ေလဆန္ငါး

ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခု ကုန္ဆုံးလုိ႔ ႏွစ္သစ္ကုိ ေရာက္ခဲ႔ျပန္ၿပီ။

မနက္ခင္း သတင္းေတြ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ ဒူဘုိင္းမွာ ဟုိတယ္ႀကီးတစ္ခု မီးေလာင္၊ အစၥေရးမွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေသ၊ ပီကင္းမွာေတာ႔ အေစာဆုံးထြက္တဲ႔ေနကုိ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ၾက၊ ဂ်ပန္မွာေတာ႔ ဘုရားရွိခုိးလုိ႔ ႏွစ္သစ္အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းၾကနဲ႔ ကမာၻတလႊားမွာ ႏွစ္သစ္ဟာ မဂၤလာလည္းရွိ၊ အမဂၤလာလည္း ရွိခဲ႔ၾကတယ္။

တစ္ႏွစ္တာရဲ႕ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ တစ္ႏွစ္လုံး ဘာေတြပဲလုပ္ခဲ႔လုပ္ခဲ႔၊ ဘယ္လုိေတြပဲ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ ေနခဲ႔ေနခဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္စာ အတြက္ေတာ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေလးေတြ ခ်မွတ္တတ္ၾကစၿမဲပါပဲ။ သည္ႏွစ္ကုိေတာ႔ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြနဲ႔ မတူေအာင္ ႀကိဳဆုိမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ ဘာဆုံးျဖတ္ခ်က္မွ မခ်ဘဲ၊ ဘာကုိမွ ခ်မေရးဘဲ စႏၵရားသံေလးကုိ နားေထာင္လုိ႔ အိပ္ယာဝင္ခဲ႔တယ္။

မနက္ခင္း အိပ္ယာႏုိးလာေတာ႔ ပထမဦးဆုံး ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ေျပာလုိက္မိတာက “အခုလုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အိပ္ယာႏုိးထခြင္႔ရတဲ႔ ရွင္သန္မႈတစ္ခုအတြက္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဆုိတာပါပဲ။ ေကာင္းတာတစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ႔ရင္ “ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင္႔ပဲေလ” ဆုိတဲ႔ ခရစ္ယာန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေလ႔အထေကာင္းေလးတစ္ခုကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္မိၿပီး ေမြးျမဴျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အေကာင္းျမင္စိတ္ေလးကုိ ၾကဳံႀကိဳက္တုိင္း က်င္႔သုံးေနျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။

တကယ္ေတာ႔ ဘဝဆုိတာ ေနတတ္ဖုိ႔လည္း လုိသလုိ စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔လည္း လုိတယ္လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ က်ရႈံးခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေတြက သင္ေပးခဲ႔ၿပီ။ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ ေကာင္းသတင္းေတြ မျဖစ္လာတတ္ဘဲ မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ မေကာင္းသတင္းေတြ ျဖစ္လာတတ္သလုိ ထိတ္လန္႔ေနခဲ႔တဲ႔ စုိးရြံ႔မႈေတြ ျဖစ္မလာဘဲ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ ကံေကာင္းတိုက္ဆုိင္မႈေတြလည္း ျဖစ္လာတတ္တာမို႔ ကုိယ္႔စိတ္ကုိ ေျဖေလ်ာ႔ေနထုိင္ရင္း အလုိက္သင္႔ ေနထုိင္တတ္ခဲ႔ၿပီ။

….

ေက်ာင္းဖြင္႔ဖုိ႔ ကိစၥေၾကာင္႔ အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနခဲ႔တာနဲ႔ မဝင္ျဖစ္လုိက္တဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ေလးေတြကုိ အစားျပန္ေပးဖုိ႔ ခပ္ေစာေစာပဲ ထြက္လာခဲ႔ျဖစ္လုိက္တယ္။ အျပင္ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးက ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ စုိးစီစုိးစီ ေအာ္ျမည္သံေလး တစ္ခ်ိဳ႔ကလဲြလုိ႔ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လုိ႔။ လူေတြအားလုံး ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ ခုန္ေပါက္ျမဴးတူူးၿပီး ႏွစ္သစ္ရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕ေလ။

အခ်ိန္နည္းနည္းေလး ေစာေနေသးတာနဲ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးထဲ ဝင္ၿပီး ေပါက္စီတစ္လုံးနဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာေသာက္လုိ႔ မနက္ခင္း ေနျခည္ေလးက ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ လမ္းေလးေတြထဲကုိ ခ်ဥ္းနင္းတုိးဝင္လာပုံေလးကုိ ညင္ညင္သာသာေလး ေစာင္႔ၾကည္႔ေနျဖစ္လုိက္တယ္။ ေနေရာင္ျခည္က မေျပာင္းလဲပါဘူး၊ ေနေရာင္ျခည္ကုိ ျမင္ေတြ႔ေနတဲ႔ လူေတြကသာ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲေနၾကတာ။

ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးထဲမွာ လူနည္းနည္းမ်ားလာခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လာထုိင္လုိ႔ အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၃ ႏွစ္ေလာက္က သူ အလုပ္လုပ္တဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘဲကင္ဝယ္ခဲ႔ဖူးတာကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။ ေဖာက္သည္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံဘဲ ႀကိဳက္ရင္ယူ၊ မႀကိဳက္ရင္ မယူနဲ႔ဆုိတဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ ေကာ္ဖီေသာက္ေနခ်ိန္မွာလည္း မ်က္ႏွာေၾကာ ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ နားၾကပ္တပ္လုိ႔ ဖုန္းေျပာလုိက္၊ မ်က္မွန္ကုိ ဟန္ပါပါနဲ႔ ပင္႔တင္လုိက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕စိ္တ္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခတ္ေနတာကုိ အတုိင္းသားၾကားေနခဲ႔ရတယ္။ အမွတ္မထင္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံမိခဲ႔တယ္။ ျမင္တာေတြက မေျပာင္းလဲပါဘူး၊ ျမင္တာရဲ႕ေနာက္က သိစိတ္၊ ထိစိတ္ေတြကသာ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲေနၾကတာ။

ေကာ္ဖီကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မႈတ္ေသာက္ရင္း လမ္းမေပၚမွာ အေရာင္အေသြးေတြ စီးဆင္းေနတာကုိ အလိုက္သင္႔ ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ရာသီဥတု ေအးလာတာနဲ႔ အမွ် လူေတြက အေႏြးထည္ထူထူေတြ ဝတ္ၿပီး ပုိႀကီးထြားလာသလုိလုိ။ ကုန္းတံတားေပၚမွာ ရထားတစ္စင္းက အရွိန္နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းသြားခဲ႔တယ္။ ေလအရွိန္နဲ႔ လႈပ္ခတ္သြားတဲ႔ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ကုိင္းေလးေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ႏွင္းမႈန္ေလးေတြ က်လာခဲ႔ရင္ ဘယ္လုိပုံေလးေတြ ျဖစ္ေနမလဲလုိ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ပုံေဖာ္ေနၾကည္႔ခဲ႔တယ္။

သည္ႏွစ္က်မွ ႏွင္းက လာခဲပါဘိေတာင္း။

….

ေက်ာင္းသားအိမ္မွာ စာသင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ႔ အသိအန္တီ တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္။

“ကုိရန္ေအာင္ ေပးလို္က္တဲ႔ ပန္းအုိးေလးက ပန္းေလးေတြ ပြင္႔ေနၿပီ၊ သည္ဖက္ေရာက္ရင္ ဝင္ခဲ႔ပါဦး၊ လက္ေဆာင္ေပးစရာလည္း ရွိလုိ႔” တဲ႔။

ေက်ာင္းဖြင္႔ပဲြေန႔က အသိညီမေလး တစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ Lily ပန္းအုိးေလးကုိ လုိခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ယူသြားခဲ႔တာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ပန္းပင္ေလး ပြင္႔တယ္ဆုိေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔။

