ေရႊေရာင္တစ္စကၠန္႔အေၾကာင္း...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ အလွမ္းကြာသြားခဲ႔တာ ၾကာပါျပီ. စာေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ကြန္႔ျမဴးေပမယ္႔လည္း တကယ္တမ္းေရးမယ္ဆုိေတာ႔ မေရးႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ဗ်ာ. စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္တာပဲလား. အာရုံစူးစုိက္လုိ႔ မရတာပဲလားလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆန္းစစ္မိပါတယ္. “အေၾကာင္းရွာေတာ႔ ေခါင္းမွာခ်ာခ်ာလည္” ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတာေပါ႔ဗ်ာ. :)

ဒီၾကားထဲမွာ အြန္လုိင္းလည္း သိပ္မတက္၊ ဂ်ီေတာ႔ခ္လည္း မထုိင္၊ ဘေလာ႔ဂ္လည္း မေရးဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာေမးခြန္းထုတ္ အင္တာဗ်ဴးေနခဲ႔မိတယ္. ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

ဘာလဲဆုိေတာ႔...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာင္းတာကုိ လုပ္ခ်င္ေပမယ္႔ အဲဒီလုိ ကုိယ္လုပ္လုိက္တာကုိ လူသိပ္သိေစခ်င္ေနတာ၊ လူခ်ီးမြမ္းခံခ်င္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရတာပါပဲ.

ဟုတ္တယ္ဗ်.

ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ကုိ အမွတ္ေတြ လုိခ်င္ေနခဲ႔တာကုိး. ဒါေၾကာင္႔လည္း ကုိယ္ေမွ်ာ္လင္႔သလုိေတြ ျဖစ္မလာတဲ႔အခါ၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္းေတြ အစား ကဲ႔ရဲ႔ ရႈံ႔ခ်ခံရတာေတြကုိ ျပန္ရလာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ျပီး စာလည္း မေရးႏုိင္၊ စိတ္လည္း မရႊင္ပ်ႏုိင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.

အက်ိဳးရလာဒ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ စြမ္းအင္ေတြ၊ သိထားတတ္ထားတဲ႔ ပညာေတြကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသုံးမခ်ႏုိင္၊ မမွ်ေ၀ႏုိင္ ျဖစ္ျပီး စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ မက်န္းမာသလုိ ျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္. တစ္ေယာက္တည္းပဲေနျပီး “ငါ ဒီေလာက္ လုပ္ေပးရက္သားနဲ႔ကြာ...” ဆုိျပီး တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်မခ်မ္းႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္.

ဒါက တစ္ပိုင္းပါ. ထားေတာ႔...

ဒီရက္ပုိင္းေတြအတြင္းမွာ ဘ၀ဆုိတာရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနခဲ႔မိတယ္. ဒီမနက္ခင္း အလုပ္ကုိ အသြား ေရဒီယုိက သတင္းတစ္ပုဒ္ လႊင္႔ပါတယ္.

မနက္ ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ၁၄ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးတဲ႔ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ အ၀ါေရာင္ တက္စီကား တစ္စီးက ဒီဖက္က တုိက္လုိက္ျပီး ေနာက္တစ္စီးက တစ္ျခားတစ္ဖက္က ျဖတ္တုိက္လုိက္တာ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပဲြခ်င္းျပီး ေသသြားခဲ႔တယ္တဲ႔...

ပထမဦးဆုံး အံ႔ဩတာက နံပါတ္ေတြပါပဲ. အဲဒီ႔နံပါတ္ေတြအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထူးထူးျခားျခား ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔နံပါတ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ထူးျခားခဲ႔ဖူးတဲ႔ နံပါတ္ေတြပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ေမးလုိ္က္မိတယ္.

“အခုေနသာ ငါေသသြားခဲ႔ရင္..............”


ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကုိ အဆုံးစြန္အထိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း မၾကာခင္မွာ ေသရေတာ႔မယ႔္ လူတစ္ေယာက္လုိ ျမင္လုိက္မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကၾကီးထဲကေန ျဗဳန္းဆုိ ရုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားခဲ႔ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ မလုပ္ခဲ႔လုိက္ရေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရမိေနမလဲ ေတြးေနမိရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးထဲက မေက်နပ္မႈေတြ၊ ေနာင္တေတြ၊ ခံျပင္းနာက်ည္းစိတ္ေတြ၊ ေဒါမနႆေတြကုိ အိမ္ေရွ႔တံခါး၀ဆီကုိ ေခ်ာ႔ေခၚရင္း တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ျမစ္ၾကီးထဲကုိ စီးေမွ်ာပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

အားလုံးေတာ႔ ဘယ္ကုန္ႏုိင္ပါ႔မလဲဗ်ာ. ေနာ္. မကုန္ႏုိင္ေသးသလုိ အသစ္အသစ္ေတြလည္း ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ရွိေနေသးတာပဲ.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ (သုိ႔) တစ္စုံတစ္ေယာက္ထက္ပုိတဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ားကုိ အခဲမေက်စိတ္ေတြ၊ တစ္စုံတစ္ရာ (သုိ႔) တစ္စုံတစ္ရာထက္ ပုိတဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာမ်ားအတြက္ ခံျပင္း၀မ္းနည္းစိတ္ေတြကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ျငွိမ္းသတ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

အဲ႔ဒီ႔လုိ ေတြးလုိက္မိတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္မိေနခဲ႔တဲ႔ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္ကေန လြတ္ေျမာက္ရုန္းထြက္လာသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးသလုိ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ႔တယ္.

တစ္ခ်ိန္က မွားခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမွားမ်ိဳးေတြကုိ ရင္႔က်က္မႈေတြက အစားထုိး ျပဳျပင္သြားႏုိင္မယ္လုိ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္လည္ အားေပးႏွစ္သိမ္႔ရင္း မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ “ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္” ဆုိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေစ႔ေစ႔စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

ေငြေၾကးစည္းစိမ္ထက္ အမ်ားၾကီး တန္ဖုိးရွိတဲ႔ ဘ၀အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆည္းပူးေလ႔လာခြင္႔ ရခဲ႔တဲ႔အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကၾကီးထဲက လူၾကီးလူငယ္အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.

လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လုိသလဲ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္တစ္ခုကို ဆရာ တာရာမင္းေ၀ရဲ႔ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ႔မွတ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဗ်.

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး လုိတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္. တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အဲဒီ႔လုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္တစ္စကၠန္႔ပဲ လုိတာပါတဲ႔ေလ. အဲဒီ႔တစ္စကၠန္႔ကို မေရာက္ခင္ ဒီဖက္ျခမ္းမွာ အဲဒီ႔လူဟာ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ပိတ္ေလွာင္မိေနဆဲ ျဖစ္ေပမယ္႔ အဲဒီ႔တစ္စကၠန္႔ (ေရႊေရာင္စကၠန္႔ (သုိ႔) Golden Second) ေလးကုိ ေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ ခုနက လူဟာပဲ အေတြးအေခၚသစ္ေတြ၊ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြနဲ႔ လူသစ္စိတ္သစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္တဲ႔.

ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ လုိသလဲဆုိရင္ တစ္စကၠန္႔ပဲ လုိတာပါတဲ႔ေလ.

ျခြင္းခ်က္ေလးေတာ႔ ရွိတာေပါ႔. အဲဒီ႔ တစ္စကၠန္႔ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ဒီတုိင္း ထုိင္ေနရုံနဲ႔မွ မရတာ. သင္႔ေတာ္တဲ႔ ေတြးေခၚဆန္းစစ္မႈေတြ၊ ဆည္းပူးေလ႔လာမႈေတြ၊ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈေတြနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေတာ႔ develop လုပ္ေနသင္႔ခဲ႔တာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ေျပာင္းလဲသြားဖုိ႔ ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ တစ္စကၠန္႔ပါပဲတဲ႔ေလ.

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိတဲ႔ လိုအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာေစ႔ရမယ္လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္အားေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ Golden second ေလး ျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ စာပုိဒ္ေလးတစ္ပုိဒ္ကုိ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္.

“အမရပူရျမိဳ႔ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ “၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မမ်ားပါ” လုိ႔ ေရးထားတာကုိ အျမဲသတိရပါတယ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မမ်ားေအာင္ သတိထားပါတယ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်ားရင္ လုပ္သင္႔တာေတြကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းသြားမယ္။

ပင္လယ္ထဲမွာ လႈိင္းမထန္တဲ႔အခါ ဘယ္သူမဆုိ သေဘၤာပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ လႈိင္းထန္ေနတဲ႔အခါမွာ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္မွ ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ သေဘၤာကပၸတိန္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္။

ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လႈိင္းထန္ထန္ ကိုယ္႔ဘ၀သေဘၤာကုိ မတိမ္းမေစာင္းေအာင္ မေမွာက္ေအာင္ ထိန္းျပီး လုိရာခရီးကို ေရာက္ေအာင္ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လႈိင္းထန္ေပမယ္႔ လုိရာခရီးေရာက္ေအာင္ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ပါေစ....”

(ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက၊ “ခ်ီးမြမ္းျခင္း ကဲ႔ရဲ႔ျခင္း” အမွာစာ ေနာက္ဆုံးပိုဒ္)

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္