စိတ္ကုိရႊင္ပ်စြာထားျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါး…

`ကေန႔လား နက္ျဖန္လား ေသၾကရမယ္႔အတူတူ ၾကိဳးစားေကာ ဘာထူးဦးမွာလဲ အလကားေပါ႔´ ဟူ၍ေျပာေလ႔ရွိၾက၏။ အကယ္၍ `ကေန႔နက္ျဖန္´ ေသခဲ႔ေသာ္ ေတာ္ေသး၏။ မၾကိဳးစားပဲ ေနလုိက ေနပါေတာ႔။ သုိ႔ေသာ္ မေသဘဲ အသက္ရွည္ေနမည္ဆုိလွ်င္…?

`ကေန႔နက္ဖန္ ေသၾကရေတာ႔မွာပဲ´ ဟူေသာ စကားမွာ စင္စစ္ တရားရ၍ ေျပာၾကသည္မဟုတ္။ ဒုကၡေရာက္မည္႔ေဘး ေၾကာက္ရြံ႔၍ ေျပာေသာစကားျဖစ္ေပသည္။ တရားသံခပ္ပါပါႏွင္႔ ဆင္ေျချပလွ်င္ အမ်ား၏ကဲ႔ရဲ႔ျခင္းမွ လြတ္သည္႔ျပင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ခံရေလရဲ႔ဟု ၾကိဳတင္သိႏွင္႔ၾက၍ ဤသုိ႔သုံးၾက၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားလုိက္ေသာ္ ထုိသုိ႔ဆင္ေျခေပးျခင္းမွာ တရားလမ္းေၾကာင္းမက်သည္႔အတြက္ မခ်ီးမြမ္းထုိက္သည္႔အျပင္ ကဲ႔ရဲ႔ရႈတ္ခ်ဖုိ႔ သင္႔ေတာ႔ေပသည္။



မိမိ၏စိတ္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ ၾကပ္မတ္၍ မျပဳျပင္လွ်င္ မည္သူမွ်လာ၍ ျပဳျပင္ႏုိင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။ မိမိကုိယ္တုိင္ ၾကပ္မတ္ျပဳျပင္ရန္မွာလည္း မလြယ္လွ။ သုိ႔ေသာ္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၾကီးလည္း မဟုတ္။ လြန္လြန္မင္းမင္းၾကီးလည္း မခက္လွ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကိဳးစားလွ်င္ မၾကာျမင္႔မီ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ႏို္င္ပါသည္။ ၾကိဳးစားပါ။

အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္း၌ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေသာ စိတ္ေသာကေရာက္ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေသခ်ာေစ႔ငု လုိက္၍ၾကည္႔လုိက္လွ်င္ ပစၥည္းဥစၥာအတြက္မဟုတ္။ မူလစိတ္ရင္းကုိက မရႊင္ပ်ျခင္း၊ ထုိင္းမႈိင္းေလးလံျခင္းတုိ႔ေၾကာင္႔ ျဖစ္ရေလသည္။

ဤသုိ႔ စိတ္၏ ထိုင္းမႈိင္းျခင္း ျဖစ္ရသည္႔ အေၾကာင္းရင္းသည္လည္း မိမိ၏လုပ္ငန္း၌ စိတ္မ၀င္စားလွဘဲ `ျပီးလွ်င္ျပီးေရာ´ သေဘာႏွင္႔ ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္မွ် ေအာက္ေမ႔လုပ္ကုိင္ ၾက၍ျဖစ္ေပသည္။

`တစ္ေန႔လာလဲ မဲျပာပုဆုိး၊ တစ္ေန႔လာလဲ မဲျပာပုဆုိး´ ဆုိရုိးရွိသကဲ႔သုိ႔ တစ္ေန႔မွ တစ္ေန႔သုိ႔ ကူးေျပာင္းအသက္ရွင္လ်က္ေနရေစကာမူ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ရွိလွသည္မဟုတ္။ ဤသုိ႔ရႊင္ပ်စြာ မေနတတ္သျဖင္႔ စိတ္၏ ထုိင္းမႈိင္းျခင္း ျဖစ္ၾကကုန္၏။ စိတ္ထုိင္းမႈိင္းၾက၍ပင္ အလုပ္အကိုင္၌ ေႏွာင္႔ေႏွး ေလးကန္ေနၾကကုန္၏။

ဤသို႔ ဖင္႔ေလးသျဖင္႔ အလုပ္မျပီး။ အလုပ္မျပီးေသာေၾကာင္႔ စိတ္ေသာကေရာက္ရ၏။ သုိ္႔ျဖစ္၍ စိတ္ေသာက ေရာက္ျခင္းသည္ အလုပ္အကုိင္ကုိ ဖ်က္ဆီးတတ္သည္႔ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ႏွင္႔မျပီးေသး။ ၾကီးပြားေရးအတြက္ မိမိၾကံစည္ထားသေရြ႔ ၾကိဳးစားရန္ဖင္႔စား၍ အခ်ိန္လင္႔ေစ၏။ ၾကီးပြားေရး၏ ရန္သူၾကီးလည္း ျဖစ္ေတာ႔၏။

(စာမ်က္ႏွာ ၇၉-၈၁၊ ဦးထြန္းလွ၏ `ဘာလဲဟဲ႔ေလာကဓံ´ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)