Wednesday, April 04, 2012

ခရီးသည္တစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ...




တစ္ေတာင္ေပၚတစ္ေတာင္ဆင္႔

ေတာင္အျမင္႔ပတ္ၿခံရံ

တစ္ေတာင္ဆုံးျပန္ေတာ႔ တစ္လုံးက်န္ေပသမုိ႔

ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလုိ႔ရယ္

ႀကဳိးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင္႔

ေတာ္ပါၿပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု

ရပ္တန္းကရပ္မယ္ႀကံ

အမွန္ေတာ႔ျဖစ္ႏုိင္မလား?။

စခဲ႔မိဟာေပါ႔

တစ္ေန႔မွာဆုံးရာေရာက္ပါလိမ္႔

အားေလွ်ာ႔ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔

စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး

မာလာေငြကန္ေရေအးရယ္နဲ႔

ငွက္ေတးကုိအာရုံဆင္လုိ႔

မူတသြင္အားအင္သစ္လုိက္ေပါ႔

ခ်စ္ဖြယ္႔လူသား။ ။

(ေငြတာရီ)


ဒီကဗ်ာေလးကုိ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ခဲ႔ရဖူးတာကုိ ျပန္ျပီး စဥ္းစားမိတယ္. အဲဒီ႔တုန္းက ျမန္မာစာ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ ရုိးရုိးေလးပဲ ရွင္းျပခဲ႔ဖူးပါတယ္.

“ရည္မွန္းခ်က္ေတြဆုိတာ ဘယ္ေတာ႔မွ အဆုံးသတ္မသြားႏုိင္ဘူး. ေတာင္တစ္လုံးထိပ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လုံး ဆက္တက္ဖုိ႔ ေပၚလာသလုိပဲ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကလည္း တစ္ခုျပီးသြားရင္ ေနာက္တစ္ခု ေပၚလာတတ္တယ္. အဲဒါကုိ ဇဲြမေလွ်ာ႔ဘဲ လူသားပီသစြာ ေရွ႔ဆက္လွမ္းရမယ္.”

လူေတြဟာ ကုိယ္တုိင္သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေတာင္ေတြဆီကုိ ေရွးရႈဦးတည္ျပီး တက္လွမ္းသြားၾကသူေတြ ရွိသလုိ လူအမ်ားစု လုိက္တက္ေနတဲ႔ ေတာင္ေနာက္ကုိ ေကာင္းႏုိးႏုိးနဲ႔ လုိက္တက္ေနၾကသူေတြလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္.

ေတာင္တက္ခရီး တေလွ်ာက္မွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၾကဳံေတြ႔ရျပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သြားသူေတြ ရွိတတ္သလုိ ေရာက္ေနတဲ႔ လမ္းခုလတ္ေလး မွာပဲ အဆင္ေျပသလုိေလး စခန္းခ်ေနထုိင္သြားသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္.

တစ္ခ်ိဳ႔က ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္သြားျပီး ေနာက္ထပ္ ပုိမုိျမင္႔မားတဲ႔ ေတာင္တစ္ေတာင္ကို လွမ္းျမင္ရင္ မဆုတ္မနစ္ ေရွ႔ဆက္လွမ္းကာ ထပ္တက္ၾကပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေခတၱခဏ အနားယူျပီးကာမွ ေနာက္တစ္ဆင္႔ တက္လွမ္းၾကပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္ပါျပီေလ ဆုိျပီး ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ကာ ကိုယ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးေပၚမွာပဲ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းသည္႔တုိင္ ေနထိုင္သြားတတ္ၾကပါတယ္.

တကယ္ေတာ႔ လူေတြဟာ ကုိယ္႔အထုပ္ကုိယ္ထမ္းျပီး ဘ၀ခရီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ႔ သံသရာခရီးသည္ေတြ မဟုတ္ပါလား. ေတာင္တက္ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ကုိယ္ကူညီႏုိင္ သေလာက္ အခ်ိန္ေလးေတြ၊ ခြန္အား ေလးေတြထဲကဖဲ႔ျပီး ေဖးမကူညီရင္း ဘ၀ခရီးကုိ လူသားပီသစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြား ၾကသူေတြရွိတတ္သလုိ ေတာင္ခါးပန္းမွာ ကုိယ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြကုိ တြန္းတုိက္ျဖတ္ခ်ခဲ႔ခ်င္ၾကတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ရွိတတ္တာကုိလည္း သတိၾကီးစြာ ထားရပါလိမ္႔မယ္.

ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္ေတြအေၾကာင္း ေလးေလးနက္နက္ ျပန္စဥ္းစားမိခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ေတာင္ေျခက စျပီး ခြန္အားအျပည္႔နဲ႔ လွမ္းတက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႔ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာမိတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔က ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ေပၚမွာရွိေနသလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႔က တစ္ျခားေတာင္ထိပ္ေတြမွာ ရွိေနၾကတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေတာင္ၾကားထဲမွာ ဒလိမ္႔ေခါက္ေကြး လဲျပိဳ က်ဆုံးေနၾကတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေတာင္ေသးေသးေလးထိပ္မွာ ရပ္ရင္း သူတက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္သာ အျမင္႔ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကေလရဲ႔..

ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္တစ္ခ်ိဳ႔ရဲ႔ ထိပ္ဖ်ားေလးေတြကုိ ဟုိမွာ သည္မွာ လွမ္းျမင္ရတယ္. ေဘးကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဒီေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ရပ္ေနၾကတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္. အထက္ကုိေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မုိးသားတိမ္မႈန္ေတြၾကားမွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ႔ ေတာင္အၾကီးၾကီးတစ္လုံးကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ရဲ႔ ထိပ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ မၾကာခင္မွာဘဲ ၀မ္းနည္းစြာ သိလုိ္က္ရတယ္. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး ရႈပ္ေထြးသြားေစတဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီးျပီ ဆုိတာပါပဲ.

တကယ္ေတာ႔လည္း လူေတြဆုိတာ အတၱေတြ၊ မာနေတြ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းေနတတ္ေတာ႔ ဘ၀ခရီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အျပိဳင္အဆုိင္ေတြၾကားထဲ လမ္းေပ်ာက္သြားတတ္ၾကတာမ်ဳိဳးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္မဟုတ္လား. အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး လမ္းေပ်ာက္သြားခဲ႔တဲ႔ ဘ၀ခရီးသြားေတြထဲက တစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီေလ.


မၾကာေသးခင္က ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္မိတယ္. အဲဒီ႔ထဲမွာ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံကုိ ထြက္ခြာလာျပီး ပညာသင္ခဲ႔တဲ႔ တရုတ္လူမ်ိဳး ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပါလာခဲ႔တယ္. သူက အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ ျပင္သစ္ျပည္ကုိ ထြက္လာခဲ႔ျပီး ပညာဆက္လက္သင္ယူခဲ႔တယ္. ဘဲြ႔လည္းရျပီးေရာ အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ အမ်ားဆုံး အထင္ၾကီးတတ္ၾကတဲ႔ Investment Banking လုိင္းထဲကုိ တုိး၀င္ခဲ႔တယ္. မၾကာခင္မွာပဲ Investment Banker တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္. သုံးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ျပီး အဲဒီ႔အလုပ္ကေန သူထြက္လာခဲ႔တယ္.

မၾကာခင္မွာပဲ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းတစ္ခုကုိ ထူေထာင္ခဲ႔တယ္. Investment Banking နဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္တဲ႔ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းပါ. တရုတ္ျပည္က ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြကုိ ျပင္သစ္မွာ ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ ျပန္ယူေရာင္းတဲ႔ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေပါ႔. အခုေတာ႔ သူ႔လုပ္ငန္းဟာ သိပ္ကုိေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ. ဒါေပမယ္႔ အဓိကေျပာခ်င္တာက သူေျပာသြားတဲ႔ စကားေလးတစ္ခ်ိဳ႔ပါ.

အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ႔သူကေမးတယ္. ခင္ဗ်ားဘာေၾကာင္႔ ဒီလုပ္ငန္းကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာလဲဆုိေတာ႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္.

“Investment Banking လုိင္းထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိး၀င္ခဲ႔တာ ဒီဟာကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ႔အေၾကာင္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပသခ်င္လုိ႔ပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တကယ္လုပ္ခ်င္ခဲ႔တာ ဒီလုပ္ငန္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ႔ရတယ္.”


ဒီေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ႔သူက ထပ္ေမးတယ္. ဘာေၾကာင္႔ Investment Banker အေနနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ပဲ လုပ္ျပီး ထြက္လုိက္တာလဲဆုိေတာ႔ သူက ဒီလုိေလးျပန္ေျဖတယ္.

“အဲဒီ႔အလုပ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အမ်ားၾကီးအေတြ႔အၾကဳံေတြ ရေစပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ဒီလုပ္ငန္းထဲမွာ ၾကာၾကာေနေလ. လခကပုိေကာင္းလာေလျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ရုန္းထြက္ျပီး ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းထူေထာင္ဖုိ႔ ပုိခဲယဥ္းလာေလေလ ျဖစ္လာေစႏုိင္ပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာကုိ သိျပီးေနာက္မွာ အဲဒီ႔အလုပ္က ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာပါ”

သူ႔နာမည္ကေတာ႔ Ning Li ပါ.( ဒီေနရာမွာ သူ႔အေၾကာင္း အျပည္႔အစုံ ဖတ္လုိ႔ရပါတယ္)

သူေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေလးေတြထဲမွာ “ဒီအရာကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း  ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပသဖုိ႔” ဆုိတဲ႔ စကားေလးက ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲကုိ စဲြ၀င္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကုိယ္ကို တန္ဖုိးထားမႈ(Self-esteem) အတြက္ေၾကာင္႔ ဒီလုိမ်ိဳး အမ်ားက ျမင္႔တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ ရေအာင္လုပ္ျပခဲ႔တာကုိ နားလည္လုိ႔ရပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ အဲဒါဟာ တစ္ဖက္ကၾကည္႔ရင္ ကုိယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ အရာမဟုတ္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ သက္သက္မဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးမႈတစ္ခု မျဖစ္ေနႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည္႔မိလာခဲ႔တယ္.

ဒါေပမယ္႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကည္႔ျပန္ရင္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔အရာေတြက ကုိယ္တုိင္လုပ္ၾကည္႔ျပီးမွ ကုိယ္နဲ႔ ကုိက္ညီသည္၊ မကုိက္ညီသည္ကုိ သိလာႏုိင္တာမ်ိဳးမုိ႔ ၾကိဳးစားၾကည္႔ျပီးမွ သိလာရတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ လက္ခံနားလည္ ေနမိျပန္တယ္.

တဆက္တည္းမွာပဲ ေငြဆုိတဲ႔ အရာရဲ႔ ေသြးေဆာင္မႈနဲ႔ ကုိယ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔အလုပ္တစ္ခုထဲမွာ ၾကာေလေလ နစ္သြားႏုိင္ေလေလ ဆုိတဲ႔ သေဘာတရားကုိလည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လာမိခဲ႔တယ္.


တစ္စုံတစ္ခုကုိ လက္ခံတာနဲ႔ ျငင္းပယ္တာမွာ ျငင္းပယ္ျခင္းဟာ ပုိျပီး ခြန္အားၾကီးမားေနတတ္ေလ႔ ရွိတယ္လုိ႔ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္သုံးသပ္မိပါတယ္. အထူးသျဖင္႔ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ ရင္းႏွီးဆက္ႏႊယ္လာေနႏုိင္တဲ႔ တစ္စုံတစ္ခုမ်ိဳးေပါ႔.

အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တုပ္ေႏွာင္မိေစတဲ႔ အေႏွာင္အဖဲြ႔တစ္ခ်ိဳ႔ဟာ အခြင္႔အလမ္းဆုိတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လမ္းၾကဳံ၀င္လုိက္လာတတ္ေသးရဲ႔.

စိတ္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ ပါခဲ႔လုိ႔မဟုတ္ဘဲ  တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုပ္ျပႏုိင္ေၾကာင္း သက္ေသထူခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေပးဆပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္အရင္းအႏွီးေတြ၊ အင္အားအရင္းအျမစ္ေတြကုိ ခုေနာက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ္ေလး နွေျမာမိတယ္. ဒါေပမယ္႔ ျပန္မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အရာေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မတမ္းတလုိေတာ႔ပါဘူးေလ. ဘယ္အရာမဆုိ ယူတတ္ရင္ အေတြ႔အၾကဳံေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြဆုိတာ တင္းၾကမ္းျပည္႔ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား.

