Duane Reade ေဆးဆုိင္တြင္းသုိ႔ သူ၀င္လာခဲ႔ေတာ႔ တစ္စုံတစ္ခု၀ယ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ႔ပါ။ အျပင္တြင္ မုိးရြာေန၍ မုိးခုိရန္ ေခတၱ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဆုိင္တြင္းတြင္ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ရႈေနခဲ႔ရင္းက တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရပ္လုိက္မိခဲ႔သည္။ အဓိပၸါယ္ရွိလြန္းလွေသာ ထုိအရာေလးကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိသည္။ အေတြးတုိ႔သည္ ေရွ႔သုိ႔ ေနာက္သုိ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စီးဆင္းသြားေနခဲ႔သည္။
စတုိးဆုိင္တြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ မုိးေရမစုိေစရန္ ထုိအရာေလးကုိ အက်ၤီအတြင္းဖက္သုိ႔ ထုိးထည္႔ကာ လက္ကုိပုိက္လ်က္ ဘူတာရုံရွိရာဖက္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခ႔ဲသည္။
ရထားေပၚေရာက္ေတာ႔ လြတ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ၀င္ထုိင္လုိ္က္ျပီး ၀ယ္လာခဲ႔ေသာ ထုိအရာေလးကုိ ထုတ္ၾကည္႔ကာ အတိတ္ဆီသုိ႔ စိတ္ကူးမ်ားက ပ်ံ႔လြင္႔သြားခဲ႔သည္….
….
ပုိ႔စကတ္ျပားေလးေပၚတြင္ ရွိေနေသာ လက္ေခ်ာင္းငယ္ငယ္ေလးမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္၊ ပုိ႔စကတ္ကုိ ကုိင္ထားေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္ျဖင္႔ သူသည္ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ၀မ္းေျမာက္သည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ၀မ္းနည္းသည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔သည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ပူပန္မိသည္…
ကတ္ျပားေလးကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးအတြင္းသုိ႔ ျပန္ထည္႔လုိက္ျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ဖက္သုိ႔ ေငးၾကည္႔မိသည္။
ျပတင္းေပါက္ကုိ လာမွန္ေနေသာ မုိးစက္မ်ားကုိ ေငးၾကည္႔လ်က္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံခပ္တုိးတုိး ထြက္သြားခဲ႔သည္…
“ကၽြန္ေတာ္ လူလားေျမာက္ခဲ႔ျပီ အေမ…”
….
“အေမ” ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလုိက္မိသည္ႏွင္႔ ဆံပင္ျဖဴ သြားမစုံဘဲ ခါးအနည္းငယ္ ကုိင္းခ်င္ေနျပီ ျဖစ္သည္႔ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထက္ သူငယ္စဥ္က ေက်ာင္းကုိအျမဲလုိက္ပုိ႔တတ္ေသာ၊ မနက္ခင္းတြင္ အိပ္ယာႏႈိး၊ သြားတုိက္ေပးျပီး သနပ္ခါးလူးေပး၊ စာအုပ္မ်ား လြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးကာ ေက်ာင္းသြားရန္ စီစဥ္ေပးတတ္ေသာ၊ ေန႔လယ္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ စတီးခ်ိဳင္႔ေလးဆဲြကာ ထမင္းလာေကၽြးတတ္ေသာ၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႔တြင္ေရာင္းေသာ မုန္႔လယ္ေဆာင္းကုိ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင္႔ ေပါင္မုန္႔ ထည္႔၍ ၀ယ္ေကၽြးတတ္ေသာ၊ ညေနအိမ္ျပန္လွ်င္ တစ္အိမ္သားလုံး စားဖုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ တကုပ္ကုပ္ျဖင္႔ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတတ္ေသာ ႏုပ်ိဳသြက္လက္သည္႔ အေမ႔ရုပ္ရည္ကုိသာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။
အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးထဲမွာ ထာ၀ရ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနဆဲပါ အေမ….
….
မနက္ခင္း မုိးလင္းျပီဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း အိပ္ယာက မထတတ္ေသးဘူး. ခဏ ျပန္ႏွပ္ေနျပီးမွ ထတတ္တယ္. အဲလုိျပန္ႏွပ္ျပီးမွ အိပ္ေရး၀တယ္လုိ႔ ထင္တတ္တာမ်ိဳးေလ…
ဒါကို သိတဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေစာျပီး ႏႈိးတတ္ပါတယ္. မနက္ ၆ နာရီထရတာ ကၽြန္ေတာ္႔လုိလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းထန္တဲ႔ ေန႔တဓူ၀ကိစၥတစ္ခုပါပဲ.
အေမကၽြန္ေတာ္႔ကုိႏႈိးသြားတာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚသြားတာ၊ သြားတုိက္တံမွာ သြားတုိက္ေဆးညွစ္ေပးျပီး လက္ထဲထုိးထည္႔ေပးတာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္ေနခဲ႔ေပမယ္႔ သိေနခဲ႔တယ္.
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ေက်ာက္ျပင္ေရွ႔ကုိ ဆဲြေခၚျပီး မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးလူးေပးတာ၊ သနပ္ခါးျမန္ျမန္ေျခာက္ေအာင္ ယပ္ေတာင္နဲ႔ ယပ္ေပးတာေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္းက ခံစားေနခဲ႔ရတယ္.
