ၾကိဳး

အိပ္မရဘူး
ေထြထူးဆန္းျပား အေတြးမ်ားနဲ႔
အေ၀းက မအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြ
ရင္ႏွင္႔မမွ်ေအာင္ ခံစားေနရတယ္.
ေဘးကင္းရန္ကြာ
က်န္းမာရႊင္လန္းစြာနဲ႔
မနက္ျဖန္ေတြကုိ ၾကိဳဆုိႏုိင္ပါေစ မ ရယ္...

Y.K.N

ဘေလာ႔ဂ္နာက်... ေလပြေသာခါ... (ေမာ္ဒန္တ်ာခ်င္း)

ဘေလာ႔ဂ္နာက် ေလပြေသာခါ။
ကီးဘုတ္ကုိဆဲြ၊ စိတ္အားကုိ ခဲကာ။
ရွည္ၾကာထုိင္လစ္၊ ပုိ႔စ္အသစ္ ထြက္မလာ
မုဒ္ေပ်ာက္စိတ္ေထြ၊ ေ၀ေလေလ.
ေရသာေသာက္၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။

ဂူဂယ္လ္ရီဒါ၊ ပုိ႔စ္သစ္ေတြ တက္လာ
သူမ်ားတကာေရးပုံ၊ နည္းစုံၾကည္႔ကာ
ငါလည္း ဒီတစ္ခါ၊ အဟုတ္တကယ္ေရးမွာ
လုပ္မယ္တကယ္ဟ၊ အားမာန္ျပ
ႏြမ္းလ်စိတ္ေလ၊ ပုိ႔စ္မရေခ်
လိပ္ေခြႏုံးလ်က္၊ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာခ်က္
လက္သာေညာင္း၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။

စာရြက္ေပၚ၀ယ္၊ အသြယ္သြယ္ေရးခါ
သုတရသ၊ နည္းပညာခဲြရာ
၀မ္းသာအားရ၊ ေရးျပမည္ေလ
စိတ္မေထြတမ္း၊ မရမကဖမ္း
ပဲြၾကမ္းသည္ေၾကာင္႔၊ မုဒ္ျပန္ေပ်ာက္
စားပဲြေပၚေမွာက္၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။
ယူက်ဴဘ္၀င္ခ်က္၊ ပုိ႔စ္သစ္တြက္ရွာ
ဆားခ်က္မည္ေပါ႔၊ စိတ္ေဖာ႔ထားခါ
နားေထာင္ေလရာ၊ သီခ်င္းေထာင္တစ္ရာ
ေခါင္းတြင္တြင္ကုတ္၊ ပုိ႔စ္ထုတ္မရပါ
ေစြ႔ေစ႔ြကယ္ခုန္ လူေတာင္တုန္
ရွိသမွ် ဘေရာက္ဇာ၊ ပိတ္ခါသိမ္းေတာ႔မည္…
ျပီးလွ်င္ ေစာင္ျခဳံကာ၊ ေထြးခါအိပ္ေတာ႔မည္…

(ေမာ္ဒန္တ်ာခ်င္း ... ကန္ယုိ)

နတ္သွ်င္ေနာင္... (ျပည္လွေဖ)

နတ္သွ်င္ေနာင္ - ျပည္လွေဖ

(တပ္ေတာ္ဦးဆီ ေမွ်ာ္လိုက္ျပန္ေတာ့ ရဲတံခြန္ေတြ ေလကစား ၾကြားတလူလူေ၀…
တပ္ဦးဆီ ေမွ်ာ္လိုက္ျပန္ေတာ့ တံခြန္ေတြ အလံေတြ ရဲမာန္ပြားေလာက္ေပ။)၂

ေသေပေစ ရင္ကိုေျမကတုတ္ မဆုတ္မတြန္႔ မရြံ႕တဲ့သူေတြ…
သတၱိေျပာင္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း သူရဲေကာင္းတို႔ လကၡဏာညီေပ…
ျမင္းသည္ေတာ္ေတြ ေျခသည္ေတာ္ေတြ ျမင္းခလုတ္ ဆင္ခလုတ္ ကတုတ္တာေ၀…
အေစာင့္အေန စီမံဗိုလ္ေျခ စစ္ဆင္ေတြ တသီတတန္း စစ္စခန္းခ်ရာေျမ။

Chorus:
(ေတာင္ကညိဳ ၿပိဳေတာ့မယ္ မိႈင္းမိႈင္းမႈန္ေ၀ မိုးသက္ေတြ ေလေ၀ွ႕လို႕ တေရြ႕ေရြ႕ယူသေလ…) တိမ္ဦးေလေျပ လြမ္းေငြ႕ေတြေ၀၊ ေဖာ္မစံုကၽြမ္း လြမ္းစိတ္ေတြေပြ…
ခ်စ္တဲ့သူ ဓာတုကလ်ာေဆြ လြမ္းရတဲ့ျဖစ္အင္ ထင္ျမင္မိေစတဲ့ ဘုရားတိုင္ စစ္ခ်ီရတုေတြ ေရးလို႕…
ေၾသာ္ ေက်းငွက္ကို ေစလိုေစ… ေျဖလည္းငယ္ ေျဖေျပပါႏိုင္ဘဲ စစ္ထြက္ဆဲ ေတာင္ငူ ဘုရင္မွာေလ….
လြမ္းစာေတြေရႊေပထက္မွာ တင္ရွာေပ…)

ေပၚေႏြလလွ်င္၊ ေတာင္ကျခိမ္႔ျမဴး၊ မင္းလြင္ဦးႏွင္႔၊ ပ်ံ႔ပ်ဴးခ်ဳပ္ဆုိင္း၊ မင္းလြင္ဦးနွင္႔၊ တိမ္ညိဳမိႈင္းထပ္၊ ျပက္လွ်ပ္ျပကာ၊ စိမ္း၀ါမုိးပန္း၊ ေထြေထြစြန္းက၊ ေရသြန္းသာၾကည္၊ ေပ်ာ္ရမည္ကုိ၊ ျမရည္သတ္မွတ္၊ ေရာက္ခဲလတ္ဟု၊ ခ်စ္ထြတ္တင္သည္၊ ျပာစင္ရႊန္းလတ္၊ ျဖဴ၀င္းမြတ္လွ်င္၊ ၾကာညြတ္ဖေယာင္း၊ ေနရွိန္ေျပာင္းသုိ႔၊ ဆင္႔ေလာင္းလြမ္း၀ွန္၊ ရွိလိမ္႔ဟန္ကုိ၊ တိမ္စြန္ေလလွ်င္၊ ဖူးေရာက္ခ်င္သည္…
ငွက္သြင္ပ်ံၾကြ မတတ္ေသာ…

(ပိေတာက္ေတြ ေရႊအရည္ လူးၾကမယ့္အေျခ၊ ပုလဲငံု စံပယ္ျဖဴ ဖူးခိုက္ေ၀ေ၀။

ပန္းမ်ိဳးစံုရာသီစုံကုန္ကူးခဲ့ေပါ့ေလ၊ ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးတဲ႔လို႔ေျခြ…)၂

ကိုယ္တိုင္ လွရာရာ ေရြး… ပန္မေပးရ ဆံျမညွာေက စစ္ေျမမွာ ၾကာေညာင္းရက္ရွည္ ေရာက္မယ္အထင္နဲ႕ ေမွ်ာ္တဲ့သူ ပူဗ်ာေပြ တေတြးေတြး ေဆြးရွာေရာ့မယ္ေလ။

ဒီသီခ်င္းေလးကုိ ၾကိဳးစားရွာေဖြေပးတဲ႔ မေလးကုိ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ....

ပလိစ္...

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ...

သီခ်င္းေတာင္းခ်င္လုိ႔ဗ်.သုံးပုဒ္ပါ.

(၁)
ျပည္လွေဖ ဆုိထားတဲ႔ 'နတ္သွ်င္ေနာင္' သီခ်င္းေလး ဘယ္မွာရႏုိင္မလဲ.

သီခ်င္းအလုိက္ေလးက ဒီလုိေလးေလ..

"ေတာင္ကညိဳ ၿပိဳေတာ့မယ္ မိႈင္းမိႈင္းမႈန္ေ၀ မိုးသက္ေတြ ေလေ၀ွ႕လို႕ တေရြ႕ေရြ႕ ယူသေလ... "

youtube မွာ ေတြ႔မယ္ဆုိရင္လည္း ရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ ရွာေနတာ ဘယ္လုိမွမေတြ႔ေတာ႔လုိ႔ပါ. ဖုိရမ္ေတြမွာ ၀င္ရွာတာလည္းစုံျပီ. း(

(၂)
စိန္ျခဴးၾကာေညာင္သီခ်င္းေလး လုိခ်င္လုိ႔. ရတနာဦးျပန္ဆုိထားတယ္လုိ႔ေတာ႔ သုိးသုိးသဲ႔သဲ႔ ၾကားဖူးတယ္. ဒါေပမယ္႔ ရွာမရျပန္ဘူး. လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ကို္ယ္တုိင္ ဆုိျပထားတာမဟုတ္လည္း ရပါတယ္. ေက်းဇူးျပဳ၍ပါ.... း)

(၃)
ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲဗ်. စာသားတစ္ေၾကာင္းပဲ မွတ္မိတယ္. မႏၱေလးမွာေနတုန္းက အျငိမ္႔ပဲြေတြမွာ ဆုိျပတာ ၾကားဖူးတယ္. ဘာတဲ႔..

"ေပတစ္ရာပင္ ေလွ်ာက္ပါလုိ႔ ျမင္သေလာက္ ျပလုိ္က္ခ်င္ပါသည္...." ဆုိတာေလ...

