ခြပ္ေဒါင္း

အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ…
နာရီက မနက္ခင္း ၃ နာရီေက်ာ္ ၄ နာရီေလာက္…

ရန္ကုန္ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔လုံး အပ္က်သလုိ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတယ္… ခုတင္ေအာက္မွာ အိပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အစ္ကုိအစ္မေတြက လႈပ္ႏႈိးလုိ႔ ႏုိးသြားခဲ႔ပါတယ္. ဟုတ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ခုတင္ေအာက္မွာ အိပ္ေနတာပါ. ခုတင္ေအာက္ထဲမွာ အေမက ဂုန္နီအိတ္ေတြ ခင္းေပးျပီး ေခါင္းအုံးေလးေတြ ထည္႔ေပးထားပါတယ္. ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရင္ က်ည္ဆန္မွန္မွာ စုိးလုိ႔တဲ႔…

အေမခ်ဲ႔ေျပာတယ္လုိ႔မ်ား မထင္လုိက္နဲ႔ေနာ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနတဲ႔ တုိက္ရဲ႔ေနာက္ဖက္က ၃၁ လမ္းပါ. အဲဒီ႔ေနာက္ကေန ဂ်င္ကလိ ပစ္သံေတြ တရႊီးရႊီးနဲ႔ ညတုိင္း ၾကားရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔က ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမၾကီးေလ…

အဲဒီ႔ဖက္ကေနျပီးေတာ႔လည္း ဒီဖက္ကုိ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ျပန္ျပန္ပစ္ပါတယ္. ဒီလုိ ေသနတ္သံေတြ၊ ဂ်င္ကလိသံေတြေၾကာင္႔ ခုတင္ေပၚမွာ မအိပ္ခုိင္းဘဲ ခုတင္ေအာက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ၀င္အိပ္ေစခဲ႔တာပါ…

ခုနက စကားကုိ ျပန္ဆက္ရမယ္ဆုိရင္ေပါ႔ဗ်ာ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အစ္ကုိအစ္မေတြက လႈပ္ႏိုးလုိက္ပါတယ္. အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လက္ကေလးဆဲြျပီး အိမ္ေရွ႔ကုိ သြားၾကည္႔ဖုိ႔ တုိးတုိးေလး ေျပာပါတယ္. နားထဲမွာ စက္သံၾကီးေတြ ၾကားေနရတယ္. မ်က္စိေတြကလည္း အိပ္မႈန္စုံဖြား၊ မီးကလည္း မထြန္းရဘူးေလ (ေန၀င္မီးျငိမ္းအမိန္႔ထုတ္ထားတယ္) အိမ္ေရွ႔ကို ကုန္းကုန္းကြကြေလး ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္.

၀ရန္တာကို ေရာက္ေတာ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပပါတယ္.

ဟုိမွာေတ႔ြလားတဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည္႔လိုက္မိခဲ႔တယ္

အားပါးပါး….

စစ္ကားေတြ၊ စစ္ကားေတြ မနည္းပါလား…
သံခ်ပ္ကာကားၾကီးေတာင္ ပါလုိက္ေသး..
တအိအိနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမဖက္ဆီကုိ ေမာင္းေနပါတယ္… မဟာဗႏၶဳလ ပန္းျခံၾကီးနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမၾကားထဲမွာေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆႏၵျပျပည္သူေတြ သပိတ္စဲြထားၾကပါတယ္. သပိတ္စခန္းတပ္ဆဲြေနတာ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ပါ…


အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနတဲ႔စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ႔ရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔ စစ္ကားေတြ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး. စစ္သားေတြရဲ႔ လည္ပင္းမွာ အနီေရာင္လည္ပတ္ေတြ စီးထားပါတယ္. ဘာလဲေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာ မသိခဲ႔ပါ. အနီေရာင္လည္ပတ္ေတြက အျပာေရာင္လည္ပတ္ေတြထက္ ပိုျပီး ျမင္႔တယ္လုိ႔ေတာ႔ အေဖက ေျပာခဲ႔ဖူးတာ မွတ္မိေနပါတယ္. ျပီးေတာ႔ သူတုိ႔က ကရင္စစ္တပ္ေတြတဲ႔. ဗမာစစ္သားဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ မပစ္ရက္မွာစုိးလုိ႔ ကရင္တပ္ေတြ၊ ခ်င္းတပ္ေတြကုိ ရန္ကုန္ကုိေခၚထားတာတဲ႔.

ဟုတ္လားမဟုတ္လားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာ မသိခဲ႔ဘူး. ေသခ်ာတာကေတာ႔ စစ္သားေတြအားလုံး သတိအျပည္႔နဲ႔ ရွိေနပါတယ္. ေသနတ္ေတြမွာလည္း ဘက္နက္ေတြ တပ္ထားျပီးသားပါ. ခ်ီတက္ေနတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းထဲက တစ္ေနရာမွာ ဟိုင္းလတ္လုိ ကားေလးတစ္စီးေတြ႔ပါတယ္. အေပၚမွာ ေလာ္စပီကာတပ္ထားပါတယ္.

