I'm in Love....

Into the Darkness I am gazing at,
Without you, everything is so meaningless.

Hope to hear the ring from my cell,
Feel like my heart is burning to hell.

On youtube, I listened to "Keep Bleeding"
Leona, do you mean that she will be leaving?

Oh, please stop it and come back to me
Can't afford you trying to flee.

Mornings came and evenings are gone
The days without you, my days are torn.

C'mon, honey, it's not a joke
Can't even help myself gulping a coke.

Rice or curry I lost interest
Just murmuring "My Love, My Love"

Look around you, who else do you have?
Me, myself and my heart to be hijacked.

Look, honey, a leaf is falling
Wish you will be with me tomorrow morning.

Oh yeah, baby, I'm not a poet
But, please know that I'm in love.

YKN

Oops! I did it again.... :)

What's uppppp, guys!

Forgive me for not being able to post around these days.

First, I have been super-busy with my daily activities.

Second, I am missing her soooo much. :)

Third, my laptop was infected with some hard-to-kill viruses.

Fourth, I'm sooooooooooooo maddddd.

hat hat hat..

Yeah! It's really a frustrating experience. Just think about it, man!
Your precious files are gone...

Especially, her picutres... :((((((

"Her pictures" by that I mean my mom's pictures....

:D

Furthermore, I hate blogging in English. I don't know why.
Before blogging in Burmese, it was ok to write in bilingual ways.

But, after being in touch with myanmar blogger community to an extent, I have been quite estranged from blogging in English. I'd prefer writing in Burmese. Sometimes, I feel like composing in English, but I decided I'd rather post it on my English blog instead of on my "yanaung.net".

What am I doing now, huh?

I'm scanning my virus-infected computer while I was writing this post with an outdated laptop.

You might be wondering why I didn't download Zawgyi font and keyboards so that I can still write up a burmese post.

Straight answer?

I just don't wanna do it, man!

Give me a break. :))))

Lazybone or bonelazy or whatsoever you wanna dub me!
I don't care.

Hat hat hat..

Just pulling your legs, guys...

My other computer totally crashed and I am now trying to recover the system. Hope it will be back to normal by tomorrow morning, or NOT.

At this moment, I'm just crossing my fingers, my toes, my hands, my feet and whatever I can cross to make it work. LOL!

Anyway, I gotta stop my complaint right here.

You guys have fun!!!! OK?

Y.

အိတ္စ္ကြတ္မီနဲ႔ ဆမ္းသင္းမ္ေလာင္း.....

တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္တန္းက ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီ ဓာတ္မွန္သြားရုိက္ပါတယ္.

ဓာတ္ေလွကားထဲကုိ ၀င္ေတာ႔ အထဲမွာ လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါျပီ. တံခါးက ပိတ္လုပိတ္ခင္မွာပဲ.

“အိတ္စ္ကြတ္မီ. အိတ္စ္ကြတ္မီ..”

အသံၾကားတဲ႔ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ တရုတ္မတစ္ေယာက္ စလင္းဘတ္နဲ႔ ေဒါက္ျမင္႔ဖိနပ္နဲ႔ စကတ္အတုိေလးနဲ႔ ေျခကားယား လက္ကားယား အေမာတေကာ ေျပးလာတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

အဲဒါနဲ႔ပဲ တံခါးနဲ႔ အနီးဆုံးမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဓာတ္ေလွကားတံခါးၾကားထဲ လက္ကုိ အသာထည္႔လုိက္လုိ႔ တံခါးျပန္ဖြင္႔ေစလုိက္ပါတယ္.

တရုတ္မလည္း အထဲကုိ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ၀င္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ လာရပ္ပါတယ္.

လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းကေလးမုိ႔ နည္းနည္းအုိက္တင္ခံေနတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ သူ ေမာေနတာကုိ လူမသိေအာင္ အသက္မွ်င္းမွ်င္းေလး ရႉလုိက္ထုတ္လုိက္ လုပ္ေနပါတယ္. ဓာတ္ေလွကားထဲမွာလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ကၽြန္ေတာ္႔နားလည္း ကပ္ျပီး ရပ္ေနတာလည္း ျဖစ္ျပန္တာေၾကာင္႔ အကုန္လုံး ၾကားေနရတာေပါ႔ဗ်ာ.

ေဘးကလူေတြကလည္း မိန္းကေလးဆုိလုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ပါလာတဲ႔သူ႔ကုိ မသိမသာေရာ သိသိသာသာေရာ ေဂၚရႈိးရႈိးေနၾကတာေပါ႔.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္ေလွကားက တက္ေနရင္း တန္းလန္း တုန္႔ခနဲ ရပ္သြားပါေလေရာ.

ရပ္ရမယ္႔ အထပ္မွာ ရပ္သြားတာမဟုတ္ဘဲ တက္ေနရင္းကေန မီးပ်က္သလုိ ရပ္သြားတာဆုိေတာ႔ အားလုံးလန္႔သြားတာေပါ႔.

အဲဒီ႔အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ႏွစ္ခါျပန္လန္႔ခဲ႔ရတယ္.

ဘာလုိ႔လဲဟုတ္လား.

ခုနက တရုတ္မရယ္ေပါ႔.

ဓာတ္ေလွကားလည္း အဲလုိရပ္သြားေရာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆတ္ခနဲလွည္႔ၾကည္႔၊ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ စလင္းဘတ္ကုိ သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားထဲ ဖတ္ခနဲ ထုိးထည္႔၊ ေခါင္းေလးကုိ ေစာင္းလုိ႔ ဘာေျပာလုိက္သလဲဆုိေတာ႔…

“အုပ္စ္… ဆမ္းသင္းမ္ေလာင္း?” တဲ႔…

ေဘးလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လွမ္းၾကည္႔၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔မိသြားတယ္.

ေဩာ္. ငါ၀တ္ထားတာ ဘာေတြမ်ား မေသမသပ္ျဖစ္ေနလဲလုိ႔ေပါ႔ေလ.

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

တကယ္ေတာ႔ တရုတ္မက “Oops! Something’s wrong?” လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ.
ကၽြန္ေတာ္႔ကုိၾကည္႔ျပီး မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ပဲေလးမ်ားျပီး တရုတ္သံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ေျပာလုိက္ေတာ႔ ….

ခုေတာ႔..

ခုေတာ႔..

ကၽြန္ေတာ္ အားၾကီးစိတ္ညစ္တယ္.

ဘာရယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္တန္းဖက္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တုိင္း အိတ္စ္ကြတ္မီနဲ႔ ဆမ္းသင္းမ္ေလာင္းေလးကုိ ေမွ်ာ္ေနမိခဲ႔တယ္.

မွတ္ခ်က္။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး. မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာကုိ ျပန္ျပီး ေဖာက္သည္ခ်ထားတာပါ. ဘေလာ႔ဂါဆုိေတာ႔လည္း ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေလးေတြနဲ႔ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ျခယ္ရတာေပါ႔ဗ်ာ. တရုတ္မကေတာ႔ တကယ္႔ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ. ကၽြန္ေတာ္သာ ဇာတ္လုိက္ေနရမွာ မဟုတ္ခဲ႔တာေလ. :D

မ-၃ (သုိ႔မဟုတ္) လြမ္းလုိ႔ေရးတဲ႔စာ

မ…

သတိရလုိက္တာ “မ” ရယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းလုိ႔ မေနႏုိင္တာနဲ႔ ဒီစာေလးကုိ ေကာက္ေရးျဖစ္လုိက္တာ.
မေတြ႔ရတာလည္း ၾကာျပီ. အသံေလးလည္း မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္.

အင္းဗ်ာ. တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေလ ဒီစည္းမ်ဥ္းေဘာင္ကနားေတြေနာက္မွာ ပိတ္မိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အခ်စ္ေတြကုိ သနားမိတယ္.

ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ သနားေနတာလားလုိ႔ ျပန္မေလွာင္ပါနဲ႔ေနာ္.

တကယ္ခ်စ္မိသြားရင္ ေပ်ာ္ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထက္ အလုိလုိေနရင္း ၀မ္းနည္းေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ပုိမ်ားတတ္တာကုိ “မ” တစ္ေန႔ေတာ႔ သိလာပါလိမ္႔မယ္.

သိျပီးသားလည္း ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ. မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး. ဟုတ္တယ္.

ကုိယ္႔ခ်စ္သူက ကုိယ္႔ကုိ အျမဲ ဂရုစိုက္ၾကင္နာေနေစခ်င္တာေပါ႔.

ကေတာက္ကဆျဖစ္ရျပီ ဆုိရင္ ရန္ျဖစ္ေနတုန္းသာ အႏုိင္ယူခ်င္စိတ္နဲ႔ ျငင္းခုန္ေနမိေပမယ္႔ မေတြ႔ရေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္က်မွ “ေဩာ္. ငါမွားေလျခင္း. သူ႔ကုိ အႏုိင္ယူမိေလျခင္း. သူမ်ား နာၾကင္သြားေလမလား. ခံစားသြားရေလမလား” ဆုိတဲ႔ ေနာင္တေတြ၊ ပူပင္ျခင္းေတြကုိ ရင္မွာ ပိုက္ေထြးရင္း “မ” နဲ႔ ျပန္ဆုံေတြ႔ႏုိင္မယ္႔ အခ်ိန္ေလးကုိ ျပန္လည္တမ္းတမိေနတာ ကၽြန္ေတာ္ “မ” ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႔…

ဘာလုိလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ “မ” နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ႔တာ … ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ႔ျပီေနာ္.

ၾကာျပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရသလုိ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သိခဲ႔ၾကသလုိပဲလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရပါတယ္.

ၾကာျပီဆုိတာက “မ” နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက သံေယာဇဥ္ နက္ရႈိင္းလြန္းေနခဲ႔တာကုိ ကုိယ္စားျပဳတာပါ.

မေန႔တစ္ေန႔ ဆုိတာကေတာ႔ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ သိခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အခုခ်ိန္ထိ လန္းဆန္းသစ္လြင္ေနတဲ႔ အခ်စ္ေတြ စကၠန္႔မျခား ေပါက္ဖြားေနဆဲျဖစ္ေနတာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ.

ေဟာ..

“မ” ျပဳံးေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ေနရတယ္...

တကယ္ေျပာေနတာပါဗ်ာ.

စကားတတ္တုိင္း၊ လွ်ာမွာ အရုိးမရွိတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး.

ရင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတာ ျဖစ္လာရင္ စစ္ဘုရင္ေတြေတာင္ ကဗ်ာေတြ စာေတြ စပ္ဆုိၾကရတဲ႔ အထိ ျဖစ္ခဲ႔ရတာ နတ္သွ်င္ေနာင္တုိ႔၊ ျပည္န၀ေဒးတို႔ သက္ေသပါပဲ “မ” ရယ္.

ကၽြန္ေတာ္လည္းေလ “မ” ကုိခ်စ္မိသြားတဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးတတ္လာခဲ႔တယ္.

တကယ္ေတာ႔ “မ”ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အႏုပညာစ်ာန္ကုိ ၾကြ၀င္ေစတဲ႔ နတ္ဘုရားမ တစ္ပါး (သုိ႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ Muse ေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ “မ” ရယ္..

“မ” နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ါစကားကုိမွ ပုံတူကူးခ်ခဲ႔ျခင္း မရွိပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္ “မ” ကုိ ခ်စ္မိတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကုိ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ႔ စကားလုံးေတြ၊ လူတကာယူသုံးထားတဲ႔ ကဗ်ာစာပုိဒ္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပရတာထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက အလုိလုိ စီးက်လာတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ကဗ်ာေလးေတြ အျဖစ္နဲ႔ ကုိယ္တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရးခ် ေျပာျပတတ္တာကုိ ပုိအားရတယ္.

ဟုတ္တယ္. “မ”

ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာေတြကုိ ျပန္ဖတ္ၾကည္႔…

“မ” ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတယ္. စဲြလမ္းတယ္. ရင္ခုန္တိမ္းမူးတယ္. ဆုိတာကုိ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ရပါဘူး.

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေခ်ာ႔သိပ္ေနတဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ သီခ်င္းဂီတကုိ ဘယ္လုိဆုိညည္းရမယ္ ဆုိတာကုိ အထူးတလည္ သင္ယူေနစရာ မလုိဘဲ မိဘေမတၱာျဖင္႔ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္လာတတ္တယ္.

ဒီလုိပါပဲေလ. ခ်စ္တဲ႔ “မ”ကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမတ္ႏုိးရပါေၾကာင္း ဖြင္႔ဟေျပာျပခ်င္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔စာကဗ်ာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလုိအေလ်ာက္ ေရးတတ္ဖဲြ႔ႏြဲ႔တတ္လာခ႔ဲတယ္ “မ” ရယ္…

ကၽြန္ေတာ္ “မ” နဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔ ဆုံစည္းခြင္႔ ရႏုိင္မွာပါေနာ္.

ရင္နာတယ္ “မ” ရယ္.

ျပန္ဆုံရင္ေတာင္ ကံက ကုန္ေနျပီးသားျဖစ္ေနေတာ႔
ေခါင္းေမာ႔ႏုိင္စြမ္း မရွိတဲ႔ ဒီ ရင္ဘတ္ထဲက အခ်စ္ေတြကုိ
ေဟာ ဟုိမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ဟဒ္ဆန္ျမစ္ထဲ ႏွစ္ခဲ႔ရေပါင္းလည္း မ်ားပါျပီ.

ေျပာရင္းနဲ႔ကုိ ကဗ်ာသံစဥ္ေတြ ကခုန္လာၾကျပီ “မ” ေရ..

ရင္နာတယ္ဗ်ာ.

တကယ္ကုိ ရင္နာတယ္.

ဘာလုိ႔ “မ” နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေစာၾကီးကတည္းက ဆုံေတြ႔ခြင္႔ မရခဲ႔ၾကတာလဲ..

ဘာလုိ႔….

ဘာလုိ႔.

ဘာလုိ႔..

ေတာ္ျပီ. “မ” ရယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ငုိရလြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ မက်န္ေတာ႔ဘူး.

ေနာက္ဆုံးေတာ႔လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္မယ္႔ အတူတူ တစ္ခုပဲ ေျပာေတာ႔မယ္.

ကၽြန္ေတာ္ “မ” ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္.

သိပ္ကုိခ်စ္ရပါတယ္ “မ” ရယ္..

အိပ္ျပီဗ်ာ. စိတ္ဓာတ္က်တယ္.

p.s

နက္ျဖန္ အျပင္သြားျဖစ္ရင္ ကားေကာင္းေကာင္းေမာင္းေနာ္.
အေႏြးထည္ေလးဘာေလးလည္း ေဆာင္သြားဦး. ရာသီဥတုက ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းေနတာ.
အိမ္မွာေနရင္လည္း အက်ၤီထူထူထဲထဲေလး ၀တ္ထား. ရႈိးျပမေနနဲ႔. ျဖစ္ေတာ႔ ကုိယ္ပဲ ခံရမွာ.

ဦးထီးသီခ်င္းထဲကလုိေပါ႔.

“နာေနဖ်ားေနရင္ ဘယ္သူက လာျပီး ေစာင္႔ေရွာက္ေပးမလဲဟင္
ဆင္ျခင္ျပီးေနပါ “မ” ရယ္”

ရယ္မေနနဲ႔. မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး.
ကေလးလည္း မဟုတ္. ကုလားလည္း မဟုတ္. တရုတ္လည္း မဟုတ္.
ကၽြန္ေတာ္႔စကားဆုိ ဘယ္ေတာ႔မွ အေလးအနက္မထားဘူး.

မွာေနတာနဲ႔ပဲ p.s က စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေရာ႔မယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ သိပ္ကုိ ညဥ္႔နက္ေနျပီဗ်.

“မ” ကုိ ညတုိင္းေစာင္႔ရလြန္းလုိ႔ မ်က္တြင္းထဲမွာေတာင္ ဟာဘယ္လ္စေပ႔စ္မွန္ေျပာင္း ထည္႔ထားလုိ႔ ရေနျပီ.

သိဘူးဗ်ာ.

စိတ္ညစ္တယ္.

“မ” ကုိခ်စ္ရတာ စိတ္ညစ္တယ္.

သီတင္းလည္းကၽြတ္ျပီ.

မသိဘူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး “မ” ရယ္.

အိပ္ျပီ..

မြ……………..

ေအာ္.. ေမ႔လုိ႔.

မနက္ျဖန္ ေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲကုိ ေမာနင္းႏုတ္စ္ေလး ခါတုိင္းလုိပဲ ပုိ႔ေပးထားမယ္ေနာ္.

ေဟာ. ၾကည္႔. သူရယ္သြားျပီ.

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ “မ” ရယ္.. ဖုန္းဆက္လုိ႔ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္. အသံေလးအလြမ္းေျပ ၾကားခ်င္လုိ႔ပါ.

“မ” ကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ႔.

YKN

ပ်ံေလေတာ႔ ေရႊဟသာၤ....

မေန႔က အလုပ္အျပီးမွာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ ရည္ရြယ္ျပဳလုပ္တဲ႔ ရႈိးပဲြေလးတစ္ခုကုိ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္.

တရုတ္တန္းနားမွာ ပထမေတာ႔ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ လိပ္စာကုိ ရုတ္တရက္ ရွာမရ ျဖစ္ေနခဲ႔ေသးတယ္. ေနာက္က်ေတာ႔မွ ေပးထားတဲ႔ လမ္းညႊန္ကုိ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထုိးထည္႔လုိက္ျပီး တက္စီသမားတစ္ေယာက္ အနားလာတာနဲ႔ လမ္းေမးလုိက္ပါတယ္.

ေဩာ္. ေပးထားတဲ႔ လမ္းညႊန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေနတဲ႔ လမ္းက တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတာကုိး..