း)

အဲဒီ႔သီခ်င္းေလးေတြကုိ ရွာေဖြေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ရွာေပးႏုိင္သူမ်ားရဲ႔အၾကိဳက္ ပုိ႔စ္တစ္ခုစီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရးေပးမယ္. ဘယ္လုိသေဘာရလဲ. :))))

ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ. ေနာ္.

အခုေလာေလာဆယ္ ေစ်း၀ယ္ထြက္လုိက္ဦးမယ္. တစ္ေယာက္တည္းေနထုိင္လႈပ္ရွားေနရတဲ႔ လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးေတြရဲ႔ ဘ၀ဟာ ဒီလုိပဲဗ်ာ. အရမ္း စထရပ္စ္မ်ားတယ္. ေနာက္မွေတြ႔မယ္ဗ်ိဳ႔.. ဘုိင္...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ကန္ယုိ....

အႏွီမွန္မီးအိမ္ မီးစာမည္သူျဖည္႔မည္ပ...

မဂၤလာပါ ဒါယကာ

ဦးဇင္းစာေရးလုိက္ပါတယ္။ ဒါယကာရဲ႕ဘေလာ့မွာပိုစ့္အျဖစ္တင္ေပးေစခ်င္တာပါ။ အဲဒါကေတာ့ဦးဇင္းအခုစစ္ကိုင္းေတာင္မွာ သင္တန္းတိုးခ်ဲ႕ ဖြင့္လွစ္ဖို႕ ကိစၥ အတြက္ အခက္အခဲေတြ အဆင္ေျပေစခ်င္လို႕ ပါဒါယကာ။

စစ္ကုိင္းသင္တန္းအတြက္ အခုသင္တန္းမွာ လူေတြပါ အခမဲ့သင္ၾကားေပးဖို႕စီစဥ္ေနပါတယ္။ ၂၁.၁၂၀၀၉ ရက္ေန႕ကို သင္တန္းဖြင့္ဖို႕ စီစဥ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့သင္တန္းမွာက ေလွ်ာက္လႊာေခၚယူၾကည့့္လိုက္ေတာ့ လာေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသူက ၅၀ ေက်ာ္ေနပါတယ္။ ဦးဇင္းေလွ်ာက္လႊာေတြကိုပိတ္လိုက္ရပါတယ္။ စက္အင္အားက ၆ လံုးပဲရွိေတာ့ စက္အင္အားကနည္းတယ္ေလ။ မီးစက္ကလည္းအခုအခ်ိန္အထိအလွဴရွင္မေပၚေသးေတာ့ ဦးဇင္းေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲေနပါတယ္။



ဒါယကာအေနနဲ႕ ဘေလာ့ေတြမွာ မီးစက္အလွဴရွင္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ အလွဴရွင္မ်ားရွိပါကဆက္သြယ္ႏုိင္ေအာင္ ေရးသားေပးေစလိုပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြလိုအပ္ရင္ေတာ့ဦးဇင္းရဲ႕ ဘေလာ့ www.kovida.multiply.com ကေန ယူသံုးႏုိင္ပါတယ္ဒါယကာ...

ဒါယကာစိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကိုယ္၏က်န္းမာျခင္း အေပါင္းတို႕နွင့္ျပည့္စံု ၍ပညာပါရမီျဖည့္ဆည္းႏုိင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕သ လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ႔စာေလးကုိ ရျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခ်ိဳ႔ လုိက္ၾကည္႔ျဖစ္တယ္. ဦးဇင္းကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေရးသားေပးထားၾကတာေလးေတြ ေတြ႔ရေတာ႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္. အဲဒီ႔ထဲကမွ ျပည္႔ျပည္႔စုံစုံ ေရးသားျဖန္႔ေ၀ေပးထားတဲ႔ ကုိပီေကရဲ႔ ပုိ႔စ္ေလးကုိလည္း ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးလုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ. အားလုံးပဲ ပညာဒါျဖည္႔စြမ္းႏုိင္ၾကပါေစ...

ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သာသနာအထြန္းကားဆံုး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးပါတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာသနာ အႏြယ္ဝင္ သံဃာေတာ္ အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဆိုတာလည္း လူတုိင္း သိမွာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ ဆိုရင္ သံဃာေတာ္၊ သီလရွင္ေတြ အတြက္ ပရိယတ္အျဖစ္ ဗုဒၶစာေပ သင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သလိုပဲ ပဋိပတ္အျဖစ္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရာ ရိပ္သာ၊ တရားစခန္း အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပ အဓိက ျဖန္႔ခ်ီရာ ေဒသလည္း ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ အရပ္က သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ လက္လြတ္မခံဘဲ လာေရာက္ ဆည္းပူးၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သာသနာႏြယ္ဝင္ အမ်ားစု မွီတင္းရာ ေဒသအျဖစ္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ကမ႓ာမွာ ထင္ရွားတာ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါ။

၂၁ ရာစုမွာ လူသားအျဖစ္နဲ႔ အသက္ရွင္တဲ့ လူေတြအတြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ အတြက္လည္း ခၽြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာ ျပန္႔ပြားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ အခါမွာ ဟုိး ေခတ္ဦးပိုင္းက သံဃာေတာ္ေတြ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသ တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္​ ႂကြေရာက္ၿပီး သာသနာျပဳရပါတယ္။ ဒီထက္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ စာေပေတြ ေရးသား ျဖန္႔ေဝၿပီး သာသနာျပဳပါတယ္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာေတာ့ ေလလႈိင္းေပၚကေန ၿဂိဳလ္တု၊ တီဗီ၊ ေရဒီယို ကတဆင့္ တရားေတာ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ၿပီး သာသနာ ျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခု အင္တာနက္ ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားဖို႔၊ တည္တန္႔ဖို႔ အြန္လိုင္းကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အေတာ္ေလးကို အားနည္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ အထိအေတြ႕ မေျပာပါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ထိေတြ႕ဖို႔ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး ခက္ေနပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးမွာေတာင္ ခက္ခဲေနတာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီ ေခတ္ရဲ႕ ေရစီးနဲ႔ အခက္အခဲကို သိတဲ့အျပင္ ကူညီေျဖရွင္းဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနသူကေတာ့ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒပါ။ ဦးဇင္းက စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တစ္လွည့္စီ ကြန္ျပဴတာပညာရပ္ေတြကို သူ တတ္သေလာက္ ပညာဒါနအေနနဲ႔ ျဖန္႔ေဝေပးေနတာပါ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစတနာအလွဴရွင္ေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ အြန္လိုင္း သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မန္းက အင္တာနက္ ကေဖးတစ္ဆိုင္က ဦးဇင္းကို သင္ၾကားဖုိ႔ လွဴဒါန္းတာေၾကာင့္ မန္းက သံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ကို ပညာဒါနအေနနဲ႔ အင္တာနက္သင္တန္းအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာလည္း သင္တန္းခန္းမတစ္ေဆာင္ အေနနဲ႔ သီးသန္႔ လုပ္ထားၿပီး ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းကို သင္တန္းအေနနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပညာဒါန ေဝမွ် ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းခန္းမရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ကိုလည္း ညီလင္းဆက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းေငြေၾကာင့္ မၾကာခင္က ၾကမ္းခင္းထားပါၿပီ။ သင္တန္းမွာ ကြန္ျပဴတာ (၆) လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြန္ျပဴတာေျခာက္လံုး နဲ႔ပဲ အခု သင္တန္းသစ္တစ္ခု စတင္ဖို႔ ၾကံေဆာင္ေနတယ္လို႔ ဦးဇင္းက မိန္႔ပါတယ္။

သင္တန္းသစ္စမယ္လို႔ သတင္းရတာနဲ႔ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာ ငတ္မြတ္သူ၊ အင္တာနက္ ငတ္မြတ္သူေတြ ဝိုင္းၿပီး စာရင္း ေပးလိုက္တာ ေၾကျငာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ ၅၀ ေက်ာ္သြားလို႔ ရပ္ဆိုင္းထားရပါတယ္။ ရပ္ဆိုင္းထားဆို ကြန္ျပဴတာက (၆) လံုးတည္း ရွိတာဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အေနနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရဖို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းဖို႔ မလြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိဖို႔ အေရးႀကီးေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔လည္း မီးစက္ဝယ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနရျပန္တယ္။ ပညာဒါန အလွဴလုပ္ဖို႔ သင္ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ ဝယ္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာ အလွဴရွင္ကိုပဲ အဓိက တည္မွီေနရေတာ့မွာပါ။ ဦးဇင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မီးစက္ဝယ္ဖို႔ က်ပ္ေငြ (၁၇) သိန္း ေလာက္ လ်ာထားရမယ္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္း အရွိန္ရဖို႔ ကြန္ျပဴတာ အလံုးေရ မ်ားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအလွဴရွင္ကလည္း လိုအပ္ေနျပန္ပါတယ္။

ဒီအခက္အခဲေတြ ၾကားက ဘာကိုမွ မမႈဘဲ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာကို အေကာင္အထည္ ေပၚဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဇြဲကို က်ေနာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အားက်တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန သင္တန္းေတြ အျမဲ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေစႏိုင္ဖို႔ အလွဴရွင္ေတြ လိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ သာမာန္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေငြ တစ္ေသာင္း လွဴဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲ ရွိေပမယ့္ ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေလာက္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ျပည္တြင္းက လူေတြအေနနဲ႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ကအစ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ လက္တေလာ လိုအပ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့

၁။ ကြန္ျပဴတာ (လက္ရွိ ေျခာက္လံုးသာ ရွိသည္)

၂။ သင္တန္းခန္းမ မ်က္ႏွာက်က္ (လံုးဝ မရွိေသးပါ)

၃။ ၾကမ္းခင္းအုတ္ခင္း (ခန္းမ အေရွ႕ပိုင္းကို ညီလင္းဆက္ကူညီေသာ အလွဴနဲ႔ အုတ္ခင္းၿပီး)

