အသက္ရႉၾကပ္လုိက္တာ…
ဘာလုိ႔ ငါ႔ကုိ ေဟာဒီ႔နံရံ အနီေရာင္ၾကီးေတြေနာက္ဖက္ထဲ ပုိ႔ထားရတာလဲ.
ငါ႔ကုိ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္ခြင္႔ေပးပါ.
ရက္စက္လုိက္ၾကတာ. ငါ႔အတြက္ အိပ္စရာေနရာေတာင္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းမရွိ. စားစရာဆုိေတာ႔လည္း သူေကၽြးတာပဲ စားရတယ္. သူမစားရင္ ငါမစားရေတာ႔ဘူး. သူစားသမွ်ရဲ႔ အၾကြင္းအက်န္ေတြကုိ ငါစားရတယ္.
ျပီးေတာ႔ သူက ေျပာေသးတယ္.
ငါ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ႔…
ငါဘယ္လုိယုံရမွာလဲေလ…
ဘာမွ လုပ္စရာ အေထြအထူးမရိွေတာ႔လည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ငါအိပ္ပဲ ေနခဲ႔တယ္. ငါ ႏုိးေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ခါတစ္ေလဆုိရင္ေပါ႔. နံရံအျပင္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေျပာေနၾကတဲ႔ အသံဗလံတစ္ခ်ိဳ႔ ငါၾကားၾကားေနရတယ္. စကားသံလုိလုိ၊ ေခ်ာ႔ျမွဴသံလုိလုိ၊ ျခိမ္းေခ်ာက္သံလုိလုိ၊ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးသံလုိုလို ဘာေတြမွန္း ငါမသိဘူး.
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ငါသိပ္အားငယ္တာပဲ. ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲကြာ…
ငါ႔ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွလည္း မရွိၾကဘူး.
ငါ႔ကို ထားတဲ႔ အခန္းေလးကလည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈ မရွိဘူး. အက်ိအခဲၽြေတြနဲ႔…
အားးးးးးးးးးး. ရြံ႔စရာေကာင္းလုိက္တာ..
ငါ ဒီလုိအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနခဲ႔ဖူးပါတယ္. ခဏခဏပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္.
နံရံနီၾကီးေတြရဲ႔ အျပင္ဖက္ကုိေရာက္ေတာ႔လည္း ျပင္ပကမၻာရဲ႔ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈေတြ ေအာက္မွာ သာယာမိန္းမူးေနခဲ႔ျပီး ဒီနံရံနီၾကီးေတြ ျပန္ေခၚမယ္႔ရက္ကုိ ငါေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔တယ္.
တကယ္ေတာ႔ ငါမုိက္လုံးၾကီးတာပါ…
မသိဘူးကြာ… ေလာေလာဆယ္ ငါဗုိက္ဆာတယ္. ငါ႔ကို တစ္ခုခုေကၽြးပါ..
ငါ႔အသံေတြကုိ ျခစ္ကုတ္ျပီး ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္.
သူတုိ႔ေတြ ၾကားဟန္မတူပါဘူးေလ… ငါ႔ေရွ႔က နံရံနီၾကီးေတြကုိ ငါ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ပစ္လုိက္တယ္.
အုိး……
ေျမငလ်င္လႈပ္တာလား…
ႏုိးႏုိး.. ဘာျဖစ္တာလဲ… ငါ႔အခန္းတစ္ခုလုံး ေဇာက္ထုိးမုိးေမွ်ာ္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.
ေဟာ… ေဟာ…
လာျပီ… အသံၾကားေနရတယ္… တစ္စုံတစ္ခု ငါ႔ဆီကုိခ်ဥ္းကပ္လာေနခဲ႔တယ္.
ငါေနတဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို စားစရာတစ္ခ်ိဳ႔ ေရာက္လာခဲ႔တယ္. အငမ္းမရ ငါစားျပီးေတာ႔ ျပန္အိပ္ေနလုိ္က္တယ္.
လြတ္ေျမာက္ခ်င္ျပီကြာ… ဒီမွာဒီလုိခ်ည္းပဲ စားလုိက္အိပ္လုိက္နဲ႔ ေနေနရတာ ငါပ်င္းတယ္…
ငါ႔ရဲ႔ ဘ၀ဟာ ဘာလဲလုိ႔ စဥ္းစားရေလာက္ေအာင္လည္း ငါ႔အသိဥာဏ္က မၾကြယ္၀ေသးဘူးေလ.
အင္း. ဒီတစ္ခါ နံရံနီၾကီးေတြ ငါ႔ကုိ အျပင္ထြက္ခြင္႔ျပဳရင္ေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာ ကိစၥေလးတစ္ခ်ိဳ႔ ငါလုပ္ၾကည္႔ရဦးမယ္. ဒါမွ ငါ႔ကုိ ဒီနံရံနီၾကီးေတြ ျပန္ေခၚတဲ႔တစ္ေန႔၊ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ငါ႔ကုိ ထပ္မံ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားမယ္႔ေန႔က်ရင္ ငါ႔အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ တစ္စုံတစ္ခု ရွိေနမွာေပါ႔…
အခ်ိန္ေတြရယ္ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ေပါ႔…. ငါလည္း ဒီဘ၀ထဲက လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ေတြ သိပ္ျပင္းထန္လာေနခဲ႔ျပီ… ငါ႔ကုိယ္ငါ လုံေလာက္တဲ႔ ခြန္အားေတြ ရရွိလာျပီလုိ႔ ငါယူဆတယ္.
ဟုတ္တယ္. ငါ ေလာကၾကီးကုိ ျပန္လည္ရင္ဆုိင္မယ္.
ဒီေလာကၾကီးဟာ ငါ႔အတြက္ေတာ႔ အစိမ္းသက္သက္ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး. ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ငါက်င္လည္ေနခဲ႔ဖူးတာပဲ. ခဏေတာ႔ ေနသားက်ေအာင္ ျပန္ညွိယူရမွာေပါ႔. ငါက ဒီေလာကၾကီးနဲ႔ ေခတၱကင္းကြာေနခဲ႔တာကုိး…
အုိး…
ေအးလုိ္က္တာ…
ငါ႔ေခါင္းရင္းက အေပါက္တစ္ေပါက္ပြင္႔လာခဲ႔တယ္.
၀င္လာတဲ႔ ေလေအးကုိ အငမ္းမရ ငါရႈရႈိက္လုိက္တယ္.
အင္အားတစ္ခ်ိဳ႔ ရလုိက္သလုိ၊ သဘာ၀ရဲ႔ ေစ႔ေဆာ္မႈတစ္ခုခုကို ငါခံစားမိလုိ္က္သလုိ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.
ဟုတ္တယ္… ဒါဟာ ငါ႔အတြက္ အခြင္႔အေရးတစ္ခုပဲ. ငါရုန္းထြက္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာျပီ.
ငါ႔ေခါင္းေပၚက ထြက္ေပါက္ေလးကို ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္တယ္.
ေမတၱာျပည္႔လွ်မ္းတဲ႔ ၾကင္နာတဲ႔ ေခၚသံတစ္ခုကို ငါၾကားလုိက္ရတယ္. အားတက္သြားတာပဲ…
ငါ႔တစ္ကုိယ္လုံးမွာ ရွိေနတဲ႔ ခြန္အားေတြကုိ စုစည္းလုိ႔ ငါ႔ေျခေထာက္ေအာက္က နံရံနီၾကီးကုိ အားနဲ႔ ကန္ေက်ာက္ပစ္လုိက္တယ္.
၀မ္းနည္းပူေဆြးသံလုိလုိ၊ နာက်င္ခံစားခက္တဲ႔ ေ၀ဒနာတစ္ခုခုကို ခံစားေနသလုိလုိ ထူးဆန္းတဲ႔ အသံတစ္ခု ငါၾကားလုိက္ရတယ္.
ငါပုိေၾကာက္သြားတယ္..
မျဖစ္ဘူး.. ဒီအခန္းထဲက ငါအျမန္ရုန္းထြက္ရမယ္..
မျဖစ္ေတာ႔ဘူး. ဒီတစ္ခါ အခန္းအျပင္ကုိေရာက္ရင္ ဒီေနရာကုိ ငါထပ္မလာေအာင္ ငါ႔ကုိယ္ငါ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္မႈေတြ လုပ္ရမယ္. ေလ႔လာသင္႔တာေတြကုိ ေလ႔လာရမယ္. ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသင္႔ေတြကုိ ေျပာင္းလဲရမယ္၊ ျပဳျပင္ရမယ္.
ဟုတ္တယ္. ငါ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ပစ္ထားလုိ႔ မရဘူး. ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္.
ဒါမွ ငါ႔ကို ဒီနံရံနီေတြေနာက္ သူတုိ႔ ထပ္မပုိ႔ႏုိင္မွာ…
အားးးးးးးးးးး
ငါ႔ကို သူတုိ႔ ေပးမထြက္ၾကဘူး… နံရံနီၾကီးေတြ ငါ႔မ်က္ႏွာနားကုိ တုိးကပ္လာၾကတယ္.
ငါ႔ေျခေထာက္ေအာက္က ၾကမ္းခင္းအနီေရာင္ၾကီးလည္း ၾကြတက္လာသလုိ ခံစားလာရတယ္.
ငါ႔ကုိ ဆဲြငင္ေနတာလား၊ တြန္းထုတ္ေနတာလား…
ငါမသိဘူး…
ေလာေလာဆယ္ ငါအျပင္ကုိ အျမန္ထြက္ခ်င္တယ္.
ေလေကာင္းေလသန္႔ကုိ ငါငတ္မြတ္ေနခဲ႔တာ ၾကာျပီ…
ဟာကြာ.. ဘာသံေတြလဲ…
ေက်းဇူးျပဳ၍ ငါ႔ကို လြတ္ေျမာက္ရာသု႔ိ ကယ္တင္ပါ.
အေပါက္၀ေလးအတုိင္း တြန္းကန္ရုန္းထြက္ခဲ႔တယ္.
အားးးးးးးးးး
ငါ႔မ်က္စိေတြက်ိ္န္းစပ္သြားတာပဲ…
ေအးေလ. ငါက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေနခဲ႔ရတာကုိး. ဒီလုိအလင္းေရာင္နဲ႔ မထိေတြ႔ရတာ ၾကာေပါ႔..
ငါ႔မ်က္စိေတြကို မွိတ္ထားလုိက္တယ္.
အုိး… ကယ္တင္ရွင္လားမသိ…
ငါ႔ကုိ ေပ႔ြခ်ီသြားတာ ခံစားလုိက္ရတယ္.
ႏူးညံ႔တဲ႔ ေမတၱာရွင္၊ စာနာတတ္တဲ႔ ကရုဏာရွင္၊ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ ကုိယ္ပြားတစ္ခုလုိ႔ ငါယုံၾကည္လုိက္တယ္…
ငါ႔အေတြး မဆုံးခင္မွာပဲ ငါလုံး၀ထင္မထားတဲ႔ အျပဳအမူတစ္ခုကို သူရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လုိက္ခဲ႔တယ္.
တစ္စုံတစ္ရနဲ႔ ငါ႔တင္ပါးကုိ ေျဖာင္းခနဲျမည္ေအာင္ ရိုက္ထည္႔လုိက္တယ္ေလ…
ရက္စက္လုိက္တာ ကယ္တင္ရွင္ရယ္….
ငါလည္း နာက်ည္းခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အသံကုန္ညွစ္ထုတ္ျပီး ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္….
အူ၀ဲ!
11 comments:
ပထမ နံရံနီနီၾကီးကို heart လို႕ထင္ေနတာ။ heart ထဲက တခုခု (blood clot)တိုးထြက္ေနတယ္မွတ္တာ ေနာက္ထြက္လာေတာ့ "အူဝဲ"တဲ့။ :D
မိုက္တယ္။ ေရးထားတာ။ :) အူ၀ဲမတိုင္ခင္အထိ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားယူလိုက္ရတယ္။
မိုက္တယ္ ဗ်ာ ေရးထားတာ :)
ဟိ ... ၀ဲအု .... :P
(သမိန္ေပါသြပ္လို ေအာ္တာ)
အူ၀ဲကို ေတြ့ေတာ့ အစကျပန္ဖတ္ရတယ္…။ nice post bro…!!
>မျမရြက္ေ၀ေရ... Blood Clot ေတာ႔ မထြက္လုိက္ပါနဲ႔. ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္. (ဟတ္ဟတ္)
>မသဥၨာ... မေတြ႔တာၾကာေပါ႔. အူ၀ဲလုိ႔ေအာ္မွပဲ လာေဖာ္ရေတာ႔တယ္ေနာ႔. ဒါဆုိလည္း ထပ္ေအာ္ဦးမယ္ဗ်ာ. ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကုိစုိးထက္ၾကီးေအာ္သလုိေပါ႔. ၀ဲအု... ဟတ္ဟတ္ဟတ္... ေလးမေရ... စိတ္မေလာနဲ႔ေလ. အစကျပန္ဖတ္မွ ဇာတ္ရည္လည္ျပီး အူ၀ဲဆုိတာ ဘာဆုိတာ သိမေပါ႔. စိတ္ေလွ်ာ႔စိတ္ေလွ်ာ႔. :)
ဘာရီးလည္းလို႔ ဖတ္ေနတာ
အူ၀ဲ ဆိုေတာ့ မွ ပဲ ေပါက္ေတာ့တယ္... ဟိဟိ
ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳး. :P
ဇာတ္လမ္းရဲ႕ Plot ကိုလုပ္ထားတာ ေရာ အဆံုးသတ္လိုက္တဲ့ပံုေရာ အရမ္းေသသပ္တယ္ အစ္ကိုရာ..။ ေလးစားေလာက္ပါ တယ္..။
အကိုေရးထားတာေလး မိုက္တယ္။ သရုပ္ေဖာ္ထားတာ ေကာင္းတယ္။
ကိုရန္ေအာင္ေရ
ဒီပို႔စ္ကေလးက တကယ့္ကို အႏွစ္ပါပဲဗ်ာ။ စာသားတခ်ိဳ႔ ေထာက္ေနတာက လြဲရင္ပါ။ ဒီပို႔စ္ကေလးကို က်ေနာ့္အၾကိဳက္ဆံုးပို႔စ္အျဖစ္ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ကူးခြင့္ ျပဳပါေနာ္။ ေနာ္
ရွဲရွဲ
မုိက္သကြာ ကိုရန္ေအာင္ ။ တယ္ေကာင္းသကိုးကြယ့္။
အဲ ေနာက္တခါဆိုရင္ေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ကိုေျပာလိုက္ပါရွင္။
ေျခဖ၀ါးေလးကိုသာ အသာေလးပြတ္ေပးပါလို႕...
အူ၀ဲ အလိုက္သိတတ္ပါတယ္လို႕ ေနာ္...
ေလးစားလွ်က္
မြန္းသက္ပန္ (ေဆး-၁)
အူ၀ဲ .... ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ ...။
တေမ့တေမာပဲ အူ၀ဲဆိုမွပဲ ျပံုးမိေတာ့တယ္ ...။
Post a Comment