အခန္းထဲကေနထြက္လာျပီး အိမ္ေရွ႔ ထမင္းစားပဲြကုိ ေခၚသြားတာ၊ စားပဲြေပၚ အသင္႔တင္ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ ေရႊက်ီးမုန္႔ၾကြပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာေရွ႔ထုိးေပးျပီး စားခုိင္းတာ၊ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔စားေနခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအခ်ိန္ဇယားကို ၾကည္႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထည္႔ထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြ မွန္မမွန္ ျပန္တုိက္စစ္ေနတာကုိလည္း မ်က္လံုးေမွးျပီး ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔ဖူးတယ္…
ေက်ာင္းကုိ ဆြဲေခၚသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမွိတ္ျပီး အေမ႔ေနာက္က ပါသြားခဲ႔တယ္. ကားလမ္းကူးခါနီးရင္ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ဖြင္႔ၾကည္႔တယ္. လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ေရာက္သြားခဲ႔ရင္ မ်က္စိကုိ ျပန္မွိတ္ျပီး အေမေခၚရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခဲ႔တာေတြကုိ အေမက အိမ္မွာ ျပန္ေျပာျပေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရွက္ျပဳံးေလးျပဳံးျပီး အေမ႔ေပါင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္ထားခဲ႔ဖူးတယ္.
“မင္းကုိ လက္ကေနသာ လႊတ္ထားလုိက္လုိ႔ကေတာ႔ အကုန္၀င္တုိက္ကုန္မွာပဲ” လုိ႔ အေမေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေကာက္ျပီး ထသြားလုိ႔ အေမကၽြန္ေတာ္႔ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ျပန္ေခ်ာ႔ခဲ႔ရတယ္ေနာ္.
သတိရပါေသးတယ္ အေမ…
….
မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္ကေနျပီး အခန္းထဲကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနရင္းကေန လွမ္းျမင္ရတတ္တယ္.
အေမ႔လက္ထဲမွာ ေပြ႔ကိုင္ထားတဲ႔ ဆဲြျခင္း အစိမ္းေရာင္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္မယ္႔ ဟင္းေတြပါေနမယ္ဆုိတာ ေျပာေနစရာ မလုိေတာ႔ပါဘူး.
ေက်ာင္းတံခါးဖြင႔္လုိ႔ မိဘေတြကုိ အထဲ၀င္ခုိင္းလုိက္တာနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနတဲ႔ ေနရာကုိ ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေလးကုိ အသာပုတ္ခ်င္ပုတ္၊ ဆံပင္ေလးေတြကုိ အသာသပ္တင္ေပးလုိ႔ ေမးတတ္ပါေသးတယ္.
“စာေတြရလား ငါ႔သား” တဲ႔..
ျပီးေတာ႔ အေမယူလာတဲ႔ စတီးခ်ိဳင္႔ေလးကုိ ဖြင္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္.
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေက်ာင္းေအာက္ကုိေရာက္ရင္ အေမ႔ကုိ အျမဲပူဆာတတ္တာက မုန္႔လယ္ေဆာင္း ၀ယ္တုိက္ဖုိ႔ပါ.
တစ္ပတ္မွာ သုံးခါေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔လယ္ေဆာင္း ေသာက္ရပါတယ္. ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ႔ အေမက ျငင္းတတ္ပါတယ္. အေမျငင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေမ႔ကုိ မေက်နပ္ေပမယ္႔ ထပ္ေတာ႔ မပူဆာတတ္ပါဘူး. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း တစ္ျခားမုန္႔ေတြ စားရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔လုိ႔ေပါ႔. မုန္႔လယ္ေဆာင္း မေသာက္ရတဲ႔ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ျခားမုန္႔ေတြကုိ အခြင္႔အေရးယူျပီး ပုိစားတတ္တယ္ေလ…
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အေမရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတတ္တာပါ. အေဖက ရုံးမွာ. အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ ရွိၾကေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္က ေန႔တစ္၀က္ေက်ာင္းတက္ရတာဆုိေတာ႔ ေန႔လယ္ခင္းဆုိ ေက်ာင္းဆင္းျပီေလ.
အိမ္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္စာေတြ အရင္လုပ္ရပါတယ္. ညေနခင္းက်ရင္ ထြက္ေဆာ႔ခြင္႔ရဖုိ႔အတြက္ စာေတြ အရင္က်က္ထားရပါတယ္. အေမအတင္းမခုိင္းတတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကုိက ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္တဲ႔သူစာရင္းထဲ ၀င္ခ်င္ခဲ႔တာဆုိေတာ႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာက်က္ျဖစ္ပါတယ္. အေဖေပးမယ္႔ ဆုကုိ မက္ေမာလုိ႔ စာၾကိဳးစားျဖစ္ခဲ႔တာဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး.
ညေန ေလးနာရီေလာက္ဆုိရင္ အစ္ကုိနဲ႔အစ္မေတြကုိ ထြက္ၾကိဳဖုိ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းသြားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အေမအျမဲမွာတတ္တာက “ရန္မျဖစ္နဲ႔. ကားေတြ သတိထား…” ဆုိတာပါပဲ…
ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ႔ရုံးခန္းထဲကုိသြား. အေဖအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ စားပဲြနားသြားရပ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိျမင္ရင္ အေဖက သူ႔တပည္႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ လွမ္းေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္၀ယ္ခုိင္းတတ္ပါတယ္.