၄။ ၁၀ ကီလိုဝပ္ထြက္ မီးစက္တစ္လံုး (မီးမရွိလွ်င္ လံုးဝ သင္မရပါ။ လက္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမွာ ပ်က္တလွည့္
မလာတလွည့္)

၅။ နည္းပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ပညာဒါန သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ (မန္း သို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရန္လိုသည္)

၆။ အင္တနက္ သင္တန္း သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္း သံုးစြဲခြင့္ (အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ သူ႔ဆိုင္တြင္ သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ပိုင္း လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုအလွဴရွင္ကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီ သံုးစြဲခ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ညိႇႏႈိင္းေပးပါကလည္း အဆင္ေျပပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အလွဴေငြျဖင့္ အင္တာနက္ သံုးစြဲဖုိ႔ စီမံရပါမည္)

၇။ ေရေအးစက္ (အင္မတန္ပူေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အတြက္ လိုပါသည္)

၈။ အလွဴေငြ (တျခား သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ရန္)

လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား ဆက္သြယ္ရန္

၁။ ဦးေကာဝိဒ @mailto: kovida9@gmail.com

၂။ ပီေက @mailto: pikay@myanmarbloggers.org

၃။ ညီလင္းဆက္ @site: http://blog.nyilynnseck.com

၄။ မ်က္လံုး @mailto: thethtoo@gmail.com

၅။ မင္းယြန္းသစ္ @mailto: minnyoonthit@gmail.com

၆။ အ႐ုပ္ကေလး @mailto: idulize@gmail.com

ႏုိင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းလိုသူေတြအတြက္ PayPal ႏွင့္ UK Bank Account ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္းဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ္ အေပၚမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တာက အလွဴေငြမွ မဟုတ္ဘဲ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖန္႔ေဝေပးေစခ်င္ပါတယ္။

မ်ဥ္းေကြးတစ္ေၾကာင္း၏ ဒုိင္ယာရီ...

ႏွင္းမႈန္ေတြ ျပတင္းေပါက္ကုိ ရုိက္ခတ္လုိ႔
ေအးစက္တဲ႔ ညေနခ်မ္းေတြမွာ
ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ႔တယ္..
အိပ္ေမာက်ေနခဲ႔တာ ၾကာျပီေကာေလ...

အိပ္မႈန္စုံဖြား ၀ုိးတ၀ါးျဖစ္ေနခဲ႔တာ
ငါကုိယ္တုိင္ရဲ႔ ခ်ိဳ႔ယြင္းမႈေတြေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔.
ဒါေပမယ္႔လည္း
'ေလာကၾကီးကုိက... မတရားပါဘူး...' ဆုိတဲ႔
ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ကုိ နားေထာင္ရတာ
ပုိျပီးေတာ႔ပဲ သက္ေတာင္႔သက္သာ ရွိသလုိလုိ
အသည္းကဲြေနတဲ႔ ၀ီစကီတစ္ခြက္ပါရင္ ပုိေတာင္ျပည္႔စုံေလမလားပဲ..

ဒီလုိနဲ႔ ငါ႔ဒုိင္ယာရီဟာ ေနာက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္.
၀ါက်င္ေနတဲ႔ အတိတ္ေဟာင္းေတြမွာ
မင္နီေတြနဲ႔ ရဲ၀ံ႔ခဲ႔တယ္.
မင္ျပာေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းခဲ႔တယ္.
မင္နက္ေတြနဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခဲ႔တယ္.
မင္၀ါေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ႔တယ္.
မင္စိမ္းေတြနဲ႔ မာနၾကီးခဲ႔တယ္.
မင္ေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႔
ျငိမ္းခ်မ္းေရးျပတင္းေပါက္ကုိ ေခ်ာင္းၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္.
ခက္ေတာ႔တာပဲ...
ဟုိစကားလုိေပါ႔.
'ငါဟာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ငါ႔ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ႔တယ္'
ေဖာင္စီးရင္းပဲ ေရငတ္ရသလုိလုိ
ထန္းလ်က္က်ိဳေနၾကရတဲ႔ ဘ၀ေတြ ထန္းလ်က္ခဲလုိ မခ်ိဳျမႏုိင္သလုိလုိ
ဘယ္ဟာမဆုိ ၀ါးမ်ိဳကိုက္ခဲဖုိ႔ အသင္႔ျပင္ထားတဲ႔ ငါ႔ပါးစပ္ေပါက္ေတြအတြက္
တစ္ခုခုကေတာ႔ အျမဲလုိေနခဲ႔တာပဲ...

ဦးတည္ခ်က္မတူတဲ႔ လူသားႏွစ္ဦး
ကုိယ္႔အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ေတာ႔ ထူးေနၾကျမဲေပါ႔.
ရူးေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ရဲ႔.
လူတုိင္းစိတ္ထဲမွာေတာ႔
ငါက ထူး မင္းက ရူးပဲေလ...
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေဆာင္းရာသီဟာ သူ႔၀တ္ရုံလႊာကုိ သိမ္းေခါက္ခဲ႔ျပီ...
စမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ခလုတ္တုိက္လုိ႔
ဖားျပဳတ္ရုိက္တာပါလုိ႔ လက္ညွိဳးေတြထုိးေနခ်ိန္
စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးက မီးဖုိေဘးမွာေတာ႔
ေကာင္းဘြိဳင္တစ္ေယာက္ ငါးကင္နဲ႔ေမွာက္ေနေလရဲ႔...
ေလာကၾကီးကုိက မတရားတာပဲလား
ေလာကသားေတြကုိက ေမွာက္မွားေနၾကတာပဲလား..
ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ သီခ်င္းစာသားေတြ
ရာစုႏွစ္တစ္၀က္က်ိဳးမွ ငါ႔ႏွလုံးသားကုိ တံခါးလာေခါက္ၾကတယ္.
ေနာက္ေတာ႔ မက်ေသးပါဘူး..

ဗ်ိ...
ဒီလုိနဲ႔ စိတ္တုိင္းမက်ခဲ႔တဲ႔ ငါ႔စာမ်က္ႏွာေတြ
သမုိင္း၀င္ေလွကားထစ္ေတြနားမွာ ငုိရႈိက္ေနျမဲေပါ႔
ရင္ခုန္သံေတြကုိလည္း အလုိမလုိက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး
ဖုိရႈိက္ေနတဲ႔ ဒီႏွလုံးသား ဘယ္ေနရာက အင္အားေတြ ရေနပါလိမ္႔...
တိတ္တဆိတ္ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာတဲ႔ ေျခသံေတြဟာ
မ၀ံ႔ရဲျခင္းေလလား. အေကာက္ၾကံျခင္းေလလား
ေမွာက္မွားတတ္တဲ႔ ငါဆုိတဲ႔ ေလာကသားတစ္ေယာက္
အသိေခါက္ခက္အ၀င္နက္ေနဆဲပဲ...

ဒီစက္၀န္းေပၚမွာ ငါေျပးလႊားေနခဲ႔တာ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာျပီ.
ေဟာဒီ႔အခ်င္းမ်ဥ္းကုိ ဆဲြဆန္႔လုိက္ခ်င္ရဲ႔.
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းအထိေရာက္ေအာင္..
ဒီေနရာကုိေတာ႔ ျပန္မလာခ်င္ေတာ႔ဘူး.
တကယ္ဆုိ ငါဟာ မ်ဥ္းေျဖာင္႔တစ္ေၾကာင္းအေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔
ခပ္ၾကီးၾကီး မ်ဥ္းေကြးတစ္ေၾကာင္းပါပဲေလ..
ေနာက္ေတာ႔လည္း ဒီအခြံေတြေအာက္
တုိး၀င္လုိ႔ ကြယ္ေပ်ာက္ရေပဦးမယ္.

ဗ်ိ...
သြားေပဦးေတာ႔ ဘ၀စာမ်က္ႏွာတစ္ခုေရ...
ငါမင္းကုိ မလြမ္းဆြတ္ေတာ႔ဘူး.
ေဖာ္မက္ခ်ခံထားခဲ႔ရတဲ႔ ငါ႔ဦးေႏွာက္ေတြကုိ
နတ္ဒုိးသံေပးျပီး ေတာေခ်ာက္လုိက္ဦးမယ္..
အဲလုိေတြးမိခါမွ အတၱအေမာေတြက ေဖာက္လာတတ္ျပန္ေရာ...

လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုထဲ အာရုံစူးစုိက္ၾကည္႔မွ
လႈပ္ရွားေနတဲ႔ ျဖစ္စဥ္ေတြ ပိုအသက္၀င္လာတယ္.
ရုပ္ရွင္ျပေနသလုိပါပဲ
ဖလင္ျပားေတြ၊ ရုပ္ေသျပကြက္ေတြ အရွိန္အဟုန္နဲ႔
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးလႊားသြားေနေလရဲ႔
ဒါကိုပဲ တဆက္တည္း ျဖစ္သလုိလုိ
အေတြးအျမင္ေတြပုိေနရင္း
ငါ႔ဒုိင္ယာရီဟာ အိပ္စက္ဖုိ႔ ခြင္႔ေတာင္းေနခဲ႔ျပီ

ႏွင္းမႈန္ေတြကေတာ႔ ရုိက္ခတ္ေနျမဲ
ရထားၾကီးတစ္စင္းကလည္း ခုတ္ေမာင္းေနျမဲ
ၾကိဳးေတြကလည္း အထပ္ထပ္ဖဲြ႔ခ်ည္ရစ္ေနွာင္ေနျမဲ
ကဲ...
ဒုိင္ယာရီေရ...
ေကာင္းေသာညပါ....
မနက္ျဖန္ဆုိရင္ မင္းရဲ႔ ေခါင္းအုံးအျဖဴေလး အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေတာ႔မယ္.
ပူပင္မေနပါနဲ႔
ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္စက္အနားယူေတာ႔ ဒုိင္ယာရီေရ...
ငါ႔အခ်င္းမ်ဥ္း စက္၀န္းအျပင္ဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ဆန္႔ထြက္ႏုိင္ဖုိ႔
မီးလွ်ံေတြ အရွိန္ရမယ္႔အခ်ိန္ ငါေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတယ္.
ငါမအိပ္ေသးဘူး ဒုိင္ယာရီေရ..

