ခရီးသည္တစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ...

တစ္ေတာင္ေပၚတစ္ေတာင္ဆင္႔

ေတာင္အျမင္႔ပတ္ၿခံရံ

တစ္ေတာင္ဆုံးျပန္ေတာ႔ တစ္လုံးက်န္ေပသမုိ႔

ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလုိ႔ရယ္

ႀကဳိးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင္႔

ေတာ္ပါၿပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု

ရပ္တန္းကရပ္မယ္ႀကံ

အမွန္ေတာ႔ျဖစ္ႏုိင္မလား?။

စခဲ႔မိဟာေပါ႔

တစ္ေန႔မွာဆုံးရာေရာက္ပါလိမ္႔

အားေလွ်ာ႔ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔

စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး

မာလာေငြကန္ေရေအးရယ္နဲ႔

ငွက္ေတးကုိအာရုံဆင္လုိ႔

မူတသြင္အားအင္သစ္လုိက္ေပါ႔

ခ်စ္ဖြယ္႔လူသား။ ။

(ေငြတာရီ)

ဒီကဗ်ာေလးကုိ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ခဲ႔ရဖူးတာကုိ ျပန္ျပီး စဥ္းစားမိတယ္. အဲဒီ႔တုန္းက ျမန္မာစာ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ ရုိးရုိးေလးပဲ ရွင္းျပခဲ႔ဖူးပါတယ္.

“ရည္မွန္းခ်က္ေတြဆုိတာ ဘယ္ေတာ႔မွ အဆုံးသတ္မသြားႏုိင္ဘူး. ေတာင္တစ္လုံးထိပ္ေပၚေရာက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လုံး ဆက္တက္ဖုိ႔ ေပၚလာသလုိပဲ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကလည္း တစ္ခုျပီးသြားရင္ ေနာက္တစ္ခု ေပၚလာတတ္တယ္. အဲဒါကုိ ဇဲြမေလွ်ာ႔ဘဲ လူသားပီသစြာ ေရွ႔ဆက္လွမ္းရမယ္.”

လူေတြဟာ ကုိယ္တုိင္သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေတာင္ေတြဆီကုိ ေရွးရႈဦးတည္ျပီး တက္လွမ္းသြားၾကသူေတြ ရွိသလုိ လူအမ်ားစု လုိက္တက္ေနတဲ႔ ေတာင္ေနာက္ကုိ ေကာင္းႏုိးႏုိးနဲ႔ လုိက္တက္ေနၾကသူေတြလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္.

ေတာင္တက္ခရီး တေလွ်ာက္မွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၾကဳံေတြ႔ရျပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သြားသူေတြ ရွိတတ္သလုိ ေရာက္ေနတဲ႔ လမ္းခုလတ္ေလး မွာပဲ အဆင္ေျပသလုိေလး စခန္းခ်ေနထုိင္သြားသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္.

တစ္ခ်ိဳ႔က ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္သြားျပီး ေနာက္ထပ္ ပုိမုိျမင္႔မားတဲ႔ ေတာင္တစ္ေတာင္ကို လွမ္းျမင္ရင္ မဆုတ္မနစ္ ေရွ႔ဆက္လွမ္းကာ ထပ္တက္ၾကပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေခတၱခဏ အနားယူျပီးကာမွ ေနာက္တစ္ဆင္႔ တက္လွမ္းၾကပါတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္ပါျပီေလ ဆုိျပီး ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ကာ ကိုယ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးေပၚမွာပဲ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းသည္႔တုိင္ ေနထိုင္သြားတတ္ၾကပါတယ္.

တကယ္ေတာ႔ လူေတြဟာ ကုိယ္႔အထုပ္ကုိယ္ထမ္းျပီး ဘ၀ခရီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ႔ သံသရာခရီးသည္ေတြ မဟုတ္ပါလား. ေတာင္တက္ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ကုိယ္ကူညီႏုိင္ သေလာက္ အခ်ိန္ေလးေတြ၊ ခြန္အား ေလးေတြထဲကဖဲ႔ျပီး ေဖးမကူညီရင္း ဘ၀ခရီးကုိ လူသားပီသစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြား ၾကသူေတြရွိတတ္သလုိ ေတာင္ခါးပန္းမွာ ကုိယ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြကုိ တြန္းတုိက္ျဖတ္ခ်ခဲ႔ခ်င္ၾကတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ရွိတတ္တာကုိလည္း သတိၾကီးစြာ ထားရပါလိမ္႔မယ္.

ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္ေတြအေၾကာင္း ေလးေလးနက္နက္ ျပန္စဥ္းစားမိခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ေတာင္ေျခက စျပီး ခြန္အားအျပည္႔နဲ႔ လွမ္းတက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႔ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာမိတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔က ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ေပၚမွာရွိေနသလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႔က တစ္ျခားေတာင္ထိပ္ေတြမွာ ရွိေနၾကတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေတာင္ၾကားထဲမွာ ဒလိမ္႔ေခါက္ေကြး လဲျပိဳ က်ဆုံးေနၾကတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေတာင္ေသးေသးေလးထိပ္မွာ ရပ္ရင္း သူတက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္သာ အျမင္႔ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကေလရဲ႔..

ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေတာင္တစ္ခ်ိဳ႔ရဲ႔ ထိပ္ဖ်ားေလးေတြကုိ ဟုိမွာ သည္မွာ လွမ္းျမင္ရတယ္. ေဘးကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဒီေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ရပ္ေနၾကတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္. အထက္ကုိေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မုိးသားတိမ္မႈန္ေတြၾကားမွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ႔ ေတာင္အၾကီးၾကီးတစ္လုံးကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ရဲ႔ ထိပ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ မၾကာခင္မွာဘဲ ၀မ္းနည္းစြာ သိလုိ္က္ရတယ္. ဒီ႔ထက္ပုိျပီး ရႈပ္ေထြးသြားေစတဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီးျပီ ဆုိတာပါပဲ.

တကယ္ေတာ႔လည္း လူေတြဆုိတာ အတၱေတြ၊ မာနေတြ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းေနတတ္ေတာ႔ ဘ၀ခရီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အျပိဳင္အဆုိင္ေတြၾကားထဲ လမ္းေပ်ာက္သြားတတ္ၾကတာမ်ဳိဳးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္မဟုတ္လား. အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး လမ္းေပ်ာက္သြားခဲ႔တဲ႔ ဘ၀ခရီးသြားေတြထဲက တစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီေလ.

မၾကာေသးခင္က ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္မိတယ္. အဲဒီ႔ထဲမွာ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံကုိ ထြက္ခြာလာျပီး ပညာသင္ခဲ႔တဲ႔ တရုတ္လူမ်ိဳး ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပါလာခဲ႔တယ္. သူက အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ ျပင္သစ္ျပည္ကုိ ထြက္လာခဲ႔ျပီး ပညာဆက္လက္သင္ယူခဲ႔တယ္. ဘဲြ႔လည္းရျပီးေရာ အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ အမ်ားဆုံး အထင္ၾကီးတတ္ၾကတဲ႔ Investment Banking လုိင္းထဲကုိ တုိး၀င္ခဲ႔တယ္. မၾကာခင္မွာပဲ Investment Banker တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္. သုံးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ျပီး အဲဒီ႔အလုပ္ကေန သူထြက္လာခဲ႔တယ္.

မၾကာခင္မွာပဲ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းတစ္ခုကုိ ထူေထာင္ခဲ႔တယ္. Investment Banking နဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္တဲ႔ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းပါ. တရုတ္ျပည္က ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြကုိ ျပင္သစ္မွာ ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ ျပန္ယူေရာင္းတဲ႔ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေပါ႔. အခုေတာ႔ သူ႔လုပ္ငန္းဟာ သိပ္ကုိေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ. ဒါေပမယ္႔ အဓိကေျပာခ်င္တာက သူေျပာသြားတဲ႔ စကားေလးတစ္ခ်ိဳ႔ပါ.

အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ႔သူကေမးတယ္. ခင္ဗ်ားဘာေၾကာင္႔ ဒီလုပ္ငန္းကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာလဲဆုိေတာ႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္.

“Investment Banking လုိင္းထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိး၀င္ခဲ႔တာ ဒီဟာကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ႔အေၾကာင္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပသခ်င္လုိ႔ပါပဲ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တကယ္လုပ္ခ်င္ခဲ႔တာ ဒီလုပ္ငန္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ႔ရတယ္.”

ဒီေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ႔သူက ထပ္ေမးတယ္. ဘာေၾကာင္႔ Investment Banker အေနနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ပဲ လုပ္ျပီး ထြက္လုိက္တာလဲဆုိေတာ႔ သူက ဒီလုိေလးျပန္ေျဖတယ္.

“အဲဒီ႔အလုပ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အမ်ားၾကီးအေတြ႔အၾကဳံေတြ ရေစပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ဒီလုပ္ငန္းထဲမွာ ၾကာၾကာေနေလ. လခကပုိေကာင္းလာေလျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ရုန္းထြက္ျပီး ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းထူေထာင္ဖုိ႔ ပုိခဲယဥ္းလာေလေလ ျဖစ္လာေစႏုိင္ပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာကုိ သိျပီးေနာက္မွာ အဲဒီ႔အလုပ္က ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာပါ”

သူ႔နာမည္ကေတာ႔ Ning Li ပါ.( ဒီေနရာမွာ သူ႔အေၾကာင္း အျပည္႔အစုံ ဖတ္လုိ႔ရပါတယ္)

သူေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေလးေတြထဲမွာ “ဒီအရာကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း  ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပသဖုိ႔” ဆုိတဲ႔ စကားေလးက ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲကုိ စဲြ၀င္ခဲ႔တယ္.

ကုိယ္႔ကုိယ္ကို တန္ဖုိးထားမႈ(Self-esteem) အတြက္ေၾကာင္႔ ဒီလုိမ်ိဳး အမ်ားက ျမင္႔တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ ရေအာင္လုပ္ျပခဲ႔တာကုိ နားလည္လုိ႔ရပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ အဲဒါဟာ တစ္ဖက္ကၾကည္႔ရင္ ကုိယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ အရာမဟုတ္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ သက္သက္မဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးမႈတစ္ခု မျဖစ္ေနႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည္႔မိလာခဲ႔တယ္.

ဒါေပမယ္႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကည္႔ျပန္ရင္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔အရာေတြက ကုိယ္တုိင္လုပ္ၾကည္႔ျပီးမွ ကုိယ္နဲ႔ ကုိက္ညီသည္၊ မကုိက္ညီသည္ကုိ သိလာႏုိင္တာမ်ိဳးမုိ႔ ၾကိဳးစားၾကည္႔ျပီးမွ သိလာရတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ လက္ခံနားလည္ ေနမိျပန္တယ္.

တဆက္တည္းမွာပဲ ေငြဆုိတဲ႔ အရာရဲ႔ ေသြးေဆာင္မႈနဲ႔ ကုိယ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔အလုပ္တစ္ခုထဲမွာ ၾကာေလေလ နစ္သြားႏုိင္ေလေလ ဆုိတဲ႔ သေဘာတရားကုိလည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လာမိခဲ႔တယ္.

တစ္စုံတစ္ခုကုိ လက္ခံတာနဲ႔ ျငင္းပယ္တာမွာ ျငင္းပယ္ျခင္းဟာ ပုိျပီး ခြန္အားၾကီးမားေနတတ္ေလ႔ ရွိတယ္လုိ႔ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္သုံးသပ္မိပါတယ္. အထူးသျဖင္႔ အက်ိဳးအျမတ္နဲ႔ ရင္းႏွီးဆက္ႏႊယ္လာေနႏုိင္တဲ႔ တစ္စုံတစ္ခုမ်ိဳးေပါ႔.

အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တုပ္ေႏွာင္မိေစတဲ႔ အေႏွာင္အဖဲြ႔တစ္ခ်ိဳ႔ဟာ အခြင္႔အလမ္းဆုိတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လမ္းၾကဳံ၀င္လုိက္လာတတ္ေသးရဲ႔.

စိတ္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ ပါခဲ႔လုိ႔မဟုတ္ဘဲ  တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုပ္ျပႏုိင္ေၾကာင္း သက္ေသထူခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေပးဆပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္အရင္းအႏွီးေတြ၊ အင္အားအရင္းအျမစ္ေတြကုိ ခုေနာက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ္ေလး နွေျမာမိတယ္. ဒါေပမယ္႔ ျပန္မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အရာေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မတမ္းတလုိေတာ႔ပါဘူးေလ. ဘယ္အရာမဆုိ ယူတတ္ရင္ အေတြ႔အၾကဳံေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြဆုိတာ တင္းၾကမ္းျပည္႔ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား.

ဆရာမ ေငြတာရီက ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ျမင္႔ေအာင္ ထားျပီးရင္းထားဖုိ႔ ထိပ္ဆုံးသုိ႔ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ႏႈိးေဆာ္ခဲ႔ပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ေတာင္ေတြေတြ႔တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ မတက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်င္တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေလးတစ္ေနရာကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ လက္ရွိအရိပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္႔ေျခဖ၀ါးေတြ ရဲ၀ံ႔စြာ စြန္႔ခြာခဲ႔ပါတယ္…

အခ်ိဳ႔က ကဲ႔ရဲ႔စကားတင္း ဆုိေနႏုိင္ပါတယ္. အခ်ိဳ႔က ခ်ီးက်ဴးအားက်ေနႏုိင္ပါတယ္.

အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အက်ိဳးစီးပြားကုိ မျမင္အံ႔ေသာ လူမုိက္လုိ႔ သမုတ္ေနႏုိင္သလုိ အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ယူျပီး မလုိခ်င္တာကုိလည္း ျငင္းပယ္ႏုိင္စြမ္းရွိသူလုိ႔ သတ္မွတ္ေနႏုိင္ပါတယ္.

စိတၱ၀ေတာ-ထက္သန္ေသာ စိတ္ရွိသူအား၊ ကႎနာမ-အဘယ္မည္ေသာ၊ ကမၼံ-အမႈကိစၥ ဟူသမၽွ်သည္။ န သိဇၩတိ-မျပီးစီးဘဲ ရွိႏို္င္အံ႔နည္း။ သိဇၩတိဧ၀-မုခ်ဧကန္ အမွန္ ျပီးစီးေအာင္ျမင္ရမည္သာတည္း။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္ ခ်ိန္ထုိးေနစရာမလုိဘဲ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာကုိ ေရွ႔ရႈျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ႔ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ တသားတည္းက်တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြဟာ သိမ္ေမြ႔နူးညံ႔စြာ အင္အားၾကီးမားေနျမဲ...

~ ေရခဲငွက္ ~
ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ။