ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားနဲ႔ေဆာင္း

ဒီတစ္ခါ Tag ထားတာကုိ ေရးဖုိ႔ အလွည္႔က်သူကေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါ ေလးမရဲ႔ ေဆာင္းအိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား….

ေလးမက ေဆာင္းအိပ္မက္တဲ႔. မေလးကလည္း ေဆာင္းအိပ္မက္ မက္တဲ႔အေၾကာင္း ေရးျပီးျပီ ဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း နာမည္ ေနာက္တစ္ခု ရွာရပါေတာ႔တယ္.

ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားနဲ႔ေဆာင္း…. တဲ႔

……………

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ေဆာင္းရာသီကုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ဖူးပါတယ္.

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ..

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္စြာ…

တစ္ခါတစ္ရံမွာ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစြာ…

တစ္ခါတစ္ရံမွာ အားမာန္ျပည္႔၀စြာ…

မတူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ႔ဖူးသလုိ တူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကုိ ျပန္လည္ ခံစားခဲ႔ရဖူးတာေတြလည္း ရွိခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ…

….

ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ႔ သိပ္ျပီးေတာ႔ မထူးျခားလွပါဘူး. ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ အိပ္လုိ႔သိပ္ေကာင္းတာပဲ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္ေလ.

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ငါးတန္းေလာက္က စျပီး ျဖတ္ေျပာမယ္ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္႔အေဖ ရခုိင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြျမိဳ႔မွာ တာ၀န္က်ေနခဲ႔စဥ္အခ်ိန္ကေပါ႔. ေဆာင္းရာသီရဲ႔ မနက္ခင္းေတြမွာ အေဖက အားကစားလုပ္တတ္တယ္ေလ. စစ္ေတြမွာ ပြိဳင္႔ဆုိတဲ႔ ကမ္းေျခေလး တစ္ခုရွိတယ္. Weekend ေတြဆုိရင္ ရခုိင္သူ၊ ရခုိင္သားေတြ အဲဒီ႔ကမ္းေျခေလးဖက္ကုိ ေပ်ာ္ပဲြစားသြားတတ္ၾကတယ္. ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကုိရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖရယ္ကေတာ႔ အဲဒီ႔ဖက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္.

မနက္ခင္း ၅ နာရီေလာက္မွာစျပီး အိမ္ကထြက္ပါတယ္. ေျပးလုိက္၊ ေမာရင္ ရပ္လုိက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အားကစားလုပ္ခဲ႔ၾကတာ ေဆာင္းရာသီရဲ႔ မနက္ခင္းေတြထဲက တစ္ခုပါပဲေလ.

ပြိဳင္႔ကမ္းေျခထိကုိေတာ႔ မသြားခဲ႔ပါဘူး. ေရတပ္စခန္းနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ၾကီးၾကားထဲက လမ္းဆုံမွာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည္႔ခဲ႔ၾကပါတယ္. အိမ္နားကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေမယုလမ္းေပၚက ၾကာဇံေၾကာ္ေရာင္းတဲ႔ ဆုိင္ေလးမွာ ၀က္သားနဲ႔ ၾကာဇံေၾကာ္ကုိ ေရေႏြးပူပူေလးနဲ႔ စားၾကပါတယ္.

အဲဒီ႔ဆုိင္ေလးက အမွတ္တရေလးပါပဲ. အေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားၾကည္႔တတ္တဲ႔ ဗီြဒီယုိရုံေလး တစ္ရုံလည္း ရွိရဲ႔. အဲဒီ႔ရုံေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ ရခုိင္ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ထုိးၾကိတ္ခဲ႔ဖူးတာလည္း ရွိရဲ႔. စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးလည္း ရွိရဲ႔.

လြမ္းစရာေလးေတြပါပဲေလ.

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အေမက ေမးပါေလေရာ.

