အေပ်ာ္ဆုံးေန႔

“မရွမ္း…”

ဒီနာမည္ေလးကုိ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ ကုိစုိးႏုိင္ရင္ထဲ လွပ္ခနဲ ဖုိခနဲ ျဖစ္သြားရပါတယ္.

သူမ ဒီရပ္ကြက္ထဲကုိ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးပါဘူး. အားလုံးနဲ႔ ေျပျပစ္လွတဲ႔ ဆက္ဆံေရးေၾကာင္႔ သူမကုိ အကူအညီေပးလုိသူ၊ ေစာင္႔ေရွာက္လုိသူေတြကလည္း မ်ားပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ မရွမ္းက လည္ေတာ႔လည္ပါတယ္. သူဖြင္႔ထားတဲ႔ ကြမ္းယာဆုိင္ စီးပြားေရးေလး အဆင္ေျပရုံေလာက္သာ လူေတြကုိ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံတတ္တာပါ. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး အခြင္႔အေရးယူလာခဲ႔ရင္ေတာ႔ မရွမ္းက ႏႈတ္ၾကမ္းတတ္ပါတယ္.

သူမ၏ ရုပ္ရည္မွာ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမသည္ ကုိစုိးႏုိင္အတြက္ ဘာသာတရားတစ္ခုႏွင္႔မွ မပတ္သက္ေသာ အလွနတ္ဘုရားမ တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ႔ေလသည္။

ခုေတာ႔ အဲဒီ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကဲ မရွမ္းကိုမွ ကုိစုိးႏုိင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မိခဲ႔ေလျပီ…

သူမႏွင္႔သာ ေနထုိင္ေပါင္းဖက္ခြင္႔ရမည္ဆုိလွ်င္ ကုိစုိးႏုိင္တစ္ေယာက္ ဒီကမာၻေပၚတြင္ အေပ်ာ္ဆုံး လူသားတစ္ဦး ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။

….

“ကုိစုိးႏုိင္…”

ဒီလူၾကီးပုံစံက သိပ္ေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းလွ. ၀တ္ပုံစားပုံက သိပ္ေတာ႔ အဆင္မေျပ. ဒါေပမယ္႔ သူက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္သည္. စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္လည္း သပ္ရပ္လြန္းေနတတ္သည္.

ဟုိတစ္ေန႔က ဆုိင္ကုိလာသည္ကုိပဲ ၾကည္႔ဦးေလ. ဆံပင္ေပၚ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူး ေမွာက္ခ်လာသလားဟု ထင္ရမတတ္ ဆံပင္တစ္ခုလုံး မည္းေျပာင္ေနသည္ကုိ ေခါင္းဖီး အစိတ္ၾကီးၾကီးျဖင္႔ ပိျပားေနေအာင္ ဖီးလာသည္မွာ ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္္ေတြထဲမွ ဇာတ္ပုိ႔မင္းသား ကုိေအးၾကဴကုိပင္ ေျပးျမင္မိေတာ႔သည္။

ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကုိ မရွမ္း ခင္တြယ္သည္. သူသည္ ရုိးသည္. အလုပ္အကို္င္တစ္ခု ရွိသည္။ ၀တ္ႏုိင္စားႏုိင္သည္႔ အဆင္႔ထဲတြင္ရွိသည္။ ရုံးတစ္ရုံးတြင္ အၾကီးတန္းစာေရးလုပ္ေနသည္ဟုလည္း သိရသည္။ ထုိအရာအားလုံးထက္ ပုိျပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနသည္က…

သူသည္ လူပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္…

ဟုတ္သည္ေလ. မရွမ္းအသက္လည္း ၃၇ နားနီးေနေခ်ျပီ. ယခင္ေပါင္းခဲ႔သည္႔ ေယာက်ၤားကလည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္ခ်င္၊ ေန၀င္လွ်င္ အတင္းအဖ်င္းေျပာသည္႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ထုိင္ေရး၊ ဆီဗုံးတကာေလွ်ာက္ဖြ (အဲ. ဟုတ္ပါဘူး.) အရက္ကေလး တျမျမႏွင္႔သာ ဆက္ရက္မင္း၊ ခါမင္း၊ ငုံးမင္း၊ ခ်ိဳးမင္း၊ ငွက္ေပါင္းစုံ စည္းစိမ္ ခံစားေနတတ္သည္။