သကၠရာဇ္ေတြ အုိမင္းရင္႔ေရာ္လာတာကလဲြလုိ႔
အရာရာဟာ အရင္လုိပါပဲ...
ဂြတ္ႏုိက္ ဒုိင္ယာရီ...

(ေရခဲငွက္)

Photo Credit goes here.

ဘေလာ႔ဂါဗီဇနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ အေၾကာင္းအရာမ်ား....

တင္မယ္တင္မယ္နဲ႔ မတင္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကုိမ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလးပါ. ဒီအင္တာဗ်ဴးမွာ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္အမွားတစ္ခုရွိေနပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ႔ဂ္စေရးခဲ႔တာ ၂၀၀၆ ဒီဇင္ဘာလုိ႔ ေျပာရမယ္႔ေနရာမွာ ၁၉၉၆ လုိ႔ ေျပာမိတယ္ဗ်. (ခရစ္စမတ္မွာ လြမ္းမူးမူးတာ မေျပေသးလုိ႔)

၂၀၀၇ ေနရာမွာလည္း ၁၉၉၇ လုိ႔ ေျပာမိျပန္တယ္. အဲဒါကေတာ႔ မ ကုိလြမ္းလုိ႔ပါ. :)

စတာပါဗ်ာ. ဒီအင္တာဗ်ဴးေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ႔ဂ္ ဘာေၾကာင္႔ စေရးျဖစ္တယ္. ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ စေရးျဖစ္တယ္ အပါအ၀င္ လက္ရွိဘေလာ႔ဂ္ေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတဲ႔ အရာေလးေတြကုိ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးထားပါတယ္. ဆရာေမာင္စူးစမ္းရဲ႔ Blogger Instinct ကို ျပန္လည္ေခ်ပထားတာလည္း ပါပါတယ္.

လက္ပ္ေတာ႔မုိက္နဲ႔ပဲ လွမ္းျပီး ေျပာရတာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသံကလည္း ေ၀၀ါးေနတာကုိ သည္းညည္းခံေပးၾကပါလုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္. အျပင္မွာ အသံပုိေကာင္းတယ္ဗ်. (မ အသိဆုံးပါ... :) )

ဒီေနရာမွာ သြားေရာက္နားဆင္ႏုိင္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ...

အပင္ပန္းခံေမးခြန္းေတြထုတ္ျပီး ဟုိးအေ၀းၾကီးကေန အင္တာဗ်ဴးေပးတဲ႔ ကုိမ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာကုိလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဒီေနရာကေန ေျပာၾကားလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ...

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ဘေလာ႔ဂင္းႏုိင္ၾကပါေစ...

ဟုိေတြးဒီေတြး....

လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ရဲ႔ အြန္လုိင္းဗားရွင္းကုိ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ေနရင္းက ဒီသတင္းတစ္ပုဒ္ေလးကုိ ဖတ္မိေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔က Screen ၾကီးကုိ အၾကာၾကီးစုိက္ၾကည္႔ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္. ၂၀၀၉ ေတာင္ ေရာက္ခဲ႔ျပီပဲ....

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား စုစည္းထားတဲ့ 'အနာဂတ္လိႈင္း၏ ဆံုမွတ္မ်ား' စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ရန္ မႏွစ္ကတည္းက စီစဥ္မႈေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ ေရးသားထားၾကတဲ့ ...

သုတ၊ ရသ၊ ကဗ်ာ၊ ခရီးသြားေဆာင္းပါး၊ နည္းပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါး၊ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္ ေတြ၊ ခံစားခ်က္ဝတၳဳတိုအစရွိတဲ့ စာေပေတြကို ကေလာင္ရွင္အသစ္ေတြရဲ႕ လက္စြမ္းျပမႈနဲ႕ အင္တာ နက္ေပၚမွာ ေတြ႕ရွိေနပါတယ္။ အင္တာနက္ ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွာ ျမန္မာစာသားနဲ႕ လြယ္လင့္တကူ ႐ိုက္တင္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းလ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ အခ်က္အလက္ေတြကို လြင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ ကြန္ယက္ႀကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုစြမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ စုစည္းတင္ျပမယ့္ စာအုပ္ကို စိတ္ဝင္စားၾကသူေတြ အတြက္ G-Talk မွာျမန္မာလိုေရးလို႕ရေအာင္ ကနဦးတီထြင္ဖန္တီးေပးထားတဲ့ Alpha Computer မွ ကိုရဲျမတ္သူကို လွ်ပ္တစ္ျပက္သတင္းဂ်ာနယ္က ေတြ႕ဆံုေမး ျမန္းခဲ့ရာ-

ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္လိုစီစဥ္ျဖစ္ခဲ့တာလဲ။

၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာ မတိုင္ခင္ ကတည္းကစီစဥ္တာ။ကြၽန္ေတာ္တို႕ Alpha ဒီစာကိုထုတ္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ဝိုင္းဝန္းအႀကံျပဳ ေဆြးေႏြးေပးတာနဲ႕ Promotion လုပ္ေပး႐ံု သက္သက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အျပင္ Imforithm-maze က ကိုေသာင္းစုၿငိမ္းတို႕အဖြဲ႕လည္းပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ ျပန္ထုတ္မယ့္ အခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အဆင္မေျပျဖစ္သြားတာ။

ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္လိုစုစည္းျဖစ္ခဲ့တာလဲ။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္အရွည္ႀကီးဗ်။ အဓိကကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ မီဒီယာပံုစံအသစ္ေလ။သူက one to one လည္းမဟုတ္ဘူး။ one to many လဲမဟုတ္ဘူး။ many to many ဗ်။ တစ္ဖြဲ႕က လုပ္ရင္း ေနာက္တစ္ဖြဲ႕နဲ႕ ေပါင္းျဖစ္။ အဲဒီကေနေနာက္အဖြဲ႕ေတြအဖြဲ႕ေတြနဲ႕လုပ္ၾကတာ။

သံုးထားတဲ့ စာမူတိုင္းဟာ စာမူရွင္က လိုလိုလားလားခြင့္ျပဳထားတာ ေတြလား။

ဒါေတြက သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စီစဥ္ၾကတာ။ အေရြးမခံရတဲ့သူေတြကေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက ေသးတယ္။

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပါတ္သက္တာေတြမပါေတာ့ နဂိုကတည္းက ျပည္တြင္းမွာ ပံုႏွိပ္ျဖန့္ခ်ီဖို ့ရည္ရြယ္ၿပီး စုစည္းခဲ့တာလား။

ဟုတ္တယ္၊ၿပီးေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးက တရားဝင္ခြင့္ျပဳၿပီး ျပည္ပကိုပါ ျဖန္႕ဖို႕စီစဥ္ထားတာ။ ျပည္ပကသူတို႕ Blogger ေတြ အခ်င္းခ်င္းဝယ္လိုအား အုပ္ေရ(၁ဝဝဝ)ေက်ာ္ အနည္းဆံုးရွိတယ္။

ဒီစာအုပ္က ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အားလံုးျမန္မာျပည္ကလူေတြခ်ည္းပဲလား။

ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ။ ကမၻာအရပ္ရပ္ကပါ။

Alpha က ဦးေဆာင္ၿပီးစုစည္းခဲ့တာလား။ စုစည္းမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို သိပါရေစ။

မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလုပ္ၾကတာ။ ျမန္မာ Content ေတြမ်ား လာေအာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္ ေတြမို႕လို႕အားေပးတာပဲရွိတယ္။ Blogger ေတြ အခ်င္းခ်င္းဦးေဆာင္ၾကတာပါ။ မႏၲေလးဖက္ကဆိုရင္ ေဇာ္မိုးေအာင္၊ ေမာင္လွ၊ရန္ကုန္ဘက္ကညီလင္းဆက္၊ဘာညာ၊ဗလာေဂါက္၊မ်က္လံုးတို႔ပါၾကတယ္။

အခုလိုစုစည္းျဖစ္ဖို့ ဘယ္သူ့စိတ္ကူးလဲ။ဘယ္သူကစၿပီး initiate လုပ္တာလဲ။

Blog ေတြေပၚမွာ သူတို႕ေရးတဲ့ဟာေတြက နဂိုကတည္းကရွိေနၿပီးသား။ တျခား အသက္ေမြးဝမ္း ေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ။ သူတို႕ ေရးထားတဲ့စာေတြက Taste အသစ္ေတြကို ရတယ္။ စာေပလိုင္းထဲကမဟုတ္တဲ့ ဒီျပင့္ Field ထဲကလူတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့အရသာ၊ Concept ကို ရေစခ်င္တယ္။

ဒီစာအုပ္ ဘယ္ေတာ့ထုတ္ျဖစ္မလဲ။

အခုေလာေလာဆယ္မွာ ဘယ္သူဦးေဆာင္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ကေတာ့ အဆင္သင့္ရွိေနၿပီးသား။

သံလ်က္

မူရင္းပုိ႔စ္က ဒီမွာပါ.

အသံတိတ္မ်က္ရည္....

ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္ရဲ႔ မနက္ခင္းက ထုံးစံအတုိင္း နွင္းေတြ ေ၀ေနခဲ႔တာပါပဲေလ...

တတီတီနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေနတဲ႔ ႏႈိးစက္ကုိ အသာအယာလွမ္းပိတ္လုိက္ျပီး ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္တင္လုိ႔ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴကုိ တည္ျငိမ္စြာ စိုက္ၾကည႔္ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္...

(၁၇) ႏွစ္တဲ႔....

ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းမွာ ျပဳံးတာလား၊ မဲ႔တာလား သူကိုယ္တုိင္ မသိလုိက္ရတဲ႔ မ်ဥ္းေကြးေလးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းသြားခဲ႔တယ္.

မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ... အရာရာဟာ လတ္ဆတ္ပီျပင္ ျပတ္သားအသက္၀င္ေနဆဲ....

...........

လင္႔ရုိဗာကားအစိမ္းေလးက အ၀ိုင္းကုိေကြ႔ေနခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးထဲက ႏုိ႔ဆီေတြ သူ႔ေပါင္ေပၚကုိ ေစာင္းက်သြားခဲ႔တယ္.

ဘယ္လုိမွ လွမ္းဖမ္းလို႔ မမီႏိုင္ေတာ႔တာကုိ သိလုိက္ရတာမုိ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီေပၚကုိ စီးဆင္းသြားတဲ႔ ႏုိ႔ဆီေတြကုိ ခံစားခ်က္မဲ႔စြာ လိုက္ၾကည္႔ေနလုိက္ခဲ႔တယ္.

လဲစရာလည္း ဘာမွ ပါမလာေတာ႔တဲ႔အျပင္ လဲခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ႔တာမုိ႔ ႏုိ႔ဆီေတြ ေပက်ံေနတဲ႔ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကုိ တက္လာခဲ႔တယ္.

တစ္ထပ္..

ႏွစ္ထပ္..

သုံးထပ္...

အနံ႔ခပ္စူးစူးက သူ႔ႏွာေခါင္း၀ကုိ ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္တယ္. အသက္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလုိက္ျပီး လူေတြအုံေနတဲ႔ အခန္းေလးတစ္ခန္း ရွိရာဖက္ကုိ လွမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔လုိက္တယ္.

"ပိုက္ေတြျဖဳတ္လုိက္ပါ ဆရာမ"

အဲလုိေျပာျပီး လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ကုတ္အက်ၤီအျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ေက်ာျပင္ဟာ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး သူတင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ အားမာန္ေတြကုိ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.

နာ႔စ္မေလးကေတာ႔ တာ၀န္၀တၱရားအရ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ႔တဲ႔ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ပဲ လူနာရဲ႔ ႏွာေခါင္းမွာ တပ္ထားတဲ႔ ပိုက္ေတြကုိ ဆဲြျဖဳတ္ေနခဲ႔တယ္.

သူမကေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္ေတြၾကားထဲမွာ ပုတ္ခတ္သိမ္းဆည္းလုိက္ျပီး ဆဲြျခင္းအ၀ါေလးထဲက လက္သုတ္ပု၀ါေလးကုိ ဆဲြထုတ္လုိ႔ သူ႔ပါးစပ္နားမွာ ေပက်ံေနတဲ႔ ခၽြဲတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ အသာသုတ္ေပးလုိက္တယ္.

ေနာက္ဖက္ကုိ တစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ရပ္ေနတဲ႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူမ ေတြ႔သြားခဲ႔တယ္.

ေမးခြန္းေတြ ျပည္႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို နားလည္လြန္းစြာနဲ႔ သူမတစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ျပီး မတုန္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ႔ အသံနဲ႔ ေျပာရွာတယ္..

"ဆရာ၀န္က အိမ္ကုိ ျပန္သယ္ခုိင္းလုိက္တာ...."

ဒါပါပဲ... ဒီစကားတစ္ခြန္းကို သူၾကားျပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ နာရီေတြ၊ သူ႔လက္ေပၚမွာ ပတ္ထားတဲ႔ နာရီေတြ၊ သူ႔ေဘးနားမွာ ၾကားေနရတဲ႔ စကားသံေတြ... အုိ.. အရာရာအားလုံး ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားခဲ႔တယ္.

အေပၚႏႈတ္ခမ္းကုိ မနာ႔တနာ ကုိက္ထားျပီး ကုတင္ေပၚက လူနာကို ႏွေမ်ာတသလြန္းစြာ ေငးၾကည္႔ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္.

"အားလုံး အဆင္သင္႔ပဲလား"

၀င္လာတဲ႔ လူသုံးေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔ရင္း သူမေမးလုိက္တဲ႔ ေမးခြန္းက သူ႔နားထဲမွာ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္...

အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ မက်ေနခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ မႈန္ရီေ၀၀ါးေနခဲ႔တယ္.

ေဆာင္းရာသီမွာ လွ်ပ္စီးေတြ မလက္ခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ မုိးၾကိဳးပစ္သံတစ္ခ်က္ သူၾကားလုိက္ရတယ္.

မ်က္စိကုိ ျပန္ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔မွ လူနာကုတင္ရဲ႔ေအာက္က သံဘီးလုံးေတြ တမံသလင္းေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ႔ အသံဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လုိက္ရတယ္.

ေအာက္ထပ္ကုိ ေရာက္ျပီး ကားအစိမ္းေလးရဲ႔ ေနာက္ခန္းထဲကုိ လူနာကုိ အသာအယာတင္လုိ႔ ေဆးရုံ၀င္းထဲက ေမာင္းထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ေဆးရုံအ၀နားက ဆုိင္းဘုတ္က သူ႔ကုိ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္.

"စစ္ေတြျမိဳ႔ ျပည္သူ႔ေဆးရုံၾကီး"

...................

၀င္းၾကီးထဲကုိ ၀င္ေတာ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြ၊ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ေတြက ကားေနာက္ကုိ လုိက္လာၾကတယ္.

အိမ္ေပၚထပ္မွာ ကုတင္ေနရာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ျပီး သယ္လာခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ျဖစ္သလုိပဲ အခန္းေထာင႔္မွာ စုပုံထားလုိက္တယ္.

ေစးကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေဘာင္းဘီကို အခန္းထဲမွာ ၀င္လဲလုိက္ျပီး အျပင္ကုိ ျပန္ထြက္လာခဲ႔တယ္. အျပင္မွာ လူေတြလည္း အေတာ္စုံေနပါျပီ...

လူနာကုိ ကုတင္ေပၚ အသာလွဲတင္လုိက္ျပီး ခုံပုေလးတစ္လုံးကုိ ဆဲြယူလုိ႔ သူမ ၀င္ထုိင္လုိက္တာကုိ ျပတင္းေပါက္နားေလးကေန သူရပ္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.

မာလကာပင္ကုိင္းၾကီးက ျပတင္းေပါက္ထဲကုိ တုိး၀င္လုိ႔ အေျခအေနကုိ အကဲခတ္စူးစမ္းေနခဲ႔တယ္.

"ေအာင္ႏုိင္ထြန္း... ေၾကးစည္ထုေပးပါ..."

တံခါး၀နားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ အဲလုိ လွမ္းေျပာျပီး သူမ သူ႔ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔တယ္. မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ သူမ မ်က္၀န္းေတြကုိ သူ ျပန္စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေနတဲ႔ သူမ မ်က္၀န္းေတြ ျပန္လႊဲဖယ္သြားခဲ႔တယ္... သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း ဆစ္ခနဲ တစ္ခ်က္နာက်င္သြားခဲ႔တယ္.

အိမ္ေရွ႔ဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေမယုေစ်းၾကီးက ထုံးစံအတုိင္း ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနျမဲ...

ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္ေတြ၊ ေစ်းသူေစ်းသားအခ်ိဳ႔ေတြက ဆုိင္ထုိင္ရင္း၊ ေစ်း၀ယ္ရင္း သူတုိ႔အိမ္ဖက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည္႔ေနတာကုိ သူသတိထားမိလုိက္တယ္.

တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖြင္႔လုိက္တဲ႔ တရားေခြသံက ၾကည္လင္ေအးျမစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္.

"ေနာင္.... ေ၀.... ေ၀.... ေ၀...... ေ၀..." ဆုိတဲ႔ ေၾကးစည္သံကလည္း ခပ္မွန္မွန္ေလး ရိုက္ခတ္ျမည္ဟည္းေနတယ္.

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ၾကမ္းျပင္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ မတတ္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး. မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည္႔လွ်ံလာခဲ႔တယ္.

ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲလွည္႔ျပီး စက္မႈလက္မႈ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က သူ႔ကုိ စာနာတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔ၾကတယ္.

ေနာက္ျပန္လွည္႔ျပီး ကုတင္ေပၚက လူနာရဲ႔ နိမ္႔ခ်ည္ျမင္႔ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ႔ ရင္အစုံကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔လုိက္ျပန္တယ္.

လူနာရင္ဘတ္ေပၚက တီရွပ္ အက်ၤီအျဖဴေပၚမွာ UNDP ဆုိတဲ႔ စာသားၾကီးက အျပည္႔ေနရာယူထားခဲ႔တယ္. အဲဒါကုိ ျမင္မွ သူ႔မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ လြင္႔စင္က်ကုန္တယ္လုိ႔ သူခံစားမိလုိက္တယ္.

ေနာက္ ေနာင္... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆုေပးပြဲေတြကုိ တက္ေရာက္ခြင္႔ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ေနာ္...

ဟုတ္လား... အေဖ................

ဟုတ္လား..............

ဟုတ္လား... အေဖရယ္.................


......................


...................

"ေမာင္... ကေလးေတြလည္း ရွင္ျပဳျပီးျပီ... ရြာမွာလည္း အလႉဒါနေတြ လုပ္ျပီးျပီ.... သားသမီးေတြအတြက္လည္း မပူနဲ႔... အားလုံး အဆင္ေျပတယ္. သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္..."

"ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔.. အမာ႔ကုိလည္း စိတ္ခ်ပါ. ေမာင္သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္. ဘာမွ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔... အလႉအတန္းေတြလည္း လုပ္ျပီးျပီ......"

ဒီလုိစကားေတြကုိ ဒီလုိေနရာမွာ ဒီလုိမတုန္ယင္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ ဒီလုိေျပာႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ သူမလုိ မိန္းမမ်ိဳး၊ သူမလုိ ဇနီးမယားမ်ိဳး၊ သူမလုိ အေမမ်ိဳး.... ဘယ္မွာ ရွိမလဲ...........

သူ႔မာနေတြ တင္းခနဲ တစ္ခ်က္ျပန္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကုိ ညာဖက္လက္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သပ္ရင္း သုတ္ပစ္လုိက္တယ္.

ဟုတ္တယ္... အေမေတာင္ ဒီလုိေနႏုိင္မွေတာ႔ သူလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး တည္ျငိမ္ေအာင္ေနတတ္ရမယ္...

မေန႔က ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ႔တာကုိ ျပန္စဥ္းစားေနမိခဲ႔တယ္.

"ေမာင္ေလး..... အေဖ ဘယ္လုိေနလဲဟင္..."

စုိးရိမ္တၾကီးနဲ႔ လွမ္းေမးေနတဲ႔ အစ္မၾကီးရဲ႔ အေမးကုိ အားတင္းျပီး သူျပန္ေျဖလုိက္တယ္.

"အေဖ သက္သာပါတယ္... ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔... ေအးေအးေဆးေဆးလာ..."

မုသားျဖဴဆုိတာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚ မူတည္ျပီး အသုံးခ်တတ္ရတယ္ဆုိတာ သူ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက နားလည္ေအာင္ ဘ၀ဆုိတာၾကီးက သင္ေပးခဲ႔တယ္.

ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ႔ အစ္ကုိျဖစ္သူကုိ လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း ရဲတြတ္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

အေတြးေတြက အေ၀းကုိ ေျပးသြားလုိက္၊ အနီးကုိ ျပန္၀င္လာလုိက္နဲ႔ ဘာကုိမွ သူအာရုံစူးစုိက္လုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္...

ခပ္မွန္မွန္ေလး ရႉရႈိက္ေနတဲ႔ အသက္ရႉသံတစ္ခ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားေလ်ာ႔တုိးညွင္းသြားခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ရုတ္ခ်ည္းညိဳမည္းျပိဳဆင္းလာသလုိ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခံစားလာရတယ္.

အေဖ႔နားနားမွာ ကပ္ျပီး ေျပာေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ စကားသံေတြ ေ၀၀ါးလုံးေထြးေနသလုိ သူထင္ေနမိတယ္. အေမ႔ရဲ႔ လက္တစ္ဖက္က အေဖ႔ရဲ႔ ႏွာေခါင္း၀နားမွာ အသာေလး သြားစမ္းတယ္.

ရင္ဘတ္ကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္. ေနာက္တစ္ဖန္ ေသခ်ာေအာင္ အေဖ႔ႏွာေခါင္း၀နားမွာ အေမ႔လက္ညႈိးေလး သြားစမ္းတယ္.

အားလုံးက ပင္႔သက္ဖုိစြာနဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ လက္ညွိဳးေလးကုိ ၀ိုင္းျပီး စိုက္ၾကည္႔ေနၾကတယ္.

ေနေလာင္ေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ လက္ညႈိးေလး ေလထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လာတယ္. ဆက္လက္ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ႔သလုိ အေဖ႔ရင္ဘတ္ေပၚကုိ ျပဳတ္က်သြားတယ္.

အေမတစ္ခ်ိန္လုံး တင္းလာတဲ႔ သူ႔အင္အားေတြကုိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္တာကုိ သူေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ေၾကးစည္သံလည္း ရပ္တန္႔သြားခဲ႔ျပီ. တရားသံကေတာ႔ ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနျမဲ..

စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ႔ အေမ ျငိမ္က်သြားတယ္.

ျပီးေတာ႔ အေမ႔ခႏၵာကုိယ္ေလး တသိမ္႔သိမ္႔တုန္လာတယ္.

ျပီးေတာ႔ .... အေပၚကုိ တစ္ခ်က္ေမာ႔ျပီး အေမအသက္အ၀ၾကီး ရႉသြင္းလုိက္ခဲ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေမွာက္ခ်လုိက္တယ္.

အေဖ႔ရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကုိ...

တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္...

အေဖ႔ရဲ႔ အသက္မဲ႔ေနတဲ႔ ကိုယ္ခႏၵာကုိ...

အေမဘယ္လုိငုိမလဲ...

အေမဘယ္လုိတုိင္တည္ျပီး ငုိမလဲ..

ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ သူ႔နားထဲမွာ လတ္ဆတ္စြာ ၾကားေယာင္ေနဆဲ၊ သူ႔မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ျပတ္သားစြာ ထင္က်န္ေနဆဲ...

မ်က္ရည္ဆုိတာ ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ႔ အရာတစ္ခုဆုိတာ အဲဒီ႔ေန႔က သူ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိလုိက္ရတယ္.

သူ႔ပါးစပ္က အေဖလုိ႔ တစ္ခ်က္ေအာ္ျပီး မငိုခဲ႔ဘူး.. ဒါေပမယ္႔ ရင္ဘတ္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနျပီး မ်က္၀န္းေတြေ၀၀ါးမႈန္ရီေနခဲ႔တာကုိေတာ႔ သူသိေနခဲ႔တယ္.

အေဖ႔နားမွာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငုိေၾကြးေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ပုခုံးေပၚမွာ သူ႔လက္ကုိ တင္ထားခဲ႔တယ္.

နာရီကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ၁၀ နာရီ ၅၅ မိနစ္...

အဲဒီ႔ေန႔က သူငုိခဲ႔တယ္....

အားရပါးရငုိခဲ႔တယ္.

မ်က္၀န္းေတြနဲ႔တင္မကဘူး... ရင္ဘတ္နဲ႔... ႏွလုံးသားနဲ႔... ဘ၀မာနနဲ႔...

တစ္ရက္ထဲတင္ ငုိခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ အသံတိတ္ငုိေၾကြးခဲ႔တာ...

....

မ်က္ႏွာက်က္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ ရုတ္ျခည္းဆုိသလုိ စုိစြတ္လာခဲ႔ၾကတယ္...

ရင္ဘတ္ေပၚမွာတင္ထားတဲ႔ လက္ေတြက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားၾကတယ္.

မ်က္၀န္းေတြကုိ အသာျပန္မွိတ္လုိက္ရင္း ၀င္သက္ထြက္သက္ကုိ မွန္ေအာင္ ျပန္ရႉရႈိက္ေနလုိက္ခဲ႔တယ္.

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ ၀င္သက္ထြက္သက္ကုိ ရတဲ႔တခဏမွာ ကုတင္ေအာက္ကုိဆင္းလုိ႔ သြားပြတ္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ တဘက္ကုိ ဆဲြရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ လွမ္းထြက္ခဲ႔တယ္.

ေရခ်ိဳးခန္းထဲကမွန္မွာ ေပၚေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးရဲ႔ အားမာန္ေတာက္ပေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြကုိ တည္႔တည္႔စိုက္ၾကည္႔ရင္း အာရုံေတြကုိ စုစည္းေနခဲ႔လုိက္တယ္.

မနက္စာကုိ ရွိတာေလးနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ စားေသာက္၊ အေဖ႔အတြက္ ေမတၱာပုိ႔ ဘုရားရွိခုိးျပီး အျပင္ကုိထြက္လုိ႔ ဘူတာရုံရွိရာဆီ လွမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သူ႔ကုိ ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္ရဲ႔ ေကာင္းကင္က ယုံၾကည္ကုိးစားစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သခဲ႔တယ္.

လမ္းေလွ်ာက္ေနရာက ေခတၱရပ္၊ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း မ်က္၀န္းေတြကုိ အသာေမွးမွိတ္၊ အသက္ကုိ ၀ေအာင္ရႈိက္သြင္းလုိက္ျပီး အေဖ႔ရဲ႔ ပုံရိပ္ကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္တယ္..

ဂ်က္ကက္အက်ၤီဇစ္ကုိ ဆဲြပိတ္၊ သုိးေမႊးဦးထုပ္ကုိေဆာင္း၊ အက်ၤီအိတ္ထဲလက္ထည္႔လုိ႔ ႏွင္းေတာထဲ တုိး၀င္သြားတဲ႔ ဒီေျခလွမ္းေတြ ဘယ္လုိအခက္အခဲကုိမွ မမႈ၊ ဘယ္လုိစိန္ေခၚမႈမ်ိဳးကုိမွ မေၾကာက္ရြံ႔၊ ဘယ္လုိကဲ႔ရဲ႔ျပစ္တင္မႈမ်ိဳးကုိမွ မတုန္လႈပ္ဘဲ ရဲ၀ံ႔ယုံၾကည္ေနဆဲပဲ အေဖ...

အေဖ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ.....



Credit: The above picture is used from here.

Happy Old Year 2008...............

8..........7.............6............5............4............3............2.........1...

Happyyyyyyyyyy Newwwwwwwwww Yearrrrrrrrrrrrrrrr!!!!

ဆုိတဲ႔အသံေတြ တစ္လမ္းလုံးညံေနေအာင္၊ တစ္ျမိဳ႔လုံးလွ်ံေနေအာင္၊ တစ္ကမာၻလုံး၀ွမ္ေနေအာင္ ၾကားေနရတယ္၊ ျမင္ေနရတယ္၊ ခံစားေနရတယ္၊ ေတြးသိေနရတယ္...