အေဖ႔ရုံးခန္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန္႔စားရင္း ဗိုက္၀သြားေတာ႔မွ အေဖ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ရုံးအျပင္ကုိထြက္လာတာ၊ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ လမ္းမေပၚကို တရွိန္ထုိးေျပးျပီး ခေရပင္ေအာက္မွာ ခေရပန္းေတြ သြားေကာက္တာ၊ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ႔ အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မေတြကုိ လက္ဆဲြျပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္လာတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ငယ္ဘ၀မွတ္တမ္းပုံရိပ္ေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္.
အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္တာန႔ဲ အစ္ကုိ႔လြယ္အိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြေရးဆင္းတတ္တာေၾကာင္႔ အစ္ကုိကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တစ္စုံတစ္ခု အျမဲ၀ယ္၀ယ္လာတတ္ပါတယ္.
အစ္ကုိ၀ယ္လာေပးခဲ႔တာေတြထဲက အမွတ္တရ အျဖစ္ဆုံးကေတာ႔ ဘီးလုံးေလးမွာ ၾကိဳးေလးကိုပတ္ဆဲြျပီး လႊတ္ခ်လုိက္ရင္ ေျမၾကီးေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေလးပါပဲ…
အဲဒီ႔အရုပ္ေလးနဲ႔ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက အစ္ကုိ႔ကုိ ေျပာပါေသးတယ္.
“အဲဒါမ်ိဳး မ်ားမ်ား၀ယ္ခဲ႔စမ္းပါ. နားျငီးသက္သာတယ္” တဲ႔..
……
၈၈ အေရးေတာ္ပုံ အျပီးမွာ အေဖက ဆႏၵျပပဲြထဲ ပါလုိ႔ဆုိျပီး နယ္စြန္နယ္ဖ်ားကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ခံရတယ္. အေျခအေနေတြ ျငိမ္မွ လုိက္လာဖုိ႔ အေမ႔ကုိမွာျပီး အေဖတစ္ေယာက္တည္း စစ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အရင္သြားေနခဲ႔တယ္.
ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္ထားခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ လြတ္လပ္ေရးရေနၾကတာေပါ႔.
အေဖ႔ရဲ႔ ေမြးရပ္ဇာတိ ရြာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအမိေတြ အတူေနခဲ႔ၾကတယ္.
ရြာသားကေန အရာရွိိၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကုိ အထင္ၾကီးေလးစားၾကတာေၾကာင္႔ ရြာထဲက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ မ်က္ႏွာသာေပးၾကတယ္. ထမင္းစားဖိတ္တဲ႔ အိမ္ေတြမွာ လွည္႔ပတ္ ထမင္းစားလုိက္၊ ရြာထဲမွာ လွည္႔ပတ္ ေျပးလႊားကစားလုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြာသားတစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ႔တယ္.
ညေနခင္းေတြဆုိရင္ မီးခြက္ေလးထြန္းျပီး အိမ္ေရွ႔ကြင္းျပင္ထဲမွာ ထမင္းစားၾက၊ ညဖက္ဆုိရင္ လူၾကီးေတြ စကားေျပာေနခ်ိန္ လူၾကီးေတြစားဖုိ႔ ထားတဲ႔ လက္ဖက္ကုိ ၀င္၀င္စားလုိက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးေဆာ႔လုိက္နဲ႔ လုပ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အမွတ္တရေန႔စဲြေလးေတြပါပဲ…
ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အလကားျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဆုိျပီး အေဖက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္၀တ္ခုိင္းျပီး စာအံေစခဲ႔တယ္.
ညေနခင္းဆုိရင္ အဖြားအိမ္ဖက္ကုိအျမဲသြားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ရြာကလူေတြက “ျမိဳ႔သားကုိရင္ေလးေတြ” ဆုိျပီး အျမဲေခၚတတ္စတတ္ၾကပါတယ္.
တစ္ခ်ိဳ႔ကဆုိ “သကၤန္းနဲ႔လုိက္တယ္. မထြက္ပါနဲ႔လား”လုိ႔ေတာင္ ေနာက္ၾကေသးတယ္.
အဖြားအိမ္ဖက္ကုိေရာက္လုိ႔ အဖြားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျမင္ရင္…
“ငါ႔ေျမးကုိရင္ေလးေတြ ၾကြလာတယ္ေဟ႔” လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ရင္ေခါင္းသံၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာတတ္ပါတယ္.
အေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဦးခ်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ႔.
ျပီးေတာ႔ အေမတုိက္တဲ႔ ဘာလီရည္၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြေသာက္ျပီး အေမေပးတဲ႔ သၾကားလုံးေလးေတြကုိ သင္းပုိင္ထဲ ထုိးထည္႔လုိ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဖက္ ျပန္လာခဲ႔တယ္.
အဲဒီ႔အခ်ိန္ေတြတုန္းကတည္းက အေမဟာ အေဖ၊ အေမဟာ အေမျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေနာ္…
…..
အေဖဆုံးခါနီး အသက္ငင္ေနခ်ိန္မွာ အေဖ႔နားထိုင္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြထိန္းရင္း စကားေျပာေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေလးစားေနခဲ႔မိတယ္.