ကုိစုိးႏိုင္ သူမကုိ စိတ္၀င္စားေနသည္ကုိလည္း သူမ ရိပ္မိသည္။ သူမအတြက္ ကုိစုိးႏုိင္သည္ ျငင္းပယ္စရာ မလုိအပ္ေသာ ေယာက်ၤားေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။

ေမွ်ာ္လင္႔မိပါသည္။

ကုိစုိးႏုိင္တစ္ေယာက္ သူမကုိ ေယာက်ၤားပီသစြာျဖင္႔ ခ်စ္ေရးဆုိလက္ထပ္ခြင္႔ ေတာင္းလာမည္႔ေန႔သည္ မရွမ္းအတြက္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ပင္ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။

ထုိေန႔သည္ တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ ေရာက္လာလိမ္႔မည္ဟု မရွမ္းတစ္ေယာက္ စဲြစဲြျမဲျမဲ ယုံၾကည္ေနခဲ႔ေလသည္။
…..

ကုိစုိးႏုိင္တစ္ေယာက္ ရည္းစားပူမိသလုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ ထုိင္ေနခဲ႔သည္။ မရွမ္းကို သူ ျပတ္ျပတ္သားသား ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာရေတာ႔မည္ကုိလည္း သူသိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေျပာရဲ. သူမေျပာဘဲဒီတုိင္းေနသည္က မရွမ္းႏွင္႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင္႔၊ ၀င္ထြက္သြားလာခြင္႔ရေနေသးသည္။ ေျပာလုိက္လုိ႔ မရွမ္းက ျငင္းလုိက္ခါမွ ရထားေသာ အခြင္႔အေရးေလးမ်ား ဆုံးရႈံးရေပေတာ႔မည္။

ခ်စ္လည္းခ်စ္သည္။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။

ကုိစုိးႏုိင္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ…

စိတ္ညစ္ေနပါသည္ဆုိမွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ဖြင္႔ထားသည္႔ သီခ်င္းကလည္း အဆင္မေျပ. ၾကည္႔ေလ. ဆုန္သင္းပါရ္တဲ႔. ဆုိထားလုိက္တာမ်ား…

“အျဖဴေရာင္ေလးကုိ ေဆးလည္း မဆုိးနဲ႔
အေရာင္ျပယ္လြင္႔ေအာင္လည္း မင္းမလုပ္နဲ႔
အျဖဴထည္ေလးရယ္ အတုိင္းပဲ ထားကြယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္…” တဲ႔…..

….

“ေဟ႔လူၾကီး…. ေစာေစာစီးစီး လင္းတမႈိင္မႈိင္ေနပါလားဗ်. ဘယ္လုိျဖစ္လဲ. လုပ္ပါဦး”

အသံလာရာကုိလွမး္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေျဗာင္လိမ္နဲ႔ ေလာင္စိန္ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္.

“လာ. ထုိင္ကြာ. မင္းတုိ႔လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ.”

ေျဗာင္လိမ္နဲ႔ ေလာင္စိန္တုိ႔လည္း ပဲြေတာ္တည္ရကိန္းေတာ႔ ၾကဳံျပီဟု ေတြးလုိက္ရင္း ခုံပုေလးမ်ားကုိ ဆဲြထုိင္လုိက္ၾကသည္။

“ဘာျဖစ္လဲ ကုိစုိးၾကီး… အလုပ္ကိစၥလား၊ ႏွလုံးသားေရးရာလား”

“ဟတ္တ္ကြာ. ဟတ္တ္. အဲဒါစားေနတာ.”

