စပ္မိစပ္ရာ ဘာညာကြိကြ

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ား...

သိၾကတဲ႔အတုိင္းပဲ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ဘေလာ႔ဂ္ဖက္မွာ Active မျဖစ္ေတာ႔ဘူးျဖစ္သြားတယ္. လာလည္အားေပးၾကတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကုိ အားေတာ႔နာပါရဲ႔ဗ်ာ. အခုေတာ႔ တကယ္လည္း အလုပ္မ်ားေနသလုိ စာေရးဖုိ႔ဖက္ကိုလည္း စိတ္က သိပ္မထက္သန္ဘူးျဖစ္ေနလု႔ိပါ။ ေရးျပီးခဲ႔တဲ႔ အေဟာင္းေလးေတြမွာ ေကာ္မန္႔ေလးေတြ ေပးျပီး အမွားေလးေတြ ျပဳျပင္ေထာက္ျပေပးသြားတဲ႔သူေတြကုိလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္.

မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ဖုိ႔ ရွိပါတယ္။ အစကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ အေျပာင္းအလဲအရင္လုပ္မလားလုိ႔ေလ။ ျပီးမွပဲ က်န္တာေတြ ေျပာင္းမယ္စိတ္ကူးေနတာ။ အခုေတာ႔ က်န္တာေတြကုိ အရင္စေျပာင္းျဖစ္ေတာ႔မယ္ဗ်။ ဟတ္ဟတ္. ေခါင္းေတြစားကုန္ျပီထင္တယ္.

ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္အတြက္ တစ္ခုပဲ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပါတယ္. သိတဲ႔သူေတြ သိျပီးေလာက္ပါျပီ. အခုမွပဲ officially အသိေပးတာပါ. ျမန္မာျပည္တြင္းက ပရိသတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ကြန္ပလိန္းေတြ တစ္လိမ္းျပီး တစ္လိမ္း ႏွစ္လိမ္း သုံးလိမ္း အလိမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တုိက္ပုိ႔ပါတယ္.

သူတုိ႔ေျပာသလုိပဲ ေျပာျပေတာ႔မယ္.

“အစ္ကုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ၀င္လုိ႔ရ၀ူး. ဘန္းထားဒယ္” တဲ႔.

အဲသလုိ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ခ်စ္စရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေျပာတတ္တာ စတုိင္လားေတာ႔ မသိဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေယာင္ျပီး ျပန္ေမးမိေသးဒယ္။

“ရ၀ူးရား၊ ဘာယုိ႔ရဲ” လုိ႔ေလ.

အဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ထားပါဗ်ာ. အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါ႔ကြန္းေလးတစ္ခု၀ယ္ၾကည္႔တယ္. yanaung.com ေပါ႔. ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ Somebody's already parked that domain name တဲ႔. Oops!

သြားၾကည္႔လုိက္ေတာ႔လည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး. အာပလာေတြ ေလွ်ာက္တင္ထားတဲ႔ ဆုိက္တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္. မင္းသားရန္ေအာင္ (သုိ႔) ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္ တစ္ေန႔ေန႔ ေဒါ႔ကြန္းလုပ္ခ်င္လာလုိ႔ရွိရင္ ဒီေဒါ႔ကြန္းနာမည္ကုိ ေရာင္းစားမယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား ၀ယ္ထားသလားမသိပါဘူးဗ်ာ.

yan-aung.com လုိ႔ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပသား. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနတာေတာင္ မတည္႔ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ဘ၀ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေဒါ႔ကြန္းေလးကုိေတာ႔ ရန္နဲ႔ေအာင္နဲ႔ ခဲြမထားခ်င္ပါဘူးဗ်ာ. ဟုတ္၀ူးလား. အဲ. ဟုတ္ဘူးလား...

ဒါနဲ႔ပဲ yanaung.net ေလးကို လုပ္ျဖစ္သြားတယ္. ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ စာလည္း မေရးႏုိင္ဘူး၊ ဘေလာ႔ဂ္ကုိလည္း မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲမလုပ္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ.

အလုပ္မ်ားတယ္ မ်ားတယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဒိုိင္ခံျပီး ကမာၻ႔အေရး၊ ျမန္မာ႔အေရးေတြကုိ ေျဖရွင္းေနတယ္လုိ႔ေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ တကယ္လည္း မေျဖရွင္းႏုိင္ေသးပါ. (lol)

ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္စကားနဲ႔ပဲ ေျပာေတာ႔မယ္ဗ်ာ. ေနာ္. လူၾကီးေတြ ဖတ္မိရင္လည္း နားလည္ေကာင္းနားလည္မွာပါ.

ေလာေလာဆယ္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးဖုိ႔ အာရုံမလာဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဖီးလ္ငုပ္ေနတယ္ဗ်ာ. ဒါေၾကာင္႔ အျပင္က ျပန္လာရင္ စာဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္နားေထာင္၊ ေန႔တဓူ၀ ကိစၥေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ သတင္းေတြေလွ်ာက္ဖတ္ခ်င္ဖတ္နဲ႔ပဲ လုပ္ျဖစ္ေနတယ္. ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခ်ိဳ႔ေတာ႔ လုိက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အၾကာၾကီးေတာ႔ ဒီလုိမေနပါဘူး. ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥေတြမွာ နည္းနည္း လုိင္းပူးတာေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ အီးပီစီကုိ ေခၚရွင္းေနရတယ္. အီးပီစီကလည္း လက္ဖက္ရည္ဖုိး တယ္ေတာင္းသကုိး။ ျမင္႔ေတာ႔ျမင္႔သား. ေဒၚလာတန္ဖုိးက်ေနလုိ႔တဲ႔. လက္ဖက္ရည္ဖုိးကုိ ေဒၚလာနဲ႔ေတာင္ လက္မခံဘူး. ယူရုိနဲ႔ပဲ ေပးပါတဲ႔. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပးလုိက္ပါတယ္.

"ယူရုိေလ. ေရာ႔ ယူရုိ. ယူဘူးယား"လုိ႔. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ေအးဗ်ာ. တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကၾကီးထဲကေန ထြက္သြားလုိက္ခ်င္တယ္. စိတ္ညစ္လုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး. စိတ္ပ်က္လုိ႔. ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတာ႔ မသိဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကၾကီးကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနျပီဗ်.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးတယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတယ္၊ ခင္ၾကတယ္၊ မင္ၾကတယ္ေပါ႔ဗ်ာ.

လုံေလာက္သင္႔ပါျပီ. ဘာလုိ႔မ်ား သူမ်ားအတြင္းေရးေတြ ဇြတ္သိခ်င္ေနၾကရတာလဲ မသိပါဘူး. ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာ ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔ “ဟုိင္း၊ ေနေကာင္းလား၊ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္၊ အလႅာပ၊ သလႅာပ ႏႈတ္ဆက္မယ္၊ ကုိယ္သိခ်င္တာေမးမယ္၊ သူသိခ်င္တာေျဖမယ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနမယ္၊ ေနာက္မယ္၊ ေျပာင္မယ္၊ ေတာ္ျပီေပါ႔ဗ်ာ.

ဘယ္သူလဲ၊ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ၊ အိမ္ပိုင္လား၊ ကားပုိင္လား၊ လခဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ အိမ္ေထာင္နဲ႔လား၊ အသက္ကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ေရာက္ေနတာၾကာျပီလား. ဘာ status နဲ႔ေနတာလဲ၊ ေက်ာင္းနဲ႔လား၊ အလုပ္နဲ႔လား၊ ဒုကၡသည္လား၊ ဘယ္လုိသြားတာလဲ၊ စပြန္ဆာ ဘယ္လုိယူလဲ.

ရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္. ေျဖလုိ႔ရသမွ် ေျဖပါတယ္. ထြက္ဖုိ႔ ခက္ခဲတယ္ဆုိတာသိလုိ႔ ျပန္လည္ေ၀မွ် ေပးျခင္းလုိ႔လည္း ခံယူပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မလွ်ိဳထားပါဘူး. သိသေလာက္ေျဖပါတယ္. တတ္သေလာက္ေ၀မွ်ပါတယ္.

အခုေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ. ေနာက္ကြယ္လည္းက်ေရာ ဖြေတာ႔တာပဲ.

ဟဲ႔. သိလား. သူကေလ ဘာဟဲ႔.

ေဟ. ဟုတ္လား. ငါက အဲဒါလုိ႔ေတာ႔ ထင္သားလား.

ေအး. နင္တုိ႔ကသာ အဟုတ္ၾကီးမွတ္ေနတာ. သူက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လုိဟဲ႔ သိလား

သြားစမ္းပါ. ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးနဲ႔လုပ္ေနတာ. သူရတဲ႔လခက ဒီေလာက္ဒီေလာက္ပဲ ရွိတာ. လုပ္ေနရတာက ဒီအလုပ္. အလကားပါ..

သူက မိန္းမနဲ႔ဟဲ႔. ကေလးေတြမွ တစ္ျပြတ္ၾကီးရယ္ ျပီးေတာ႔ လူပ်ိဳလုိလုိ လုပ္ျပီး မိန္းကေလးေတြကုိ ညဳေနတာ.
ကူလီကူမာနဲ႔ဟဲ႔.

ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကားရၾကဳံရတာမ်ားလာေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေလ ဂ်ီေတာ႔ခ္ဆုိတာၾကီးကုိ မုန္းတီးမိလာတယ္.

ကၽြန္ေတာ္လူပ်ိဳျဖစ္ျဖစ္မျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးေတြ တစ္ျပြတ္ၾကီးပဲ ရွိရွိ၊ ႏွစ္ျပြတ္ပဲ ရွိရွိ၊ ျပြတ္ခ်င္သေလာက္ျပြတ္ေပါ႔ဗ်ာ. အေရးလား. ဟုတ္တယ္.



စာေရးတယ္၊ စာဖတ္တယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္တယ္ ေတာ္ေရာေပါ႔ဗ်ာ.

ဘယ္႔ႏွယ္႔. အားၾကီးစိတ္ညစ္တယ္ လုိ႔သာ ဟစ္ပစ္လုိက္ခ်င္ေတာ႔တယ္.

မိတ္ေဆြသဘာ၀ သိခ်င္ကၽြမ္းခ်င္ ရင္းႏွီးခ်င္၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပုိသိခ်င္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္. အျပစ္မေျပာလုိပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခ်ိန္က ဒီလုိပဲ ပြင္႔လင္းခဲ႔ဖူးတာပဲ. အခုေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ ူေတြက စည္းဆုိတာ မရိွၾကေတာ႔ဘူး. လြန္လြန္အားၾကီးလာတယ္.

အရင္ကဆုိ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းေတြကုိ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးျပီး ရင္ဖြင္႔ဖူးတယ္. အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အဲလုိ မေရးရဲေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒုိင္ယာရီလုိ႔ ခံယူထားခဲ႔ဖူးတာ. အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပီး အသတ္မခံႏုိင္ေတာ႔ဘူး.

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားခဲ႔တယ္. ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိပါပဲ.

တစ္ခ်ဳိ႔က ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ နာမည္၀ွက္နဲ႔ ေကာ္မန္႔ေတြ လာေရးသြားၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးလုိ႔မ်ားထင္ေနၾကလား မသိပါဘူးဗ်ာ. ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြ ေရးသြားတယ္ ဆုိတာ အခ်ိန္နဲ႔ နာရီနဲ႔က အစ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလ လူေတြကုိ ပုိပိုျပီး ေၾကာက္လာတယ္.

အေပၚယံၾကည္႔ေတာ႔ ဘယ္လုိမွ မထင္ရက္စရာ၊ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သလုိ၊ ကုိယ္႔ပညာနဲ႔ ကုိယ္ေနသလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ေျခရႈပ္ေနတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ခ်ိဳ႔ေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေျဗာင္းဆန္ကုန္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေစာင္းမေျပာတတ္ဘူးဗ်. ေျပာရင္ ဒဲ႔ပဲ ေျပာတတ္တယ္. မေျပာရင္လည္း ျငိမ္ေနတတ္တာပဲ.

ကုိယ္႔ေနရာနဲ႔ကုိယ္ေန၊ ကို္ယ္႔လမ္းကုိ္ယ္သြားၾကစမ္းပါဗ်ာ.

မကူညီခ်င္ေန၊ လာျပီး မေႏွာင္႔ယွက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔.

အာရုံေနာက္တယ္.

ၾကည္႔. ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေဒါခီးလာျပီ. မျဖစ္ဘူး. နက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမယ္ဗ်

စိတ္ေလွ်ာ႔ဦးမွ...

.................

သူမ်ားအေၾကာင္းလည္း သိပ္မေျပာပါ. စပ္မိစပ္ရာ ဘာညာကြိကြေလးေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ေျပာလုိ႔ ကုိသၾကၤန္ၾကီးက သူ႔ရဲ႔ စပ္မိစပ္ရာေလးကုိ လာျပီး ေစာ္လကားေမာ္လကား လာလုပ္ပါတယ္ ေျပာမွ ဒုကၡ.

ကုိသၾကၤန္ၾကီး... ပိစ္..

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ဒီဖက္ကုိ ျပန္လာဦးမယ္ဗ်ာ. ဒီတစ္ပတ္ အလုပ္ထဲ အာရုံႏွစ္လုိက္ဦးမယ္.

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ဘေလာ႔ဂင္းႏုိင္ၾကပါေစ...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

စုိင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ႔ စပ္မိစပ္ရာ ဘာညာကြိကြေလးကုိ နားဆင္ၾကည္႔ရႈခံစားလုိက္ပါဦး...




ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဗားရွင္းေလးေပါ႔. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ကုိယ္႔ထမင္းကုိ ကုိယ္႔ဟာကုိယ္စားျပီး
ဘေလာ႔ဂ္တကာလွည္႔ အတင္းေတြအုပ္တယ္.
ဘာေတြသိခ်င္လဲ ေျပာပါ ဟုတ္ကဲ႔.
နာမည္ၾကီးတဲ႔သူေတြနဲ႔ ဗရုတ္ဗရက္
သူတုိ႔အတြင္းေရး သတင္းစုံ အစုတ္အပဲ႔
ၾကားကေနျပီးေတာ႔ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မယ္
ဟုိ ဘေလာ႔ဂါ တကယ္ကုိရႈပ္တယ္
ဟုိ ေကာင္မေလးဖက္က ေတာ္ေတာ္ငုပ္တယ္.
ဟုိဘေလာ႔ဂါ အေၾကာင္း ၾကားျပီးျပီလား
အိမ္ေထာင္ရွိလ်က္နဲ႔ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာ ထုိင္ပြား
ဟုိတစ္ေယာက္က ဟုိဟာလုပ္တယ္.
ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒါေတြျဖစ္တယ္.
ဒီတစ္ေယာက္က ဒီလုိလုပ္သြား
ဟုိတစ္ေယာက္မွာ အပီအျပင္ခံစား.