အားလုံး ကုိယ္စီကုိယ္ငွ တစ္စုံတစ္ခုကုိေတာ႔ ဆုံးျဖတ္မိၾကမွာပဲေလ...

'ဒီႏွစ္ကစျပီး ငါ႔ကုိယ္ငါ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ေတာ႔မယ္...'

'ဒီႏွစ္မွာ ငါဘယ္လုိလူစားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစရမယ္...'

'ဒီႏွစ္မွာ ငါဘာေတြရယူပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္...'

စတဲ႔ ပညတ္မတူေပမယ္႔ ပရမတၱသေဘာတရားအားျဖင္႔ တူညီေနတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အသစ္ေတြ၊ စိတ္သစ္ေတြနဲ႔ လူသစ္ေတြ ထြက္လာေနၾကတယ္။ စင္ျမင္႔ေတြေပၚမွာ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြထဲမွာ၊ လမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ၊ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကား ေလးေတြထဲမွာ၊ တုိင္းျပည္ၾကီးေတြမွာ၊ တုိင္းျပည္ငယ္ေလးေတြမွာ၊ ျမိဳ႔ျပၾကီးေတြမွာ၊ ေက်းရြာဇနပုဒ္ေတြမွာ အုိ... ျပည္႔လုိ႔လွ်ံလုိ႔ေပါ႔...

ဘာသာေရး ထုံမႊမ္းသူေတြ၊ ကုိင္းရႈိင္းသူေတြကေတာ႔ ဘာသာတရားရဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသကုိ ခုိမွီျပီး သတၱ၀ါအေပါင္း ေအးခ်မ္းၾကည္လင္ၾကေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ပုိ႔သေနၾကမယ္ ထင္ပါတယ္...

တကယ္ေတာ႔ ၂၀၀၉ ဆုိတာ ၂၀၀၈ ရဲ႔ေနာက္မွာ ဧက၀ွစ္ကိန္းတစ္ခု ထပ္တုိးလုိက္ရုံပါပဲ...

မေန႔က ၂၀၀၈၊ ဒီေန႔ ၂၀၀၉ အေထြအထူး ဘာမ်ားျဖစ္ပ်က္သြားခဲ႔မလဲ...

မေန႔ကလုိပဲ ဒီေန႔မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိးထလာခဲ႔ၾကမယ္. မေန႔ကလုိပဲ ဒီေန႔မနက္ခင္းမွာ အထူးထူးအဆန္းဆန္းေသာ အာရုံသစ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိက္ၾကမယ္. ျဖားေယာင္းၾကမယ္. ျဖားေယာင္းခံၾကမယ္...

ဒီအရွိန္တစ္ခုဟာ တစ္ပတ္ထက္ ပုိမခံတတ္ပါဘူး. ျပီးေတာ႔လည္း အရင္လုိ ဒုံရင္းဒုံရင္း ပုိေနျမဲ က်ားေနျမဲအတုိင္း ဆက္လက္စီးေမ်ာလုိက္ပါေနၾကဦးမွာပါပဲေလ...

ဟက္ပီးနယူးရီးယားးးးးးးးးးးးးးးးး လုိ႔ အားလုံးၾကားေအာင္၊ ရင္ဘတ္ေတြပြင္႔ထြက္သြားေအာင္ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္လုိက္တာထက္ နာရီလက္တံေလးတစ္ခ်က္ ၁၂ ဂဏန္းေပၚကုိ အေရာက္မွာ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ ဂဏန္းတြဲေလးတစ္ခု ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာေပၚက လြင္႔စင္က်ေပ်ာက္သြားတာကုိ ၾကည္႔ေနလုိက္ရတာက ပုိျပီးေလးနက္အသက္၀င္ေနေစခဲ႔သလုိပဲ...

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႔ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ဟာ တကယ္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစရာ ေကာင္းလွသလုိ သံေ၀ဂရစရာလည္း အေတာ္ေကာင္းပါတယ္.

ကုိယ္နဲ႔တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး လက္ပြန္းတတီးေနထုိင္လာခဲ႔တဲ႔ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ ပညတ္ခ်က္ေလးတစ္ခု ကုိယ္႔ဘ၀ထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ႔တာကုိ အႏုပညာဆန္ဆန္နဲ႔ ၾကည္႔တတ္ခဲ႔မယ္၊ ခံစားတတ္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ကုိယ္သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ရတဲ႔ အေဆြခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ ကုိယ္႔ဘ၀ထဲက အျပီးတုိင္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ႔သလိုပါပဲ... ခံစားေၾကကဲြရေစတယ္.

၂၀၀၉ ကုိ ၾကိဳဆုိပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အတူေနထုိင္လာခဲ႔တဲ႔ ၂၀၀၈ ကုိလည္း သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္.

သစ္လြင္ႏုပ်ဳိမႈကလဲြလုိ႔ ဘာအမွားအယြင္းမွ မျမင္ေသးမရွိေသးတဲ႔ ႏွစ္သစ္တစ္ခုကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ရာ မခဲယဥ္းလွပါဘူး..

ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခု အိုမင္းရင္႔ေရာ္စြာနဲ႔ မ်က္လႊာေလးေအာက္ခ်လုိ႔ အေ၀းကုိထြက္ခြာသြားခဲ႔တာကုိ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ၊ နားလည္ခြင္႔လႊတ္တတ္လြန္းစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာသင္႔ခဲ႔တယ္လုိ႔ မထင္မိဘူးလား မိတ္ေဆြရယ္...

တကယ္ေတာ႔ ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခုမွာ အမွားအယြင္းမရွိပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္မွာသာ အမွားအယြင္းေတြ ရွိေနခဲ႔ၾကတာပါ. ဒါကုိပဲ ၂၀၀၅ အမွား၊ ၂၀၀၆ အျပစ္၊ ၂၀၀၇ အရႈပ္ထုတ္၊ ၂၀၀၈ အသက္မ၀င္....... ေဟာ... ၂၀၀၉.... ဒီႏွစ္ကေတာ႔ ငါ႔ႏွစ္ပဲလုိ႔ ေျပာၾကေဟာၾကေရာခ်ေနၾကတုန္းပါပဲ.... မၾကာခင္ ၂၀၁၀ လာဦးမယ္. ၂၀၀၉ ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီေန႔လုိပဲ အတၱနံရံတစ္ခုေပၚမွာ လြယ္ကူစြာနဲ႔ ေဖာက္ခဲြေမ႔ေပ်ာက္ပစ္လုိက္ၾကမွာပါပဲေလ...

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာပါရေစေနာ္...

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႔ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ဟာ တကယ္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစရာေကာင္းလွသလုိ သံေ၀ဂရစရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္...

နာရီလက္တံေလးကုိ စုိက္ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုိစြတ္လာခဲ႔ၾကတယ္...

ကၽြန္ေတာ္အရာရာတုိင္းကုိ တန္ဖုိးမထားႏုိင္၊ ဂရုမစိုက္ႏုိင္ေပမယ္႔ ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ ႏွစ္ေဟာင္းေလးတစ္ခုကိုေတာ႔ ခမ္းနားစြာ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တယ္...

.....

၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ ငါ႔ရင္ထဲက ႏွစ္ေဟာင္းေလးေရ...

ဒီႏွစ္လုိပဲ မႏွစ္ကလည္း ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဒီလုိေအးျမေနခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ငါဟာ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ခုမွာ ထုိင္ေနခဲ႔ရင္း ၂၀၀၇ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားေနခဲ႔ဖူးတယ္...

အဲဒီ႔တုန္းကေတာ႔ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ မင္းေလးက ငါ႔ေကာ္ဖီခြက္ေလးေဘးနားက တစ္ရႈးစာရြက္ေလးေပၚမွာ အခန္႔သားေနရာယူထားခဲ႔တာေပါ႔...

မင္းမွတ္မိဦးမလား...

မင္းကို ၁၂ ပိုင္း ငါပုိင္းခဲ႔တယ္. တစ္ပုိင္းစီကုိ ၂ ခုစီ ထပ္ပုိင္းရင္း တစ္ရႉးစာရြက္ေလးေပါင္းမ်ားစြာမွာ မင္းရဲ႔ အခက္အလက္ေတြကုိ ငါတပ္ဆင္ခဲ႔တယ္...

မင္းဟာ ငါ႔အတြက္ လန္းဆန္းေ၀ဆာတဲ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္...

မင္းနဲ႔အတူ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဘယ္လုိဟာေတြကုိ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံနဲ႔ ရယူအေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္မယ္လုိ႔ ေတြးေတာဆုံးျဖတ္ေနခဲ႔ခ်ိန္မွာ ငါ႔မ်က္၀န္းေတြက ေကာ္ဖီခြက္ထဲက ေကာ္ဖီရည္ေတြလုိ ညိဳသြားလုိက္၊ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက မီးပြင္႔ေလးေတြလုိ လင္းလက္သြားလုိက္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ႏွင္းမႈန္ေတြထဲက ဓာတ္မီးတုိင္တစ္ခုလုိ ေ၀၀ါးသြားလုိက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္...

ဒါေပမယ္႔ အဆုံးသတ္မွာ မင္းနဲ႔ငါ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ျပတ္သားစြာ၊ ရဲရင္႔စြာ၊ ခုိင္မာစြာ ေပါင္းစပ္ႏုိင္ခဲ႔တယ္...

အျပန္ ကားလမ္းမအလယ္တည္႔တည္႔ကေန ပိုင္စုိးပိုင္နင္းနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ျပင္းျပင္း လွမ္းေလွ်ာက္လာတဲ႔ ငါ႔ေျခလွမ္းေတြကုိ ေငြႏွင္းမႈန္ေလးေတြက နမ္းရႈိက္ဂုဏ္ျပဳေနခဲ႔ၾကတယ္...