ဆရာမ ေငြတာရီက ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ျမင္႔ေအာင္ ထားျပီးရင္းထားဖုိ႔ ထိပ္ဆုံးသုိ႔ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ႏႈိးေဆာ္ခဲ႔ပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ေတာင္ေတြေတြ႔တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ မတက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်င္တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးတစ္ေနရာကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ လက္ရွိအရိပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္႔ေျခဖ၀ါးေတြ ရဲ၀ံ႔စြာ စြန္႔ခြာခဲ႔ပါတယ္…

အခ်ိဳ႔က ကဲ႔ရဲ႔စကားတင္း ဆုိေနႏုိင္ပါတယ္. အခ်ိဳ႔က ခ်ီးက်ဴးအားက်ေနႏုိင္ပါတယ္.

အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အက်ိဳးစီးပြားကုိ မျမင္အံ႔ေသာ လူမုိက္လုိ႔ သမုတ္ေနႏုိင္သလုိ အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ယူျပီး မလုိခ်င္တာကုိလည္း ျငင္းပယ္ႏုိင္စြမ္းရွိသူလုိ႔ သတ္မွတ္ေနႏုိင္ပါတယ္.

စိတၱ၀ေတာ-ထက္သန္ေသာ စိတ္ရွိသူအား၊ ကႎနာမ-အဘယ္မည္ေသာ၊ ကမၼံ-အမႈကိစၥ ဟူသမၽွ်သည္။ န သိဇၩတိ-မျပီးစီးဘဲ ရွိႏို္င္အံ႔နည္း။ သိဇၩတိဧ၀-မုခ်ဧကန္ အမွန္ ျပီးစီးေအာင္ျမင္ရမည္သာတည္း။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္ ခ်ိန္ထုိးေနစရာမလုိဘဲ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာကုိ ေရွ႔ရႈျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ႔ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ တသားတည္းက်တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြဟာ သိမ္ေမြ႔နူးညံ႔စြာ အင္အားၾကီးမားေနျမဲ...


~ ေရခဲငွက္ ~
ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ။

16 comments:

cho kha said...

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်င္တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးတစ္ေနရာကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ လက္ရွိအရိပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္႔ေျခဖ၀ါးေတြ ရဲ၀ံ႔စြာ စြန္႔ခြာခဲ႔

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ရဲ႔ ထိပ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ မၾကာခင္မွာဘဲ ၀မ္းနည္းစြာ သိလုိ္က္ရတယ္. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး ရႈပ္ေထြးသြားေစတဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီးျပီ ဆုိတာပါပဲ.

Anonymous said...

ဒီရသစာတမ္းေလးကိုဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရလာရတယ္ဆရာ။
ဆရာရွယ္ေပးတဲ႔ တရုတ္လူငယ္ေလးရဲ႕အင္တာဗ်ဴးကလည္း အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးခ်ေပးပါရဲ႕။ တကယ္ၿဖစ္ခ်င္တကယ္လုပ္အဟုတ္ၿဖစ္ရမည္တုိ႔၊ ဖ်တ္ခနဲေပၚတာကိုဆတ္ခနဲလုပ္တုိ႔။ စတဲ႔ စကားေတြကိုလည္း ႀကားေယာင္လာမိတယ္။

ကုိယ္႔ကုိယ္ကို တန္ဖုိးထားမႈ(Self-esteem) အတြက္ေၾကာင္႔ ဒီလုိမ်ိဳး အမ်ားက ျမင္႔တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ ရေအာင္လုပ္ျပခဲ႔တာကုိ နားလည္လုိ႔ရပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ အဲဒါဟာ တစ္ဖက္ကၾကည္႔ရင္ ကုိယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ အရာမဟုတ္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ သက္သက္မဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးမႈတစ္ခု မျဖစ္ေနႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည္႔မိလာခဲ႔တယ္.