မင္းတုိ႔ေတြ ဘာစားခဲ႔သလဲတဲ႔. မင္းအေဖေရာ ဘာစားခဲ႔ဲလဲတဲ႔..

ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွန္အတုိင္းပဲ ေျပာတာေပါ႔.

၀က္သားနဲ႔ ၾကာဇံေၾကာ္လုိ႔…

အဲဒီ႔အခါက်ရင္ အေမတစ္ေယာက္ အေဖ႔ကုိ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ဆူပါေတာ႔တယ္.

၀က္သားနဲ႔ ရွင္႔က်န္းမာေရး မတည္႔ဘူးဆုိတာ မသိဘူးလား. ဒါေၾကာင္႔ မခ်က္ေကၽြးတာကုိ အျပင္က ၀ယ္စားတယ္. ဘာျဖစ္တယ္. ညာျဖစ္တယ္ေပါ႔.

အေဖကေတာ႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ သတင္းစာဖတ္ေနတတ္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ၾကည္ႏူးစရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္..

…..

ဒီဇင္ဘာရဲ႔ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အစ္ကုိ အ.ထ.က (၄) ေက်ာင္းက ျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္.

အိမ္ကုိ ျပန္အေရာက္ ေလွကားထစ္မွာ ဖိနပ္ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္.

အိမ္အေပၚကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ တံခါးမၾကီးတစ္ခ်ပ္က ပိတ္လ်က္သား.

ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔ပါလဲ ဆုိတဲ႔အေတြးေတြနဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ဖူးတဲ႔ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ အေမ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္.

အေမက ကၽြန္ေတာ္႔တုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကုိ မဆူဖုိ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္နွာကဲနဲ႔ လွမ္းျပပါတယ္.

အေပၚေရာက္ေတာ႔ အေဖအိပ္တဲ႔အခန္းထဲမွာ အေဖ႔ကို အိပ္လ်က္သားေတြ႔ရပါတယ္.

ဆရာ၀န္က အေဖ႔ကုိ ေသြးေပါင္ေတြတုိင္းေနတာ၊ မ်က္လုံးကိုလွန္ျပီး ဓာတ္မီးအေသးေလးနဲ႔ ထုိးၾကည္႔တာ၊ သူ႔ရဲ႔ နားၾကပ္နဲ႔ အေဖ႔ရဲ႔ ဒူးေခါင္းဆစ္ေတြကုိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ရုိက္ၾကည္႔တာေတြ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္.

ျပီးေတာ႔ အေမ႔ကုိ ေျပာပါတယ္.

သတိလည္းျပန္မလည္လာေသးဘူး. ဒူးဆစ္ေတြကလည္း တုံ႔ျပန္မႈ မရွိဘူး. ေဆးရုံတင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲတဲ႔..

အေမလည္း ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ အေဖ႔ရဲ႔ တပည္႔ေတြကုိ ကားထုတ္ခုိင္း၊ ေဆးရုံကုိ ဖုန္းဆက္ခုိင္းနဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားသြားပါေတာ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္သာ အဲဒီ႔တုန္းက အရြယ္ေရာက္ခဲ႔ရင္ အေမ႔ကုိ ကူညီႏုိင္ခဲ႔မွာေနာ္…

အစ္မနွစ္ေယာက္လုံးကလည္း ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းနဲ႔ သင္တန္းေတြနဲ႔ အေဖေနမေကာင္းတာေတာင္ မသိခဲ႔ၾကေသးဘူး.

အေမတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဒုကၡေတြ ခံစားခဲ႔ရမလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခုမွ ျပန္ျပီး ကုိယ္ခ်င္းစာမိခဲ႔တယ္.

အဲလုိ မျဖစ္ခဲ႔ခင္တုန္းက အေဖက အေမ႔ကို သူ႔ရဲ႔ ယူနီေဖာင္းတစ္စုံကုိ ေသခ်ာ ခ်ဳပ္ခုိင္းေနခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္.