အဲဒီ႔တုန္းကေတာ႔ မင္းဟာ ငါ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေရာင္ေလးရဲ႔ ေနာက္ဖက္က်က် အိတ္ကပ္ေလးထဲမွာ ငိုက္ျမည္းေနခဲ႔တာေပါ႔...

ဒီလုိနဲ႔ပဲ စကၠန္႔ကုိ မိနစ္စား၊ မိနစ္ကုိ နာရီစား၊ နာရီကုိ ရက္စား၊ ရက္ကုိလစား၊ လကုိ ႏွစ္စားနဲ႔ မင္းရဲ႔ ပီျပင္ျပတ္သားခဲ႔တဲ႔ ပုံရိပ္လႊာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေ၀၀ါးခဲ႔ရတယ္...

မင္းရဲ႔ မနက္ခင္းေတြဟာ ငါ႔မ်က္၀န္းေတြကုိ ထုံးစံအတုိင္း လာေရာက္နမ္းရႈိက္ရင္း ႏုိးထေနေစခဲ႔ေပမယ္႔ ငါ႔ရဲ႔ေျခလွမ္းေတြကေတာ႔ သံပတ္ေပးခံထားခဲ႔ရတဲ႔ စက္ရုပ္တစ္ေကာင္ရဲ႔ ေျခေထာက္ေတြလုိ ေစရာသြား၊ ထားရာေနျဖစ္ခဲ႔ရတယ္....

မင္းရဲ႔ ၀မ္းနည္းမ်က္၀န္းေတြ၊ ယူက်ဳံးမရျဖစ္တဲ႔ ခ်ိနဲ႔အျပဳံးေတြကုိ ႏုိ၀င္ဘာ (၈) ရက္မနက္ခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ငါ႔ရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ တစ္ခါေတြ႔လုိက္ရတယ္...

အဲဒီ႔ကတည္းက ငါသိပ္ကုိ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားခဲ႔တယ္...

တကယ္ေတာ႔ ငါဟာ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ေႏွာင္အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ေနခဲ႔မိတဲ႔ အက်င္႔ပါေနတဲ႔ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနပါေရာ႔လား....

အဲဒီ႔ေနာက္ပုိင္း ငါ မင္းနဲ႔ သိပ္ကုိရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ႔တယ္ဆုိတာ မင္းသိမွာပါ...

မင္းနဲ႔အတူ ငါ႔ေရွ႔ေရးအတြက္ တုိင္ပင္တယ္. မင္းနဲ႔အတူ ေလးနက္တဲ႔ ဘ၀ဒႆနေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္. မင္းနဲ႔အတူ ခ်ိဳျမတဲ႔ ဂီတသံစဥ္ေတြကုိ ဖန္တီးေမြးထုတ္ခဲ႔တယ္. မင္းနဲ႔အတူ ကဗ်ာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ထုိင္ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္...

ငါ သိပ္၀မ္းနည္းတယ္. မင္းမွာ တစ္လပဲ အခ်ိန္ရွိေတာ႔တယ္ဆုိတာကုိ သိလုိက္ရခ်ိန္မွာေပါ႔...

မသြားပါနဲ႔လုိ႔ ငါတားခ်င္ေပမယ္႔လည္း တားႏုိင္ခြင္႔မွ မရွိခဲ႔တာ...

ဒီေတာ႔လည္း ေနရသမွ် အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ မင္းအတြက္ ငါ အေကာင္းဆုံး ေနထုိင္ေပးခဲ႔တယ္. ဒီဇင္ဘာႏွင္းေတြ ေ၀ေနခ်ိန္မွာ ငါ မင္းရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္း ငါ႔ႏွလုံးသားကုိ ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည္႔တယ္. ဒါ မင္းအသိ.. ေဆာင္းေလေလးေတြ ျမဴးေနခ်ိန္မွာ ငါ မင္းရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ႔ၾကည္လင္စြာ အိပ္စက္အနားယူရင္း ငါ႔ဘ၀ရဲ႔ အေမာေတြကုိ ေခတၱမ်က္ျခည္ျပတ္ေစခဲ႔တယ္... ဒါလည္း မင္းအသိ...

ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြ အစီအရီေထာင္လုိ႔ ဓမၼေတးသီခ်င္းေလးေတြ ေအးျမခ်ိဳလြင္စြာ ပ်ံ႔လြင႔္စီး၀င္ေနခ်ိန္မွာ ငါ မင္းအတြက္ ဖဲၾကိဳးအနီေလးတစ္ခု သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္နားမွာ ခ်ည္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္. အဲဒါေတာ႔ မင္းသိခ်င္မွ သိမွာပါ...

မၾကာခင္ လာေတာ႔မယ္႔ ၂၀၀၉ ဆုိတဲ႔ ဧည္႔သည္ေတာ္တစ္ေယာက္ကုိ ၾကိဳဆုိဖုိ႔ လူေတြ တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနခ်ိန္၊ အ၀တ္အစားသစ္ေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယအသစ္ေတြနဲ႔ လူေတြလူေတြ ေငးေမာေပ်ာ္ပါးေနခ်ိန္မွာ မင္း ဘယ္ေလာက္ အားငယ္လုိက္ရွာမလဲ....

ငါ မင္းအနားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ရွိေနခဲ႔တယ္ဆုိတာ မင္းသိမွာပါ...

အားမငယ္နဲ႔ကြာ... ဒါဟာ ဘ၀ပဲ... ဒါဟာ အသစ္အဆန္းကုိမွ ခုံမင္မက္ေမာလြန္းတတ္ၾကတဲ႔ လူေတြရဲ႔ သေဘာသဘာ၀တစ္ခုပဲ...

ငါလား...

ငါလည္း လူတစ္ေယာက္ပါပဲ...

ငါလည္း အသစ္အဆန္းကုိ တြယ္တာတတ္တာပဲေပါ႔... ဒါေပမယ္႔ ငါ႔အေပၚ ေကာင္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဘယ္သူကုိမဆုိေတာ႔ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အေျခပဲ ေရာက္ေနပါေစ ငါ တန္ဖုိးထားမယ္၊ အေလးတယူျပဳမယ္. ေရွ႔တန္းတင္မယ္...

မင္း ငါ႔အေပၚ ေဖးမကူညီ ရပ္တည္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္...

ဒါေၾကာင္႔ ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ (၃၁) ရက္ညမွာ ငါ မင္းရဲ႔ ဆတ္ဆတ္ခါတုန္ယင္ေနတဲ႔ ႏွလုံးသားငယ္ေလးကုိ ယုယစြာ ပိုက္ေထြးထားရင္း မင္းနဲ႔အတူ တစ္ညလုံး ရွိေနခဲ႔တယ္...

မင္းနဲ႔ငါေရးျခစ္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေတြ မျပီးဆုံးေသးဘူး. ငါ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ရင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားမယ္.

အခုခ်ိန္မွာ ငါတစ္စုံတစ္ရာကုိ သိပ္လြမ္းေနခဲ႔တယ္...

မင္းနဲ႔အတူ ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္ခဲ႔တုန္းက ေမွ်ာ္လင္႔ကုိးစားတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ငါ႔ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔အားေပးခဲ႔တဲ႔ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ႔ မင္းရဲ႔ပုံရိပ္ေလးကုိပဲေပါ႔...

အေရာင္ေမွးမွိန္စျပဳေနျပီျဖစ္တဲ႔ မင္းမ်က္၀န္းေလးေတြကုိ ငါျမတ္ႏုိးစြာ နမ္းရႈိက္ပါရေစ...

ငါ မင္းကို လုိက္ပုိ႔မယ္ေနာ္...

အုိ... မငုိပါနဲ႔ကြာ...

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ မင္းကုိ ပစ္ပယ္စမ္းပါေစ... ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ မင္းကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ခ်င္စမ္းပါေစ... မင္းကုိ ငါဘယ္ေလာက္ထိ တန္ဖုိးထားခင္တြယ္တယ္၊ ယုံၾကည္ေလးစားတယ္၊ ကုိးစားတြယ္တာတယ္ဆုိတာကုိ မင္း သိထားလုိက္စမ္းပါကြာ...

ဒါဟာ မင္းနဲ႔ငါအတြက္ ေတာက္ပလုိက္တဲ႔ ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႔ အလင္းတန္းတစ္ခုပဲ...

မင္းျမင္တတ္မယ္လုိ႔ ငါယုံၾကည္တယ္...


....
..
.....
..........
...

ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ဆူညံေနၾကျပီ..

ဒါဟာ တစ္ေယာက္ေသာသူကုိ ၾကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ေနတာျဖစ္ေပမယ္႔ တစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္ေတာ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲြခြာဖုိ႔ အခ်က္ျပေနတာပဲ ျဖစ္တယ္...

၀မ္းနည္းလုိက္တာကြာ...

ခဏ...

ငါမင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္နမ္းရႈိက္ပါရေစ....

ဒီေလွကားထစ္ေလးေတြရဲ႔ အဆုံးမွာ မင္းနဲ႔ငါ ထာ၀ရ ေ၀းကြာရေတာ႔မယ္ေနာ္...

မင္းနဲ႔ခဲြခြာရေတာ႔မွာမုိ႔လုိ႔ ငါသိပ္၀မ္းနည္းသလုိ မင္းေၾကာင္႔ ငါ႔မွာ ဘ၀အသိတရားေတြ တုိးပြားလာခဲ႔ရလုိ႔လည္း ငါ သိပ္၀မ္းသာတယ္...

၀မ္းနည္း၀မ္းသာမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ပဲ မင္းရဲ႔ မ်က္ရည္ေလးေတြကုိ ငါ ျမတ္ႏုိးစြာ ေကာက္ယူလုိက္ေတာ႔မယ္ကြာ...

ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ေနာ္....

Happy.... Old.... Year.... 2008!

.....
..
.
.



Credit: The above picture is used from here.