စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆး (၃)

စစ္ေတြမွာ အေဖဆုံးျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ဖက္ကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကပါတယ္. ေမာင္ဗမာစက္ဘီးၾကီးကုိ အသာပြတ္လုိ႔ ထာ၀ရတြက္တာ ႏႈတ္ဆက္ခဲြခြာခဲ႔ရပါေတာ႔တယ္.. အေဖ႔ ေဒၚၾကီးေတြ ရွိတဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ျပီး အ.လ.က (၁) ျခေသၤ႔ၾကီးနွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းမွာ ရွစ္တန္း စတက္ခဲ႔ပါတယ္.

ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္. မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးေဘးကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ကုိ တ၀ၾကီးရႉျပီးေတာ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးနွစ္ေကာင္ ဘုရားနားလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္တာပါပဲ… ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းက သာသနာပိုင္ေျမေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ ဆုိေတာ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္၀င္ရပါတယ္. အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြရယ္လုိ႔ ေခၚေ၀ၚ ေျပာင္ေလွာင္တတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိရဲ႔…

ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္တစ္ခုပဲ ယူျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. က်န္တဲ႔ဘာသာေတြကုိေတာ႔ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ပဲ ၾကည္႔ရွင္းေပါ႔. အဂၤလိပ္က်ဴရွင္ကုိ ဆုေတာင္းျပည္႔ဘုရားနားက ေဒၚခင္စန္း၀င္းမွာ တက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္က ၾကည္ၾကည္ေအးတုိ႔၊ မာန္္ေအာင္ျမင္ ရပ္ကြက္ထဲက ျဖိဳးမြန္တုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတူ က်ဴရွင္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္. သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ေပါ႔. ခုေတာ႔ သူတုိ႔ေတြလည္း ဘယ္ေတြဆီေရာက္ေနၾကျပီမသိ…

ရွစ္တန္းႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံး ဘယ္သြားသြား လမ္းပဲေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာပါ. သူမ်ားေတြ စက္ဘီးေလးေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြ တ၀ီ၀ီနဲ႔သြားေနတာ ျမင္ရရင္ အားက်တယ္. စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာင္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသးတဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားငယ္ခဲ႔မိတယ္. အေမ႔ကုိလည္း အပူမကပ္ခ်င္ခဲ႔ပါဘူး. အေမ႔အပူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အသိဆုံးမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အပူေတြကုိ အေမ႔ကုိ ထပ္မေပးရက္ေတာ႔ပါဘူးေလ. ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔လည္း လမ္းေလွ်ာက္တာ အသားက်သြားျပီး အေမနဲ႔ ေစ်းသြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္၊ ျမိဳ႔ထဲက အဘြားအိမ္သြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္၊ ဘုရားသြားလည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္နဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ထဲ အႏွံ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အ.လ.က (၁) ကေန အ.ထ.က (၁) ကုိ ေျပာင္းရပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းသြားျပီဆုိေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပေတာ႔ဘူးေလ. ေက်ာင္းမဖြင္႔ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလုိမွာထင္တယ္. အစ္မက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာတယ္.

‘နင္႔အတြက္ စက္ဘီးသြား၀ယ္မယ္ လုိက္ခဲ႔’ တဲ႔…

ေပ်ာ္လုိက္တာ ဆုိေတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔… မိတၳီလာေစ်းၾကီးနားက စက္ဘီးဆုိင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စက္ဘီးေလးတစ္စီး အဲဒီ႔ေန႔က ၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ စက္ဘီးေလးက အနီေရာင္ မိန္းမစီး စက္ဘီးေလးပါ. ဆိတ္ငါးေကာင္တံဆိပ္ေပါ႔… တရုတ္လုိ ေရးထားတာကေတာ႔ Wu Yang တဲ႔. Wu ဆုိတာ ငါး၊ Yang ဆုိတာ ဆိတ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္. ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထင္ ၇၀၀၀ လားမသိဘူး ေပးလုိက္ရတယ္. အျပန္မွာ အစ္မကုိ စက္ဘီးေပၚတင္ျပီး နင္းလာခဲ႔ရင္း အိမ္ျခံ၀င္းထဲအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြ သိပ္ကုိ ေပါ႔ပါးသြက္လက္ေနခဲ႔တယ္.

မိတၳီလာျမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြက အတက္အဆင္းမ်ားတယ္. ဆင္းျပီေဟ႔ဆုိရင္လည္း တကယ္႔ ကုန္းဆင္းၾကီးပါ… အဲ… ဟုိဖက္မွာ ျပန္တက္သြားျပန္ျပီဆုိရင္လည္း နင္းေပေတာ႔… ဒါေၾကာင္႔ မိတၳီလာမွာ ဆုိက္ကားေတြ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး… ျမင္းလွည္းပဲ ရွိပါတယ္. ခုေနာက္ပုိင္းက်မွ ေလးဘီးတက္စီေတြ၊ ဆုိင္ကယ္တက္စီေတြ ေပါမ်ားလာတာ. အဲဒီ႔တုန္းက ျမင္းလွည္းပဲ အားျပဳစီးရတယ္.

ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဒီဖက္က ကုန္းဆင္းမွာကတည္းက အရွိန္ကုိ အျပည္႔ယူသြားတာ. ဆင္းျပီးမတြန္းခ်င္လုိ႔ေလ… ဟုိဖက္ကုိ စလည္းတက္ေရာ အသားကုန္နင္းေတာ႔တာပဲ… ကံေကာင္းရင္ တစ္ခါတည္း ဟုိးဖက္ အတက္ထိ နင္းသြားႏုိင္ေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိမွကုိ ဆက္ျပီး မနင္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးရဲ႔… အဲဒီ႔အခါက်ရင္ေတာ႔ ေယာက်ၤားေလးဘာညာ နားမလည္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး… ဆင္းတြန္းရေတာ႔တာပဲ… ဟတ္ဟတ္.

စက္ဘီးရသြားျပီးေနာက္ပုိင္း အေမ႔ကုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေစ်းလုိက္ပုိ႔ေပးတဲ႔ ၀တၱရားတစ္ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ယူလာရပါတယ္. အေမက တကူးတကေတာ႔ မေျပာပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ေစ်းျခင္းေတာင္းၾကီးတစ္ဖက္နဲ႔ မနက္ခင္း ေနပူက်ဲေတာက္ေတာက္ၾကီးမွာ ေစ်းသြားသြား၀ယ္ေနရတဲ႔ အေမ႔ကုိ သနားတာေပါ႔. ေရခဲေသတၱာတုိ႔ဆုိတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေလးမွာ တစ္ေန႔စာအတြက္ တစ္ေန႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရပါတယ္. မနက္ခင္းအေစာဆုိရင္ အေမက ထြက္သြားျပီ.. ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာႏုိးခ်ိန္မွာ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ အဆင္သင္႔၊ ထမင္းဘူးေတာ႔ မထည္႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ခင္း ျပန္စားတယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ အားလုံးအဆင္သင္႔ျဖစ္ဖုိ႔ အေမ႔ချမာ မနက္ခင္း ၄ နာရီခဲြကတည္းက ထျပီး ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ရပါတယ္. အေမဘုရားရွိခုိး အမွ်ေ၀ေနသံကုိ အိပ္ယာထဲကေန နားစြင္႔ရင္း ‘သား… ထေတာ႔’ လုိ႔ ေျပာလာမယ္႔အသံကုိ တမင္သက္သက္ ေစာင္႔ေနမိခဲ႔တာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အက်င္႔တစ္ခုပါ.

အေမက သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်. ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတုိ႔၊ ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္တုိ႔၊ ေရႊထမင္းတုိ႔၊ မုန္႔စိမ္းေပါင္းတုိ႔၊ မုန္႔ကဲၽြသဲတုိ႔ကုိ ေစ်းက အျပန္ ၀ယ္၀ယ္လာခဲ႔တယ္. ခ်က္ႏုိ႔ဆီေလး ႏွစ္ဇြန္းေလာက္နဲ႔ သၾကားေလး သုံးဇြန္းေလာက္ကုိ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေလး နည္းနည္းထည္႔ျပီး ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီၾကမ္းေလးတစ္ခြက္နဲ႔ ေစ်းက အေမ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ မုန္႔ေလးစားလုိက္ရတဲ႔ မနက္ခင္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကုိ လြမ္းဆြတ္မိပါေသးရဲ႔..

မိတၳီလာျမိဳ႔ေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔မွာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးျဖစ္လာေအာင္ ပုံသြင္းေပးလုိက္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး. အဲဒီ႔ျမိဳ႔ေလးမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံး ေျခလွမ္းသစ္ေတြ စလွမ္းႏုိင္ခဲ႔တယ္. စိတ္ဓာတ္ေတြ ႏုိးၾကားထၾကြခဲ႔တယ္ ဘ၀မာန္ေတြ ျပင္းျပခဲ႔တယ္. အျမဲတမ္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ဖြင္႔ဟတုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးႏုိင္မယ္႔ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ရရွိခဲ႔တယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ကို ေဒၚခင္စန္း၀င္းမွာပဲ ဆက္တက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔ႏွစ္က်ေတာ႔ ျဖိဳးမြန္တုိ႔ ၾကည္ၾကည္ေအးတိ႔ုနဲ႔ အတူတူမသြားျဖစ္ေတာ႔ဘူး. သူတုိ႔လည္း အရြယ္ေလးေတြေရာက္လာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူပ်ိဳေဖာ္၀င္စျပဳလာျပီဆုိေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အုိးတုိ႔အန္းတန္းေလးေတြ ျဖစ္လာၾကရာက ေနာက္ပို္င္းအတူတူ မသြားလာျဖစ္ၾကေတာ႔ဘူး. မဟုတ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာနဲ႔ စၾကတယ္ေလ.. ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကုိယ္ေတာ္ပဲ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနျဖစ္ခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ႏွစ္မွာပဲ မႏၱေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အစ္မၾကီး မိတၳီလာကုိ transfer လုပ္လာတယ္. အစ္မၾကီးရဲ႔ စက္ဘီးကလည္း ဆိတ္ငါးေကာင္ပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးထက္ ပုိၾကီးတာေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးက အလတ္စားေလးေလ. အဲဒီ႔မွာတင္ ႏွစ္ဘီးလုံး ကၽြန္ေတာ္တက္စီးေတာ႔တာပဲ. အစ္မၾကီး အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ အာမခံရုံးက ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းတယ္. ရုံးျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ အစ္မၾကီးေနာက္ လုိက္လုိက္လာတတ္တဲ႔ လူစိ္မ္းတစ္ခ်ိဳ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ညေနခင္းေတြမွာ အစ္မၾကီးရုံးကုိ သြားသြားၾကိဳေပးရတဲ႔ ၀တၱရားတစ္ခုပါ ပုိလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

မိတၳီလာေကာလိပ္ရဲ႔ ဟုိးဖက္ကုိ ထြက္သြားျပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထြက္ဖက္ထိ သြားဖူးသလုိ၊ မႏၱေလးဖက္အထြက္ ျပည္ေတာ္သာ ကြက္သစ္ ၀မ္းေတာ္ျပည္႔ဘုရားဖက္ထိလည္း ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးနဲ႔သြားဖူးခဲ႔တယ္. ေျမာက္ဖက္ဆုိရင္လည္း ေတာင္ၾကီးဖက္အထြက္ ေရႊျမင္တင္ဘုရား၊ (၉၉) တပ္မဂိတ္ဖက္အထိ စီးဖူးသလုိ ေတာင္ဖက္ဆုိရင္လည္း အ.မ.တ (အေျမာက္တပ္ရင္း) ထိလည္း တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ႔ဖူးတယ္. နန္းေတာ္ကုန္းရပ္ကြက္၊ ေပါက္ေခ်ာင္း၊ မာန္ေအာင္ျမင္ အစုံသြားသလုိ ေရလယ္ဘုရား၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား၊ ေဖာင္ေတာ္ထိပ္ဘုရား၊ ဆုေတာင္းျပည္႔၊ ေရႊက်ီးျမင္၊ ေရႊျမင္တင္၊ နဂါးရုံ စသည္ျဖင္႔ ဘုရားစုံကုိလည္း စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသြားဖူးတတ္ပါေသးတယ္. ညေနခင္းေတြ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလုိ႔ ပ်င္းေနတာမ်ိဳးရွိရင္လည္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးေဘးနားမွာ စက္ဘီးေလး ေဒါက္ေထာက္ျပီး သြားသြားထုိင္ရင္း ထန္းပင္ေလးေတြ အုံဆုိင္းမုိးက်ေနတတ္တဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းက ေရလယ္ကၽြန္းဆြယ္ေလးေနာက္ကုိ ထုိး၀င္သြားတဲ႔ ေနမင္းၾကီးကို သြားထုိင္ေငးၾကည္႔တတ္ပါေသးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္က အလြမ္းဓာတ္ခံရွိတတ္တာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတုိေလးေတြ ေရးေနခဲ႔ျပီ. ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. တစ္စုံတစ္ခုကို လြမ္းလြမ္းေနတ႔ဲ ခံစားခ်က္ၾကီးေပါ႔… အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးမွာ ေနရာသစ္ကုိ ေရာက္တုိင္း ဘာေတြးမိခဲ႔လဲဆုိေတာ႔ ဒီေနရာမွာ အေဖ ငါ႔လုိမ်ိဳး ေလွ်ာက္သြားခဲ႔ဖူးမွာပဲ… ဒီေနရာမွာေတာ႔ အေဖ ထုိင္ေကာင္းထုိင္ခဲ႔ဖူးမွာပဲ… ဒီရထားသံလမ္းၾကီးေတြကုိ ငါအခု ေက်ာ္သြားသလုိ အေဖလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ဖူးမွာပဲလုိ႔ ခဏခဏ ေတြးထင္စိတ္ကူးၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္. ကၽြန္ေတာ္အေဖ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး လြမ္းခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ကုိးတန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စာျပိဳင္ဖက္ တစ္ေယာက္ေတြ႔လာပါတယ္. ဒီေကာင္႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ အျမင္ကတ္ပါတယ္. :) ကၽြန္ေတာ္ ကုိးတန္းႏွစ္မွာ အ.ထ.က (၁)ကုိ ေျပာင္းသြားေတာ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေဒၚမာလာျမင္႔က ကုိးတန္းေက်ာင္းသားေတြကုိ ျမက္ခင္းေပၚ စုထုိင္ခုိင္းျပီး ဘာေတြမလုပ္ရဘူး.. ဘာေတြလုပ္ရမယ္ ဘာညာကြိကြနဲ႔ ဩ၀ါဒကထာ အရွည္ၾကီး ျမြက္ၾကားပါေတာ႔တယ္. အဲဒါနဲ႔ မျပီးေသးဘူးဗ်. သူက ဘာေျပာေသးလဲဆုိေတာ႔ ‘ဒီေက်ာင္းမွာ သူ႔လုိေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္. သူက ဒီေက်ာင္းရဲ႔ စံျပေက်ာင္းသား…’ ဆုိျပီး တစ္ေယာက္ကုိ မတ္တပ္ထရပ္ခုိင္းလုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွမ္းၾကည္႔မိလုိက္ပါတယ္.

ပင္နီတုိက္ပုံေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထရပ္ျပီး ဆီလီဘရစ္တီ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ အားလုံးကုိ တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔လုိက္ပါတယ္. အျမင္ကတ္လုိက္တာဗ်ာ. ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔… ဘာေကာင္ၾကီးမွန္းကုိ မသိဘူးဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ျပီး ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာလုိ႔ ရယ္ေနခဲ႔ၾကတယ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္…

အဲ… သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ေဒၚခင္စန္း၀င္း က်ဴရွင္မွာလည္း အတူတူ တက္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္ေလ… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အ.လ.က(၁)ကေန နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ႔ေကာင္၊ ဟုိေကာင္ကလည္း အ.ထ.က(၁)မွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ႏွစ္စဥ္ ပထမဆု ဆက္တုိက္ရလာခဲ႔တဲ႔ ပညာရည္ခၽြန္ေက်ာင္းသား… ေတြ႔ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ…

ဆရာမက တစ္ခုမေမးလုိက္နဲ႔. ေျဖလုိက္ၾကတာ အလုအယက္.. ျပီးေတာ႔ တစ္ေယာက္က အရင္ေျဖသြားႏုိင္ရင္ ေခ်ာင္းေလးတဟန္႔ဟန္႔နဲ႔ တစ္ဖက္လူကုိ မခံခ်င္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသးတာလည္း မွတ္မိေသးရဲ႔…. ဆရာမ ေဒၚခင္စန္း၀င္းကဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အျမဲ Challenge လုပ္တယ္.

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ကုိ သီးသန္႔၀ုိင္းဖဲြ႔ျပီး သင္ေပးတယ္. ညဖက္ေပါ႔. ၈ နာရီေလာက္မွ ဆင္းတယ္. Regular တန္းလည္း တက္ရသလုိ လက္ေရြးစင္၀ုိင္းအေနနဲ႔လည္း သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ ေက်ာင္းသား ၆ ေယာက္ကုိ ၀ုိင္းေပးထားတာေပါ႔. က်ဴရွင္ဖုိး ထပ္ေပးစရာမလုိပါဘူး. ဆရာမရဲ႔ တူမရယ္၊ ျဖဳိးမြန္ရယ္၊ ၾကည္ၾကည္ေအးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္သူဆုိတာရယ္၊ ျပီးေတာ႔ ခုနကေကာင္ရယ္ေပါ႔.

တစ္ရက္မွာ က်ဴရွင္ဆင္းခါနီး သူနဲ႔ ဆရာမနဲ႔ စကားေျပာေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလုိ္က္ပါတယ္. ဆရာမက သူ႔ကုိ ေမးေနတာပါ. ‘ဒါဆုိ မင္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္မွာေပါ႔ ဟုတ္လား’ တဲ႔…

ျပီးေတာ႔ သူဆင္းသြားတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာမဆီမွာ စာအုပ္၀င္ထပ္ရင္း ေမးလုိက္ပါတယ္. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေပါ႔… အဲဒီ႔မွာ ဆရာမက ျပန္ေျပာပါတယ္. သူ႔စက္ဘီးပ်က္လုိ႔ ဆုိင္ပုိ႔ထားရတယ္. အဲဒါ ေပါက္ေခ်ာင္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရမွာတဲ႔… ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးၾကည္႔ေနပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာ္သူ ေအာက္ကုိ ဆင္းလာေတာ႔ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေမွာင္ေနပါျပီ. မီးေတြကလည္း ပ်က္ေနတယ္ေလ. စက္ဘီးနည္းနည္းလိွမ္႔လာျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သိပ္မေျဖာင္႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္. အဲဒါနဲ႔ ေက်ာ္သူ႔ကုိ တုိင္ပင္လုိက္တယ္.

‘ငါတုိ႔ ျငိမ္းသူကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္ရင္ေကာင္းမလား. ဒီေကာင္ စက္ဘီး မပါဘူး.’

ေက်ာ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မာနထားေစခ်င္ပါတယ္.

‘ဘာလုိ႔ လုိက္ပုိ႔မွာလဲ. မင္းနဲ႔လည္း ခင္တာမဟုတ္ဘူး’ တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး စက္ဘီးကုိ ဆက္နင္းသြားခဲ႔ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ တေအာင္႔ေလာက္ေနေတာ႔ ေက်ာ္သူ႔ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.

‘ငါ ဒီေကာင္႔ကုိ လုိက္ပုိ႔လုိက္မယ္ကြာ.. မင္းမလုိက္ခ်င္ေနေတာ႔…’

ဆတ္ခနဲ လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိးသြားခဲ႔တယ္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္. စက္ဘီးကုိ ကုန္းဆင္းအတုိင္း ခပ္ျမန္ျမန္နင္းျပီး ေပါက္ေခ်ာင္းဖက္နင္းလာလုိက္ေတာ႔ တံတားၾကီးရဲ႔ တစ္ဖက္ တင္းနစ္ကြင္းနား မေရာက္တေရာက္မွာ သူ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

စက္ဘီးကုိ ကၽြီခနဲ သူ႔နား ထုိးရပ္ျပီး သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားက ကန္႔လန္႔ကာၾကီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔ပါတယ္.

“ျငိမ္းသူ… မင္းစက္ဘီးမပါဘူးမဟုတ္လား. ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္.”