အဲဒီအပုိဒ္ကုိလည္း ခံစားခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီလုိ႔ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ကုိယ္႔အေနနဲ႔ ဘယ္လုိမွ စိတ္၀င္တစားလုပ္ကုိင္မယ္႔ အရာတစ္ခု(ဘာသာရပ္) မဟုတ္တာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္ကုိ တတိယဦးစားေပးေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတ္ာ ၀ါသနာပါတဲ႔ ၊ လုိအပ္တဲ႔ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကို အထူးၿပဳယူရင္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေနပါတယ။္အဓိက က ကိုယ္႔ကိုယ္ကို္ယ္ သိဖုိ႔၊ အမွန္အတုိင္းၿမင္ဖုိ႔နဲ႕ ေအာင္ၿမင္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ပဲၿဖစ္တယ္လုိ႔ယူဆပါတယ္ဆရာခင္ဗ်ား။

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနခ်င္တယ္.၊ အက်ိဳးစီးပြားတစ္ခုကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျငင္းဖို႔ခက္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး.၊
သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပဲ ေလွ်ာက္မယ္.။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

Yan said...

>Cho Kha... မေတြ႔စဖူး အေတြ႔ထူးလုိ႔ပါလား ခ်ိဳခ.. း) Thanks for your comment.

>အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔... ကၽြန္ေတာ္႔စာသားေတြနဲ႔ တူေနသလုိလုိပဲေနာ္. း) အဲဒီ႔စာသားေလးတစ္ေၾကာင္းရဖုိ႔ ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္ ရင္းလိုက္ရတယ္ မေလးေရ...

>ေ၀မုိးႏုိင္... ဟုတ္တယ္ဘရားသားေရ... ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိသိဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္.. Know Thyself လုိ႔ေျပာခဲ႔တာ ဒါေၾကာင္႔ပဲေလ.

>သဒၶါလႈိင္း... အားေပးေနပါတယ္ မသဒၶါ.. း) ဆက္ေလွ်ာက္...

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ကၽြန္မ ဖတ္သြားပါတယ္ ကိုုရန္ေအာင္။ အျမင္တူတာေလးအခ်ိဳ႔ရယ္၊ အျမင္ကြဲလြဲတာေလးေတြအနည္းငယ္နဲ႔အတူ ေတြးစရာေလးကိုုပါ ရခဲ႔လိုုက္တယ္။

ေလးစားစြာျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္

Yan said...

>ျမတ္ပန္းႏြယ္... ေက်းဇူးပါ မျမတ္ပန္းႏြယ္. ကုိယ္ပုိင္အျမင္ေလးေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ဒုိင္ယာရီေလးထဲ ေရးခ်ထားတဲ႔ ကုိယ္ပုိင္မွတ္စုေလးျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ တခ်ိဳ႔ေနရာေလးေတြမွၾ အျမင္မတူႏုိင္တာကုိ နားလည္ပါတယ္. ေကာ္မန္႔အတြက္ ေက်းဇူး... း)

Y.

ခ်စ္စံအိမ္ said...

ပုိစ့္ေကာင္းေလးဖတ္သြားပါတယ္ရွင္..
ေတြးစရာေလးေတြရလို ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..

ခ်စ္သမီး said...

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ရဲ႔ ထိပ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ မၾကာခင္မွာဘဲ ၀မ္းနည္းစြာ သိလုိ္က္ရတယ္. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး ရႈပ္ေထြးသြားေစတဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီးျပီ ဆုိတာပါပဲ.(ျပန္လည္စိစစ္ သံုးသပ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဝမ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ)
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်င္တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးတစ္ေနရာကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ လက္ရွိအရိပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္႔ေျခဖ၀ါးေတြ ရဲ၀ံ႔စြာ စြန္႔ခြာခဲ႔ပါတယ္… (မွန္ပါတယ္ ေခတၱခဏသာေနရတဲ့ လူ ့ေလာကမွာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာဖို ့လည္း လိုအပ္ပါတယ္).. က်ေနာ္ေတာ့ ျပန္လည္စိစစ္ေနတာ အေျဖမရႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္.. က်ေနာ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာ ဘာလဲဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာခဲ့ေသးပါဘူး.. တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုရန္ေအာင့္စာကို လာဖတ္မိတယ္.. ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ..

Yan said...

