သူ...
ေအးျမတဲ႔
ႏွင္းရည္စက္ေတြကုိ စုေဆာင္းလုိ႔ ေတာင္စဥ္တန္းေတြတေလွ်ာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း
ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္. အေရာင္ႏြမ္းေျခာက္ေနတဲ႔ သစ္ရြက္ေၾကြေလးေတြကုိ အမွတ္တရအျဖစ္ သူ႔ေက်ာေပၚမွာ
သယ္ေဆာင္လာခဲ႔ဖူးသလုိ သစ္ပင္ထက္က မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်လာခဲ႔တဲ႔ ငွက္ေပါက္စေလးေတြကုိလည္း
သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ တယုတယ ယူေဆာင္လာခဲ႔ဖူးတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ သူျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးလမ္းေတြက
ေျပျပစ္ညီညာေနတတ္ေပမယ္႔ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာေတာ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သား ေက်ာက္ခါးပန္းေတြၾကား
ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ရင္တဖုိဖုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမွာက်ေတာ႔ ဟာလာဟင္းလင္း ေ၀ါခနဲ
ေတာင္ေအာက္ကုိ အမွတ္မထင္ ျပဳတ္က်ခဲ႔ဖူးတယ္. ဒါေပမယ္႔ သူ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္မပ်က္ဘဲ ေရာက္ရာေနရာကေန
ဖုတ္ဖက္ခါထလုိ႔ သြားရမယ္႔ခရီးလမ္းကုိ တစုိက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္း ရင္ဆုိင္ခဲ႔တယ္…
ရြာငယ္ေလးေတြနားက
သူျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတယ္. သူလာျပီဆုိတာ သိရင္ လူေတြ သိပ္ေပ်ာ္တတ္ၾကတယ္. အထူးသျဖင္႔ ကေလးေတြေပါ႔.
သူ႔ရင္ထဲ အတင္းတုိး၀င္လုိ႔ ဒီတစ္ေႏြလုံး သူ႔ကုိ ဘယ္လုိလြမ္းဆြတ္ေနခဲ႔ရတယ္ ဆုိတဲ႔အေၾကာင္း
တီတီတာတာ ေျပာလားေျပာရဲ႔. သူ႔လက္ကုိ အတင္းခ်ိတ္ဆဲြလုိ႔ ရြာရုိးကုိးေပါက္ မရပ္မနား ေျပးလားေျပးရဲ႔.
ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ဆုိျပီး သူ႔ေရွ႔မွာ ေရွ႔ဂၽြမ္းေနာက္ဂၽြမ္းထုိးျပလား ျပရဲ႔နဲ႔ေပါ႔… သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တဲ႔
တကယ္႔ကုိ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ ပီဘိကေလးငယ္ေလးေတြပါပဲ…
ျမိဳ႔ျပညရဲ႔
ခ်စ္သူစုံတဲြေလးေတြ ထုိင္ေနတတ္တဲ႔နားကလည္း သူမၾကာခဏ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတယ္. ခ်စ္သူမိန္းကေလးကုိ
ဘယ္ေလာက္ထိ ေမတၱာရွိ ပါေၾကာင္း၊ ျမတ္ႏုိးတြယ္တာပါေၾကာင္း ခ်စ္သူေကာင္ေလးေတြက တုိင္တည္သစၥာ
ဆုိျပေနခ်ိန္မွာ ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႔ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းအစုံနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူမိန္းကေလးေတြကုိ
ျမင္ေတြ႔မိတုိင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကတဲ႔ ခ်စ္သူစုံတဲြေလးေတြရဲ႔ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြကုိ
ၾကားရတုိင္း သူ႔စိတ္ေတြက ဟုိးေတာင္ေပၚကုိ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားခဲ႔ရတယ္. ထင္းရႉးနံ႔ေလးေတြ
သင္းပ်ံ႔ေနတဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္း ေတာအုပ္ငယ္ေလးရယ္၊ ႏွင္းရည္ေလးေတြနဲ႔ ေအးခဲ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔
ေက်ာက္စရစ္ခဲ ငယ္ငယ္ေလးေတြရယ္၊ ႏွင္းသီးေလးေတြကုိ မႏုိင္႔တႏုိင္ ထမ္းပုိးထားရတဲ႔ ျမက္ပင္ငယ္ငယ္ေလးေတြရယ္၊
မီးခုိးေလးေတြ အူေနတဲ႔ သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲက ရဲေထြးနီေစြးေနတဲ႔ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ပုိင္ရွင္
သူမရယ္…..
