုိ႔ ေျပးလုိက္၊ ဆုိင္တန္းမ်ားကုိ လုိက္ၾကည္႔လုိက္၊ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ႔လွ်င္ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးမ်ား ခပ္ျမန္ျမန္လွန္ေလွာၾကည္႔ရႈလုိက္၊ အရုပ္မ်ားခ်ိတ္ထားသည္႔ ဆုိင္မ်ားေတြ႔လွ်င္ ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားျဖင္႔ အရုပ္ၾကီးုမ်ားကုိ ေငးေမာၾကည္႔ရႈလုိက္ျဖင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္။

စူးစမ္းေလ႔လာစရာမ်ား ကုန္သေလာက္ရွိသြားလွ်င္ေတာ႔ အေမ႔ေဘးတြင္ အသာေခြ၀င္ထုိင္ကာ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွ တဲြေလာင္းခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ဘူတာရုံမွ နာရီၾကီးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနတတ္သည္။ ဒုိင္ခြက္ အျဖဴခံတြင္ စာလုံးအမည္း၊ လက္တံအမည္းၾကီးမ်ားျဖင္႔ နာရီၾကီး၏ အသြင္သ႑ာန္က ခက္ထန္ ေနတတ္သည္။ ထူးျခားသည္က အႏွီနာရီၾကီးတြင္ စကၠန္႔လက္တံ မပါျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ စကၠန္႔ ေျခာက္ဆယ္ ျပည္႔သြားသည္႔ အခ်ိန္တိုင္း မိနစ္လက္တံၾကီးက ‘တစ္’ ခနဲ ေရြ႔သြားတတ္သည္။ ျဖည္းညွင္းစြာ ေရႊ႔လ်ားတတ္ေသာ မိနစ္လက္တံမ်ားကုိသာ ျမင္ေနက်ျဖစ္သူအတြက္ တုန္ခနဲ သိသိသာသာေရြ႔သြားေသာ မိနစ္လက္တံအၾကီးၾကီးကုိ ျမင္ရသည္က တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ထူးျခားေနတတ္သည္။

သူငယ္စဥ္က ဘူတာရုံတြင္ ေရႊ႔လ်ားေနေသာ နာရီၾကီးတစ္လုံးကုိ အေၾကာင္းမဲ႔ အၾကာၾကီး ေငးေမာၾကည္႔ရႈေနခဲ႔ဖူးသည္။

ကေလးငယ္တုိ႔ဘ၀တြင္ မိမိတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈေလးမ်ားကုိ အတန္းေဖာ္မ်ားကုိ ၾကြားေလ႔ရွိတတ္ၾကသည္။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ အတန္းေဖာ္တစ္ခ်ိဳ႔က လူရည္တတ္သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ခလုတ္ေျခာက္ခုပါေသာ သံလိုက္ကြန္ပါဗူးေလးမ်ားကုိ အတန္းေဖာ္မ်ားက ထုတ္ျပတတ္ၾကေသးသည္။ သူ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ႔ေသးသည္က သစ္ကုလားအုတ္ ခဲတံခၽြန္စက္ေလးႏွင္႔ မစ္ကီေမာက္စ္အဖုံးပါ လက္ပတ္ နာရီေလးတစ္လုံးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က အိမ္ကုိေရာက္ေတာ႔ အေဖ႔ကုိ ပူဆာျဖစ္ေသးသည္။

“မင္းမွာ ခၽြန္စက္ေတြရွိရဲ႔သားနဲ႔ အဲဒါကုိ ဘာလုိ႔လုိခ်င္တာလဲ. ခုိင္တာလည္းမဟုတ္ဘူး. အလွလုပ္ထားတာ. မေကာင္းဘူး.”

သူမေက်နပ္ပါ. သုိ႔ေသာ္ သူဘာမွမတတ္ႏုိင္ခဲ႔႔ပါ.

