အစြန္းမ်ား၏ အျခားတစ္ဖက္...

သည္ရက္ပုိင္း နယူးေယာက္ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးဟာ အပူအေအး ေတာ္ေတာ္ေလး မမွ်မတ ျဖစ္ေနခဲ႔သလုိ ရာသီဥတုကလည္း မွန္းရခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ အရင္တစ္ပတ္က အပူခ်ိန္ အႏုတ္ေအာက္ ၁၈ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ေလာက္ထိ က်သြားခဲ႔သလုိ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကက်ေတာ႔လည္း တိမ္ညိဳေတြ တစ္ေနကုန္ အုံ႔မႈိင္းၿပီး မုိးေတြ တစြပ္စြပ္ ရြာေနခဲ႔တယ္။ မေန႔က ျမဴေတြဆုိင္းေနၿပီး သည္ေန႔က်ျပန္ေတာ႔ ေလေတြက ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေအးခဲေနျပန္ေရာ။ ဖုန္းထဲက Weather Apps ေလးကုိ ၾကည္႔ရုံနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘဲ ကုိယ္တုိင္ အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလး နည္းနည္းေလွ်ာက္ၾကည္႔လုိက္မွပဲ အက်ၤီဘယ္ေလာက္ထူထူ ဝတ္သင္႔တယ္၊ လက္အိတ္ေဆာင္သင္႔၊ မေဆာင္သင္႔ကုိ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ရတယ္။

မေန႔က Seminar ကုိ ျမန္မာမိသားစုေတြ သိပ္မလာႏုိင္ျဖစ္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔ သူတုိ႔ကုိယ္စား ေမးခြန္းေတြကုိ ကုိယ္တုိင္လည္း ေမးျဖစ္သလုိ သူမ်ားေတြ ေမးတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္စုေလးထဲမွာ မွတ္လာခဲ႔ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ႔လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ျပန္ဆုံးမေနရတယ္။ လူဆုိတာ ဘာမဆုိ ကုိယ္ကခ်ည္းပဲ အရင္ဆံုး ရခ်င္တတ္တဲ႔အျပင္ သိထား၊ တတ္ထားတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို သိပ္မေပးခ်င္တတ္ၾကတဲ႔ စိတ္အခံေလးက ရွိတတ္ၾကစၿမဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ စိတ္တစ္မ်ိဳးကလည္း ရွိတတ္ျပန္တယ္။ ကုိယ္သိထားတတ္ထားတဲ႔ အခံနည္းနည္းေလးနဲ႔ အရာအားလုံးကုိ သိၿပီးတတ္ၿပီးသေယာင္ ထင္မိလုပ္မိတတ္ျပန္တယ္။ သည္အစြန္းႏွစ္ဖက္ကုိ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီး ကုိယ္႔စိတ္အေနအထား ဘယ္ေနရာမွာ ရွိေနသလဲဆုိတာကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင္႔ၾကည႔္ဖုိ႔အတြက္ မာန္မာနဆုိတဲ႔ သေဘာတရားကုိ နားလည္ဖုိ႔ရယ္၊ အတို္င္းအတာတစ္ခုထိ ရင္႔က်က္ျပည္႔ဝတဲ႔ စိတ္အခံတစ္ခုရယ္ ရွိဖုိ႔လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။

“ျမန္မာေက်ာင္း ဖြင္႔သတဲ႔၊ ငါတုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ ျမန္မာလုိ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေပးႏုိင္မယ္႔ ေနရာတစ္ခု၊ အျပင္က အခုမွ ေရာက္လာမယ္႔ ျမန္မာလူငယ္၊လူႀကီးေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စကား ေရး၊ဖတ္၊ေျပာ သင္ေပးႏုိင္မယ္႔ ေနရာတစ္ခု၊ ကေလးေတြ ဘယ္လုိစာေမးပဲြေတြ ေျဖသင္႔တယ္၊ ဘယ္လုိေက်ာင္းေတြ ေလွ်ာက္သင္႔တယ္၊ ေက်ာင္းေလွ်ာက္တဲ႔ အက္ေဆးကုိ ဘယ္လုိေရးသင္႔တယ္ဆုိတာကုိ လမ္းညႊန္ေပးႏုိင္မယ္႔ ေနရာတစ္ခုေတာ႔ ေပၚလာၿပီဟဲ႔” ဆုိၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဳးဂုဏ္ျပဴသူေတြ ရွိၾကသလုိ “သူက ဘာမို႔လဲ၊ ဒီမွာ Born တာမုိ႔လုိ႔လား၊ E ကေရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိ႔လဲ၊ ျမန္မာလုိ သင္ေနရင္ေတာ႔ ကေလးေတြ ဟုိမေရာက္သည္မေရာက္ ျဖစ္ဦးမယ္၊ သည္ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား စနစ္က်မွာမုိ႔လဲ၊ သည္ဆရာနာမည္ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး၊ အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းေတြက အကုန္တာဝန္ယူ သင္ေပးၿပီးသား၊ ငါတုိ႔ကေလးေတြက သည္လုိေက်ာင္းေတြ ထားဖုိ႔ မလုိဘူး၊ အျဖဴဆရာေတြ သုံးေတာ႔ေရာ သူတုိ႔က အေတြ႔အၾကဳံ ဘယ္ေလာက္ရွိလုိ႔လဲ” စသည္ျဖင္႔ ေနာက္ကြယ္ကေန ေထာမနာျပဳသူေတြလည္း မ်ားလွပါတယ္။

