ကၽြန္ေတာ္တန္ဖုိးထားတဲ႔ အခ်စ္-၂

ခ်စ္တတ္ဖုိ႔ဆုိတာ ထင္သေလာက္ေတာ႔ မလြယ္လွဘူးဗ်။ အရမ္းခ်စ္တာကုိ ခ်စ္တတ္တယ္လုိ႔ သြားၿပီးေတာ႔ အမွတ္မမွားမိေစနဲ႔။ ခ်စ္တတ္တယ္ဆုိတဲ႔ အတုိင္းအတာကုိ မိဘတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ အစၿပဳၿပီးႏႈိင္းယွဥ္ၿပခ်င္တယ္။ ခ်စ္ၿခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ မိဘေမတၱာကုိ ဘယ္အရာကမွ မတုပႏုိင္ပါဘူး။ ဒါအားလုံးလက္ခံနားလည္ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႔ မခ်စ္တတ္တဲ႔ မိဘေတြေႀကာင္႔ နစ္မြန္းခဲ႔ရတဲ႔ သားသမီးေတြလည္းရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း မေမ႔သင္႔ဘူး။ မိဘရဲ႔ ကာကြယ္မႈကုိရလြန္းေနတဲ႔ သားသမီးေတြမွာ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး ညံ႔ဖ်င္းသြားတတ္ႀကတယ္။ မိဘတစ္ေယာက္ရဲ႔ အခ်စ္ဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အားတစ္ခု၊ အေထာက္အပံ႔တစ္ခု ၿဖစ္ေနရမယ္။ ေလာင္းရိပ္ေပးတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး မၿဖစ္ရဘူး။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ေၿပာၿပမယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသမီးေလးနဲ႔ ေဆာ႔ကစားေနရာက သမီးေလးကုိ နည္းနည္းၿမင္႔တဲ႔ ဗီရုိတစ္ခုေပၚကုိ တင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သမီးေလးကုိေၿပာတယ္။

“သမီး၊ ခုန္ခ်လုိက္။ ေဖႀကီး သမီးကုိ ဒီကေနလွမ္းဖမ္းလုိက္မယ္”
ကေလးက ေႀကာက္တာေပါ႔။ နည္းနည္း မ၀ံ႔မရဲၿဖစ္ေနတယ္။
“ေဖႀကီးတစ္ေယာက္လုံးရွိတယ္ သမီးရဲ႔။ ရဲရဲသာခုန္ခ်လုိက္”
ေနာက္ဆုံးမွာ ကေလးဟာ ဖခင္ရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ယုံႀကည္မႈတစ္ခုကုိ ေတြ႔ရွိသြားၿပီး ဗီရုိေပၚက ခုန္ခ်လုိက္ပါတယ္။

ဖခင္က လွမ္းမဖမ္းခဲ႔ပါဘူး။

နာသြားတဲ႔ ေက်ာရုိးကုိ ပြတ္ရင္း မယုံႀကည္ႏုိင္တဲ႔ သနားစရာမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ႀကည္႔ေနတဲ႔ သမီးေလးကုိ တစ္ခ်က္စုိက္ႀကည္႔ရင္း ဖခင္လုပ္တဲ႔သူက

“အဲဒါပဲ သမီး၊ ဘ၀မွာ သမီးအယုံႀကည္ဆုံးသူေတြဟာလည္း သစၥာေဖာက္တတ္ႀကတယ္။ ဒါကုိ သမီးသိတဲ႔ အခါမွာ မတုန္လႈပ္မိေစနဲ႔။ မိမိကိုယ္ကုိသာ ယုံႀကည္မႈရွိပါ”
ဘယ္လုိသေဘာရလဲ။

စာဖတ္သူ ေခါင္းလည္းညိတ္ေနမယ္။ ေခါင္းလည္းခါေနမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလုိပဲ ခံစားခဲ႔ရလုိ႔ေပါ႔။ အဲဒိီ႔စာကုိဖတ္ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ခါစပဲ ရွိေသးတယ္။ စာဖတ္သက္သိပ္မရွိေသးဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီစာကုိဖတ္ၿပီးေတာ႔ အရမ္းအ႔ံအားသင္႔သြားတယ္။ ဘယ္လုိအေဖမ်ိဳးပါလိမ္႔ေပါ႔။ ကေလးကုိ လူေတြကုိ မယုံႀကည္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္ေပါ႔။ လူေတြကုိ မယုံႀကည္တတ္တဲ႔ သူမွာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေပၚေပါက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတယ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူေနာက္ဆုံးေၿပာလုိက္တဲ႔ စကားကုိလည္း မၿငင္းႏုိင္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ခဏႏွပ္ထားခဲ႔လုိက္တယ္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႔ႀကဳံခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႔အႀကဳံေတြက ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိ တစ္မ်ိဳးေကာက္ခ်က္ဆြဲေစခဲ႔ၿပီဗ်။ ဒီအေဖဟာ သမီးကုိခ်စ္တတ္ခဲ႔တယ္။ သမီးကုိ အဖုိးတန္တဲ႔ ဘ၀သင္ခန္းစာသင္ေပးဖုိ႔အတြက္ သူ႔ကုိယ္သူ အမုန္းခံခဲ႔တယ္။ လုပ္သင္႔တာကုိ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ….

မိဘေတြကအလုိလုိက္လု႔ိ ပ်က္စီးႀကရတဲ႔ သားသမီးေတြအေႀကာင္းကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေၿပာလို႔ကုိကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မိဘေတြၿဖစ္လာႀကမွာပါ။ လူပ်ိဳႀကီးေတြ၊ အပ်ိဳႀကီးေတြလည္း အနည္းဆုံး ကုိယ္႔တူ၊တူမေလးေတြကုိ ပဲ႔ၿပင္သြန္သင္ေပးတဲ႔အခါ idea နည္းနည္းရတာေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိတကယ္
ခ်စ္ရင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သူ႔ကုိ လြတ္လပ္စြာရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ကူညီေပးပါ။ ကုိယ္တုိင္ထူသင္႔တဲ႔ ေနရာေရာက္မွသာ ထူေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူကုိ အရမ္းအကာအကြယ္ေပးေနရင္း သူ႔ရဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈကုိ အဟန္႔အတားေပးမိရက္သားၿဖစ္ေနတာကုိ သေဘာမေပါက္မိတတ္ႀကဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ခုေၿပာေနတာက မိဘနဲ႔ သားသမီးဆက္ဆံေရးေနာ္။ ခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ႔ ေကာင္မေလးကုိ နင္႔ဘာသာနင္လုပ္လုိ႔သြားေၿပာႀကည္႔ပါလား။ အရင္းအႏွီးအရမ္းမ်ားသြားမယ္။ You can’t imagine! အဲဒီ႔အေႀကာင္းကုိ ေနာက္ဆက္ေၿပာၿပမယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ဒီမိဘေမတၱာအေႀကာင္းပဲ ၿပီးေအာင္ေၿပာခ်င္တယ္။

မိဘကသားသမီးကုိလႊတ္ထားရမယ္လုိ႔မေၿပာဘူးေနာ္။ ထိန္းကြပ္မႈေတာ႔ရွိကုိရွိရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ culture မွာကုိက ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ကုိ အမ်ားႀကီးအစဥ္အလာနဲ႔ေၿပာဆုိ
ဆုံးမခဲ႔ႀကေပမယ္႔ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေကာင္းေကာင္း မေဆြးေႏြးထားႀကဘူး။ လူႀကီးေတြကဘာေၿပာတတ္လဲဆုိေတာ႔ “မင္းတုိ႔ထက္သိလုိ႔ ဒါလုပ္ေနတာ၊ မင္းကဘယ္ေလာက္သိလုိ႔လဲ၊ ငါက မင္းထက္ အႀကီးပါကြ၊ ငါကဆရာကြ၊ မင္းသိရဲ႔လား” ဆုိတဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိကာကြယ္မႈေတြ၊ အတၱေတြကုိေရွ႔တန္းတင္ၿပီး တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနႀကတာေႀကာင္႔ လူငယ္ေတြမွာ Critical Thinking နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြရဖုိ႔ မနီးစပ္ႏုိင္ႀကေတာ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြကုိ သူပုန္စိတ္သြင္းေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ လူငယ္ေတြကုိ လူႀကီးေတြက မခ်စ္တတ္လုိ႔ လူငယ္ေတြအရည္အခ်င္းညံ႔ကုန္တာကုိ ေတြ႔ေနရလုိ႔ပါ။
(ဒီနားမွာ ခဏရပ္ပါရေစ၊ မနက္ၿဖန္စာေမးပြဲရွိလုိ႔ပါ…)