ဒီကုတ္အက်ၤီက လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခမ္းအနားမွာ ၀တ္ရမွာ. အဲဒါ. ဒီေနရာမွာ အပြင္႔ေလးေတြကုိ ဒီလုိတပ္နဲ႔ အေဖက အေမ႔ကုိ မွာေနခဲ႔တာေပါ႔.

အေမလည္း ေန႔တြင္းခ်င္းပဲ ခ်ဳပ္ေပးခဲ႔ပါတယ္. အဲဒီ႔အက်ၤီကုိ မေၾကေအာင္ မီးပူတုိက္လုိ႔ နံရံမွာ ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားေသးတယ္. အရမ္းကုိ ခန္႔ညားလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ခဏခဏ သြားကုိင္ၾကည္႔မိေသးတယ္.

အေမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အဲလုိသြားကိုင္ၾကည္႔တုိင္း “ဟဲ႔. ေၾကကုန္မယ္.” ဆုိျပီး ဆူတာဗ်.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေလ. အေမလစ္တာနဲ႔ သြားသြားကုိင္ၾကည္႔တာ.

….

ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္ေန႔မွာ နွင္းေတြ အရမ္းကုိ က်ေနခဲ႔ပါတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေဖေဖ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါတယ္.

အျဖစ္အပ်က္အေသးစိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာ၊ ေဟာဒီ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဓာတ္ပုံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရုိက္ထားသလုိ စဲြက်န္ထင္ဟပ္ေနဆဲပါပဲ.

က်န္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ေရးမျပခ်င္ေပမယ္႔ တစ္ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကတဲ႔ အေဖ႔ရဲ႔ ကုတ္အက်ီၤနားမွာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို အပ္ထားမိခဲ႔တယ္ ဆုိတာပါပဲ….

အေဖ႔ရဲ႔ ကုတ္အက်ၤီ အိတ္ကပ္ထဲကုိ စီးဆင္းက်သြားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ မ်က္ရည္ေတြထဲမွာ အေဖေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တဲ႔ သားေကာင္းရတနာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားပါမယ္ဆုိတဲ႔ ကတိက၀တ္စကားေတြလည္း ေပါင္းစပ္ေမ်ာ၀င္ေနခဲ႔တယ္..

ႏွင္းျမဴေတြမစဲတဲ႔ ေဆာင္းရာသီရဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အေဖ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မလာႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ တစ္ေနရာမွာ အျပီးအပိုင္ထားရစ္ခဲ႔လုိ႔ သေဘာၤၾကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ေၾကကဲြလြမ္းေမာစရာေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းခဲ႔ဖူးပါတယ္….

….

မိသားစုတစ္ခု အယုိင္ယုိင္အလဲလဲနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔မွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေတြမွာ ေဆာင္းရာသီဟာ ကုန္လြယ္လြန္းခဲ႔ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ႔တာကေတာ႔ ေဆာင္းရာသီရဲ႔ ညခ်မ္းေတြမွာ ပဲႏြယ္ကုန္းျမိဳ႔ေလးရဲ႔ လမ္းဆုံထိပ္က မုန္႔ေလေပြေရာင္းတဲ႔ဆုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ မုန္႔၀ယ္စားျဖစ္ခဲ႔တာပါပဲ.

မုန္႔ေလေပြကုိ မီးဖုိေပၚ ညွပ္ႏွစ္ခုနဲ႔ က်င္လည္စြာ ကင္ေနတဲ႔ အေမအုိၾကီးရဲ႔ ဇရာေထာင္းေနတဲ႔ အသြင္အျပင္ကုိ ၾကည္႔ျပီးေတာ႔ ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၾကိမ္း၀ါးခဲ႔ဖူးပါေသးတယ္.

ငါ႔အေမ ဘယ္ေတာ႔မွ မဆင္းရဲေစရဘူး… လုိ႔….

