လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကုိ ျဖန္႔ၾကည္႔လ်က္ ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည္႔ေနေသာ ေလးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ဦး။
“မင္းလက္မွာက အပြင္႔ေလးေတြ မပါေသးဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ မင္းက ေက်ာင္းမေနေသးဘူး. အဲဒါက စာေရးမွ အပြင္႔ေလးေတြ ျဖစ္လာတာ…”
စကားေျပာလွ်င္ ေလကုိ တစ္၀ၾကီး ရႉသြင္းျပီး အားရပါးရ ေျပာတတ္ေသာ သူ႔အစ္ကုိျဖစ္သူ၏ စကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လ်က္ ကေလးငယ္သည္ သူ၏ လက္ကုိ တစ္ဖန္ ျပန္ျဖန္႔ၾကည္႔ ေနမိျပန္သည္။
ဟုတ္ေတာ႔လည္းဟုတ္သား။ သူ႔လက္ဆစ္ေလးမ်ားတြင္ သူ႔အစ္ကုိ ေျပာသကဲ႔သုိ႔ အရစ္ကေလးမ်ားမွာ က်ဲမေနဘဲ စိေနေလသည္။ သူ႔အစ္ကုိ ေျပာသကဲ႔သုိ႔ ေျပာရလွ်င္ေတာ႔ အပြင္႔ေလးေတြ မပါေသးဟု ဆုိရေပလိမ္႔မည္။
တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ျခဳိက္စြာ ျပဳံးလ်က္ ကက္ဆက္ခလုတ္ကုိ ေခ်ာက္ခနဲျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
ကက္ဆက္ေခြ အေဟာင္းေလးမ်ားကုိ ရွင္းထုတ္ေနရာမွ ဒီေခြေလးကုိ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ သူျပန္လည္ေတြ႔ရွိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
စားပဲြေပၚမွ ေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ယူလ်က္ လက္ထဲတြင္ လွည္႔ေနရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ စဥ္းစားေနခဲ႔မိသည္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းတြင္ အျပဳံးေကြးေလးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းသြားခဲ႔သည္။
ကက္ဆက္ေခြေလးေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းေရးျခစ္လ်က္ အံဆဲြကို ဖြင္႔ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားလုိက္ခဲ႔သည္။
“ငယ္ဘ၀”
……
စာရိုက္ေနေသာ သူ႔လက္မ်ားကုိ ေခတၱ အနားေပးလ်က္ ကုလားထိုိင္ကို မွီထုိင္ေနလုိက္သည္။
စိတ္ထဲတြင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ မခ်င္႔မရဲ ျဖစ္သြားမိခဲ႔သည္။
“အဲဒီ႔ေခြေလးကုိ ယူလာခဲ႔မိရင္ ေကာင္းသား. Mp3 ေျပာင္းထားလုိ႔ ရတယ္” ဟုလည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိခဲ႔သည္။
သူမရွိေတာ႔သည္႔ေနာက္ သူ သိမ္းထားခဲ႔သည္႔ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ား၊ ကက္ဆက္ေခြမ်ား၊ ကဗ်ာစာရြက္မ်ား၊ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားသည္ ေနရာတက်မွ ရွိပါေသး၏လားဟုလည္း စိတ္ထဲတြင္ ေတြးပူသြားမိသည္။
အင္း. ဒီတစ္ပတ္ အေမနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္ ေမးၾကည္႔ဦးမွ ဟု စိတ္ထဲတြင္ေတးထားလုိက္မိသည္။
ထုိကက္ဆက္ေခြေလးကို သူစေတြ႔ခါစက အေမ႔ကို ေမးမိသည္။
“အေမ. ဒီအသံေလးေတြက ဘယ္သူသြင္းထားတာလဲ”
အေမက ျပံဳးလ်က္ ၀မ္းနည္းသြားခဲ႔ေလသည္။
“အဲဒါ မင္းအေဖေပါ႔. မင္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာကုိ အမွတ္တရ သြင္းထားခဲ႔တာေလ…”
ကက္ဆက္ေခြေလးသည္ အေတာ္ပင္ ေဟာင္းေနခဲ႔ေလျပီ။
သုိ႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကူးထဲတြင္မူ သူ၏ ငယ္ဘ၀ပုံရိပ္မ်ားသည္ အျမဲသစ္လြင္လန္းဆန္းေနခဲ႔ေလသည္။
“ငါ မင္းကုိ သတိရတယ္ ေဟ႔ေကာင္….”
….
“ေခြးမ…”
“၀က္မ..”
“ေခြးမ..”
“၀က္မ…”
အိမ္ေရွ႔တြင္ ထုိင္လ်က္ အိမ္စာမ်ားလုပ္ေနေသာ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔လိုက္မိသည္။
အေျခအေနကေတာ႔ မေကာင္းလွ။ အစ္မၾကီးနဲ႔ အစ္မငယ္တုိ႔၏ တုိက္ပဲြက အရွိန္ယူေနေလျပီ။
ခဏေနလွ်င္ အေဖျပန္လာေတာ႔မည္။
အသံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လွ်က္ ကုိယ္႔အိမ္စာျမန္ျမန္ျပီးေအာင္သာ ဆက္လုပ္ေနမိေတာ႔သည္။ ၉ နာရီခဲြလွ်င္ တီဗီြမွ လာမည္႔ ႏုိင္ငံျခားကား သြားၾကည္႔ခ်င္ေသးသည္ကုိး.
“ဒုန္း…. ဒလုံး… ဒုန္း. ဒုန္း…”
ဟုိက္…
ခ်ကုန္ၾကျပီ.
အစ္မၾကီးနဲ႔ အစ္မငယ္တုိ႔ နပန္းလုံးေနၾကသည္ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက အတင္း၀င္ဆဲြသည္။
သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။ စိတ္လည္းပူသည္။ စိတ္လည္းတုိသည္။
ေၾကာက္သည္က အေဖမၾကာခင္ ျပန္လာေတာ႔မည္။ အေဖဘယ္ေလာက္ အရုိက္ၾကမ္းတာ သူတို႔အသိဆုံး။
စိတ္ပူသည္က အေဖျပန္လာျပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္သည္ကိုေတြ႔လွ်င္ ရုိက္မည္၊ ဆူမည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ဘယ္သူမွ အျပင္မသြားရန္ အမိန္႔ထုတ္ေကာင္းထုတ္ႏုိင္သည္။ ထုိကဲ႔သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သူတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားကား သြားၾကည္႔ရေတာ႔မည္ မဟုတ္။
စိတ္တုိသည္က ဒီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တည္႔ကုိမတည္႔ႏုိင္။ အျမဲလုိလုိ ရန္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္သည္က ေတာ္ေတာ္၊ သူတုိ႔ေၾကာင္႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္ပုိ စာလုပ္ေနရသည္က ခပ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အေဖက စိတ္တုိလွ်င္ စာပဲ ဖိက်က္ခုိင္းတတ္သည္ကို သူတုိ႔ အသိဆုံး။
“ေဒါက္.. ေဒါက္.. ေဒါက္”
တကယ္ေတာ႔ တံခါးေခါက္သံသည္ ပုံမွန္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အားလုံးကို ျငိမ္က်သြားေစေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လြန္းေနခဲ႔သည္။
ဖုိ႔ရုိးဖားယားျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ အေမက ျပန္စည္းသည္။ ထမီကုိ ျပင္၀တ္သည္။
အစ္မႏွစ္ေယာက္ မ်က္နွာမ်ားကုိ စူပုပ္လ်က္ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္သြားသည္။
သူတုိ႔ ညီအစ္္ကုိႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ စာအုပ္ၾကားထဲ ၀င္ေတာ႔မတတ္ ေခါင္းငုံ႔ေနၾကသည္။
တံခါးဖြင္႔သံ၊ အေမႏွင္႔ စကားေျပာေနသံမ်ားကုိ ၾကားေနရသည္။ တံခါးဖက္သုိ႔ လွည္႔မၾကည္႔မိေအာင္ စိတ္ကုိတင္းထားရသည္။
အေဖေျခသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနင္းလ်က္ သူတုိ႔ ေရွ႔မွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။
သူ႔လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားေသာ ခဲတံသည္ ေခၽြးေစးတုိ႔ျဖင္႔ စုိစြတ္ေနခဲ႔ေလသည္။
အစ္မၾကီးနွင္႔အစ္မငယ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔ခန္းသုိ႔ ဒရြတ္တုိက္ ပါလာၾကသည္။
အခန္းေထာင္႔တြင္ ထားေသာ ၾကက္ေမႊးသည္ တရႊန္းရႊန္းျဖင္႔ ေလထဲတြင္ ေ၀႔၀ဲေနခဲ႔သည္။
မသိပါ။
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ဘာဆုိဘာမွ မသိေတာ႔ပါ။
စာအုပ္မ်ားကုိ ပိတ္လ်က္ ဘုရားခန္းထဲသုိ႔ ေျပး၀င္ၾကသည္။
“ဩကာသ… ဩကာသ… ဩကာသ…” ဘုရားရွိခုိးသံသည္ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသံမ်ားႏွင္႔ အျပိဳင္ ထြက္ေပၚေနခဲ႔ေလသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္ ေစာင္မ်ားကုိ ေခါင္းျမီးျခဳံလ်က္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွခဲ႔သည္။
ထုိညက ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲသည္ သူတုိ႔ အိပ္မက္ထဲတြင္သာ ဇာတ္သိမ္းခဲ႔ေလသည္…
…..
သူႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိက တက္ရသည္႔ ေက်ာင္းခ်င္းမတူ။ သူက မနက္ပုိင္း ေက်ာင္းတက္ရျခင္း ျဖစ္ျပီး ေန႔လယ္ဆုိလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလျပီ။ သူ႔အစ္ကုိက စိန္႔ေပါလ္ (အ.ထ.က (၆) ဗုိလ္တေထာင္) ေက်ာင္းတြင္ တက္သည္။ သူ႔အစ္မမ်ားက ပန္းဘဲတန္း စိန္႔ေမရီေက်ာင္းတြင္ တက္သည္။ သူႏွင္႔ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္မ်ားမွာလည္း ညေနေလးနာရီေက်ာ္မွ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ညေနအိမ္ျပန္လွ်င္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေဆာ႔ခ်င္ရာ ေဆာ႔ေနတတ္သည္။
ကက္ဆက္ေခြမ်ားကုိ စီလ်က္ အိမ္ေဆာက္ခ်င္ေဆာက္၊ ငါးထပ္တုိက္ေပၚမွေနလ်က္ မီးပြိဳင္႔တြင္လႊတ္ေသာ ကားမ်ားကုိ ၾကည္႔ခ်င္ၾကည္႔၊ စာအုပ္အငွားဆုိင္မွ ငွားလာေသာ ရုပ္ျပစာေစာင္မ်ားကုိ ဖတ္ခ်င္ဖတ္ျဖင္႔ အိမ္တြင္းေအာင္းေနတတ္သည္။
ညေန ေလးနာရီထုိးခါနီးလွ်င္ ေလွ်ာတုိင္မွ ဆင္းလ်က္ အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ သူေရာက္ေနတတ္သည္။ အေနာ္ရထာလမ္းႏွင္႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းတုိ႔ ဆုံရာ မီးပြိဳင္႔နားရွိ ေရခဲေရ ေရာင္းေသာဆုိင္ေလးမ်ားနားတြင္ သူ ေရာက္ေနတတ္သည္။ သံတမန္ကုန္တုိက္ေရွ႔ရွိ ခေရပင္ၾကီးေအာက္နားတြင္ ခေရပန္းေလးမ်ားကုိ ေကာက္လ်က္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးထဲသုိ႔ ထည္႔ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားကုိ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးတြင္ သီလ်က္ အေမ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔ကာ ဘုရားကပ္ဖုိ႔ ေျပာလွ်င္ အေမက ဆုအရွည္ၾကီးေပးတတ္သည္။ ဒါကို မက္ေမာသည္ကလည္း ပါသည္။ အေမ႔ထံမွ အနမ္းတစ္ခ်က္ရဖုိ႔ သူေမွ်ာ္လင္႔သည္ကလည္း ပါသည္ေလ။ ခေရပန္းမ်ားမ်ားရလွ်င္ေတာ႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ စိတ္လုိလက္ရ ခေရပန္းကုံးေလးမ်ား သူသီေပးေနတတ္သည္။
အစ္ကုိက ေက်ာင္းနီးသူျဖစ္၍ အရင္ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ခေရပင္ေအာက္နားတြင္ ထုိင္ေနတတ္ေသာသူ႔ကုိ ေတြ႔လွ်င္ သူ႔အစ္ကုိ မ်က္ႏွာၾကီးက ျပဳံးျဖီးျဖီး ျဖစ္သြားတတ္သည္။
အျမဲလုိလုိ မဟုတ္ေပမယ္႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔အစ္ကုိသည္ သူ႔အတြက္ အရုပ္တစ္ရုပ္ေလာက္ေတာ႔ အျမဲ၀ယ္လာတတ္သည္။ အရုပ္မဟုတ္လွ်င္လည္း စားစရာမုန္႔ေလးတစ္ခုခုေလာက္ေတာ႔ သူ၀ယ္လာတတ္သည္။
သူ႔အစ္ကုိ ျပန္လာလွ်င္ လြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြတတ္သည္႔ သူ႔အက်င္႔ကုိ သိ၍လားမသိ။ သူ႔အစ္ကုိ ျပန္လာတုိင္း တစ္ခုခုေတာ႔ ပါလာတတ္သည္။ အေဖ႔ဆီမွ ရသည္႔ မုန႔္ဖုိးတစ္မတ္ႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ မုန္႔၀ယ္စားသည္ သူမသိခဲ႔။ သူသိေနခဲ႔သည္ကေတာ႔ သူ႔တြင္ သူ႔အစ္ကုိ၀ယ္လာေပးေသာ ေကာ္ရုပ္ကားေလးမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္ေလးမ်ား၊ စစ္သားရုပ္ေလးမ်ား၊ ေဂၚလီလုံးမ်ား၊ ဂ်င္မ်ား ရွိေနသည္ကုိသာ သူသိေနခဲ႔သည္။ ဒါတင္မကေသး. သူ႔အစ္ကုိသည္ သူ႔ကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေကၽြးလုိက္ေသာ မုန္႔မ်ားရွိခဲ႔လွ်င္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပုိးလ်က္ အိမ္သုိ႔ ျပန္ယူလာတတ္ျပီး သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးတတ္သည္မွာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။
….
“ခြပ္…”
မ်က္စိထဲ ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
သူ႔ေရွ႔တြင္မေတာ႔ ႏွစ္ျခမ္းကဲြေနေသာ အျဖဴေရာင္ေဂၚလီလုံးေလးတစ္လုံး။
သူ႔ေဘးတြင္ေတာ႔ အားပါးတရျပဳံးေနေသာ ေဂၚၾကီးဆုိသည္႔ေကာင္…
သူတုိ႔ငယ္စဥ္က ေဂၚလီရုိက္တမ္းကစားလွ်င္ ရႈံးသြားသူ၏ ေဂၚလီကုိ ေျမတြင္းထဲ ထည္႔လ်က္ အားလုံးက အေပၚမွေန၍ သူတုိ႔၏ ေဂၚလီလုံးမ်ားျဖင္႔ ရုိက္ခဲြတမ္း ေဆာ႔ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ခံရသူ၏ ေဂၚလီကဲြတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မေတာ႔ ရိုက္ခဲြသူ၏ ေဂၚလီပါ ကဲြသြားတတ္သည္။
ဒီေန႔သူရႈံးသည္။ သူ႔ေဂၚလီေလးကုိ တြင္းထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးလ်က္ ေနာက္တြင္ အသာရပ္ကာ ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။
ပထမတစ္ေယာက္ ၀င္ခဲြသည္။ သူ႔ေဂၚလီဘာမွမျဖစ္ခဲ႔။
ေနာက္တစ္ေယာက္ ၀င္ခဲြသည္။ ဘာမွမျဖစ္ေသး။
သူ႔အစ္ကုိအလွည္႔က်သည္။ အသာေလး ပစ္ေပါက္ရုံေလာက္သာ ပစ္ေပါက္သြားသည္။
ေဂၚၾကီး…
ဒီေကာင္က ကရင္စပ္သည္။ အားလည္းအလြန္သန္သည္။ ေဂၚလီရိုက္လွ်င္ အလြန္လက္တည္႔သည္။ သူႏွင္႔ယွဥ္ရုိက္ႏုိင္သူ ခပ္ရွားရွားပင္ ျဖစ္သည္။ ပုိဆုိးသည္က သူကိုင္သည္႔ ေဂၚလီသည္ ပုံမွန္အရြယ္ထက္ ၾကီးေနတတ္ျပီး အလြန္လည္း မာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔ကို အားလုံးက နာမည္ေပးထားတတ္ၾကသည္။
“သံေဂၚလီ” ဟူ၍…
ယခု သူ႔အလွည္႔က်သည္။
သူကရိုက္ခဲြလွ်င္ ပုံမွန္လူႏွင္႔မတူ. ဘယ္ဖက္လက္မနွင္႔ လက္ခလယ္ၾကားတြင္ ေဂၚလီကုိထည္႔လ်က္ ညာဖက္ လက္ခလယ္ကို ေဂၚလီေနာက္သုိ႔ ထုိးထည္႔ကာ အားရပါးရ ပစ္ခဲြျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူခဲြခဲ႔သည္႔ ေဂၚလီေပါင္းမနည္းေတာ႔ေပ။
ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း သူစိတ္ပူေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထင္သည္႔အတုိင္းပင္…
သူ႔ေဂၚလီကဲြခဲ႔ပါသည္။
သူ႔အစ္ကိုလည္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားခဲ႔သည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။ ကစားေဖာ္မ်ားကေတာ႔ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးေနခဲ႔ၾကေလသည္။ သူ ၀င္ခဲြ၍ တစ္ျခားသူမ်ား ေဂၚလီကဲြခဲ႔တုန္းကလည္း သူသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ႔သူ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အလွည္႔တြင္မူ သူသည္ ေၾကကဲြႏႈတ္ဆိတ္ေနခ႔ဲေလသည္။
ေဂၚလီကဲြေလးႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ထဲတြင္ ကုိင္လ်က္ ပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ထုိင္ကာ ေဂၚလီဆက္ရုိက္ေနသူမ်ားကုိ ၾကည္႔ေနခဲ႔သည္။
ခဏအၾကာတြင္ေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိ ေဂၚလီရိုက္ေနရာမွ သူ႔ဖက္သု႔ိ ထြက္လာခဲ႔သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
“ေရာ႔. မင္းဆက္ရုိက္ခ်င္ရုိက္ေတာ႔. ငါ အေပၚတက္ေတာ႔မယ္.”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔သြားေသာ ေဂၚလီလုံးေလးကုိ ဖမ္းဆုပ္ကာ လက္သီးတစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းဆုပ္မိခဲ႔သည္။
ထုိေန႔က သူ ေဂၚလီဆက္ရုိက္ခဲ႔သည္။
ေဂၚၾကီး၏ ေဂၚလီ မကဲြခဲ႔ေသာ္လည္း သူသည္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ျပန္လည္ ရုိက္ခဲြခဲ႔ေလသည္။
ထုိေန႔က သူ႔အစ္ကုိေပးခဲ႔ေသာ ေဂၚလီထပ္ကဲြခဲ႔ပါသည္။
အိမ္ေပၚထပ္သုိ႔ သူတက္လာေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိက သူ႔ကုိ တစ္ခြန္းေျပာသည္။
“မုန္႔ဖုိးရရင္ မနက္ျဖန္ညေန ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းမွာ ေဂၚလီသြား၀ယ္မယ္…”
….
“တရားစခန္း၀င္ပါ အေမရာ…”
သူေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာဆုိေသာ္လည္း အေမက နားမ၀င္။ အစ္မလုပ္သူက မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင္႔ လွမ္းၾကည္႔ေနသည္။
“ေအး. အစက ၀င္မလုိ႔ပဲ. ခုေတာ႔ နင္႔ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ မ၀င္ေတာ႔တာ.. သိျပီလား”
အေမ႔ထံမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ခက္ထန္သည္႔ စကားလုံးမ်ားသည္ သူ႔ႏွလုံးသားတြင္းသုိ႔ သံရည္ပူမ်ားပမာ ျဖတ္စီးဆင္းသြားၾကသည္။
“ကၽြန္ေတာ္. ဘာမွမလုပ္ပါဘူး. စိတ္ခ်ပါ. အျပင္ထြက္လည္ရုံပါပဲ.”
“ဘယ္သူသိမွာလဲ. ငါတုိ႔က အျပင္သြားမွာ. နင္႔အစ္ကုိက ကားေမာင္းေနမွာ. နင္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ႔မွာ. နင႔္ရည္းစားနဲ႔ နင္နဲ႔ ဒီအိမ္ေပၚမွာ ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔…”
“ဟာဗ်ာ.. ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ… ဘာမွမဆုိင္တာေတြ ဆဲြထည္႔မေနနဲ႔!”
ဘာမွ ဆက္လက္ေျဖရွင္းမေနခ်င္ေတာ႔ပါ.
အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာသုိ႔ ထြက္လ်က္ ၀ရန္တာလက္ရန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ အသားတုိ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနမိသလုိ ခံစားရသည္။ ရင္အစုံသည္ လႈိင္းထန္ေနခဲ႔သည္။
“လူငယ္ပဲဗ်ာ. လည္ခ်င္တာလည္စမ္းပါေစ. သူလည္းသြားေတာ႔မွာပဲ ဥစၥာ. ေနာက္ႏွစ္. ဒီေကာင္လည္ခ်င္တာေတာင္ လည္လုိ႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး..”
သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ဖက္မွ ၀င္ေျပာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္မိသည္။ တကယ္ေတာ႔ သူသည္ အေမ႔ကို တရားစခန္း ေအးေအးေဆးေဆး ၀င္ေစခ်င္ခဲ႔သူသာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူ႔ကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ အစ္မလုပ္သူကလည္း အေမ႔ဖက္မွေန၍ သူ႔ကို ဖိေျပာသည္။
သူရင္ကဲြရပါသည္။
“နင္က ဘာသိလုိ႔လဲ. ဒီေကာင္က ကုတ္ကျမင္း. တစ္ခုခုျဖစ္မသြားဘူးလုိ႔ နင္အာမခံႏုိင္လုိ႔လား..”
ဒီစကားလုံးမ်ားက သူ႔ကို ၀ရန္တာေပၚမွ ခုန္ခ်သြားခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေစခဲ႔သည္။
“ေနဗ်ာ. အေမ႔ဖာသာ စခန္း၀င္ခ်င္၀င္ မ၀င္ခ်င္ေနေတာ႔. သူ႔ဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနစမ္းပါေစ. ဘာမွလုိက္ျပီး ၀င္ပါမေနနဲ႔. ဒီေကာင္လည္း ငယ္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး.”
အစ္ကိုက လူေျဖာင္႔စိတ္တုိသမား. စကားကုိ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနတတ္. သူေျပာခ်င္ရာကုိ ေျပာမရလွ်င္ ေရွာင္ဖယ္ထြက္သြားတတ္သည္႔ ခပ္ေအးေအးသမားျဖစ္သည္။
“ေဟ႔ေကာင္. လာ. ဘာမဟုတ္တာေတြနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမေနနဲ႔. မင္းကို ငါလုိက္ပုိ႔မယ္.”
ပုခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္ခံလုိက္ရမွ သူလည္း သတိျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေနသကဲ႔သုိ႔ ခံစားရသည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ ေရာက္ျပီး ကားထဲ၀င္ထုိင္ေတာ႔မွ ေျပာျဖစ္သည္။
“Thank you ကြာ. ကားဂိတ္ပဲ လုိက္ပုိ႔ေတာ႔. ငါ႔ဖာသာ ဆက္စီးသြားလုိက္မယ္.”
“ရပါတယ္ကြာ. ငါလည္းအဲဒီ႔ဖက္သြားရမွာပဲ. လူက အဲဒီ႔ဖက္မွာ ပုိရွာလုိ႔ရႏုိ္င္တယ္ကြ”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ တက္စီဆုိင္းဘုတ္ေလးကုိ ကားေခါင္မုိးေပၚတင္လ်က္ ကားစက္ကုိ ႏႈိးေနေသာ သူ႔အစ္ကုိကို က်ိတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိခဲ႔သည္။
သၾကၤန္တြင္းတြင္ ကားခက ေခါင္ခုိက္ေနသည္မဟုတ္လား. သူ႔တြင္ သၾကၤန္လည္ရန္ စုထားေသာ ပုိက္ဆံက တစ္ေထာင္ခန္႔မွ်သာ ရွိသည္။ ကားခရာေက်ာ္ေပးလုိက္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ဘာမွ က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ႔. သူမမွာလည္း ပိုက္ဆံ သိပ္မရွိသည္ကုိ သူအသိဆုံး. ပုိဆုိးသည္က သူမထံမွ ပုိက္ဆံဘယ္ေတာ႔မွ သူယူမသုံးတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပုိက္ဆံမရွိလွ်င္ ဒီတုိင္းထုိင္ေနမည္။ သၾကၤန္လည္ဖုိ႔ စဥ္းစားမည္ပင္မဟုတ္.
ယခုလည္း သၾကၤန္လည္မည္ဆုိသည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း မ႑ပ္တစ္၀ိုက္၊ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ တစ္၀ိုက္၊ ျမိဳ႔ထဲတစ္၀ုိက္ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည္႔ရန္သာ ရည္ရြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သၾကၤန္လည္သည္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ လွည္႔ပတ္လုိက္ႏုိင္ေအာင္လည္း သူ႔တြင္ ပုိက္ဆံမရွိခဲ႔။ Study Guide လုပ္ျပီး စုေဆာင္းထားေသာ ပုိက္ဆံမ်ားကလည္း စာေမးပဲြေျဖရန္ မၾကာေသးခင္ကမွ အလုုံးလုိက္အရင္းလုိက္ သုံးလုိက္ရသည္။
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိခဲ႔ပါ။ သၾကၤန္ေလွ်ာက္လည္ရုံသာ ရည္ရြယ္ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူအထင္လဲြခံရသည္။
ခံျပင္းသည္။ ေဒါသထြက္သည္။ ၀မ္းနည္းသည္။ ခံစားရသည္။
ကားမွန္ေပၚတြင္ ေရမ်ားစုိစြတ္ေနၾကသည္။
သူ႔ရင္ဘတ္ထဲတြင္လည္း ၀မ္းနည္းခံျပင္းစိတ္မ်ား ေနရာယူထားၾကသည္။
လွည္းတန္းမီးပြိဳင္႔တြင္ ကားရပ္လုိက္ေတာ႔မွ သတိျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။
“ရျပီကြာ. ငါဒီကပဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လုိက္ေတာ႔မယ္.”
သူ႔အစ္ကိုက ဘာမွျပန္မေျပာပါ. သူ႔ကို ေဘးတုိက္ေစာင္းၾကည္႔လ်က္ တစ္စုံတစ္ခုကို လွမ္းေပးသည္။
“ေရာ႔. သတိထားလည္းသြားဦး. ရန္ေတြဘာေတြ ျဖစ္မေနနဲ႔ ၾကားလား..”
သူ႔အစ္ကုိလွမ္းေပးလုိက္ေသာ အရာကို ယူလုိက္ေတာ႔ သူအရမ္းငိုခ်င္သြားခဲ႔သည္။
အံကုိ တစ္ခ်က္ၾကိတ္လ်က္ မ်က္ေတာင္ျမန္ျမန္ခတ္ကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပလုိက္ခဲ႔သည္။
“ဟုိအစ္ကုိၾကီး မရႊဲေသးဘူး. ပက္ေဟ႔… ပက္ေဟ႔…”
ကေလးငယ္သုံးေယာက္ ေရခြက္ေလးမ်ားကုိင္လ်က္ သူ႔ဖက္သုိ႔ေျပးလာခဲ႔သည္ကုိ ျပဳံးလ်က္ ၾကည္႔ေနမိခဲ႔သည္။
“ဗြမ္း…”
ေရစုိသြားေသာ အက်ၤီကုိ အသာခါလ်က္ လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ကူးလုိက္ခဲ႔သည္။
လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ႔မွ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာ အရာကို ျဖန္႔ၾကည္႔မိသည္။
တစ္ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴသုံးရြက္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တင္က်န္ေနေသာ ေရစက္မ်ားကုိ ေက်ာ္လ်က္ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားကုိ လုယူသြားခဲ႔ေလသည္….
….
ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားျပေနသကဲ႔သုိ႔ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ ထြက္ေပၚလာေနခဲ႔သည္။
အရာရာကုိ မွတ္တမ္းတင္ရန္ သူမၾကိဳးစားေတာ႔….
အခ်ိဳ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလုိက္ရလွ်င္္ ေပါ႔သြားတတ္သည္။ ရင္ထဲတြင္ သိမ္းထားကာ တေျမ႔ေျမ႔ျဖင္႔ ျပန္လည္ ခံစားေနရသည္က ပုိေကာင္းသည္ဟု သူယူဆသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိၾကားတြင္ ခုိင္မာေသာ ညီအစ္ကို သံေယာဇဥ္ရွိသည္။
သူ႔အခန္းတြင္းတြင္မေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိ သိပ္ၾကိဳက္သည္႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သည္ စည္းခ်က္မွန္စြာ ထြက္ေပၚေနခဲ႔ေလသည္....
အမွတ္တရ ပုိ႔ေပးရန္ရည္ရြယ္ထားေသာ ေမြးေန႔ကတ္ျပားေလးေပၚတြင္ စာတစ္ခ်ိဳ႔ေရးျခစ္လုိက္ခဲ႔သည္။
မနက္ျဖန္ စာတုိက္သြားရန္ရွိသည္...
11 comments:
ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု က်န္သြားတယ္
ခင္ဗ်ားအစ္ကိုက ခင္ဗ်ားကို အေတာ္ခ်စ္တာပဲ...။ ဂရုစိုက္ပါဗ်ာ...။
အားက်တယ္...။
I feel sad for something after reading your this post.
I envy you who can show your younger life feeling.
I feel sad after reading this post.
I envy you who have ability to show your feeling about younger life.
I really envy you, brother yanag ..
Really wanna pray for both of you,
BE Happy along the life...
Your post makes me cry. I used to have a brother like yours. Not all people are fortunate like u.
Lesson for me is We have to love and cheerish things we have in our hands, We have to say and express that we love them, we appreciate them. U r a lucky man, Ko Yan Aung.
ဖတ္ခါစမွာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုိိ ့ ထင္လိုက္တယ္ … အားလံုးဖတ္ျပီးသြားေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ငယ္ဘ၀ဒိုင္ယာရီ လို့နားလည္လိုက္တယ္ …။
scan ဖတ္ထားတဲ့ ကဒ္ နဲ ့ စာသားေတြ ေတြ ့ရေတာ့ ( ေအာ္.. ကိုရန္ေအာင္ရဲ့ ငယ္ဘ၀ကိုး…)
အစ္ကို တစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားခဲ့ရတဲ့ … ကိုရန္ေအာင္ကို မနာလို ျဖစ္လာတယ္..။ ေလးမက အစ္ကို သိပ္လိုခ်င္ခဲ့တာေလ …။ ဒါေပမယ့္ ေလးမ မွာလည္း ေလးမကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ မမ ရိွပါတယ္ …။
စာတိုက္သြားျပီး ျပီလို ့ ထင္ပါတယ္…။ မသြားရေသးရင္ ျမန္ျမန္သာသြားလိုက္ပါ …။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ ညီေလး သီခ်င္းကို လည္း နားေထာင္သြားတယ္…။
ဒါနဲ့ ညီေလး … ခုခ်ိန္မွာေရာ .. ေဂၚၾကီး ေဂၚလီကို ကြဲ ေအာင္ ရိုက္နိုင္ျပီလား…။
Hmm…Nice writing…Makes me to think back my childhood days when my family was in Shan state and I have to smile….Crazy isn’t it…. Well, I was a pretty well behaved kid back then (-: But one of my sisters was a young trouble maker so I remember I had to fight with the other kids to protect and save her (-:
ခင္ဗ်ားအစ္ကုိက ခင္ဗ်ားကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲဗ်။
ခံစားသြားတယ္ဗ်ာ
ဒီလို ကိုယ္႔ညီကို ခ်စ္တဲ႔ အကိုမ်ဳိး ရွိတာ နည္းတဲ႔ ကုသိုလ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အားက်စရာပါပဲ။ ေမ ေတာင္ ေမာင္ႏွမထဲမွာ အငယ္္လုပ္ခ်င္လို႔ အေမကသိလို႔လားမသိ။ ခုထိ အၾကီးေနရာခ်ည္႔ပဲ....အဟဲ
အားက်မိလို႔ပါေနာ္ ကိုရန္...
Post a Comment