ဆရာေန၀င္းျမင္႔၏ သရုပ္ေဖာ္အေရးအသားက ေျပာင္ေျမာက္လွသည္။ စာဖတ္သူကုိယ္တုိင္ လွည္းအုပ္ၾကီး ျပိဳဆင္းလာ သည္ကုိ ျမင္လုိက္ရသလုိ၊ တေဟးေဟး ေအာ္သံမ်ားက နားထဲသု႔ိ အလုံးအရင္း ၀င္ေရာက္လာသလုိ၊ ႏြားမ်ား၊ ၾကိမ္တံေျမွာက္ထားၾကသည္႔ လွည္းေမာင္းသူမ်ား၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေနာက္မွ ဖုန္လုံးၾကီးမ်ား၊ ၀င္းပရႊင္ပ်ေနၾကသည္႔ ရြာသူရြာသားမ်ားက ျမင္ကြင္းထဲတြင္ အထင္အရွားေပၚလြင္လာသည္။
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ေခတၱပိတ္လုိက္ရင္း စကားလုံးအခ်ိဳ႔ကို တီးတုိးေရရႊတ္မိသည္။
“လွည္း”….“ရြာ”…. “အညာ”……
သူငယ္ငယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ အေတာ္ေပ်ာ္သည္။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တုိင္း အေဖက သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကုိရင္၀တ္ခုိင္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဘုရားစာတက္ခုိင္းတတ္သည္။ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းၾကီးကုိ အူတုန္သဲတုန္ေအာင္ ေၾကာက္တတ္ၾကေသာ္လည္း အေဖတုိ႔ရြာကို သြားရေတာ႔မည္ ဆုိတုိင္း သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အျမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ၾကသည္။
အေဖတုိ႔ရြာသည္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္း ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔နယ္အတြင္းမွ မထင္မရွား ေက်းလက္ ေတာရြာေလး တစ္ရြာ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွ ညေနထြက္သည္႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလးအဆန္ အျမန္ရထားၾကီးကုိ စီးလွ်င္ သဲေတာျမိဳ႔ကေလးသုိ႔ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ရထားဆုိက္သည္။ သဲေတာျမိဳ႔ကေလးက ၾကားဘူတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔ ရထားက ၾကာၾကာရပ္ေလ႔မရွိ။
ဘူတာသုိ႔ ရထားမဆုိက္မီကတည္းက ရထားေပၚမွ လူမ်ားက လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ သဲေတာဘူတာတြင္ ဆင္းမည္႔သူမ်ားကလည္း ကုိယ္႔အထုပ္ကိုယ္ဆဲြလုိဆဲြ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္႔သူမ်ားကုိ ႏႈိးလုိႏႈိးႏွင္႔ ႏုိးၾကားထၾကြ ေနတတ္ၾကသလုိ ဘူတာတြင္ မဆင္းမည္႔သူမ်ားကလည္း ကုိယ္႔အထုပ္ကုိယ္ပိုက္လ်က္၊ ကုိယ္႔ပစၥည္းေသတၱာမ်ားကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည္႔လ်က္ သတိ၀ီရိယျဖင္႔ ႏုိးထေနတတ္ၾကသည္။ ျခဳံေျပာရလွ်င္ ေဘးတြင္ ခရီးသြားေဖာ္ပါသည္႔ မိသားစုမ်ားမွအပ ရထားတစ္တဲြလုံးနီးပါး စိတ္လႈပ္ရွားေနတတ္ၾကသည္႔ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
“ေဘာ္…… ဘူး….. ေဘာ္….”
ရထားကဆဲြလိုက္သည္႔ ဥဩသံသည္ ရထားေပၚပါလာသည႔္ ခရီးသည္မ်ားအတြက္လည္း ျဖစ္သည္။ ဘူတာတြင္ ေစာင္႔ဆုိင္းေနသည္႔ ခရီးသည္မ်ား၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထုိး ေစ်းသည္မ်ားအတြက္လည္း ျဖစ္သည္။ ရထားအရွိန္က တျဖည္းျဖည္းေႏွးလာသည္။
ျပတင္းတံခါးမွ ဘူတာဖက္သုိ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ သူေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနျဖစ္သည္။ မ်ားျပားလွသည္႔ လူအုပ္ၾကီးထဲတြင္ မိမိတုိ႔ကုိ လာၾကိဳမည္႔သူကုိ ရွာရသည္မွာ လြယ္ေတာ႔မလြယ္လွ။ ရထားေပၚမွ သူမ်ားကလည္း ျပတင္းေပါက္မွ ေအာက္ဖက္ကုိ စုိးရိမ္တၾကီးျဖင္႔ ရွာေဖြေနၾက၊ ရထားေအာက္မွ သူမ်ားကလည္း ရထားေပၚကုိ အေမာတေကာျဖင္႔ ေမာ႔ၾကည္႔ေနၾက၊ ရထားမဆုိက္ခင္ကတည္းက ပစၥည္းမ်ားကုိ ျပတင္းေပါက္မွ ပစ္တင္ကာ ရထားႏွင္႔အတူ ေျပးလုိက္လာၾကသည္႔ ကုန္ထမ္းသမားမ်ားကလည္း ေခၽြးသံမ်ားရႊဲနစ္ကာ ေဟာဟဲေဟာဟဲျဖင္႔ ေဘးျပတင္းေပါက္မွ ကပ္ပါလာၾက၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထုိး ေစ်းသည္ေလးမ်ားကလည္း ကုန္ထမ္းသမားမ်ားႏွင္႔အတူ အေရာေရာအေထြးေထြး ေျပးလုိက္ေနၾကျဖင္႔ ဘူတာရုံသည္ ေခတၱကမၻာပ်က္ေနခဲ႔သည္။ ရထားက ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ရပ္မည္ဆုိေတာ႔လည္း သူသူကုိယ္ကုိယ္ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားတုိးေ၀ွ႔ႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်မည္ မဟုတ္ေပလား။
“ကုိမုိး!!! ဒီမွာ ဒီမွာ ကုိမုိး….”