သည္းခံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ခ်စ္ခင္သူ၊ အားကုိးလုိသူ၊ တုိင္ပင္လုိသူေတြ အတြက္ ညီတစ္ေယာက္လုိ၊ တူတစ္ေယာက္လုိ၊ သားတစ္ေယာက္လုိ ဝုိင္းဝန္းကူညီ အေျဖရွာေပးတဲ႔အခါမွာ တစ္ခုခု ျပန္ရမွ ဆုိတဲ႔ စိတ္မ်ိဳး လုံးဝမေမြးဘဲ ကုိယ္သိထား၊ တတ္ထားတဲ႔ အခ်က္အလက္ေပၚ မူတည္ၿပီး သူတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ သံသယေတြ၊ ဒြိဟေတြ ကင္းပါေစေရာ႔ဆုိတဲ႔ စိတ္ေစတနာ သန္႔သန္႔ထားႏုိင္ဖုိ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ အၿမဲသြန္သင္ဆံုးမထားပါတယ္။ သည္လုိပါပဲ။ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းကုိ မယုံၾကည္သူ၊ ကုိယ္႔ကုိ မခ်စ္ခင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕သူ၊ ကုိယ္႔ထက္ သူတုိ႔သိတဲ႔အရာေတြက သာတယ္၊ ပုိတယ္လုိ႔ မွတ္ယူယုံၾကည္ၿပီး ခပ္ကင္းကင္း ေနလုိသူေတြအတြက္လည္း လႈိင္းဘယ္ေလာက္ပုတ္ပုတ္ ေက်ာက္ေဆာင္ဟာ မတုန္လႈပ္တတ္သလုိမ်ိဳး ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးကုိ တည္ၿငိမ္ရင္႔က်က္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္က ေလ႔က်င္႔ထားရျပန္ပါတယ္။

သမုိင္းပညာရွင္လည္းျဖစ္၊ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တဲ႔ Jacques Barzun ေျပာထားဖူးတဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းရွိတယ္။

 “You should have education enough so that you won’t have to look up to people; and then more education so that you will be wise enough not to look down on people.

“ခင္ဗ်ားဟာ တစ္ဖက္သားအေပၚ အထင္ေတြ အရမ္းႀကီးေနရတဲ႔ အေနအထားမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ လံုေလာက္တဲ႔ ပညာတစ္ခုကုိ တတ္ေျမာက္ထားသင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္ဖက္သားကုိ အထင္ေသးႏွိမ္႔ခ်တဲ႔ အျမင္မ်ိဳး မဝင္မိေအာင္ သည္႔ထက္ပုိၿပီး ပညာတတ္ထားသင္႔တယ္” တဲ႔။

လူဆုိတာေတာ႔ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခံစားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာၾကဆုိၾကမွာပဲေလ။ သူတုိ႔အားလုံးမွာ သံသယျဖစ္ပုိင္ခြင္႔ ရွိပါတယ္။ အဓိက အခ်က္က သူတုိ႔ထားတဲ႔ သံသယေတြေအာက္မွာ ကုိယ္ဟာ နစ္မြန္းသြားဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းကုိ ျပသႏုိင္ဖုိ႔က လုိရင္းလုိ႔ မွတ္ယူၿပီး ပုံမွန္ထက္ ပုိႀကိဳးစားျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္တြန္းအားေပးျဖစ္ပါတယ္။