နာရီႏွင္႔ပတ္သက္၍ေတာ႔ ကတိတစ္ခု သူရခဲ႔သည္။ တတိယတန္းစာေမးပဲြတြင္ အဆင္႔ (၁)မွ (၃) အတြင္း ၀င္ေအာင္ၾကိဳးစားမည္ဟု ကတိေပးလွ်င္ ၀ယ္ေပးမည္တဲ႔.

သူကလည္း ကတိတည္ခဲ႔သည္။ အေဖကလည္း ကတိတည္ခဲ႔သည္။

ထုိႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္က နာရီအသစ္စက္စက္ေလးကုိ ၀တ္လွ်က္ အေဖ႔ဇာတိ နတ္ကန္ရြာေလးသုိ႔ ရထားစီးျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ ဘူတာၾကီးမွအထြက္တြင္ နာရီမ်ားဆဲြၾကဳိးမ်ားကုိ ရထားေအာက္မွ လွမ္း၍ ဆဲြျဖဳတ္လုတတ္သည္႔ အက်င္႔ရွိသည္မို႔ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကုိ သတိထားရန္ အေဖ႔အသိဦးေလးၾကီးက ေျပာသည္။

“ဆဲြၾကိဳးကေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ. နာရီကုိက် ဘယ္လုိျဖဳတ္လုတာတုန္း”

အစ္ကုိျဖစ္သူ၏ အေမးကုိ ဒုန္းေ၀းရန္ေကာဟု တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔လုိက္ျပီး မိမိ၏ ဘယ္ဖက္လက္ကေလးကုိ ရထားျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္သုိ႔ အနည္းငယ္ထုတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ကုိေအာ္ေျပာလုိက္သည္။

“ဒီမွာေလကြာ… မင္းလက္က ဒီလုိေလး ထုတ္ထားတယ္. အဲဒါကုိ ေအာက္ကေန ဒီလုိ..”

သူ႔စကားမဆုံးခင္မွာပဲ သူ႔လက္ပတ္နာရီေလးက သူ႔လက္ေပၚမွ ၾကဳိးေလးျပဳတ္ကာ လႊတ္ခနဲ ေလွ်ာက်သြားခဲ႔သည္။

အကုန္လုံး “ဟာ” ခနဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာ အရမ္းပ်က္ေနခဲ႔သည္ကုိ သူသတိထားမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မ်က္၀န္းေထာင္႔မွ မ်က္ရည္စမ်ား စုိ႔တက္လာခဲ႔သည္ထိ ၀မ္းနည္းသြားခဲ႔မိသည္။ ျမင္ႏုိင္ေတာ႔မည္ မဟုတ္မွန္း၊ ျပန္ရႏုိင္ေတာ႔မည္ မဟုတ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ နာရီေလးျပဳတ္က်သြားေသာ ေနရာေလးက ရထားေနာက္တြင္ တရိပ္ရိပ္ျပတ္က်န္ခဲ႔သည္ကုိ သူ၀မ္းနည္းစြာ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိသည္။

အေဖ႔အသိဦးေလးၾကီးက သူ႔အတြက္ နာရီတစ္လုံး အစားျပန္၀ယ္ေပးမည္ဟု ေျပာသည္။ အစ္ကုိကလည္း သူ႔ေက်ာကုိ အသာပုတ္လ်က္ အားေပးသည္။ သူေခါင္းငု႔ံလ်က္ တစ္ကုိယ္လုံးထူပူေနခဲ႔သည္။ မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ လ်င္ျမန္စြာပုတ္ခတ္လ်က္ မ်က္ရည္စမ်ားကုိ အႏုိင္ႏုိင္လုိက္သိမ္းေနခဲ႔ရသည္ အေတြ႔အၾကဳံသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔အတြက္ အဆန္းမဟုတ္ခဲ႔ေတာ႔ေပ….