သိပ္ကုိလြမ္းဆြတ္မိပါတယ္ေလ…
ေႏြ၊ မုိး၊
ေဆာင္း ဥတုသုံးပါးက သူ႔မ်က္ႏွာျပင္ထက္ အေျပးအလႊားျဖတ္သန္းတတ္ၾကေပမယ္႔ သူကေတာ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔
ခရီးစဥ္ ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပုိျပီး ရင္႔က်က္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔တယ္. အေတြ႔အၾကဳံေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြရဲ႔
သင္ၾကားျပသေပးမႈေၾကာင္႔လည္း ခုဆုိရင္ သူဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားတတ္သူ တစ္ေယာက္
မဟုတ္တတ္ေတာ႔ဘူး. ဒါေၾကာင္႔လည္း တစ္ခ်ိဳ႔က သူ႔ကုိ မထုံတက္ေတး၊ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ဆက္ဆံရခက္တဲ႔သူလုိ႔
မၾကားတၾကားေျပာဆုိ ေ၀ဖန္လာၾကတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္းသိရဖုိ႔၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ
နားလည္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတယ္တဲ႔. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ သူ႔ကုိ ခ်ီးမြမ္းခ်င္တာလား ကဲ႔ရဲ႔ခ်င္တာလား
မသိရတဲ႔ အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခြထြက္တဲ႔ စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္ေသးတယ္.
“သူ႔ရဲ႔ စိတ္သေဘာနဲ႔ ခံစားခ်က္ အတိမ္အနက္က ခန္႔မွန္းရခက္တယ္”
သူကေတာ႔ ဘာမွ
ေခ်ပေျပာဆုိျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး. တစ္ခ်ိဳ႔က အသက္ၾကီးလာရင္ စကားေတြ ပုိေျပာလာတတ္တယ္.
တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အသက္ၾကီးလာရင္ စကားပုိနည္းသြားတတ္တယ္တဲ႔. သူကေတာ႔ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲမွာ
ပါေနမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ေလ.
သူသြားစရာရွိတဲ႔ေနရာ
သြားတယ္. လုပ္စရာရွိတဲ႔အလုပ္ လုပ္ေပးသြားတယ္. ယူစရာရွိတာယူတယ္. ေပးစရာရွိတာေပးတယ္.
တခါတေလ သူတုိ႔ေတာင္းသေလာက္ သူ႔ဖက္က မေပးႏုိင္ရင္ အျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းခံရတတ္သလုိ သူတုိ႔လုိခ်င္တာထက္
ပုိေပးမိျပန္ရင္လည္း ကဲ႔ရဲ႔ရႈတ္ခ်ခံရ တတ္ေသးတယ္. “မေလွ်ာ႔မတင္း ေစာင္းၾကိဳးညွင္း” ဆုိတဲ႔
သေဘာကုိ သူနားလည္ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ေလာကနိယာမၾကီးက သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တာေလ. ဒီေတာ႔
ေလာကနိယာမၾကီးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနရတဲ႔ သူ႔အတြက္ “အစြယ္ကုိလုိသူ မိဖုရား၊ အသြားေစခုိင္းသူ
မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္၊ ဤႀကံေဖာ္ႀကံဖက္၊ သုံးေယာက္သားအနက္တြင္မွ၊ ကံကြက္က်ား၍၊
ငမုိက္သားမုဆုိးေလ၊ နင့္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့” ဆုိသလုိ သူ႔ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ဆုိးတဲ႔ကံကြက္က်ားမုိး
ရြာခ်ခံခဲ႔ရေပါင္း မ်ားသလုိ ေကာင္းတဲ႔ကံကြက္က်ားမုိးနဲ႔ ကင္းကြာခဲ႔ရေပါင္းလည္း မ်ားခဲ႔ပါျပီ.
သူ ေတြးေနမိတယ္..
ဒီလုိ အခ်ိန္ဆုိ
သစ္လုံးအိမ္ေလးေဘးနားမွာ ဒက္ဖုိေဒးလ္ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ ပြင္႔ဖူးေနၾကေလာက္ျပီ. ႏွင္းသီးေလးေတြ
ျမက္ဖ်ားေလးေတြေပၚကေနတဆင္႔ ေပါင္းဆုံလုိ႔ ေရစီးေၾကာင္းေသးေသးေလးျဖစ္ျပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကုိ
တုိးေ၀ွ႔ေနခ်ိန္မွာ စမ္းေရစီးသံ လြင္လြင္ေလး ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ လြင္႔ပ်ံ႔ေနေလာက္ျပီ.