လက္လည္းျပ အသံကုန္လည္း ဟစ္ေအာ္လုိက္ေတာ႔ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တစ္ေယာက္က လက္ျပန္ျပသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ အေနာက္ဖက္ကုိ လွည္႔ျပီး အေမ႔ကုိ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။
“အေမ.. ကုိမုိးနဲ႔ ကုိေထြး လာၾကိဳတယ္.”
အေမက ခုမွ စိတ္ေအးသြားသလုိ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ဟင္းခနဲခ်သည္။ အေမ႔ဆီမွ ပစၥည္းမ်ား၊ ျခင္းမ်ားကုိ မႏုိင္မနင္း ကူသယ္ေပးကာ ရထားတံခါးေပါက္ဖက္သုိ႔ ထြက္ရန္တာစူလုိက္ၾကသည္။ ကုိယ္႔ေရွ႔တြင္ ဆင္းမည္႔သူမ်ားကလည္း တန္းစီလ်က္ ရပ္ေနၾကသည္။ အထုပ္မ်ား၊ ျခင္းေတာင္းမ်ား၊ ဟင္းနံ႔ထမင္းနံံ႔၊ ေခၽြးနံ႔ လူနံ႔ေပါင္းစုံျဖင္႔ ေရာေထြးယွက္တင္ေနေသာ ရထားတဲြၾကီးေပၚက ဆင္းခြင္႔ရလုိက္ျခင္းသည္ လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ရထားေပၚမွ အဆင္း ၊ ကြင္းျပင္မ်ားဖက္မွ ျဖတ္တုိက္လာသည္႔ ေ၀လီေ၀လင္း ေလျပည္ေလညွင္းကုိ ေခတၱရႉရႈိက္ခြင္႔ ရျခင္းက ဆီးၾကိဳမႈတစ္ခုျဖစ္သည္။
ရထားေပၚမွ အဆင္းတြင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးသတိထားရသည္။ မိမိစီးလာသည္႔ ရထားတဲြက ဘူတာရုံထဲတြင္ ရပ္ထားမိသည္ဆုိလွ်င္ မဆုိးလွ။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲ ဘူတာပလက္ေဖာင္းအေက်ာ္တြင္ ရပ္ထားမိပါက ရထားေလွကားႏွင္႔ ေျမၾကီးသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး အလွမ္းကြာေနတတ္သည္။ ေလာေလာေလာေလာျဖင္႔ ဆင္းမိသည္႔ ခရီးသည္အခ်ိဳ႔ ေျခေခါက္လဲတတ္ၾကသည္။ သားအမိသုံးေယာက္ သတိထားဆင္းျပီး ရထားေနာက္မွ ေျပးလုိက္လာသည္႔ ကုိမုိးႏွင္႔ကုိေထြးကုိ ေစာင္႔ေနလုိက္ၾကသည္။
“အၾကီး… ေနေကာင္းလား… အေမက လာၾကိဳခုိင္းလုိက္လုိ႔”
ကုိမုိးတုိ႔ ကုိေထြးတုိ႔က အေမ႔ကုိ ၾကီးၾကီးဟုမေခၚ. အၾကီးဟုေခၚသည္။ သူတုိ႔မိသားစုႏွင္႔ အေဖတုိ႔က သိခဲ႔သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာျပီဟု ဆုိသည္။
လူအုပ္ၾကီးကုိ တုိးေ၀ွ႔ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ႔ျပီး ျမင္းလွည္းဂိတ္နားတြင္ ရပ္ထားေသာ စက္ဘီးမ်ားရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ ၾကသည္။ ျမင္းလွည္းသမားမ်ားက “သဲေတာလား ၀မ္းတြင္းလား..” စသည္ျဖင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေမးကာ အနားတြင္ ကပ္ပါလာၾကသည္။ အေမက ဘာမွမေျပာ၊ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္ခါသည္။ ေလးငါးခြန္းေလာက္ေမးျပီး အေၾကာင္းထူးပုံမရေတာ႔ ျမင္းလွည္းဆရာတုိ႔ ေနာက္ခရီးသည္တစ္ေယာက္ဆီ အာရုံေျပာင္းသြားၾကသည္။
အေမက သြားေနသည္႔ စက္ဘီးေပၚ ခုန္မတက္္တတ္ပါ။ ကုိမုိးက စက္ဘီးကုိ ထိန္းထားေပးစဥ္ ေနာက္ထုိင္ခုံေပၚ အရင္တက္သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ျခင္းေတာင္းထဲထည္႔၊ ျခင္းေတာင္းကုိ ေပါင္ေပၚတင္လ်က္ ထုိင္ခုံေပၚတက္ထုိင္ လုိက္သည္။ သူက ကုိေထြးစက္ဘီး၏ ေရွ႔ဘားတန္းေပၚတြင္ တင္ပါးလဲႊထုိင္သည္။ စက္ဘီးထြက္ေတာ႔ သူ႔အစ္ကိုက ေနာက္မွ ေျပးလုိက္တက္သည္။
ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနသည္႔ ဘူတာၾကီးႏွင္႔ ေ၀းကြာလာ၍ထင္႔၊ ပတ္၀န္းက်င္က စိတ္ထဲတြင္ ခါတုိင္းထက္ ပိုမုိ ျငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနသလုိ ခံစားရသည္။ စက္ဘီးကုိ အားစုိက္နင္းေနသည္႔ ကုိေထြး၏ အသက္ရႉသံ၊ ဆီထည္႔ထားပုံရသည္႔ စက္ဘီးခ်ိန္းၾကိဳးမွ တစ္တစ္တစ္တစ္ ျမည္သံ၊ ေဘးမွ ပန္းတက္သြားသည္႔ ျမင္းလွည္းမွ တခြပ္ခြပ္ ခြာသံတုိ႔ျဖင္႔ သဲေတာျမိဳ႔ေလး၏ မနက္ခင္းသည္ အထီးက်န္မေနေၾကာင္း သက္ေသျပေနခဲ႔သည္။
စကားတေျပာေျပာျဖင္႔ သဲေတာအထကေက်ာင္းၾကီးကုိေက်ာ္ေတာ႔ ေဘးမွ ကပ္ပါလာသည္႔ ကုိမုိးကုိ လွမ္းေအာ္ျပီး ေမးျဖစ္သည္။
“ကုိမုိးတုိ႔ ေဘာလုံးကန္ၾကေသးလား”
“ကန္တာေပါ႔ကြ.”
ဤသုိ႔ျဖင္႔ ခရီးတစ္၀က္သည္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း၊ က်န္ခရီးတစ္၀က္သည္ ေဘာလုံးအေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြမ်ား အေၾကာင္း စကားေဖာင္ဖဲြ႔ရင္း မိမိတုိ႔ ေခတၱနားေနမည္႔ ေနရာေလးသို႔ ေရာက္လာခဲ႔ၾကသည္။
စက္ဘီးေပၚမွ အဆင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးသုိ႔ အ၀င္ ၀၀ဖုိင္႔ဖုိင္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ဆီသုိ႔ အေျပးလာျပီး သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆဲြညွစ္သည္။
“ေကာင္ေလး.. ထြားလာလုိက္တာ. မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူး”
မ်က္ရည္ေလး၀ဲလ်က္ သူ႔ကုိၾကည္႔ျပီးေျပာေနေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ ရင္ခြင္ထဲ ပါးအပ္လ်က္ ခါးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေပြ႔ဖက္ထားမိသည္။
“အန္တီေပြးၾကီးးးး”
….
အန္တီေပြးၾကီး ေဖ်ာ္တုိက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ပူပူေလး၊ ကုိမုိးကုိယ္တုိင္ ဖုတ္ေပးေသာ နံျပားေထာပတ္သုတ္တုိ႔က ခရီးပန္းျပီး ဆာေလာင္လာေသာ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္အတြက္ နတ္သုဒၶါသဖြယ္ ျဖစ္သည္။
အန္တီေပြးၾကီးတြင္ သားငါးေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကုိသိန္းႏုိင္၊ ကုိေက်ာ္စုိးႏုိင္၊ ကုိမုိး၊ ကုိႏုိင္၀င္း၊ ကုိေထြး၊ မခ်ိဳတုိ႔ျဖစ္ျပီး အန္တီေပြးၾကီး၏ အမ်ိဳးသားက ၀မ္းတြင္းမီးသတ္မွ အရာခံဗိုလ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အန္တီေပြးၾကီးကုိ ဘာေၾကာင္႔ ေဒၚေပြးၾကီးဟု ေခၚလဲသူမသိ. သူသိသည္က အန္တီေပြးၾကီးသည္ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေသာ၊ စိတ္သေဘာထားျပည္႔၀ေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔အမ်ိဳးသားနာမည္ကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားမ်ားက အန္တီေပြးၾကီးကုိ စခ်င္လွ်င္ လမ္းတစ္ဖက္မွ ေအာ္ေျပာျပီး ထြက္ေျပးသြားေလ႔ရွိသည္။
“ဟုိမွာ မေပြး မေပြး… ေက်ာက္ခဲႏွင္႔ထု. ေက်ာက္ခဲႏွင္႔ထု….”
အန္တီေပြးၾကီး၏ အမ်ိဳးသားနာမည္ကား ဦးေက်ာက္ခဲ ဟူ၏…
အန္တီေပြးၾကီး၏ သမီး မခ်ိဳမွာလည္း အေမတူသမီးဟု ေခၚရမည္ ထင္သည္။ စိတ္ထားအလြန္ျပည္႔၀သည္။ မ်က္ႏွာထား အျမဲခ်ိဳလြင္ေနသည္ကုိက သူ႔နာမည္ႏွင္႔ လိုက္ဖက္လွသည္။ ကူညီတတ္သည္။ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက သူမငယ္စဥ္ကတည္းက ေဆးထုိးမွား၍ ပုိလီယိုေရာဂါျဖစ္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလုံး မသန္ေတာ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလးျဖင္႔ ဟုိမွဒီမွ သြားလာေနတတ္ေသာ သူမကုိ ျမင္တုိင္း သူ႔ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းသည္တစ္ခုက မခ်ိဳသည္ အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အန္တီေပြးၾကီး၏ သားကုိသိန္းႏုိင္က ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔ေပၚရွိ ရုံးတစ္ရုံးမွ စာေရးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး သူ႔အမ်ိဳးသမီး မတုတ္မွာလည္း ခင္မင္ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းေသာ ၀မ္းတြင္းသူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ကုိသိန္းႏုိင္ႏွင္႔ မတုတ္တုိ႔၏ ဆုိင္ျဖစ္ျပီး အန္တီေပြးၾကီးတုိ႔ ကုိမုိးတုိ႔ ကုိေထြးတုိ႔က ဆုိင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္သည္၊ ပလာတာရုိက္သည္၊ နံျပားဖုတ္သည္၊ ဆႏြင္းမကင္းထုိးသည္။ ျပင္ပအလုပ္သမားမရွိ၊ မိသားစုစီးပြားေရးေလး တစ္ခုကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေနၾကေသာ အိမ္ေထာင္စုေလးႏွစ္ခု ျဖစ္သည္။
ေန႔ခင္းတြင္ အေမက တေရးတေမာအိပ္စဥ္ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္က ၀မ္းတြင္းမီးသတ္အေနာက္ဖက္တြင္ ရွိေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး၀င္းထဲ ေလွ်ာက္သြားလုိသြား၊ တစ္ႏွစ္တာ ခြဲြခြာထားရသည္႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကုိ လုိက္လံႏႈတ္ဆက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ လာထုိင္ေသာ ကာလသားအစ္ကုိၾကီးမ်ား၏ စကား၀ုိင္းတြင္ တုိးေ၀ွ႔နားေထာင္ျဖင္႔ ရန္ကုန္သားႏွစ္ေယာက္ အညာေလ၊ အညာေျမ၏ အေငြ႔အသက္ကုိ ခံစားသက္၀င္ေနတတ္ၾကသည္။
ေနေအးခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ အေမလည္းႏုိးျပီ။ ခရီးဆက္ရဦးေပမည္….
....
အန္တီေပြးၾကီးတုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွ သူတုိ႔ထြက္လာေတာ႔ အညာေနက ေတာက္ေလာင္စြာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳ၏။ စက္ဘီးေရွ႔ဘားတန္းေပၚတြင္ထုိင္ရင္း စက္ဘီးတစ္ခ်က္နင္းတုိင္း ထြက္ေပၚလာသည္႔ ‘စီး…စီး’ ဟူသည္႔ အသံအေၾကာင္းေမးမိေတာ႔ ကုိေထြးက ရွင္းျပသည္။
“ေနသိပ္ပူလုိ႔ ကတၱရာေတြ အရည္ေပ်ာ္တာ. စက္ဘီးတာရာနဲ႔ ကပ္ျပီး အသံျမည္ေနတာကြ…”
အေမက ထီးဖြင္႔ေဆာင္းလ်က္၊ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္က လွ်ာထုိးဦးထုပ္ေလးကိုယ္စီေဆာင္းလ်က္၊ အညာေလပူက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကုိ တုိးေ၀ွ႔လ်က္ အေဖတုိ႔ရြာကုိ ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကသည္။ ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔ေလးတြင္ ျမင္းလွည္းပဲ ရွိသည္။ ဆုိက္ကားမရွိပါ။ စတုိးဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္အေက်ာ္တြင္ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ျမင္းလွည္းဂိတ္ရွိသည္။ ထုိေနရာသည္ အေဖတုိ႔ရြာသုိ႔သြားသည္႔ ခရီးအစပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
ခရီးလမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ မရွိ၊ ရွိစရာလည္း မလိုပါ။ လမ္းတြင္ေတြ႔ရသည္႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ “နတ္ကန္ကုိ ဘယ္လုိသြားရလဲ” ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ အေမးခံရသူတုိင္းလုိလုိက သိၾကသည္။
ေညာင္ပင္ေအာက္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ကုိမုိးႏွင္႔ ကုိေထြး ေခၽြးစျပန္ေလျပီ။ နတ္ကန္ကုိ သြားသည္႔လမ္းက တရား၀င္ ေဖာက္လုပ္ထားသည္႔ လမ္းမဟုတ္၊ လမ္းအလယ္တြင္ လွည္းလမ္းေၾကာင္းရွိသည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ လူသြားႏုိင္ရုံ ေျမနီလမ္းေလးရွိသည္။ ေျမနီလမ္းေလးက ေနရာတုိင္းမရွိ၊ ရံဖန္ရံခါ ေပၚလာသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ လွည္းလမ္းေၾကာင္းႏွင္႔ ပူးေပါင္းသြားသည္၊ ရံဖန္ရံခါတြင္ သဲဖုတ္ထူထူထဲ ငုပ္လွ်ိဳးကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ေသးသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ဆူးကုိင္းပင္မ်ားကလည္း ေရာျပြမ္းေနတတ္ေသးသည္။
စက္ဘီးစီးမကၽြမ္းက်င္လွ်င္၊ ကၽြမ္းက်င္ဦးေတာ႔ လမ္းမသိလွ်င္၊ လမ္းသိဦးေတာ႔ သြားေနၾကမဟုတ္လွ်င္ လမ္းေဘးမွာ ဆူးမ်ားျဖင္႔ ျငိႏုိင္သည္။ သဲဖုတ္ထဲတြင္ စက္ဘီးနစ္ျပီး ပစ္လဲႏုိင္သည္။ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွ ေခ်ာ္က်ျပီး လွည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚသုိ႔ ျပဳတ္က်ႏုိင္သည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္အရပ္မွ လာသည္႔ စက္ဘီး၊ လူကုိ မေရွာင္တတ္ဘဲ တုိက္မိတတ္သည္။
သူအစုိးရိမ္ၾကီးလြန္းေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ရြာဖက္မွ ျမိဳ႔ေပၚသုိ႔ လာသည္႔ စက္ဘီးမ်ားေပၚတြင္ တစ္ခ်ိဳ႔က ဘက္ထရီအုိးဆယ္လုံးခန္႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခ်ိတ္ဆဲြလ်က္၊ လက္ကုိင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဘက္ထရီအုိးတစ္လုံးစီ ခ်ိတ္လ်က္ နင္းလာသူတစ္ခ်ိဳ႔ပင္ ရွိေသးသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
အငွားဘက္ထရီအုိးျဖည္႔သူမ်ားျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ။ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုအတြက္ မီးခြက္၊ ဖေယာင္းတုိင္သည္သာ အလင္းေပးေသာ ပင္ရင္းမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဘက္ထရီအုိးမ်ားထားၾကသည္။ ရြာထဲတြင္ ရွိေသာ ဘက္ထရီအုိး အငွားျဖည္႔သူမ်ားက အိမ္မ်ားတြင္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လုိက္ယူကာ ျမိဳ႔ေပၚသုိ႔ အားသြားျဖည္႔တတ္ၾကသည္။ လူႏွစ္ေယာက္တင္ရုံျဖင္႔ လွ်ာထြက္ေနေသာ ျမိဳ႔သား စက္ဘီးစီးသူမ်ားကုိ အႏွီရြာသားမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ရယ္ခုိးေနၾကေလာက္သည္။
၀မ္းတြင္းမွ နတ္ကန္သုိ႔သြားေသာ ခရီးလမ္းသည္ ေျပျပစ္သည္လည္း ရွိသည္။ ၾကမ္းတမ္းသည္လည္းရွိသည္။ ေျဖာင္႔တန္းသည္လည္း ရွိသည္။ ေကြ႔ေကာက္သည္လည္းရွိသည္။ ေခ်ာေမာသည္လည္းရွိသည္။ မတ္ေစာက္သည္လည္း ရွိသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ကားသံ၊ လူသံမ်ား ကင္းေ၀းလ်က္၊ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔၏ ဘာသာဘာ၀ ျမည္ေၾကြးသံတုိ႔ျဖင္႔ အလွဆင္လ်က္၊ လမ္းေဘး၀ဲယာရွိ လယ္ေတာယာေတာထဲမွ လယ္သမားၾကီးမ်ား၏ လယ္ထြန္သံ၊ ႏြားအားၾကိမ္းေမာင္းသံတုိ႔ျဖင္႔ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ထူးေထြဆန္းျပားလ်က္ ျမင္ျမင္သမွ် ပတ္၀န္းက်င္သည္ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔ေလသည္။
လယ္ေတာမ်ားေပၚတြင္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လ်က္ ေအာက္ကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္း ငုံ႔ၾကည္႔ေနတတ္သူမ်ားက ဧရာမ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးတုိင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေလာပိတလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရုံမွ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔သုိ႔ ျဖန္႔ထြက္သြားေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားလုိင္းၾကိဳးၾကီးမ်ားက မနီးမေ၀းတြင္ ရွိေနၾကေသာ ေက်းလက္ရြာငယ္ေလးမ်ားမွ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ဆီမီးေရာင္ေလးမ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳသြားၾကသည္။ ထုိဓာတ္အားေပးတုိင္ၾကီးမ်ားက အနီးတ၀ုိက္မွ ရြာငယ္ေလးမ်ားအတြက္မူ မေကာင္းဆုိး၀ါးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔လည္း မည္သုိ႔မွ် အက်ိဳးမခံစားရသည္႔ အျပင္ မုိးတြင္းေလတြင္းဆုိလွ်င္ လယ္ထြန္ရင္းျဖစ္ေစ၊ ေတာထဲမွ ထင္းခုတ္၀ါးခုတ္ျပီး ျပန္လာရင္းျဖစ္ေစ ထုိဓာတ္တုိင္နားေရာက္သြားတတ္ေသာ ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႔ ဓာတ္လုိက္ေသဆုံးတတ္ၾကသည္႔ ျဖစ္ရပ္မ်ားကလည္း မၾကာခဏ ရွိတတ္ေသးသည္။ ပကတိ ေအးခ်မ္း လွပေနတတ္သည္႔ ေက်းလက္ရႈခင္းႏွင္႔ အႏွီဓာတ္တုိင္ၾကီးမ်ားက အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္ႏွင္႔ ခေလာက္ဆုိသလုိပင္ ျဖစ္သည္။
၀မ္းတြင္း-နတ္ကန္ ရြာလမ္းေလးတြင္ အမွတ္အသားသုံးခု ရွိသည္။ ၀မ္းတြင္းမွ အထြက္ မၾကာမီတြင္ ေတြ႔ရေသာ ေညာင္ပင္ၾကီးက ခရီး၏ သုံးပုံတစ္ပုံ အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။ ထုိေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္သုိ႔ ျဖတ္တုိင္း သူၾကက္သီးထမိသည္။ ၾကည္႔ဦးေလ. ေခၚၾကသည္ကုိက “ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္” တဲ႔.
ယုံရခက္ခက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကလည္း ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္၏ အရွိန္အ၀ါကုိ အားျဖည္႔ေပးထားေသးသည္ တမုံ႔။
ကုိေထြးက သူၾကားဖူးသည္ကုိ ျပန္ေျပာျပဖူးသည္။
“တစ္ခါက အဲဒီ႔အပင္ေအာက္ကေန ရြာသားတစ္ေယာက္ စက္ဘီးနင္းျပီး ျပန္လာတာ. ‘ဖုန္း’ ခနဲ အေရွ႔ကေန ပိတ္ရုိက္ခံလုိက္ရသလုိျဖစ္ျပီး အပင္ေအာက္မွာ စက္ဘီးပစ္လဲသြားတယ္. အဲဒီ႔ရြာသားလည္း စိတ္တုိျပီး လဲက်သြားရက ျပန္ထ၊ သူ႔ကုိရုိက္လုိက္တဲ႔လူကုိ ျပန္ရုိက္မယ္ဆုိျပီး လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးစြပ္ျပီး တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္. ရြာသားလည္း စက္ဘီးေတာင္ ျပန္မယူႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ထြက္ေျပးတာ တန္းေနတာပဲ. ေနာက္ပုိင္း အဲဒီ႔လူ ရူးသြားတယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္. အဲဒီ႔ကတည္းက အဲဒီ႔အပင္ၾကီးကုိ ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္လုိ႔ ေခၚၾကတာ”
မည္သု႔ိဆုိေစ ထုိအပင္ေအာက္က ျဖတ္တုိင္း သူေဇာေခၽြးျပန္မိသည္။ တုိက္ဆုိင္သည္ဟု ေခၚရမည္ထင္သည္။ ထုိအပင္ေအာက္တြင္ စက္ဘီးနင္းရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ သဲမ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ေနေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ထုိအပင္ေအာက္ေရာက္တုိင္း စက္ဘီးနစ္တတ္၍ ဆင္းတြန္းသြားၾကသူက မ်ားသည္။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ဆုိေသာ္ စက္ဘီးနစ္ျပီး လဲပါက ေျမကိုင္ခံရမည္ကုိ စုိးေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ စက္ဘီးမနင္းႏုိင္ဘဲ ဆင္းတြန္းရသည္ကလည္း ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္ၾကီးအား မိမိတုိ႔က အရုိအေသျပဳေနရ သေယာင္ေယာင္။
ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္ကုိ ေက်ာ္ျပီး အေတာ္ေလး စက္ဘီးနင္းမိလွ်င္ ဇရပ္ေလးတစ္ခုကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထုိဇရပ္ေလးက လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ျပီ ဆုိသည္႔ အမွတ္အသား။ ဇရပ္ေလးကုိေက်ာ္ျပီး ၁၅ မိနစ္ခန္႔ နင္းမိလွ်င္ေတာ႔ အေရာင္ျပယ္ေနသည္႔ အုတ္ဂူေလးမ်ား၊ ေျမပုံအမွတ္အသားေလးမ်ားျဖင္႔ သခ်ၤိဳင္းငယ္တစ္ခုကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ ထုိအရာက လမ္း၏ တတိယေျမာက္ အမွတ္အသားျဖစ္ျပီး သခ်ိၤဳင္းကုိေက်ာ္လွ်င္ ရြာဦးေက်ာင္းမွ ေညာင္ပင္ၾကီးနွင္႔ မန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္ကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။ မန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္ဟု ဆုိရသည္က မန္က်ည္းပင္မ်ား တစ္ပင္ႏွင္႔တစ္ပင္၊ တစ္ကုိင္းနွင္႔ တစ္ကုိင္း ကူးလူးဆက္သြယ္လ်က္ အရိပ္ေပါင္းမုိးၾကီးကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ေနတတ္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
ရြာထဲကုိ၀င္ေတာ႔ ညေနေစာင္းျပီျဖစ္သည္။
....
ရြာအ၀င္လမ္းေလးေဘးတြင္ တစ္ရြာလုံး၀ုိင္းသုံးၾကေသာ အ၀ီစိေရတြင္းတစ္တြင္း ရွိသည္။ ထုိေရတြင္းေလး၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ေသာက္ေရကန္ဟု ေခၚၾကသည္႔ ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္ရွိျပီး ထုိေရကန္ႏွင္႔ ကပ္လ်က္တြင္မူ ဆည္ကန္ဟု ေခၚသည္႔ ရြာသားမ်ား၀ုိင္း၀န္း ဆည္ဖုိ႔ထားသည္႔ ေရကန္တစ္ကန္ရွိသည္။
ေရတြင္းတြင္ ေရပုံးမ်ား တန္းစီခ်ထားသည္။ လွည္းမ်ားေပၚတြင္ ေရတုိင္ကီတင္ထားေသာ ေရတုိင္ကီလွည္းမ်ားက ေရတြင္းနားတြင္ အစီအရီ ရပ္ထားၾကသည္။ ေရတြင္းေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ေရဆဲြစက္သီးမ်ားက တကၽြီကၽြီျဖင္႔ မရပ္မနား ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္။ စက္သီးၾကိဳးကုိ ဘယ္တစ္လွည္႔ ညာတစ္ခါ မာန္ပါပါျဖင္႔ ဆဲြရင္း ေရပုံးကုိ ဆဲြတင္ေနသည္႔ ရြာသားလူငယ္က ရြာသူလုံမပ်ိဳတုိ႔ေရွ႔တြင္ သူ႔ၾကြက္သားမ်ားကုိ ပုိမုိညွစ္ျပေနသလုိလုိ။ လုံမပ်ိဳတုိ႔ကလည္း ေရခပ္လာသည္႔ ကာလသားတုိ႔ေရွ႔တြင္ စကားကုိ တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ေျပာေနသလုိလုိ။
