၀ါသနာဘာဂီ ဆက္တုိင္းမွီ...

ညီမငယ္ ေမဒီဇာကတက္ဂ္ပါတယ္. ၀ါသနာတဲ႔ဗ်ာ...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔ လုပ္ေနမွန္းမသိေပမယ္႔ တစ္ျခားသူက ေျပာျပေထာက္ျပလုိက္ေတာ႔မွ သတိထားမိတာမ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္ဗ်.

၀ါသနာဆုိတဲ႔ပုိ႔စ္ေလးကုိ အာ၀ဇၹန္းေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ဟာသေလးေႏွာျပီး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးလည္း ေရးခ်င္တယ္. ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔လည္း တည္တည္တံ႔တံ႔ေရးခ်င္တယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စျပီး ခြက်ပါတယ္. (ခြက်တာလား. ဂြက်တာလားမသိ.. က်ခ်င္ရာက်ေတာ႔ဗ်ာ. ေျပာခ်င္တာက ေရွ႔မတုိးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ မလူးသာ မလြန္႔သာ မလူးလည္းမသာ မလြန္႔လည္း မသာ ျဖစ္ရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္)

.........

၀ါသနာဆုိတာကုိ ၀ီကီက ဒီလုိဖြင္႔ဆုိထားပါတယ္.

A hobby is a spare-time recreational pursuit.

(၀ါသနာဆုိတာ အားလပ္ခ်ိန္မွာ အပန္းေျဖလုပ္ေဆာင္တဲ႔ လုိက္စားမႈတစ္ခု တဲ႔.)

Oxford Advanced Learner's Dictionary ထဲမွာက်ေတာ႔ ဒီလုိေျပာထားျပန္တယ္ဗ်.
(အထင္မ်ားၾကီးမလားလုိ႔. ဟတ္ဟတ္.)

A hobby is an activity that you do for pleasure when you are not working.

(၀ါသနာဆုိတာ သင္အလုပ္မလုပ္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရေစဖုိ႔ ျပဳလုပ္တတ္တဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈတစ္ခု တဲ႔.)

ကဲ. ေနာက္ထပ္ ကိန္းဘရစ္ခ်္ေတြ၊ ဟားဗာဒ္ေတြ၊ ခ်ဴလာေလာင္ေကာင္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ခ်ဲ႔ျပီး မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး. ေျပာစရာလည္း မလုိအပ္ေတာ႔ပါဘူး. ေျပာဆုိရင္လည္း မေျပာတတ္ေတာ႔ပါဘူး. :)

လုိရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ႔ ၀ါသနာဆုိတာ သင္႔စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႔ ေလ႔လာလုိက္စားတဲ႔ အေလ႔အထတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ.

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားလုံးႏွစ္လုံးကို သတိထားျပီး သုံးသြားပါတယ္. "ေလ႔လာ" ဆုိတာနဲ႔ "အေလ႔အထ" ဆုိတာပါပဲ.

ေနာက္ျပန္ေျပာပါမယ္.

အေလ႔အထ ဆုိတာ habit ပါ. ၀ါသနာပါတယ္ဆုိတဲ႔ အရာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မၾကာခဏလုပ္မိတတ္ၾကပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ၀ါသနာဟာ အေလ႔အထတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္. ဥပမာ စာေရး၀ါသနာပါတဲ႔သူဟာ နည္းနည္းေလးမအားလုိက္နဲ႔ အားလုိက္တာနဲ႔ စာေရးဖုိ႔ၾကိဳးစားသလုိမ်ိဳး.

ေလ႔လာ ဆုိတာကေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔၀ါသနာၾကီးသူေတြက သူတုိ႔ ၀ါသနာပါတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို တစ္ျခားမည္သူမည္၀ါရဲ႔ တုိက္တြန္းနႈိးေဆာ္ခ်က္မွ မပါဘဲ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ ေလ႔လာလုိက္စားတတ္တာကုိ ဆုိလုိတာပါ. ဥပမာ. ဘေလာ႔ဂင္းကုိ ၀ါသနာပါတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ဟာ သူအားခ်ိန္မွာ ဘေလာ႔ဂ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ကုဒ္ဒင္းေတြ လုိက္လံရွာေဖြ မွတ္သားေလ႔လာတာမ်ိဳး၊ တန္းပလိတ္တည္ေဆာက္ပုံကုိ သူ႔ဖာသာေလ႔လာဆန္းစစ္တာမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိပါတယ္. ကဗ်ာေရးရတာ ၀ါသနာပါတဲ႔သူကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲေပါ႔. ခ်ဲ႔ရင္ေတာ႔ ခ်ဲ႔သလုိရတာေပါ႔ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင္႔ အဲေလာက္ခ်ဲ႔ေျပာရသလဲဆုိရင္ ဒီေန႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားဆုံးၾကားေနရတာတစ္ခုရွိပါတယ္. အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခု ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါမွာေပါ႔..

'ဟာ. ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔လုိင္းကုိ ၀ါသနာမပါဘူး.'

'ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာသင္ရတာကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာ'

'ကၽြန္မ သီခ်င္းဆုိတာ ၀ါသနာပါတယ္.'

အဲလုိမ်ိဳး ကုိယ္႔အတြင္းစိတ္က ေစ႔ေဆာ္လႈပ္ရွားေနတာမ်ိဳး၊ အဲဒီ႔အလုပ္ကုိလုပ္ေနရရင္ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္ေနမွန္းမသိ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတာမ်ိဳး... အဲဒါကုိ ၀ါသနာလုိ႔ ေခၚပါတယ္.

လက္ေတြ႔အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါမွာက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈေတြဟာ ၀ါသနာနဲ႔ နီးစပ္မႈ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းသြားျပီး အဆင္ေျပသလုိ က်င္လည္လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကရတာမ်ိဳးေတြကုိလည္း အမ်ားၾကီး ၾကဳံေတြ႔ခံစားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္.

'ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆဲြတာ ၀ါသနာပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မိ္န္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔. ဒီအလုပ္ေလးကုိပဲ လက္မလႊတ္ရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္. အဆင္ေျပတဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔ ပန္းခ်ီဆဲြတဲ႔ဖက္ ျပန္လွည္႔ဦးမယ္ဗ်ာ...'

အဲလုိေျပာတဲ႔လူကုိ သတိထားၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔ အသက္က ၄၀ နား နီးေနပါျပီ။

'ေဟ႔ေကာင္... မင္း ၀ါသနာပါတာ ပါတာပဲ. အဲဒီ႔ဟာနဲ႔ ထမင္းစားလုိ႔ရမတဲ႔လား... လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္စဥ္းစားစမ္းပါကြာ..'

အဲလုိမ်ိဳး ေစတနာေရွ႔ထားျပီး ဖိႏွိပ္ေျပာဆုိ တားျမစ္ခံရတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္.

ကဲ. စာဖတ္သူေရ...

ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိပဲ ျပန္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္လုိ္က္ေတာ႔မယ္ေနာ္.

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ္႔၀ါသနာပါတာ ဘယ္ဟာလဲဆုိျပီး ေလ႔လာဆန္းစစ္သြားၾကတာေပါ႔...

...........

ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာဆုိတဲ႔စကားလုံးအေၾကာင္းကို မသိခဲ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဟာကုိ လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတာပဲ သိတယ္.
အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လက္ေပါ႔ပါးစြာ လုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔ေလးေတြအေၾကာင္းကိုပဲ ေရးသြားေတာ႔မယ္ေနာ္.
(ဟူး... ေမာလုိက္တာ. အဲဒီ႔စာေၾကာင္းေလးကို နားလည္ဖုိ႔ အေရွ႔မွာ အမ်ားၾကီး ရွင္းျပခဲ႔ရတယ္. :) )

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စြန္လႊတ္တယ္. ဂ်င္ေပါက္တယ္. ေဂၚလီရုိက္တယ္. ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္တယ္. BMX စက္ဘီးေလးေတြ ငွားစီးတယ္. ဇယ္ေတာက္တယ္. ေဘာလုံးကန္တယ္. အေျပးျပိဳင္တယ္. သိုင္းခ်တမ္းကစားတယ္. စာစီစာကုံး၀င္ျပိဳင္တယ္. အားကစားျပိဳင္ပဲြေတြရွိရင္ ၀င္ပါတယ္. ကဗ်ာရြတ္တယ္. သစ္ပင္တက္တယ္. ၾကက္ေမြးတယ္. ဘဲေမြးတယ္. ကားရုပ္ေလးေတြကုိ ဆဲြျဖဳတ္ျပီး ျပန္တပ္တတ္တယ္. ကုိရင္၀တ္တုန္းက ဖားရုိက္ထြက္ရင္လုိက္တယ္. ျခင္းလုံးခတ္တယ္. အုိ.. အစုံပါပဲဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္အစုံလုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္. ၀ါသနာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူး. အဲဒါေတြလုပ္ေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိတာကုိပဲ သိတယ္.

ေလးတန္းႏွစ္ေလာက္မွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာတယ္.

ငါးထပ္တုိက္ေပၚကေန ေအာက္ကုိသြားဆင္းျပီး ေဘာလုံးကန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႔ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ေရာက္လာရင္ မဆင္းေတာ႔ဘဲ အဲဒီ႔စာအုပ္ကုိ တစ္ထုိင္တည္း ဖတ္ပစ္တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ငုိေနရင္ အေဖနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ မသိမသာေလး လာခ်ျပီး ထြက္သြားတတ္တယ္. တေအာင္႔ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ အငုိတိတ္ျပီး စာဖတ္ေနတာကုိ သူတုိ႔ ေခ်ာင္းၾကည္႔ရင္း ျပဳံးေနတတ္ၾကတယ္.

အေဖအိ္ပ္တဲ႔ ဘုရားခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြစီထားတဲ႔ စင္ေလးတစ္ခုရွိတယ္. အဲဒီ႔ေပၚမွာတင္ထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္နာမည္က ဗုဒၶစာပန္းခ်ီတဲ႔... ေရးတဲ႔သူက ေငြဥေဒါင္း (ဦးၾကီးေမာင္) ပါ... အဲဒီ႔စာအုပ္ေလးက ဘာသာေရးဗဟုသုတေတြကုိ ဇာတ္လမ္းေလးေတြပုံစံနဲ႔ ေရးထားတာမုိ႔ ဖတ္လုိ႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္.

အဲဒီ႔စာအုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိျပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ဘာသာေရးဗဟုသုတ အေတာ္ေလးရလုိက္သလုိ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေလ႔လာမႈ အစပ်ိဳးခဲ႔တယ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္. အခု ဒီပုိ႔စ္ေလးေရးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေဖကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္.

အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကုိ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္ အျမဲပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔တယ္. ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္သုံးေနရေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမယ္႔ အရာေတြကုိ အကြက္ခ်လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ႔တယ္.

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အေဖ႔ရဲ႔ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ႔ ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔နယ္က နတ္ကန္ရြာေလးကုိ သြားၾကရပါတယ္. ဟုိေရာက္ရင္ ကုိရင္၀တ္ျပီး စာ၀ါလုိက္ရပါတယ္. ပရိတ္ၾကီး (၁၁) သုတ္တုိ႔၊ ဘဂ၀ါ၊ အစိေႏၱယ် ဘုရားရွိခုိးတုိ႔၊ ေဘာေဒ၀ပုတၱ.. အုိနတ္သား... စတဲ႔ ပါဠိေတြ၊ သုတၱံေတြနဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းနွီးခဲ႔ရပါတယ္. အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ေတာ႔ ကုိရင္၀တ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာမပါပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ရြာျပန္ရတာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္.

ျမိဳ႔ေပၚမွာ ေဘာလုံးကန္ဖုိ႔ ေနရာရွားသေလာက္ ရြာမွာေနရာက ေပါမွေပါ၊ ျပီးေတာ႔ ရြာက သက္တူရြယ္တူကေလးေတြနဲ႔ နပန္းပဲလုံးမလား၊ မန္က်ည္းပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေဘာလုံးကန္မလား၊ မန္က်ည္းေစ႔ေတာက္မလား၊ က်ီးသားရုိက္မလား၊ သစ္ပင္တက္မလား၊ ေဘာစကုိင္းသီးေတြ ခူးစားမလား၊ ညဖက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ သိမ္ၾကီးထဲမွာထုိင္ျပီး သရဲအေၾကာင္းေတြေျပာၾကမလား၊ မုိးရြာရင္ ကုိရင္ၾကီးေတြနဲ႔အတူတူ ဖားရိုက္ထြက္ၾကမလား... အုိ ေပ်ာ္စရာၾကီး...

အဲတာေတြကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာလုိ႔ ထင္ခဲ႔တယ္.

ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု စစ္ေတြမွာ ရွိေနခဲ႔ၾကတယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ေကာင္းတစ္ခု တတ္လာခဲ႔တယ္. ဘာလဲဆုိေတာ႔ သိုိင္း၀တၳဳဖတ္တာပါပဲ. :)

အေဖက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြ သိုင္း၀တၳဳဖတ္တာကုိ တားျမစ္ပါတယ္. ေတြ႔ရင္ စာအုပ္လႊင္႔ပစ္ရင္လႊင္႔ပစ္၊ ဆူရင္ဆူ၊ အဲဒါနဲ႔မွ ေျပာမရရင္ေတာ႔ ရုိက္ရင္ရုိက္တတ္ပါတယ္. အဲဒီ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သုိင္းစာအုပ္ကို မုန္႔ဖုိးေလးနဲ႔ ငွားျပီးရင္ ခါးၾကားထဲထုိး၊ အက်ီၤနဲ႔ဖုံး၊ အိမ္ေဘးနားက မာလကာပင္ၾကီးကုိတြယ္တက္၊ ျပီးေတာ႔ မာလကာကုိင္းၾကီးကတဆင္႔ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚတက္ထုိင္ရင္း အဲဒီ႔ေပၚက သစ္ရိပ္ေအာက္မွာ မာလကာသီးခူးစားလုိက္၊ သုိင္း၀တၳဳေလးဖတ္လုိက္နဲ႔ လုပ္တတ္လာခဲ႔ပါတယ္.

လမ္းမၾကီးေပၚက ျဖတ္သြားတဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔က မာလကာသီးလွမ္းေတာင္းရင္ ခူးျပီး လွမ္းပစ္တတ္ပါေသးတယ္. ေဘ႔စ္ေဘာပဲြေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးခဲ႔လုိ႔. ၾကည္႔မ်ားၾကည္႔ခဲ႔ဖူးရင္ ေဘ႔စ္ေဘာသမားေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာႏုိင္တယ္. :)

ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စာေတြကုိ ဖတ္ရတာ ၀ါသနာပါလာတယ္ဆုိတာပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ႔စာေတြဟာ အက်ိဳးျပဳလား၊ အေပ်ာ္ဖတ္လား၊ အညွီအေဟာက္ေတြလား အဲဒါေတြေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိႏုိင္၊ မခဲြျခားႏုိင္ခဲ႔ေသးဘူး. ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ရတာကိုေတာ႔ ႏွစ္ျခိဳက္ခုံမင္လာတတ္ခဲ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္.

ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာစီစာကုံးေရးရတာလည္း ၀ါသနာပါတယ္ဗ်. (ဒါေၾကာင္႔လည္း ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေတြေရးရင္ အက္ေဆးပုံစံေတြ တစ္ခ်ဳ႔ိျဖစ္ကုန္တာေနမွာ. ဟတ္ဟတ္)

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရ ဆုရခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကုလသမဂၢအက်ၤီၾကီးကေတာ႔ အခုအခ်ိ္န္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖရဲ႔ အရုိးစုေလးေပၚမွာ ရွိေနခဲ႔ဦးမလားပဲ. အေဖက အျမဲအားေပးပါတယ္.

"ငါ႔သား... ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက... ျပိဳင္သာျပိဳင္... ဆုရရမရရ ျပိဳင္ရဲတာကုိက သတၱိတစ္မ်ိဳးပဲ" တဲ႔...

ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကုိလြမ္းသြားျပီဗ်ာ....

..........

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ အေဖဆုံးသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မိတၳီလာကုိ ေျပာင္းခဲ႔ၾကတယ္. ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသစ္ကုိ ေျပာင္းခဲ႔ရတယ္. အမ်ိဳးသားေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြလုပ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္၀င္ျပိဳင္တယ္. ဆုရခဲ႔တယ္. ဘာမွေတာ႔ အေထြအထူးမဟုတ္ခဲ႔ဘူး. ဗလာစာအုပ္အၾကမ္းေလး တစ္ဒါဇင္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေလးတစ္ခ်ိဳ႔ပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ သိပ္ဂုဏ္ယူခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲသိလား.

အေဖမရွိေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကုိ အားေပးခ်ီးေျမွာက္မယ္႔သူဆုိတာ မရွိခဲ႔ေတာ႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကၽြန္ေတာ္စတင္ ရင္ဆုိင္တတ္လာခဲ႔ရတယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုန္လႈပ္မိပါတယ္. ၀န္ခံပါတယ္. အေဖကုိ အရမ္းအရမ္းကုိ တမ္းတမိခဲ႔ပါတယ္. အေဖမရွိျခင္းဟာ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ သိပ္ကုိ သိမ္ငယ္ေစခဲ႔တာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ၾကဳံေတြ႔ခံစားခ႔ဲရဖူးပါတယ္.

ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသားေန႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပဲြ... တတိယဆုေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ သိမ္ငယ္သြားခဲ႔တဲ႔ အားမာန္ေတြကုိ ဟုန္းခနဲ ျပန္ထေတာက္ေစခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ စာစီစာကုံးေရးတာကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀ါသနာပါသြားျပီးေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းထဲက စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာ စာစီစာကုံးေရးနည္းစာအုပ္ေလးေတြ ေနရာယူလာၾကပါတယ္. အဲဒါနဲ႔တဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားပုံေတြ စုေဆာင္းတာကုိ ၀ါသနာပါလာခဲ႔တယ္.

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ စာစီစာကုံးေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖုိ႔ စာေရးေကာင္းရုံတင္မကဘူး. သက္ဆုိင္ရာ အကုိးအကား စကားပုံ ဆုိရုိးစကားေလးေတြကုိ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ညွပ္ထည္႔ေပးရတတ္တယ္ေလ. အဲဒါေၾကာင္႔ စကားပုံေလးေတြကုိ စုေဆာင္းထားျပီးသား စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္မွတ္တတ္လာတယ္. က်က္သင္႔ရင္ က်က္ပစ္လုိက္တယ္.

စာက်က္ျခင္းအေၾကာင္း ပညာအေၾကာင္းေရးမလား...

"သုစိပုဘာ၊ ၀ိလိသိဓာ၊ အကၡရာစဲြသုံး၊ ဤရွစ္လုံးကုိ၊ သီကုံးပန္းသြင္၊ ေန႔တုိင္းဆင္ေလာ႔..." တုိ႔
"ပထမအရြယ္၊ ငယ္ေသာ္ကတည္႔၊ သိပၸေခါင္အား၊ တတ္ေျမာက္ျမားမူ၊ ေတာသားရန္ေအာင္၊ ျခေသၤ႔ေယာင္သုိ႔၊ မေရွာင္ပညာ၊ တင္းတင္းမာလိမ္႔.."
"ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည္႔မ်ိဳး၊ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအုိး.."

စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ.... အဲဒါေလးေတြကုိ ေနရာတက် ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္စုေဆာင္းထားတဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္. လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မွတ္ေလ႔လာခဲ႔ဖူးၾကမွာပါ. ဒါေပမယ္႔ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းထားဖုိ႔က်ေတာ႔ လူတုိင္း သတိရခ်င္မွ ရလိမ္႔မယ္. တကယ္လုိအပ္လုိ႔ ထုတ္သုံးၾကစတမ္းဆုိရင္ စနစ္တက် သိမ္းဆည္းထားခဲ႔သူတစ္ေယာက္က လုိသလုိ ထည္႔သြင္းေရးသားရင္း စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားေအာင္ပုိဆဲြေဆာင္ႏုိင္တာေပါ႔.

အက်ိဳးေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားခဲ႔ပါတယ္. စကားပုံေလးေတြကုိ ဖတ္ရတာ မိမိကုိယ္တုိင္အတြက္လည္း အမ်ားၾကီး ပညာရည္ျပည္႔၀ေစခဲ႔တယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကီးေလေလ ပုိနားလည္ေလေလျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. တစ္ခါတစ္ေလအျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္လုိက္တယ္ဆုိပါေတာ႔. အဲဒီ႔မွာ..

'ဟာ... ဒီစကားေလး သိပ္မွန္တာပဲ' ဆုိျပီး ေခါင္းထဲမွာ လင္းခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားရတာေလးေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္.

ဘေလာ႔ဂ္ေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ စုေဆာင္းေလ႔က်က္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားစုေလးေတြက သိပ္အသုံး၀င္လာခဲ႔႔ပါတယ္.
အေပၚက စကားပဲ ျပန္ေကာက္လုိက္ေတာ႔မယ္ဗ်ာ.ဒါေၾကာင္႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြက အက္ေဆးပုံစံေတြမ်ားထြက္ေနမလားမသိလုိ႔.. ဟတ္ဟတ္

ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ပါတဲ႔ ဆုရစာစီစာကုံးမ်ားဆုိတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ဖူးတယ္. ခုဆုိ ျပန္ရိုက္တာ စတုတၱအၾကိမ္ေျမာက္လားမသိဘူးဗ်. ထုတ္ေ၀သူေတြနဲ႔ေတာ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားျပီ. အရင္တုန္းက စာအုပ္တစ္ၾကိမ္ျပန္ရုိက္တုိင္း စာမူခနဲ႔ ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ပုိ႔ပုိ႔ေပးတတ္တယ္.