တရားေခြတစ္ေခြကုိ ဖြင္႔ခုိင္းျပီး အေဖ႔တပည္႔ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေၾကးစည္ထုခုိင္းထားခဲ႔တဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ အေဖ႔နားရြက္နားမွာ အသာေလးကပ္ျပီး စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ႔တယ္.
“ေမာင္… ဘာမွ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ေနာ္. ကေလးေတြလည္း ရွင္ျပဳျပီးျပီ. ရြာမွာလည္း ေက်ာင္းေတြေဆာက္ အလႉဒါနေတြ လုပ္ခဲ႔ျပီးျပီ. သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္…”
ဆုိတဲ႔ စကားေတြကုိ ေျပာထြက္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ရင္ထဲ ဘယ္လုိရွိမလဲဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းမစာရဲခဲ႔ဘူး အေမ…
အိမ္ျပတင္းေပါက္နားကုိ တုိး၀င္ေနခဲ႔တဲ႔ မာလကာပင္ၾကီးဖက္ကို မ်က္နွာလဲႊေငးၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြသာ တေတြေတြ စီးဆင္းေနခဲ႔မိတယ္.
….
အေဖမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္အတြက္၊ ေက်ာင္းမျပီးေသးတဲ႔ အစ္မၾကီးအတြက္၊ အလုပ္သင္တန္းတက္ေနဆဲ အစ္မငယ္အတြက္ အေမ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူလုိက္မလဲေနာ္.
အဲဒီ႔တုန္းက ညဖက္ေတြမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း နဖူးေပၚလက္တင္လုိ႔ ဟုိေတြးဒီေတြး လုပ္ေနတာ၊ တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲ တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ လူးလွိမ္႔ေနတာေတြကို အေမ႔နားကပ္အိပ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.
စစ္ေတြျမိဳ႔ကုိ စြန္႔ခြာျပီး ရန္ကုန္ကုိ သေဘာၤၾကီးနဲ႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ေတာ႔ သေဘာၤေပၚမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ကလဲြျပီး ဘယ္မွ မသြားမလာ အိပ္ခန္းထဲပဲ အေမေအာင္းေနခဲ႔တယ္ေနာ္.
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သေဘာၤ ကက္ပတိန္အခန္းကေနစျပီး ဆရာ၀န္ေနတဲ႔အခန္း၊ သေဘာၤသားေတြ ေနတဲ႔အခန္း၊ ဘိြဳင္လာအုိးေတြ ထားတဲ႔အခန္းထိ အေပၚေအာက္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔တယ္. သေဘာၤသားေတြကလည္း အစ္မႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ပစားေပးၾကတယ္ေလ.
အေမ႔ကုိ အဲဒီ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ႔ အေမက စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆူပါတယ္.
“နင္႔အစ္မေတြကုိ ဟုိေကာင္ေတြက ခ်ိဳင္ေနတာ နင္က အလုိတူအလိုပါ လုပ္ေနတာလား” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္တုိရေကာင္းမွန္းသိခဲ႔ေတာ႔တယ္.
အစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္မွ မသြားခုိင္းေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္းနားက သေဘာၤလက္ရန္းေဘးမွာ မေယာင္မလည္ လာလာရပ္ေနတတ္တဲ႔ သေဘာၤသားေတြ၊ အရာရွိေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္းကန္းကန္းနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔တတ္လာခဲ႔တယ္. သူတုိ႔ေပးတဲ႔ မုန္႔ေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္မယူေတာ႔ဘဲ ျပန္ေပးပစ္ခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲေလ. ခင္တယ္ခင္တယ္ဆုိျပီး အေကာင္းမွတ္ေနခဲ႔တာ. ေက်ာခ်ခံရမွ ဓားျပမွန္း သိခဲ႔ရေတာ႔တယ္. အဲဒီ႔တုန္းကမွ သိလုိက္ရတယ္. “ငါ အမ်ားၾကီး သင္ယူေလ႔လာရဦးမယ္”လုိ႔…
အဲဒီ႔ေတာ႔မွ အေမ႔နား ကၽြန္ေတာ္ပုိေနျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. အေမမ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္သြားခဲ႔တယ္. အရမ္းလည္း ပိန္သြားခဲ႔တယ္ေနာ္…
….
ရန္ကုန္ကုိ သေဘာၤၾကီးဆုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းသိမ္ငယ္သြားခဲ႔တာပဲ အေမရယ္..
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးႏွစ္က ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ရွင္သန္ေနခဲ႔ဖူးတယ္. ဒါေပမယ္႔ အေဖရွိခဲ႔တယ္.
ခု အေဖဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ မရွိေတာ႔ဘူး.
အရင္ကဆုိ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ ပစၥည္းေတြဆုိတာ အေဖ႔ရဲေဘာ္ေတြ သယ္ေနၾက၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အသာေလး ေနာက္ကလုိက္ရုံ၊ လာၾကိဳမယ္႔ ကားက အသင္႔..
အခုေတာ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ မႏုိင္႔တႏုိင္သယ္ရတယ္. အပ်ိဳအရြယ္ အစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း သယ္ရတယ္. အေမလည္း သယ္ရတယ္. အထမ္းသမားႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း ငွားရတယ္.