ပဲႏြယ္ကုန္းျမိဳ႔ေလးက သိပ္ကုိ ေအးခ်မ္းပါတယ္. အရင္တုန္းကေတာ႔ ေရာင္စုံေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနဲ႔ ေျခရႈပ္ခဲ႔တဲ႔ေနရာ၊ ေသနတ္သံေတြ ခဏခဏၾကားရတတ္တဲ႔ေနရာလု႔ိ အေမက ေျပာျပခဲ႔ဖူးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ေခတၱနားခုိခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနခဲ႔ပါတယ္.

ပဲႏြယ္ကုန္းဘူတာရုံၾကီးနားမွာ ရွိတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ နံျပားေထာပတ္သုတ္ ခဏခဏသြားစားခဲ႔ဖူးပါတယ္.

မီးရထားသံလမ္းၾကီးကုိ ကူးလုိက္ရင္ ဟုိဖက္ျခမ္းမွာ ၾကံေတြတင္ထားတဲ႔ ရထားတဲြၾကီးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကံေခ်ာင္းေတြ သြားဆဲြခ်ျပီး ဒူးေခါင္းေပၚမွာ ၾကံေခ်ာင္းေတြကုိ တင္ျပီး ခ်ိဳးစားၾကတာကလည္း စာရိတၱပုိင္းအရ မေကာင္းခဲ႔ေပမယ္႔ တကယ္ကုိ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းခဲ႔တာကိုေတာ႔ ကေလးဘ၀ကေန ၾကီးျပင္းလာခဲ႔တဲ႔ လူၾကီးတုိင္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိတတ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ေလ…

ေအးစိမ္႔စိမ္႔နံနက္ခင္းေတြမွာ ေက်ာင္းဖက္ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ သြားရတာကလည္း ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးပါပဲ. ေက်ာင္းေဘးနားက လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းၾကီးေတြထဲမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္းထားတဲ႔ စာေျခာက္ရုပ္ၾကီးေတြ၊ ေက်းငွက္ကေလးေတြ ပ်ံသန္းေနတာေတြ၊ ျမိဳ႔ေပၚကုိ တက္ျပီး ေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ႔ ႏြားလွည္းၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းေဘးနားက သံလမ္းေပၚကေန ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ႔ မီးေသြးတင္တဲ႔ ရထားၾကီးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ အမွတ္တရေန႔စဲြမ်ားကုိ ဖန္တီးေပးခဲ႔တာလည္း ေဆာင္းရာသီရဲ႔ မနက္ခင္းေတြထဲက တစ္ခုပဲေပါ႔…

….

ေနရာအႏွံ႔ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ႔ၾကတ႔ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကုိ စတင္ယူေဆာင္ေပးလာႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ေရာင္ျခည္တန္းေတြကုိ မိတၳီလာျမိဳ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေတြ႔ရွိခဲ႔ပါတယ္.

ေဆြမ်ိဳးေတြအားကုိးနဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္လည္းမွန္ခဲ႔ပါတယ္. မွားလည္းမွားခဲ႔ပါတယ္.

မွားခဲ႔တာကေတာ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုကို အဖက္မလုပ္တာပါပဲ.

မွန္ခဲ႔တာကေတာ႔ အဲလုိမ်ိဳး ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႔ အထင္ေသးျခင္းကုိ ခံခဲ႔ရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘ၀နာက်ည္းခ်က္ အထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္ခဲ႔ျပီး ေအာင္စိတ္ပုိမုိျမင္႔မားလာခဲ႔တာပါပဲ.

အေမ႔အတြက္ က်ဴရွင္စရိတ္ေတြ မကုန္ေအာင္ လုိအပ္တဲ႔ဘာသာရပ္ေတြေလာက္ပဲ ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္ အားစုိက္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္.

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေနာက္တစ္နွစ္မွာ ဆုေပးပဲြလုပ္ပါတယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အေမရယ္၊ အစ္မရယ္ကေတာ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔မွာ ေရာက္ေနခဲ႔ျပန္ျပီေပါ႔…

ဒီဇင္ဘာ (၈) ရက္ ေန႔မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔၊ သိပ္ျပီးေတာ႔ ထက္ျမက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္တူမေလးကုိ ေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔မွာပဲ မိတၳီလာျမိဳ႔ရဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အမွတ္အမ်ားဆုံး ဂုဏ္ထူးရွင္ဆုကို ရယူလုိ႔ အေမရွိတဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔ကုိ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ေက်နပ္အားရစရာ၊ ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစရာေတြနဲ႔ ၾကည္လင္ေအးျမခဲ႔ဖူးပါတယ္…

….

မႏၱေလးျမိဳ႔ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီကေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရေလးေတြခ်ည္းပါပဲေလ.

ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အမ်ိဳးသားစာၾကည္႔တုိက္ၾကီးမွာ တစ္ပတ္ (၅) ရက္စာသြားဖတ္ခဲ႔ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ ပုိမုိခုိင္မာျမင္႔မားလာေအာင္ စနစ္တက် ေလ႔က်င္႔တည္ေဆာက္ခဲ႔ပါတယ္.

ညေနခင္းေတြမွာေတာ႔ ၂၆ ဘီလမ္းတေလွ်ာက္ စက္ဘီးေလးစီးလုိ႔ နန္းေရွ႔က လင္းေရာင္ျခည္စာၾကည္႔တုိက္မွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ရွက္တတ္ေၾကာက္တတ္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကုိ ၾကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ခဲ႔ပါတယ္.

ည (၉) နာရီဆုိရင္ ေဟာင္ေကာင္စတုိး ပိတ္ျပီေလ. အဲဒီ႔စတုိးဆုိင္က အေရာင္းမိန္းကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္က အရမ္းကုိ လွတယ္ဗ်. သူ႔ကုိ ၀ုိင္းလုိက္တဲ႔သူေတြက မနည္းဘူး.

စာၾကည္႔တုိက္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ …..

လမ္းေၾကာင္းေတြလဲြသြားျပီဗ်ာ. ေဆာရီး… ေနာက္မွပဲ.

(ဟတ္ဟတ္)

…

၀မ္းနည္းေၾကကဲြခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ လြန္ေျမာက္ခဲ႔ျပီလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း မွတ္ယူခဲ႔ပါတယ္.

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကုိ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားရေရးက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ.

ေႏြ၊မုိး၊ေဆာင္း. ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္စာကုိ အာရုံစူးစုိက္ျပီး သင္ခဲ႔ပါတယ္. ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ ၃ ႏွစ္ ၃ မုိးထိ ပိတ္ခဲ႔တာေတာင္မွ တစ္ျခားဘာမွမလုပ္ဘဲ ဂ်ပန္စာကုိသာ အာရုံစိုက္ျပီး သင္ယူခဲ႔တာပါ.

ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အျပည္႔နဲ႔ေပါ႔. Roll No. အရေရာ၊ ဂ်ပန္စာ တတ္ကၽြမ္းမႈအရေရာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အင္အား ျပည္႔၀ေနခဲ႔ပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔ သတင္းဆုိးတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ယုိင္လဲသြားေစခဲ႔ပါတယ္.

ဂ်ပန္ ပညာေတာ္သင္ဆု မေပးေတာ႔ဘူးတဲ႔. စစ္အစုိးရက စစ္အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းက စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ပုံစံလုပ္ျပီး ထည္႔ေပးေနတာကုိ ဂ်ပန္အစုိးရက သိသြားလုိ႔တဲ႔…

အဲဒီ႔သတင္းမွန္သလား မွားသလားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႔ပါ. ဒါေပမယ္႔ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆု တကယ္မရွိေတာ႔တာကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သိရွိခဲ႔လုိက္ရပါတယ္.