ပထမတစ္ႀကိမ္ Seminar လုပ္ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လူကုိယ္တုိင္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဖုန္းကတစ္ဆင္႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေမးလ္ကတစ္ဆင္႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ ခ်က္ေဘာက္စ္က တစ္ဆင္႔ သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အတန္းေပၚမူတည္ၿပီး ဘယ္အရာေတြကုိ စလုပ္သင္႔တယ္၊ ဘယ္အရာေတြကုိေတာ႔ တုိက္တြန္းသင္႔တယ္ စသည္ျဖင္႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖေပးျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ အသက္အရြယ္ ရလာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ္စီကုိယ္ငွ အေတြ႔အၾကဳံေတြ ပုိရလာတတ္တာေၾကာင္႔ တစ္ခါတေလမွာ ကုိယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ နယ္ပယ္ရပ္ မဟုတ္ေပမယ္႔လည္း အနည္းငယ္သိရုံနဲ႔ အလုံးစုံ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သေယာင္ လုပ္မိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြဟာ လူအမ်ားစုရဲ႕ သေဘာ သဘာဝ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမယ္႔လည္း သတိေရွ႔ထားၿပီး ဆင္ျခင္ဆုံးမႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာ စကားေျပာၿပီး၊ ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာ နားေထာင္သင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းခ်ိန္ဆႏုိင္မွာပါပဲ။ သည္အစြန္းႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္ဘဲ ငါ႔စကားႏြားရ ေျပာမိဆုိမိတဲ႔ အခုိက္အတန္႔ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ႔ဖူးရဲ႕။

သည္ညေန စာသင္ဖုိ႔အတြက္ စာရြက္ေတြ အိမ္မွာ မိတၱဴဆဲြေနတုန္း မက္ေဆ႔ခ်္တစ္ခု ဝင္လာတာနဲ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔မိလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေပးေနတဲ႔ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖဆီက မက္ေဆ႔ခ်္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္နားမွာ သူ႔အိမ္တစ္လုံး ရွိတယ္။ အဲသည္႔အိမ္ကုိ လာစစ္ရင္း အျပန္ သူ႔သမီးကုိ စာသင္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း လုိက္မလားလုိ႔ လွမ္းေမးတာပါ။ ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ႔ Supermaket တစ္ခုနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုံျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔အိမ္ကုိ ေမာင္းရင္း ကားထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ္႔ စကားေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ယဥ္ေက်းၿပီး ပညာတတ္ပီသပါတယ္။ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိလည္း နာမ္စား “ကၽြန္ေတာ္” လုိ႔ သုံးတတ္ၿပီး သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း “ကုိရန္ေအာင္” လုိ႔ တေလးတစား ေခၚေဝၚေျပာဆုိတတ္တဲ႔အတြက္ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ႔္ဖက္က ပိုလုိ႔ေတာင္ ျပန္ေလးစားမိပါတယ္။

ဟုိဟုိသည္သည္ စကားစပ္မိရင္းက ေဒါက္တာေစာေဝလွ အေၾကာင္းကုိ ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ သူ႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရင္းကေန ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာ အခြင္႔အေရးသာ ရခဲ႔မယ္ဆုိရင္ တကယ္ကုိ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ႀကိဳးစားသင္ယူႏုိင္သူေတြ ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူကုိယ္တုိင္ ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ ရုန္းကန္မႈေတြအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ေျပာဆုိခဲ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း အားမေလွ်ာ႔ဘဲ ေအာင္ျမင္တဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားေပးပါတယ္။

အဲသည္႔ေနာက္ သူသိထားတဲ႔ ထူးခၽြန္တဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအေၾကာင္း၊ သာမန္မိဘေတြ ျဖစ္ေပမယ္႔လည္း အားေပးပုံ မွန္ကန္တဲ႔အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ေအာင္ျမင္ထူးခၽြန္သြားၾကတဲ႔ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြထဲကမွ Harvard တုိ႔၊ Princeton University တုိ႔၊ Standford တုိ႔ကုိ ေရာက္သြားသူေတြအေၾကာင္း၊ Columbia University မွာ ပေရာ္ဖက္ဆာ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ဩစေၾတးလ်မွာ ပညာသင္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ Management Institute ဖြင္႔ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိတဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာပဲေနၿပီး ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းတစ္ခုကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဖြင္႔လွစ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ တုိင္းရင္းသားေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း စသည္ျဖင္႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။