ဖီေလာ္တစ္ခုေတာင္ ေခါင္းထဲ လက္ခနဲ ထြက္သြားလုိက္ေသးတယ္.

လမ္းက မွန္ေနေပမယ္႔ လုိက္တဲ႔သူက လဲြေနရင္ လမ္းျပသူက အျပစ္မဟုတ္. ကုိယ္႔အျပစ္ပါပဲလားလုိ႔ရယ္ေလ…


တစ္ဖက္က ျပန္လွည္႔ေတြးလုိက္ေတာ႔လည္း လမ္းျပသူက ရွင္းေအာင္မွ မျပတာကုိး. အခုက်ေတာ႔ လမ္းသိတဲ႔ တက္စီသမားကလည္း ျပေရာ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ေတြ႔သြားတယ္.

ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔လည္း ကြန္ကလူးရွင္းကုိ မွ်မွ်တတေလးပဲ ဆဲြလုိက္ပါတယ္.

လမ္းလည္းျပတတ္ဦးမွ. လုိက္လည္းလုိက္တတ္ဦးမွလုိ႔ရယ္ေလ..

ဟတ္ဟတ္. ေလရွည္ေနတာနဲ႔ လုိရင္းမေရာက္ေတာ႔ဘူး. ေဆာရီး..

ရိႈးပဲြလုပ္တဲ႔ေနရာက ဟုိက္စကူးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာပါ. ေဘးနားမွာ Williamsburg တံတားၾကီးလည္း ရွိတယ္. ၀ါသနာပါရင္ တံတားေပၚကေန ဟက္ဒ္ဆင္ျမစ္ရႈခင္းေတြကို ေငးေမာေတြးေတာလုိ႔ ရေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ေက်ာင္းဖက္ကုိပဲ အရင္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ႔လုိက္တယ္.

ေက်ာင္းအေပါက္၀နားေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးေနတဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ေတာ္ေတာ္ကုိရင္းႏွီးေနတာပါ. အျဖဴေရာင္ Dress ေလးေပၚမွာ အနက္ေရာင္ အက်ီၤေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္.

အနားနားေရာက္ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္ကုိ တစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အရင္ျပဳံးျပလုိက္ပါတယ္.

“ေနေကာင္းလား အစ္မ” ဆုိျပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္.

သူမကလည္း ျပန္ျပီး ျပဳံးျပပါတယ္. သူမေဘးနားက ပါလာတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေဖာ္ေရြရင္းႏွီးစြာနဲ႔ ျပန္ျပဳံးျပပါတယ္..

ေဩာ္. ဘယ္သူလဲ ဟုတ္လား…

မီမီ၀င္းေဖပါ..

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

ေက်ာင္းအေပါက္၀နားေရာက္ေတာ႔ ဒီပဲြကုိလာဖုိ႔ ေခၚထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္ျဖစ္ပါတယ္. သူတုိ႔က ထြက္လာေနျပီတဲ႔. ကားေတြၾကပ္ေနလုိ႔ ဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တံခါး၀နား ခဏရပ္ရင္း ေလညွင္းခံေနလုိက္ပါတယ္.

ျပိဳးျပဳိးပ်က္ပ်က္ လင္းလက္တဲ႔ အေရာင္ေတြနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ Dress ေလး၀တ္လုိ႔ ဆံပင္ရွည္ေလးတစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္.

ဒီတစ္ခါေတာ႔ ျပံဳးျပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္. သူမကလည္း ျပန္ျပဳံးျပရင္း အခန္းထဲကုိ ၀ံ႔ၾကြားလွပစြာနဲ႔ ဆံရွည္ေလးတရမ္းရမ္းလုပ္ကာ ၀င္သြားပါတယ္.

ရတနာဦးပါ...

အထဲကို ၀င္သြားလုိက္ေတာ႔ လက္မွတ္ေကာင္တာနားမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အသိေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

“ကုိရန္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းလား” ဆုိေတာ႔..

“ဟီးးးးးး” လုိ႔ေတာ႔ ရယ္မျပလုိက္ပါဘူး..

ခပ္တည္တည္ပဲ ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ…

ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ငိုခ်င္လာျပီ. ..

“ဟုတ္. တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ. အလုပ္ကအျပန္ လွည္႔၀င္လာတာမုိ႔ပါ.”

ဒီလုိပဲ ေျပာရတာပဲေလ. အလုပ္က မလာဘဲ အိမ္ကေန ထြက္လာရရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္းက တစ္ေယာက္တည္းပါပဲဗ်ာ.

“၀ါးးးးးးးးးးး”

ငိုတာမဟုတ္ပါဘူးးးးး

လူတစ္ေယာက္ပုံေလးကုိ အမွတ္တရ ေရးထုိးထားတဲ႔ တီရွပ္အက်ီၤနက္ေလးနဲ႔ အရမ္းလွေနတဲ႔ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ အထဲကုိ ၀င္လာလုိ႔ပါ..

“ဟာ. အစ္မ. လွပေနပါလား” ဆုိေတာ႔..

“သိုင္းက်ဴး ေမာင္ေလး” ဆုိျပီး တက္ၾကြလန္းဆန္းစြာနဲ႔ အထဲကုိ ၀င္လာသူကေတာ႔ …

ေမဆိြပါ…

…..

အဆုိေတာ္ေတြ အထဲကုိ ၀င္သြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြေတြကုိ ေစာင္႔ရင္း လက္မွတ္ေကာင္တာနားမွာ စားပဲြေလးခင္းျပီး ေရာင္းေနတဲ႔ စီဒီေခြေလးေတြကုိ လုိက္ၾကည္႔ေနမိပါတယ္.

ေဘးနားမွာ ခ်ထားတဲ႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးကုိ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တစ္ေစာင္ယူလုိက္ပါတယ္.

မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ေရးထားတာကေတာ႔..

A Benefit For Burma
Musical Evening 2008
“ရင္ထဲက စုိင္းထီးဆုိင္”



ေဩာ္. လြမ္းစရာပါပဲလား ဦးထီးရယ္..




မ်က္ႏွာဖုံးေနာက္ေက်ာမွာ ေရးထားတဲ႔ သတင္းေလးကုိ ဖတ္ၾကည္႔မိေတာ႔ ပိုျပီး လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.

ဒီဗီြဘီ၊ ၁၀ မတ္ ၂၀၀၈

နာမည္ေက်ာ္ ေတးသံရွင္ စုိင္းထီးဆုိင္ (အသက္ ၅၈ ႏွစ္) ဒီမနက္ကြယ္လြန္ပါတယ္..

…
.

“အရမ္း၀မ္းနည္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာ႔အႏုပညာ ေရစီးေၾကာင္းမွာ တအားေလ်ာ႔သြားတဲ႔ သေဘာ ရွိသြားပါတယ္။ ဗုိလ္ထီးတုိ႔ဆုိတာ ခုိင္မာစြာ ရပ္တည္လာတဲ႔ အဆုိေတာ္ေတြပါ။ သူ႔သီခ်င္းေတြက အျမဲတမ္း ရုိးမသြားမယ္႔ သီခ်င္းမ်ိဳးေတြပါေလ။ ခုိင္တဲ႔သီခ်င္းေတြေပါ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူ႔သီခ်င္းေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း သတိရေနမွာပါ..”

ကုိခင္ေမာင္တုိးရဲ႔ ၀မ္းနည္းစကားကုိ ဖတ္ၾကည္႔မိျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာလည္း ပဲ႔တင္ထပ္ေနခဲ႔တယ္.

“ဟုတ္တယ္. ဦးထီး… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ အျမဲတမ္း သတိရလြမ္းဆြတ္ေနမွာပါ…”

…..

အေရာင္ဆုိးတတ္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မတတ္သာလုိ႔ အေရာင္ေတြ ျခယ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဦးထီးရဲ႔ ဘ၀ေႏွာင္းပိုင္းေတြမွာ အရင္ကေလာက္ ပရိသတ္ရဲ႔ တခဲနက္ ၾကည္ညိဳအားေပးမႈကုိ မရေတာ႔ေပမယ္႔ ဦးထီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ အကဲျဖတ္ေလးစားမိပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ဦးထီးရဲ႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကီးျပင္းလာခဲ႔တာပါ.
ေလညာအရပ္ကအခ်စ္၊ ေမျမိဳ႔မုိး၊ အခ်စ္ေထာင္၊ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း၊ အခ်စ္ကုိဦးစားေပးခဲ႔သူ၊ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္၊ ခဲြစိတ္ခန္းက ဆရာမေလးသုိ႔၊ ျခေသၤ႔လည္ျပန္၊ ဘီးနံပါတ္ OK 0122 L၊ သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ……

အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီးပါ..

ဒီလုိမ်ိဳး သီခ်င္းအမ်ားၾကီးဆုိႏုိင္သလုိ ဆုိတဲ႔ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးေပါက္ေျမာက္ခဲ႔တဲ႔ အဆုိေတာ္မ်ိဳး ရွားပါတယ္.

အခုေန ဂစ္တာကုိ ေကာက္ကိုင္လုိ႔…

“မင္းေျပာတဲ႔ စကားမ်ား. နားၾကားမ်ား လဲြသလား.
ေလသံက တစိမ္းဆန္ေနျပီ..
ၾကင္နာတာ နာၾကင္တာ ေနရာလဲခဲ႔…”

ဆုိညည္းၾကည္႔..

သံစဥ္ေတြ လန္းဆန္းေနျမဲ. စကားလုံးေတြ အားေကာင္းခုိင္မာေနျမဲပါ..

ဒါ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ရဲ႔ အႏွစ္သာရ. အစမ္းသပ္ခံႏုိင္တဲ႔ သဘာ၀. အခ်ိန္ကာလေရြ႔ေလ်ာေပမယ္႔ မေျပာင္းလဲတဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြပါပဲ..

ကၽြန္ေတာ္ ဦးထီးရဲ႔ သီခ်င္းေတြ၊ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ စကားလုံးေတြကုိ အရမ္းေလးစားမိတယ္. ဘ၀အေတြးအေခၚေတြ အမ်ားၾကီးပါသလုိ သံစဥ္ေလးေတြကလည္း လွပျငိမ္႔ေညာင္းလြန္းပါတယ္…

အိမ္ကုိ တကူးတကလွမ္းမွာထားတဲ႔ စုိင္းထီးဆုိင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ ဖြင္႔ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္. ဂစ္တာတီးတုိင္း ဖြင္႔ၾကည္႔မိသလုိ ဂစ္တာမတီးေပမယ္႔လည္း သီခ်င္းေတြကုိ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ခံစားဖတ္ရႈတဲ႔အခါေတြလည္း ရွိပါတယ္.

“နင္ဟာ အေတာင္ပါတဲ႔ ငွက္ပါ.
ငါက လြင္႔ပါးတဲ႔ ေရာ္ရြက္၀ါ.
အဆင္ေျပ ေလလာတုန္းအခုိက္မွာ
ၾကည္ႏူးျမဴးခဲ႔ရတယ္ တရံတခါ..”

“ပ်ံသန္းတဲ႔ ငွက္ကုိ သူတုိ႔မုိ႔ ဖမ္းခ်င္တာ.
ေရႊေလွာင္အိမ္မွာ ေပ်ာ္လုိ႔ မရပါ.
ခ်စ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ရဲ႔ လြတ္လပ္မႈကုိရွာ..”

“ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမခဲြဘဲခ်စ္တာ
ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျပစ္လား.
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ကေတာ႔ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ပါ.
ခ်စ္ျပီးမွေတာ႔ကြာ..”

“ဆုံႏုိင္မဆုံႏုိင္မွန္း မသိဘဲ ခ်စ္တာ
ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျပစ္လား.
ဘယ္သူေတြတားတား ကုိယ္ကေတာ႔ ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ပါ.
ဆက္ျပီးေတာ႔ ခ်စ္မွာ…”

ဆုိတဲ႔ အခ်စ္ကဗ်ာလွလွေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ခံစားနားေထာင္မိခဲ႔သလုိ..

“လမ္းေပၚမွာ အရက္သမားတစ္ေယာက္ မူးလဲေနတယ္.
ယမ္းေယာင္ကာ သီခ်င္းတစ္ပုိင္းတစ္စ ညည္းညဴေနတယ္.
ေလာကၾကီးရဲ႔ မတရားပုံလား ေလာကသားရဲ႔ မွားပုံလား
ႏွစ္ခုစလုံးမ်ားလား မေျပာတတ္တယ္.
ငါမမူးေသးဘူး ငါမမူးေသးဘူး
မႏၱေလးက်ဳံးေရ မခမ္းသမွ်ေတာ႔…”

“ျဖဴစင္တဲ႔ ႏွလုံးသားေလးဟာ
အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး စြန္းထင္းေနျပီ
ဆႏၵလြန္ကဲ စိတ္အလုိလုိက္လဲြ
အသုံးမ၀င္တဲ႔ ေနာင္တေတြ လႈံ႔ေဆာ္ကာ ေၾကကဲြေန
အပူအပင္ကင္းတဲ႔ ကေလးေလးဘ၀သာ
တစ္ခါျပန္ျပီး ရခ်င္ေသးတယ္…”

“လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေကာင္းကြက္ခ်ည္းပဲ
လုိခ်င္လုိ႔ေတာ႔ မရဘူးရယ္.
ဒြန္တဲြတဲ႔ ဆုိးကြက္လည္းပါမယ္.
အံ၀င္ဂြင္က် ဆုေတာင္းသမွ် ျပည္႔စုံေအာင္
ဘယ္ဘုရားကမွ မစြမ္းႏုိင္ဘူး
နီးစပ္တာနဲ႔ ေရာင္႔ရဲၾကရတာလည္း
မင္းအသိပါပဲ…”

ဆုိတဲ႔ ဘ၀အေတြးအေခၚေလးေတြပါတဲ႔ သီခ်င္းကဗ်ာေလးေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတတ္ခဲ႔တယ္.

ဦးထီးရဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမွတ္တရ စုစည္းထားတဲ႔ Mp3 စီဒီေခြေလးတစ္ခ်ပ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. စီဒီေခြေလးကုိ လက္ထဲပိုက္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲမွာ ေလညာအရပ္ကအခ်စ္ေတြ စီးဆင္းလာသလုိ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္းဟာလည္း ထက္ေကာင္းကင္မွာ သာျမဲသာေနခဲ႔တယ္…

ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ အတူတူ ခန္းမထဲကုိ ၀င္လာခဲ႔လုိက္ေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလုိ ပရိသတ္ အမ်ားၾကီး မေတြ႔ရပါဘူး.




အင္း. မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ျပတ္ခဲ႔ျပီပဲေလ. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ၾကားမ်ိဳးဆက္လုိ႔ ေျပာရမလား မသိ. ဒါမွမဟုတ္. ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကပဲ အရင္ေခတ္က သီခ်င္းေတြကုိ တန္ဖုိးထားနားေထာင္တတ္လုိ႔ ရယ္ပဲလားမသိ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သီခ်င္းၾကီးေတြ စုထားတာ ရွိသလုိ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြလည္း ရွိပါတယ္. ဦးထီးရဲ႔ သီခ်င္းေတြကို လူငယ္ေတြ နားေထာင္ေစခ်င္၊ ခံစားေစခ်င္ေပမယ္႔လည္း ေခတ္က ေျပာင္းခဲ႔ျပီကုိး..

ပရိသတ္ရဲ႔ အရြယ္ေတြကလည္း လူလတ္ပိုင္းေတြနဲ႔ လူၾကီးပိုင္းေတြ မ်ားပါတယ္.

အဆင္ေျပတဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရင္း စင္ျမင္႔ေပၚကုိ ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မီမီ၀င္းေဖက အဖြင္႔သီခ်င္းဆုိေနပါျပီ..

ဦးထီးရဲ႔ The Wild One အဖဲြ႔ထဲက လိဒ္ဂစ္တာတီးသူ ကိုဗုံဗုံကုိလည္း စင္ျမင္႔ေပၚမွာ ေတြ႔ရပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ဆရာဦးေစာဘဲြ႔မႉးရဲ႔သား Blade တီး၀ုိင္းက လိဒ္တီးတဲ႔ ကုိဘဲြ႔ကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္. ဒရမ္မာကေတာ႔ ကုိညီပု၊ ေဘ႔စ္ ကုိေအာင္ေအာင္၊ ကီးဘုတ္ဒ္ ကုိခ်စ္ခုိင္နဲ႔ ပါကပ္ရွင္း ကိုတင္ကုိလတ္တုိ႔ လက္စြမ္းျပတီးခတ္ေနၾကပါတယ္.

မီမီ၀င္းေဖရဲ႔ ေအးေဆးျငိမ္႔ေညာင္းတဲ႔ အသံေလးေတြၾကားမွာ ဆရာစုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ စကားလုံးေတြ လွပစြာ ကခုန္ေနၾကသလုိ ဦးထီးရဲ႔ ဆုိဟန္အေငြ႔အသက္ေတြလည္း လႊမ္းမုိးစီးေမ်ာေနၾကတယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းတမ္းတေနတဲ႔ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ဆုိလုိက္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပဳေနမိခဲ႔တယ္.

မီမီ၀င္းေဖက ဒီသီခ်င္းေလးကုိ ဆုိပါရေစလုိ႔လည္း ခြင္႔ေတာင္းေၾကညာလုိက္ေရာ. ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္က “၀ုိ႔” ခနဲေတာင္ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားမိပါတယ္.

“ရာသီေျပာင္းခ်ိန္မွာ အေဖာ္ကြာလုိ႔
အျပင္ေရာ အတြင္းေရာ ဥပါဒ္၀င္
ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိေနရွာမလဲ
ၾကင္နာသူေလး စဥ္းစားေနရင္..
ရယ္သံတိတ္ဆိတ္လုိ႔ သက္မဲ႔တဲ႔ ရက္ေတြမွာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္ စိတ္ေျဖသာျပီ..”

အဲဒီ႔သီခ်င္းေလးကုိ VCD အေနနဲ႔ ၾကည္႔ဖူးခဲ႔တာပါ. ခုလုိမ်ိဳး အဆုိေတာ္ကုိယ္တုိင္က ဆုိျပေနတာေတြ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနမိခဲ႔တယ္..

သီခ်င္းစာသားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္ကလည္း ခပ္တုိးတုိးေလး လုိက္ညည္းေနခဲ႔မိတာေပါ႔ဗ်ာ...

ေနာက္ေတာ႔ ေဘးကလူေတြကုိ အားနာလာတာနဲ႔ ထုိင္ရာကထျပီး ဟုိးေနာက္ဆုံးတန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းထုိင္လုိက္ပါတယ္. ေဘးနား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စိတ္ကူးတူတဲ႔ အစ္ကုိၾကီးတစ္ခ်ဳ႔ိလည္း ထုိင္ေနၾကတာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.




တင္းမာေနတဲ႔ ၾကြက္သားေတြကုိေလွ်ာ႔၊ ဘ၀အေမာေတြကုိ ေခတၱေမ႔ေဖ်ာက္ထားလုိက္ျပီး ဦးထီးရဲ႔ သီခ်င္းေတြကုိ အားရပါးရ လုိက္ဆုိေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေတြ စုိစြတ္ေနခဲ႔ေလရဲ႔…

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာပဲ ေမဆြိက ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း သီခ်င္းေလးကုိ စဆုိလုိက္ပါတယ္.

ပရိသတ္က “ေဟး” ခနဲ ေအာျ္ပီး လက္ခုပ္ေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးၾကပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္ကလည္း “မုိက္တယ္ကြာ.” ဆုိျပီး လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားျပန္ပါတယ္.




ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားခဲ႔ျပီ.

ကၽြန္ေတာ္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခုပဲ သိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဦးထီးသီခ်င္းေတြကုိ ခံစားခ်က္အျပည္႔နဲ႔ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ဆုိခ်င္ေနခဲ႔တယ္..

“ခ်စ္၍ စြန္႔သြားတဲ႔ မင္းကုိ
ေဩာ္. စြန္႔၍ ခ်စ္သြားမယ္ေလ…”

“ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ ရင္မွာ ျပန္ရွင္သန္လာ
မာန္မာနေတြ ရင္မွာ ျပန္ခုိင္မာလာ
ဒီဘ၀ကုိ အရႈံးမေပးေတာ႔ဘူးလုိ႔…”

“မ်က္လုံးကေလး မိွတ္ျပီးရင္ ေခါင္းေလးေမာ႔ထားပါ
ေနာက္ဆုံးအနမ္းေလးတစ္ခ်က္ေတာ႔ ယူသြားပါရေစ..”

ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကုိ ဒီေလာက္ေတာင္ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ခံစားႏွစ္သက္မိေနတတ္မွန္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ေတာင္ မသိခဲ႔မိဘူး.

ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္သိတာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ စက္ပစၥည္းေတြ၊ နည္းပညာေတြကုိ စိတ္၀င္စားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္၊ လက္ေတြ႔သမားတစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္ထားခဲ႔တာ.

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အနက္ရႈိင္းဆုံး ႏွလုံးသားတစ္ေနရာမွာ အႏုပညာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္ေတြ၊ ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးခံစားခ်င္စိတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနခဲ႔တာပဲ..

ေနာက္ဆုံးခုံတန္းမွာ ထုိင္ရင္း သီခ်င္းေတြကုိ စင္ျမင္႔ေပၚက အဆုိေတာ္ေတြနဲ႔အတူတူ လုိက္ဆုိေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ညက သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ပါးလြတ္လပ္ေနခဲ႔တယ္…




တီး၀ုိင္းသိမ္းခ်ိန္ အျပင္ဖက္ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းထဲမွာေရာ ရင္ထဲမွာေရာ ရွင္းေနသလုိပဲ.

မြန္းၾကပ္ေနတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကုိ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေဖာက္ခဲြသီဆုိလုိက္ရလုိ႔လားေတာ႔ မသိ…

တံတားၾကီးေပၚကေန ကားေလး တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ညာဖက္ကုိ ေခါင္းငဲ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ လမင္းၾကီးက ရႊန္းရႊန္းပပ သာေနခဲ႔တယ္.

“ဒီတစ္ညမွာ
ျမင္ရခဲတဲ႔..
ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း…”

ဦးထီး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ….


အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္...

မေန႔က သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ေန႔ေပါ႔ဗ်ာ.

အစကေတာ႔ ပုိ႔စ္ေလးဘာေလး ေရးမလား အားခဲထားတာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေစာေစာစီးစီးပဲ ဖလက္ျပသြားတယ္. ထမင္းစားေနရင္းနဲ႔ကုိ ထမင္းေစ႔ေတြ တစ္ေစ႔ကေန ႏွစ္ေစ႔၊ ႏွစ္ေစ႔ကေန ေလးေစ႔ ျဖစ္ကုန္တာ. အဲဒါနဲ႔ အေစာၾကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္

ဒီညက်ေတာ႔ မေရးေတာ႔ဘူးလုပ္ေနတာ. ဒါေပမယ္႔ အလုပ္ကေန အိမ္အျပန္ သစ္ပင္ရိပ္ေလးေတြထဲကေန ရုတ္တရက္လွမ္းေတြ႔လုိက္ရတဲ႔ လမင္းၾကီးကုိ ေငးၾကည႔္မိျပီး အေတြးေတြက တဖြားဖြား၊ လက္ေတြက တယားယား ျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို အန္ခ်လို္က္တယ္ဗ်ာ….

……

သီတင္းကၽြတ္ဆုိတာကုိ အရင္ဦးဆုံး ရင္းႏွီးမိတာကေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ႔ပါပဲ…

သီတင္းကၽြတ္မွာ ေက်ာင္းတစ္ပတ္ပိတ္တာကုိ စဲြစဲြျမဲျမဲ မွတ္မိေနေသးတယ္. ျပီးေတာ႔ သက္ၾကီးရြယ္အုိ လူၾကီးသူမေတြကုိ ကန္ေတာ႔တာ၊ မုန္႔ဖုိးျပန္ေပးတာ၊ ဘုရားေတြမွာ ဓမၼစၾကာရြတ္တာ၊ အေအးတုိက္တာ၊ ေဩာ္… က်န္ေသးတယ္… ဘာမွတ္လဲ… ခင္ဗ်ားတုိ႔သိပါတယ္ဗ်ာ…

သီတင္းကၽြတ္ဆုိတာ ဘယ္ကစခဲ႔တာလဲ အနက္အဓိပၸါယ္ေလးနဲ႔တကြ ေျပာရရင္ေတာ႔

ျမန္မာႏွစ္ရဲ့ (၇)လေျမာက္ သန္တူ (သီတင္းကၽြတ္)ဟာ စက္တင္ဘာလ - ေအာက္တိုဘာလမွာ က်ေရာက္ ပါတယ္။ `သန္´က စပါးပင္ကို ရည္ညႊန္းတယ္။ `တူ´ဟာ ထူျဖစ္ၿပီး စပါးပင္မ်ား ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ေပါက္ေရာက္လွ်က္ရွိၿပီလို႔ ဆိုလိုတယ္။ အဲ့ဒီလို အပင္ေတြ ေအာင္ျမင္လို႔မို႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ လုပ္တယ္။ အခု သီတင္းကၽြတ္ ေခၚတာဟာ ရဟန္းသံဃာေတြ ၀ါဆိုၾကရာက ၿပီးဆံုးၿပီလို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ဒီလရဲ့ အထိမ္းအမွတ္က ၾကာျဖဴ (Nymphaea lotus) ျဖစ္ပါတယ္။

(ျမန္မာသမိုင္းပံု၊ ေခတ္ဦး ျမန္မာ ျပကၡဒိန္) (ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမမွာ တင္ထားတဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ကုိးကားပါတယ္.)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာအရ ေျပာရရင္ေတာ႔ ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ တာ၀တိံသာနတ္ျပည္မွာ မယ္ေတာ္မိနတ္သားကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ႔အေနနဲ႔ ဓမၼစၾကာ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ျပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ေန႔မွာ လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္လည္ၾကြျမန္းလာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္. အဲဒါကို ၾကိဳဆုိဖူးေျမာ္တဲ႔အေနနဲ႔ လူ႔ျပည္က လူသားေတြက ဆီမီးထိန္ထိန္ထြန္းညွိကာ ဆီးၾကိဳပူေဇာ္ၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္.

(အမွားျပင္ဆင္ခ်က္. ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ျမတ္ေနရာတြင္ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ျမတ္ဟု ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈပါရန္. ေကာ္မန္႔တြင္ အမွားျပင္ဆင္ေပးေသာ မေဗဒါရီကုိ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ..)

ဘုရားေတြမွာဆုိရင္ေတာ႔ ဓမၼစၾကာ၀တ္ရြတ္အသင္းေတြ အသုတ္လုိက္ ရြတ္ၾကတာရွိပါတယ္. ဒါ႔အျပင္ ညဖက္ဆုိရင္ေတာ႔ ဆီမီးကုိးေထာင္ ပူေဇာ္ပဲြ၊ ဆီမီးငါးေထာင္ပူေဇာ္ပဲြ စသည္ျဖင္႔ ဆီမီးခြက္ေလးေတြကုိ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ပုံေဖာ္ထြန္းညွိေလ႔ရွိပါတယ္. အေအးလည္းတုိက္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြဘ၀ကေတာ႔ ဘာေပ်ာ္သလဲမေမးနဲ႔ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္ သုံးေလးတန္း အရြယ္ေလာက္တုန္းက ဆူးေလဘုရားလမ္းနားမွာ ေနခဲ႔ဖူးတယ္. သီတင္းကၽြတ္မေရာက္ခင္ တစ္ရက္ကတည္းက အေမက အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထြန္းပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ိုင္းကူထြန္းတာေပါ႔. ဖေယာင္းတုိင္ကုိ အထြန္းခံေအာင္လုိ႔ သီတင္းကၽြတ္မတုိင္ခင္ကတည္းက ေရစိမ္ထားပါေသးတယ္. :)

အဲဒီ႔ဖေယာင္းတုိင္ ေရစက္လက္ေလးေတြကုိ ေအာက္ဖက္ကုိ မီးနဲ႔ တစ္ခ်က္တုိ႔ျပီး ၀ရန္တာေပၚမွာ ညေနေစာင္းကတည္းက စီရီေနေအာင္ လုိက္ေထာင္ပါတယ္. ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးတာနဲ႔ အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြရယ္ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကုိ မီးလုိက္ညွိပါတယ္. ဆုေတြကလည္း ေတာင္းရတာ အေမာ. အတန္းတင္စာေမးပဲြၾကီးမွာ ပထမဆုရပါေစ. အစ္မေတြကလည္း ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးပါပါေစ. ဘလာဘလာဘလာေပါ႔…

အဲ. အျပင္မွာ ထြန္းျပီးရုံနဲ႔ မျပီးေသးဘူးဗ်. အေမက အထဲကုိပါဆက္ေခၚသြားပါတယ္. ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ထြန္းပါတယ္. အိမ္သာေပၚမွာ ထြန္းပါတယ္. ေက်ာက္ျပင္ေပၚမွာ ထြန္းပါတယ္.

ဘာလုိ႔ အဲလုိထြန္းတာလဲဆုိေတာ႔ အိမ္ေစာင္႔နတ္၊ ေက်ာက္ျပင္ေစာင္႔နတ္ေတြကုိ ပူေဇာ္တာတဲ႔.

အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းက်ေတာ႔ေရာလုိ႔..

အိမ္သာေစာင္႔နတ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းေစာင္႔နတ္ေတြကုိ ပူေဇာ္တာေပါ႔တဲ႔..

ေျမၾကီးေပၚမွာ ထြန္းတာကေရာလုိ႔..

ေျမေစာင္႔နတ္ကုိ ပူေဇာ္တာေပါ႔ သားရယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္မိလုိက္ပါေသးတယ္.

“ဟာဗ်ာ. ဒါဆုိရင္ သားတုိ႔ အိမ္သာတက္ေနရင္ နတ္ၾကီးက ၾကည္႔ေနတာေပါ႔. ရွက္စရာၾကီး” လုိ႔ေလ … ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

ျပီးလည္းျပီးေရာ. အိမ္ေအာက္ကုိဆင္းၾကပါတယ္. မိသားစုအလုိက္ ဘုရားဖူးသြားရတာ ေပ်ာ္စရာပါ. ဘုရားမွာ ဆီမီးေတြ ထြန္းထားတာေတြကုိ လုိက္ၾကည္႔၊ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္နဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြဟာ ခုေတာ႔လည္း လြမ္းေမာစရာေတြပါပဲဗ်ာ…

ဆီမီးေတြ ျငိမ္းေနတာေတြ႔ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ လုိက္ျပီး ျပန္ညွိေပးပါေသးတယ္. အိမ္လည္းျပန္ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ပဲြၾကမ္းေတာ႔တာပါပဲ.

အိမ္ေအာက္ကို ေျပးဆင္း. ရပ္ကြက္ထဲက ေဘာ္ဒါေတြစုျပီးေတာ႔ မီးပုံးကားေလးေတြဆဲြ၊ မီးရႈးေတြလႊတ္၊ ေဗ်ာက္အုိးေတြေဖာက္ၾကေတာ႔တာပဲ..

မီးပုံးကားေလးေတြဆုိတာက ဘီးတပ္ထားတဲ႔ ယုန္ရုပ္ေလးေတြ၊ ငွက္ရုပ္ေလးေတြထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလးထြန္းလု႔ိ တြန္းျပီး လွည္႔ပတ္ေဆာ႔ကစားၾကတာေလးေတြကုိ ေျပာတာပါ. သိတဲ႔သူေတြ သိၾကမလားပဲ. တစ္ခ်ိဳ႔တတ္ႏုိင္သူေတြက်ေတာ႔ ကားရုပ္အၾကီးၾကီးေတြနဲ႔ေပါ႔.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ဆုိးလဲဆုိရင္ေလ မိန္းကေလးေတြျမင္ရင္ စကတ္ေအာက္ ထမီေအာက္ထဲကုိ ေဗ်ာက္အုိးတဲြေတြကုိ ပစ္ထည္႔တာဗ်. ျပီးေတာ႔ ထြက္ေျပးၾကတာ. မိန္းကေလးေတြေအာက္မွာ ေဗ်ာက္အုိးေတြ ထေပါက္ေတာ႔ ေကာင္မေလးေတြက ထခုန္၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ရွက္လုိ႔ စိတ္တုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ငုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ထမီကၽြတ္က်.. ဟဟဟ.. (ရက္ပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္. :) )

အဲ. ကုိယ္႔အစ္မေတြကုိ အဲလုိလုပ္တဲ႔ေကာင္က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးနဲ႔ လုိက္ထုိးတာ မွတ္မိေသးတယ္. အဲဒါပဲဗ်ာ. သဘာ၀တရားၾကီးက ေျပာျပတဲ႔ Justice ဆုိတာ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလာကၾကီးကုိ စူးစမ္းေလ႔လာခဲ႔တယ္ ဆုိပါေတာ႔. အက္ဒီဆင္အေၾကာင္း စာအုပ္ထဲမွာ သင္ခဲ႔ရကတည္းက ငါၾကီးလာရင္ အက္ဒီဆင္လုိ ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္ ဆုိျပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ စူးစမ္းၾကည္႔တယ္. ကလိၾကည္႔တယ္.

ေဟာ. ၾကည္႔ဗ်ာ.

ေဗ်ာက္အုိးကို ဒီတုိင္း မေဖာက္ဘဲ မီးညွိျပီး အေပၚကေန ႏုိ႔ဆီခြက္နဲ႔ အုပ္လိုက္တယ္.

“ဖုံး” ဆုိ ေဗ်ာက္အုိးလည္းေပါက္ ႏုိ႔ဆီခြက္လည္း ေျမာက္တက္သြားတာေပါ႔. အဲဒီ႔မွာ ႏို႔ဆီခြက္ ဘယ္ေလာက္ေျမာက္တက္သြားလဲ ဆုိတာကို ၾကည္႔ျပီး ဘယ္တံဆိပ္ ေဗ်ာက္အုိးက ယမ္းအားပိုေကာင္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆုံးျဖတ္တာ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ျပီးေတာ႔လည္း မီးရႈးေတြလႊတ္ၾကပါေသးတယ္. မီးပန္းနဲ႔ မီးရႉးမတူဘူးေနာ္. မီးပန္းဆုိတာက်ေတာ႔ အခဲေလးေတြကုိ အခိုင္လုိက္ ခ်ည္ထားတာေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ယ္ရပါတယ္. အစည္းေလးကုိ ျဖည္ခ်ျပီးေတာ႔ တစ္ခုခ်င္းကုိ မီးနဲ႔ ျမိႈက္ရပါတယ္. အခ်ိန္ၾကာၾကာေလး ျမိွဳက္ျပီးတဲ႔အခါမွာ မီးပန္းေလးက မီးပြားေလးေတြ တဖြားဖြားတေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္. အဲဒီ႔အခါက်မွ မီးပန္းေလးကုိ လက္ကကိုင္ျပီး လွည္႔ျပီး ပတ္ေျပးတာပါ. အရမ္းးးးးးလွပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ႔ မီးပန္းလွည္႔ရင္းကေန ကုိယ္ေပၚကုိ က်လုိ႔ မီးေလာင္ျပီး ေဆးရုံေရာက္သြားပါေသးတယ္. ဒါေၾကာင္႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ မီးရႉးနဲ႔ ေဗ်ာက္အုိးပဲ ေဖာက္ခုိင္းပါတယ္. မီးပန္းမေဆာ႔ခုိင္းပါဘူး.

အဲ. ျပီးေတာ႔ လူၾကီးေတြကုိ ကန္ေတာ႔တာေပါ႔. တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္ေတြကဆုိရင္ အေပၚကေန ပိုက္ဆံေတြဘာေတြ ၾကဲခ်ပါေသးတယ္.

မွတ္မွတ္ရရ မိတၳီလာမွာ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႔ ပထမလမ္းမေတာ္မွာ ရွိတဲ႔ သူေ႒းအိမ္ေတြက တံခါးေတြလံုေအာင္ပိတ္ျပီး အေပၚထပ္ကေန ဖလားအၾကီးၾကီးေတြကုိင္လုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ ၾကဲတာပါပဲ. အိမ္ေရွ႔မွာ လူေတြလူေတြဆုိတာ ခဲေနတာပဲ.

သီတင္းကၽြတ္မွာ ရင္ခုန္ၾကတာကေတာ႔ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြပါပဲ.

နံပါတ္မရွိေသးတဲ႔ လူပ်ိဳၾကီးေတြ အပ်ိဳၾကီးေတြအတြက္ေတာ႔ သီတင္းကၽြတ္ဆုိတာ ေမွ်ာ္ေမာဟတ္ေကာ႔ၾကီးေပါ႔ဗ်ာ.

မေတြ႔လုိက္နဲ႔. ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔. “ဘယ္ေတာ႔ စားရေတာ႔မွာလဲ..” လုိ႔ေမးတာက ေမးသူမရွက္ေပမယ္႔ ေျဖရသူချမာမွာေတာ႔ ရွိရင္ေကာင္းသား မရွိရင္ေတာ႔ ရွက္ျပဳံးေလး ျပဳံးရင္းနဲ႔ “ဟင္းဟင္းဟင္း... ဟုိဟာေပါ႔ေနာ္. ဘယ္လုိေျပာရမလဲေပါ႔ေနာ္. အင္းေပါ႔ေလ.. အဲဒါေပါ႔.. ေနာက္ႏွစ္မွ....ဟင္းဟင္းဟင္း. ”

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းတုန္းက စာက်က္ေနတုန္း သီတင္းကၽြတ္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ထင္ပါတယ္. အိမ္ေရွ႔ကုိ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္.

ဟုိး.. ဆုံးေအာင္ဖတ္ေနာ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ အစ္မသူငယ္ခ်င္းပါ..

“ဟယ္... ဘယ္ကလွည္႔လာတာလဲ..”

“ဒီကုိပဲ လာတာ.”

“စားရေတာ႔မွာလား”

“ဟင္းဟင္း. ဟုတ္တယ္. အဲဒါ. ဖိတ္စာလာေပးတာ.”

“သတုိ႔သားေရာ. သူနဲ႔ပဲလား”

“ဟင္႔အင္း. ဟုတ္ဘူး.”

ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လက္စ ေရသည္ျပဇာတ္စာအုပ္ ဘုတ္ခနဲ လြတ္က်သြားတယ္. အျပင္ဖက္ကို ေရေသာက္သလုိထြက္ရင္း နည္းနည္းပါးပါး ရႈိးၾကည္႔တာေပါ႔ဗ်ာ.

ခဏေနေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ သတုိ႔သားေလာင္း ေနာက္ကေန လုိက္လာပါတယ္. ျပီးေတာ႔ အထဲမွာ ၀င္ထုိင္ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ.

သူနဲ႔အတူတူထုိင္ေနတဲ႔ လူၾကီးရုပ္က နာလုိက္တာဗ်ာ. အစ္မၾကီးက လွရက္သားနဲ႔. အဲ. သတုိ႔သားမွာ ကားေတာ႔ပါတယ္ဗ်. :)

တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္. အဲဒီ႔အစ္ကုိၾကီးက ပုိက္ဆံရွိျပီး ေအးမယ္႔ပုံပဲ. အစ္မၾကီးကေတာ႔. နာမည္ၾကီးေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

အစ္မကလည္း ဆက္မေမးေတာ႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲ ျပန္၀င္ဖုိ႔ အလွည္႔မွာ..

“ဟယ္. အဲဒါနင္႔ေမာင္ေလးလား.. ၾကီးလာလုိက္တာ ၾကည္႔စမ္း.”

ဗုေဒၶါ!!!

လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ႔ စာအုပ္အေႏွာင္႔မွာ ေခၽြးေစးေတြ ခ်က္ခ်င္း ကပ္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.

ျပန္လွည္႔ရယ္ျပလုိက္ရင္း..

“ဟာ. အစ္မ. ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ..”

“ခုပဲ ေရာက္တာ ေမာင္ေလးရဲ႔. ဘယ္လုိလဲ. စာေတြပို္င္ေနျပီလား. All D လား. ၾကဳိးစားေနာ္ ေမာင္ေလး.”

ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာသြားတဲ႔ သူ႔စကားေနာက္ ကၽြန္ေတာ္မလုိက္ႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး. ေခါင္းသာ တြင္တြင္ျငိမ္႔ျပေနလုိက္မိပါေတာ႔တယ္. ေတာ္ေသးတာေပါ႔. ဆယ္တန္းပဲ ရွိေသးလုိ႔.

သူနဲ႔အတူတူထုိင္ေနတဲ႔ အစ္ကုိၾကီးကလည္း ေခါင္းေတြျငိမ္႔ ေခါင္းေတြျငိမ္႔...

အစ္မကလည္း ေခါင္းေတြျငိမ္႔ ေခါင္းေတြျငိမ္႔...

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

အဲဒီ႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမေတြကုိ စိတ္နာသြားလုိက္တာ ရည္းစားရတဲ႔အထိပဲ ဆုိပါေတာ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္..

ေဩာ္. ဘုရားဖူးၾကတယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ. လိပ္ဥကေတာ႔ Ketchup ေလးနဲ႔ တု႔ိစားတာေပါ႔.

က်န္ေသးတယ္. “ဆားနဲ႔ပါ ဘုရား”

ဟတ္ဟတ္..

ညေနေစာင္းေတာ႔ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ ထုိင္ရင္း ထက္ေကာင္းကင္မွာ သာေနတဲ႔ တကၠသုိလ္က ေငြလမင္းၾကီးကုိ ေငးေမာၾကည္႔လုိ႔… အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ေလ႔လာသင္ယူခဲ႔တာ ခုဆုိ ခုဆုိ… ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေတာင္ ၾကာခဲ႔ျပီ…

(အဲ. ဘြာေတးဗ်ာ. ေဟမာေန၀င္းရဲ႔ ေပၚလစီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေရာသြားတယ္.)

ဒါနဲ႔. ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာေနတာလဲဟင္..

ေဩာ္. ၀ါလကင္းလြတ္သီတင္းကၽြတ္ အေၾကာင္းပါေနာ္.

ဟတ္ဟတ္ဟတ္.. စတာပါဗ်ာ.

ခုေတာ႔လည္း ဟုိး ေရျခားေျမျခားမွာ ၾကဳံသလုိ က်င္လည္လႈပ္ရွားရင္း ကုိယ္႔၀မ္းကုိယ္ေက်ာင္းေနခဲ႔ရျပီေလ…

ေအးခ်မ္းဆိတ္ျငိမ္လွတဲ႔ ညခ်ိန္ခါမွာ ျပတင္းတံခါးကေန အျပင္ဖက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔ရင္း ေကာင္းကင္ထက္မွာ တုႏႈိင္းမဲ႔စြာ သာခ်င္တိုင္းသာေနတဲ႔ လမင္းၾကီးကုိ ေငးၾကည္႔ေနခုိက္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္… တမ္းတမွန္းဆေနမိတယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္မလားပဲ…


“ဣဒံ ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥႏိိၱေဂ ဘိကၡေ၀ ပုေဗၺ အနႏုႆုေတသု ဓေမၼသု.. စကၡဳံ ဥဒပါဒိ ဥာဏံဥဒပါဒိ၊ ပညာဥဒပါဒိ၊ ၀ိဇၨာဥဒပါဒိ အာေလာေကာ ဥဒပါဒိ……..”


အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ နံနက္ခင္း...

အကြက္ခ်ထားျပီးသား တာ၀န္ေတြနဲ႔
နံနက္ခင္းဟာ ထုံးစံအတုိင္း ငါ႔ဆီ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္.
အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ဆင္းေနတဲ႔ လူအုပ္ၾကီးထဲ
ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ေျပးသြားေနဆဲငါ
ဘယ္အရာအတြက္ အလ်င္လုိေနခဲ႔တာလဲ?...

ဘ၀ဆုိတာ တုိက္ပဲြဆုိရင္
ငါတုိက္ယူေနခဲ႔တာ ဘာလဲ.
ဘ၀ဆုိတာ ရုန္းကန္ျခင္းဆုိရင္
ငါ ဘာအတြက္ ရုန္းကန္ေနခဲ႔တာလဲ..

ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ
ငါ႔အတၱကုိ ခုိင္းေစခဲ႔ဖူးျပီ.
သက္မဲ႔ကိန္းဂဏန္းေတြဟာလည္း
ျဖဴစင္ျခင္းေတြကုိ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေစခဲ႔ျပီ..

ဟုိးအေရွ႔ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔
အလင္းေရာင္မွိန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ
ထုံးျဖဴတစ္စက္ ေတာက္ပေနခဲ႔တယ္.
ဒါေတာင္ သစ္ကုိင္းေတြၾကားထဲကေန
မနည္းအားယူၾကည္႔ရေပလုိ႔သာေပါ႔..

ငါနဲ႔အနီးဆုံးမွာေတာ႔
ေခါင္းတေမာ႔ေမာ႔ လည္တုိင္ေၾကာ႔နဲ႔
ပြဲခင္းရွိရာဆီ ေျပးလႊားေနၾကတဲ႔
နဖားၾကိဳးနဲ႔ လူေတြေတြ႔ရတယ္.
ဒီလမ္းမၾကီးကေတာ႔ မီးေတြ ထိန္လင္းလုိ႔ပါလား

ပုိးဟပ္တစ္ေကာင္ရဲ႔ ဦးမွင္ေတြလုိ
ဆင္တစ္ေကာင္ရဲ႔ ႏွာေမာင္းေတြလုိ
ေျခကုပ္ရွာေနတဲ႔ ပိုးေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႔ ေျခလွမ္းေတြလုိ
စမ္းတမ္းစမ္းတမ္း
မွန္းတန္းရမ္းတန္းနဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႔ငါ
ပင္႔သက္လႈိင္းကမာၻထဲမွာ အိပ္္ေမာက်ေနခဲ႔ျပီလား..

တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနတဲ႔ စက္သံနဲ႔
အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ႔ နာရီတစ္လုံးကေတာ႔
ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြနဲ႔ ငါ႔ကို ျပဳံးၾကည္႔ေနေလရဲ႔…

အကြက္ခ်ထားျပီးသား တာ၀န္ေတြနဲ႔
နံနက္ခင္းဟာ ထုံးစံအတုိင္း ငါ႔ဆီ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ႔တယ္.
အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ဆင္းေနတဲ႔ လူအုပ္ၾကီးထဲ
ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ေျပးသြားေနဆဲငါ
တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ေတာ႔ အလ်င္လုိေနခဲ႔တယ္…

(ေရခဲငွက္)

၀တရွိေနာ ဗရုတ္သုတ္ခ ေဒး

“ခ်စ္သူေရ…
လြမ္းတယ္ဆုိတုိင္းသာ
မ်က္ရည္က်ရမယ္ဆုိရင္
ကုိယ္ ဒီတစ္သက္ မ်က္ကပ္မွန္ မတပ္ေတာ႔ဘူး…”

ခြီးးးးးး

ကုိယ္႔ကဗ်ာ ကုိယ္ပဲ ျပန္ရယ္လုိ္က္ေတာ႔တယ္ဗ်ာ…

မ၀ါ၀ါခုိင္မင္း နဲ႔ မီးေလးဇာ တုိ႔က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဗရုတ္သုတ္ခ အက်ဆုံးေန႔ကုိ သိခ်င္တယ္တဲ႔ေလ..

ဒီေတာ႔လည္း ေရးမလုိ႔ အားခဲေနတဲ႔ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္အေၾကာင္းကို ေခတၱ ပု႔ိစ္စပုန္း (postpone) လုပ္ျပီးသကာလ ဗရုတ္သုတ္ခအက်ဆုံးေန႔ေလးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာ ေရးမိပါသေကာဗ်ာ….

ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ႔ေကာင္ကလည္းေလ ငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္ကုိေအးတာဗ်. (အခုမွ ရြတယ္လုိ႔မေျပာနဲ႔ေနာ္. တည္ျငိမ္လာတာ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္. ေျပာရင္းနဲ႔ ထရယ္ေတာ႔မွပဲ အတည္ေျပာသမွ် ဟာသျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ..)

ဒီလုိရွိတယ္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္တုန္းက လူေတြနဲ႔ သိပ္မေပါင္းဘူး. (သတၱ၀ါေတြနဲ႔ သြားေပါင္းတာလားလုိ႔ မေတြးနဲ႔ဦး. ခက္ေတာ႔တာပဲေလ. စကားကုိ အေကာင္း မေျပာရေတာ႔ဘူး)

လူေတြနဲ႔ သိပ္ျပီး hang out မလုပ္ခဲ႔ေတာ႔ social ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ ကေမာက္ကမျဖစ္တာေလးေတြ၊ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဗ်. ေတာ္ေတာ္လည္း မ်ားပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ဗရုတ္သုတ္ခ အျဖစ္ဆုံး ျဖစ္ရပ္ေလးေရြးျပပါဆုိေတာ႔ ဘာကုိေရြးရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး. မ်ားလြန္းလုိ႔ေလ. အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူမအေၾကာင္းကုိ ေရးျဖစ္သြားတယ္…
(LOL… ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ မေတြးနဲ႔ဗ်ာ. စကားကေတာ႔ ပလႅင္ခံလုိက္တာပဲ. ဒါေပမယ္႔ မဆီေလ်ာ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္. ေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔. ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ကဲ. စမယ္ဗ်ာ. ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ပဲ ေျပာသြားေတာ႔မယ္ေနာ္. ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္သူက မိန္းကေလးမုိ႔လုိ႔ “မ” လုိ႔ပဲ ေခၚလုိက္ေတာ႔မယ္ေနာ္. ကဗ်ာေတြေရးတာေတာင္ “မ-၁”၊ “မ-၂” လုိ႔ Series လုိက္ ေရးေနတာသာ ၾကည္႔ေတာ႔. လာဦးမယ္. “မ-၁၀၀၁”. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.


….

“ခ်စ္သူေရ..
ပုခက္လႊဲေသာလက္ဟာ ကမာၻကုိ ပိုင္စုိးတယ္တဲ႔.
မင္းရဲ႔ ရင္ခြင္ ပုခက္ထဲမွာ ကုိ ထာ၀ရ အိပ္စက္ပါရေစ
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႔ လႊဲေတာ္မူပါေနာ္…”

အဲဒီ႔ေန႔က မွတ္မွတ္ရရ အာဇာနည္ေန႔..

ဇူလုိင္ (၁၉) မွာ ဥဩသံေတြ မၾကားရေတာ႔တာ ၾကာခဲ႔ပါျပီ။ ဒါေပမယ္႔ အလုပ္ေတြ ပိလုိ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနခဲ႔တဲ႔ သူမအတြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ေန႔က ဥဩဆဲြျဖစ္ခဲ႔တယ္. ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ သီေၾကြးအပ္ေသာ ဥဩေပါ႔…

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ေန႔က Guide သင္တာေတြ နားပစ္လုိက္တယ္၊ သူမကလည္း ရုံးပိတ္တယ္ဆုိေတာ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားသြားမယ္၊ ျပီးေတာ႔ အပန္းေျဖ ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔ဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆဲြပါတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိး အျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ရွပ္အက်ီၤအျဖဴေရာင္ေလးကုိ ၀တ္ျဖစ္ပါတယ္. ျဖဴစင္ျခင္းနဲ႔ ေအးခ်မ္းျခင္းကုိ ကုိယ္စားျပဳတာေပါ႔. တကယ္ျဖဴစင္လား ေအးခ်မ္းလားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး. အဲဒီ႔ညက အိမ္ျပန္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အက်ၤီနဲ႔ ပုဆုိးမွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္က ျမက္ေတြ ကပ္ပါလာတယ္. (ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ဒဂုံစင္တာေရွ႔ (၃) ကားဂိတ္မွာ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ႔ပါတယ္.

မနက္ခင္းေနက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရွိန္ရလာပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း အရိပ္ရမယ္႔ေနရာေလးေတြ လုိက္ရွာရင္း သူမစီးလာမယ္႔ ကားကုိေမွ်ာ္ေနခဲ႔ပါတယ္. လွည္းတန္းဖက္က ကားေတြ တ၀ီး၀ီးနဲ႔ ျပည္လမ္းမေပၚကုိ လိမ္႔ဆင္းလာၾကတယ္. မီးပြိဳင္႔တစ္ခါလႊတ္တုိင္း သူမ ပါလာျပီလားလုိ႔ လည္တဆံ႔ဆံ႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ႔ရတဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေစးေတြ စျပန္လာခဲ႔ရပါေတာ႔တယ္.

၈ နာရီ ၅ မိနစ္…

အင္း. ဒီေလာက္ေတာ႔ ေနာက္က်မွာေပါ႔.

၈ နာရီ ၁၀ မိနစ္..

ေဟာ. ဟုိ မီးပြိဳင္႔မွာ ရပ္ေနတဲ႔ (၄၅) ကားေပၚမွာ သူမ ပါလာေကာင္းရဲ႔..

၀ူး……..

(၅၀) ကားၾကီးက မီးပြိဳင္႔မွာ ေကြ႔ျပီး ဒဂုံစင္တာေရွ႔ဖက္ကုိ လွိမ္႔ခါလွိမ္႔ခါနဲ႔ လိမ္႔ဆင္းလာတယ္. (ဦးလွ၀င္း ေဘာလုံးသတင္း ေၾကျငာေနတယ္လုိ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္.)

အလွဆုံး မိန္းကေလးျမင္တုိင္း သူမလားလုိ႔ လုိက္ၾကည္႔ရတာလည္း အေမာ. (ဟတ္ဟတ္)

၈ နာရီ ၂၅ ဗ်ာ…

ေခၽြးေတြျပန္လုိက္တာ.. ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တင္ထားတဲ႔ ဂ်ာနယ္ဆုိင္က ဂ်ာနယ္ေတြကုိ မသိမသာ ခုိးဖတ္ေနမိတယ္.

“ျပည္သူ႔ အက်ဳိဳးျပဳ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ဦီးစားေပး ေဖာ္ျပသြားမည္႔ ေရႊေမာင္းသံ ဂ်ာနယ္” တဲ႔..

ခြီးးးးးးးး

ေခ်ာင္းသီးလုိက္တာ..

အခ်စ္ဂ်ာနယ္ဆုိပါလား…

ေမာ္ဒယ္လ္ဂဲလ္အသစ္ေလးေတြ ေကာ႔ကန္ကားျပေနလုိက္တာ. ဘာေတြမွန္းကုိမသိဘူး. မ်က္စိေနာက္တယ္.. (အိမ္က်မွပဲ ေအးေဆးဖတ္ေတာ႔မယ္ေလ. ဟတ္ဟတ္)

ဟာ….

၈ နာရီ ၃၅ ……….

ပုိက္ထားတဲဲ႔ လက္က ပုိျပီး က်စ္လ်စ္မာေက်ာလာသလုိပဲ…

ဘာလဲကြာ. အခ်ိန္ကုိ မေလးစားဘူး. ေနာက္က်မယ္ဆုိလည္း ဖုန္းေလးဘာေလး ဆက္ပါလား..

၈ နာရီ ၄၅…

ေျမနီကုန္း ပန္းျခံေရပန္းေလးေဘးနားကေန ေကြ႔ပတ္ေလွ်ာက္လာတဲ႔ သူမကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည္႔ပစ္လုိက္တယ္…

သူမမ်က္ႏွာကလည္း ဇီးရြက္သာသာေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ႔တယ္. ဒါေတာင္ ဇီးရြက္ထက္ေသးတဲ႔ အရြက္ ရွာမေတြ႔လုိ႔.

ကၽြန္ေတာ္စိတ္တုိေနမွန္းသိလုိ႔ သူမလည္းမ်က္ႏွာ အၾကီးအက်ယ္ ပ်က္ေနတယ္…

“ကားေတြ မရလုိ႔ ေမာင္ရယ္..” တဲ႔.

(ပုိ႔စ္ဖတ္ေနတဲ႔သူေတြ အသည္းေတြ ယားသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိလုိက္တယ္. ဟတ္ဟတ္)

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ တုတ္ခဲျပီး ေယာက်ၤားပီသလွတဲ႔ လက္ေမာင္းအုိးၾကီးကို အသာကုိင္ျပီး ေခါင္းေမာ႔ရင္း အသနားခံသလုိ ေျပာလာတဲ႔ သူမကုိ ၾကည္႔ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သနားသြားတယ္. ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ကုိးေတာင္၀တ္ ေယာက်ၤားမဟုတ္လား..

(အဲ. တစ္ခုခုေတာ႔ လဲြေနျပီဗ်. ကုိးေတာင္၀တ္လား. အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္လား. ကုိးေတာင္၀တ္နဲ႔ ကုိးေတာင္က်ားနဲ႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္လဲြေျပာေနမိျပီလားမသိ. ခင္ဗ်ားတုိ႔ဖာသာ ျပင္ဖတ္လုိက္ၾကေတာ႔ဗ်ာ. ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကုိးေတာင္ပဲ. ဟတ္ဟတ္)

“ေစာေစာထြက္ပါလား…”

“ထြက္တာပဲ. လွည္းတန္းမီးပြိဳင္႔မွာ အၾကာၾကီးရပ္ေနရတယ္. ျပီးေတာ႔ စိုက္ပ်ိဳးေရး မွတ္တုိင္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ကားေတြၾကပ္ေနတာ…”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ဆက္မေမးခ်င္ေတာ႔ဘူး. သူမမွာ ဆင္ေျခေတြသာမက ဆင္လက္၊ ဆင္ဦးေႏွာက္၊ ဆင္ႏွာေမာင္း၊ ဆင္နားရြက္ေတြပါ အဆင္သင္႔သယ္လာတာကုိးဗ်.

ဒါနဲ႔ပဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကုိ “အင္းးးးးးးးး” ခနဲ ခ်လုိက္ျပီး…

“ဘာစားျပီးခဲ႔ျပီလဲ…”

“အေဆာင္ေအာက္က လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြး မွာစားလုိက္တယ္.”

“ထီးပါခဲ႔လား. ဒီေန႔ မုိးရြာႏုိင္တယ္ေနာ္. ဇူလုိင္ (၁၉) က အျမဲတမ္း မုိးရြာတတ္တယ္.”

“ပါပါတယ္ ေမာင္ရဲ႔. ေမာင္႔အတြက္ ေရဗူးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ေတာင္ ၀ယ္လာခဲ႔ေသးတယ္.”

ကဲ. ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရဦးမွာလဲဗ်ာ… ခင္ဗ်ားတုိ႔ပဲ စဥ္းစားၾကည္႔ပါေတာ႔…

သူမရဲ႔ နဖူးေလးကုိ မနာေအာင္ ခပ္ဖြဖြ လွမ္းထုိးလုိက္ပါတယ္. သူမကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပန္တြန္းထုိးျပီး ဗိုက္ေၾကာကုိ ဆဲြလိမ္ပါတယ္.

“အ”

အသံေတာင္ထြက္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ.. း)

……………

(၃) ကားတစ္စီး ဆုိက္လာပါတယ္. (၃) ကားက အ၀ါနဲ႔ အစိမ္းရွိတယ္. ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရန္ကုန္ကလူေတြ သိမွာေပါ႔. (၃) အ၀ါက ၾကည္႔ျမင္တုိင္ ညေစ်းဖက္ကလာတာ၊ (၃) အစိမ္းက အလုံဖက္က လာတာ. ႏွစ္စီးလုံးကေတာ႔ ေရႊတိဂုံကုိေရာက္တယ္ေလ. ျမိဳ႔ထဲက်မွ ဂိတ္ထုိးတဲ႔ေနရာ ကဲြသြားတာမဟုတ္လား..

(၃) အ၀ါတစ္စီး ဆုိက္လာပါတယ္. စပယ္ယာက အတဲြျမင္ရင္ သိတယ္မဟုတ္လား..

“ေရွ႔ခန္းရမယ္. ေရွ႔ခန္းရမယ္”

သူမက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကုိ ဆဲြထားပါတယ္.

“ေနပါေစေမာင္. မသြားနဲ႔. စီးရမွာက ခဏေလးရယ္. ေရွ႔ခန္းက ေစ်းၾကီးတယ္.”

“ေနာက္မွာ ေနရာမွ မရွိေတာ႔တာ..”

“ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္. မုန္႔၀ယ္စားမွာေပါ႔. ေရႊတိဂုံနဲ႔ ေျမနီကုန္း လမ္းေတာင္ေလွ်ာက္လို႔ ရေသး..”

အင္း. သူမ ေျပာတာလည္း ဟုတ္သား..

ပုံမွန္ (၂၀) ပဲ ေပးရတဲ႔ လုိင္းကားေတြ အာဇာနည္ေန႔မွာ ဆီမရလုိ႔ဆုိျပီး (၅၀) ေတာင္းပါတယ္. ေရွ႔ခန္းက ႏွစ္ဆဆုိေတာ႔ (၁၀၀) ေပါ႔. ႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ႔ (၂၀၀). ဒါေတာင္ ကားသမားေတြက ခရီးတုိသမားေတြကုိပဲ ေရွ႔ခန္းမွာ တင္ခ်င္တာ. အလုံကေန လုိက္လာမယ္ဆုိရင္ ေျမနီကုန္းထိပဲ တင္ခ်င္တယ္. ဒါမွ ေျမနီကုန္းကေန ဘုရားထိ ေရွ႔ခန္းမွာ လူထပ္တင္လုိ႔ ရမွာကုိး. ျပီးေတာ႔ ဘုရားကေန ဂိတ္ဆုံးထိ လူထပ္တင္မယ္ေလ. အတဲြေတြက ဘုရားသြားတာမ်ားေတာ႔ သူတုိ႔က အတဲြေတြျမင္ရင္ ေရွ႔ခန္းမွာ သိပ္တင္ခ်င္တာ. ျပီးေတာ႔ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ေကာင္မေလးေတြအတြက္ဆုိ ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီးသားေလ. ခင္ဗ်ားတုိ႔သိပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ သူမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ညွာပါတယ္. မလုိအပ္ဘဲ ပိုက္ဆံအကုန္မခုိင္းပါဘူး. ဒါေၾကာင္႔လည္း သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္က……

ခုနက ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေနတာလဲ မသိဘူးေနာ္… း)

ေဩာ္… အင္း.. သတိရျပီ…

း)))))))

အဲဒါနဲ႔ပဲ (၃) ကားအ၀ါနားေျပးကပ္သြားလုိက္ပါတယ္. ကားေပၚက ဆင္းလာမယ္႔သူေတြေတာင္ ေအာက္မေရာက္ေသးဘူး. လူအုပ္ၾကီးက ကားေပၚကုိ တုိးေ၀ွ႔တက္ေနၾကပါျပီ…

“ဟဲ႔. ေသာက္ေခြး… ဆင္းပါရေစဦး. တကတည္း ဘယ္လုိျဖစ္ေနၾကတာလဲ…”

အေပါက္ဆုိးမယ္႔ပုံရတဲ႔ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္က ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာရင္း ကားေပၚက ဆင္းလာပါတယ္.

ျပီးေတာ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဆံပင္ေတြ အေၾကေကာက္ေကာက္ထားသလား ထင္ရတယ္. ပိုသီပတ္သီနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းခ်လာတယ္. အံမယ္. ေအာက္ဖက္ကုိေရာက္ေတာ႔ စလင္းဘတ္အိတ္ထဲက ေခါင္းျဖီးကုိ ထုတ္ျပီး လူေရွ႔သူေရွ႔ မရွက္ဘဲ ျဖီးေနေလရဲ႔.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူမလည္း တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္. ဘယ္လုိလဲေပါ႔..ေရွ႔ခန္းကို လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လူရသြားျပီ.

အေျခအေနမဟန္တာနဲ႔ ေနာက္ကုိဆုတ္လုိက္ၾကတယ္. ေနာက္တစ္စီးေစာင္႔မွာေပါ႔.

(၃) အစိမ္း…

ျပီးေတာ႔ (၃) အ၀ါ…

ျပီးေတာ႔ (၃) အစိမ္း..

ကားသုံးစီးေလာက္ထိ ေနရာမရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး. ဒီနားဟုိနားေလးသြားဖို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ေစာင္႔ေနရတာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဗ်ာ. (၉) နာရီေတာင္ ခဲြေတာ႔မယ္.

“လမ္းေလွ်ာက္သြားမလား ေမာင္..”

“ခဏေစာင္႔ပါဦး.. မ ပင္ပန္းေနမွာစုိးလုိ႔” (တစ္မွတ္)

သူမက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေမာင္းကို သူမႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ အသာဖိကပ္ထားျပီး (၃)ကားလာမယ္႔ ဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္. သူမ အားကုိးတၾကီးနဲ႔ ဖိကပ္ထားလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေမာင္းေတာင္ အဲဒီ႔ေန႔က အိမ္ျပန္လာေတာ႔ နည္းနည္းပိန္သြားသလုိပဲ…

လာပါျပီ…

ဒီတစ္ခါေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ ကားနားေျပးကပ္သြားလုိက္ၾကတယ္.

လူေတြဆင္း. လူေတြတက္နဲ႔ သူမကုိ အထဲမေရာက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းထည္႔လုိက္တယ္. အထဲေရာက္ေတာ႔ ေနရာမရပါဘူး. အလယ္ခုံမွာ လူေတြျပည္႔ေနျပီ. ျပန္ဆင္းဖုိ႔လည္း အဆင္မေျပေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္က ေယာက်ၤားေလးဆုိေတာ႔ တြယ္စီးရတာ ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ္႔ သူမက်ေတာ႔ အထဲမွာ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ဘယ္ၾကည္႔ေကာင္းမွာလဲ…

ကားကဘီးစလွိမ္႔ပါျပီ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ကလက္တန္းကို မီေအာင္လွမ္းတြယ္စီးလုိက္ပါတယ္. သူမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔နားမွာ အသာေလး ထုိင္ခ်လုိက္ပါတယ္. ထုိင္ခုံရွိလုိ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္. ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထုိင္ခ်လုိက္ရတာ. (သနားပါတယ္.)

ကယ္တင္ရွင္ေပၚလာပါတယ္. ေနရာကေန ထေပးတာကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္.

“သမီး. ဒီေပၚထုိင္ပါလား”

ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ႏြားႏုိ႔ေရာင္းတဲ႔ ကုလားမၾကီး…

တကယ္ေျပာတာ. မေနာက္ဘူး. ႏြားႏုိ႔ပုံးၾကီးကုိ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ထားျပီး အလယ္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ႔ ကုလားမၾကီးရယ္ေပါ႔. နဖူးမွာေတာင္ အနီစက္ေလးတုိ႔ထားလုိက္ေသးတယ္. ႏွာေခါင္းမွာလည္း ကြင္းေတြနဲ႔. (အမေလး.. အသည္းယားလုိက္တာဗ်ာ…)

သူမလည္း ရွက္သြားတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း အာေစးမိထားသလုိ ဘာေျပာရမယ္မသိ..

“လာပါ. ခဏေနဆင္းရေတာ႔မွာပဲ. ဒီတုိင္းၾကီးထုိင္ေနတာ ၾကည္႔မေကာင္းပါဘူး.”

ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ ႏု႔ိပုံးၾကီးကုိ ေဘးဖက္ကုိ အသာတြန္းရင္း သူမေပါင္ေပၚကုိ လာထုိင္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေနပါတယ္.

သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလွမ္းၾကည္႔ပါတယ္. ဘယ္လုိလဲေပါ႔.

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္ေနရင္းက ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလုိက္ပါတယ္.
(မိန္းမဆုိတာ အဲလုိထိန္းတတ္ရတယ္ဗ်. ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ကုလားမၾကီးေပါင္ေပၚ တက္ထုိင္ေနတဲ႔သူမ ကားတစ္ခ်က္ခုန္လုိက္တုိင္း ေခါင္းမေဆာင္႔ေအာင္ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ မယုိင္သြားေအာင္ သူမလက္ကေလးကုိ ထိန္းကုိင္ထားရင္း၊ ေဘးလူေတြက ျပံဳးစိျပဳံးစိၾကည္႔ေနၾကရင္းနဲ႔ ေရႊတိဂုံေတာင္ဖက္မုခ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္းလုိက္ၾကပါတယ္.

……….

“ရုိးရုိးေလးသာ ၀တ္ခဲ႔ပါကြယ္ ေအးျမလုိ႔..
တူႏွစ္ကုိယ္ ေတာင္ဖက္မုခ္က ေလွကားထစ္ေတြ
တက္ရင္းနဲ႔ေလ ေရၾကည္႔ၾကတာေပါ႔…”

ေလွကားကတက္ရင္ေညာင္းလုိ႔ အဲဒီ႔ေန႔က ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ပဲ ဘုရားေပၚ တက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္ဗ်ာ.

ဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျပဳ၊ ေရသပၸါယ္၊ အလႉေငြထည္႔၊ ပုတီးစိပ္၊ လက္ယာရစ္တစ္ပတ္ပတ္ျပီး အေရွ႔မုခ္ကေန ကားျပန္စီးပါတယ္.

အေရွ႔မုခ္ကေန သမၼတ ရုပ္ရွင္ရုံဖက္ကုိ စီးလာခဲ႔ၾကတာေပါ႔. ဒီတစ္ခါက်ေတာ႔ ဘုရားမွာ ဆင္းတဲ႔သူေတြ မ်ားလုိ႔လားမသိဘူး. ေနရာရတယ္ဗ်. ဘုရားကေန ကားစီးရင္ စမတ္က်က် စီးတတ္ဖုိ႔လုိတယ္. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာင္ဖက္မုခ္ကေန ကားေစာင္႔ၾကတယ္. ေနရာမရတတ္ၾကဘူး. လူမ်ားတာကုိး.. ၀ိဇယ ဘုရားဖက္က လူေတြဆင္းလာမယ္. Happy World ဖက္က လူေတြထြက္လာမယ္. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဖက္က လူေတြ လာတာရွိမယ္. ေစ်းသည္ေတြ ရွိမယ္. ေနရာရဖုိ႔ ခဲယဥ္းတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ဘုရားဖက္ကေန ျမိဳ႔ထဲကုိသြားခ်င္ရင္ အေရွ႔မုခ္မွာ စီးတာ အေကာင္းဆုံးပဲ. (Tips ေတြေပးေနတာေနာ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ေဆာက္လုပ္ေရးမွတ္တုိင္မွာ ဆင္းတယ္. ေယာက္လမ္းဖက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔ၾကတယ္. သမၼတရုံေရွ႔ ေရာက္ပါျပီ…

ကားကေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္.

လြင္မုိး၊ ေဒြးနဲ႔ ထြန္းအိျႏၵာဗုိ..

“ေမာင္႔မူပုိင္ရွင္” တဲ႔..

မေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ၾကိဳတင္လက္မွတ္မရွိဘူး.. း(

၀ယ္တာပဲ. မရတာလည္းပါတယ္ေလ… သိတယ္မဟုတ္လား. အားလပ္ရက္လည္းျဖစ္တယ္၊ ရုပ္ရွင္ကလည္းေကာင္းတယ္ဆုိေတာ႔ ေမွာင္ခုိသမားေတြက ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ အေရာင္းသမားေတြနဲ႔ ညွိျပီး လက္မွတ္ေတြ အကုန္ျဖတ္၀ယ္ထားတာ. (မယုံမရွိနဲ႔ေနာ္. လက္မွတ္စာေရးကုိယ္တုိင္ ေျပာျပတာ. သူတုိ႔လည္း ေကာ္မရွင္ရတာကုိး)

ပုံမွန္ ၁၅၀ တန္းကုိ ဘယ္ေလာက္ေခၚတယ္မွတ္လဲ…

၄၅၀ တဲ႔ဗ်ာ…

ထပ္သရီး… စိတ္တုိလုိက္တာ..

အေပၚထပ္ ဒီစီဆုိရင္ေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔. ေထာင္ေက်ာ္ျပီ…

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး. ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ဒီေလာက္ေတာင္ ေစ်းတင္လြန္းတယ္. အဓိပၸါယ္ကုိ မရွိဘူး.

ညေနပဲြၾကည္႔မယ္ဆုိျပီး လက္မွတ္ေကာင္တာကုိ သြားေမးေတာ႔လည္း ကုန္ျပီတဲ႔..

ေနာက္ေန႔မွ ၾကည္႔မလား ေသြးတုိးစမ္းၾကည္႔ေတာ႔ သူမ မ်က္ႏွာ ညိွဳးသြားျပန္တယ္.

ပိုက္ဆံကေတာ႔ ပါပါတယ္. မလုိအပ္ဘဲ မတန္ဘဲ မေပးခ်င္လုိ႔ေပါ႔ဗ်ာ. Guide လစာက ထုတ္ထားတာ မၾကာေသးဘူးေလ.

ရုံအျပင္ဖက္မွာ ေယာာင္လည္လည္ရပ္ေနရင္း ၁၂ နာရီလည္း ခဲြခါနီးပါျပီ.

ေမွာင္ခုိလက္မွတ္သမားေတြေတာင္ ေရာင္းလုိ႔ကုန္သြားလုိ႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကျပီး ေထာင္႔ေလးေတြမွာ ပုိက္ဆံေတြ ထုတ္ေရေနၾကတာကုိ စိတ္တုိစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ေနရပါတယ္.

ခုနက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လက္မွတ္လာေရာင္းတဲ႔သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔နဲ႕ေပါ႔.

သူ႔ဆီကုိ လာ၀ယ္တဲ႔သူေတြ ရွိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ၃ ေယာက္ ၄ ေယာက္သမားေတြ ျဖစ္ေနတယ္. သူ႔မွာက ႏွစ္ေစာင္ပဲ က်န္ေတာ႔တာေလ. သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိပဲ ေရာင္းခ်င္ေနတယ္.

“ညီေလး. စေတာ႔မွာေနာ္..”

“ေနရာေကာင္းတယ္ေနာ္. ညီမေလး..”

“ေနာက္ပဲြအတြက္လည္း လက္မွတ္ေတြ ကုန္ေနျပီ. ေနရာေကာင္းေတြမုိ႔ ေပးေနတာ.”

“မ၀ယ္ေတာ႔ဘူးဆုိရင္လည္း ဟုိဖက္က အုပ္စုကုိပဲ ေရာင္းလုိက္ေတာ႔မယ္ေနာ္.”

ေခ်ာ႔ခါတစ္မ်ိဳး၊ ေျခာက္ခါတစ္လွည္႔နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပိုက္ဆံ (၈၀၀) ကုိ သူေအာင္ျမင္စြာ ပုိက္သြားခဲ႔ပါတယ္.

သူမလက္ကုိ ဆဲြလုိ႔ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ၀င္လာခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ နပုိလီယံဘုရင္မင္းျမတ္ စစ္ေအာင္တာထက္ေတာင္ ပုိျပီး ၀င္႔ၾကြားေနသလုိပဲ…

ရုံထဲကုိေရာက္ေတာ႔ အထဲက ၀န္ထမ္းက လက္မွတ္ကုိ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထုိးၾကည္႔ျပီး “လာ. ဒီဖက္” ဆုိျပီး ေခၚသြားပါတယ္.

သြားပါတယ္… သြားပါတယ္..

ဆက္သြားပါတယ္. ဆက္သြားပါတယ္.

သြားေနတုန္းပါပဲ. သြားေနတုန္းပါပဲ..

ေရာက္ပါျပီခင္ဗ်ာ.

ေမွာင္ခုိသမားေျပာတဲ႔ ေနရာေကာင္းေလးကုိ..

ဟုိးးးးးး အေရွ႔ဆုံးက ခုံႏွစ္ခုံပါ.

တကယ္ပါ. ေရွ႔မွာ စင္ျမင္႔ပဲ ရွိေတာ႔တယ္.

အားးးးးး

စိတ္တုိလုိက္တာ..

ထုိင္ခ်လုိက္ေတာ႔ ေၾကာ္ျငာေတြေတာင္ စျပေနပါျပီ..

ဖင္ပူေအာင္ေတာင္ မထုိင္ရေသးပါဘူး. ႏုိင္ငံေတာ္အလံလႊင္႔ပါတယ္. အဲဒါနဲ႔ ျပန္ထ အေလးျပဳ..

ျပန္ထုိင္…

ပိတ္ကားၾကီးကုိ အနီးကပ္ေမာ႔ၾကည္႔ရတာေလာက္ ဖီးလ္ငုပ္တာ မရွိခဲ႔ဖူးဘူး..

လူရုပ္ၾကီးေတြက ပုိျပီး ၾကီးေနသလုိလုိ၊ ႏွာေခါင္းၾကီးေတြက ပုိျပီးေတာ႔ ေရွ႔ကို ေရာက္ေနသလုိလို၊ မိန္းမဆုိရင္လည္း ကိုယ္လုံးၾကီးေတြက ေဘးဖက္ကုိ ကားထြက္ေနသလုိလုိနဲ႔ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ ကုိယ္႔မ်က္စိကုိ ကုိယ္ျပန္ျပီး Adjust လုပ္ယူရပါတယ္.

“ေနရာေလးက ေကာင္းလုိက္တာေနာ္” လုိ႔ ေျပာေတာ႔ သူမက ရယ္ပါတယ္.

ဒီလုိေလးေလ…

“ခစ္ခစ္ခစ္… ေမာင္ကလည္းေလ….” တဲ႔…

အဲဒီ႔ေန႔က ရုပ္ရွင္ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ျပီးသြားတယ္ေတာင္ မသိလုိက္ပါဘူး..

ဟုိးထား ဆရာ… တစ္မ်ိဳးမေတြးနဲ႔…

ေခါင္းေတြမူးလာလုိ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ရတာ စိတ္ကုိ မရွည္ဘူးျဖစ္လာတာကုိ ေျပာတာပါဗ်ာ. ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလည္းေလ….

ရည္းစားနဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ပါတယ္ဆုိမွ ဘာမွတ္ေနတာလဲ..

အင္းေလ… ရုပ္ရွင္ၾကည္႔တာေပါ႔လုိ႔…

“ခ်စ္သူေရ…
နီးစပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြကုိ
အေ၀းဆုံးကုိ ေရာက္သြားၾကေတာ႔မွ ျပန္တမ္းတေနမိတာ
ရုပ္ရွင္တစ္ကားကုိ ေရွ႔ဆုံးက ထုိင္ၾကည္႔ေနရသလုိပါပဲ.
ရင္ထဲမွာ သိပ္မူးတယ္…”

……..

ကဲ. ပုိ႔စ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္သြားျပီဗ်ာ. လက္ေတြ႔တာနဲ႔ စြတ္စပ္ ေရးပစ္လိုက္တာ. လက္မေတြ႔ရင္လည္း စာတစ္ေၾကာင္းေတာင္ ေရးခ်လုိ႔ မရဘူး..

ျပန္တက္ဂ္မယ္ဗ်ာ.ေနာ္.

ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္ျပီး “ကုိရန္ၾကီးက အရမ္းရယ္ရတာပဲ” လုိ႔ စိတ္ထဲေတြးေနမိသူေတြ အားလုံးကုိ တက္ဂ္တယ္.

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ဖတ္ျပီး “ေပါရဲလုိက္တာ” လုိ႔ ေတြးမိသူေတြကေတာ႔ ေရးကုိေရးရမယ္.

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ဖတ္ျပီး “ေဩာ္… သူက ဒီလုိကုိး” လုိ႔ ေတြးျပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားသူေတြ အားလုံးကုိေတာ႔ ……
….
…

..
.

အာဘြားးးးးးး

ဟတ္ဟတ္ဟတ္…

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

လြမ္းမိပါေသးေတာ႔သည္...

“တစ္ေရာင္တည္းမျခယ္
အေရာင္၀ဲလည္
ေတာႏွင္႔ေတာင္စြယ္ လယ္ယာတလင္း
ရႈခင္းေတြက စုံလင္ေပတယ္
ေရွးမူမပ်က္တယ္ ေဆးကူခ်က္ကယ္
စိမ္းျမျမ ယိမ္းကသလုိႏွယ္
ပင္ပ်ိဳပင္အုိတုိ႔အလယ္
ရႈေလ ခ်စ္ေသာ ခရီးသည္...”

ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ မိတၳီလာကုိ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အေမရယ္၊ အစ္မရယ္ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ေတာ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းမွာေပါ႔ဗ်ာ.

ဟတ္ဟတ္. နာမည္ၾကားတာနဲ႔တင္ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲလုိ႔ ေတြးေနမိျပီထင္တယ္.

ဘာလုိ႔ အဲလုိေခၚတာလဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တက္တဲ႔ အ.လ.က (၁) ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ဘုရားတစ္ဆူရွိတယ္. ဘုရားေရွ႔မွာ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္က မားမားမတ္မတ္ၾကီး ထုိင္ေနလုိ႔ေပါ႔. အဲဒီ႔ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ကုိ အစဲြျပဳျပီး ဘုရားကုိလည္း ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ဘုရားလုိ႔ ေခၚၾကတယ္.

အဲ… ဘုရားနဲ႔ ကပ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးကုိလည္း ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းလုိ႔ ေခၚတာ ဒီေလာက္ဆုိ နားလည္ျပီ ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ.

ဟုတ္တယ္ဗ်. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပုိင္ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ. ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းထဲ၀င္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ဆရာဆရာမေတြေရာ ဖိနပ္ခၽြတ္ရပါတယ္.

စာသင္ခန္းထဲေရာက္မွ ျပန္စီးေပါ႔.

ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက မခံခ်င္ေအာင္ေနာက္ပါတယ္.

“ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြ…” တဲ႔ေလ…

:D

……..

ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္ တစ္ႏွစ္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘ၀မွတ္တမ္းဒိုင္ယာရီထဲမွာ စာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာယူထားခဲ႔ၾကတယ္. အဲဒီ႔စာမ်က္ႏွာေလးေတြထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီည ထူးထူးျခားျခား သတိရေနမိတာကေတာ႔ အဖိတ္ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြေလး အေၾကာင္းပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ၀တ္ျပီး စီတန္းလုိ႔ ကထိန္လွည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္. သိတယ္မဟုတ္လား. ကထိန္သကၤန္းေတြ၊ ေရခြက္၊ ပိုက္ဆံခ်ပ္ေတြ အစီအရီ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ႔ စင္ၾကီးကုိ မလုိ႔ ဟုိဖက္ယိမ္းထုိး၊ ဒီဖက္ယိမ္းထုိးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကခုန္ၾကတာ၊ တစ္တန္းနဲ႔တစ္တန္း၊ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပိဳင္အဆုိင္ ျပင္ဆင္ၾကတာ တကယ္႔ကုိ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာပါ.

ကထိန္သကၤန္းစင္အတြက္ သစ္သားစင္ေတြကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ရုံးခန္းထဲမွာ သိမ္းထားပါတယ္. အဲဒါကို တစ္တန္းကုိ တစ္စင္ခဲြေပးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္က ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ဘယ္သူမွ မခန္႔ထားတဲ႔ ေမာ္နီတာေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္..

ဟုတ္တယ္. ဘယ္သူမွ မခန္႔ဘူး. အခန္းထဲမွာ လုပ္စရာတစ္ခုခုရွိတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ၀င္၀င္ပါတတ္ေတာ႔ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္နီတာလုိလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ျဖစ္သြားတာေပါ႔. (အဲလုိပဲ. ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ပါတတ္တာ ၾကီးမွပဲ အေျပာခံရေတာ႔တယ္ဗ်ာ.. ဟတ္ဟတ္. စကားခ်ပ္ပါဗ်ာ.)

အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွစ္တန္းႏွစ္အတြက္ သကၤန္းစင္ေတြ ရွာတာ၊ စာအိတ္ေလးေတြထဲ အလႉပိုက္ဆံေတြထည္႔တာ၊ သကၤန္းေတြ ခ်ိတ္ဆဲြတာကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတူတူ ကူလုပ္ေပးရပါတယ္. ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း ေတာ္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္.

၀ါတြင္းေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က စေနတနဂၤေႏြ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး. အဖိတ္ဥပုသ္ကုိ ေက်ာင္းပိတ္ပါတယ္. စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္. ေစ်းဆုိရင္လည္း အဖိတ္ဥပုသ္ပိတ္ပါတယ္. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈေလးတစ္ခုပါ.

ဘုရားေတြမွာဆုိရင္ အလႉေတြလုပ္တာ၊ မုန္႔ေတြေကၽြးတာ ခဏခဏပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္ဆုိ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတာ. အသြားအမ်ားဆုံးကေတာ႔ ေရႊအုန္းပင္ စားေသာက္ဆုိ္င္နားမွာ ရွိတဲ႔ ဆုေတာင္းျပည္႔ဘုရားေပါ႔.

အဲဒီ႔ဘုရားနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တက္တဲ႔ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ရွိတယ္. သင္တန္းခ်ိန္ နည္းနည္းေစာေနရင္ ဘုရားထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားျပီး နံရံေတြေပၚ ကပ္ထားတဲ႔ ဇာတ္ေတာ္ေတြကုိ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ေနတတ္တယ္. (ေျပာရင္းနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကုိ လြမ္းသြားျပီဗ်ာ.)

အသံမစဲ ပ႒ာန္းရြတ္ေနတာနဲ႔ ၾကဳံရင္လည္း ရြတ္ဆုိေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးနားမွာ သြားထုိင္ျပီး ၾကည္႔ေနတတ္တယ္.

ျဖတ္ေျပာလုိက္ဦးမယ္ဗ်.

အသံမစဲ ပ႒ာန္းက တကယ္ကုိ အသံမစဲေအာင္ ရြတ္ရတာေနာ္. ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အကူးအေျပာင္းမွာ. “ကဲ. ကုိယ္ေတာ္. တပည္႔ေတာ္ အလွည္႔ျပီးျပီ. ကုိယ္ေတာ႔္အလွည္႔” ဆုိျပီး ထသြားလုိ႔ မရဘူး.

ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ယူရြတ္ဆုိမယ္႔ ဘုန္းၾကီးက အရင္ရြတ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးနားမွာ ကပ္ထုိင္ျပီး ေရာက္ေနတဲ႔ စာပုိဒ္ (သုိ႔) သုတၱန္တစ္ခုခုကုိ အတူတူလုိက္ရြတ္ရတယ္. အဲလုိ လုိက္ရြတ္ေနရင္းနဲ႔မွ အရင္ရြတ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးက ဘုရားကုိ ၀တ္ျပဳလုိ႔ ေနာက္ကုိ အသာအယာယုိ႔ျပီး လက္အုပ္ခ်ီရင္း ထြက္သြားရတာ… ဒါေၾကာင္႔ အသံမစဲပ႒ာန္းလုိ႔ေခၚတာ.

မုိးေတြရြာေနခ်ိန္၊ ဖားေတြ အုံးအြမ္အုံးအြမ္နဲ႔ ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ေလထဲလြင္႔လာတဲ႔ အသံမစဲ ပ႒ာန္းတရားေတာ္အသံဟာ တကယ္႔ကို ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါတယ္.

လြမ္းလုိက္တာ အညာေျမရယ္….

…..

“ေစတီပုထုိး ဂူအမ်ိဳးမ်ိဳး
တုိ႔ဘုိးဘြားတည္ထားပါတယ္ ေရွးအခါကကြယ္
ေရႊဘုံေရႊမင္း ေရႊကုိယ္လင္း ေရႊသူေ႒းတုိ႔ လႉခဲ႔ပါတယ္
၀င္႔ပါလုိ႔ထည္..
ဘယ္ဧည္႔သည္ေငးမဆုံး ေတြးမဆုံးဖြယ္
ကုန္းကမူကေလးထက္မယ္
ထုံးအျဖဴေလး မျပယ္႔တျပယ္..”

အဲ. ေနာက္ထပ္ ၾကဳံရတာကေတာ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြပါ.

မိတၳီလာမွာ အဖိတ္ေန႔ဆုိရင္ ဆြမ္းေလာင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္. သက္ဆုိင္ရာ ဘုရားေဂါပက အဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ျပီး ဘုန္းၾကီးေတြ စီတန္းလုိ႔ ျမိဳ႔ထဲကို လွည္႔လည္ျပီး ဆြမ္းဆန္စိမ္း အလႉခံတာပါ.

ကုန္းဆင္းကုန္းတက္၊ လွ်ိဳေျမာင္ခ်ိဳင္႔၀ွမ္း၊ အနိမ္႔အျမင္႔ေလးေတြ ျပည္႔ႏွက္ေနတဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ေလးထဲမွာ စီတန္းလွည္႔လည္လာတဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြ ျမင္ကြင္းေလးဟာ ေတြ႔ၾကဳံမိသူတုိင္းကုိ ရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္. တစိမ္႔စိမ္႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ေစႏုိင္ပါတယ္.

ဆြမ္းေလာင္းပဲြဆုိတာ မနက္ခင္းေတြမွာ ၾကြတတ္တဲ႔ ဆြမ္းခံပဲြနဲ႔ မတူဘူးေနာ္. ဆြမ္းေလာင္းပဲြဆုိတာ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလႉခံတာပါ. အိမ္ေတြက ဆြမ္းဆန္စိမ္းေတြ ထြက္ထြက္ျပီး လႉၾကတာပါ. ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခရီးသြားမ်ားကလည္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ေငြေၾကး၀တၳဳေလးေတြ ကပ္လႉတတ္ၾကပါေသးတယ္.

ဆြမ္းေလာင္းပဲြတစ္ခုနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္ခဲ႔ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဒီလုိပုံစံေလးေတြ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္ဗ်. ေရွ႔ဆုံးမွာ စာတမ္း အလံကုိင္ထားတဲ႔ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္. ဘယ္ေက်ာင္းတုိက္၊ ဘယ္ဘုရားကေပါ႔ဗ်ာ. ျပီးေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ စီတန္းလုိ႔ ၾကြတယ္. အဲဒီ႔ေနာက္မွာ အသံခ်ဲ႔စက္တင္ထားတဲ႔ ဆုိက္ကားရွိတယ္. အဲဒီ႔ေနာက္မွာမွ မိုက္ကုိကုိင္လုိ႔ ေဂါပကအဖဲြ႔၀င္လူၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္က နိဗၺာန္ေဆာ္လုပ္တာပါ. အဲဒီ႔ေနာက္မွာ တစ္ခါ တီး၀ုိင္းေတြ၊ အဆုိေတာ္ေတြ၊ ဒုိးပတ္အုိးစည္အဖဲြ႔ေတြ ပါတတ္ေသးတယ္. ဆုိက္ကားေပၚမွာ ေအာ္ဂင္၊ ဗုံ၊ ေမာင္းေတြ တင္ထားျပီး ဆုိက္ကားကုိ တစ္ေယာက္ကတြန္းေနခ်ိန္မွာ တူရိယာပညာရွင္ေတြက ေဘးကေန တီး၊ အဆုိေတာ္က ဆုိနဲ႔ အားပါးပါး… တကယ္႔ကို ျမန္မာဆန္လွတဲ႔ ျမန္မာ႔ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပါပဲဗ်ာ… တကယ္႔ကို ျမန္မာသံစဥ္ေတြ ဆုိတာေနာ္. နားေထာင္လုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္.

ကၽြန္ေတာ္စိတ္အ၀င္စားဆုံး တူရိယာက ဗုံကုိ တီးတဲ႔ အတံေလးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ “ေတာက္..ေတာက္..ေတာက္..ေတာက္..” ဆုိျပီး အေနာက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လုိက္တီးရတဲ႔ တူရိယာေလးပါ.

ကၽြန္ေတာ္ မိတၳီလာမွာ ေနခဲ႔စဥ္တုန္းက အဲဒီ႔ဆြမ္းေလာင္းပဲြေတြနဲ႔ ခဏခဏၾကဳံရပါတယ္. ေတြ႔တုိင္းလည္း ၅ ခါမွာ ၂ ခါေလာက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မုန္႔ဖုိးေလးထဲကေန ထည္႔လႉတတ္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးတုိးခ်ဲ႔ဖုိ႔အတြက္ ရန္ပုံေငြလုိေတာ႔ ေဖာင္ေတာ္ထိပ္ဘုရားနားမွာ အလႉခံမ႑ပ္ထုိးျပီး အလႉခံၾကပါေသးတယ္.

အဲဒီ႔တုန္းက ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံေလးနဲ႔ အလႉခံထြက္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အလႉခံဖလားကုိ စားပဲြေပၚ တင္လုိ႔ ခဏခဏ ပုဆုိးျပင္၀တ္ခဲ႔ရတာ ဆရာမေတြက လွမ္းေနာက္တဲ႔ အထိပါပဲ…

ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ. စဥ္းစားၾကည္႔… ဒီဖက္ကေန စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ေတြ ၀ီးခနဲ ျဖတ္သြားတယ္. ဖလားကုိ ေျမွာက္ခါေျမွာက္ခါနဲ႔ အလႉလွမ္းခံရတယ္. စက္ဘီးသမားေတြကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေလးပဲ ဖလားထဲကုိ လွမ္းထည္႔သြားတတ္ၾကေပမယ္႔ ဆုိင္ကယ္သမားေတြက်ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက အရွိန္သိပ္မေလွ်ာ႔ေပးဘူး. ေရွာင္ရတယ္. ရွားရတယ္. သူတုိ႔က ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ပိုက္ဆံကုိ ခ်ခဲ႔ရင္ သြားေျပးေကာက္ရတယ္. ဒီၾကားထဲ ခ်ခဲ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံေပၚကုိ ကားက ျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ ေလနဲ႔အတူ အေ၀းကုိ လြင္႔သြားျပန္ေရာ… အဲဒါလုိက္ေကာက္ရတယ္. ျပီးေတာ႔ ကုိယ္႔ေနရာကုိ ျပန္ေျပးလာျပီး ေနာက္ထပ္ျဖတ္လာမယ္႔ လူေတြကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ရတယ္.

ပုဆုိးမကၽြတ္ဘဲေနမလားလုိ႔…

ဆရာမေတြကလည္း ၾကင္နာပါတယ္.

“ဟဲ႔. ရန္ေအာင္. နင္ ဟုိဖက္သြားတာ. ဒီဖက္က လူႏွစ္ေယာက္ လြတ္သြားျပီ…” တဲ႔ေလ..

ဟတ္ဟတ္ဟတ္…

အားးးးး

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ… ေျပာရရင္ ေျပာစရာေတြက ထြက္ျပီးရင္းထြက္လာေတာ႔တာပဲ… ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ အဆုံးသတ္ႏုိင္မွာကုိ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး.

ျမိဳ႔ေလးက သိပ္မၾကီးလွေပမယ္႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျပည္႔စုံၾကြယ္၀ေနတဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔ပါ. စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႔ “ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔” ဆုိတာေလးကုိ သြားသတိရမိတယ္.

ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ လမ္းသြယ္ေလးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေလးေတြ၊ စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ညေနခင္း ဆည္းဆာ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွတဲ႔ မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးရဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးေတြ…..

နဂါးရုံဘုရားနားမေရာက္ခင္ ကန္စပ္နားမွာ ရွိတဲ႔ ဗူးသီးေၾကာ္ဆုိင္ေလးေတြ..

အဲဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အခု ထူးထူးျခားျခား လြမ္းဆြတ္ သတိရေနမိတယ္ဗ်ာ….

….



နဂါးရုံဘုရား၊ မိတၳီလာကန္ေတာ္ႏွင္႔ ေရလယ္ဘုရား


“တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ ေက်ာင္းဇရပ္ေတြနဲ႔
ေကာင္းျမတ္မနသီ ရႊင္ၾကည္မေနာ၀ယ္
ေရၾကည္လွ်မ္းျမ ကန္စ၀ယ္
ညေနယူ...
ႏွမေမပ်ိဳ ေရခ်ိဳခပ္တယ္
အုိးစည္ဗုံေမာင္း ျခိမ္႔ျခိမ္႔ေညာင္းလုိ႔ရယ္..”


ဘယ္အရာမွေတာ႔ အျပစ္ကင္းစင္တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူးေလ…

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးမွာလည္း ေကာင္းတဲ႔လူေတြ ရွိသလုိ ဆုိးတဲ႔လူေတြလည္း ရွိတာပဲေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ အားလုံးျခဳံၾကည္႔လုိက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီလာေျမကို ခ်စ္တယ္. ေအးခ်မ္းတယ္. စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတယ္. ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းၾကတယ္. ပညာေရးေကာင္းမြန္တယ္. ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔လည္း ျပည္႔စုံတယ္.

အဲ…. လူမုိက္လည္း ေပါတယ္… း)

မႏၱေလးသၾကၤန္မွာ တစ္ခါ လည္တုန္းက က်ဳံးေဘးနားမွာ ရန္ပြဲတစ္ပဲြနဲ႔ သြားၾကဳံတယ္. ဟုိဖက္က တုတ္ၾကီးကုိင္ျပီး လုိက္ရိုက္တဲ႔ေကာင္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ…

“မိတၳီလာသားကြ…” တဲ႔ေလ…

….

အခုဆုိရင္ ၀ါတြင္းေပါ႔…

အရင္လုိ ဆြမး္ေလာင္းပဲြေတြ ျခိမ္႔ျခိမ္႔သဲက်င္းပစည္ကားေနျမဲ ရွိေနမလား…

ေတာ္သလင္းလမွာ က်င္းပျမဲျဖစ္တဲ႔ ေလွျပိဳင္ပဲြအတြက္ မိတၳီလာကန္ေတာ္ထဲမွာ ေလွေလွာ္က်င္႔ေနၾကမွာလား..

ဒီႏွစ္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပဲြကေရာ အရင္လုိ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနဆဲပဲလား..

ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြ လူၾကီးေနရာေတြကုိ ၀င္ယူလုိ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြကုိ လက္ဆင္႔ကမ္း သယ္ယူသြားၾကေလမလား…

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးကေရာ အရင္လုိပဲ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနမလား…

အဲဒီ႔အေတြးေလးေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔စိတ္ရင္း ျမန္မာ႔ရႈခင္းေလးေတြအေၾကာင္းကုိ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ အလွမ္းကြာျခားလွတဲ႔ ဟုိးအေ၀းၾကီးတစ္ေနရာကေန လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမိခဲ႔တယ္ဗ်ာ….


“ဘယ္သူေတြဖ်က္ မပ်က္ခဲ႔ပါ ကေမၻကမာၻ၀ယ္
အလႉေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ ေစတနာၾကြယ္
ျမန္မာတုိ႔ရင္ထဲ သဒၵါမခ်ိဳ႔ေလတယ္.
ပသာဒေတြ မယြင္းမေစာင္း…
သဘာ၀အေျခ အတင္းမေျပာင္း….
အသင္းအေပါင္း ၾကည္႔ေလကြယ္ ၾကည္႔ေလကြယ္. သိေစမယ္.
ဟန္မတင္း…
မာန္မျပင္း…
ဖန္ဆင္းသည္႔ ပရိယာယ္မရွိတယ္..
လာေလာ႔ဧည္႔သည္ ရႈေလာ႔ဧည္႔သည္…
ကမာၻတူတြင္း…
ဗမာပ်ဴရင္း
ျမန္မာရႈခင္း
ျမန္မာစိတ္ရင္း အစင္းသိရမယ္…”

(ေနာက္တစ္ေခါက္က်ရင္ မႏၱေလးအေၾကာင္းေရးမယ္ဗ်ာ. :) )

The pictures are the courtesy of National Geographic Magazine and Travel.webshots.com.

မ - ၂

“မ”…

လြမ္းတယ္ဆုိတာ လုပ္ယူလုိ႔ မရစေကာင္းေပမယ္႔
ခ်စ္သူကုိ အူတုိေအာင္ေတာ႔ “မ” က လုပ္တတ္ေနတယ္ေနာ္.

ရယ္လုိက္စမ္းပါ
ထုံးစံအတုိင္း ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္နဲ႔ေပါ႔
ေျပာလုိက္စမ္းပါ
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိေနမလဲ ကလိခ်င္လုိ႔ ဆုိျပီးေတာ႔ေပါ႔
ခနဲ႔လုိက္စမ္းပါ
ဒီလုိစကားမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျပီးျပီလဲလုိ႔…

ရင္ထဲက ျဖစ္တည္လာတဲ႔ အခ်စ္
ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း “မ” အတြက္ ဆန္းသစ္ေနျမဲပါ.
ဆီမထည္႔ထားတဲ႔ လွည္း၀င္ရုိးလုိ တအီအီအသံထြက္ျပီး
တီတီတာ စကားေတြနဲ႔
အရွက္မရွိ မခၽြဲႏြဲ႔တတ္ဘူး.
ဆယ္မိနစ္တစ္ခါ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႔ ဆုိျပီး
ေအာ႔ဖ္လုိင္း မက္ေဆ႔ခ်္ေတြ ထားတတ္တဲ႔ ပေလယာ
ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး..
တစ္ပဲြတစ္လမ္း အကဲစမ္းလုိ႔
ေပါက္ေတာ႔လည္း စံ မေပါက္ေတာ႔လည္း ကံဆုိျပီး
ေရႊထီးေဆာင္းရေကာင္းႏိုး ေမွ်ာ္ကုိးရင္း
“မ” အနား ခ်ဥ္းကပ္ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး…

တစ္ေန႔လုံး ခဲြခြာ အလုပ္မွာ စိတ္ကုိႏွစ္လုိ႔
လစ္ဟာခ်ိန္ေတာင္ မရွိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္
တစ္ရက္တာရဲ႔ အဆုံး ေနလုံးၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္ခါမွ
“မ” ကုိ တင္းျပည္႔ၾကပ္ျပည္႔ လြမ္းေမာခြင္႔ ရတာပါ.

ဒါေတြကုိ မသိလုိ႔ပဲလား
မသိခ်င္ခဲ႔တာလား
ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲ ဘယ္လိုေနမယ္ သူ မစာနာ
တစ္ျခားေယာက်ၤားသားေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ခဏခဏ ကလိတတ္တဲ႔
“မ” ကုိေလ….
ကၽြန္ေတာ္က…
တစ္ခါတစ္ေလ လက္သီးနဲ႔ ပိတ္ထုိးလုိက္ခ်င္သလုိ
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႔ ရင္ခြင္ထဲ ေထြးဖက္ျပီး
ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ ျမတ္ႏုိးစြာနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးေနခ်င္တယ္…
အဲဒီ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ေယာက္
ကေမာက္ကမ ခဏခဏျဖစ္ရတာလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲေလ.

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ…
သူမ်ားတကာလုိ အခ်ိန္ျပည္႔ ခ်စ္သူနား မရွိေနႏုိင္ခဲ႔ေပမယ္႔
ေနျခည္ျဖိဳးေျဖာက္ မုိးေသာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔
“မ” ရဲ႔ ေမးလ္ေဘာက္စ္ေလးက
ေမာနင္းႏုတ္စ္ေလးတစ္ခုကို သိမ္းေပးထားေနမွာပါ.

“ေမာနင္း “မ”
ညက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႔လား..
ေစာင္႔ေနေသးတယ္.
ကားေကာင္းေကာင္းေမာင္းေနာ္.
အလုပ္မွာ အဆင္ေျပပါေစ…
သတိရေနေပးပါ
လြမ္းေနမယ္ေနာ္…
…
..
.”

လြမ္းေမာစရာ ညေနခင္းေတြမွာေတာ႔
“မ” ရဲ႔ ဖုန္းေလးက မက္ေဆ႔ခ်္တစ္ခုကုိ ရေနမွာပါ.

“I miss you sooooo much, Ma….
Can’t help missing you…
Wish u were here…
Can’t wait to talk to u soon…
...
..
.”

ဟုတ္တယ္ “မ” ရယ္…

ခ်စ္တယ္ဆုိတာ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္လာတတ္ေပမယ္႔
ခ်စ္သူကုိ ခ်စ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား
အင္နဲ႔အားနဲ႔ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနေအာင္ေတာ႔
“မ” ဆုိတဲ႔…
ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ ခ်စ္သူက
ျပဳစားတတ္ေနစြမ္းခဲ႔တယ္…

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး
ကုိယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ ခ်စ္သူကုိ လြမ္းရတာေတာင္
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ထိန္းသိမ္းေနရတယ္.
ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ ေအာ္လုိက္တုိင္း
“ၾကည္႔ကြက္! ၾကည္႔ကြက္!” လုိ႔ ၾကားမိေနသလုိ
“မ” ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေနတာ
ဘယ္သူကမ်ား ရိပ္မိသြားျပီလဲ
မလုံမလဲနဲ႔ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ေနရတာပါ.
ဒါကုိမွ “မ” က အလုိက္မသိ
ခ်ဥ္းကပ္ ပတ္သက္လာတဲ႔ ပ်ားပိတုန္းေတြအေၾကာင္း
ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေဖာက္သည္ခ်ေတာ႔
ႏွလုံးသားေဟာင္းေလာင္းေပါက္နဲ႔ နားေထာင္ေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ…
ကုိယ္႔ပါးကုိေတာင္ ေယာင္ျပီး ရိုက္မိလုိက္သလုိပဲ.

ေဟာ..
ရယ္ျပန္ျပီ…
ရယ္ပါ ခ်စ္သူရယ္
ရယ္လုိက္စမ္းပါ…


လြမ္းတယ္ဆုိတာ လုပ္ယူလုိ႔ မရစေကာင္းေပမယ္႔
ခ်စ္သူကုိ အူတုိတတ္ေအာင္ေတာ႔ “မ” က လုပ္တတ္ေနစြမ္းတယ္…
လြမ္းလုိ္က္ရတာ “မ” ရယ္……

(ေရခဲငွက္)

Pagemaker, InDesign ႏွင္႔ ေဇာ္ဂ်ီ...

Pagemaker မွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ သုံးလုိ႔ ရမရ တစ္ေယာက္ကေမးလာတာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ pagemaker ကုိ ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး စမ္းၾကည္႔ပါတယ္. အဆင္မေျပပါဘူး. ေနာက္ဆုံး အၾကံကုန္လာတာနဲ႔ Alpha Mandalay က ဦးရဲျမတ္သူဆီကုိ အီးေမးလ္ပုိ႔ျပီး ေမးျမန္း အကူအညီေတာင္းၾကည္႔ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔အထင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ဦးရဲျမတ္သူဆီက စာျပန္လာပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္သာမက အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားေစႏုိင္မယ္႔ သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗဟုသုတေလးေတြ ပါေနတာေၾကာင္႔ ဦးရဲျမတ္သူဆီက ခြင္႔ေတာင္းျပီး အားလုံးအတြက္ ျပန္လည္ေ၀မွ်လုိ္က္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.

တတ္သိနားလည္သူမ်ားအေနနဲ႔ ေကာ္မန္႔မွာ ပါ၀င္အၾကံျပဳေဆြးေႏြးေပးဖုိ႔လည္း ေႏြးေထြးစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္.

မဂၤလာပါ ကိုရန္ေအာင္

Pagemaker ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့မွီသမ်ွေျပာရရင္ windows 3.1 တုန္းက ပိုင္ရွင္တစ္ဦးပါ။ ဒီအရင္ကေတာ့ apple မွာ ဘဲရွိပါတယ္။aduld လားမသိပါ။ ေနာက္ adobe ကေနဝယ္လိုက္ပါတယ္။ adobe ဟာ pdf ေတြ photoshop ေတြ ထုတ္တဲ့ software ဆရာၾကီးပါ။ ေနာက္ျပီးသူ႔လက္ထဲမွာ Pagemaker ဆိုတဲ့နာမည္နဲ့ version အသစ္မထုတ္ဘဲ InDesign ဆိုျပီးထုတ္ပါတယ္။ InDesign ဟာ Pagemaker file ကို ဖတ္ပါတယ္။ unicode လဲ support လုပ္ပါတယ္။

ခင္ဗ်ားမွတ္မိေသးလားေတာ့မသိဘူး အရင္က foxpro ကို ေတာ္ေတာ္သံုးခဲ့ၾကရာက Microsoft က ဝယ္တယ္ ျပီးေတာ့ access ကို ဆြဲတင္ျပီး fox ကိုထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုဘဲ wordperfect ကို corel draw ကဝယ္တယ္ xera ကို ဝယ္တယ္။ market ေဝစုျပိဳင္ၾကေပါင္းၾက လုၾကတာပါ။

ဆိုလိုခ်င္တာက VB6 မွာတုန္းက MS လည္း unicode support မလုပ္ပါဘူး dotnet ေခတ္က်မွလုပ္ပါတယ္။ Pagemaker လည္း သူ႔ေခတ္မွာ unicode မရွိပါဘူး unicode ေခတ္ေကာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူးလို့ေျပာလို ့ရပါတယ္။ Microsoft ေတာင္ အရင္ office ေတြ မွာ windows မွာ multilanguage အတြက္ unicode မသံုးပါဘူး၊ အျခား encode standard ေတြရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ Pagemaker ဟာ unicode ကို အဲဒီနာမည္သံုးစဥ္ support မလုပ္ဘူးဆိုနိဳင္ပါတယ္ adobe လက္ထဲေရာက္ေတာ့ Pagemaker အမည္ကေန InDesign လို့လဲေျပာင္းေရာ ျမန္မာေတြက လိုက္မသံုးၾကေတာ့ပါဘူး အစြဲအလန္းၾကီးတယ္ေလ။

တကယ္လို့သာ Pagemaker 10 တို ့ဘာတို့ဆိုျပီးထုတ္ရင္ေတာ့ သံုးၾကမယ္လို့ထင္ပါတယ္။ InDesign ဟာ world Publishing ေလာကရဲ့ေျပာင္းလဲလာတဲ့ trend အတြက္ထုတ္တာျဖစ္လို့ ျမန္မာနဲ႔ ကိုက္ခ်င္မွကိုက္ပါမယ္။ သူ႔မွာ font converter ကအစ script management ေတြအဆံုး အရမ္းေကာင္းတာေတြပါေပမဲ့ software အလကားရေနတာေတာင္ စမ္းသံုးခံရတာ နည္းေနပါေသးတယ္။

ေဇာ္ဂ်ီနဲ့ပတ္သက္လို့ကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီဟာ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္မဟုတ္ဘဲ သံုးစြဲသူမ်ားအားလံုးပိုင္တဲ့ web 2.0 ပစၥည္းတခုပါ။ အားလံုးေကာင္းဖို ့ဝိုင္းလုပ္ၾကတာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အာမခံႏုိင္တာတစ္ခုက 5.1 ေပၚလာတာ လမ္းအသစ္တခုပါ။ ေဇာ္ဂ်ီမေပ်ာက္ႏုိင္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။

ေဇာ္ဂ်ီမေပၚခင္ကတည္းက myanmar font storage standard ဆိုတာရွိပါတယ္ 4.1 ပါ 3 years ၾကာခံပါတယ္။ သံုးတဲ့သူသာသိပ္မေတြ႔ရတာပါ။ သူလည္း ရရစ္ တစ္ခုတည္းသိမ္းျပီးေျပာင္းေပးပါတယ္။

အခု 5.1 ေပၚလာတာလည္းေကာင္းပါတယ္။ MS office 2007 မွာ 5.1 fully support လုပ္ပါတယ္။ သိုေသာ္ zawgyi ကို လက္ခံပါတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီရိုက္မရေအာင္ MS google စတာေတြက မလုပ္ဘူးလို ့ကြ်န္ေတာ္ယံုတယ္။ ျမန္မာ အခ်ိဳ့ကေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေကာင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေဇာ္ဂ်ီကို အာမခံတာဟာ 5000-10000 ၾကားမွာရွိတဲ့ web content ေတြေၾကာင့္ပါဘဲ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ migration stage ကိုမေက်ာ္ဘဲ encode စနစ္အသစ္ မျဖစ္နိဳင္လို့ပါ။ ေဇာ္ဂ်ီနဲ့ပတ္သက္လို ့နည္းနည္းပါးပါးေျပာင္းခ်င္တာေတာင္ user group ၾကီးေၾကာင့္ keyboard input မွာဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာင္းရပါတယ္။

ေရးခ်င္တာက DTP မွာ Ascii ကို zawgyi ေရာ unicode ကေရာ ေနရာဝင္မယူနိဳင္ေသးဘူး၊ ေဇာ္ဂ်ီယူတာေနရာအသစ္။ ဒီလိုပဲ 5.1 ေပၚလာရင္ သူေနရာရမရေတာ့ မေသခ်ာေသးဘူးရခဲ့ရင္လဲ အသစ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ standard လုပ္သူမရွိေတာ့ Ascii က စံမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာစာ ျဖစ္ေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ နိဳင္ငံတကာမွာ Ascii standard ရွိ တယ္။ zawgyi လဲ nonrendering unicode ဒီဖက္တိုစတန္းဒတ္ဘဲ၊ render မရွိလုိ႔ standard မျဖစ္ရဘူးဆိုရင္ ၊ mobile phone, MP3, mp4 player, DVD , sattlite resiver, poctet PC,.....industial using myanmar font,....စတာေတြလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စတန္းဒတ္နဲ့မျဖစ္လာနိဳင္ဘူး။
ေျပာရင္းရွည္သြားျပီ။ ဆိုလိုခ်င္တာ က solution ကို ေရာင္းၾကတဲ့ ေခတ္မွာ အစြဲကင္းသင့္တယ္။

Pagemaker ကအဆင္ေျပရင္ Ascii OK ရင္ မေျပာင္းေစခ်င္ဘူး DTP မွာ ေျပာင္းဖို ့လိုရင္ word သို့မဟုတ္ InDesign လို ဘက္ကိုေလ့လာေစလိုတယ္။ searchable ျဖစ္မယ္ unicode အစြမ္းနဲ့။ zawgyi လဲ type phase design 4 ခုထပ္ထြက္ဖို ့ရွိတယ္ dtp မွာ OK သို ့ေသာ္ web မွာ ေဖာင့္မရွိရင္ ေလးေထာင္႔အတုံးေလးေတြ မေပၚေအာင္ family font ကိစၥစမ္းေနၾကတယ္။

စာရွည္သြားျပီ

ရဲျမတ္သူ

ေရႊေရာင္တစ္စကၠန္႔အေၾကာင္း...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ အလွမ္းကြာသြားခဲ႔တာ ၾကာပါျပီ. စာေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ကြန္႔ျမဴးေပမယ္႔လည္း တကယ္တမ္းေရးမယ္ဆုိေတာ႔ မေရးႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ဗ်ာ. စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္တာပဲလား. အာရုံစူးစုိက္လုိ႔ မရတာပဲလားလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆန္းစစ္မိပါတယ္. “အေၾကာင္းရွာေတာ႔ ေခါင္းမွာခ်ာခ်ာလည္” ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတာေပါ႔ဗ်ာ. :)

ဒီၾကားထဲမွာ အြန္လုိင္းလည္း သိပ္မတက္၊ ဂ်ီေတာ႔ခ္လည္း မထုိင္၊ ဘေလာ႔ဂ္လည္း မေရးဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာေမးခြန္းထုတ္ အင္တာဗ်ဴးေနခဲ႔မိတယ္. ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

ဘာလဲဆုိေတာ႔...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာင္းတာကုိ လုပ္ခ်င္ေပမယ္႔ အဲဒီလုိ ကုိယ္လုပ္လုိက္တာကုိ လူသိပ္သိေစခ်င္ေနတာ၊ လူခ်ီးမြမ္းခံခ်င္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရတာပါပဲ.

ဟုတ္တယ္ဗ်.

ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ကုိ အမွတ္ေတြ လုိခ်င္ေနခဲ႔တာကုိး. ဒါေၾကာင္႔လည္း ကုိယ္ေမွ်ာ္လင္႔သလုိေတြ ျဖစ္မလာတဲ႔အခါ၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္းေတြ အစား ကဲ႔ရဲ႔ ရႈံ႔ခ်ခံရတာေတြကုိ ျပန္ရလာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ျပီး စာလည္း မေရးႏုိင္၊ စိတ္လည္း မရႊင္ပ်ႏုိင္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.

အက်ိဳးရလာဒ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ စြမ္းအင္ေတြ၊ သိထားတတ္ထားတဲ႔ ပညာေတြကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသုံးမခ်ႏုိင္၊ မမွ်ေ၀ႏုိင္ ျဖစ္ျပီး စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ မက်န္းမာသလုိ ျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္. တစ္ေယာက္တည္းပဲေနျပီး “ငါ ဒီေလာက္ လုပ္ေပးရက္သားနဲ႔ကြာ...” ဆုိျပီး တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်မခ်မ္းႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္.

ဒါက တစ္ပိုင္းပါ. ထားေတာ႔...

ဒီရက္ပုိင္းေတြအတြင္းမွာ ဘ၀ဆုိတာရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနခဲ႔မိတယ္. ဒီမနက္ခင္း အလုပ္ကုိ အသြား ေရဒီယုိက သတင္းတစ္ပုဒ္ လႊင္႔ပါတယ္.

မနက္ ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ၁၄ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးတဲ႔ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ အ၀ါေရာင္ တက္စီကား တစ္စီးက ဒီဖက္က တုိက္လုိက္ျပီး ေနာက္တစ္စီးက တစ္ျခားတစ္ဖက္က ျဖတ္တုိက္လုိက္တာ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပဲြခ်င္းျပီး ေသသြားခဲ႔တယ္တဲ႔...

ပထမဦးဆုံး အံ႔ဩတာက နံပါတ္ေတြပါပဲ. အဲဒီ႔နံပါတ္ေတြအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထူးထူးျခားျခား ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔နံပါတ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ထူးျခားခဲ႔ဖူးတဲ႔ နံပါတ္ေတြပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ေမးလုိ္က္မိတယ္.

“အခုေနသာ ငါေသသြားခဲ႔ရင္..............”


ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကုိ အဆုံးစြန္အထိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း မၾကာခင္မွာ ေသရေတာ႔မယ႔္ လူတစ္ေယာက္လုိ ျမင္လုိက္မိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကၾကီးထဲကေန ျဗဳန္းဆုိ ရုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားခဲ႔ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ မလုပ္ခဲ႔လုိက္ရေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရမိေနမလဲ ေတြးေနမိရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးထဲက မေက်နပ္မႈေတြ၊ ေနာင္တေတြ၊ ခံျပင္းနာက်ည္းစိတ္ေတြ၊ ေဒါမနႆေတြကုိ အိမ္ေရွ႔တံခါး၀ဆီကုိ ေခ်ာ႔ေခၚရင္း တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ျမစ္ၾကီးထဲကုိ စီးေမွ်ာပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

အားလုံးေတာ႔ ဘယ္ကုန္ႏုိင္ပါ႔မလဲဗ်ာ. ေနာ္. မကုန္ႏုိင္ေသးသလုိ အသစ္အသစ္ေတြလည္း ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ရွိေနေသးတာပဲ.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ (သုိ႔) တစ္စုံတစ္ေယာက္ထက္ပုိတဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ားကုိ အခဲမေက်စိတ္ေတြ၊ တစ္စုံတစ္ရာ (သုိ႔) တစ္စုံတစ္ရာထက္ ပုိတဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာမ်ားအတြက္ ခံျပင္း၀မ္းနည္းစိတ္ေတြကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ျငွိမ္းသတ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

အဲ႔ဒီ႔လုိ ေတြးလုိက္မိတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္မိေနခဲ႔တဲ႔ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္ကေန လြတ္ေျမာက္ရုန္းထြက္လာသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးသလုိ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ႔တယ္.

တစ္ခ်ိန္က မွားခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမွားမ်ိဳးေတြကုိ ရင္႔က်က္မႈေတြက အစားထုိး ျပဳျပင္သြားႏုိင္မယ္လုိ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္လည္ အားေပးႏွစ္သိမ္႔ရင္း မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ “ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္” ဆုိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေစ႔ေစ႔စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

ေငြေၾကးစည္းစိမ္ထက္ အမ်ားၾကီး တန္ဖုိးရွိတဲ႔ ဘ၀အေတြ႔အၾကဳံေတြကုိ ဆည္းပူးေလ႔လာခြင္႔ ရခဲ႔တဲ႔အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကၾကီးထဲက လူၾကီးလူငယ္အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.

လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လုိသလဲ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္တစ္ခုကို ဆရာ တာရာမင္းေ၀ရဲ႔ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ႔မွတ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဗ်.

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး လုိတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္. တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အဲဒီ႔လုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္တစ္စကၠန္႔ပဲ လုိတာပါတဲ႔ေလ. အဲဒီ႔တစ္စကၠန္႔ကို မေရာက္ခင္ ဒီဖက္ျခမ္းမွာ အဲဒီ႔လူဟာ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ပိတ္ေလွာင္မိေနဆဲ ျဖစ္ေပမယ္႔ အဲဒီ႔တစ္စကၠန္႔ (ေရႊေရာင္စကၠန္႔ (သုိ႔) Golden Second) ေလးကုိ ေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ ခုနက လူဟာပဲ အေတြးအေခၚသစ္ေတြ၊ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြနဲ႔ လူသစ္စိတ္သစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္တဲ႔.

ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ လုိသလဲဆုိရင္ တစ္စကၠန္႔ပဲ လုိတာပါတဲ႔ေလ.

ျခြင္းခ်က္ေလးေတာ႔ ရွိတာေပါ႔. အဲဒီ႔ တစ္စကၠန္႔ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ဒီတုိင္း ထုိင္ေနရုံနဲ႔မွ မရတာ. သင္႔ေတာ္တဲ႔ ေတြးေခၚဆန္းစစ္မႈေတြ၊ ဆည္းပူးေလ႔လာမႈေတြ၊ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈေတြနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေတာ႔ develop လုပ္ေနသင္႔ခဲ႔တာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ေျပာင္းလဲသြားဖုိ႔ ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ တစ္စကၠန္႔ပါပဲတဲ႔ေလ.

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိတဲ႔ လိုအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာေစ႔ရမယ္လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္အားေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ Golden second ေလး ျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ စာပုိဒ္ေလးတစ္ပုိဒ္ကုိ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္.

“အမရပူရျမိဳ႔ မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ “၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မမ်ားပါ” လုိ႔ ေရးထားတာကုိ အျမဲသတိရပါတယ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ မမ်ားေအာင္ သတိထားပါတယ္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်ားရင္ လုပ္သင္႔တာေတြကုိ လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းသြားမယ္။

ပင္လယ္ထဲမွာ လႈိင္းမထန္တဲ႔အခါ ဘယ္သူမဆုိ သေဘၤာပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ လႈိင္းထန္ေနတဲ႔အခါမွာ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္မွ ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ သေဘၤာကပၸတိန္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္။

ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လႈိင္းထန္ထန္ ကိုယ္႔ဘ၀သေဘၤာကုိ မတိမ္းမေစာင္းေအာင္ မေမွာက္ေအာင္ ထိန္းျပီး လုိရာခရီးကို ေရာက္ေအာင္ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လႈိင္းထန္ေပမယ္႔ လုိရာခရီးေရာက္ေအာင္ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ပဲ႔ကုိင္ႏုိင္ပါေစ....”

(ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက၊ “ခ်ီးမြမ္းျခင္း ကဲ႔ရဲ႔ျခင္း” အမွာစာ ေနာက္ဆုံးပိုဒ္)

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္