ဒီျမိဳ႔ထဲကုိ ငါျပန္လာခဲ႔ျပီ
မီးတုိင္ေတြ လင္းလက္ေနဆဲပဲေလ
ေသရည္တစ္ခြက္နဲ႔ ဆဲဆုိေနသူေတြလည္းေတြ႔မိပါရဲ႔
တစ္ခ်ိဳ႔က တံခါးေပါက္မွာ ထုိင္ျပီး လက္မႈိင္ခ်
တစ္ခ်ိဳ႔က ျပတင္းေပါက္ရဲ႔ စည္းတစ္ဖက္ကေန လက္ခါျပ
တစ္ခ်ိဳ႔က ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေတးသီခ်င္းဆုိ
တစ္ခ်ိဳ႔က စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက
ဒီတစ္ခ်ိဳ႔တစ္ခ်ိဳ႔ေတြထဲမွာ
ငါလည္း တစ္ခ်ိန္က တစ္ခ်ိဳ႔ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္…
ငါ႔ေျခလွမ္းေတြကုိ ဘုရားေက်ာင္းဖက္ကုိ လွည္႔ခဲ႔မိတယ္
ေ၀၀ါးေနတဲ႔ ႏွင္းျမဴေတြၾကားထဲမွာ
အားယူေနတဲ႔ ဆည္းလည္းသံတစ္ခ်ိဳ႔ ထုံက်ဥ္ေနခဲ႔ေပါ႔
ပုံရိပ္တစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲေတြ႔ခုိက္
အားကုိးရာတစ္ခုလုိ အေမာတေကာ လုိက္ရွာမိေတာ႔
ပင္႔ကုူတစ္ေကာင္ျဖတ္ေျပးသြားတဲ႔
ဘုရားစင္တစ္ခုနဲ႔ ကဲြအက္ေနတဲ႔ ေၾကးစည္ေလးကုိပဲ ေတြ႔ရတယ္
ဒီျမိဳ႔ထဲမွာ ေကာင္းမႈေတြ ေဆးေရာင္ျပယ္ကုန္ျပီလား…
ဘုရားေက်ာင္းထဲကအထြက္
ငါ႔ရဲ႔လက္ဖ၀ါးကုိ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ လာရႈိက္နမ္းတယ္.
ျပီးေတာ႔ ညင္သာစြာနဲ႔ သူေျပာခဲ႔တယ္…
“တေပါစ ျဗဟၼစရိယဥၨ၊ အရိယသစၥာန ဒႆနံ
နိဗၺာန သစၦိကိရိယာစ၊ ဧတံမဂၤလ မုတၱမံ” တဲ႔…
တုန္ရီေနတဲ႔ ငါ႔ႏွလုံးသားကုိ အသာအယာထိန္းလုိ႔
ဒီျမိဳ႔ေလးရဲ႔ အျပင္ဖက္ကုိ ေခတၱျပန္ထြက္ခဲ႔မိတယ္
နႏၵာကန္မွာ ေရႊၾကာေတြ ပြင္႔ေနဆဲပဲလား…
အေ၀းကေနျပန္လွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔မွ
ဒီျမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းကုိ ငါျမင္ေတြ႔ခဲ႔မိတယ္
ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ ကျပေနသူအတြက္
လက္ရွိကၾကိဳးကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ပဲ ျပင္ဆင္ေနခဲ႔ရေတာ႔
ေကာင္းကင္ထက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ နာရီကုိ ၾကည္႔ဖုိ႔ သတိမရခဲ႔တာ
သူ႔အမွားမဟုတ္ပါဘူးေလ…
ဇာတ္ခုံကုိ ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားတိုင္းလည္း
ေအာင္ႏုိင္သူေတြ မဟုတ္ခဲ႔ျပန္ဘူး
ငါ႔ရဲ႔ ကၾကိဳးေတြကုိ ထုတ္သုံးေနရင္း ေလွကားအဆင္းနားေရာက္ေနခဲ႔ျပီ
ခြင္႔လႊတ္ပါ.
ရံဖန္ရံခါ ငါ႔ကၾကိဳးေတြ လဲြေခ်ာ္သြားႏုိင္ပါတယ္.
ဒါဟာလည္း
ငါ႔ရဲ႔ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ခုိက္မုိ႔ပါ….
ကမူကုန္းေလးေပၚကအဆင္း
ေလျပည္ညွင္းေလးက ၾကိဳဆုိတုိက္ခတ္လာခဲ႔တယ္
လူသိပ္မသြားတဲ႔ ေတာလမ္းေလးတစ္ခုကုိျဖတ္လုိ႔
ဒီျမိဳ႔ထဲကုိ ငါျပန္၀င္လာခဲ႔ျပီ
ဘုံဆုိင္မွာ လူေတြစည္ေနဆဲပဲ.
ရင္ဘတ္နဲ႔ခံစားတတ္တဲ႔ ငါ႔ညာဥ္ကုိ ျပင္ဆင္လုိ႔
ငါ႔ရဲ႔ ၀မ္းနည္းမႈေတြကုိ အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္ခ်င္တယ္.
ေဟ႔…
မင္းေသာက္ေနတဲ႔ အရည္ခါးခါးတစ္ခြက္ ငါ႔ကုိေပးစမ္းပါ…
(ေရခဲငွက္)
1 comment:
၀မ္းနည္းမွဳကို အရည္ေဖ်ာ္ျပီးေသာက္ခ်င္ တာတဲလား။
ေလာကၾကီးနဲ႔ ေသာက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေတာ့
ရွိတယ္။ ေဖၚရေအာင္ ေခၚလိုက္ပါလားကိုရန္။
Post a Comment