“ဗ်ာ. ဟတ္ဒ္ စားေနတာလား. ျဖဳတ္လဲလုိက္ေလဗ်ာ. မဟုတ္ရင္ ကက္ဆက္ေခြေတြပါ နာကုန္လိမ႔္မယ္. ခြီးးးးးးး”

ေလာင္စိန္က ေျပာလည္းေျပာ ခြိခြိခြိႏွင္႔လည္း ရယ္ေနေလေတာ႔သည္။

“မေနာက္နဲ႔ကြာ. ဒီမွာ မရွမ္းကို ဖြင္႔ေျပာဖုိ႔ မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာလထဲက ေစာင္႔ေနတာ.”

ကုိစုိးႏုိင္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခုိျငီးသံျဖင္႔ေျပာခ်လုိက္ေတာ႔လည္း ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ သနားသြားၾကသည္။

လုိရင္းခ်ဳပ္ရေသာ္ ေျဗာင္လိမ္ႏွင္႔ ေလာင္စိန္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္၏ ေသြးထုိးပင္႔ေကာ္ လႈံ႔ေဆာ္မီးရႈိ႔ တုိ႔ထိတုိ႔ေထာင္ လုပ္ေပးမႈေၾကာင္႔ ကုိစုိးႏုိင္တစ္ေယာက္ မရွမ္းကို ဖြင္႔ေျပာေတာ႔မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔မိေတာ႔သည္။

ထုိေန႔က ေျဗာင္လိမ္နွင္႔ ေလာင္စိန္တုိ႔၏ အၾကံဥာဏ္စြမ္းပကားကုိ ပူေဇာ္သည္႔အားျဖင္႔ လန္ဒန္ စီးကရက္ႏွစ္ပဲြ၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီ၊ ကီးမားပလာတာ တစ္ပဲြ၊ မန္းျမဳိ႔ေတာ္ ေပါက္စီ ၄ လုံးဖုိး ရွင္းလုိက္ရေလသည္။

“သုံးတာပဲ၊ ျဖဳန္းတာမွ မဟုတ္တာ” ဟု ကုိစိုးႏုိင္တစ္ေယာက္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိသာ အားေပးေနမိေတာ႔သည္။

…

ထုိေန႔က မရွမ္းထုံးစံအတုိင္း ေစ်းသြားခဲ႔ပါသည္။ ေျဗာင္လိမ္ႏွင္႔ ေလာင္စိန္ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ လြန္ခဲ႔သည္႔ႏွစ္ရက္ခန္႔က သတင္းလာေပးထားသည္႔အတြက္ သူမကုိ ကုိစုိုးႏုိင္ လမ္းထိပ္တြင္ ယေန႔ ေစာင္႔ေနမည္ဟု ၾကိဳသိေနႏွင္႔သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း ပုံးဖာေမွာက္ဆင္ ရွိသမွ်နွင္႔ အလွျပင္လာခဲ႔သည္။ မုိးျပာေရာင္ ဘေလာက္စ္အက်ၤီေလးကုိ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္တြင္ အေျပးအလႊားသြားခ်ဳပ္ျပီး ဒီေန႔ အသစ္စက္စက္ခ်၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထမီကုိေတာ႔ အျပာရင္႔အခံေပၚမွာ အျဖဴပြင္႔ ေသးေသးေလးပါသည္႔ တရုတ္စပါးပါးေလးကုိ ခ်ဳပ္ထားခဲ႔သည္။ ပါးလွ်င္ ဆက္စီျဖစ္သည္ဟု ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ မရွမ္း ဖတ္ထားဖူးေလသည္။

မင္းသမီးမ်ားပင္္ ေၾကာ္ျငာရုိက္လွ်င္ ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ ေရထဲဆင္း၍ ေရစုိအလွကုိ ေဖာ္ျပတတ္ၾကသည္။ အ၀တ္ပါးပါးေလးမ်ားကုိ ၀တ္လ်က္ သရုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကဆုိ ဟုိ နာမည္ေက်ာ္မင္းသမီး ႏုိ႔မႈန္႔ဘူးေၾကာ္ျငာတာ ေရထဲဆင္းျပေနေသးသည္။ ႏြားမကုိ ေရထဲဆင္းျပီး ႏုိ႔ညွစ္ဦးမည္ ထင္ပါရဲ႔ဟုပင္ ေတြးမိျပီး ျပဳံးလုိက္မိေသးသည္။

ဒီေန႔မုိးရြာလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု မရွမ္းတစ္ေယာက္ မဆီမဆုိင္ ဆုေတာင္းေနမိေလသည္။ ထီးပင္ တမင္မယူလာခဲ႔… မုိးရြာမွ သူမ၀တ္လာခဲ႔သည္႔ တရုတ္စပါးပါးေလးက ဆက္စီပုိျဖစ္မည္ မဟုတ္လား…

သူမနွင္႔ ကုိစုိးႏိုင္ မုိးေရထဲတြင္ ေလွ်ာက္သြား. ကုိစုိးႏုိင္က သူ၀တ္လာသည္႔ ဂ်ာကင္ကုိ ျဖန္႔လွ်က္ သူမ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ျခံဳထား. ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ႔ သူမႏွင္႔ ကုိစုိးႏုိင္ႏွစ္ေယာက္သား အင္းစိန္လွည္းတန္း ရထားလမ္းဇလီဖားတုံးမ်ားေပၚတြင္ စလုိးမုိးရွင္းျဖင္႔ ေျပးလႊား…

ဟုိ နံရံကပ္ ပုိစတာထဲက မင္းသားမင္းသမီးလုိေပါ႔…

မရွမ္းတစ္ေယာက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ႔သည္မွာ ေစ်းျခင္းေတာင္းေမ႔ခဲ႔၍ အိမ္သုိ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ရသည္အထိပင္…

စိတ္ေတြအရမ္းလႈပ္ရွားတယ္ သူရယ္….

…..

ေဟာ. ေတြ႔ပါျပီ…

သူ…

ပုိလုိရွပ္အက်ၤီ အျပာေရာင္အႏုေလးကုိ ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္ကုိေတာ႔ အရမ္းၾကီးဖိကပ္ေနေအာင္ ဖီးမထားေခ်. သူမ မၾကာခဏ ကြန္ပလိန္းတက္၍ ျဖစ္မည္။ မ်က္မွန္ကလည္း ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ တိုက္ခၽြတ္ထားသည္မသိ. ေျပာင္လက္၀င္းပေနသည္မွာကား မ်က္လုံး၏ အရိပ္ပင္ မ်က္မွန္ကို္င္းေပၚတြင္ ျမင္ေနရသည္…

အလွပဆုံး အျပဳံးမ်ားျဖင္႔ သူမကပင္ စတင္၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါသည္။

“ေစာင္႔ေနတာၾကာျပီလား ကုိစုိးႏုိင္…”

“ဟင္….”

ၾကည္႔ေလ… အူတူတူ အတတနဲ႔. ေမးေနတာကုိ မၾကားဘူး. အဲဒါေတြ မၾကိဳက္တာေပါ႔လုိ႔…

“ေဩာ္… ေစာင္႔ေနတာၾကာျပီလားလုိ႔ ေမးတာပါ.”

“အင္း. ရပါတယ္. သိပ္မၾကာေသးပါဘူး. နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္.”

ေဟာေတာ႔… ခ်ိန္းထားတာက ၈ နာရီ. သူက ခုနစ္နာရီခဲြကတည္းက ေရာက္ေနတယ္ေပါ႔.

မရွမ္း စိတ္ညစ္ရမည္႔အစား ေပ်ာ္သြားသည္.

