အလြမ္းသင္႔ဒုိင္ယာရီ...

တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္ျပာမွာ ေျပးခ်င္တုိင္းေျပးေနတဲ႔ တိမ္လႊာျဖဴျဖဴေလးေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း စိတ္ကူးေတြ ပ်ံ႔လြင္႔ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကေလးေတြမွပဲ တိမ္ေတြကုိ အကန္႔အသတ္မဲ႔ ေငးၾကည္႔ခြင္႔ ရထားတာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္ဆုိ ေငးၾကည္႔ျဖစ္ဖုိ႔ စိတ္ေလးရယ္၊ ေငးၾကည္႔ျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေလးရယ္ပဲ လုိတာပါ။

ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ငယ္ခ်င္လားေမးေတာ႔လည္း အေျဖက မေရမရာ။ စာေတြျပန္မက်က္ခ်င္ေတာ႔လုိ႔ မငယ္ခ်င္တာလည္း မဟုတ္။ အခုခ်ိန္ထိ အလုပ္အတြက္ လုိအပ္တဲ႔ စာေတြကုိ ေန႔တုိင္းလုိလုိ က်က္မွတ္ေနရတာ ကုိယ္တုိင္သာ အသိဆုံး။ ျပန္ငယ္ခ်င္လား၊ မငယ္ခ်င္ေတာ႔ဘူးလား။ မွားယြင္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမွားတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ျပန္ျပင္ဆင္ဖုိ႔အတြက္ေတာ႔ ငယ္ခ်င္မိတယ္။ အဲသလုိ ျပန္ျပင္ခြင္႔ရလုိက္ရင္ေရာ အခုလက္ရွိအေနအထားထက္ ပုိေကာင္းမြန္တဲ႔ ေနရာမွာ ရွိေနမွာလား။ Click ဆုိတဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ ရီမုတ္ကြန္ထရုိးေလးကုိ ႏွိပ္ၿပီး အတိတ္ကုိ ျပန္သြား၊ ျပင္ခ်င္တာေတြ သြားျပင္ၿပီး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ရလာဒ္ေတြရေအာင္ လုပ္ယူခ်င္မိသလား။ အဲလုိမ်ိဳး လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ခြင္႔ရေနရင္လည္း ဘဝဆုိတာ အခက္အခဲေတြ၊ အမွားအယြင္းေတြ နည္းလြန္းလုိ႔ ဆားမပါတဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္လုိ ေပါ႔ခၽြတ္ခၽြတ္ ျဖစ္ေနေလာက္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ က်ရႈံးျခင္းေတြ၊ နာက်င္ခံခက္ျဖစ္ရျခင္းေတြက ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ဝမ္းေျမာက္ပီတိ ျဖစ္ရျခင္းေတြအတြက္ အျဖည္႔ခံေတြလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရတယ္၊ တြန္းအားေတြလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရတယ္။ မငယ္ခ်င္ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြကုိေတာ႔ ျပန္လုိခ်င္မိတယ္။ နည္းနည္းေတာ႔ အၿမီးအေမာက္မတည္႔သလုိပဲ။ အဟတ္။ အဲသလုိ ရယ္ခ်လုိက္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။

ဘေလာ႔ဂ္မေရးျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အခ်ိန္ေတြ ပိုထြက္လာၿပီး ကုန္ၾကမ္းေတြပုိရလာမယ္ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးေတြ၊ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ၿပီး အေတြးေလးေတြကုိ ကြန္႔ျမဴးလုိ႔ စာေလးေတြ ေရးမယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေလးေတြ၊ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိ စိတ္ရွိတုိင္း ခရီးထြက္လုိ႔ ဓာတ္ပုံေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ရင္း ေဒသႏၱရ ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ႔ ခပ္တုိးတုိး ရင္ခုန္သံေလးေတြ။ ဒါေတြအားလုံးက ေလယာဥ္ကြင္းက ဆင္းလုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အလုပ္ထဲ ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ကတည္းက ေျပးထြက္သြားလုိက္တာ မ်က္ျခည္ကုိျပတ္လုိ႔။ ေဩာ္ မယုံႏုိင္စရာပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လေတာင္ ေနျဖစ္ခဲ႔လုိက္တယ္။

သည္ႏုိင္ငံကုိ ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေလယာဥ္ကြင္းက စထြက္လုိက္ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အိပ္မက္ေတြ တပုံႀကီးနဲ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ႔ဖူးတဲ႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျပးျမင္မိတယ္။ ကိုယ္႔အနာဂတ္အတြက္ ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြပဲ လာလာ ရင္ဆုိင္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ေတြ၊ ကုိယ္႔ေက်ာင္းစရိတ္ရဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိအလုပ္မ်ိဳးပဲ လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ႔ ခုိင္က်ည္ျပတ္သားတဲ႔ စိတ္ေတြ၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ႔ ပညာေရးအတြက္ ဘယ္လုိအတားအဆီးနဲ႔ပဲ ၾကဳံၾကဳံ ထုိးေဖာက္ပစ္မယ္ဆုိတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။

လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ေကာင္းမြန္တဲ႔ စိတ္ကူးေတြကုိ အကန္႔အသတ္မဲ႔ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ ရွိသလုိ အိပ္မက္ပုိင္ခြင္႔လည္း ရွိတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကုိ ႀကိဳျမင္ႏုိင္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔အရာေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ တစ္ခ်ိဳ႔အရာေတြကုိ လုပ္ခဲ႔မိမွာေပါ႔။ ေမ႔ပစ္သင္႔တဲ႔ ျဖစ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိသလုိ မေမ႔သင္႔တဲ႔ ဘဝသင္ခန္းစာ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ရွိခဲ႔တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္႔လူငယ္ေလးဟာ ေအာင္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ႔တယ္၊ ရႈံးလည္းရႈံးနိမ္႔ခဲ႔တယ္။ တိမ္လႊာျဖဴျဖဴေတြေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ရင္း လဲက်ခဲ႔ဖူးသလုိ တိမ္လႊာျဖဴျဖဴေတြကုိ ေငးေမာရင္း ဆုံးရႈံးခဲ႔ရတဲ႔ အားအင္ေတြကုိ ျပန္ျဖည္႔တင္းခဲ႔ရတယ္။ ဘဝဆုိတာ ခရီးရွည္တစ္ခုပဲေလ။

ေလပူတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ မႈတ္ထုတ္ရင္း ေလယာဥ္ကြင္းထဲက ထြက္လာေတာ႔ ရင္ခုန္သံေတြက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၁ ႏွစ္တုန္းကေလာက္ေတာ႔ မျမန္ေတာ႔တာ ေသခ်ာတယ္။ လုပ္သင္႔တာတစ္ခ်ိဳ႔ လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ လုပ္ခ်င္တာတစ္ခ်ိဳ႔ ျပန္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ထားသင္႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ထားတတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးခဲ႔ၿပီေလ။ မေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔ အခက္အခဲေတြကုိ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေလ႔က်င္႔ေနသူတစ္ေယာက္အတြက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနရင္း ကားရထား မွန္ျပတင္းေပါက္မွာ ေပၚလာတဲ႔ သစ္ပင္ေတြ၊ တုိက္တာအေဆာက္အအုံေတြ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ႔ ကားေတြ၊ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ အဆက္မျပတ္ ပ်ံဝဲေနတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကုိ သည္တုိင္းေလး ေငးၾကည္႔ေနရတာ ပုိၿပီးေတာ႔ ေနလုိ႔ေကာင္းသလုိ ခံစားရတယ္။

ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဇင္ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးကုိ သတိရမိတယ္။ ဇင္ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါး ခရီးသြားရင္း လမ္းခုလတ္မွာ ေရစီးသန္တဲ႔ ျမစ္တစ္စင္းကုိ ေတြ႔တယ္။ အဲသည္႔ျမစ္နားမွာ ျဖတ္ကူးဖုိ႔ မဝံ႔မရဲ ျဖစ္ေနတဲ႔ အင္မတန္မွ ေခ်ာေမာလွပတဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ကုိလည္း ေတြ႔တယ္။ မိန္းမပ်ိဳက ျမစ္ကုိ ျဖတ္ကူးဖုိ႔ သူမကုိ အကူအညီေပးