ကီးမားပလာတာတစ္ခ်ပ္ရဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္း....

အိမ္ေရွ႔တံခါးကုိ ဆဲြဖြင္႔ရင္း အထဲကုိ လွမ္း၀င္လုိက္သည္ႏွင္႔ ေတြ႔လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက Guide သင္ျပီး ျပန္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေမာဆုိ႔သြားေစခဲ႔သည္…

အိမ္အျပင္မွ ျပန္လာတုိင္း အေမနွင္႔ အစ္မမ်ား၊ တူမေလးမ်ား TV ထုိင္ၾကည္႔ေနသည္ကုိ ျမင္ေနၾကမုိ႔ ယခုကဲ႔သုိ႔ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္ျမိဳ႔ႏုိင္ခဲ႔ပါ။ တစ္ခုခုေတာ႔ျဖစ္ေနသည္မွာ ေသခ်ာေနေလသည္။

“အစ္မ… ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ. အေမေရာ…”

အစ္မငယ္က ႏႈတ္ခမ္းကုိ စူပုတ္လ်က္ အေမအိပ္ေနေသာ အခန္းတြင္းသုိ႔ ေခါင္းဆတ္ျပကာ..

“ဟုိမွာေလ… ငါ အလုပ္ထြက္လုိက္လုိ႔ အေမက စိတ္ဆုိးျပီး စကားလည္းမေျပာ၊ ထမင္းလည္း မစားဘဲ အခန္းထဲ ၀င္အိပ္ေနတာ…”

“ဟုတ္လား.. ဘယ္ကတည္းကလဲ..”

“၈ နာရီေလာက္ကတည္းကပဲ…”

“အစ္မကလည္းဗ်ာ… ေျပေျပလည္လည္ေျပာမွေပါ႔. ဘာျဖစ္လုိ႔ အေမ႔ကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ…”

“ဟဲ႔.. ငါက မလုပ္ဘူး. ငါအလုပ္ထြက္မယ္. ဒီ႔ထက္ပုိေကာင္းတဲ႔ အလုပ္ရွာမယ္ဆုိတာ အားလုံးကုိ ေျပာျပထားျပီးသားပဲ.”

“အဲဒါနဲ႔ပဲ အေမက စိတ္ဆုိးေရာလား”

“မဟုတ္ဘူးဟ. ငါက အလုပ္တစ္ခုထပ္ရွာမယ္ ဆုိျပီး အေမ႔ကုိ ေျပာတာပဲ. အေမက သူေျပာတာ ငါနားမေထာင္ဘူးဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာ. သူ႔ကုိ ဘာမွ မတုိင္ပင္ဘဲ လုပ္လုိ႔တဲ႔.”

“ဘာဆက္ျဖစ္ေရာလဲ”

“အဲဒါနဲ႔ အေမက စိတ္ဆုိးျပီး နင္တုိ႔လုပ္စာလည္း မေမွ်ာ္ကုိးဘူး. နင္တုိ႔ေကၽြးတာလည္း ငါမစားဘူးဆုိျပီး ၀င္အိပ္ေနတာ”

ပင္႔သက္တစ္ခ်က္ရႈိက္လ်က္ ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ႔ဘဲ အေမအိပ္ေနေသာ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ခဲ႔လုိက္သည္။

……

အသံကုိ အသာႏွိမ္႔လ်က္..

“မားသားၾကီး… ဘာျဖစ္ေနတာလဲ… ထမင္းေရာစားျပီးျပီလား”

ကၽြန္ေတာ္႔အသံကုိ ၾကားေတာ႔ အေမက ဟုိဖက္လွည္႔ျပီး မ်က္ရည္မ်ားသုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ အေမ႔မ်က္ရည္ျမင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ အရမ္းကုိ ၀မ္းနည္းမိသည္။

“အေမကလည္းဗ်ာ… ဘာမွမဟုတ္တာေလးနဲ႔ စိတ္ထဲ ထားမေနပါနဲ႔. သူလည္း ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ေအးေဆး ရွာလိမ္႔မေပါ႔.. ထထ. ဘာမွ မစားရေသးဘူးမလား..”

ကၽြန္ေတာ္ ထုိသုိ႔ေျပာခါမွ အေမရႈိက္ကာ ငုိသည္... စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ကအိမ္မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေပမယ္႔ ေမာင္ႏွမေတြ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တုိင္း၊ အေမစိတ္ညစ္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ ၀င္ရွင္းေပးခဲ႔ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ေမာင္ႏွမမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ နာမည္တစ္ခုေပးထားသည္။

“သံအမတ္ေလး” တဲ႔…

အခုလည္း အေမနဲ႔ အစ္မၾကားက ျပႆနာ ရွင္းေပးရဦးမည္… အလုပ္ရွာသည္႔ ကိစၥက အခ်ိန္တုိအတြင္းျပီးျပတ္မည္႔ ကိစၥမဟုတ္… ေလာေလာဆယ္ အေရးၾကီးသည္က အေမတစ္ခုခုစားဖုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အေမက အသက္လည္း ၾကီးျပီေလ… အားျပတ္ျပီး လဲသြားရင္ ဒုကၡ.

“ကဲပါ အေမရာ… ဘာစားျပီးျပီလဲ.. ထမင္းစားမလား. သားထည္႔ေပးမယ္ေလ…”

အေမက ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ခါယမ္းသည္။ အစ္မနဲ႔ အစ္ကုိက အိမ္ေရွ႔မွာ TV ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လွမ္းလွမ္းၾကည္႔ေနသည္။

နာရီကုိၾကည္႔ေတာ႔ ၁၁ နာရီပင္ ထုိးေတာ႔မည္။ ၁၀ တန္းစာေမးပဲြနီး၍ ကၽြန္ေတာ္႔တပည္႔မ်ားကုိ စာသင္ခ်ိန္တုိးသင္ေနျခင္းေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေလ႔ ရွိသည္။ ၈ နာရီကတည္းက အေမဘာမွ မစားရေသးပုံေထာက္လွ်င္ ဗုိက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမက မာနၾကီးသည္။ မစားဘူးဆုိလွ်င္ ဘယ္သူေကၽြးေကၽြး စားေလ႔မရွိပါ…

သုိ႔ေသာ္ “ဘယ္သူ” ဆုိတာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ မပါတတ္ပါ. ကၽြန္ေတာ္က အေမ႔အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အေမက အေခ်ာ႔ၾကိဳက္သည္။ မ်က္ရည္ကုန္ေအာင္ ငုိျပီးလွ်င္ စိတ္ျပန္ေပ်ာ႔သြားတတ္သည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျမင္ျပီးေနာက္ အေမစိတ္ကုိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ပုံရသည္။ မ်က္ႏွာ ရဲတြတ္ေနေအာင္ ငုိျပီး ေမာေနေလသည္။

……

ေရတစ္ခြက္ခပ္ေပးရင္း အေမ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္ပါသည္…

“ႏြားႏုိ႔နဲ႔ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ စားမလား. သားသြား၀ယ္ေပးမယ္ေလ…”

အေမက ေခါင္းကုိသာ ခါေနခဲ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ အေမ႔ကုိ ေမးေနလွ်င္ မုိးသာလင္းသြားမည္။ အေမကေတာ႔ မစားဘူးခ်ည္းသာ တြင္တြင္ေျပာေနမွာ ေသခ်ာပါသည္…

“ကဲ. အေမ.. ေရေသာက္လုိက္… အေမ႔အတြက္ ကီးမားပလာတာ ၀ယ္ေပးမယ္. ဟုတ္ျပီလား.. ဒီနားနီးနီးေလးရယ္. ေျမနီကုန္း “ေလာကနတ္” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ရွိတယ္. ခဏေနရင္ သားျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္.”

တုန္ေနေသာ အသံကုိ ထိန္းလ်က္ အေမက…

“မုိးအရမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ. သြားမေနနဲ႔.. ငါဘာမွ မစားခ်င္ဘူး. ခဏေန အိပ္ေတာ႔မွာ..”

“ဟာဗ်ာ. ဗုိက္ေဟာင္းေလာင္းၾကီးနဲ႔ အိပ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ. တစ္ခုခုေတာ႔ စားမွျဖစ္မွာေပါ႔. စိတ္ပူမေနနဲ႔. ဒီေနရာေတြ သားသြားေနၾကပါ. ခဏေနျပန္လာခဲ႔မယ္. ခဏျပန္လဲွေနလုိက္. ဟုတ္ျပီလား”

ေျပာသာေျပာရသည္။ မုိးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္ေနျပီဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ပုိဆုိးခ်င္ေတာ႔ မီးကလည္း ပ်က္ရက္ျဖစ္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ …. လမ္းမွ ေလာကနတ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ရွိရာသုိ႔ သြားရန္ အတုိဆုံးလမ္းကုိ စဥ္းစားလုိက္သည္။

………..

ေျမနီကုန္းေစ်းလမ္းေဘးနားမွ အမႈိက္ပုံကုိ ပတ္သြားျပီး ဒဂုံစင္တာေနာက္ရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားမွ သြားလွ်င္ ေျမနီကုန္းလမ္းဆုံသုိ႔ ေရာက္သည္။ ထုိလမ္းမွာ အတုိဆုံးလမ္းပင္ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ေျမနီကုန္းတြင္ ဆင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ Blazon Supermarket နားသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ထုိလမ္းကုိသာ ေရြးျပီး သြားေနၾကျဖစ္သည္။

ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းျဖစ္၍ ဘာမွ မထူးျခားပါ။ မီးပ်က္သည္။ ေမွာင္သည္။ မီးစက္ႏႈိးသံမ်ား ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ၾကားေနရသည္။ လမ္းက လင္းတစ္၀က္ ေမွာင္တစ္ခ်ိဳ႔ျဖစ္သည္။ ေခြးေလေခြးလြင္႔မ်ား အမႈိက္ပုံနားတြင္ က်က္စားေနသည္။ သစ္ရိပ္မ်ား လမ္းသြယ္ေလးထဲသုိ႔ ထုိးက်ေနသည္။ လူျပတ္သည္။

ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ခါးၾကားထဲသို႔ ပုိတင္းၾကပ္သြားေအာင္ ဖိထုိးခ်လုိက္ရင္း ပုံမွန္အတုိင္းပင္ လမ္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ ေခြးတစ္ခ်ိဳ႔က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထုိးေဟာင္သည္။ အေၾကာင္းမဲ႔ အူသည္….

ကိစၥမရွိပါ.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီလမ္းေတြ သြားေနၾကျဖစ္၍ ဒီျမင္ကြင္းေတြ၊ ဒီအသံေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနခဲ႔ပါသည္။

……

“ေလာကနတ္” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ကီးမားပလာတာ တစ္ခ်ပ္မွာျပီး ထုိင္ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။ “ေရႊ” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ညဖက္ေမာင္းသည္႔ Taxi Driver မ်ား ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားေျပာေနၾကသည္။ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႔ ေဆးလိပ္မီးခုိးမ်ားၾကားတြင္ အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။

က်သင္႔ေငြကုိ ရွင္းေပးျပီး ေျမနီကုန္းလမ္းဆုံကုိ ျဖတ္ကူးခဲ႔သည္။
ခုနက လာခဲ႔သည္႔ လမ္းေလးထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လုိက္သည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ႔ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နွင္႔ထုပ္ထားေသာ ကီးမားပလာတာအနံ႔က ေမႊးပ်ံ႔ေနပါသည္။

နာရီကုိ ၾကည္႔မိေတာ႔ ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္…

…..