ထားပါေတာ႔.

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပင္မ၀ါသနာကေတာ႔ စာေရးျခင္းနဲ႔ စာဖတ္ျခင္းပါပဲ. ေလာေလာဆယ္ မအားလပ္နုိင္ခဲ႔ရင္ေတာင္ စာမေရးခ်င္မေရးဘူး. စာဖတ္တာကုိေတာ႔ ရေအာင္အခ်ိန္ယူဖတ္ေနဆဲပါပဲ.


...

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေရးၾကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ရပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု အဆင္ေျပလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး. အေဖမရွိဘူး. အေမက မွီခုိ. အစ္မငယ္က ၀န္ထမ္း. အစ္မၾကီးကလည္း ၀န္ထမ္း. အစ္ကုိက ဒန္အုိးစက္ရုံမွာ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ. အားလုံး တစ္၀မ္းတစ္ခါးလွေအာင္ မနည္းရုန္းကန္ေနခဲ႔ၾကရတယ္.

ဆယ္တန္း results ေတြထြက္ျပီးေတာ႔ အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆရာ၀န္လုပ္ေစခ်င္တယ္.

အေမကလည္း ဆရာ၀န္လုပ္ေစခ်င္တယ္. အမ်ိဳးထဲမွာ ဆရာ၀န္ဆုိတာလည္း မရွိခဲ႔ဖူးဘူးတဲ႔. ျပီးေတာ႔ ေဆးမွတ္မီရင္ ဆရာ၀န္လုိင္းေလွ်ာက္ၾကတာကုိက ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳးလုိ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ.

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္လုပ္ရမွာ ၀ါသနာမပါဘူး. ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာမပါတဲ႔အရာတစ္ခုကို ဘ၀တစ္ခုလုံး ရင္းႏွီးျပီး မလုပ္ႏုိင္ဘူး.

MIT ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တယ္. ၀ါသနာပါတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္၊ အထူးသျဖင္႔ Electrical Engineering ကုိေလ႔လာဖုိ႔..

အဲဒီ႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းက စစ္အင္ဂ်င္နီယာေလွ်ာက္ဖုိ႔ အေဖာ္ညွိတယ္. အေမက လုပ္ေစခ်င္ျပန္တယ္.

စစ္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘ၀ေရွ႔ေရးအတြက္ပါ စိတ္ေအးရျပီေပါ႔ဗ်ာ. မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ စရိတ္ကလည္း ကုန္ဦးမယ္. ျပီးေတာ႔ ေခတ္စကားနဲ႔ပဲ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာမယ္ဗ်ာ. ေနာ္. အရပ္ထဲမွာလည္း ဒီလုိပဲ ေျပာေနၾကတာမုိ႔ပါ.

စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ရင္ အေကာင္ျဖစ္တာပဲတဲ႔ေလ...

ကၽြန္ေတာ္အေရးပါအရာေရာက္ခ်င္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္စစ္ဗုိလ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး.

ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ျမင္လုိ႔မရဘူး..

အဲဒီ႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယမၸိ တည္ျငိမ္စြာ ျငင္းဆန္ခဲ႔ပါတယ္.

'ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ခ်င္ပါတယ္. စစ္အင္ဂ်င္နီယာေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ဘူး အေမ...'

.....

ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ေခတၱ (သုိ႔) အၾကာၾကီး ပိတ္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္စာ စေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔တယ္. ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔တာနဲ႔ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ေပါ႔. Roll no. ကလည္း အုိေက၊ Eligibility အရလည္း ဂြတ္၊ ဂ်ပန္စာပဲက်န္တာဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အသားကုန္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္.

ဂ်ပန္စာအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ႔ပါတယ္. ယုတ္စြအဆုံးဗ်ာ. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနရင္ေတာင္ တစ္ရႈးေပပါေပၚမွာ ခန္းဂ်ီးစာလုံးေတြ ေရးက်င္႔ေနတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ေလ႔က်က္ခဲ႔တယ္.

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္အစုိးရနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္သြားခဲ႔တယ္.

အတည္မျပဳႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ နအဖက စစ္အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ပုံစံဖမ္းျပီး ပညာေတာ္သင္လႊတ္ေနတာကုိ ဂ်ပန္အစုိးရက သိသြားလုိ႔တဲ႔. Cancel လုပ္ပစ္လုိက္တယ္တဲ႔. အဲဒီ႔ ပရုိဂရမ္မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ႔ပရုိဂရမ္ မရွိေတာ႔တာကေတာ႔ ေသခ်ာသြားခဲ႔ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႔မွာ တိမ္စုိင္ေတြျပိဳက်သြားတာကမွ ၾကည္႔လုိ႔ေကာင္းခဲ႔ဦးမယ္.

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးတစ္ခုလုံး အလဲထုိးခံလုိက္ခဲ႔ရတယ္.

....

ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ႔ဘူး. ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ႔ဘူး. စိ္တ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလသြားခဲ႔တယ္ဗ်ာ.

၂၀၀၁ မွာ ရန္ကုန္ကုိေရာက္လာခဲ႔တယ္. ကြန္ျပဴတာေလး ဟုိစမ္းစမ္းဒီစမ္းစမ္း၊ စပီကင္လည္း စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္သလုိျဖစ္ေနခဲ႔တယ္. မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔ေနျပီၾကားေပမယ္႔ ျပန္လည္းမတက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး. ရန္ကုန္ကုိလည္း ေက်ာင္းမေျပာင္းခ်င္ေတာ႔ဘူး. ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ MIT Dropout ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.

၂၀၀၁ မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပရုိဂရမ္မင္းဖက္ ေရာက္ခဲ႔တယ္. ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔. အရူးအမူးကုိ လုိက္စားပစ္လုိက္ျပန္တယ္.

MySoft Technologies မွာ ခဏလုပ္တယ္. ျပီးေတာ႔ ACE မွာ Instructor ျပန္လုပ္တယ္. ပရုိဂရမ္မာပဲ လုပ္ေတာ႔မယ္ေပါ႔ဗ်ာ...

၂၀၀၂ မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံးသူူငယ္ခ်င္း စင္ကာပူကုိ ထြက္သြားတယ္. ပုိလီကုိေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲဟာသြားတာပဲ.
ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ႏုိင္ငံျခားဆုိတာၾကီးနဲ႔ မနီးစပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူးထင္ေနခဲ႔တာေလ. ျပီးေတာ႔ ဘာသတင္းမွလည္းမရ. ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မခ်ိတ္ဆက္ခဲ႔မိဘူးကုိး..

သူငယ္ခ်င္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘ၀တူလုိ႔ေျပာရင္ရတယ္. Financial Aid နဲ႔တက္တာကုိ သူရွင္းျပေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားခဲ႔တယ္. ဒီလုိနဲ႔ စင္ကာပူလုိင္းဖက္ လုိက္ေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔တယ္.

ေလ႔လာရင္းနဲ႔ပဲ NTU/NUS ကုိလုပ္တာ ပုိေကာင္းမယ္ဆုိျပီး GCE A Level ကုိ စေလ႔လာတယ္. အဲဒီ႔မွာ အေမရိကား တကၠသုိလ္က စေကာလားရွစ္ရထားတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ သိကၽြမ္းမိရာက ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေၾကာင္းေတြ စသိလာခဲ႔တယ္.

ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာအရေရာ ၀မ္းေရးအရေရာ လုပ္ေနခဲ႔တာတစ္ခု ေျပာျပဖုိ႔ ေမ႔သြားတယ္.

ကၽြန္ေတာ္စာသင္တယ္ဗ်.

ဆယ္တန္း၊ ကုိးတန္းေတြသာမကဘူး. TOEFL, FCE နဲ႔ Eng. Grammar ကုိလည္း ကုိယ္ပုိင္၀ုိင္းေလးေတြ ဖဲြဲ႔ျပီးသင္တယ္. ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရတာကို သေဘာက်ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ၀ါသနာအပါဆုံးအရာေတြထဲမွာ စာသင္ရတာလည္း ထိပ္ဆုံးမွာပါေနမယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တယ္.