ေမာတယ္ အေမ…
ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀အေမာေတြကုိ စတင္ခံစားတတ္ခဲ႔ျပီ…
“ငါ႔သား လာ.. ဟဲ႔ သမီး ဒီဖက္မွာ ထုိင္… အမာ.. ေသာ႔တဲြေတြ ေသခ်ာသိမ္းေနာ္… မင္းတုိ႔ေတြ ဗုိက္ဆာေနၾကျပီလား. ဘာစားမလဲ…”
အေဖ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ အၾကိမ္ေထာင္ေသာင္းမက ၾကားေယာင္ေနခဲ႔မိတယ္…
ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက အထြက္ ကားေပၚထုိင္ေတာ႔ ရဲတြတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ဖ၀ါးေတြကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ျပီး အံတစ္ခ်က္ၾကိတ္လုိ႔ အသံတိတ္ ၾကဳံး၀ါးခဲ႔မိတယ္.
“ငါ တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္.
ငါ႔မိသားစု တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္.
ငါ႔အေမ တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္…”
….
အေဖဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခုနစ္တန္းႏွစ္… အစ္ကုိက ဆယ္တန္း..
မတ္လမွာ ေျဖရမယ္႔ အစုိးရစစ္စာေမးပဲြအတြက္ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ ဘယ္လုိေျဖမယ္မသိ. အေမေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနခဲ႔မွာပဲေနာ္. အစ္မၾကီးကလည္း အစ္ကုိ႔ကုိ စာၾကိဳးစားသင္ေပးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ နည္းနည္းလပ္သြားခဲ႔တယ္ ဆုိရမလားပဲ.
ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္တယ္ဆုိရုံေလးပဲ ေအာင္ခဲ႔ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေမနဲ႔ အတူေနျပီး အေမ႔ကုိ ေပ်ာ္ေအာင္ စတတ္ေနာက္တတ္တဲ႔ အက်င္႔တစ္ခု ရလာခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔ကတည္းက အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး “မင္းက ငရႊတ္ပဲ” လုိ႔ ေျပာတတ္လာခဲ႔တယ္ေနာ္.
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္ အေမ… အေဖမရွိေတာ႔ေပမယ္႔ အေမ႔ကုိ တဒဂၤေလာက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ထားႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ပါပဲ..
အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ငူက အမ်ိဳးေတြဆီသြားေတာ႔ က.ပ.ရ ကားၾကီးရဲ႔ အလယ္ခုံမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ထုိင္ခဲ႔ရတယ္ေနာ္. ထုိင္ခုံကလည္း မရွိ၊ ခရီးထြက္ရမယ္႔ အခ်ိန္ကလည္း အဲဒီ႔ရက္ပဲ ရတာဆုိေတာ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလဆုိျပီး လုိက္ရေတာ႔တာပဲ..
လမ္းမွာ ကားစီးေတာ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္က ထုိင္တယ္. ထုိင္ခုံက ေနာက္မွီမပါဘူး. ထိုင္ရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေညာင္းလာေတာ႔ ေနာက္ကုိမွီျဖစ္တယ္. အေမက ေနာက္ကေန ဒူးေခါင္းနဲ႔ ခံထားေပးျပီး “မွီအိပ္ပါလား” လုိ႔ ေျပာတယ္. “ရပါတယ္ အေမရာ” ဆုိျပီး ေရွ႔ကုိ ျပန္တုိးထုိင္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္ မသိ. ႏိုးလာခဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကုိယ္လုံးကုိ သူ႔ဒူးေခါင္း ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာေထာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ ထိန္းထားခဲ႔တယ္ဆုိတာကုိ ၀မ္းနည္းလြန္းစြာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႔လုိက္ရတယ္…
အေမဘယ္လုိထုိင္ေနခဲ႔ရမယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ဘူး အေမ… မေတြးရက္ေတာ႔လုိ႔ပါ…
….
ေနရာအႏွံ႔ က်င္လည္ ရွင္သန္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ အေျခတက် ေနထုိင္ႏုိင္မလဲဆုိတာ မသိႏုိင္ခဲ႔ဘူးေနာ္.
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အေဖမရွိလုိ႔ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္သြားရတယ္ ဆုိတာမ်ိဳး အထင္မခံရေအာင္ စာကုိ ဖိၾကဳိးစားခဲ႔တယ္. အေမ႔ဆီက ပိုက္ဆံ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မေတာင္းဘဲ၊ က်ဴရွင္ဆုိတာကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ယူျပီး အတန္းထဲမွာ အျမဲထိပ္ဆုံးအဆင္႔ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္.
ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ အေမ႔အတြက္ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူးထင္တဲ႔ ဘ၀မာန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ယူေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ႔တယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က ခ်ိတ္ထမီနဲ႔ ဇာအက်ၤီအ၀ါနဲ႔ ပု၀ါလႊမ္းျခံဳထားတဲ႔ အေမ သိပ္ကုိ က်က္သေရ ရွိေနခဲ႔တယ္.
ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ႔ ဆရာဆရာမေတြကုိ “ဆရာ. ဒါကၽြန္ေတာ္႔အေမပါ. ဆရာမ. ဒါကၽြန္ေတာ္႔အေမေလ…” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာဆရာမေတြက အေမ႔ကုိ အေရးတယူႏႈတ္ဆက္ ေခၚေျပာၾကတယ္.