ဘာရယ္ေၾကာင္႔မွန္းမသိ… ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ နည္းနည္း ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။

ဆံပင္ကုိ သပ္တင္လွ်က္ ေရာက္တတ္ရာရာအေတြးမ်ားကုိ ေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္သည္…

ဘာမွမျဖစ္ဘူး… ဒါ ငါသြားေနၾကလမ္းပဲ… ေအးေဆးပါ…

ကို္ယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္အားေပးရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားသုိ႔ေရာက္လွ်င္ လမ္းကေလးက အေပၚကုိ ခ်ိဳးျပီး ေထာင္တက္သြားပါသည္။

ထုိလမ္းေကြ႔ေလးသို႔ အေရာက္….

ကၽြန္ေတာ္႔ညာဖက္လက္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္….

ေခြး၀င္ဆဲြသည္အထင္ႏွင္႔ ေဘးသုိ႔ ယို႔လုိက္ရင္း ပလာတာ ကုိင္ထားေသာ လက္ကုိ အသာေျမွာက္လုိက္သည္။

ဘာမွ ရွိမေနခဲ႔ပါ…

ၾကက္သီးမ်ား ျဖန္းခနဲထသြားသည္…

ေခါင္းေမႊးမ်ား ေထာင္လာသလုိ ခံစားလာရသည္။

ေသခ်ာပါသည္… ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကုိယ္လုံး ေမႊးညွင္းမ်ား ေထာင္ေနသည္ကုိ ခံစားေနရသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္တတ္ပါ. အမွတ္တမဲ႔မုိ႔ လန္႔သြားခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္..

ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ားႏွင္႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဤကဲ႔သုိ႔ ကိစၥမ်ားကုိ နားလည္ေနခဲ႔ပါသည္။

တစ္ခုပဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနခဲ႔မိသည္…

“မင္း.. လုံး၀ မေျပးရဘူး… ခပ္မွန္မွန္ေလးသာ သတိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြား”

…..

ပလာတာ ကုိင္ထားေသာ လက္ကုိ ေရွ႔ဖက္သုိ႔ ခ်လ်က္ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္းျမန္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္သည္။

ခါးကိုမတ္ထားသည္။ ရင္ကုိ ေကာ႔ထားသည္။ လက္မ်ားကုိ အေၾကာမ်ား ေျဖေလွ်ာ႔လ်က္ တုိက္ခုိက္ရန္ အသင္႔ျပင္ထားသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကုိ အသာကစားလ်က္ ေရွ႔ကို တည္႔တည္႔ စိုက္ၾကည္႔ႏုိင္ေအာင္၊ ေဘးဖက္မွ အေမွာင္ရိပ္ထဲသုိ႔ စိုက္မၾကည္႔မိေအာင္ ၾကဳိးစားထိန္းလ်က္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္…

စိတ္ထဲတြင္ေတာ႔ သမၺဳေဒၶ ဂါထာေတာ္ကုိ ရြတ္ေနခဲ႔မိသည္….

၀ူ႔… အုူူူူ……………………………………..

ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္က အသံရွည္ျဖင္႔ ဆဲြအူလုိက္ခဲ႔သည္။

“အုိးမုိင္ေဂါ႔ဒ္… ဘာေတြလဲ.. ဘာေတြလဲကြာ…”

ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကုိယ္လုံး ၾကက္သီးမ်ား အဆက္မျပတ္ထေနခဲ႔သည္။ ဒူးေခါင္းမ်ား ေပ်ာ႔ေခြခ်င္သလုိ ျဖစ္လာသည္။ ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာခဲ႔သည္။

သုိ႔ေသာ္စိတ္ကုိ ျပန္တင္းသည္…

“ဘာမွမဟုတ္ဘူး ေဟ႔ေကာင္.. .မင္းလန္႔မေနနဲ႔… ေအးေဆးသြား.. မင္းရဲ႔ ပလာတာထုပ္ကုိ အေရွ႔ဖက္ခ်ထား. မွန္မွန္ေလးေလွ်ာက္. ထြက္ေျပးလုိ႔ လဲက်သြားရင္ မင္းနာျပီသာမွတ္… ေအးေဆးသြား.. ေအးေဆးသြား…”

အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္အားေပးရင္း… လက္ဖ်ံတြင္းသုိ႔ အားမ်ားထည္႔ထားရင္း၊ ေခါင္းကုိ တမင္ေမာ႔ထားရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သည္။

“ရွပ္.. ရွပ္… ရွပ္… ရွပ္…”

“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး…” (ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲတြင္ ေအာ္ေနခဲ႔မိျခင္းျဖစ္ပါသည္….)

ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကုိယ္ ေရွ႔သုိ႔အနည္းငယ္ကုိင္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ အေျပးတစ္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႔မိသည္.. အေရွ႔တြင္ အိမ္တစ္အိမ္မွ ထြန္းထားေသာ အင္ဗာတာ မီးေခ်ာင္းအေရာင္ ေတြ႔ေနရသည္… ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲတြင္ေတာ႔ ထုိေနရာသုိ႔ အျမန္ဆုံး ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ မခံခ်င္ ျဖစ္သြားခဲ႔ပါသည္။

ဘာလဲကြာ…

လွမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ တုံ႔ခနဲ ရပ္ပစ္လုိက္သည္။ ေနာက္ဖက္သုိ႔ ခ်ာခနဲ လွည္႔ပစ္လုိက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္စိကစားလုိက္သည္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းတြင္းရွိ သစ္ပင္ေမွာင္ရိပ္မ်ား ရွိရာဆီသုိ႔လည္း ေခတၱစိုက္ၾကည္႔ေနရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာေနခဲ႔မိသည္။

ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကုိယ္လုံး ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္းထလ်က္ အသက္ရႉမမွန္ျဖစ္ေနပါသည္။

ပါးစပ္မွ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေအာ္ဟစ္စိန္ေခၚပစ္လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ထိန္းလုိက္ပါသည္။

ေနာက္ဖက္၊ ေဘးဖက္တုိ႔သုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ စုိက္ၾကည္႔ျပီးေနာက္ သားရည္ဖိနပ္ကုိ ေျခဖ၀ါးႏွင္႔ကပ္ေနေအာင္ စီးျပီး ေျခသံမၾကားေအာင္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါသည္။

တစ္လွမ္း…
ႏွစ္လွမ္း..
သုံးလွမ္း..

ေလး….

“ရွပ္.. ရွပ္… ရွပ္… ရွပ္…”

“C’mon! What the hell is happening to me? %^&%(&)(*”

စိတ္ထဲတြင္ အသာက်ိန္ဆဲလ်က္ ေနာက္ကုိလွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘဲ မီးေရာင္ရွိရာဆီသုိ႔ အျမန္ဆုံး ေရာက္ေအာင္သာ ခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔သည္…

ေျမနီကုန္းေစ်းလမ္းဖက္သုိ႔ အေကြ႔တြင္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လူတစ္သုိက္ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။

အားေတာ္ေတာ္တက္သြားခဲ႔သည္။

မီးေရာင္တစ္ခ်ိဳ႔ကုိလည္း လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။

ၾကက္သီးမ်ားလည္း မထေတာ႔ပါ.

ပလာတာထုတ္ကုိ အသာကုိင္ေျမွာက္ၾကည္႔ရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ခဲ႔မိသည္….

….

အိ္မ္ေရာက္ေတာ႔ ကုတင္ေပၚတြင္ အေမလွဲေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။

ပလာတာထုတ္ကုိ ထမင္းစားစားပဲြဆီသုိ႔ ယူခဲ႔ရင္း ပန္းကန္စင္ေပၚမွ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲသုိ႔ ေျပာင္းထည္႔လုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ပန္းကန္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အသာထိလ်က္..

“ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ၊ ဓမၼံံသရဏံ ဂစာၦမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ…” ဟု ခပ္တုိးတုိး သုံးၾကိမ္ရြတ္ဆုိလိုက္သည္။

ေသာက္ေရတစ္ခြက္ငွဲ႔ထည္႔ရင္း အိမ္ေရွ႔သုိ႔ယူလာခဲ႔သည္…

အေမ႔ကုိ အိပ္ယာေပၚမွ တြဲေခၚရင္း အိမ္ေရွ႔သုိ႔ ေခၚလာခဲ႔သည္။

ပလာတာကုိ ႏွစ္ျခဳိက္စြာ စားေနေသာ အေမ႔ကို ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာစိတ္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ႔ရသည္…

….

ပလာတာ တစ္ခ်ပ္လုံးမစားႏုိင္၍လား၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိပါ စားေစခ်င္၍လားမသိ အေမက သူစားေနေသာ ပလာတာကုိ တစ္၀က္ခဲြေပးသည္…

အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀င္ထုိင္စားလုိက္သည္။

ေတာ္ေတာ္စားလုိ႔ေကာင္းပါသည္….

…..

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲတြင္ မ်ိဳသိပ္မထားႏုိင္ေတာ႔ပါ။ ပလာတာလည္း ကုန္ေခ်ျပီ. အေမ႔မ်က္ႏွာလည္း ျပန္လည္ ျပဳံးရႊင္လာေလျပီ။ အစ္မနဲ႔ အစ္ကုိလည္း မအိပ္ေသးဘဲ စကားစျမည္ လာေျပာၾကသည္။

ည ၁၂ နာရီခဲြေနပါျပီ.

အားလုံး၏ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္စုိက္ၾကည္႔လ်က္ ျဖစ္ခဲ႔သမွ် အေၾကာင္းစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာျပလုိက္ခဲ႔သည္…

အစ္မက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မယုံတစ္၀က္ ယုံတစ္၀က္ မ်က္ႏွာျဖင္႔ စုိက္ၾကည္႔ကာ…

“ေတာ္ေသးတယ္. နင္ထြက္မေျပးလုိ႔.. ငါသာဆုိရင္ ေျပးျပီ. ဟားဟားဟား”

ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္ရင္း စကား၀ုိင္းေလးက စုိျပည္သြားခဲ႔သည္။

အစ္ကုိကလည္း

“ဒီေကာင္မုိ႔လုိ႔ေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္သာဆုိရင္ ပုဆုိးခါးေတာင္းက်ိဳက္ျပီး ပလာတာထုတ္ကုိ ပစ္ခ်ျပီး ေျပးမွာ.”

အစ္ကုိ႔စကားကုိၾကားေတာ႔ တစ္အိမ္လုံး ပဲြက်သြားၾကသည္.

အေမလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင္႔ မိသားစုအားလုံး ျပန္လည္ညီညြတ္သြားၾကပါသည္..

အစ္မၾကီးက ၀င္ျပီး အရႊန္းေဖာက္ပါေသးသည္…

“ဒါဆုိ ခုနက အဲဒီ႔ပလာတာကုိ အေမ႔ကို ေကၽြးလုိက္တာေပါ႔ေလ..”

မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဳးျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လာေမးေသာ အစ္မၾကီးကုိ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔ကာ..

“အင္း.. ဟုတ္တယ္. အဲဒါေၾကာင္႔ အရမ္း အရသာရွိေနတာေလ… ဟတ္ဟတ္ဟတ္”

အေမကလည္း အားရပါးရရယ္ပါသည္။ ရယ္လည္းရယ္၊ လက္တစ္ဖက္ျဖင္႔လည္း ႏွပ္မ်ားကုိ ဂြီးခနဲ ညွစ္ရင္း ထုံးစံအတုိင္း ေျပာလုိက္သည္မွာ

“မင္း ကြာ….”

….

ထုိညက ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေတာ႔ တစ္ခုသတိထားမိလုိက္ပါသည္.

ကၽြန္ေတာ္႔ျခင္ေထာင္ကုိ အသာမလ်က္ အေမေစာင္လာျခဳံေပးသြားပါသည္…

……….

(ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္ပါသည္. ေနာက္ထပ္ အေတြ႔အၾကဳံမ်ား လာပါဦးမည္….)

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္