“ကေလးေလး…. သိပ္ခ်စ္တယ္
ကုိယ္ဒါေလးပဲေၿပာတတ္တယ္ေနာ္…
ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္လုိ အစက
ကုိယ္ခ်စ္သြားမွန္း မသိခဲ႔ေပမယ္႔
ကုိယ္႔အသက္ရွင္သန္ေနသေရြ႔
ဆက္ခ်စ္သြားမယ္ေနာ္….
ကေလးေလး…ခြင္႔လႊတ္တယ္
တကယ္လုိ႔ မင္းမခ်စ္ေတာ႔ရင္လည္း
ကုိယ္ေလ တကယ္ကုိနားလည္
စိတ္မေကာင္းဘူးလုိ႔ မေၿပာလုိက္ပါနဲ႔
စကားလုံးေတြဟာ တကယ္ေတာ႔
ကုိယ္႔အတြက္ သိပ္မလုိဘူး…”
သတိရၿပီးလြမ္းေနလုိ႔ပါ။
အိပ္လုိ႔လည္းမေပ်ာ္ဘူး။
မ်က္တြင္းေတြလည္း ေခ်ာင္ေနၿပီ။
မင္းေလးရဲ႔ အေႀကာင္းေတြကုိ
ရင္ထဲကေန ကုိယ္႔ရဲ႔ Blog ေပၚတင္မိတယ္
“အသက္မဲ႔ ဂစ္တာ”ကုိတီးခတ္ရင္းနဲ႔
“မဆုံတဲ႔ ဖူးစာ”ရဲ႔ “က်ိန္စာ”ေအာက္မွာ ကုိယ္ “သားေကာင္” ၿဖစ္ေနခဲ႔တယ္…
“၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း”မွာ ကုိယ္တုိင္၀င္ခံစားရင္း
“ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ႔ ကုိယ္႔ခ်စ္သူေလး”အေႀကာင္းကုိ
“တမ္းတမ္းတတ” သတိရမိတယ္…
“သန္းေခါင္ယံလမင္း” လည္း အေ၀းကုိလြင္႔သြားခဲ႔ၿပီ…
“ေနာက္ဆုံးရထား” ေပၚမွာတြယ္ရာမဲ႔ ထုိင္ေနရင္း
“ေလလြင္႔သူ” တစ္ေယာက္ရဲ႔ “အခ်စ္က ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး” ဆုိတဲ႔
ႀကံဳး၀ါးသံဟာ
…….
နည္းနည္းေတာ႔ အားေပ်ာ႔ေနေလရဲ႔….
(သူမ်ားေတြေတာ႔ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ကုိယ္ေရးတဲ႔ ကဗ်ာဖတ္ၿပီး
တခြီးခြီးနဲ႔ ရီေနမိတယ္ဗ်ာ…ခံစားရတာကေတာ႔ တကယ္ပါ၊ ဒါေပမယ္႔ ရီခ်င္ေနတာက ခက္တယ္...)
1 comment:
ျမန္မာျပည္ရဲ႔ကေတာ့"ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေလး"ပါပဲ.....ျပီးေတာ့."ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ေလး"ေတြကေတာ႔"ေပါ့ေပါ့ေလး"ပါပဲ....
Post a Comment