ဘယ္လုိေျပာရမလဲဗ်ာ.

သိပ္ျပီးေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ေနခဲ႔တဲ႔ အရာတစ္ခု ေပ်ာက္ဆုံးပ်က္စီးသြားတာကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ႔ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသးတဲ႔ ႏွလုံးသားတစ္ခုအတြက္ ၀န္နဲ႔အားမမွ်ခဲ႔တဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္.

အဲဒီ႔တုန္းက မႏၱေလး က်ဳံးၾကီးေဘးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားထုိင္ခဲ႔ျပီး ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ က်ဳံးေရျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔လုိ႔ ဗေလာင္ဆူေနတဲ႔ အတၱေတြနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာေတြကုိ တစ္ၾကိမ္မက ခံစားၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ရဖူးပါတယ္…

…..

ဂ်ပန္စာအုပ္ေတြကုိ ေသတၱာထဲ ေသာ႔ခတ္သိမ္းဆည္းလုိ႔ အရာရာကုိ အသစ္က ျပန္စမယ္ဆုိတဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကုိ အျပီး ေျပာင္းလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

ရန္ကုန္ကုိေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ႏုိင္ငံျခားထြက္ခြင္႔ရေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ေလ႔လာ ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္.

သူငယ္ခ်င္းေတြ စင္ကာပူကုိ သြားလုိ႔ အေျခေတာင္ က်ေတာ႔မယ႔္ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်မွတ္ထားတဲ႔ ပန္းတုိင္အတြက္ မွန္မွန္ေလး ခ်ီတက္ေနခဲ႔တုန္းပါပဲ.

အင္မတန္မွကုိပဲ ခက္ခဲခဲ႔ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ဓာတ္ေတြ ပြန္းပဲ႔လုိ႔ ႏွလုံးသားမွာလည္း ဒဏ္ရာေတြ စြန္းထင္းခဲ႔ပါတယ္. ေနာက္ဆုံး အေမကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကုိ မယုံၾကည္ေတာ႔သလုိ ျဖစ္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုပဲ ေျပာခဲ႔ပါတယ္.

ဒီတစ္ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီး ၾကိဳးစားၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္ လိ႔ုေလ..

ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကုိ ထုိက္တန္စြာ ရယူႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္.

ေဖေဖာ္၀ါရီ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကုိ ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔ DHL စာအိတ္၀ါၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကုိ ေျပာင္းလဲေပးမယ္႔ စာတစ္ေစာင္ ပါလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

အဲဒီ႔စာကုိ ဖြင္႔ဖတ္လုိ႔ အေမ႔မ်က္၀န္းေတြထဲကုိ စုိက္ၾကည္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔တာကေတာ႔

သား. စေကာလားရွစ္ ရျပီ အေမ…

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ေက်နပ္အားရစရာ၊ ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစရာေတြကုိ တစ္ၾကိမ္မက ခံစားေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ရဖူးပါတယ္…

….

ဗီဇာကုိ ႏွစ္ၾကိမ္တိတိ ခက္ခဲစြာ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ျပီး ဒီကုိေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလ႔လာမွတ္သားခဲ႔ရဖူးတဲ႔ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ သင္ခန္းစာေတြကုိ လက္ေတြ႔ အသုံးခ်ရပါေတာ႔တယ္.

ေအာင္ျမင္တာေတြနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္ခဲ႔ရဖူးသလုိ ရႈံးနိမ္႔စိတ္အားငယ္စရာေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲေလ.

၂၀၀၆ ရဲ႔ တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာညေနခင္းမွာ ႏွင္းေတြမက်ခဲ႔ေပမယ္႔ ေအးစိမ္႔ေနခဲ႔ပါတယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးတြယ္တာခဲ႔ရတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းခဲြျပတ္စဲခဲ႔ၾကပါတယ္…

Amtrak ရထားၾကီးေပၚမွာ သူမဆီက လာမယ္႔ msg ေလးကုိ ေမွ်ာ္လုိ႔၊ ဖုန္းေလးကုိ လက္ထဲမွာ အသင္႔ဖြင္႔ထားလုိ႔၊ ဘူတာရုံမွာ သူမမ်ား ရုတ္တရက္ေပၚလာမလားလုိ႔ ဆုိတဲ႔အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မိန္းေမာေတြေ၀ေနခဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ရထားျပတင္း၀မွာ ႏွင္းေတြ က်ေနခဲ႔တယ္ဗ်ာ….

ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းတစ္လ ပိတ္တုန္းက ပင္ပင္ပန္းပန္း အဆူအဆဲခံလုိ႔ ရွာေဖြထားခဲ႔ရတဲ႔ တစ္လစာ လုပ္အားခကို ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာ က်စ္လ်စ္စြာ ေပြ႔ပိုက္သိမ္းဆည္းလုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဆီ ျပန္လာခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ

အလြမ္းေတြ…. ေနာင္တေတြ… ခံစားခ်က္ေတြ… အထီးက်န္ဆန္မႈေတြ… ခံျပင္းစိတ္ေတြ… အုိ….ေ၀ဒနာေတြနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ…

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေတြမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာေတြကုိ တစ္ၾကိမ္မက အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားၾကဳံေတြ႔ခဲ႔ရဖူးပါတယ္…

…

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရတြင္းတူးရင္ ေရထြက္ေအာင္တူးတတ္တဲ႔သူပါ.

ဒါေပမယ္႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြအရ ဒီတြင္းေအာက္ေျခမွာ ေရမရွိဘူးဆုိတာ ေသခ်ာရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းခဲ႔ပါေစ. ေနာက္ထပ္တြင္းတစ္တြင္းကုိ ေျပာင္းတူးဖုိ႔အတြက္ ၀န္မေလးပါဘူး..

ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္ ဂ်ပန္စာအုပ္ေတြကအစ မ်က္စိေရွ႔က ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေျခအေနအရ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ႔တဲ႔ ဒီေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္ အင္အားအျပည္႔အ၀ စိုက္ထည္႔ခဲ႔ဖူးပါတယ္.

အဲဒီလုိ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ဘ၀မွာ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ရဖူးပါတယ္. ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တက္လမ္း မရွိေတာ႔တဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ စြန္႔ပစ္လုိ႔ ကူညီေဖးမမယ္႔သူ မရွိတဲ႔ ေဟာဒီ႔ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးရဲ႔ အလယ္မွာ ေရတြင္းသစ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္စတင္ တူးေဖာက္ေနခဲ႔ပါျပီ…

ဒီဇင္ဘာရဲ႔ ေအးျမတဲ႔ မနက္ခင္းေလးတစ္ခုမွာ ေဟာဒ႔ီပုိ႔စ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားေနခဲ႔ပါတယ္.

ဒီေဆာင္းရဲ႔ မနက္ခင္းဟာ
ေၾကကဲြစရာလား
နာက်ည္းစရာလား
၀မ္းေျမာက္စရာလား
အားရစရာလား..

ဒါကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာ မသိႏုိင္ခဲ႔ေသးပါဘူး…

တစ္ၾကိမ္မက ခံစားေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ရဖူးတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ျပန္လည္ေတြ႔ၾကဳံခံစားရဖုိ႔ မတုန္လႈပ္တတ္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ညာဥ္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါျပီ…

ဒီေဆာင္းမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရွိပါဦးမယ္….

အဲဒါဘာလဲဆုိတာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏုိင္ေသးဘူး…

ေသခ်ာတာကေတာ႔

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေဆာင္းရာသီမွာ ယုံၾကည္ခ်က္သစ္ပင္ေတြ ျမင္႔မားခုိင္မာေနဆဲပဲ….



အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္