ေကာင္းတာေတြ ေျပာၿပီးေတာ႔ မေကာင္းတာေတြဖက္ကုိ ေရာက္သြားခဲ႔ျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင္႔စြာ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံထားရတာမုိ႔ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ စည္းလုံးမႈ၊ တာဝန္သိတတ္မႈေတြ ေလ်ာ႔ရဲတဲ႔ အေၾကာင္း၊ အလုပ္နဲ႔ တာဝန္ ဝတၱရားကို ကုိယ္ေရးကုိယ္တာနဲ႔ မခဲြျခားႏုိင္ဘဲ တာဝန္မဲ႔စြာ ျပဳမူလုပ္ကုိင္တတ္ၾကတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ကုိယ္သိထားတတ္ထားတာကုိ တစ္ဖက္လူကုိ မေဝမွ်ႏုိင္ဘဲ ၾကိတ္ပုန္းေလးေတြ လုပ္ၿပီး ခြင္ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားလုပ္စားေနတတ္ၾကတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ပညာေတာ္သင္ဆုေတြ၊ နုိင္ငံျခားမွာ သင္ယူဖုိ႔ အခြင္႔အလမ္းေတြ ခ်ေပးတာကုိေတာင္ အစုိးရက အားမေပးဘဲ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပိတ္ပင္တားဆီးတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကျပန္တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ အလုပ္ျပန္လုပ္ခဲ႔လုိက္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာလည္း ေျပာစရာစကားေတြက ျပည္႔ႏွက္ေနရဲ႕။ ေလးႏွစ္တိတိ ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ လုပ္ကုိင္စုေဆာင္းလုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ မိသားစုလုပ္ငန္းအတြက္ စာအုပ္ခ်ဳပ္စက္နဲ႔ ပံုံႏွိပ္စက္ေတြကုိ ကြန္တိန္နာနဲ႔ သြင္းခဲ႔ပါတယ္။ စက္ေတြကုိ ဆိပ္ကမ္းမွာ သြားထုတ္ေတာ႔ ကာစတန္ဗုိလ္မွဴးဆုိသူက ကြန္တိန္နာတစ္လုံးကုိ ၇၅ သိန္း ေပးမွ ထုတ္ခြင္႔ေပးမယ္ဆုိလုိ႔ အသားလြတ္ ေပးခဲ႔ရပုံေတြ၊ တရားမွ်တတဲ႔ စနစ္တစ္ခု မရွိတဲ႔အတြက္ အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူေတြက အာဏာမဲ႔ ျပည္သူေတြအေပၚ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ အခြင္႔အေရးယူ ႏွိပ္စက္ကလူ လုပ္ေဆာင္ေနပုံေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေခၚတဲ႔ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ ရိုက္ႏွိပ္ေရးတင္ဒါမွာ ညႊန္မွဴးဆုိသူေတြ၊ ဒုဝန္ႀကီးသားဆုိသူေတြနဲ႔ ဆုိင္ရာေတြက ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ၾကားကေန ေမႊေနွာက္ျဖတ္စားသြားပုံေတြ စတဲ႔အေၾကာင္းေတြကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ႔လုိက္ဘူး။

စကားခဏနားခ်ိန္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမးျဖစ္လုိက္ခဲ႔တယ္။

“ဦးေရာ Retire ယူရင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေနဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရွိလား”

သူ႔ဖက္က ခ်က္ခ်င္း အေျဖမထြက္လာေသးဘဲ ေရွ႕ကုိ ေငးၾကည္႔ေနရင္း ခပ္ဆဆေလး ျပန္ေျဖခဲ႔ပါတယ္။

“ကေလးေတြ တကၠသုိလ္ ေရာက္ၿပီးရင္ေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မိန္းမကလည္း မျပန္ခ်င္ဘူး။ သည္မွာေနတာလည္း အသားက်သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္တယ္ဆုိလည္း အလည္အပတ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေတာ႔မွာပါေလ”

ဆုိတဲ႔ စကားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိခဲ႔တယ္။

----------

အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဦးတည္ရာ မတူတဲ႔ ကားေတြ ရွိသလုိ ဦးတည္ရာ တူညီတဲ႔ ကားေတြလည္း ရွိေနခဲ႔တယ္။ ကားတုိင္းကေတာ႔ ကုိယ္မွန္မယ္ထင္တဲ႔ လမ္းကုိ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနၾကဆဲ။

ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ေငးၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ႔ သစ္ေျခာက္ပင္ တစ္ပင္မွာ ငွက္တစ္ေကာင္နားလုိ႔ သူ႔ႏႈတ္သီးကုိ သစ္ကုိင္းနဲ႔ ပြတ္တုိက္ရင္း ေသြးေနခဲ႔တယ္။ ေဆာင္းခုိေနတဲ႔ သစ္ေျခာက္ပင္ေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးသစ္ရြက္ေလးမ်ား တစ္ရြက္တေလ က်န္မလားရယ္လုိ႔ အားစုိက္ၾကည္႔မိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စီးလာတဲ႔ ကားေလးက လွစ္ခနဲ အေဝးကုိ ေရာက္သြားခဲ႔ၿပီ။

တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ တကယ္မရွိလုိ႔ မျမင္ႏုိင္တာ ျဖစ္ႏုိင္မွာပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ႔ တကယ္ရွိေပမယ္႔လည္း အလွမ္းေဝးသြားလုိ႔ မျမင္ႏုိင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အလွမ္းေဝးေနခဲ႔ၿပီလား။

ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ရင္ဘတ္ထဲက နရီမဲ႔ေအာ္သံေတြကုိ ႀကိဳးညွိရင္း သည္ညေနေတးသြားကုိ နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ တီးခတ္ရဦးမယ္...

~ ေရခဲငွက္ ~

ဇန္နဝါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္