ထင္းရႉးသီးေလးေတြ ေျမျပင္ထက္ ေၾကြက်လာခ်ိန္မွာ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားမယ္႔ ရွႈဥ္႔၀ါ၀ါေလးေတြ၊
ငွက္က်ားေလးေတြကုိ ၾကည္႔ရင္း သူမ တစ္ေယာက္ ကုိယ္ေလးသိမ္႔သိမ္႔တုန္ေအာင္ လႈပ္ခါရင္း
ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနေလာက္ျပီ…
သူ လြမ္းေနမိတယ္…
ေအးခဲကၽြတ္ဆတ္ေနတဲ႔
ရာသီဥတုေအာက္မွာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျမည္ေနတဲ႔ သစ္ကုိင္းေျခာက္ေလးေတြရဲ႔ အသံေလးေတြ၊ ေတာအုပ္ေလးကုိ
ျဖတ္ျပီး တုိက္ခတ္လာတဲ႔ ေလေအးေလးေတြနဲ႔အတူ စည္းခ်က္ညီစြာ ယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေနတဲ႔ ထင္းရႉးရြက္ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြ၊
ေၾကာက္စရာေကာင္းေပမယ္႔ ေတာရဲ႔ မရွိမျဖစ္သေကၤတ တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ သားရဲဟိန္းသံ၊ ၀ံပုေလြအူသံ၊
အိပ္တန္းတက္ေနၾကတဲ႔ ေက်းငွက္သာရကာေတြ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးသံေလးေတြ…
ဒါေတြဟာ ရွိေနစဥ္က
သူ႔အတြက္ တစ္သက္လုံး မေပ်ာက္ပ်က္ေတာ႔မယ္႔ အရာေတြလုိ႔ ထင္ခဲ႔မိျပီး တန္ဖုိးထား နားမေထာင္တတ္ခဲ႔ေပမယ္႔
ျပန္မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အခါက်မွ တမ္းတမ္းတတ မွန္းဆလုိ႔ အာရုံစုိက္ျပီး နားေထာင္ခ်င္ေနမိခဲ႔တယ္…
ေတာအုပ္ေလးထဲ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ ကုိယ္႔ေျခသံကုိယ္ ျပန္ၾကားျပီး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ခဲဲ႔မိတာေတြ၊ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ
ေခၽြးစုိ႔ခဲ႔ရတဲ႔ သည္းထိတ္ ရင္ဖုိညေတြကုိ ခုေတာ႔ သူ သိပ္ကုိလြမ္းဆြတ္ေနမိတယ္..
သူ သတိရေနမိတယ္…
လသာညတစ္ခုမွာ
ႏွင္းျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိ႔ ထင္းရႉးပင္ေလးေအာက္ အေမာေျဖထုိင္ခ်လုိက္ခ်ိန္မွာ
သူတစ္ေယာက္တည္း ၾကားေလာက္ရုံအသံေလးနဲ႔ သူမ ခပ္တုိးတုိးေလး ကပ္ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္…
“တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔
နင္႔ကုိေမြးဖြားေပးခဲ႔တဲ႔ေနရာကုိ ျပန္လာခဲ႔ပါဟာ” တဲ႔…
လမင္းၾကီးကုိ
ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း သူ႔မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မွိတ္လုိက္မိေတာ႔ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႔ ညင္သာတုိးတိတ္စြာ
ျဖတ္စီးသြားခဲ႔ၾကတယ္…
ငါျပန္လာႏုိင္ေအာင္
ၾကိဳးစားပါမယ္ဟာ…
သူ႔ေရွ႔မွာ
ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္႔ လမ္းမၾကီးက တေမွ်ာ္တေခၚၾကီး က်န္ေနေသးတယ္.
ဆက္လက္တုိက္ယူဆင္ႏႊဲရမယ္႔
ဘ၀တုိက္ပဲြေတြဟာလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ဆုံးခန္းတုိင္သြားခဲ႔တယ္ရယ္လုိ႔ မရွိခဲ႔ဘူး.
ငယ္ငယ္တုန္းက
နားေထာင္ခဲ႔ရတဲ႔ အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ေလးေတြထဲမွာေတာ႔ “Happily Living After…ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေနထုိင္သြားၾကေလသတည္း” ဆုိတဲ႔ ဇာတ္ေပါင္းခန္းေလးေတြနဲ႔ နားယဥ္ခဲ႔ရေပမယ္႔ လက္ေတြ႔ဘ၀ကေတာ႔
တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္လုိမ်ိဳး ဇာတ္သိမ္းခ်င္တဲ႔ေနရာမွာ ရပ္ထားလုိ႔မရဘဲဲ ဆက္လက္ရုန္းကန္
ရင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းေနရတုန္း…
သူစဥ္းစားမိတယ္.
တကယ္ေတာ႔ ဘ၀ဆုိတာ တုိက္ပဲြမဟုတ္ဘဲ စစ္ပဲြလုိ႔ တင္စားဖုိ႔ေကာင္းခဲ႔တယ္… တုိက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာကုိ
တုိက္ယူျပီးမွ စစ္ပဲြၾကီးတစ္ခုလုံးကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္သလုိမ်ိဳးပါပဲ ဘ၀ထဲမွာ တုိက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာ
ပါ၀င္ေပါင္းစပ္ေနခဲ႔တယ္. သူ႔အတြက္ ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ တုိက္ပဲြေတြလည္းရွိရဲ႔၊ က်ရႈံးခဲ႔တဲ႔
တုိက္ပဲြေတြလည္း ရွိရဲ႔၊ အေျဖမေပၚဘဲ သူတင္ကုိယ္တင္ ျဖစ္ေနခဲ႔တဲ႔ တုိက္ပဲြေတြလည္း ရွိရဲ႔…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ႔ ဆက္လက္တုိက္ပဲြ၀င္ေနတုန္းပါပဲေလ…
ဒီတုိက္ပဲြေတြ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ ရပ္သင္႔တယ္လုိ႔ တဆက္တည္းေတြးမိတယ္. ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရပ္မလဲဆုိတဲ႔ ျပႆနာက
တဆက္တည္း တဲြပါလာခဲ႔တယ္. တုိက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာကုိ ဆင္ႏႊဲရင္း တုိက္ပဲြအေတြ႔အၾကဳံေတြ
ရင္႔က်က္ျပည္႔၀လာတဲ႔ စစ္သူၾကီးေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္. ေအာင္ျမင္မႈေပါင္းမ်ားစြာကုိ
ရယူရင္း မိမိရဲ႔ နယ္နိမိတ္အတြက္ ေလာဘမသတ္ႏုိင္တဲ႔ ဧကရာဇ္တစ္ေယာက္မ်ိဳးေတာ႔ သူ ဘယ္တုန္းကမွ
မျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ဘူး. တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတြးမိရင္း ေၾကာင္႔ၾကပူပင္လာမိခဲ႔တယ္.
“ငါ အမွန္တကယ္ပဲ
ရပ္တန္႔ႏုိင္ပါ႔မလား”
သူ႔ေရွ႔မွာ
ျမင္ေနရတဲ႔ ျမင္ကြင္းက ရုတ္ခ်ည္းဆုိသလုိ က်ယ္ျပန္႔သြားခဲ႔တယ္…
သူ႔ရင္ထဲ
ထိတ္ခနဲျဖစ္လုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္. သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အရင္ကထက္ပဲ ပုိျမန္လာသလုိလုိ၊
သူ႔ေျခေထာက္ေတြကုိပဲ သူမပိုင္ေတာ႔သလုိလုိ ခံစားလာမိတယ္.
ခါတုိင္းသူျမင္ေတြ႔ေနက်
ရႈခင္းေတြ၊ ခါတုိင္း သူၾကားေယာင္ေနက် ေဒသႏၱရ ဘာသာစကားေတြ၊ ခါတုိင္း သူထိေတြ႔ေနက် ပတ္၀န္းက်င္ေတြ
အားလုံး သူ႔အတြက္ တစိမ္းျပင္ျပင္လုိ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္…
ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကုိ
အကဲခတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူ႔လုိမ်ိဳး ဒရြတ္တုိက္ဆဲြပါေနသူ တစ္ခ်ိဳ႔ကုိ
ေတြ႔ရတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး. တစ္ခ်ိဳ႔က မေရမရာ. တစ္ခ်ိဳ႔က အိပ္မႈံစုတ္ဖြား.
တစ္ခ်ိဳ႔က ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ…
တေ၀ါေ၀ါနဲ႔
အသံေတြက ပုိမုိက်ယ္ေလာင္လာခဲ႔တယ္. သူနဲ႔ ပုခုံးခ်င္း ယွဥ္လုနီးပါး နီးကပ္လာတဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ
အသံျမွင္႔ျပီး လွမ္းေမးလုိက္တယ္.
“ဗ်ိဳ႔ ကုိယ္႔လူ…
က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဆဲြေခၚေနတဲ႔သူက ဘယ္သူလဲဗ်…”
ဟင္႔အင္း
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး..
လုံး၀ မျဖစ္သင္႔ဘူး.
ဘယ္လုိမွ
မျဖစ္ေစရဘူး…
ဟုတ္တယ္.
ေတာင္ေပၚကုိ သူျပန္သြားရဦးမယ္.
ဒက္ဖုိေဒးလ္ပန္းေလးေတြကုိ သူနမ္းရႈိက္ခ်င္ေသးတယ္.
ႏွင္းခဲျပင္ၾကီးထက္ ေလွ်ာတုိက္စီးရင္း ေတာအုပ္ေလးထဲက ထြက္ေပၚလာမယ္႔ ေတာေျခာက္သံေလးေတြကုိ နားေထာင္ၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္.
စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးမွာ ရွဥ္႔ညိဳေလးေတြနဲ႔အတူ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားေနမယ္႔႔ သူမကုိ တိတ္တိတ္ေလး သူေငးၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္….
ထင္းရႉးနံ႔ေလးေတြ သင္းပ်ံ႔ေနတဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္း ေတာအုပ္ငယ္ေလးရယ္…
ႏွင္းရည္ေလးေတြနဲ႔ ေအးခဲ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ငယ္ငယ္ေလးေတြရယ္…
ႏွင္းသီးေလးေတြကုိ မႏုိင္႔တႏုိင္ ထမ္းပုိးထားရတဲ႔ ျမက္ပင္ငယ္ငယ္ေလးေတြရယ္…
မီးခုိးေလးေတြ အူေနတဲ႔ သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲက ရဲေထြးနီေစြးေနတဲ႔ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ပုိင္ရွင္ သူမရယ္…..
ငါဟာ တိုက္ပဲြကုိ အဆုံးသတ္မယ္႔သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာ…
ငါ နင္႔ဆီကုိ ျပန္လာခ်င္ေသးတာ…
.....
….
..
.
ကမ္းေ၀းျမစ္တစ္စင္းကေတာ႔
ပင္လယ္ဆီကုိ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးလုိ႔ေမ်ာလုိ႔ေကာင္းေနတုန္း…
~ ေရခဲငွက္ ~
ေမ ၁၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ။
ေမ ၁၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ။
4 comments:
ဝါက်ေလးေတြေရာ၊ သံုုးႏႈန္းထားတဲ႔ စကားလံုုးေလးေတြေရာ၊ ဇာတ္ေကာင္ကိုု ျမွဳပ္ထားတဲ႔ ပံုုစံေလးေရာ အရမ္းကိုု လွတယ္။
“မထင္မွတ္တဲ႔ေနရာမွာ ၀ဲဂယက္ရွိတတ္သလုိမ်ိဳး သူ႔ရဲ႔ စိတ္သေဘာ အတိမ္အနက္လည္း ခန္႔မွန္းရခက္တယ္”ဆိုုတာလည္း ေရာက္ေရာ ကၽြန္မ ထင္သလိုုမ်ားလားလိုု႔ သံသယျဖစ္လိုုက္ေသးတယ္။ အဆံုုးထိ ဖတ္ၾကည္႔မွ ဟုုတ္တာေပါ႔ ဆိုုျပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။
ျပီးေတာ႔ အေတြးေတြ တပံုုၾကီးပိုုက္ျပီး ျပန္သြားပါတယ္။
ေလးစားလ်က္
ျမတ္ပန္းႏြယ္
ဖတ္သြားပါတယ္အကုိ။ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းေလးေတြ သေဘာက်တယ္အကုိ
" လမင္းၾကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း သူ႔မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မွိတ္လုိက္မိေတာ႔ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႔ ညင္သာတုိးတိတ္စြာ ျဖတ္စီးသြားခဲ႔ၾကတယ္…"
" ဟင္႔အင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး..
လုံး၀ မျဖစ္သင္႔ဘူး.
ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ေစရဘူး… "
း)သယ္ရင္း အားေပးေနပါတယ္။
ဒီပုိစ္ေလးကို ကိုပ်ဴႏိုင္ငံရဲ႕ ဘေလာဂါမ်ား၏ ဧရာဝတီ စုစည္းမႈမွာ ထည္႔ခိုင္းပါလား ကိုရန္။
ဒီေကာ႔မန္႔ကို သင့္ေတာ္ခ်ိန္မွာမွ တင္ပါ..
ဖတ္တဲ႔သူေတြ သူတို႔အေတြးေလးနဲ႔သူတို႔ ရွိေနေစခ်င္လို႔ရယ္၊ မေလး ေကာ႔မန္႔ေၾကာင့္ အေတြးေလးေတြ ပ်က္မသြားေစခ်င္လို႔ရယ္ပါ...။
Post a Comment