Guide ျပရင္း ပုိက္ဆံစု၊ အားလပ္ခ်ိန္မွာ TOEFl, SAT ေလ႔လာ၊ စာေမးပဲြေတြအတြက္ ျပင္ဆင္၊ ေက်ာင္းေတြရွာ၊ ေက်ာင္းေတြေလွ်ာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူခဲ႔ရပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ေတြမ်ား အဆင္ေျပလုိက္တာဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သင္တန္းတက္ရင္ ပုိက္ဆံကုန္မွာစုိးလုိ႔ စာအုပ္ေတြ မိတၱဴဆဲြျပီး အိမ္မွာပဲ ေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. Result ေတြလည္းထြက္ျပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ TOEFL ကုိ သင္တန္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ျပန္သင္ႏုိင္ခဲ႔တယ္. စာေမးပဲြေၾကးေၾကရုံတင္မကဘူး. အျမတ္ပါထြက္လုိက္ေသးတယ္. :)

ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္ေနရင္း စာသင္လုိက္၊ စာသင္ရင္း ေက်ာင္းကိစၥေတြလုပ္လုိက္နဲ႔ ၂၀၀၄ မွာ ကၽြန္ေတာ္ စေကာလားရွစ္ရျပီး ဒီကုိေရာက္လာခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒုတိယမၸိ ၀ါသနာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲက ဖီလင္မလာတဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ အခြင္႔အေရးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနပါေစ. ကၽြန္ေတာ္မလုပ္တတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာပါတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ေငြေၾကးအရ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ မရွိႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္လုပ္တတ္ပါတယ္.

ဘာအကန္႔အသတ္မွ ေလာေလာဆယ္ မရွိဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္. ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အကန္႔အသတ္ေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ရွိေနလုိ႔ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနဆဲပဲဗ်. ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚကေနပဲ ဆရာလုပ္ေနရေတာ႔တယ္. အဟတ္ဟတ္..

....

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ တကယ္ေတာ႔ ေရးျပစရာ သိပ္မရွိလွပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ အဲလုိေျပာရင္းနဲ႔ ေရးေနတာကိုက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားျပီ.

၀ါသနာဆုိတာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ေနရင္ သိပ္ကိုေကာင္းပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္အားက်တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိတယ္.

Apple Company က Steve Jobs
Berkshire Hathaway Inc. က Warren Buffet
Bluelithium Company ကုိ ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ Gurbaksh Chahal
မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကုိ ထူေထာင္ထားျပီး ျပည္သူေတြကုိ ကူညီေပးေနတဲ႔ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္
United States ရဲ႕ လက္ရွိသမၼတ Barack Obama

သူတုိ႔ေတြရဲ႔ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတယ္. အားက်တယ္. အတုယူမိတယ္.
သူတုိ႔ထက္ေအာင္ျမင္သူေတြ၊ သူတုိ႔လုိပဲ ေအာင္ျမင္သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ေတြေလာက္ လဲက်ရာကေန ျပန္ထူေထာင္လာႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ကဲ႔ရဲ႔စကားတင္းဆုိမႈေတြကို အျပဳံးမပ်က္ ရင္ဆုိင္ရင္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကုိ အရယူႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ခဲ႔ၾကဘူး.

ကၽြန္ေတာ္အတိအက်မသိႏုိင္တဲ႔၊ မသိႏုိင္ေသးတဲ႔ တစ္ျခား ထူးခၽြန္ထင္ရွားတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ ရွိပါေသးတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ေလးစားအားက်ရတာကေတာ႔ သူတုိ႔၀ါသနာပါတာကုိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ သူတုိ႔ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ၾကတယ္. ထိပ္ဆုံးကုိေရာက္ေအာင္တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ဒႆနသမားတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ လူေတြရဲ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကုိ ကူညီႏွစ္သိမ္႔ေပးခ်င္တဲ႔ တရားေဟာ ဓမၼဆရာတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ကမာၻလွည္႔ျပီး မျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကုိ ေျဖရွင္းေပးခ်င္တဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတမန္ေတာ္တစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္.

.....
..
.

ဒါေတြဟာ တကယ္ပဲ ၀ါသနာပါတာလား. မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစ႔ေဆာ္တုိက္တြန္းမႈေတြလား. သူမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လုံးသာခ်င္တဲ႔ အတၱစိတ္ရုိင္းေတြေၾကာင္႔ပဲလား. ရင္ထဲက လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ တရားမွ်တမႈရဲ႔ ခႏၶာအငွားခ်မႈေတြပဲလား....

ဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္စဥ္းစား ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနဆဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ျပင္းျပင္းပ်ပ် ခံစားမိေနတယ္.

"ကၽြန္ေတာ္ ဗုိက္ဆာတယ္."

ရန္ေအာင္.