>ခ်စ္စံအိမ္... ေက်းဇူးညီမ... း)

>ခ်စ္သမီး... ဒီလုိပါပဲဗ်ာ. ဟုိစကားတစ္ခြန္းလုိေပါ႔. ေကာင္းတယ္ဆုိးတယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ႔မရွိပါဘူး. ကုိယ္႔စိတ္ထဲ ေကာင္းမယ္ထင္တာကုိ လုပ္ေနၾကတာပါပဲ တဲ႔... း)

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

ႊအဲ့ဒီကဗ်ာေလးကုိ...၁၀တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းတည္းက သင္ဖူးဖတ္ဖူးတယ္...အဓိပယ္နဲ ့အႏွစ္သာရကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ႏုိင္းေသးခဲ့ေပမယ္ ့.. အဲ့ဒီကဗ်ာကုိ အၿမဲ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္...ကုိၾကီးး.... ဘ၀မွာ..အတုိင္းတာတစ္ခုေလာက္ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ..တခါတရံအေနာက္ၿပန္လည့္ၾကည့္မိတဲ ့အခါ..ကုိယ့္ကုိ နည္းနည္းအံၿသမိတယ္...တခ်ဳိ ့ေသာလမ္းေတြက ကုိယ္ပုိင္ကုိယ္တုိင္ႏွစ္သက္လုိ ့ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ္ ့... လုပ္သင္ ့လုပ္ထုိက္ေတြကုိ ပီၿပင္ေအာင္ၾကုိးစားေနရင္းနဲ ့...ကုိယ္ဘာၿဖစ္ခ်ငိခဲ့တာလည္းဆုိတာေတြကုိေမ့သြားတယ္..ေတာင္းလည္းမေတာင္းတတတ္မိေတာ ့သလုိ...ေတာင္းလည္းမေတာင္းတခ်င္မိေတာ ့ဘူးးး...ေပးေနတဲ ့ဘ၀အေၿခေနမွာပဲ...ေက်နပ္ေအာင္ေနၿပီးေၿဖသိမ့္ ရင္းးး ပီၿပင္ေအာင္ၾကဳိးစားးၿပီးးဆက္ေလွ်ာက္ရင္းးနဲ ့.. "စခဲ ့မိဟာေပါ ့လုိ ့"...

ေမာင္ႏွမ said...

ေကာင္းလြန္းလုိိ႕ဘာေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး......

အမ္တီအန္ said...

ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး ငိုင္က်သြားရတယ္။
ငါ.. ေတာင္ဘယ္ႏွလံုးကို တက္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ..??
ငါ.. ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ခရီးက မွန္ကန္မႈမွ ရွိပါ့မလား..??
ေတြးမိလိုက္ခ်ိန္မွာ အနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ပါးပါးေၾကာင့္ စိုးရြံ႕တုန္လႈပ္မိသြားရတယ္။

Yan said...

>Unknown.. ဒီလုိပါပဲ... လုပ္သင္႔လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ ပီျပင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကရတာပဲေပါ႔ေလ း)

>ေမာင္ႏွမ...အဲဒီ႔လုိ ေျပာသြားတာကုိကလည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းေနတတ္ပါေသးတယ္ေလ.

>ျမေသြးနီ... မငုိင္ပါနဲ႔ မျမေသြးနီရယ္. အဓိကက တက္ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္အေရအတြက္ မ်ားဖုိ႔ထက္ ကုိယ္တက္ေနရတဲ႔ေတာင္ဟာ တက္သင္႔တဲ႔ ေတာင္ျဖစ္မျဖစ္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာင္းလဲညွိယူႏုိင္ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား...

သိ င်္ဂါ ရ said...

ကၽြန္ေတာ္ တက္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ေတြကေတာ႔ ... ေတာင္ပူစာေတြ မ်ားပါတယ္ေလ ...။ ဒါမွ မဟုတ္ ေတာင္ထိပ္ အထိ ေရာက္ေအာင္ မတက္ျဖစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္မယ္ ။ အခုတခါေတာ႔ အမွန္တကယ္ ကိုယ္ ေရာက္ႏိူင္သေလာက္ ေရာက္ေအာင္ တက္ရမယ္႔ ေတာင္ တစ္လုံးကို တက္ေနျဖစ္ျပန္ပါၿပီ ... ။ တစ္ခုတည္းကို စူးနစ္ လုပ္ကိုင္ျဖစ္မွ ေအာင္ျမင္မယ္ ဆိုတဲ႔ အသိတစ္ခု ကိုေတာ႔ ေတြးျဖစ္သြားသလိုပါပဲ ခင္ဗ်ာ ....