စာထဲေပထဲတြင္ ဖတ္ထားဖူးသလုိ လုံမပ်ိဳတုိ႔ ေရခပ္ဆင္းလာခ်ိန္တြင္ ဟန္ေရးျပ ျခင္းခတ္ေနတတ္ၾကသည္႔ ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္ ကာလသားလူပ်ိဳမ်ားကုိ မေတြ႔ရပါ။ အားလုံးေရဆိပ္တြင္ ေရငင္သူငင္၊ လွည္းျဖဳတ္သူျဖဳတ္ျဖင္႔ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ အလုပ္ရႈပ္ေနၾက သည္ကုိသာ ေတြ႔ရသည္။ ျမိဳ႔မွလာသည္႔ သူတုိ႔ကုိ တစ္ခ်ိဳ႔က တည္႔တည္႔စုိက္ၾကည္႔ျပီး စူးစမ္းသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေစြၾကည္႔ရင္း စပ္စုသည္။ ေရငင္ေနသူမ်ားထဲတြင္ မိမိတုိ႔ အသိမ်ား ပါေလႏုိးျဖင္႔ စက္ဘီးေပၚမွ သူလွမ္းၾကည္႔ျဖစ္သည္။
ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဖက္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကုိရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ေဆာ႔ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အိမ္ကုိ အရင္သြားမည္။ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ျပီးလွ်င္ ဘုန္းၾကီးကုိ လာေရာက္ဂါရ၀ျပဳရမည္။
ရြာဦးေက်ာင္းေဘးကုိ ျဖတ္လ်က္ စက္ဘီးနင္းသြားလုိက္ေတာ႔ ရြာလယ္ လမ္းမၾကီးကုိ ေရာက္သည္။ လမ္းမထိပ္ရွိ ထေနာင္းပင္တြင္ ဘလက္ဘုတ္တစ္ခုခ်ိတ္ဆဲြထားျပီး ေျမျဖဴခဲျဖင္႔ ေရးထားသည္က ယေန႔ညျပမည္႔ ဗြီဒီယုိကား။
ရြာလယ္လမ္းမၾကီးအတုိင္း ၅ မိနစ္ခန္႔နင္းသြားျပီး ဘယ္ဖက္ကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး၊ ထုိ႔ေနာက္ ညာဖက္ကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးလုိက္ေတာ႔ ကြင္းျပင္ေလးအလယ္တြင္ ေဆာက္ထားေသာ တဲေလးသုံးလုံးကုိ ေတြ႔ရသည္။ ျဖန္႔ခင္းထားေသာ ငရုတ္သီးေျခာက္မ်ားေဘးမွ အသာေလးနင္းျပီး စက္ဘီးကုိ အိမ္ေရွ႔ရပ္လုိက္ေတာ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္က အဘြားရယ္…
ညာဖက္လက္ျဖင္႔ မ်က္ခုံးေပၚကာလ်က္ သူ႔အိမ္ထဲလွမ္း၀င္လာသူမ်ားကုိ လွမ္းၾကည္႔ရင္း အဘြားတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသုိ႔ လွမ္းေအာ္သည္။
“ခင္လွေရ… ဟဲ႔ ခင္လွ… ငါ႔ေျမးေတြ လာတယ္ဟဲ႔….”
အဘြားအသံသည္ တုန္ရီေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတုိ႔ျဖင္႔ ျပည္႔ႏွမ္းေနသည္။
စက္ဘီးေပၚမွ ေစြ႔ခနဲဆင္းျပီး အဘြားျဖစ္သူ၏ ပိန္လွီလွီ ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေပြ႔ဖက္လုိက္ေတာ႔ မ်က္ရည္ေလးစမ္းတမ္းစမ္းတမ္းျဖင္႔ သူ႔ဆံႏြယ္မ်ားကုိ ထုိးဖြရင္း ငိုသံပါျဖင္႔ ေျပာသည္က….
“ငါ႔ေျမးေလးရယ္…” တဲ႔....
~ ေရခဲငွက္ ~
Credits: Photos are taken from web except the sunset picture. :D
7 comments:
ငါ့ေျမးေလးရယ္တဲ့ ...ဆက္ေရးဦးေလ တ၀က္တျပတ္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္..
စာလာဖတ္သြားပါတယ္။
ဆက္ရန္လို႔လဲ မေရးထားဘူး။ ဆက္ေကာ ေရးမွာလား ကိုရန္ေအာင္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖက္မွာေတာ့ ေရတြင္းက သပ္သပ္ အဝီစိတြင္းက သပ္သပ္ဗ်။ အဝီစိေရတြင္းလို႔ တြဲမေခၚၾကဘူး။ အဝီစိတြင္းက ေရေမာ္တာနဲ႔ ေမာင္းရင္ေမာင္း၊ မဟုတ္ရင္ လက္ႏွိပ္တံုကင္နဲ႔ ေရတင္ၾကရတယ္။ တြင္းဝကေန ပိုက္ဝ တစ္ခုစာပဲ ထြက္လာတဲ့အမ်ိဳးကိုး။
good article, andrew
Happy New Year, Nyi Lay
I could not reach your number...........
အေရးေကာင္းရင္ ျမင္ေယာင္လာတယ္။
ဒီထက္ ပိုေကာင္းရင္ အေငြ႕အသက္ေတြပါ ရလာတယ္။
ဒီပို႔စ္ေတြထဲမွာ အညာက ေလကို ႐ႉမိတယ္။
Post a Comment