အုိး ယဲ..
သူမ်ားအေၾကာင္းလည္း မေျပာတတ္ပါ.
စပ္မိစပ္ရာ ဘာညာကြိကြ
သူမ်ားအေၾကာင္းလည္း မေရးတတ္ပါ.
စပ္မိစပ္ရာ ကြိစိကြစ.

ဟ. ဟ. ဟ..
အုိးယဲ. အမ္ဟမ္း. အမ္ဟမ္း.
say what?
ယုိးယုိး. အုိးအုိး.

:D

ဖရီးသဲ...

မေန႔ကေပါ႔ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စာၾကည္႔တုိက္ဖက္က ျပန္လာလုိ႔ ရထားေပၚမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ဇိမ္က်ျပီး ပါလာခဲ႔တာေပါ႔.

ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေနကာမ်က္မွန္ေလးကုိ ပင္႔ကာပင္႔ကာနဲ႔ ပဲေတြေပးေနေလရဲ႔. အဆုိေတာ္ေအာင္ရင္ရဲ႔ “ေနကာမ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ေလးႏွမရယ္ကြယ္...” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းေလးေတာင္ သတိရလုိက္မိေသး. ဟတ္ဟတ္ဟတ္

ေဘးခုံမွာေတာ႔ ipod ေလးေတြနဲ႔ ျငိမ္႔ျပီး လုိက္လာၾကတဲ႔ ခရီးသည္ေတြရယ္ေပါ႔ဗ်ာ. တစ္ခ်ိဳ႔က ငုိက္ျမည္းလုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က စကားစျမည္ေျပာလုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေတာင္႔ေတာင္႔ၾကီးထိုိင္လုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔လည္း ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ကုိ ေလ႔လာစူးစမ္း စပ္စုေဖြရွာလုိ႔ေပါ႔.

ရထားတဲြၾကီးကလည္း တစ္ဘူတာ၀င္တစ္ဘူတာထြက္နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ႔ရာက ဘူတာ၀င္ခါနီး စက္ရွိန္သတ္လုိ္က္တယ္ ဆုိရင္ပဲ....

ဒလုန္း...ဒုန္း...ဒုန္း...ဒုန္း...ဒုန္း....

Ipod နားေထာင္ေနတဲ႔ အမည္းေကာင္တစ္ေကာင္ ထုိင္ေနရာကေန အလန္႔တၾကားထခုန္တယ္.

သူခုန္တာနဲ႔ သူ႔ေဘးနားက ငိုက္ေနတဲ႔ မိန္းမၾကီး ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏုိးသြားတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔တည္႔တည္႔က ေနကာမ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ပဲမမ သူ႔ထုိင္ခုံေအာက္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္လည္း စာဖတ္ေနရင္းကေန ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ အျဖဴလုံးၾကီးတစ္လုံး အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ဆင္းသြားတာကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္.

မနက္ကပဲ သတင္းက ေၾကျငာျပီးျပီ. Terrorist Alert တဲ႔..

ဘာတုန္းဗ်ာ..

အဲဒီ႔လုိ အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးသြားခ်ိန္မွာပဲ ပုိျပီး ရႈပ္ေထြးသြားေစတာကေတာ႔ တရုတ္တစ္ေယာက္ ေျခကားယားလက္ကားယားနဲ႔ ဟုိးတဲြရဲ႔ေနာက္ဖက္ကေန ေျပးလာပါတယ္.

အဲ... အဲ. အား.. အား..

အဂၤလိပ္လုိလည္း မေျပာတတ္၊ တရုတ္လုိ ေျပာလုိက္၊ အဲ.အဲ..အားအား.. ေအာ္လုိက္နဲ႔ လူေတြၾကားထဲကုိ အတင္းတုိး၀င္လာပါတယ္.

ေရွ႔တည္႔တည္႔က အလုံးၾကီးလည္း အရွိန္ေသသြားပါျပီ.

လူေတြလည္း ဘာလဲလုိ႔ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ႔...

ဖရဲသီးတစ္လုံးျဖစ္ေနပါတယ္...

ရထားတဲြတံခါးကုိ ေျခကန္႔လန္႔ခံျပီး မပိတ္ေအာင္ကာထားလုိ႔ ဖရဲသီးကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲကုိ အျမန္ေကာက္ထည္႔ကာ ခုနက တရုတ္ ပါးစပ္က ပြစိပြစိေျပာရင္း အျပင္ကုိ ထြက္သြားခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

တဲြထဲမွာေတာ႔ ခုနက အမည္းက “Oh, Man!” ဆုိျပီး ရက္ပါစတုိင္နဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လုပ္ျပပါတယ္.

ေစာေစာက ငိုက္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးလည္း ခုမွပဲ စိတ္ေအးသြားရပုံနဲ႔ ထုိင္ခုံေနာက္ကုိ မွီခ်လုိက္ျပီး မ်က္လုံးကုိ ဇြတ္မွိတ္လုိက္ပါေတာ႔တယ္. သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ႔ ျပဳံးစိစိနဲ႔ရယ္ေပါ႔.

ေရွ႔တည္႔တည္႔က ပဲမမကလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိ မ်ိဳသိပ္ထားျပီး သူမရဲ႔ မ်က္မွန္ေလးကုိ တစ္ခ်က္ပင္႔ကာ “အဟင္း” ဆုိျပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆုိးလုိက္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္လား

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ဗ်ာ. သိတယ္မဟုတ္လား

ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္ျပီး တခြိခြိနဲ႔ ရယ္ျပီး က်န္ေနခဲ႔ေတာ႔တာေပါ႔.

အဲဒါနဲ႔ပဲ နားထားတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ျပန္ေရးျဖစ္သြားေတာ႔တယ္.

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

ဆုိင္လား မဆုိင္လားေတာ႔မသိဘူး...

ကၽြန္ေတာ္စာျပန္ေရးျဖစ္တာ ခုနက တရုတ္နဲ႔ ဖရဲသီးေၾကာင္႔ပဲဆုိရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူးေလ...

Blogcation Again! :)

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ရွိလုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးသားျခင္း၊ လည္ပတ္ျခင္းကို ေခတၱ နားပါဦးမယ္.

ဘေလာ႔ဂ္လုပ္နည္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ၾကဳံေတြ႔ရတဲ႔ အခက္အခဲ ျပႆနာမ်ား ရွိခဲ႔ရင္ Helpdesk မွာ ေမးျမန္းေလ႔လာႏိုင္ပါတယ္.

ကိစၥ၀ိစၥေတြ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ျပီးဆုံးသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔ပါဦးမယ္.

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ဘေလာ႔ဂင္းႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

Spellbounded Drama...

Gazing at the faraway mountains
Feel like blue and wants you so much
Not to be away from you again
Cause I,spellbounded, with your soft touch...

The midnights seem indifferent to me
My to-do list is postponed and queued
The days we sat besides the sea
Be still remembered although time flew...

Stood up and cried towards the waves
'Come on, my love!' into my arms
Your kisses are fondly engraved
Finely decorated with your marvelous charms...

My love for you is not just attachment
It's deeper and much more complicated
Some people said it's a torment
Don't care at all how they rated...

Through the Heaven I swear to God
I, here, to be supportive and romantic
Let the chances be still at odds
Mind is all set to be dramatic...

Y.K.N
(Yakhaenget)

ကုိးစား ယုံၾကည္စြာျဖင္႔...

တစ္ခါက သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေရစီးအလြန္သန္ေသာ ျမစ္တစ္ခုကုိ ျဖတ္လ်က္ တည္ေဆာက္ထားသည္႔ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ တံတားတစ္ခုကုိ ျဖတ္ကူးၾကေလသည္။

“သမီး. ေဖၾကီးလက္ကုိ ကုိင္ထား. ဒါမွ ျမစ္ထဲကုိ ျပဳတ္မက်မွာ”

ဖခင္ျဖစ္သူက စုိးရိမ္တၾကီးျဖင္႔ သမီးငယ္အား လွမ္းေျပာသည္။

“ဟင္႔အင္း. ေဖၾကီးပဲ သမီးလက္ကို ကုိင္ထား”

“ေဖၾကီးက သမီးလက္ကုိ ကုိင္တာနဲ႔ သမီးက ေဖၾကီးလက္ကုိ ကိုင္တာ ဘာမ်ား ကြာသြားလုိ႔လဲ သမီးေလးရဲ႔”

သမီးျဖစ္သူက ျပန္ေျပာလုိက္ေသာ စကားကုိ မရွင္းသျဖင္႔ ဖခင္ျဖစ္သူက ျပန္ေမးလုိက္ေလသည္။

ထုိအခါ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ယုံၾကည္အားကိုးစြာ ေမာ႔ၾကည္႔လ်က္ သမီးငယ္က ျပန္ေျပာလုိက္ေလသည္။

“ကြာတာေပါ႔ ေဖၾကီးရဲ႔. သမီးက ေဖၾကီးလက္ကုိ ကုိင္ထားရင္ ေၾကာက္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္လုိ႔ တစ္ခုခုေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖၾကီးလက္ကို လႊတ္မိလုိက္ႏုိင္တယ္. ေဖၾကီးက သမီးလက္ကုိ ကိုင္ထားရင္ေတာ႔ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔နဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါေစ. သမီးလက္ကို လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ…”

MORAL:

In any relationship, the essence of trust is not in its bind but in its bond.

So, hold the hands of the person who loves you rather than expecting them to hold yours.

ၾကိဳး...

ခ်စ္သူ…
ၾကည္ရႊင္၀င္းပ မ်က္ႏွာေတာ္လွလွေလးကို
ဖူးမေတြ႔ရတာ ၾကာေတာင္႔ၾကာေပါ႔ေနာ္
ေမွ်ာ္သူမွာ တိတ္တခုိးနဲ႔
လူမိမွာလည္း စုိးရတာေၾကာင္႔
မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တဲ႔ညေတြမွာ
ရင္ခုန္သံေတြ ေမွးမစက္ႏုိင္
အလြမ္းသ၀ဏ္လႊာေတြသာ
အခါခါ ေရးဆက္လုိ႔ မႈိင္ေနမိေတာ႔တယ္
ခ်စ္သူေမ တစ္ေယာက္ အလြမ္းေျပဖတ္ဖုိ႔ေပါ႔…

ခ်စ္သူ…
သံခ်ိဳသာ စကားလွလွ ခြန္းမဟတာ
ၾကာေတာင္႔ၾကာေပါ႔ေနာ္
ေလအေ၀႔ွမွာ ေၾကြက်လာတဲ႔ ပန္းေလးတစ္ပြင႔္က ေျပာတယ္
သူလည္း လြမ္းေနမွာပါတဲ႔ေလ
ဟုတ္လားဟင္ ခ်စ္သူ
လြမ္းတယ္ ဆုိတဲ႔ စကားထက္
ပုိမုိေလးနက္တဲ႔ စကားလုံး ရွာသုံးဖုိ႔ မေတြ႔ႏုိင္ေသးေတာ႔လည္း
ခါတုိင္းလုိပဲ ခ်စ္သူ႔ပါးေလးနား ကပ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္
ကုိယ္လည္း အရမ္းလြမ္းေနတယ္..



ခ်စ္သူ…
ပုလဲသြယ္ေရႊဥ ရင္မွာစုလုိ႔
ႏုနယ္ ႏွလုံးသားမွာ အင္အားေတြ နည္းေနျပီလားဟင္
အားမငယ္ပါနဲ႔ေနာ္
ဒီရင္မွာ ျဖစ္တည္တဲ႔အခ်စ္
ေမတၱာစစ္ခဲ႔တာပါ.
ကေမၻကမာၻသံသရာက စလုိ႔
ေ၀ဒနာေတြကုိ လွစ္ဟ မဆုိခဲ႔ဘဲ
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ
စဲြစဲြျမဲျမဲခ်စ္ခဲ႔တာပါ.
မယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကုိေမးရမလဲ
ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ေတာ႔ ျပန္မေမးနဲ႔ေနာ္
“အခ်စ္ဆုံး” ဆုိတဲ႔ စကားလုံး
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကုိပဲ ျပဳံးျပီးေပးခဲ႔ဖူးတာပါ.
ယုံၾကည္ပါကြယ္..

ဒီတစ္ေႏြကုန္ရင္ ခ်စ္သူကုိေတြ႔ဖုိ႔ရာ
ကုိယ္ လာခဲ႔မယ္ဆုိေတာ႔
အေၾကာက္အကန္ျငင္းတဲ႔ စကား
ရင္ထဲမွာ ခါးသည္းလြန္းခဲ႔တယ္
ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ပဲ ဆီးတားဆီးတား
ရန္မီးပြားေအာင္ ကုိယ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး
ခ်စ္သူက်မယ္႔ မ်က္ရည္စက္ေတြကုိယ္စား
ကုိယ္႔နွလုံးသားမွာပဲ တံက်င္လွ်ိဳထားလုိက္ခ်င္တယ္.
ရပါတယ္ ခ်စ္သူ.
ကုိယ္ အေ၀းကပဲ ဆက္ခ်စ္ပါ႔မယ္
မလာေတာ႔ဘူး..
မဆုံေတာ႔ဘူးေနာ္…



ခ်စ္သူကုိ စဲြလမ္းႏွစ္သက္မိတဲ႔အေၾကာင္း
ဒီကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး သိေအာင္ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါရဲ႔
ခ်စ္သူသာ ခြင္႔ျပဳခဲ႔မယ္ ဆုိရင္ေပါ႔ေလ
တကယ္ေတာ႔လည္း ခ်စ္သူရယ္
မစခင္ကတည္းက ဆုံးေနခဲ႔ရတဲ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြအတြက္
အေရာင္ျပယ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေရွးေရစက္ကုိပဲ ျပစ္တင္မိေတာ႔တယ္

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ
တစ္ေနကြယ္လုိ႔ တစ္မုိးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ
သိေနျပီးသား ဓာတ္ျပားေဟာင္းၾကီးနဲ႔
တုိ႔ရဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကုိ အေညာင္းမမိေစခ်င္ေတာ႔ဘူး.
လာ.. ခ်စ္သူ…
လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရေအာင္.
ကုိယ္႔၀ိညာဥ္နဲ႔ မင္းရဲ႔ လိပ္ျပာ
ညင္သာစြာေပါင္းစပ္လုိ႔
ျမစ္ကမ္းေဘးဖက္မွာ ကဗ်ာေတြသြားစပ္ရေအာင္
ကုိယ္႔ပခုံးကုိ မင္းမွီထား
မင္းရဲ႔ပါးေပၚ ကုိယ္႔ႏႈတ္ခမ္းေလး အပ္ထားလုိ႔
ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ တီတီတာ စကားလွေလးေတြေျပာလုိ႔
တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည္႔လုိ႔
လြတ္ထြက္သြားမွာစုိးသည္႔အလား တုိးဖက္ထားလုိ႔
အလြမ္းပန္းေလးေတြ ေ၀ၾကမယ္.
အနမ္းပန္းေလးေတြ ေစြၾကမယ္.
ကဗ်ာပန္းေလးေတြ ေျခြၾကမယ္ေနာ္…
ဒီညရယ္
မုိးမေသာက္ပါနဲ႔ဦးလား...



ေရခဲငွက္

အလြမ္းပြင္႔

မညာဘူးခင္၊ ရင္ဆုိတာက
ခံစားရတယ္၊ ပူရပင္ရ
လြမ္းေဆြးရေတာ႔၊ သည္က အေနမခက္လား။

ခ်စ္လုိ႔လြမ္းတာ၊ မဆန္းပါဘူး
ခ်စ္ဖူးငုံရင္႔၊ လြမ္းပန္းပြင္႔သတဲ႔
ေနျမင္႔ခဲ႔တာ၊ ၾကာလည္းၾကာေတာ႔
ရင္မွာပူျမိဳက္၊ သည္းခုိက္နာက်င္
သခင္ပ်ိဳးသည္႔ အလြမ္းပင္။

ေနမင္းဆယ္ဆူ၊ ပူခ်င္ပူလုိက္
သခင္စုိက္သည္႔၊ ရင္၌ၾကီးရင္႔
အလြမ္းပြင္႔ခက္၊ ကုိယ္႔လက္ႏွင္႔ေျခြ
မေျခပါရဲ၊ အျဖစ္သည္းေတာ႔
ကုိယ္ပဲ မပူရပါလား။

ေျပာစမ္းပါခင္၊ ျမင္လ်က္မၾကည္႔
သိလ်က္မလာ၊ ဘာအျပစ္လဲ
ကဲ...ကဲ.. ထားပါ၊ စကားနာထုိး
ေမာင္႔အဆုိးေပါ႔၊ အျငိဳးေျဖေလ်ာ႔
စိတ္ေျပေတာ႔ေနာ္၊ ျပံဳးေမာ႔ႏႈတ္ခမ္း
ခင္႔အနမ္းနဲ႔၊ အလြမ္းပြင္႔ေတြ ေျခြပါလွည္႔။ ။

ႏွာ - ၆၂၊ အလြမ္းပြင္႔၊ ေမာင္စိန္၀င္း၊ “ေသာကေျခရာ ရတနာ ကဗ်ာမ်ား”

Recent Comment ေလးေတြ ေဒါင္းကုန္ရင္ ဒီလုိ Fix ဗ်ာ..

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ.

သိတဲ႔အတုိင္းပဲ. မၾကာေသးခင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တင္ထားတဲ႔ Recent Comment Widget ေလး ေဒါင္းသြားပါတယ္.

ခါတုိင္း အဲလုိျဖစ္ရင္ www.beautifulbeta.blogspot.com ကုိ ျပန္သြားျပီး သူ႔ကုဒ္ဒင္းေလးေတြကုိ ျပန္ကူးယူကာ ျပန္ထည္႔လုိက္ရုံပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါက်ေတာ႔ သူ႔ site ကုိယ္တုိင္ကုိက ေဒါင္းေနပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္လည္း အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ ျဖစ္သြားခဲ႔တာမုိ႔ သူတင္ေပးထားတဲ႔ Widget ေလးထဲက Javascript File ေလးကုိ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ Host မလုပ္ထားမိခဲ႔ဘူး. ဒါ႔ေၾကာင္႔ သူ႔ဆုိက္ ေဒါင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အကုန္လုံး မီးခုိးၾကြက္ေလွ်ာက္သလုိ ေဒါင္းကုန္ၾကတာ.

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုိေမႊဒီေမႊ လုိက္ၾကည္႔ေနတာ. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြၾကီး ကုိေမွာ္ဆရာက mmbloggershelpdesk မွာ တင္ေပးထားတဲ႔ Recent Comment မွာ အဲဒီ႔ Javascript ဖုိင္ေလးကုိ သူ႔ဖာသာ host လုပ္ထားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

အဲဒါေလးကုိ ျပန္ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ googlepages မွာ ျပန္ေကာက္တင္လုိက္ပါတယ္.

အခုဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ recent comment widget ေလး ျပန္အလုပ္လုပ္ေနပါျပီ ခင္ဗ်ာ.

ကဲ. ဒီေတာ႔ Recent Comment Widget ေလးတပ္ထားတဲ႔ ေရႊျမန္မာ ဘေလာ႔ဂါသူ ဘေလာ႔ဂါသားတုိ႔ အေနနဲ႔ ဒီလုိေလးေတြ လုပ္လုိက္ရင္ ျပန္အဆင္ေျပသြားပါလိမ္႔မယ္.

အခု ကၽြန္ေတာ္ေပးလုိက္တဲ႔ ဖုိင္ေလးကုိ ေဒါင္းလုပ္ခ်ပါ.

Download Here!

ျပီးေတာ႔ အဆင္ေျပတဲ႔တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ျပီး Host လုပ္ပါ. JS extension ပါတဲ႔ ဖုိင္ေလးေတြကုိ Fileden.com က ေပးမတင္တာကုိေတာ႔ သတိျပဳပါ. က်န္တဲ႔ Hosting Site ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ တင္လုိ႔ရပါတယ္. File Hosting ဘယ္လုိလုပ္ရလဲဆုိတာ မသိသူမ်ား ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေလ႔လာၾကည္႔ပါ.

ကဲ. တင္ျပီးျပီေပါ႔ေနာ္. အုိေက. လင္႔ခ္ကုိ ျပန္ယူပါ. ျပီးရင္ မိမိတုိ႔ရဲ႔ Recent Comment Widget Script ေလးရွိရာကုိ ျပန္သြားပါ.

အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ျပထားတာက နဂုိမူလရွိတဲ႔ လင္႔ခ္ေလးပါ. အဲဒီ႔ေနရာေလးကို မိမိတုိ႔တင္ထားတဲ႔ ဖုိင္ေလးနဲ႔ျပန္အစားသြင္းေပးလုိက္ပါ. အျပာေရာင္နဲ႔ျပထားတာေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တင္ထားတဲ႔ဖုိင္ေလးေပါ႔...

<ul>
<script style="text/javascript" src="http://home.planet.nl/~hansoosting/downloads/showrecentcomments2.js">
</script>
<script style="text/javascript">
var numcomments = 5;
var showcommentdate = false;
var showposttitle = true;
var numchars = 100;
var standardstyling = true;
</script>
<script src="http://yourblog.blogspot.com/feeds/comments/default?alt=json-in-script&callback=showrecentcomments">
</script>
</ul>

................................................................

.................................................................

<ul>
<script style="text/javascript" src="http://theseandthose.googlepages.com/typoxp-recentcomments2.js">
</script>
<script style="text/javascript">
var numcomments = 5;
var showcommentdate = false;
var showposttitle = true;
var numchars = 100;
var standardstyling = true;
</script>
<script src="http://yanaung.blogspot.com/feeds/comments/default?alt=json-in-script&callback=showrecentcomments">
</script>
</ul>



Kaboom!

Your widget is back to normal now!

အားလုံးပဲ ဆက္လက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ဘေလာ႔ဂင္းႏုိင္ၾကပါေစဗ်ားးးး

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

ခ်မ္းေျမ႔ေစရာ မိမာတာ...

Duane Reade ေဆးဆုိင္တြင္းသုိ႔ သူ၀င္လာခဲ႔ေတာ႔ တစ္စုံတစ္ခု၀ယ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ႔ပါ။ အျပင္တြင္ မုိးရြာေန၍ မုိးခုိရန္ ေခတၱ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဆုိင္တြင္းတြင္ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ရႈေနခဲ႔ရင္းက တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရပ္လုိက္မိခဲ႔သည္။ အဓိပၸါယ္ရွိလြန္းလွေသာ ထုိအရာေလးကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိသည္။ အေတြးတုိ႔သည္ ေရွ႔သုိ႔ ေနာက္သုိ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စီးဆင္းသြားေနခဲ႔သည္။

စတုိးဆုိင္တြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ မုိးေရမစုိေစရန္ ထုိအရာေလးကုိ အက်ၤီအတြင္းဖက္သုိ႔ ထုိးထည္႔ကာ လက္ကုိပုိက္လ်က္ ဘူတာရုံရွိရာဖက္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခ႔ဲသည္။

ရထားေပၚေရာက္ေတာ႔ လြတ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ၀င္ထုိင္လုိ္က္ျပီး ၀ယ္လာခဲ႔ေသာ ထုိအရာေလးကုိ ထုတ္ၾကည္႔ကာ အတိတ္ဆီသုိ႔ စိတ္ကူးမ်ားက ပ်ံ႔လြင္႔သြားခဲ႔သည္….

….



ပုိ႔စကတ္ျပားေလးေပၚတြင္ ရွိေနေသာ လက္ေခ်ာင္းငယ္ငယ္ေလးမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္၊ ပုိ႔စကတ္ကုိ ကုိင္ထားေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္ျဖင္႔ သူသည္ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ၀မ္းေျမာက္သည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ၀မ္းနည္းသည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔သည္၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ပူပန္မိသည္…

ကတ္ျပားေလးကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးအတြင္းသုိ႔ ျပန္ထည္႔လုိက္ျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ဖက္သုိ႔ ေငးၾကည္႔မိသည္။

ျပတင္းေပါက္ကုိ လာမွန္ေနေသာ မုိးစက္မ်ားကုိ ေငးၾကည္႔လ်က္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံခပ္တုိးတုိး ထြက္သြားခဲ႔သည္…

“ကၽြန္ေတာ္ လူလားေျမာက္ခဲ႔ျပီ အေမ…”

….

“အေမ” ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလုိက္မိသည္ႏွင္႔ ဆံပင္ျဖဴ သြားမစုံဘဲ ခါးအနည္းငယ္ ကုိင္းခ်င္ေနျပီ ျဖစ္သည္႔ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထက္ သူငယ္စဥ္က ေက်ာင္းကုိအျမဲလုိက္ပုိ႔တတ္ေသာ၊ မနက္ခင္းတြင္ အိပ္ယာႏႈိး၊ သြားတုိက္ေပးျပီး သနပ္ခါးလူးေပး၊ စာအုပ္မ်ား လြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးကာ ေက်ာင္းသြားရန္ စီစဥ္ေပးတတ္ေသာ၊ ေန႔လယ္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ စတီးခ်ိဳင္႔ေလးဆဲြကာ ထမင္းလာေကၽြးတတ္ေသာ၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႔တြင္ေရာင္းေသာ မုန္႔လယ္ေဆာင္းကုိ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင္႔ ေပါင္မုန္႔ ထည္႔၍ ၀ယ္ေကၽြးတတ္ေသာ၊ ညေနအိမ္ျပန္လွ်င္ တစ္အိမ္သားလုံး စားဖုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ တကုပ္ကုပ္ျဖင္႔ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတတ္ေသာ ႏုပ်ိဳသြက္လက္သည္႔ အေမ႔ရုပ္ရည္ကုိသာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။

အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးထဲမွာ ထာ၀ရ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနဆဲပါ အေမ….

….

မနက္ခင္း မုိးလင္းျပီဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း အိပ္ယာက မထတတ္ေသးဘူး. ခဏ ျပန္ႏွပ္ေနျပီးမွ ထတတ္တယ္. အဲလုိျပန္ႏွပ္ျပီးမွ အိပ္ေရး၀တယ္လုိ႔ ထင္တတ္တာမ်ိဳးေလ…

ဒါကို သိတဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေစာျပီး ႏႈိးတတ္ပါတယ္. မနက္ ၆ နာရီထရတာ ကၽြန္ေတာ္႔လုိလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းထန္တဲ႔ ေန႔တဓူ၀ကိစၥတစ္ခုပါပဲ.

အေမကၽြန္ေတာ္႔ကုိႏႈိးသြားတာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚသြားတာ၊ သြားတုိက္တံမွာ သြားတုိက္ေဆးညွစ္ေပးျပီး လက္ထဲထုိးထည္႔ေပးတာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္ေနခဲ႔ေပမယ္႔ သိေနခဲ႔တယ္.

ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ေက်ာက္ျပင္ေရွ႔ကုိ ဆဲြေခၚျပီး မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးလူးေပးတာ၊ သနပ္ခါးျမန္ျမန္ေျခာက္ေအာင္ ယပ္ေတာင္နဲ႔ ယပ္ေပးတာေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္းက ခံစားေနခဲ႔ရတယ္.

အခန္းထဲကေနထြက္လာျပီး အိမ္ေရွ႔ ထမင္းစားပဲြကုိ ေခၚသြားတာ၊ စားပဲြေပၚ အသင္႔တင္ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ ေရႊက်ီးမုန္႔ၾကြပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာေရွ႔ထုိးေပးျပီး စားခုိင္းတာ၊ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔စားေနခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအခ်ိန္ဇယားကို ၾကည္႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထည္႔ထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြ မွန္မမွန္ ျပန္တုိက္စစ္ေနတာကုိလည္း မ်က္လံုးေမွးျပီး ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔ဖူးတယ္…

ေက်ာင္းကုိ ဆြဲေခၚသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမွိတ္ျပီး အေမ႔ေနာက္က ပါသြားခဲ႔တယ္. ကားလမ္းကူးခါနီးရင္ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ဖြင္႔ၾကည္႔တယ္. လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ေရာက္သြားခဲ႔ရင္ မ်က္စိကုိ ျပန္မွိတ္ျပီး အေမေခၚရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခဲ႔တာေတြကုိ အေမက အိမ္မွာ ျပန္ေျပာျပေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရွက္ျပဳံးေလးျပဳံးျပီး အေမ႔ေပါင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္ထားခဲ႔ဖူးတယ္.

“မင္းကုိ လက္ကေနသာ လႊတ္ထားလုိက္လုိ႔ကေတာ႔ အကုန္၀င္တုိက္ကုန္မွာပဲ” လုိ႔ အေမေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေကာက္ျပီး ထသြားလုိ႔ အေမကၽြန္ေတာ္႔ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ျပန္ေခ်ာ႔ခဲ႔ရတယ္ေနာ္.

သတိရပါေသးတယ္ အေမ…

….

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္ကေနျပီး အခန္းထဲကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနရင္းကေန လွမ္းျမင္ရတတ္တယ္.