ဆုေပးပဲြ အခမ္းအနားမွာ ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ တတိယဆု ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကုိ ေၾကျငာေတာ႔ အေမ႔ရင္ထဲ ဘယ္လုိရွိမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည္႔ေနစရာ လုိဦးမွာလား…
အဲဒီ႔ေန႔က အိမ္ကုိျပန္လာေတာ႔ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ၀ယ္စားၾကတယ္.
“ကန္ေတာ္ရိပ္သာ” ကေပါ႔. မွတ္မိေနေသးတယ္. အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အစ္မငယ္ရယ္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္စားလုိက္၊ ဟင္းရည္ကို တရႉးရႉးေသာက္လုိက္နဲ႔ ကုိယ္႔နည္းကုိယ္႔ဟန္နဲ႔ ေအာင္ပဲြခံခဲ႔ၾကတယ္ေနာ္…
အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မၾကီးကေတာ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္. အတူတူမရွိေနႏိုင္ခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔သတင္းၾကားေတာ႔ အားလုံးထပ္တူထပ္မွ်ပဲ ၀မ္းသာၾကတယ္ဆုိတာ ေနာက္တစ္ေန႔ ဖုန္းလာတာေတြက သက္ေသျပေနခဲ႔တာပဲေလ…
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ အေမ..
ကၽြန္ေတာ္ ပထမ မရခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္.
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အေမ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ယူေဆာင္ေပးလာႏုိင္ခဲ႔လုိ႔. က်ဆင္းသိမ္ငယ္သြားခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏုိးၾကားလာေစႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္. ဂုဏ္လည္းယူတယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က ဆုရလာခဲ႔တဲ႔ အဘိဓာန္စာအုပ္ေလးကုိ အေဖငယ္ငယ္တုန္းက ဆုရလာခဲ႔တဲ႔ အဘိဓာန္စာအုပ္အနီေလးနဲ႔ အတူတူယွဥ္ထားလုိက္ျပီး အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြေတြးေနခဲ႔လဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သိခဲ႔ပါတယ္.
….
“ရခဲ႔လား ငါ႔သား”
အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အတက္ တံခါး၀ကေန လွမ္းေမးလုိက္တဲ႔ အေမ႔ မ်က္၀န္းေတြကုိ လႊဲေရွာင္ျပီး ဖိနပ္ကုိ အသာခၽြတ္ကာ ေခါင္းယမ္းျပလုိက္ခဲ႔ပါတယ္.
“မရခဲ႔ဘူး အေမ..”
“ဟင္….”
အဲဒီ႔ “ဟင္” ဆုိတဲ႔ အသံေအာက္မွာ ဆုံးရႈံးသြားတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ၊ သားငယ္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြသြားတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ… အမ်ားၾကီး ပါ၀င္ေနခဲ႔တယ္.
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ… ဘာေတြ ေျပာမိလုိ႔လဲ.. ဘာလုိ႔ မေပးတာတဲ႔လဲ..” ဆုိျပီး တတြတ္တြတ္ ေမးျမန္းေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကုိ အသာထုိင္ခုိုင္းခဲ႔ျပီး ေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္ထဲက အစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိပါ ေခၚလုိ႔ ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးအေၾကာင္း အေသးစိတ္ ရွင္းျပရေတာ႔တယ္.
အဲဒီ႔ေနာက္ပုိင္း တစ္လေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကုိ စကားနည္းသြားခဲ႔တယ္.
အစ္မငယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ရက္ေခၚေျပာတယ္.
“အရင္လုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါဟာ.. ဟုိေန႔က အေမတစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ ၾကိတ္ငုိေနတာ ငါေတြ႔တယ္. နင္ အဲလုိျဖစ္ေနေတာ႔ အေမဘယ္စိတ္ေကာင္းမွာလဲဟ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ႔ပါဘူး. မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အလုံက ေက်ာင္းသားရဲ႔ Guide လစာ ရခဲ႔တယ္. အေမ႔အတြက္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္တစ္ပဲြ ၀ယ္လာခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္စား စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ျပန္ထားေတာ႔မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး က်ဆင္းသြားခဲ႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျပန္လည္ ေမာင္းတင္ခဲ႔တယ္.
ေနာက္ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ထမင္းစားေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ အေမလာရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားအထူးအဆန္းေတြ ေျပာလာခဲ႔တယ္.
“မင္းဟာၾကီးက ျမင္႔လြန္းပါတယ္ကြာ. မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ သြားတဲ႔ ႏုိင္ငံပဲ သြားပါလား. သူတုိ႔ေတာင္ ဟုိမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပီးေတာ႔မယ္. မင္းက ဒီမွာ ထြက္ဖုိ႔ လုပ္တုန္း..”
ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကုိပဲ ဆက္ငုံ႔စားေနခဲ႔ပါတယ္.
“ျပီးေတာ႔ ဘယ္ကပုိက္ဆံရလာမွာတဲ႔လဲ.. စဥ္းစားပါကြာ” တဲ႔..
ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စ ခက္ရင္းကုိ အသာခ်လုိက္ျပီး အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္.
“သားမွာ တစ္လက်န္ေသးတယ္ အေမ. ထပ္ၾကိဳးစားၾကည္႔မယ္. ျပန္၀င္ၾကည္႔မယ္.”
ျပတ္သားတည္ျငိမ္လြန္းေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေတြကုိ အေမနားလည္သြားခဲ႔ပါတယ္.
ပန္းကန္ေတြေဆးေနရင္းကေန ေနာက္ကုိလွည္႔ၾကည္႔ျပီးေျပာတယ္.
“မိတၳီလာမွာ မင္႔အေဖအတြက္ ရထားတဲ႔ ေျမကြက္ရွိတယ္. အဲဒါကို ေရာင္းလုိက္ရင္ေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါး ကာမိမယ္ထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔စကားကုိ ရယ္ခ်င္သြားခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ မရယ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး. အေဖ႔ေျမကြက္ကုိ ေရာင္းလုိက္ရင္ ရလာမွာက အလြန္ဆုံး ၁၀ သိန္းေပါ႔. ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးေလာက္ပဲ ရွိတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး. ခံစားခ်က္ေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. အေမ႔ေနာက္ေက်ာကုိ လွမ္းၾကည္႔ျပီး အေမ႔ကုိ သနားသြားခဲ႔တယ္…
ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျပန္တင္းျပီး ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးအတြက္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ႔တယ္.
….
အဲဒီ႔ေန႔က မုိးေတြ အရမ္းကုိ ရြာေနခဲ႔တယ္.
အစ္ကုိက သူ႔တက္စီကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးျပီး မိန္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ႔ျပီး အစ္ကုိနဲ႔ အတူတူ ျပန္လာေတာ႔ ကားေပၚမွာ အစ္ကုိက ေမးပါတယ္.
“အဆင္ေျပလား” တဲ႔.
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပူပူေႏြးေႏြး စကားအေခ်အတင္ေျပာလာခဲ႔ရတဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ႔ပါတယ္.
“ရန္ျဖစ္ခဲ႔တယ္” လုိ႔ေလ..
အစ္ကုိက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔ျပီး ျပဳံးပါတယ္.
အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ႔ အစ္မက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေမးပါတယ္.
အက်ၤီလဲေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ေျဖခဲ႔ပါတယ္.
“ေကာင္ဆယ္လာက ေျပာတယ္. မင္း ေနာက္တစ္ေခါက္လာစရာ မလုိေတာ႔ဘူးတဲ႔”
“နင္ကလဲဟယ္… ဘာေတြသြားေျပာမွန္းမွမသိတာ..”
အစ္မငယ္တစ္ေယာက္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လုိ႔ အခန္းထဲ၀င္သြားခဲ႔တယ္.
စားပဲြေပၚတင္ထားတဲ႔ ပတ္စပုိ႔ အနီေရာင္စာအုပ္ေလးကုိ လွန္ေလွာၾကည္႔ေနတဲ႔ အစ္မငယ္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈျပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ စားစရာ ၀င္ေမႊေနခဲ႔တယ္.
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးး” ဆုိျပီး စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လုိက္တဲ႔ အစ္မငယ္ရဲ႔ အသံကုိ ၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မီးဖုိေခ်ာင္ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ျပဳံးေနမိတယ္.
“နင္… နင္…. ဒါ ဘာၾကီးလဲ…. နင္… ေတာ္ေတာ္စတဲ႔ေကာင္… အေမ႔ကုိ ေျပာမယ္. ဟိုဖက္အိမ္မွာ အေမရွိတယ္… ”
လမ္းထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းဆဲြသံေတြ ညံသြားခဲ႔တယ္.
အေမတစ္ေယာက္ အစ္မၾကီးေနတဲ႔ အိမ္ဖက္ကေန ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲဆုိျပီး ထြက္ၾကည္႔တယ္.
“အေမ… အေမ႔သား ရခဲ႔ျပီ… ဒီမွာ ဒီမွာ…” ဆုိျပီး အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ အစ္မငယ္ရဲ႔ ေနာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
အေမ႔ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ အရမ္းကုိ ျပဳံးသြားခဲ႔တယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္နဲ႔ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ၀ယ္စားျဖစ္တယ္. ညဖက္ ေရႊတိဂုံ ဘုရားသြားျဖစ္တယ္…
….
ေလဆိပ္ကေန မထြက္ခြာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ ခဏခဏ ဆုိသလုိပဲ အေမလာလာနမ္းေနခဲ႔တယ္ေနာ္..
“လိမ္လိမ္မာမာေန. ေဒါသကုိေလွ်ာ႔. လူတုိင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေန.. ဘုရားတရားလုပ္. စာၾကိဳးစား.”
ဒါေတြကုိပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ အေမက မွာေနခဲ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းကလည္း အေမပါးစပ္ဟလုိက္တာနဲ႔ ျငိမ္႔ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.
အိမ္သာထဲ ေျပး၀င္ျပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မွန္ထဲမွာ ၾကည္႔လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိေပးတယ္.
“ငါမငုိရဘူး”
ေလဆိပ္ထဲကုိ၀င္ဖုိ႔ ေၾကျငာသံ ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ေဂ႔ခ်္ကုိ ဆဲြသြားရင္း ၀င္ခါနီး ဆဲဆဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏရပ္လုိက္မိခဲ႔တယ္.
ျပီးေတာ႔ ေနာက္ကုိ ခ်ာခနဲလွည္႔လုိ႔ အေမ႔ဆီကုိေျပးျပီး အေမ႔ကုိယ္လုံးေသးေသးေလးကုိ တင္းၾကပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ဖက္ထားမိခဲ႔တယ္.