သူငယ္စဥ္က ဆုံးရႈံးသြားေသာ ဆုရနာရီေလးတစ္လုံးအတြက္ ခရီးလမ္းတစ္ခုလုံး ပူေဆြးေသာကေရာက္ခဲ႔ရဖူးသည္။

လူပ်ိဳေပါက္ဘ၀တြင္မူ သူ႔အတြက္ နာရီက မရွိမျဖစ္ အေဖာ္မြန္တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ အိမ္မွာလည္း နာရီတၾကည္႔ၾကည္႔၊ ေက်ာင္းမွာလည္း နာရီတၾကည္႔ၾကည္႔၊ အျပင္မွာလည္း နာရီတၾကည္႔ၾကည္႔၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ခဲ႔လွ်င္လည္း နာရီတၾကည္႔ၾကည္႔၊ ေနာက္ဆုံး အိပ္ရာ၀င္ခါနီးေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္လဲ သိရေအာင္ နာရီကုိ ၾကည္႔လုိက္ေသးသည္။ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ နာရီကုိ သူအသုံးအျပဳဆုံးပင္ျဖစ္လိမ္႔မည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း အစမ္းစာေမးပဲြမ်ား ေျဖၾကည္႔ျခင္း၊ စာစီစာကုံးမ်ား ေရးက်င္႔ျခင္း စသည္ျဖင္႔ နာရီကုိၾကည္႔လွ်က္ အလုပ္လုပ္ရာမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ နာရီကုိ ခဏခဏၾကည္႔တတ္သည္႔ အက်င္႔ကုိ သူရလာခဲ႔သည္။ ထုိအက်င္႔ကုိေဖ်ာက္ရန္ သူဘာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းမည္လဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ နာရီကုိ မပတ္ေတာ႔လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု သူဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။

နာရီမပတ္ေတာ႔သည္႔အတြက္ နာရီကုိ ခဏခဏၾကည္႔စရာမရွိေတာ႔ပါ. ထုိ႔အတြက္ တစ္မ်ိဳးစိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ သုိ႔ေသာ္ တျပိဳင္တည္းတြင္ အခ်ိန္ကုိ သိလိုသည္႔အခါတုိင္း ေဘးမွျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္ကုိ ေမးရျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ မေမးခ်င္လွ်င္ သူလက္လဲႊသြားသည္ကုိ စူးစူးရွရွ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔လ်က္ နာရီကုိ လွမ္းၾကည္႔ရျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ေရႊဆုိင္စသည္တုိ႔ထဲသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လ်က္ နာရီလွမ္းၾကည္႔ရျခင္းကုိလည္းေကာင္း သူစက္ဆုပ္လာမိျပန္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူနာရီျပန္ပတ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ခဏခဏမၾကည္႔ရဟု ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တင္းၾကပ္စြာ သတိေပးထားသည္။

အခ်ိန္ေလးစားတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔သည္မွာလည္း သူ၏ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ခ်ိန္းဆုိထားေသာေနရာတစ္ခုသုိ႔ အနည္းဆုံး ၁၀ မိနစ္ခန္႔ ေစာေရာက္ေနေစရန္ သူ႔နာရီကုိ ၁၀ မိနစ္ျမန္ထားသည္႔ အက်င္႔ကုိ သူရလာခဲ႔သည္။

“၁၀ မိနစ္ျမန္ထားတဲ႔ ကုိယ္႔နာရီေလး… တကယ္တမ္း သုံးလုိ႔မရဘူးကြယ္…” ဟု မ်ိဳးေက်ာ႔ျမိဳင္က ေရးစပ္သီဆုိလာေတာ႔ ငါ႔လုိလူေတြ နာမည္ၾကီးေတြမွာေတာင္ ရွိေသးတာပဲဟု မဆီမဆုိင္ ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္ခ်င္သြားေသးသည္။