အေမ႔လက္ထဲမွာ ေပြ႔ကိုင္ထားတဲ႔ ဆဲြျခင္း အစိမ္းေရာင္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္မယ္႔ ဟင္းေတြပါေနမယ္ဆုိတာ ေျပာေနစရာ မလုိေတာ႔ပါဘူး.

ေက်ာင္းတံခါးဖြင႔္လုိ႔ မိဘေတြကုိ အထဲ၀င္ခုိင္းလုိက္တာနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနတဲ႔ ေနရာကုိ ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေလးကုိ အသာပုတ္ခ်င္ပုတ္၊ ဆံပင္ေလးေတြကုိ အသာသပ္တင္ေပးလုိ႔ ေမးတတ္ပါေသးတယ္.

“စာေတြရလား ငါ႔သား” တဲ႔..

ျပီးေတာ႔ အေမယူလာတဲ႔ စတီးခ်ိဳင္႔ေလးကုိ ဖြင္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္.

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေက်ာင္းေအာက္ကုိေရာက္ရင္ အေမ႔ကုိ အျမဲပူဆာတတ္တာက မုန္႔လယ္ေဆာင္း ၀ယ္တုိက္ဖုိ႔ပါ.

တစ္ပတ္မွာ သုံးခါေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔လယ္ေဆာင္း ေသာက္ရပါတယ္. ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ႔ အေမက ျငင္းတတ္ပါတယ္. အေမျငင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေမ႔ကုိ မေက်နပ္ေပမယ္႔ ထပ္ေတာ႔ မပူဆာတတ္ပါဘူး. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း တစ္ျခားမုန္႔ေတြ စားရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔လုိ႔ေပါ႔. မုန္႔လယ္ေဆာင္း မေသာက္ရတဲ႔ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ျခားမုန္႔ေတြကုိ အခြင္႔အေရးယူျပီး ပုိစားတတ္တယ္ေလ…

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အေမရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတတ္တာပါ. အေဖက ရုံးမွာ. အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ ရွိၾကေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္က ေန႔တစ္၀က္ေက်ာင္းတက္ရတာဆုိေတာ႔ ေန႔လယ္ခင္းဆုိ ေက်ာင္းဆင္းျပီေလ.

အိမ္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္စာေတြ အရင္လုပ္ရပါတယ္. ညေနခင္းက်ရင္ ထြက္ေဆာ႔ခြင္႔ရဖုိ႔အတြက္ စာေတြ အရင္က်က္ထားရပါတယ္. အေမအတင္းမခုိင္းတတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကုိက ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္တဲ႔သူစာရင္းထဲ ၀င္ခ်င္ခဲ႔တာဆုိေတာ႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာက်က္ျဖစ္ပါတယ္. အေဖေပးမယ္႔ ဆုကုိ မက္ေမာလုိ႔ စာၾကိဳးစားျဖစ္ခဲ႔တာဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး.

ညေန ေလးနာရီေလာက္ဆုိရင္ အစ္ကုိနဲ႔အစ္မေတြကုိ ထြက္ၾကိဳဖုိ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းသြားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အေမအျမဲမွာတတ္တာက “ရန္မျဖစ္နဲ႔. ကားေတြ သတိထား…” ဆုိတာပါပဲ…

ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ႔ရုံးခန္းထဲကုိသြား. အေဖအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ စားပဲြနားသြားရပ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိျမင္ရင္ အေဖက သူ႔တပည္႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ လွမ္းေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္၀ယ္ခုိင္းတတ္ပါတယ္.

အေဖ႔ရုံးခန္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန္႔စားရင္း ဗိုက္၀သြားေတာ႔မွ အေဖ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ရုံးအျပင္ကုိထြက္လာတာ၊ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ လမ္းမေပၚကို တရွိန္ထုိးေျပးျပီး ခေရပင္ေအာက္မွာ ခေရပန္းေတြ သြားေကာက္တာ၊ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ႔ အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မေတြကုိ လက္ဆဲြျပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္လာတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ငယ္ဘ၀မွတ္တမ္းပုံရိပ္ေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္.

အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္တာန႔ဲ အစ္ကုိ႔လြယ္အိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြေရးဆင္းတတ္တာေၾကာင္႔ အစ္ကုိကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တစ္စုံတစ္ခု အျမဲ၀ယ္၀ယ္လာတတ္ပါတယ္.

အစ္ကုိ၀ယ္လာေပးခဲ႔တာေတြထဲက အမွတ္တရ အျဖစ္ဆုံးကေတာ႔ ဘီးလုံးေလးမွာ ၾကိဳးေလးကိုပတ္ဆဲြျပီး လႊတ္ခ်လုိက္ရင္ ေျမၾကီးေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေလးပါပဲ…

အဲဒီ႔အရုပ္ေလးနဲ႔ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက အစ္ကုိ႔ကုိ ေျပာပါေသးတယ္.

“အဲဒါမ်ိဳး မ်ားမ်ား၀ယ္ခဲ႔စမ္းပါ. နားျငီးသက္သာတယ္” တဲ႔..

……

၈၈ အေရးေတာ္ပုံ အျပီးမွာ အေဖက ဆႏၵျပပဲြထဲ ပါလုိ႔ဆုိျပီး နယ္စြန္နယ္ဖ်ားကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ခံရတယ္. အေျခအေနေတြ ျငိမ္မွ လုိက္လာဖုိ႔ အေမ႔ကုိမွာျပီး အေဖတစ္ေယာက္တည္း စစ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အရင္သြားေနခဲ႔တယ္.

ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္ထားခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ လြတ္လပ္ေရးရေနၾကတာေပါ႔.

အေဖ႔ရဲ႔ ေမြးရပ္ဇာတိ ရြာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအမိေတြ အတူေနခဲ႔ၾကတယ္.

ရြာသားကေန အရာရွိိၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကုိ အထင္ၾကီးေလးစားၾကတာေၾကာင္႔ ရြာထဲက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ မ်က္ႏွာသာေပးၾကတယ္. ထမင္းစားဖိတ္တဲ႔ အိမ္ေတြမွာ လွည္႔ပတ္ ထမင္းစားလုိက္၊ ရြာထဲမွာ လွည္႔ပတ္ ေျပးလႊားကစားလုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြာသားတစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ႔တယ္.

ညေနခင္းေတြဆုိရင္ မီးခြက္ေလးထြန္းျပီး အိမ္ေရွ႔ကြင္းျပင္ထဲမွာ ထမင္းစားၾက၊ ညဖက္ဆုိရင္ လူၾကီးေတြ စကားေျပာေနခ်ိန္ လူၾကီးေတြစားဖုိ႔ ထားတဲ႔ လက္ဖက္ကုိ ၀င္၀င္စားလုိက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးေဆာ႔လုိက္နဲ႔ လုပ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အမွတ္တရေန႔စဲြေလးေတြပါပဲ…

ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အလကားျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဆုိျပီး အေဖက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္၀တ္ခုိင္းျပီး စာအံေစခဲ႔တယ္.

ညေနခင္းဆုိရင္ အဖြားအိမ္ဖက္ကုိအျမဲသြားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ရြာကလူေတြက “ျမိဳ႔သားကုိရင္ေလးေတြ” ဆုိျပီး အျမဲေခၚတတ္စတတ္ၾကပါတယ္.

တစ္ခ်ိဳ႔ကဆုိ “သကၤန္းနဲ႔လုိက္တယ္. မထြက္ပါနဲ႔လား”လုိ႔ေတာင္ ေနာက္ၾကေသးတယ္.

အဖြားအိမ္ဖက္ကုိေရာက္လုိ႔ အဖြားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျမင္ရင္…

“ငါ႔ေျမးကုိရင္ေလးေတြ ၾကြလာတယ္ေဟ႔” လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ရင္ေခါင္းသံၾကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာတတ္ပါတယ္.

အေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဦးခ်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ႔.

ျပီးေတာ႔ အေမတုိက္တဲ႔ ဘာလီရည္၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြေသာက္ျပီး အေမေပးတဲ႔ သၾကားလုံးေလးေတြကုိ သင္းပုိင္ထဲ ထုိးထည္႔လုိ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဖက္ ျပန္လာခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္ေတြတုန္းကတည္းက အေမဟာ အေဖ၊ အေမဟာ အေမျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေနာ္…

…..

အေဖဆုံးခါနီး အသက္ငင္ေနခ်ိန္မွာ အေဖ႔နားထိုင္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြထိန္းရင္း စကားေျပာေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေလးစားေနခဲ႔မိတယ္.

တရားေခြတစ္ေခြကုိ ဖြင္႔ခုိင္းျပီး အေဖ႔တပည္႔ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေၾကးစည္ထုခုိင္းထားခဲ႔တဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ အေဖ႔နားရြက္နားမွာ အသာေလးကပ္ျပီး စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ႔တယ္.

“ေမာင္… ဘာမွ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ေနာ္. ကေလးေတြလည္း ရွင္ျပဳျပီးျပီ. ရြာမွာလည္း ေက်ာင္းေတြေဆာက္ အလႉဒါနေတြ လုပ္ခဲ႔ျပီးျပီ. သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္…”

ဆုိတဲ႔ စကားေတြကုိ ေျပာထြက္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ရင္ထဲ ဘယ္လုိရွိမလဲဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းမစာရဲခဲ႔ဘူး အေမ…

အိမ္ျပတင္းေပါက္နားကုိ တုိး၀င္ေနခဲ႔တဲ႔ မာလကာပင္ၾကီးဖက္ကို မ်က္နွာလဲႊေငးၾကည္႔ေနခဲ႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြသာ တေတြေတြ စီးဆင္းေနခဲ႔မိတယ္.

….

အေဖမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္အတြက္၊ ေက်ာင္းမျပီးေသးတဲ႔ အစ္မၾကီးအတြက္၊ အလုပ္သင္တန္းတက္ေနဆဲ အစ္မငယ္အတြက္ အေမ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူလုိက္မလဲေနာ္.

အဲဒီ႔တုန္းက ညဖက္ေတြမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း နဖူးေပၚလက္တင္လုိ႔ ဟုိေတြးဒီေတြး လုပ္ေနတာ၊ တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲ တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ လူးလွိမ္႔ေနတာေတြကို အေမ႔နားကပ္အိပ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.

စစ္ေတြျမိဳ႔ကုိ စြန္႔ခြာျပီး ရန္ကုန္ကုိ သေဘာၤၾကီးနဲ႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ေတာ႔ သေဘာၤေပၚမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ကလဲြျပီး ဘယ္မွ မသြားမလာ အိပ္ခန္းထဲပဲ အေမေအာင္းေနခဲ႔တယ္ေနာ္.

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သေဘာၤ ကက္ပတိန္အခန္းကေနစျပီး ဆရာ၀န္ေနတဲ႔အခန္း၊ သေဘာၤသားေတြ ေနတဲ႔အခန္း၊ ဘိြဳင္လာအုိးေတြ ထားတဲ႔အခန္းထိ အေပၚေအာက္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔တယ္. သေဘာၤသားေတြကလည္း အစ္မႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ပစားေပးၾကတယ္ေလ.

အေမ႔ကုိ အဲဒီ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ႔ အေမက စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆူပါတယ္.

“နင္႔အစ္မေတြကုိ ဟုိေကာင္ေတြက ခ်ိဳင္ေနတာ နင္က အလုိတူအလိုပါ လုပ္ေနတာလား” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္တုိရေကာင္းမွန္းသိခဲ႔ေတာ႔တယ္.

အစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္မွ မသြားခုိင္းေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခန္းနားက သေဘာၤလက္ရန္းေဘးမွာ မေယာင္မလည္ လာလာရပ္ေနတတ္တဲ႔ သေဘာၤသားေတြ၊ အရာရွိေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္းကန္းကန္းနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔တတ္လာခဲ႔တယ္. သူတုိ႔ေပးတဲ႔ မုန္႔ေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္မယူေတာ႔ဘဲ ျပန္ေပးပစ္ခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲေလ. ခင္တယ္ခင္တယ္ဆုိျပီး အေကာင္းမွတ္ေနခဲ႔တာ. ေက်ာခ်ခံရမွ ဓားျပမွန္း သိခဲ႔ရေတာ႔တယ္. အဲဒီ႔တုန္းကမွ သိလုိက္ရတယ္. “ငါ အမ်ားၾကီး သင္ယူေလ႔လာရဦးမယ္”လုိ႔…

အဲဒီ႔ေတာ႔မွ အေမ႔နား ကၽြန္ေတာ္ပုိေနျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. အေမမ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္သြားခဲ႔တယ္. အရမ္းလည္း ပိန္သြားခဲ႔တယ္ေနာ္…

….

ရန္ကုန္ကုိ သေဘာၤၾကီးဆုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းသိမ္ငယ္သြားခဲ႔တာပဲ အေမရယ္..

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးႏွစ္က ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ရွင္သန္ေနခဲ႔ဖူးတယ္. ဒါေပမယ္႔ အေဖရွိခဲ႔တယ္.

ခု အေဖဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ မရွိေတာ႔ဘူး.

အရင္ကဆုိ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ ပစၥည္းေတြဆုိတာ အေဖ႔ရဲေဘာ္ေတြ သယ္ေနၾက၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အသာေလး ေနာက္ကလုိက္ရုံ၊ လာၾကိဳမယ္႔ ကားက အသင္႔..

အခုေတာ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ မႏုိင္႔တႏုိင္သယ္ရတယ္. အပ်ိဳအရြယ္ အစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း သယ္ရတယ္. အေမလည္း သယ္ရတယ္. အထမ္းသမားႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း ငွားရတယ္.

ေမာတယ္ အေမ…

ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀အေမာေတြကုိ စတင္ခံစားတတ္ခဲ႔ျပီ…

“ငါ႔သား လာ.. ဟဲ႔ သမီး ဒီဖက္မွာ ထုိင္… အမာ.. ေသာ႔တဲြေတြ ေသခ်ာသိမ္းေနာ္… မင္းတုိ႔ေတြ ဗုိက္ဆာေနၾကျပီလား. ဘာစားမလဲ…”

အေဖ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ အၾကိမ္ေထာင္ေသာင္းမက ၾကားေယာင္ေနခဲ႔မိတယ္…

ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက အထြက္ ကားေပၚထုိင္ေတာ႔ ရဲတြတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ဖ၀ါးေတြကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ျပီး အံတစ္ခ်က္ၾကိတ္လုိ႔ အသံတိတ္ ၾကဳံး၀ါးခဲ႔မိတယ္.

“ငါ တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္.
ငါ႔မိသားစု တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္.
ငါ႔အေမ တစ္ေန႔ ခ်မ္းသာရမယ္…”

….

အေဖဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခုနစ္တန္းႏွစ္… အစ္ကုိက ဆယ္တန္း..

မတ္လမွာ ေျဖရမယ္႔ အစုိးရစစ္စာေမးပဲြအတြက္ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ ဘယ္လုိေျဖမယ္မသိ. အေမေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနခဲ႔မွာပဲေနာ္. အစ္မၾကီးကလည္း အစ္ကုိ႔ကုိ စာၾကိဳးစားသင္ေပးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ နည္းနည္းလပ္သြားခဲ႔တယ္ ဆုိရမလားပဲ.

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္တယ္ဆုိရုံေလးပဲ ေအာင္ခဲ႔ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေမနဲ႔ အတူေနျပီး အေမ႔ကုိ ေပ်ာ္ေအာင္ စတတ္ေနာက္တတ္တဲ႔ အက်င္႔တစ္ခု ရလာခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔ကတည္းက အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးျပီး “မင္းက ငရႊတ္ပဲ” လုိ႔ ေျပာတတ္လာခဲ႔တယ္ေနာ္.

ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္ အေမ… အေဖမရွိေတာ႔ေပမယ္႔ အေမ႔ကုိ တဒဂၤေလာက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ထားႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ပါပဲ..

အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ငူက အမ်ိဳးေတြဆီသြားေတာ႔ က.ပ.ရ ကားၾကီးရဲ႔ အလယ္ခုံမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ထုိင္ခဲ႔ရတယ္ေနာ္. ထုိင္ခုံကလည္း မရွိ၊ ခရီးထြက္ရမယ္႔ အခ်ိန္ကလည္း အဲဒီ႔ရက္ပဲ ရတာဆုိေတာ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလဆုိျပီး လုိက္ရေတာ႔တာပဲ..

လမ္းမွာ ကားစီးေတာ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္က ထုိင္တယ္. ထုိင္ခုံက ေနာက္မွီမပါဘူး. ထိုင္ရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေညာင္းလာေတာ႔ ေနာက္ကုိမွီျဖစ္တယ္. အေမက ေနာက္ကေန ဒူးေခါင္းနဲ႔ ခံထားေပးျပီး “မွီအိပ္ပါလား” လုိ႔ ေျပာတယ္. “ရပါတယ္ အေမရာ” ဆုိျပီး ေရွ႔ကုိ ျပန္တုိးထုိင္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္ မသိ. ႏိုးလာခဲ႔ေတာ႔ အေမရယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကုိယ္လုံးကုိ သူ႔ဒူးေခါင္း ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာေထာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ ထိန္းထားခဲ႔တယ္ဆုိတာကုိ ၀မ္းနည္းလြန္းစြာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႔လုိက္ရတယ္…

အေမဘယ္လုိထုိင္ေနခဲ႔ရမယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ဘူး အေမ… မေတြးရက္ေတာ႔လုိ႔ပါ…

….

ေနရာအႏွံ႔ က်င္လည္ ရွင္သန္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ အေျခတက် ေနထုိင္ႏုိင္မလဲဆုိတာ မသိႏုိင္ခဲ႔ဘူးေနာ္.

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အေဖမရွိလုိ႔ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္သြားရတယ္ ဆုိတာမ်ိဳး အထင္မခံရေအာင္ စာကုိ ဖိၾကဳိးစားခဲ႔တယ္. အေမ႔ဆီက ပိုက္ဆံ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မေတာင္းဘဲ၊ က်ဴရွင္ဆုိတာကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ယူျပီး အတန္းထဲမွာ အျမဲထိပ္ဆုံးအဆင္႔ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္.

ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ အေမ႔အတြက္ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူးထင္တဲ႔ ဘ၀မာန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ယူေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ခ်ိတ္ထမီနဲ႔ ဇာအက်ၤီအ၀ါနဲ႔ ပု၀ါလႊမ္းျခံဳထားတဲ႔ အေမ သိပ္ကုိ က်က္သေရ ရွိေနခဲ႔တယ္.

ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ႔ ဆရာဆရာမေတြကုိ “ဆရာ. ဒါကၽြန္ေတာ္႔အေမပါ. ဆရာမ. ဒါကၽြန္ေတာ္႔အေမေလ…” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာဆရာမေတြက အေမ႔ကုိ အေရးတယူႏႈတ္ဆက္ ေခၚေျပာၾကတယ္.

ဆုေပးပဲြ အခမ္းအနားမွာ ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ တတိယဆု ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကုိ ေၾကျငာေတာ႔ အေမ႔ရင္ထဲ ဘယ္လုိရွိမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည္႔ေနစရာ လုိဦးမွာလား…

အဲဒီ႔ေန႔က အိမ္ကုိျပန္လာေတာ႔ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ၀ယ္စားၾကတယ္.

“ကန္ေတာ္ရိပ္သာ” ကေပါ႔. မွတ္မိေနေသးတယ္. အေမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အစ္မငယ္ရယ္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္စားလုိက္၊ ဟင္းရည္ကို တရႉးရႉးေသာက္လုိက္နဲ႔ ကုိယ္႔နည္းကုိယ္႔ဟန္နဲ႔ ေအာင္ပဲြခံခဲ႔ၾကတယ္ေနာ္…

အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မၾကီးကေတာ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္. အတူတူမရွိေနႏိုင္ခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔သတင္းၾကားေတာ႔ အားလုံးထပ္တူထပ္မွ်ပဲ ၀မ္းသာၾကတယ္ဆုိတာ ေနာက္တစ္ေန႔ ဖုန္းလာတာေတြက သက္ေသျပေနခဲ႔တာပဲေလ…

ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ အေမ..

ကၽြန္ေတာ္ ပထမ မရခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္.

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အေမ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ယူေဆာင္ေပးလာႏုိင္ခဲ႔လုိ႔. က်ဆင္းသိမ္ငယ္သြားခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကုိ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏုိးၾကားလာေစႏုိင္ခဲ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္. ဂုဏ္လည္းယူတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ဆုရလာခဲ႔တဲ႔ အဘိဓာန္စာအုပ္ေလးကုိ အေဖငယ္ငယ္တုန္းက ဆုရလာခဲ႔တဲ႔ အဘိဓာန္စာအုပ္အနီေလးနဲ႔ အတူတူယွဥ္ထားလုိက္ျပီး အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြေတြးေနခဲ႔လဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သိခဲ႔ပါတယ္.

….

“ရခဲ႔လား ငါ႔သား”

အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အတက္ တံခါး၀ကေန လွမ္းေမးလုိက္တဲ႔ အေမ႔ မ်က္၀န္းေတြကုိ လႊဲေရွာင္ျပီး ဖိနပ္ကုိ အသာခၽြတ္ကာ ေခါင္းယမ္းျပလုိက္ခဲ႔ပါတယ္.

“မရခဲ႔ဘူး အေမ..”

“ဟင္….”

အဲဒီ႔ “ဟင္” ဆုိတဲ႔ အသံေအာက္မွာ ဆုံးရႈံးသြားတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ၊ သားငယ္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြသြားတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ… အမ်ားၾကီး ပါ၀င္ေနခဲ႔တယ္.

“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ… ဘာေတြ ေျပာမိလုိ႔လဲ.. ဘာလုိ႔ မေပးတာတဲ႔လဲ..” ဆုိျပီး တတြတ္တြတ္ ေမးျမန္းေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကုိ အသာထုိင္ခုိုင္းခဲ႔ျပီး ေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္ထဲက အစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိပါ ေခၚလုိ႔ ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးအေၾကာင္း အေသးစိတ္ ရွင္းျပရေတာ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေနာက္ပုိင္း တစ္လေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကုိ စကားနည္းသြားခဲ႔တယ္.

အစ္မငယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ရက္ေခၚေျပာတယ္.

“အရင္လုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါဟာ.. ဟုိေန႔က အေမတစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ ၾကိတ္ငုိေနတာ ငါေတြ႔တယ္. နင္ အဲလုိျဖစ္ေနေတာ႔ အေမဘယ္စိတ္ေကာင္းမွာလဲဟ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ႔ပါဘူး. မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အလုံက ေက်ာင္းသားရဲ႔ Guide လစာ ရခဲ႔တယ္. အေမ႔အတြက္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္တစ္ပဲြ ၀ယ္လာခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္စား စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ႔ အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ျပန္ထားေတာ႔မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး က်ဆင္းသြားခဲ႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျပန္လည္ ေမာင္းတင္ခဲ႔တယ္.

ေနာက္ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ထမင္းစားေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ အေမလာရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားအထူးအဆန္းေတြ ေျပာလာခဲ႔တယ္.

“မင္းဟာၾကီးက ျမင္႔လြန္းပါတယ္ကြာ. မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ သြားတဲ႔ ႏုိင္ငံပဲ သြားပါလား. သူတုိ႔ေတာင္ ဟုိမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပီးေတာ႔မယ္. မင္းက ဒီမွာ ထြက္ဖုိ႔ လုပ္တုန္း..”

ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကုိပဲ ဆက္ငုံ႔စားေနခဲ႔ပါတယ္.

“ျပီးေတာ႔ ဘယ္ကပုိက္ဆံရလာမွာတဲ႔လဲ.. စဥ္းစားပါကြာ” တဲ႔..

ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စ ခက္ရင္းကုိ အသာခ်လုိက္ျပီး အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္.

“သားမွာ တစ္လက်န္ေသးတယ္ အေမ. ထပ္ၾကိဳးစားၾကည္႔မယ္. ျပန္၀င္ၾကည္႔မယ္.”

ျပတ္သားတည္ျငိမ္လြန္းေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေတြကုိ အေမနားလည္သြားခဲ႔ပါတယ္.

ပန္းကန္ေတြေဆးေနရင္းကေန ေနာက္ကုိလွည္႔ၾကည္႔ျပီးေျပာတယ္.

“မိတၳီလာမွာ မင္႔အေဖအတြက္ ရထားတဲ႔ ေျမကြက္ရွိတယ္. အဲဒါကို ေရာင္းလုိက္ရင္ေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါး ကာမိမယ္ထင္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔စကားကုိ ရယ္ခ်င္သြားခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ မရယ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး. အေဖ႔ေျမကြက္ကုိ ေရာင္းလုိက္ရင္ ရလာမွာက အလြန္ဆုံး ၁၀ သိန္းေပါ႔. ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးေလာက္ပဲ ရွိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး. ခံစားခ်က္ေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. အေမ႔ေနာက္ေက်ာကုိ လွမ္းၾကည္႔ျပီး အေမ႔ကုိ သနားသြားခဲ႔တယ္…

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျပန္တင္းျပီး ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးအတြက္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ႔တယ္.

….

အဲဒီ႔ေန႔က မုိးေတြ အရမ္းကုိ ရြာေနခဲ႔တယ္.

အစ္ကုိက သူ႔တက္စီကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးျပီး မိန္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ႔ျပီး အစ္ကုိနဲ႔ အတူတူ ျပန္လာေတာ႔ ကားေပၚမွာ အစ္ကုိက ေမးပါတယ္.

“အဆင္ေျပလား” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပူပူေႏြးေႏြး စကားအေခ်အတင္ေျပာလာခဲ႔ရတဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ႔ပါတယ္.

“ရန္ျဖစ္ခဲ႔တယ္” လုိ႔ေလ..

အစ္ကုိက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔ျပီး ျပဳံးပါတယ္.

အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ႔ အစ္မက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေမးပါတယ္.

အက်ၤီလဲေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ေျဖခဲ႔ပါတယ္.

“ေကာင္ဆယ္လာက ေျပာတယ္. မင္း ေနာက္တစ္ေခါက္လာစရာ မလုိေတာ႔ဘူးတဲ႔”

“နင္ကလဲဟယ္… ဘာေတြသြားေျပာမွန္းမွမသိတာ..”

အစ္မငယ္တစ္ေယာက္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လုိ႔ အခန္းထဲ၀င္သြားခဲ႔တယ္.

စားပဲြေပၚတင္ထားတဲ႔ ပတ္စပုိ႔ အနီေရာင္စာအုပ္ေလးကုိ လွန္ေလွာၾကည္႔ေနတဲ႔ အစ္မငယ္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈျပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ စားစရာ ၀င္ေမႊေနခဲ႔တယ္.

“အားးးးးးးးးးးးးးးးးး” ဆုိျပီး စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လုိက္တဲ႔ အစ္မငယ္ရဲ႔ အသံကုိ ၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မီးဖုိေခ်ာင္ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ျပဳံးေနမိတယ္.

“နင္… နင္…. ဒါ ဘာၾကီးလဲ…. နင္… ေတာ္ေတာ္စတဲ႔ေကာင္… အေမ႔ကုိ ေျပာမယ္. ဟိုဖက္အိမ္မွာ အေမရွိတယ္… ”

လမ္းထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းဆဲြသံေတြ ညံသြားခဲ႔တယ္.

အေမတစ္ေယာက္ အစ္မၾကီးေနတဲ႔ အိမ္ဖက္ကေန ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲဆုိျပီး ထြက္ၾကည္႔တယ္.

“အေမ… အေမ႔သား ရခဲ႔ျပီ… ဒီမွာ ဒီမွာ…” ဆုိျပီး အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ အစ္မငယ္ရဲ႔ ေနာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

အေမ႔ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ အရမ္းကုိ ျပဳံးသြားခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္နဲ႔ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ၀ယ္စားျဖစ္တယ္. ညဖက္ ေရႊတိဂုံ ဘုရားသြားျဖစ္တယ္…

….

ေလဆိပ္ကေန မထြက္ခြာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ ခဏခဏ ဆုိသလုိပဲ အေမလာလာနမ္းေနခဲ႔တယ္ေနာ္..

“လိမ္လိမ္မာမာေန. ေဒါသကုိေလွ်ာ႔. လူတုိင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေန.. ဘုရားတရားလုပ္. စာၾကိဳးစား.”

ဒါေတြကုိပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ အေမက မွာေနခဲ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းကလည္း အေမပါးစပ္ဟလုိက္တာနဲ႔ ျငိမ္႔ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.

အိမ္သာထဲ ေျပး၀င္ျပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မွန္ထဲမွာ ၾကည္႔လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိေပးတယ္.

“ငါမငုိရဘူး”

ေလဆိပ္ထဲကုိ၀င္ဖုိ႔ ေၾကျငာသံ ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ေဂ႔ခ်္ကုိ ဆဲြသြားရင္း ၀င္ခါနီး ဆဲဆဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏရပ္လုိက္မိခဲ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေနာက္ကုိ ခ်ာခနဲလွည္႔လုိ႔ အေမ႔ဆီကုိေျပးျပီး အေမ႔ကုိယ္လုံးေသးေသးေလးကုိ တင္းၾကပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ဖက္ထားမိခဲ႔တယ္.

ေရွ႔တည္႔တည္႔က လူေတြ ၾကည္႔ေနၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္ မရွက္ေတာ႔ဘူး..

ကၽြန္ေတာ္႔ တပည္႔ေတြက သတိေပးတယ္. “ဆရာ မငုိနဲ႔ေလ… ”

ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ေတာ႔ဘူး..

အေမ႔ကုိ တကယ္ခဲြသြားရေတာ႔မယ္ ဆုိတဲ႔ အသိက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြကုိ ဟုိးအေ၀းၾကီးမွာ ထားပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

အစ္မၾကီး၊ အစ္မငယ္တုိ႔ မ်က္ႏွာေတြ ရဲေနၾကတယ္. အစ္ကုိက ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ထသြားတယ္. အစ္ကုိ႔မိန္းမ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာကုိ အားလုံးသိသြားခဲ႔ၾကတယ္.

မ်က္ရည္ေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လုိ႔ ေလဆိပ္ဖက္ကုိ ဦးတည္လုိက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြထဲမွာ စြန္႔စားျခင္း၊ ရဲရင္႔ျပတ္သားျခင္း၊ ယုံၾကည္ကုိးစားျခင္းေတြ ပါ၀င္ေနခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည္႔မၾကည္႔ခဲ႔ေတာ႔ဘူးဆုိတာကုိ အေမနားလည္ႏုိင္ခဲ႔မွာပါ…

…..



စာတုိက္က ရလာတဲ႔ စာကုိ ထုတ္ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.

အစ္မငယ္က ေရးထားခဲ႔တယ္ေလ..

“ေမာင္ေလးစီးတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး ေကာင္းကင္ထဲကုိ တက္သြားေတာ႔ အေမ ေနာက္ကုိ ယုိင္က်သြားမလုိ ျဖစ္သြားတယ္. ေနာက္ကေန ထိန္းေပးလုိက္ရလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔…” တဲ႔..

အဲဒီ႔စာရြက္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မ်က္ရည္ကြက္ေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္.

….

အင္း… အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုလုံး ပြင္႔ထြက္သြားမလားပဲ..

ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ ဂုဏ္ယူတယ္.

အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ မ်က္ရည္၀ဲတယ္.

အေမ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ အားမာန္တက္ၾကြတယ္.

အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာရရင္ အေမနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တယ္….

တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔ အေမရယ္…

ကၽြန္ေတာ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျပီးေျမာက္တဲ႔ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ႔….

အေမဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး.

အေမဟာ ကိစၥမ်ားစြာကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ ေျဖရွင္းႏုိင္စြမ္းလည္း မရွိခဲ႔ပါဘူး.

အေမဟာ ဘဲြ႔ထူးဂုဏ္ထူး ဌာနႏၱရေတြနဲ႔ နာမည္အရွည္ၾကီး ပိုင္ဆုိင္သူလည္း မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး.

ဒါေပမယ္႔ ဦးသုခ ေျပာသလုိပဲေပါ႔.

အေမဟာ အေမပါပဲ…

အေမ႔ရဲ႔ ဆႏၵေတြ ျပည္႔၀ေစႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ အေတာင္ပံေတြ အစြမ္းကုန္ ျဖန္႔က်က္ ပ်ံ၀ဲလုိက္ဦးမယ္ အေမ…

ဇူလုိင္ ေလးရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ႔ အေမ႔ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆုံး လက္ေဆာင္တစ္ခု ပုိ႔မယ္ စိတ္ကူးထားခဲ႔မိတယ္…

ဒီကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး သိသြားေအာင္ ေၾကျငာလုိက္ခ်င္ပါတယ္…

“ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ အေမ….”

စာတုိက္သုိ႔ေျခလွမ္းသုံးေထာင္...

လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကုိ ျဖန္႔ၾကည္႔လ်က္ ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည္႔ေနေသာ ေလးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ဦး။

“မင္းလက္မွာက အပြင္႔ေလးေတြ မပါေသးဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ မင္းက ေက်ာင္းမေနေသးဘူး. အဲဒါက စာေရးမွ အပြင္႔ေလးေတြ ျဖစ္လာတာ…”

စကားေျပာလွ်င္ ေလကုိ တစ္၀ၾကီး ရႉသြင္းျပီး အားရပါးရ ေျပာတတ္ေသာ သူ႔အစ္ကုိျဖစ္သူ၏ စကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လ်က္ ကေလးငယ္သည္ သူ၏ လက္ကုိ တစ္ဖန္ ျပန္ျဖန္႔ၾကည္႔ ေနမိျပန္သည္။

ဟုတ္ေတာ႔လည္းဟုတ္သား။ သူ႔လက္ဆစ္ေလးမ်ားတြင္ သူ႔အစ္ကုိ ေျပာသကဲ႔သုိ႔ အရစ္ကေလးမ်ားမွာ က်ဲမေနဘဲ စိေနေလသည္။ သူ႔အစ္ကုိ ေျပာသကဲ႔သုိ႔ ေျပာရလွ်င္ေတာ႔ အပြင္႔ေလးေတြ မပါေသးဟု ဆုိရေပလိမ္႔မည္။

တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ျခဳိက္စြာ ျပဳံးလ်က္ ကက္ဆက္ခလုတ္ကုိ ေခ်ာက္ခနဲျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။

ကက္ဆက္ေခြ အေဟာင္းေလးမ်ားကုိ ရွင္းထုတ္ေနရာမွ ဒီေခြေလးကုိ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ သူျပန္လည္ေတြ႔ရွိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

စားပဲြေပၚမွ ေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ယူလ်က္ လက္ထဲတြင္ လွည္႔ေနရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ စဥ္းစားေနခဲ႔မိသည္။

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းတြင္ အျပဳံးေကြးေလးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းသြားခဲ႔သည္။

ကက္ဆက္ေခြေလးေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းေရးျခစ္လ်က္ အံဆဲြကို ဖြင္႔ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားလုိက္ခဲ႔သည္။

“ငယ္ဘ၀”

……

စာရိုက္ေနေသာ သူ႔လက္မ်ားကုိ ေခတၱ အနားေပးလ်က္ ကုလားထိုိင္ကို မွီထုိင္ေနလုိက္သည္။
စိတ္ထဲတြင္လည္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ မခ်င္႔မရဲ ျဖစ္သြားမိခဲ႔သည္။

“အဲဒီ႔ေခြေလးကုိ ယူလာခဲ႔မိရင္ ေကာင္းသား. Mp3 ေျပာင္းထားလုိ႔ ရတယ္” ဟုလည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိခဲ႔သည္။

သူမရွိေတာ႔သည္႔ေနာက္ သူ သိမ္းထားခဲ႔သည္႔ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ား၊ ကက္ဆက္ေခြမ်ား၊ ကဗ်ာစာရြက္မ်ား၊ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားသည္ ေနရာတက်မွ ရွိပါေသး၏လားဟုလည္း စိတ္ထဲတြင္ ေတြးပူသြားမိသည္။

အင္း. ဒီတစ္ပတ္ အေမနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္ ေမးၾကည္႔ဦးမွ ဟု စိတ္ထဲတြင္ေတးထားလုိက္မိသည္။

ထုိကက္ဆက္ေခြေလးကို သူစေတြ႔ခါစက အေမ႔ကို ေမးမိသည္။

“အေမ. ဒီအသံေလးေတြက ဘယ္သူသြင္းထားတာလဲ”

အေမက ျပံဳးလ်က္ ၀မ္းနည္းသြားခဲ႔ေလသည္။

“အဲဒါ မင္းအေဖေပါ႔. မင္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာကုိ အမွတ္တရ သြင္းထားခဲ႔တာေလ…”

ကက္ဆက္ေခြေလးသည္ အေတာ္ပင္ ေဟာင္းေနခဲ႔ေလျပီ။

သုိ႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကူးထဲတြင္မူ သူ၏ ငယ္ဘ၀ပုံရိပ္မ်ားသည္ အျမဲသစ္လြင္လန္းဆန္းေနခဲ႔ေလသည္။

“ငါ မင္းကုိ သတိရတယ္ ေဟ႔ေကာင္….”

….

“ေခြးမ…”

“၀က္မ..”

“ေခြးမ..”

“၀က္မ…”

အိမ္ေရွ႔တြင္ ထုိင္လ်က္ အိမ္စာမ်ားလုပ္ေနေသာ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔လိုက္မိသည္။

အေျခအေနကေတာ႔ မေကာင္းလွ။ အစ္မၾကီးနဲ႔ အစ္မငယ္တုိ႔၏ တုိက္ပဲြက အရွိန္ယူေနေလျပီ။

ခဏေနလွ်င္ အေဖျပန္လာေတာ႔မည္။

အသံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လွ်က္ ကုိယ္႔အိမ္စာျမန္ျမန္ျပီးေအာင္သာ ဆက္လုပ္ေနမိေတာ႔သည္။ ၉ နာရီခဲြလွ်င္ တီဗီြမွ လာမည္႔ ႏုိင္ငံျခားကား သြားၾကည္႔ခ်င္ေသးသည္ကုိး.

“ဒုန္း…. ဒလုံး… ဒုန္း. ဒုန္း…”

ဟုိက္…

ခ်ကုန္ၾကျပီ.

အစ္မၾကီးနဲ႔ အစ္မငယ္တုိ႔ နပန္းလုံးေနၾကသည္ကုိ ၾကည္႔ရင္း အေမက အတင္း၀င္ဆဲြသည္။

သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။ စိတ္လည္းပူသည္။ စိတ္လည္းတုိသည္။

ေၾကာက္သည္က အေဖမၾကာခင္ ျပန္လာေတာ႔မည္။ အေဖဘယ္ေလာက္ အရုိက္ၾကမ္းတာ သူတို႔အသိဆုံး။

စိတ္ပူသည္က အေဖျပန္လာျပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္သည္ကိုေတြ႔လွ်င္ ရုိက္မည္၊ ဆူမည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ဘယ္သူမွ အျပင္မသြားရန္ အမိန္႔ထုတ္ေကာင္းထုတ္ႏုိင္သည္။ ထုိကဲ႔သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သူတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားကား သြားၾကည္႔ရေတာ႔မည္ မဟုတ္။

စိတ္တုိသည္က ဒီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တည္႔ကုိမတည္႔ႏုိင္။ အျမဲလုိလုိ ရန္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ရန္ျဖစ္သည္က ေတာ္ေတာ္၊ သူတုိ႔ေၾကာင္႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္ပုိ စာလုပ္ေနရသည္က ခပ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အေဖက စိတ္တုိလွ်င္ စာပဲ ဖိက်က္ခုိင္းတတ္သည္ကို သူတုိ႔ အသိဆုံး။

“ေဒါက္.. ေဒါက္.. ေဒါက္”

တကယ္ေတာ႔ တံခါးေခါက္သံသည္ ပုံမွန္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အားလုံးကို ျငိမ္က်သြားေစေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လြန္းေနခဲ႔သည္။

ဖုိ႔ရုိးဖားယားျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ အေမက ျပန္စည္းသည္။ ထမီကုိ ျပင္၀တ္သည္။

အစ္မႏွစ္ေယာက္ မ်က္နွာမ်ားကုိ စူပုပ္လ်က္ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္သြားသည္။

သူတုိ႔ ညီအစ္္ကုိႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ စာအုပ္ၾကားထဲ ၀င္ေတာ႔မတတ္ ေခါင္းငုံ႔ေနၾကသည္။

တံခါးဖြင္႔သံ၊ အေမႏွင္႔ စကားေျပာေနသံမ်ားကုိ ၾကားေနရသည္။ တံခါးဖက္သုိ႔ လွည္႔မၾကည္႔မိေအာင္ စိတ္ကုိတင္းထားရသည္။

အေဖေျခသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနင္းလ်က္ သူတုိ႔ ေရွ႔မွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။

သူ႔လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားေသာ ခဲတံသည္ ေခၽြးေစးတုိ႔ျဖင္႔ စုိစြတ္ေနခဲ႔ေလသည္။

အစ္မၾကီးနွင္႔အစ္မငယ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔ခန္းသုိ႔ ဒရြတ္တုိက္ ပါလာၾကသည္။

အခန္းေထာင္႔တြင္ ထားေသာ ၾကက္ေမႊးသည္ တရႊန္းရႊန္းျဖင္႔ ေလထဲတြင္ ေ၀႔၀ဲေနခဲ႔သည္။

မသိပါ။

ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ဘာဆုိဘာမွ မသိေတာ႔ပါ။

စာအုပ္မ်ားကုိ ပိတ္လ်က္ ဘုရားခန္းထဲသုိ႔ ေျပး၀င္ၾကသည္။

“ဩကာသ… ဩကာသ… ဩကာသ…” ဘုရားရွိခုိးသံသည္ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသံမ်ားႏွင္႔ အျပိဳင္ ထြက္ေပၚေနခဲ႔ေလသည္။

ကုတင္ေပၚတြင္ ေစာင္မ်ားကုိ ေခါင္းျမီးျခဳံလ်က္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွခဲ႔သည္။

ထုိညက ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲသည္ သူတုိ႔ အိပ္မက္ထဲတြင္သာ ဇာတ္သိမ္းခဲ႔ေလသည္…

…..

သူႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိက တက္ရသည္႔ ေက်ာင္းခ်င္းမတူ။ သူက မနက္ပုိင္း ေက်ာင္းတက္ရျခင္း ျဖစ္ျပီး ေန႔လယ္ဆုိလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလျပီ။ သူ႔အစ္ကုိက စိန္႔ေပါလ္ (အ.ထ.က (၆) ဗုိလ္တေထာင္) ေက်ာင္းတြင္ တက္သည္။ သူ႔အစ္မမ်ားက ပန္းဘဲတန္း စိန္႔ေမရီေက်ာင္းတြင္ တက္သည္။ သူႏွင္႔ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္မ်ားမွာလည္း ညေနေလးနာရီေက်ာ္မွ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္တတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ညေနအိမ္ျပန္လွ်င္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေဆာ႔ခ်င္ရာ ေဆာ႔ေနတတ္သည္။

ကက္ဆက္ေခြမ်ားကုိ စီလ်က္ အိမ္ေဆာက္ခ်င္ေဆာက္၊ ငါးထပ္တုိက္ေပၚမွေနလ်က္ မီးပြိဳင္႔တြင္လႊတ္ေသာ ကားမ်ားကုိ ၾကည္႔ခ်င္ၾကည္႔၊ စာအုပ္အငွားဆုိင္မွ ငွားလာေသာ ရုပ္ျပစာေစာင္မ်ားကုိ ဖတ္ခ်င္ဖတ္ျဖင္႔ အိမ္တြင္းေအာင္းေနတတ္သည္။

ညေန ေလးနာရီထုိးခါနီးလွ်င္ ေလွ်ာတုိင္မွ ဆင္းလ်က္ အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ သူေရာက္ေနတတ္သည္။ အေနာ္ရထာလမ္းႏွင္႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းတုိ႔ ဆုံရာ မီးပြိဳင္႔နားရွိ ေရခဲေရ ေရာင္းေသာဆုိင္ေလးမ်ားနားတြင္ သူ ေရာက္ေနတတ္သည္။ သံတမန္ကုန္တုိက္ေရွ႔ရွိ ခေရပင္ၾကီးေအာက္နားတြင္ ခေရပန္းေလးမ်ားကုိ ေကာက္လ်က္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးထဲသုိ႔ ထည္႔ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားကုိ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးတြင္ သီလ်က္ အေမ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔ကာ ဘုရားကပ္ဖုိ႔ ေျပာလွ်င္ အေမက ဆုအရွည္ၾကီးေပးတတ္သည္။ ဒါကို မက္ေမာသည္ကလည္း ပါသည္။ အေမ႔ထံမွ အနမ္းတစ္ခ်က္ရဖုိ႔ သူေမွ်ာ္လင္႔သည္ကလည္း ပါသည္ေလ။ ခေရပန္းမ်ားမ်ားရလွ်င္ေတာ႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ စိတ္လုိလက္ရ ခေရပန္းကုံးေလးမ်ား သူသီေပးေနတတ္သည္။

အစ္ကုိက ေက်ာင္းနီးသူျဖစ္၍ အရင္ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ခေရပင္ေအာက္နားတြင္ ထုိင္ေနတတ္ေသာသူ႔ကုိ ေတြ႔လွ်င္ သူ႔အစ္ကုိ မ်က္ႏွာၾကီးက ျပဳံးျဖီးျဖီး ျဖစ္သြားတတ္သည္။

အျမဲလုိလုိ မဟုတ္ေပမယ္႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔အစ္ကုိသည္ သူ႔အတြက္ အရုပ္တစ္ရုပ္ေလာက္ေတာ႔ အျမဲ၀ယ္လာတတ္သည္။ အရုပ္မဟုတ္လွ်င္လည္း စားစရာမုန္႔ေလးတစ္ခုခုေလာက္ေတာ႔ သူ၀ယ္လာတတ္သည္။

သူ႔အစ္ကုိ ျပန္လာလွ်င္ လြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြတတ္သည္႔ သူ႔အက်င္႔ကုိ သိ၍လားမသိ။ သူ႔အစ္ကုိ ျပန္လာတုိင္း တစ္ခုခုေတာ႔ ပါလာတတ္သည္။ အေဖ႔ဆီမွ ရသည္႔ မုန႔္ဖုိးတစ္မတ္ႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ မုန္႔၀ယ္စားသည္ သူမသိခဲ႔။ သူသိေနခဲ႔သည္ကေတာ႔ သူ႔တြင္ သူ႔အစ္ကုိ၀ယ္လာေပးေသာ ေကာ္ရုပ္ကားေလးမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္ေလးမ်ား၊ စစ္သားရုပ္ေလးမ်ား၊ ေဂၚလီလုံးမ်ား၊ ဂ်င္မ်ား ရွိေနသည္ကုိသာ သူသိေနခဲ႔သည္။ ဒါတင္မကေသး. သူ႔အစ္ကုိသည္ သူ႔ကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေကၽြးလုိက္ေသာ မုန္႔မ်ားရွိခဲ႔လွ်င္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပုိးလ်က္ အိမ္သုိ႔ ျပန္ယူလာတတ္ျပီး သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးတတ္သည္မွာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။

….

“ခြပ္…”

မ်က္စိထဲ ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

သူ႔ေရွ႔တြင္မေတာ႔ ႏွစ္ျခမ္းကဲြေနေသာ အျဖဴေရာင္ေဂၚလီလုံးေလးတစ္လုံး။

သူ႔ေဘးတြင္ေတာ႔ အားပါးတရျပဳံးေနေသာ ေဂၚၾကီးဆုိသည္႔ေကာင္…

သူတုိ႔ငယ္စဥ္က ေဂၚလီရုိက္တမ္းကစားလွ်င္ ရႈံးသြားသူ၏ ေဂၚလီကုိ ေျမတြင္းထဲ ထည္႔လ်က္ အားလုံးက အေပၚမွေန၍ သူတုိ႔၏ ေဂၚလီလုံးမ်ားျဖင္႔ ရုိက္ခဲြတမ္း ေဆာ႔ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ခံရသူ၏ ေဂၚလီကဲြတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မေတာ႔ ရိုက္ခဲြသူ၏ ေဂၚလီပါ ကဲြသြားတတ္သည္။

ဒီေန႔သူရႈံးသည္။ သူ႔ေဂၚလီေလးကုိ တြင္းထဲသုိ႔ ထည္႔ေပးလ်က္ ေနာက္တြင္ အသာရပ္ကာ ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။

ပထမတစ္ေယာက္ ၀င္ခဲြသည္။ သူ႔ေဂၚလီဘာမွမျဖစ္ခဲ႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္ ၀င္ခဲြသည္။ ဘာမွမျဖစ္ေသး။

သူ႔အစ္ကုိအလွည္႔က်သည္။ အသာေလး ပစ္ေပါက္ရုံေလာက္သာ ပစ္ေပါက္သြားသည္။

ေဂၚၾကီး…

ဒီေကာင္က ကရင္စပ္သည္။ အားလည္းအလြန္သန္သည္။ ေဂၚလီရိုက္လွ်င္ အလြန္လက္တည္႔သည္။ သူႏွင္႔ယွဥ္ရုိက္ႏုိင္သူ ခပ္ရွားရွားပင္ ျဖစ္သည္။ ပုိဆုိးသည္က သူကိုင္သည္႔ ေဂၚလီသည္ ပုံမွန္အရြယ္ထက္ ၾကီးေနတတ္ျပီး အလြန္လည္း မာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔ကို အားလုံးက နာမည္ေပးထားတတ္ၾကသည္။

“သံေဂၚလီ” ဟူ၍…

ယခု သူ႔အလွည္႔က်သည္။

သူကရိုက္ခဲြလွ်င္ ပုံမွန္လူႏွင္႔မတူ. ဘယ္ဖက္လက္မနွင္႔ လက္ခလယ္ၾကားတြင္ ေဂၚလီကုိထည္႔လ်က္ ညာဖက္ လက္ခလယ္ကို ေဂၚလီေနာက္သုိ႔ ထုိးထည္႔ကာ အားရပါးရ ပစ္ခဲြျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

သူခဲြခဲ႔သည္႔ ေဂၚလီေပါင္းမနည္းေတာ႔ေပ။

ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း သူစိတ္ပူေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ထင္သည္႔အတုိင္းပင္…

သူ႔ေဂၚလီကဲြခဲ႔ပါသည္။

သူ႔အစ္ကိုလည္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားခဲ႔သည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။ ကစားေဖာ္မ်ားကေတာ႔ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးေနခဲ႔ၾကေလသည္။ သူ ၀င္ခဲြ၍ တစ္ျခားသူမ်ား ေဂၚလီကဲြခဲ႔တုန္းကလည္း သူသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ႔သူ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အလွည္႔တြင္မူ သူသည္ ေၾကကဲြႏႈတ္ဆိတ္ေနခ႔ဲေလသည္။

ေဂၚလီကဲြေလးႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ထဲတြင္ ကုိင္လ်က္ ပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ထုိင္ကာ ေဂၚလီဆက္ရုိက္ေနသူမ်ားကုိ ၾကည္႔ေနခဲ႔သည္။

ခဏအၾကာတြင္ေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိ ေဂၚလီရိုက္ေနရာမွ သူ႔ဖက္သု႔ိ ထြက္လာခဲ႔သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

“ေရာ႔. မင္းဆက္ရုိက္ခ်င္ရုိက္ေတာ႔. ငါ အေပၚတက္ေတာ႔မယ္.”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည္႔သြားေသာ ေဂၚလီလုံးေလးကုိ ဖမ္းဆုပ္ကာ လက္သီးတစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းဆုပ္မိခဲ႔သည္။

ထုိေန႔က သူ ေဂၚလီဆက္ရုိက္ခဲ႔သည္။

ေဂၚၾကီး၏ ေဂၚလီ မကဲြခဲ႔ေသာ္လည္း သူသည္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ျပန္လည္ ရုိက္ခဲြခဲ႔ေလသည္။

ထုိေန႔က သူ႔အစ္ကုိေပးခဲ႔ေသာ ေဂၚလီထပ္ကဲြခဲ႔ပါသည္။

အိမ္ေပၚထပ္သုိ႔ သူတက္လာေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိက သူ႔ကုိ တစ္ခြန္းေျပာသည္။

“မုန္႔ဖုိးရရင္ မနက္ျဖန္ညေန ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းမွာ ေဂၚလီသြား၀ယ္မယ္…”

….

“တရားစခန္း၀င္ပါ အေမရာ…”

သူေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာဆုိေသာ္လည္း အေမက နားမ၀င္။ အစ္မလုပ္သူက မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင္႔ လွမ္းၾကည္႔ေနသည္။

“ေအး. အစက ၀င္မလုိ႔ပဲ. ခုေတာ႔ နင္႔ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ မ၀င္ေတာ႔တာ.. သိျပီလား”

အေမ႔ထံမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ခက္ထန္သည္႔ စကားလုံးမ်ားသည္ သူ႔ႏွလုံးသားတြင္းသုိ႔ သံရည္ပူမ်ားပမာ ျဖတ္စီးဆင္းသြားၾကသည္။

“ကၽြန္ေတာ္. ဘာမွမလုပ္ပါဘူး. စိတ္ခ်ပါ. အျပင္ထြက္လည္ရုံပါပဲ.”

“ဘယ္သူသိမွာလဲ. ငါတုိ႔က အျပင္သြားမွာ. နင္႔အစ္ကုိက ကားေမာင္းေနမွာ. နင္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ႔မွာ. နင႔္ရည္းစားနဲ႔ နင္နဲ႔ ဒီအိမ္ေပၚမွာ ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔…”

“ဟာဗ်ာ.. ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ… ဘာမွမဆုိင္တာေတြ ဆဲြထည္႔မေနနဲ႔!”

ဘာမွ ဆက္လက္ေျဖရွင္းမေနခ်င္ေတာ႔ပါ.

အိမ္ေရွ႔၀ရန္တာသုိ႔ ထြက္လ်က္ ၀ရန္တာလက္ရန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ အသားတုိ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနမိသလုိ ခံစားရသည္။ ရင္အစုံသည္ လႈိင္းထန္ေနခဲ႔သည္။

“လူငယ္ပဲဗ်ာ. လည္ခ်င္တာလည္စမ္းပါေစ. သူလည္းသြားေတာ႔မွာပဲ ဥစၥာ. ေနာက္ႏွစ္. ဒီေကာင္လည္ခ်င္တာေတာင္ လည္လုိ႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး..”

သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ဖက္မွ ၀င္ေျပာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္မိသည္။ တကယ္ေတာ႔ သူသည္ အေမ႔ကို တရားစခန္း ေအးေအးေဆးေဆး ၀င္ေစခ်င္ခဲ႔သူသာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူ႔ကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ အစ္မလုပ္သူကလည္း အေမ႔ဖက္မွေန၍ သူ႔ကို ဖိေျပာသည္။

သူရင္ကဲြရပါသည္။

“နင္က ဘာသိလုိ႔လဲ. ဒီေကာင္က ကုတ္ကျမင္း. တစ္ခုခုျဖစ္မသြားဘူးလုိ႔ နင္အာမခံႏုိင္လုိ႔လား..”

ဒီစကားလုံးမ်ားက သူ႔ကို ၀ရန္တာေပၚမွ ခုန္ခ်သြားခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေစခဲ႔သည္။

“ေနဗ်ာ. အေမ႔ဖာသာ စခန္း၀င္ခ်င္၀င္ မ၀င္ခ်င္ေနေတာ႔. သူ႔ဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနစမ္းပါေစ. ဘာမွလုိက္ျပီး ၀င္ပါမေနနဲ႔. ဒီေကာင္လည္း ငယ္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး.”

အစ္ကိုက လူေျဖာင္႔စိတ္တုိသမား. စကားကုိ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနတတ္. သူေျပာခ်င္ရာကုိ ေျပာမရလွ်င္ ေရွာင္ဖယ္ထြက္သြားတတ္သည္႔ ခပ္ေအးေအးသမားျဖစ္သည္။

“ေဟ႔ေကာင္. လာ. ဘာမဟုတ္တာေတြနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမေနနဲ႔. မင္းကို ငါလုိက္ပုိ႔မယ္.”

ပုခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္ခံလုိက္ရမွ သူလည္း သတိျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေနသကဲ႔သုိ႔ ခံစားရသည္။

အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ ေရာက္ျပီး ကားထဲ၀င္ထုိင္ေတာ႔မွ ေျပာျဖစ္သည္။

“Thank you ကြာ. ကားဂိတ္ပဲ လုိက္ပုိ႔ေတာ႔. ငါ႔ဖာသာ ဆက္စီးသြားလုိက္မယ္.”

“ရပါတယ္ကြာ. ငါလည္းအဲဒီ႔ဖက္သြားရမွာပဲ. လူက အဲဒီ႔ဖက္မွာ ပုိရွာလုိ႔ရႏုိ္င္တယ္ကြ”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ တက္စီဆုိင္းဘုတ္ေလးကုိ ကားေခါင္မုိးေပၚတင္လ်က္ ကားစက္ကုိ ႏႈိးေနေသာ သူ႔အစ္ကုိကို က်ိတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိခဲ႔သည္။

သၾကၤန္တြင္းတြင္ ကားခက ေခါင္ခုိက္ေနသည္မဟုတ္လား. သူ႔တြင္ သၾကၤန္လည္ရန္ စုထားေသာ ပုိက္ဆံက တစ္ေထာင္ခန္႔မွ်သာ ရွိသည္။ ကားခရာေက်ာ္ေပးလုိက္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ဘာမွ က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ႔. သူမမွာလည္း ပိုက္ဆံ သိပ္မရွိသည္ကုိ သူအသိဆုံး. ပုိဆုိးသည္က သူမထံမွ ပုိက္ဆံဘယ္ေတာ႔မွ သူယူမသုံးတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပုိက္ဆံမရွိလွ်င္ ဒီတုိင္းထုိင္ေနမည္။ သၾကၤန္လည္ဖုိ႔ စဥ္းစားမည္ပင္မဟုတ္.