ေရွ႔တည္႔တည္႔က လူေတြ ၾကည္႔ေနၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္ မရွက္ေတာ႔ဘူး..
ကၽြန္ေတာ္႔ တပည္႔ေတြက သတိေပးတယ္. “ဆရာ မငုိနဲ႔ေလ… ”
ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ေတာ႔ဘူး..
အေမ႔ကုိ တကယ္ခဲြသြားရေတာ႔မယ္ ဆုိတဲ႔ အသိက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြကုိ ဟုိးအေ၀းၾကီးမွာ ထားပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.
အစ္မၾကီး၊ အစ္မငယ္တုိ႔ မ်က္ႏွာေတြ ရဲေနၾကတယ္. အစ္ကုိက ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ထသြားတယ္. အစ္ကုိ႔မိန္းမ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာကုိ အားလုံးသိသြားခဲ႔ၾကတယ္.
မ်က္ရည္ေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လုိ႔ ေလဆိပ္ဖက္ကုိ ဦးတည္လုိက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြထဲမွာ စြန္႔စားျခင္း၊ ရဲရင္႔ျပတ္သားျခင္း၊ ယုံၾကည္ကုိးစားျခင္းေတြ ပါ၀င္ေနခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည္႔မၾကည္႔ခဲ႔ေတာ႔ဘူးဆုိတာကုိ အေမနားလည္ႏုိင္ခဲ႔မွာပါ…
…..
စာတုိက္က ရလာတဲ႔ စာကုိ ထုတ္ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.
အစ္မငယ္က ေရးထားခဲ႔တယ္ေလ..
“ေမာင္ေလးစီးတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး ေကာင္းကင္ထဲကုိ တက္သြားေတာ႔ အေမ ေနာက္ကုိ ယုိင္က်သြားမလုိ ျဖစ္သြားတယ္. ေနာက္ကေန ထိန္းေပးလုိက္ရလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔…” တဲ႔..
အဲဒီ႔စာရြက္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မ်က္ရည္ကြက္ေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.
….
အင္း… အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုလုံး ပြင္႔ထြက္သြားမလားပဲ..
ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ ဂုဏ္ယူတယ္.
အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ မ်က္ရည္၀ဲတယ္.
အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ အားမာန္တက္ၾကြတယ္.
အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာရရင္ အေမနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တယ္….
တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔ အေမရယ္…
ကၽြန္ေတာ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျပီးေျမာက္တဲ႔ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔….
အေမဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး.
အေမဟာ ကိစၥမ်ားစြာကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ ေျဖရွင္းႏုိင္စြမ္းလည္း မရွိခဲ႔ပါဘူး.
အေမဟာ ဘဲြ႔ထူးဂုဏ္ထူး ဌာနႏၱရေတြနဲ႔ နာမည္အရွည္ၾကီး ပိုင္ဆုိင္သူလည္း မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး.
ဒါေပမယ္႔ ဦးသုခ ေျပာသလုိပဲေပါ႔.
အေမဟာ အေမပါပဲ…
အေမ႔ရဲ႔ ဆႏၵေတြ ျပည္႔၀ေစႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ အေတာင္ပံေတြ အစြမ္းကုန္ ျဖန္႔က်က္ ပ်ံ၀ဲလုိက္ဦးမယ္ အေမ…
ဇူလုိင္ ေလးရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ႔ အေမ႔ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆုံး လက္ေဆာင္တစ္ခု ပုိ႔မယ္ စိတ္ကူးထားခဲ႔မိတယ္…
ဒီကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး သိသြားေအာင္ ေၾကျငာလုိက္ခ်င္ပါတယ္…
“ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ အေမ….”
7 comments:
ေရးတဲ့သူကပဲ အေရးအသားေကာင္းလြန္းတာလား..
ဖတ္တဲ့သူကပဲ စိတ္နုလြန္းတာလား မသိ..။
ေလးမ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာတယ္...။
ကိုရန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား..။ ေခၽြးမ အလိမၼာေလး ျမန္ျမန္ရွာျပီး အေမ ကို ေခၚထားလိုက္ေပါ့ ..။
My dear Ko Yan Aung!
You are right. Try the best for your mum and for you. My mother always said me these words like that" Oh my daughter, spread out your wings and fly as far as you can, I am always proud for you".
Be the best for your Mother and MOTHER LAND !
Cheers !
sh
မႏၱေလးကေရာက္လာတဲ႕အေမနဲ႕ဟင္းကူခ်က္ရင္းအစားေကာင္းစားရေတာ႕ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕စာဖတ္ရတာပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရႇိေနတယ္ (-:
ခံစားခ်က္နဲ႕ အပီေရးထားလို႕လားမသိ အရမ္းေကာင္းတယ္ ကိုရန္ေအာင္ :)
အရမ္းအရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနရင္းနဲ ့မ်က္ေရေတာင္၀ဲမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအေမ့ကိုအရမ္းခ်စ္တယ့္သားတစ္ေယာက္ပါ။
အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ကိုရန္ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြထဲမွာ ဒီပို႔စ္ေလးကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ရင္ထဲထိေရာက္သြားေစတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အေရးအသားပါ ေကာင္းလြန္းေနေတာ႔ ကြ်န္မေတာင္ အသက္ရွဳဖို႔ ေမ႔ေနျပီ ကိုရန္...
း)
Post a Comment