သူ အရမ္းကုိ ေၾကာင္သြားခဲ႔တယ္. ဟုတ္တယ္ေလ. သိပ္မတည္႔တဲ႔ ျပိဳင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခုလုိမ်ိဳး ျဗဳန္းစားၾကီး offer လာလုပ္တာ သူ ဘယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားမွာလဲ…

သူလည္း ျငင္းတာေပါ႔… ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ‘တက္ပါကြာ. မင္းကုိ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ ငါ တမင္ ျပန္လွည္႔လာတာ..’ ဆုိျပီး ဇြတ္ျပန္ေျပာတာေပါ႔.

သူ႔ကုိ စက္ဘီးေပၚတင္ျပီး ဘဏ္ၾကီးနားကျဖတ္၊ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနတဲ႔ ေထာင္ၾကီးနားက ျဖတ္၊ ေဘာလုံးကြင္းၾကီးနားက ျဖတ္လုိ႔ သူေနတဲ႔ ေပါက္ေခ်ာင္းရပ္ကြက္ေလးထဲကုိ နင္းသြားခဲ႔တယ္. လမ္းထိပ္မွာပဲ သူ႔ကုိ ခ်ေပးဖုိ႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စက္ဘီးကုိ အသာထုိးရပ္လုိ႔ သူ႔ကုိ ခ်ေပးလုိက္တယ္.

‘မင္း.. ဒီမွာေနတာလား’ ဆုိျပီး စကားရွာေမးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ သူက အားနာတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔ျပီး ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္. အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခါနီး သူနဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္..

‘မနက္ျဖန္ေတြ႔မယ္ သူငယ္ခ်င္း..’ လုိ႔ ေျပာရင္း ေနာက္လွည္႔ျပန္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ေန႔က အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ႔တယ္. လူတစ္ေယာက္ကုိ ကူညီလုိက္ရလုိ႔တင္မကဘူး. သိပ္ကုိ ခင္စရာေကာင္းတဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေသာက္ျမင္ကတ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ရလုိက္လုိ႔ပဲ… ခုဆုိ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ပုိ႔စ္ကုိ ျပဳံးျဖီးျဖီးၾကီးနဲ႔ ဖတ္ေနေလာက္ျပီ… (ေဟ႔ေကာင္.. ငါသာမကယ္ရင္ မင္းအဲဒီ႔ေန႔က ေပါက္ေခ်ာင္းေထာင္ၾကီးနားမွာ အရိုက္ခံရေလာက္ျပီကြ သိရဲ႔လား.. )

ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျငိမ္းသူေအးဆုိတာ ခဲြျခားမရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ အားလုံးက လက္ခံလုိက္ၾကပါတယ္. ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္တူကုိယ္တုူျဖစ္လဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ႔ ေကာင္မေလးမေတြ႔လုိက္နဲ႔ သူက စာေပးျပီးျပီ… ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပိဳင္ျပီး မိန္းမ ေနာက္မပိုးခ်င္ဘူး. ေနာက္ဆုတ္ေပးလုိ္က္တာခ်ည္းပါပဲ… ဆယ္တန္းႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ရတာ သုံးခါေလာက္ရွိတယ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.

ျပီးေတာ႔လည္း အဲဒီ႔ေကာင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အတည္မၾကံဘူး. ကၽြန္ေတာ္ အသည္းကဲြတတ္ေအာင္ ဒီေကာင္ေလ႔က်င္႔ေပးလုိက္တာဆုိရင္လည္း မမွားေလာက္ဘူးဗ်.
ခုေတာ႔လည္း ဒီေကာင္ စင္ကာပူမွာ ၾကီးပြားတုိးတက္ေနေလရဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ေတာ႔ ဒီေကာင္႔ကုိ လည္ပင္းလာညွစ္ဦးမယ္လုိ႔ ၾကိမ္းထားတယ္. ခုေတာင္ ဒီပုိ႔စ္ဖတ္ေနရင္း ထုိင္ခုံေပၚက ျပဳတ္က်ေနျပီလား မသိ. ဟတ္ဟတ္.

အင္း… စက္ဘီးေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ရလုိက္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ စက္ဘီးစီးျခင္းအက္ေဆးေလးထဲမွာ ထည္႔ေရးလုိက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္.

ဆယ္တန္းေျဖျပီးေတာ႔ ေျဖျပီးျပီးခ်င္းညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္. စက္ဘီးႏွစ္စီးကုိလည္း ကုန္တင္ကားၾကီးေပၚ တင္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ..

(ဆက္ပါဦးမည္)

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္