ယခုလည္း သၾကၤန္လည္မည္ဆုိသည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း မ႑ပ္တစ္၀ိုက္၊ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ တစ္၀ိုက္၊ ျမိဳ႔ထဲတစ္၀ုိက္ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည္႔ရန္သာ ရည္ရြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သၾကၤန္လည္သည္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ လွည္႔ပတ္လုိက္ႏုိင္ေအာင္လည္း သူ႔တြင္ ပုိက္ဆံမရွိခဲ႔။ Study Guide လုပ္ျပီး စုေဆာင္းထားေသာ ပုိက္ဆံမ်ားကလည္း စာေမးပဲြေျဖရန္ မၾကာေသးခင္ကမွ အလုုံးလုိက္အရင္းလုိက္ သုံးလုိက္ရသည္။

ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိခဲ႔ပါ။ သၾကၤန္ေလွ်ာက္လည္ရုံသာ ရည္ရြယ္ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူအထင္လဲြခံရသည္။

ခံျပင္းသည္။ ေဒါသထြက္သည္။ ၀မ္းနည္းသည္။ ခံစားရသည္။

ကားမွန္ေပၚတြင္ ေရမ်ားစုိစြတ္ေနၾကသည္။

သူ႔ရင္ဘတ္ထဲတြင္လည္း ၀မ္းနည္းခံျပင္းစိတ္မ်ား ေနရာယူထားၾကသည္။

လွည္းတန္းမီးပြိဳင္႔တြင္ ကားရပ္လုိက္ေတာ႔မွ သတိျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။

“ရျပီကြာ. ငါဒီကပဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လုိက္ေတာ႔မယ္.”

သူ႔အစ္ကိုက ဘာမွျပန္မေျပာပါ. သူ႔ကို ေဘးတုိက္ေစာင္းၾကည္႔လ်က္ တစ္စုံတစ္ခုကို လွမ္းေပးသည္။

“ေရာ႔. သတိထားလည္းသြားဦး. ရန္ေတြဘာေတြ ျဖစ္မေနနဲ႔ ၾကားလား..”

သူ႔အစ္ကုိလွမ္းေပးလုိက္ေသာ အရာကို ယူလုိက္ေတာ႔ သူအရမ္းငိုခ်င္သြားခဲ႔သည္။

အံကုိ တစ္ခ်က္ၾကိတ္လ်က္ မ်က္ေတာင္ျမန္ျမန္ခတ္ကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပလုိက္ခဲ႔သည္။

“ဟုိအစ္ကုိၾကီး မရႊဲေသးဘူး. ပက္ေဟ႔… ပက္ေဟ႔…”

ကေလးငယ္သုံးေယာက္ ေရခြက္ေလးမ်ားကုိင္လ်က္ သူ႔ဖက္သုိ႔ေျပးလာခဲ႔သည္ကုိ ျပဳံးလ်က္ ၾကည္႔ေနမိခဲ႔သည္။

“ဗြမ္း…”

ေရစုိသြားေသာ အက်ၤီကုိ အသာခါလ်က္ လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ကူးလုိက္ခဲ႔သည္။

လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ႔မွ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေသာ အရာကို ျဖန္႔ၾကည္႔မိသည္။

တစ္ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴသုံးရြက္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တင္က်န္ေနေသာ ေရစက္မ်ားကုိ ေက်ာ္လ်က္ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားကုိ လုယူသြားခဲ႔ေလသည္….

….

ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားျပေနသကဲ႔သုိ႔ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ ထြက္ေပၚလာေနခဲ႔သည္။

အရာရာကုိ မွတ္တမ္းတင္ရန္ သူမၾကိဳးစားေတာ႔….

အခ်ိဳ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလုိက္ရလွ်င္္ ေပါ႔သြားတတ္သည္။ ရင္ထဲတြင္ သိမ္းထားကာ တေျမ႔ေျမ႔ျဖင္႔ ျပန္လည္ ခံစားေနရသည္က ပုိေကာင္းသည္ဟု သူယူဆသည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ သူႏွင္႔ သူ႔အစ္ကုိၾကားတြင္ ခုိင္မာေသာ ညီအစ္ကို သံေယာဇဥ္ရွိသည္။

သူ႔အခန္းတြင္းတြင္မေတာ႔ သူ႔အစ္ကုိ သိပ္ၾကိဳက္သည္႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သည္ စည္းခ်က္မွန္စြာ ထြက္ေပၚေနခဲ႔ေလသည္....

အမွတ္တရ ပုိ႔ေပးရန္ရည္ရြယ္ထားေသာ ေမြးေန႔ကတ္ျပားေလးေပၚတြင္ စာတစ္ခ်ိဳ႔ေရးျခစ္လုိက္ခဲ႔သည္။

မနက္ျဖန္ စာတုိက္သြားရန္ရွိသည္...

ျမန္မာဟာသ စီးရီးတဲြမ်ား...

ခ်စ္သႏၷိ႒ာန္

ခ်စ္သူငယ္ ဘယ္၀ယ္ေရာက္
ကြယ္ေပ်ာက္ေလေတာ႔ စုိးလွသည္။ ။

ညစဥ္မွာ ေတြ႔စျမဲေပမုိ႔
ေရွာင္လဲႊကာ ခ်စ္သူပုန္းေလေတာ႔
ခ်ဳံးက်လုိ႔ စိတ္မတည္။ ။

ရင္ခြင္မွာ မေသြအစဥ္ထားလုိငဲ႔
သူမျမင္သာ ေရႊဘ၀င္မဲ႔သည္ေၾကာင္႔
စူေဆာင္႔လုိ႔ ေရွာင္ေျပးျပီ
ေပြလီတဲ႔ စိတ္ထဲ။ ။

မိန္ရာသီ ေနျခည္မလင္းခင္ပ
ခ်ိန္ခါမွီ ေလျပည္သင္းေစဖုိ႔
မာန္တင္းခါ မႈိင္ေတြေစာင္႔
ေတာင္႔ေတာင္႔ထုိင္ဆဲ။ ။


ေလးခ်ိဳး .......... ေရခဲငွက္

ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ Site ေလးေတြကုိ ဒီလုိေစာင္႔ဖတ္မယ္...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ.

ဒီတစ္ခါမွ်ေ၀ခ်င္တာကေတာ႔ ကုိယ္႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း (သုိ႔မဟုတ္) ကုိယ္အျမဲဖတ္ေလ႔ရွိတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ၊ ၀က္ဘ္ဆုိက္ေလးေတြမွာ ဘာပုိ႔စ္အသစ္ေတြတက္ျပီလဲ၊ ဘယ္တုန္းကတင္လုိက္ျပီလဲ ဆုိတာကုိ ေစာင္႔ၾကည္႔လုိ႔ရတဲ႔ Widget ေလးတစ္ခု အေၾကာင္းပါ.

ဘာလဲဆုိတာ အရင္ဆုံးသိခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ရဲ႔ ဆီေဘာက္စ္ေအာက္နားေလးမွာ တင္ထားတဲ႔ “Latest News/Posts” ဆုိတာေလးကုိ ၾကည္႔လုိက္ပါခင္ဗ်ာ….

Hack လုပ္ထားတာ မဟုတ္သလုိ သုံးရတာ ခဲယဥ္းျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။ အရမ္းကုိ လြယ္ကူရုိးရွင္းပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီ widget ေလးကုိ Blogger ကုိယ္တုိင္က လုပ္ေပးထားတာမုိ႔ပါ. ယူသုံးရုံပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ မသိေသးသူေတြ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္တာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က လူသိမ်ားေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ယူေစခ်င္ပါတယ္.

ကဲ. ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆုိေတာ႔ ဒီလုိ္လုပ္ပါခင္ဗ်ာ.

Layout>Add a page element ကုိသြားလုိက္ပါ. ဒီလုိေလး ေပၚလာပါလိမ္႔မယ္.



Blog List ဆုိတာေလးကုိ ေရြးလုိက္ပါ. ဒါမ်ိဳးေလး ထပ္ေပၚလာပါလိမ္႔မယ္.



လက္ကေလးနဲ႔ ေထာက္ျပထားတဲ႔ "Add a blog to your list" ဆုိတာေလးကုိ ေရြးလုိက္ပါ.



ေပၚလာတဲ႔ ကြက္လပ္ကေလးထဲမွာ ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ (သုိ႔) ၀က္ဘ္ဆုိက္ရဲ႔ URL လင္႔ခ္ေလးကုိ ထည္႔ေပးလုိက္ရုံပါပဲ.

ဒါဆုိရင္ ျပီးပါျပီ. ဟုတ္ကဲ႔. အဲသေလာက္ကုိ လြယ္ပါတယ္.

ေနာက္တစ္ခုသတိထားရမွာကေတာ႔ ကုိယ္က ထည္႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လင္႔ခ္ေတြ အမ်ားၾကီးထည္႔ေနမိရင္ ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးမွာ ရႈပ္ရွက္ခတ္ကုန္ေတာ႔မွာေပါ႔. အဲဒီ႔ေတာ႔ ခုနက Widget ေလးမွာပဲ Show ဆုိတဲ႔ Drop Down Menu Box ေလးကို ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ပါ. Default ေပးထားတာက All Blogs ပါ. က်န္တဲ႔ ေရြးခ်ယ္စရာ options ေတြကေတာ႔ 5 blogs, 10 blogs, 25 blogs ေတြပါ. မိမိႏွစ္သက္သလုိ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ပါတယ္. 5 blogs ကေတာ႔ လုံေလာက္ပါတယ္. က်န္တာေတြကုိ Show all ေခါက္လုိက္ရင္ ေပၚလာမွာမုိ႔ စိတ္ပူစရာမလုိပါဘူး.



Sort မွာေတာ႔ Alphabetically (အကၡရာအလုိက္) စဥ္မလား၊ Most Recently Updated (ေနာက္ဆုံးတင္တဲ႔ပုိ႔စ္အလုိက္) စဥ္မလားလုိ႔ ေမးထားပါေသးတယ္. Most Recently Updated က ပုိေကာင္းပါတယ္. ဒါမွ ေနာက္ဆုံးတင္လုိက္တဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ အလ်င္မီေအာင္ လုိက္ဖတ္လုိ႔ရမွာေလ.

ကဲဗ်ာ. ဒီေတာ႔ က်န္တာေတြကုိ ဥာဏ္ရွိသလုိ သုံးလုိ႔ရပါတယ္. တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္ေနာ္. လင္႔ခ္ေပးတုိင္း ေကာက္ထည္႔လုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး. သက္ဆုိင္ရာ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ၊ ၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြမွာ RSS ရွိဖုိ႔လိုပါတယ္. ျမန္မာဘေလာ႔ဂ္ေတြကေတာ႔ လင္႔ခ္ေလး ေကာက္ထည္႔လုိက္ရုံနဲ႔ ရပါတယ္. တစ္ျခားသတင္းဘေလာ႔ဂ္ေတြ (ဥပမာ. CNN, BBC...etc..) ေတြကုိေတာ႔ သူတုိ႔ေပးထားတဲ႔ RSS Link ေလးကို လုိက္ရွာျပီးမွ ထည္႔လုိ႔ အဆင္ေျပပါမယ္. Feedburner နဲ႔ RSS ေတြ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တစ္ေခါက္ အက်ယ္ခဲ်႔ျပီး ထပ္ေဆြးေႏြးေပးပါဦးမယ္.

ကဲ. ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေရးေနၾကတယ္ဆုိတာကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင္႔ဆုိင္း ဖတ္ရႈေလ႔လာႏုိင္ၾကပါေစဗ်ား....

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

အလြမ္းေမာ္ကြန္း

အိမ္ေရွ႔တံခါးကုိ ဖြင္႔ထားခဲ႔တယ္.
မင္းကုိ ဆီးၾကိဳဖုိ႔အတြက္ပါ.
သံသယေတြ အခန္းထဲကုိ ပစ္ထည္႔ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
ထည္႔ခ်င္လည္းထည္႔ေပါ႔
ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ရွင္းလုိ႔ရပါတယ္.
အစဲြတစ္ခုနဲ႔ ျငင္းေနရင္ေတာ႔ ငါလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး

ငါ႔ႏွလုံးသားကုိ ဖြင္႔ထားခဲ႔တယ္.
ေမာပန္းလာတဲ႔မင္း ခုိနားႏုိင္ဖုိ႔ပါ
မ်က္ရည္ေတြ သြန္ခ်ပစ္ခဲ႔လုိ႔ရတယ္.
နာၾကည္းခ်က္ေတြကုိ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခဲ႔လုိ႔ရတယ္.
အျပစ္မယူပါဘူး
မျငဴစူပါဘူး.
တစ္ခုပဲ ငါေၾကာက္ေနမိတာ…
သံသယ ဓားခ်က္ေတြ ငါ႔ႏွလုံးအိမ္ကုိ မႊမ္းခံရမွာကုိပဲ…

တကယ္ဆုိငါဟာ
မင္းနဲ႔ငါမဟုတ္သူတစ္ေယာက္တုိ႔ရဲ႔
ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကုိ
ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေငးၾကည္႔ျပီး
ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္ေနရသူပါ.
မပြင္႔ခင္ကတည္းက ညိႈးႏြမ္းခဲ႔ရတဲ႔
ငါ႔အခ်စ္ပန္းေတြကုိ
မင္းရဲ႔ သံသယအက္ဆစ္ေတြနဲ႔ အျပီးတုိင္ မသတ္လုိက္ပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္
မင္းကုိ ငါဆက္ခ်စ္ေနခ်င္ေသးတယ္.
ကတိလည္းေပးပါတယ္.
မင္းနဲ႔ငါ မခဲြဘူး…
ငါနဲ႔မင္း မခဲြဘူး
မျမင္ႏုိင္တဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြနဲ႔
မင္းကုိ ငါေစာင္႔ေနမယ္
ေနာက္ေနာင္ ဘ၀မ်ားစြာအထိေပါ႔
ငါ႔ရဲ႔ အသံေတြလည္း တုိးလ်အားေလ်ာ႔ခ်င္ေနပါျပီ.
ဒါေပမယ္႔ ငါမင္းကုိ ဆက္ေျပာမယ္
မင္းကုိငါ မခဲြဘူး
မင္းလည္း ငါ႔ကုိ မခဲြပါနဲ႔ဦးေနာ္…
ျဖဴစင္တဲ႔ ေမတၱာေတြနဲ႔
ေႏြမွာ ေအးျမ၊ မုိးမွာ လုံျခဳံ၊ ေဆာင္းမွာ ေႏြးေထြးေစ႔ပါမယ္…
ငါမင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ ခ်စ္သူ………


ေရခဲငွက္