စစ္ကားေတြေနရာျဖန္႔ျပီး စစ္သားေတြေနရာယူေနတာကုိ ေတြ႔ေနရပါတယ္. စစ္သားေတြခ်ီတက္သြားပုံက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကုိ ျဖန္႔ျပီးတက္သြားတာပါ. ေသနတ္ေတြကုိ ေရွ႔ကို ဆန္႔ထားျပီးေတာ႔ေပါ႔. ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမရဲ႔ ဟုိဖက္ဒီဖက္ကုိ ေနရာျဖန္႔ယူၾကပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔မွာ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ရဲ႔ အိမ္လည္း ရွိပါတယ္. အဲဒီ႔ေနရာေထာင္႔ေလးမွာ စစ္သားေတြ မည္းေနတာပဲဗ်ာ.

ခဏေနေတာ႔ ျငိမ္က်သြားပါတယ္. သပိတ္တပ္ေတြဆီက `တုိ႔အေရး. တုိ႔အေရး´ ဆုိတဲ႔ အသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္. ေလာ္စပီကာတပ္ထားတဲ႔ ကားေလးဆီက အသံတစ္သံထြက္လာပါတယ္.

(အတိအက်ေတာ႔မမွတ္မိေတာ႔ပါ. လုိရင္းကုိသာ သိသေလာက္ ျပန္ေရးေပးပါမည္…)

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ခင္ဗ်ာ. လူစုခဲြဖုိ႔ သတိေပးပါတယ္. မခဲြရင္ ပစ္ပါမယ္.

အဲဒီ႔စကားကုိ အခ်ိန္ျခားျပီး ေၾကျငာပါတယ္. ေၾကျငာသူကေတာ႔ ဘယ္သူလုိ႔မ်ား ထင္ပါသလဲ..

သာသနာေရး၀န္ၾကီးအျဖစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ခန္႔အပ္ခံခဲ႔ရသူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ိဳးညႊန္႔ပါပဲ.

သူ႔ေၾကျငာခ်က္ဆုံးသြားတုိင္း ေက်ာင္းသားထုဆီက ေဟးခနဲ ေျပာင္ေလွာင္ၾကပါတယ္.

ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ေၾကျငာပါတယ္.

`ဒါေနာက္ဆုံးသတိေပးေၾကျငာျခင္းပါ… ၃ မိနစ္အတြင္း လူစုခဲြပါ. မခဲြရင္ ပစ္ပါမယ္..´

သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြက မမႈပါဘူး. တုိ႔အေရးအသံေတြက ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆူညံလာပါေသးတယ္.

၃ မိနစ္က သိပ္ကုိ ျမန္လြန္းေနခဲ႔သလုိပဲ.

မုိက္က အသံတစ္သံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာပါတယ္.

`အသင္႔ျပင္…´

အေမက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကုိ ဆုပ္ထားပါတယ္. အစ္မႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နားမွာ အုံျပီး၀ရန္တာနားမွာ ၀ပ္ၾကည္႔ေနပါတယ္.

အားလုံးအသက္ရႈဖုိ႔ေတာင္ ေမ႔ေနခဲ႔ၾကတယ္…

`ပစ္……………..´



ဒိုင္းဒို္င္းဒို္င္း… ဒက္ဒက္ဒက္.. ဒုိင္းဒုိင္းဒုိင္း… ဒက္ဒက္ဒက္…

အားးးးး ေျပးးး ေျပးးးး
ပစ္ျပီေဟ႔ ပစ္တယ္ဟ…
အေမေရ…

ကယ္ၾကပါဦး..
အားးးး


ဟီးးးးးးးးးး

ငုိသံေတြ၊ ေျပးသံေတြ၊ စက္ေသနတ္က အတဲြလုိက္ဆဲြလုိက္တဲ႔အသံေတြ၊ အစ္မႏွစ္ေယာက္ ခ်ဳံးပဲြခ်ငုိသံေတြ၊ အေမ႔လက္ေမာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္အားဖက္ထားခဲ႔တာေတြ….

…..
….

အေမကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးကုိ အိမ္ခန္းထဲ အေျပးဆဲြေခၚသြားပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အေမက ေရခပ္တုိက္ပါတယ္. အစ္မေတြကေတာ႔ ငိုေနတုန္းပဲ. အေမလည္း ကတုန္ကယင္နဲ႔ေပါ႔. အေဖကေတာ႔ အေမ႔ကို မွာေနတယ္. ကေလးေတြကို အျပင္မထြက္ေစနဲ႔တဲ႔.

အျပင္မွာလား…

အျပင္မွာ

အျပင္မွာ

ကမၻာပ်က္ေနခဲ႔တယ္ဗ်ာ….

လြတ္လပ္ေရးကုိ ေတာင္းဆုိတဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြကုိ အေမွာင္ခ်ထားခ်င္တဲ႔ မိစၧာလူရမ္းကားေတြက ယဇ္ပူေဇာ္ေနၾကတယ္.

ယမ္းနံ႔ေတြ ေလထဲမွာ ေ၀႔ေနတာပဲ….


မနက္ ၄ နာရီခဲြေလာက္က်ေတာ႔ မီးသတ္ကားေတြ ထြက္ခုိင္းပါတယ္. ဘာလုပ္တာလဲသိလား
ေရေဆးဖုိ႔တဲ႔

ဘာကုိေဆးမွာလဲသိလား

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ေသြး

အာဇာနည္ေတြရဲ႔ေသြးေတြကုိ ေဆးမွာ…

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုိ႔သိေနတာလဲ. ဟုတ္လား..

ကၽြန္ေတာ္႔အေဖက မီးသတ္ဦးစီးဌာနက အရာရွိေလ..

အေဖတုိ႔အားလုံးကုိ standby ေနခုိင္းထားခဲ႔တာ အခုမွပဲ အေဖတုိ႔လည္း သိရေတာ႔တယ္.

ရွိသမွ်မီးသတ္ကားေတြနဲ႔ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရသြားေဆးေပးရတယ္.
အေလာင္းေတြကုိ သယ္တာဘာနဲ႔သယ္တယ္ထင္လဲ…
စစ္ကားၾကီးေတြေပၚကုိ ဒီတုိင္းပစ္တင္တာပါ…

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္ၾကီးမွာ အပုပ္နံ႔ေတြကုိလႈိင္လုိ႔

ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံၾကားထဲမွာလည္း ေသြးကြက္ရာၾကီးေတြ ထင္းလုိ႔..

ဖိနပ္ေတြ၊ အက်ီၤစုတ္ေတြ၊ ထမင္းထုတ္ေတြ၊ အလံလုိ႔ယူဆရတဲ႔ တုိင္ေခ်ာင္းေတြ….

အနိ႒ာရုံျမင္ကြင္းပါပဲဗ်ာ..

….


ညဖက္က်ေတာ႔လား

ယုံခ်င္ယုံမယုံခ်င္ေနပါေနာ္…

ဒီမုိကေရစီ တေစၧေျခာက္ပါတယ္….


ညဖက္ဆုိရင္ေလ…

တုိ႔အေရး… တုိ႔အေရး ဆုိတဲ႔ အသံနက္ၾကီးကုိ ၾကားရတတ္ပါတယ္.

ၾကားလုိက္ရတုိင္းမွာ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲ ထမိပါတယ္. (ခု စာျပန္ေရးေနတာေတာင္ ၾကက္သီးထတုန္းပဲ..)

ဘယ္သူမွလည္း အျပင္မသြား၀ံ႔ပါဘူး..

….

ပန္းျခံၾကီးထဲမွာ စစ္သားေတြ ကင္းပုန္းခ်ထားတယ္လုိ႔ အေဖက ေျပာျပပါတယ္. စူးစမ္းခ်င္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ညဖက္ ထမင္းစားျပီးတုိင္း ပန္းျခံၾကီးဖက္ကုိ လွမ္းလွမ္းၾကည္႔ေနတတ္ပါတယ္.

တစ္ညကေတာ႔ ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ပန္းျခံထဲက မီးပြင္႔ေလးေတြ ထြက္လာတယ္.

ဒက္..ဒက္…ဒက္…

မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ဆူးေလဘုရားအ၀ုိင္း ပတ္ပတ္လည္မွာ ထြန္းထားတဲ႔ မီးလုံးေလးေတြ ခြမ္းခနဲ ကြဲကုန္ပါတယ္.

လက္တည္႔စမ္းတာလား
အေမွာင္ခ်တာလား..

ဘာလဲေတာ႔ မသိ. ဘုရားကုိေတာင္ အရုိအေသ မျပဳခဲ႔တာေတာ႔ မိစၧာေကာင္ေတြက လဲြရင္ တစ္ျခားရွိပါဦးမလား…

….

ဒါေတြၾကာခဲ႔ပါျပီ..
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔မရႏုိ္င္ခဲ႔ေသးဘူး..

ဒီေန႔ ၈ ရက္ ၈ လ ေန႔…

၁၉ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ႔ျပီပဲ..


ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေထာင္႔မွာ စုိစြတ္လာတဲ႔ မ်က္ရည္စက္တစ္ခ်ိဳ႔ကို သိမ္းဆည္းလုိက္ျပီး ေရွ႔တည္႔တည္႔က နံရံကို စုူးစူးရဲရဲ စုိက္ၾကည္႔မိလုိက္တယ္…

နံရံေပၚမွာ အရိပ္တစ္ခုလြင္႔ေနတယ္

ခြပ္ေဒါင္း!!!