ၾကည္႔ေလ. သူမကုိ အေလးအနက္ထားတတ္သည္႔ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကုိ သူမေရွ႔တြင္ ေတြ႔ေနရေလျပီ. ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္. ေျခလွမ္းေတြပင္ မွားခ်င္လာသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ရထားသံလမ္းဇလီဖားတုံးမ်ားကုိ ေျပးျမင္လာသည္။ ယခုပင္ ထျပီး ေျပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာသည္။

သူ႔ကုိ ခုိးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူမ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကုိ သိဟန္ပင္မတူ. ပုဆုိးထဲတြင္ညပ္ေနေသာ အက်ၤီစကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အသာဆဲြထုတ္လ်က္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဟုိဆဲြခ် ဒီဆဲြခ် ဟုိဖိ ဒီဖိ လုပ္ေနရင္း တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ႔ေလသည္။

မရွမ္းစိတ္ေလသြားခဲ႔ေလသည္။

“ေတာ္ေတာ္ပဲမ်ားတဲ႔သူ” ဟုလည္း စိတ္ထဲမွ ေျပာလုိက္ခဲ႔မိသည္။

……

လွည္းတန္းေစ်းတြင္ ေစ်း၀ယ္ျပီးေနာက္ ဘူတာရုံဖက္သုိ႔ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ ေစ်းျခင္းေတာင္းကုိ သူက ကုူသယ္ေပးမည္ ထင္ခဲ႔ေသာ္လည္း သူက မသိသလုိေနေနသျဖင္႔ မရွမ္းလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေနေတာ႔.

သူ႔ဖက္ကၾကည္႔လွ်င္လည္း ဟုတ္ေတာ႔ဟုတ္သား. တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ဘာမွလည္း ျဖစ္ၾကေသးသည္မဟုတ္. သူမ၏ ေစ်းျခင္းေတာင္းကုိ သူက သယ္ေပးလာသည္ကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား ျမင္သြားလွ်င္(အထူးသျဖင္႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါမ်ားၾကားလွ်င္) သတင္းေတြ အတင္းေတြက ေနာက္ကြယ္မွာ ပြစိတက္ဦးမည္.

မရွမ္း တစ္ေယာက္ ဘူတာရုံကုိျဖတ္ေက်ာ္လွ်က္ ရထားသံလမ္းမ်ားေပၚသုိ႔ပင္ ေရာက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ထပ္သံလမ္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးလွ်င္ သူမ၏ အိမ္သုိ႔ပင္ ေရာက္ေတာ႔မည္။

သူ႔ကုိၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနသလုိလုိ. နဖူးေၾကာၾကီးမ်ားေထာင္လ်က္၊ ရွပ္အက်ီၤေနာက္ေက်ာတြင္ ေခၽြးကြက္ၾကီးမ်ားက ထင္းလ်က္…

မရွမ္းသူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္သနားသြားသည္။

ကဲပါေလ. မိန္းကေလးကပဲ စေပးလုိက္ပါေတာ႔မယ္…

“ကုိစုိးႏုိင္. ကၽြန္မကုိ ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိ…”

“ဗ်ာ..”

ၾကည္႔. ဗ်ာျပန္ျပီ… မရွမ္းတစ္ေယာက္ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ျပဳံးေနလုိက္သည္။ သံလမ္းဇလီဖားတုံးမ်ားက ရင္ခုန္စြာျဖင္႔ ကုိစုိးႏုိင္ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာမည္႔ စကားလုံးမ်ားကုိ ေကာက္ယူရန္ အသင္႔ျပင္ေနၾကသည္။

“ေဩာ္. ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ဟုိဟာေလ. မရွမ္း စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္.”

မရွမ္း စိတ္ထဲတြင္ ၾကိတ္ျပီး ၀မ္းသာသြားသည္။ ရင္ကုိ အနည္းငယ္ေကာ႔လ်က္ သူ႔ကုိတစ္ခ်က္ ျပဳံးၾကည္႔လိုက္သည္။

“မဆုိးပါဘူး ကုိစုိးႏုိင္ရယ္. ဒီလူနဲ႔ ဒီလူေတြပဲကုိ. စိတ္ဆုိးစရာလားလုိ႔…”

ညဳတုတုေျပာလုိက္ေသာ သူမ၏ စကားလုံးမ်ားထဲတြင္ မိန္းမမာယာ ၉၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ပါသြားသည္ကုိေတာ႔ မရွမ္းတစ္ေယာက္သာ သိလုိက္မည္ျဖစ္ပါသည္။

“ဖူးးးးးးးးးး စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ. ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး”

“ေျပာခ်င္တဲ႔ေနရာက ေျပာလုိက္ေပါ႔. ဟုိမွာ အိမ္ေတာင္ေရာက္ေတာ႔မယ္.”

“ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမွာ သိပ္ကုိ ေနာက္က်ေနျပီလားလုိ႔ စိတ္ပူေနတာဗ်.”

“ေဩာ္. ကုိစုိးႏုိင္ရယ္. ေကာင္းတဲ႔အရာတစ္ခုကို လုပ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာက္က်တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူးရွင္.”

“ဒါဆုိလည္း ေျပာမယ္ဗ်ာ. စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္. ကတိ…”

“ဟုတ္ကဲ႔. မဆုိးပါဘူး..”

ထုိစကားမ်ား၏ အဆုံးတြင္ေတာ႔ မရွမ္းတစ္ေယာက္ သူမ၏ ေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္ ျမင္ေနရေသာ ဇလီဖားတုံးမ်ားကုိ စုိက္ၾကည္႔လ်က္ ေခါင္းငုံ႔ထားခဲ႔ေလသည္။

“ဟုိဟာေလ….. တကယ္ေတာ႔ မရွမ္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတာ ၾကာပါျပီ…”

“ဟုတ္. ဘာမ်ားလဲရွင္”

“တစ္ျခားသူေတြေတာ႔ ေျပာျပီးေရာေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္က အခြင္႔မသာခဲ႔လုိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ႔တာပါ.”

“ရပါတယ္ ကုိစုိးႏုိင္ရယ္. ကၽြန္မနားလည္ပါတယ္. ဘာေျပာမွာလည္း အရမ္းသိခ်င္ေနျပီရွင္႔. ျမန္ျမန္ေျပာပါ. ဆုိင္ဖြင္႔ရမွာ ေနာက္က်ေနလိမ္႔မယ္.”

ျမန္ျမန္ျပီးျပတ္ေစလုိသည္႔သေဘာနွင္႔ ေလာလုိက္မိသည္…

ဇလီဖားတုံးမ်ား သူမမ်က္နွာနားသုိ႔ နီးကပ္လာသည္ဟု ခံစားရသည္။ ေျပးလွ်င္ ကၽြတ္က်မက်န္ခဲ႔ေစရန္ ဖိနပ္ကုိပင္ အနည္းငယ္ မသိမသာဖိျပီး ၾကပ္ေအာင္စီးထားလုိက္သည္။

“အုိေကဗ်ာ. ဒါဆုိလည္း ေျပာေတာ႔မယ္. စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ သေဘာမထားနဲ႔…”

“ဟုတ္.”

“ဟက္ပီးနယူးရီးယား မရွမ္း….”

“ရွင္”

“ဟက္ပီးနယူးရီးယားလုိ႔ ေျပာတာ. မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာကတည္းကေျပာမလုိ႔. ကၽြန္ေတာ္ခရီးလြန္ေနတာနဲ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ႔တာ. ေနာက္က်ေတာ႔လည္း မေျပာျဖစ္ေတာ႔တာ. အခုမွပဲ ေျပာျဖစ္ေတာ႔တာ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ေနာ္.”

ရထားတစ္စီး သူမ၏ ေနာက္ေက်ာဖက္မွ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။

သံလမ္းဇလီဖားတုံးမ်ား လႈပ္ခတ္သြားၾကသည္။ သူမအား ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္ဟု ခံစားမိလုိက္သည္။

ေကာင္းကင္ေပၚတြင္မူ ေနမင္းၾကီးက အစြမ္းကုန္သာေနခဲ႔ေလသည္။

………………