သု႔ိေသာ္ ျပႆနာက မၾကာခင္တြင္ အသစ္အစျပဳျပန္သည္။ ၁၀ မိနစ္ျမန္ထားျပီးခါမွ ၁၀ မိနစ္ပုိေနာက္က်လာတတ္သည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။ “ငါ႔နာရီက ၁၀ မိနစ္ျမန္ထားတာပဲ” ဆုိေသာ အေတြးက အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ျမန္ဆန္ေစမည္႔အစား ပုိမုိေႏွးေကြး အခ်ိန္ဖင္႔ေလးေစလာသည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။ ထုိ႔အျပင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က အခ်ိန္ေမးတုိင္း ၁၀ မိနစ္ေနာက္က်ျပီး ျပန္ေျပာရသည္ကုိလည္း စိတ္ပ်က္လာမိျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔နာရီကုိ ၁၀ မိနစ္ျမန္ထားျခင္းကိစၥသည္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ပဲြျပီးမီးေသ ျဖစ္သြားရျပန္ေလသည္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ နာရီေရာဂါက တစ္မ်ိဳးထလာျပန္သည္။ ဆီကုိမွ၊ ဆီတီဇင္မွ၊ ကြာ႔ဇ္ဆုိ သိပ္မေကာင္းဘူး… ရုိးလက္စ္ဆုိရင္ေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…

အက်ၤီလက္ရွည္ေလး၀တ္လ်က္၊ ေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း အက်ၤီအိတ္ထဲထုိးထည္႔ကာ အေကာင္းစားနာရီၾကီးမ်ား ၀တ္ထားတတ္ေသာ ဘီးဇီးနက္မန္းန္မ်ားကုိ သူအားက်လာခဲ႔သည္။ တစ္ေန႔အသုံးျပဳရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ကာ သူစုထားေသာ ေဘာလ္ပင္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ား ရွိသည္။ မရွိသည္က နာရီ. 

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ အေကာင္းစားနာရီတစ္လုံး သူပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဦးမည္ဟု အိပ္မက္မက္ေနခဲ႔ဖူးသည္။

တေလာက လူမ်ိဳးျခား အသိတစ္ေယာက္ႏွင္႔ စကားစပ္မိ၍ ကမၻာႏွင္႔တ၀ွမ္းကုိ ရုိက္ခတ္ေနေသာ စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကီး အေၾကာင္း မမွီမကမ္းျဖင္႔ လက္လွမ္းကာ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ခဲ႔သည္။

“ကမၻာေပၚမွာ စီးပြားေရး အတည္ျငိမ္ဆုံး ႏုိင္ငံ ဘယ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္မယ္လုိ႔ မင္းထင္လဲ.”

ႏုိင္ငံၾကီးေပါင္းမ်ားစြာ၏ နာမည္က သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ဓာတ္ပုံဆရာေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဖလက္ရွ္ဂန္းမ်ား တျပိဳင္တည္းပြင္႔သြားသလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္စီးဆင္းသြားၾကသည္။

ႏုိင္ငံနာမည္ ၁၀ ခုခန္႔မနည္း ေျပာျပီးေသာအခါ သူ႔မိတ္ေဆြက သူ႔ကုိ ျပဳံးလ်က္ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည္႔သည္။

“မင္း အံ႔ဩသြားမလားပဲ. ဆြစ္ဇာလန္ကြ”

“ဟာဗ်ာ” (ဟာဗ်ာ ဆုိသည္မွာ ျမန္မာႏုိက္ေဇးရွင္း လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ႔ ထုိအခ်ိန္က သူေျပာမိခဲ႔သည္မွာ “အာယူဆီးရီးယပ္စ္ မန္းန္” ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။)

“ေသခ်ာတာေပါ႔ကြာ… ဒီေကာင္ရဲ႔ ထူးျခားခ်က္က International Banking ပဲကြ. ႏုိင္ငံတကာမွာရွိတဲ႔ စီးပြားေရးသမားၾကီးေတြ၊ ၾကီးၾကီး မာစတာေတြမွန္သမွ် ဆြစ္ဇာလန္မွာ ဘဏ္အေကာင္႔ ဖြင္႔ထားဖုိ႔ဆုိတာ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းထက္မနည္း ေသခ်ာတယ္.”

“ယူႏုိး၀ွက္. ခင္ဗ်ားသိလားဗ်..”

သူ႔မိတ္ေဆြက ဘာလဲဆုိေသာ အေမးျဖင္႔ ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ သူက ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသခ်ာသည္႔ ဟန္ျဖင္႔ အားရပါးရ ေျပာထည္႔လုိက္သည္။

“ဆြစ္ေတြက နာရီလုပ္တာမွာ နာမည္ၾကီးပဲဗ်. ကမၻာေပၚမွာ နာမည္အၾကီးဆုံး၊ တန္ဖုိးအၾကီးဆုံး နာရီေတြကုိ ဆြစ္ေတြက ထုတ္လုပ္ေနခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ႔ဘူး. ဒါဟာလည္း သူ႔ႏုိင္ငံရဲ႔ ပင္မစီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီး တစ္ခုပဲ မဟုတ္ဘူးလား.”

“ရုိက္တ္. မင္းေျပာတာမွန္တယ္. ငါဘာလုိ႔ မစဥ္းစားမိတာပါလိမ္႔.”

သူ႔မိတ္ေဆြက တစ္ခ်က္ျငိမ္ျပီး သူ႔စကားကုိ ထပ္ဆက္သည္။

“ဒါေပမယ္႔ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြ တြင္က်ယ္လာျပီးေနာက္ပုိင္းမွာ လူေတြ နာရီပတ္တဲ႔ အေလ႔အထ နည္းလာတယ္. ငါလည္း အစက နာရီကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ပတ္ခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ အခု နာရီကုိသိခ်င္ရင္ ဖုန္းကုိပဲ ထုတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔တယ္. ငါ႔လုိလူမ်ိဳးေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိေနမယ္ မေျပာႏုိင္ဘူး. ဒါဟာလည္း နာရီေစ်းကြက္ကုိ အၾကီးအက်ယ္ ထုိးႏွက္မႈတစ္ခု ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္ကြ.”

သူ႔မိတ္ေဆြက စကားကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ရင္း နာရီပတ္မထားေသာ သူ႔လက္ကုိ အကဲခတ္သလုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔သည္။

ေခါင္းတစ္ခ်က္ အားရပါးရ ညိတ္လုိက္ရင္း သူျပန္ေျပာလုိက္မိသည္။

“ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္က နာရီကုိ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ပတ္ခဲ႔တယ္. အခုေနာက္ပုိင္း နာရီကုိ လက္ေပၚတင္ထားရတာကုိက စိတ္ကုိ က်ဥ္းၾကပ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ခံစားမိလာတာေၾကာင္႔ မပတ္ျဖစ္ေတာ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားျပီဗ်.”

သူ႔မိတ္ေဆြက အားရသြားဟန္ျဖင္႔ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္သည္။ ေမးေစ႔ကုိလည္း ပြတ္ရုံတင္မက လက္ညွိႈးေလးျဖင္႔ တစ္ခါတစ္ခါ တဆတ္ဆတ္ အသာေလး ရုိက္ေနလုိက္ေသးသည္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း နာရီတစ္လုံးကုိ ဒီတုိင္းထုိင္ၾကည္႔ေနရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းေနတတ္ေသးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလးကဲ႔သုိ႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္တခ်က္ခ်က္ျဖင္႔ ေတာက္ေတာက္တက္တက္ သြားလာေနေသာ စကၠန္႔လက္တံငယ္ေလး၊ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းအလား ၀င္႔ထယ္ၾကီးမားေသာ ကၠဳေျႏၵပန္းၾကီးပန္ဆင္လ်က္ ရပ္ေနသလုိလုိ၊ သြားေနသလုိလုိ ဟန္မူပုိေနေသာ  မိနစ္လက္တံလတ္၊ ထုိမွတဆင္႔ ပကတိျငိမ္သက္ေနသည္အလား ထင္မွတ္မွားေစရသည္႔ အဂၢမေဟသီ ထိပ္သီး နာရီလက္တံၾကီး….

ကမၻာ႔စီးပြားေရးကုိလည္း ဟုိက္စပိဒ္ျဖင္႔ နာလန္ထူလာေစခ်င္ပါသည္။ ဆြစ္ေတြကုိလည္း အားနာပါသည္။ သူ နာရီမပတ္ျဖစ္ေတာ႔သည္မွာ အေတာ္ၾကာပါျပီ….

(ေရခဲငွက္)