“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေနာက္တစ္ေယာက္ဆီကုိ ဆက္သြားေနလုိ႔ အဲသည္႔ဖက္ မေရာက္ျဖစ္ေလာက္ေတာ႔ဘူး အန္တီ၊ ဟက္ပီးနယူးရီးယားပါ၊ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ရာထူးေတြ တက္ပါေစ အန္တီ..” ဆုိေတာ႔ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနေလရဲ႕။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ေပမယ္႔ အက်ိဳးလုိလားသူ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးခင္မင္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲေလ။ ေက်ာင္းဖြင္႔ပဲြေန႔က ဧည္႔သည္ေတြ ျပန္သြားေတာ႔ တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး ခန္းမတစ္ခုလုံးကုိ လွည္းက်င္းေပးေနတဲ႔ အန္တီကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အားနာသြားခဲ႔ရတယ္။

“ရတယ္ ကုိရန္ေအာင္၊ ေတာ္ၾကာ ေျပာစရာ ျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔၊ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ပါ” တဲ႔။

တကယ္ေတာ႔ ေက်ာင္းဖြင္႔ဖုိ႔အတြက္ အခန္းရွာေနခ်ိန္မွာ ကူညီခဲ႔တာလည္း အဲသည္႔အန္တီပါပဲ။ အိမ္ပဲြစား ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းရွာတာေတာင္ စာသင္ခန္းအတြက္ ေနရာအဆင္မေျပ ျဖစ္ေနခဲ႔ရာကေန သူက တရုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္ယူလာခဲ႔လုိ႔ ေၾကာ္ျငာေတြကုိ အကုန္ဖတ္ျပေပးတယ္။ သတင္းစာထဲက ေၾကာ္ျငာေတြကုိ ဖုန္းေခၚၿပီး တရုတ္လုိေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျမန္မာလုိ ျပန္ေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာကုိ ဟုိဖက္ျပန္ေျပာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ လုိခ်င္တဲ႔ အခန္းကုိ လုိခ်င္တဲ႔ ေနရာမွာ ရလုိက္တယ္။

သူ႔သမီးအငယ္ ေကာလိပ္အက္ေဆးေရးဖုိ႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚလုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး ကူညီေရးေပးခဲ႔ေတာ႔ သူကလည္း ေက်းဇူးေတြျပန္တင္ၿပီး ေခါက္ဆဲြေတြ ကုိယ္တုိင္ေၾကာ္ေကၽြးေလရဲ႕။

ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္ရမိျပန္တယ္။

တစ္ခါက ခရီးသြားတစ္ေယာက္ သူတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ႔ ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔ကုိ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ၿမိဳ႔အဝင္တံခါးဝေဘးမွာ ပန္းေတာင္းႀကီးခ်လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပ်ဴငွာစြာနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္။

“ႀကိဳဆုိပါတယ္ ေမာင္ရင္”

ခရီးသြားက အမ်ိဴးသမီးႀကီးကုိ တစ္လွည္႔၊ ပန္းေတာင္းႀကီးကုိ တစ္လွည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေမးလုိက္တယ္။

“အေဒၚႀကီးေရ. သည္ၿမိဳ႔ကလူေတြက ဘယ္လုိပုံစံေတြ ရွိလဲခင္ဗ်.”

အမ်ိဳးသမီးႀကီးက တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ၿပီး ခရီးသြားကုိ ျပန္ေမးလုိက္တယ္။

“ေမာင္ရင္ လာခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႔ေလးက လူေတြကေရာ ဘယ္လုိပုံစံေတြရွိလဲ”

ခရီးသြားက စုတ္တစ္ခ်က္သပ္လုိ႔ ညည္းညဴလုိက္ပါတယ္။

“သိပ္ဆုိးတယ္ အေဒၚေရ. သူတုိ႔ေတြက ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတယ္၊ လိ္မ္ညာလွည္႔ျဖားတတ္တယ္၊ ယုံလည္း မယုံရဘူး၊ ဘနဖူး သိုက္တူးမယ္႔ သူေတြခ်ည္းပဲဗ်.”

