ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာပါၿပီ။
စာေမးပြဲ ၂-ခုလုံးလည္းၿပီးသြားပါၿပီ။ ေၿဖႏုိင္လားလုိ႔ေမးရင္ေတာ႔ “Hmm. So..so.” ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ဥာဏ္မေကာင္းေတာ႔ နည္းနည္း slow ၿဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ္႔ အခ်စ္အေႀကာင္းဆုိရင္ေတာ႔ လာထားပဲ။ ရင္ထဲမွာ ကုန္ႀကမ္းေတြ မ်ားေနလြန္းလုိ႔ ကုိုယ္႔ Typing ေတာင္ ကုိယ္ အားမရခ်င္ဘူး။
သည္ေတာ႔ကာ မိဘရဲ႔ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအေႀကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခဲ႔တယ္ေနာ္။
မိဘေတြကုုိ ဆရာလုပ္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သားသမီးေတြရဲ႔ လုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ေပးႏုိင္တဲ႔ မိဘမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ ပုိၿပီးေတာ႔ တုိးတက္ၿမင္႔မားလာမယ္လုိ႔ ယုံႀကည္လုိ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုို႔ဟာ IT ေခတ္မွာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိဘေတြငယ္စဥ္က လူငယ္ဘ၀က ေအးေဆးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္မွာက အေၿပာင္းအလဲ သိပ္ကုိမ်ားတယ္။ ဘာကုိမွ တသမတ္တည္း မွတ္ယူထားလုိ႔မရဘူး။ ဘာမွမေၿပာင္းလဲတာ ေၿပာင္းလဲၿခင္းပဲလုိ႔ ဒီေခတ္က သတ္မွတ္တယ္။ ဆုိလုိတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ လူငယ္ဘ၀ဟာ အရမ္း challenge ၿဖစ္တယ္။ အခ်ိန္မေရြး လဲၿပဳိသြားႏုိင္တယ္။ အရာရာကုိ မ်က္စိဖြင္႔ နားစြင္႔ေနရတယ္။ မွန္တမ္းေလးေလာက္ပဲ ႀကဳိးစားေနတာပါဆုိတဲ႔ လူေတာင္ သူ႔ရဲ႔ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိဖုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္ၿခည္ၿပတ္လုိ႔မရဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ၿမင္႔မားတဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ဆုိရင္ေတာ႔ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ။ ဒီေနရာမွာ မိဘေတြကုိုယ္တုိင္က လည္းလူငယ္ေတြရဲ႔ Need နဲ႔ Demand ေတြကုိ နားလည္ဖုိ႔လုိလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္အရင္ေမြးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိထက္ပုိသိရမယ္လုိ႔ ထင္ေနရင္ေတာ႔ မွားသြားၿပီ။ ဒီေခတ္မွာ ကုိယ္႔ထက္ငယ္ေပမယ္႔ ကုိယ္႔ထက္ပုိသိေနတဲ႔သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ ဒါကုိသိၿပီးေတာ႔ အားငယ္ဖုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔သိတာေတြ အားလုံးကုိလုိက္နားလည္ေနဖုိ႔လည္းမလုိဘူး။ ဆင္းရဲလုိ႔လည္း မိဘေတြက သားသမီးေတြကုိ ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ပါဘူးဆုိၿပီး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ႔ေနဖုိ႔လည္းမလုိဘူး။ လူငယ္ေတြ ဘာလုိအပ္ေနလဲ။
ယုံႀကည္မႈပါ။
ေတြးေခၚေၿမာ္ၿမင္ႏုိင္မႈပါ။
စိတ္ဓာတ္ရင္႔က်က္ၿပည္႔၀မႈပါ။
ဒီအခ်က္ေတြကုိ မိဘေတြဘက္က နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ၿဖည္႔စြမ္းေပးႏုိင္ခဲ႔ရင္ စစ္မွန္တဲ႔ေမတၱာတရားရဲ႔ သရုပ္သကန္ေပၚလာမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ လူငယ္ေတြကုိယ္တုိင္ကလည္း ဒီလုိေမတၱာတရားနဲ႔ နားလည္မႈေတြေပးစြမ္းႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြရဲ႔ ေက်းဇူးကုိ အၿမဲတမ္း appreciate ၿဖစ္ေနမွာပါ။
ထပ္စဥ္းစားၿပီး ဆက္ေရးမယ္ဗ်ာ။ Thank you!
No comments:
Post a Comment