“သည္ၿမိဳ႔ကလူေတြလည္း အဲလုိပါပဲ၊ သိပ္မျခားနားပါဘူး ေမာင္ရင္.” လုိ႔ေျပာၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ပန္းေတြကုိ ဆက္စည္းေနခဲ႔တယ္။

ခဏၾကာေတာ႔ ေနာက္ထပ္ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ အမ်ိဴးသမီးႀကီးက ထုံးစံအတုိင္း ျပဳံးလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္။

“ႀကိဳဆုိပါတယ္ ေမာင္ရင္”

ခရီးသြားက အမ်ိဳးသမီးႀကီးကုိ ျပဳံးျပလုိ႔ ေမးျပန္တယ္။

“အေဒၚေရ. သည္ၿမိဳ႔ကလူေတြက ဘယ္လုိပုံစံေတြ ရွိပါသလဲ ခင္ဗ်ာ.”

အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ျပဳံးၿပီး ခရီးသြားကုိ ျပန္ေမးျပန္တယ္။

“ေမာင္ရင္ လာခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႔ေလးက လူေတြကေရာ ဘယ္လုိပုံစံေတြရွိလဲ”

ခရီးသြားက အားရပါးရျပဳံးလုိက္ၿပီး ဝမ္းသာအယ္လဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။

“အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔ လူေတြေပါ႔ဗ်ာ။ ကူညီတတ္တယ္၊ အလုပ္လည္းႀကိဳးစားၾကတယ္၊ ခင္မင္ဖုိ႔လည္း သိပ္ေကာင္းၾကတယ္.”

အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ျပဳံးၿပီး ခရီးသြားကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“သည္ၿမိဳ႔မွာလည္း အဲလုိလူေတြကုိ ေမာင္ရင္ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္ကြယ္” တဲ႔…

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကုိ ဖန္တီးသလုိ အတြင္းစိတ္ေတြရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈကလည္း အျမင္အာရုံရဲ႕ အေရာင္ေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေစတာကုိ သတိခ်ပ္မိမယ္ဆုိရင္ အျပန္အလွန္ ကူညီရင္းက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္လာမွာ ေလာကရဲ႕ နိယာမတစ္ခုေပပဲေပါ႔။

မေကာင္းသူေတြ ရွိေပမယ္႔ ကုိယ္႔ဖက္က စိတ္ထားျပန္ယုတ္မာစရာ မလုိဘဲ ကူညီခ်င္လုိ႔ ကူညီေပးလုိက္တာ ဆုိတဲ႔ စိတ္မ်ိဳးထားႏုိင္သေရြ႔ “လူတုိင္းဟာ ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူး” ဆုိတဲ႔ စကားကုိ ေျပာမိၾကမွာ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။

သည္ႏွစ္အတြက္ ႏွစ္သစ္ဒုိင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမွာ ဂႏၵီႀကီးရဲ႕ ဆုံးမစကားတစ္ခုကုိ ထည္႔ေရးဖုိ႔ ေတးထားမိလုိက္တယ္။

“Be the change you want to see in the world.”

….

ဒုတိယေက်ာင္းသားအိမ္မွာ စာသင္ၿပီး အိမ္ခ်င္းနီးေနတာမို႔ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အိမ္ကုိ မက္ေဆ႔ခ်္ပုိ႔လုိ႔ လွမ္းေမးျဖစ္ခဲ႔တယ္။

“တနလာၤေန႔အတြက္ ေပးရမယ္႔ Global History Paper ေရးတာ ဘယ္လုိေနလဲ သမီး၊ ဆရာလာၿပီး စစ္ေပးဖုိ႔ လုိေသးလား”

"”အဆင္ေျပပါတယ္ ဆရာ” ဆုိတာနဲ႔ ေဆးဆုိင္ဖက္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ခဲေရာင္ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ဝယ္ေနခ်ိန္မွာပဲ မက္ေဆ႔ခ်္တစ္ခု ဝင္လာခဲ႔တယ္။

“သမီး ဘာဆက္ေရးရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး ဆရာ”

သည္ကေလးမေလးဟာေလ ဆုိၿပီး တစ္ခ်က္ျပဳံးလုိက္မိတယ္။

“သမီးအိမ္နဲ႔ ဆရာနဲ႔ ေဝးသြားၿပီ၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာအုပ္သယ္ၿပီး ေကာ္ဖီဆုိင္ဖက္ကုိပဲ လာခဲ႔လုိက္ေတာ႔” လုိ႔ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရတယ္။

ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာ ေကာ္ဖီမွာေနခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းထပ္ဝင္လာခဲ႔တယ္။

“ဆရာ ကုိရန္ေအာင္လား မသိဘူး”

“ဟုတ္ကဲ႔. ေျပာေနပါတယ္ ခင္ဗ်ာ.”

"”ေက်ာင္းဖြင္႔တယ္ဆုိလုိ႔ စုံစမ္းခ်င္လုိ႔ပါ"”

"အစ္ကုိ႔ သမီးက ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ မသိဘူး”

“၂ တန္းပါ၊ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သခ်ၤာပုိင္းေလး နည္းနည္း အားနည္းေနလုိ႔ အဲဒါ လာသင္ေပးလုိ႔ ရမလား မသိဘူး”

အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ ျငင္းဆန္လုိ္က္ရပါတယ္။

“အိမ္ေတြကုိ လုိက္သင္တာ သည္ေန႔ ေနာက္ဆုံးပါပဲ အစ္ကုိ. ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ရက္ေတြ ေက်ာင္းမွာပဲ ရွိပါလိမ္႔မယ္”

ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြ၊ သင္တန္းေၾကးေတြ ဆက္ေမးတာကုိ ျပန္ေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ သူ႔ဖက္က ျပန္ေျပာပါတယ္။

“ေက်းဇူးပါပဲ ကုိရန္ေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္႔သမီးကုိ လာပုိ႔လုိက္ပါမယ္” တဲ႔.

ဖုန္းခ်ၿပီး ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္တာက ကုလားမေလးက သြားေဖြးေဖြးေလးေတြ ေပၚေအာင္ ျပဳံးၿပီး ေျပာပါတယ္။

“Your coffee is ready, sir!”

ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကုိ ခုံေပၚတင္ၿပီး ေအးစက္ေနတဲ႔ လက္ေတြကုိ အခ်င္းခ်င္း ပြတ္သပ္ရင္း အေႏြးဓာတ္ရေအာင္ ယူေနခဲ႔လုိက္တယ္။ ခဏေနေတာ႔ ေက်ာင္းသူဝင္လာတာနဲ႔ လက္ျပလွမ္းေခၚၿပီး သူေရးလက္စ အက္ေဆးကို ဝုိင္းဖတ္ေပးျဖစ္ခဲ႔တယ္။

သူေရးထားတဲ႔ အက္ေဆးေလးကုိ ဖတ္ၿပီး လုိတာေလးေတြကုိ ျပင္ေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ထပ္ျဖည္႔သင္႔တာေလးေတြကုိ အၾကံေပးၿပီး အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွာဖတ္သင္႔တဲ႔ ေဆာင္းပါးေလးေတြကုိ နည္းနည္း ရွင္းျပေပးလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသလုိ ေရးဖုိ႔လည္း ခက္ပါတယ္။

“How did the French Revolution and Haitian Revolution affect the respective countries? Discuss your points of view politically, socially and economically.”   တဲ႔ေလ။

အေမရိကားရဲ႕ သင္ၾကားေရးစနစ္မွာ စဥ္းစားေတြးေခၚပုံကုိ အဓိကထားၿပီး သင္တာကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္မိတယ္။ ပါးစပ္ထဲကုိ အဆင္သင္႔ ခြံ႔ေကၽြးတာထက္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူကုိ စဥ္းစားခုိင္းၿပီး ကုိယ္ထင္တာကုိ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ သုေတသနလုပ္ၿပီး တင္ျပခုိင္းတာ တကယ္ေတာ႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚပုံကုိ ေလ႔က်င္႔ေပးရုံသာမက ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ေရွ႔ထြက္ရဲတဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးကုိပါ ေလ႔က်င္႔ေပးေနတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။

ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ အျပည္႔နဲ႔ ျပန္သြားတဲ႔ ေက်ာင္းသူေလးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔လုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေစာင္႔ေနရွာေရာ႔မယ္။

….

အိမ္ေရာက္ၿပီး ထမင္းအျမန္စားလုိ႔ Singapore Math စာအုပ္ေလးကုိ ကုိင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေလးအိမ္ဖက္ကုိ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ အိမ္ေပၚကုိ ေရာက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာစိမ္း မိသားစု တစ္စုကုိေတြ႔တယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ ဧည္႔သည္ေတြပဲေလလုိ႔ ေတြးလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ သူတုိ႔က မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ဆရာ႔ကုိ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ေစာင္႔ေနတာ” တဲ႔။

အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ေတာ႔မွ သူတုိ႔မိသားစုေလး အေၾကာင္းကုိပါ သိခြင္႔ရလုိက္တယ္။ မေလးရွားက ေျပာင္းလာၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ႔ သူတုိ႔သားေလးရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ လာေဆြးေႏြးတာပါတဲ႔။

ကေလးက ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလးပါပဲ။ International School မွာ တက္လာခဲ႔တယ္ ဆုိတာနဲ႔ နည္းနည္းေမးျမန္းၾကည္႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ Report Card ေလးကုိ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကေလးက အိမ္စာေတြမွာ အမွတ္သိပ္မနည္းေပမယ္႔ ေက်ာင္းတြင္းစာေမးပဲြေတြ၊ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္တာနဲ႔ ေရးတာေတြမွာ အမွတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

ကေလးနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာၿပီးခ်ိန္မွာ သိလုိက္ရတာက Immigrant ကေလးေတြရဲ႕ ရုန္းကန္ရင္ဆုိင္ရတဲ႔ Culture Shock (ယဥ္ေက်းမႈ အေျပာင္းအလဲ) က အဓိက ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မိဘေတြကုိ စိတ္မပူဖုိ႔နဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခု ေပးၿပီး ကေလးကုိ ဆဲြေခၚသြားဖုိ႔ ရွင္းျပေပးၿပီး သူတုိ႔ေမးတဲ႔ S.P.E.C စာသင္ေက်ာင္းမွာ သင္မယ္႔ အတန္းေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္ ျပန္ရွင္းျပေပးခဲ႔တယ္။

အျပန္အလွန္ စကားေတြေျပာ၊ ကေလးအတြက္ သိသင္႔တာေလးေတြ ရွင္းျပၿပီးခ်ိန္မွာ အေဖလုပ္သူက လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိ႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာပါတယ္။

“ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ ခရီးထြက္စရာေလး ရွိေနေသးလုိ႔ ျပန္လာတာနဲ႔ ကေလးကိစၥ အေသးစိတ္ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ျမန္မာစာနဲ႔ အဘိဓမၼာသင္မယ္႔ ကိစၥကုိလည္း အရမ္းစိတ္ဝင္စားပါတယ္၊ ကေလးကုိလည္း လာပုိ႔ခ်င္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းအခ်ိန္ဇယားေလးကုိ တစ္ခ်က္ ေမးလ္ပုိ႔ေပးလုိ႔ ရမလား” တဲ႔.

သူတုိ႔ မိသားစုေလး ျပန္သြားေတာ႔မွ ေက်ာင္းသားေလးကုိ စာဆက္သင္ျဖစ္တယ္။

ေက်ာင္းသားေလး စာထုိင္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၄ ႏွစ္ေလာက္က အဝတ္ေလွ်ာ္ဆုိင္မွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကုိ ျပန္ေတြးမိျဖစ္ခဲ႔တယ္။

ငွက္ေတြရဲ႕ အားဟာ ေလ၊ ငါးေတြရဲ႕ အားဟာ ေရ တဲ႔။

ဒါဆုိ ပညာျဖန္႔ေဝလုိသူရဲ႕ အားဟာ စာသင္ေက်ာင္းပဲေပါ႔လုိ႔ ေတြးၿပီး ျပဳံးမိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေလးက ေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔ ေမးပါတယ္။

“Is Santa Claus real?” တဲ႔…

~ ေရခဲငွက္ ~

ဇန္နဝါရီ (၁) ရက္၊ ၂၀၁၆

၁၂း၃၀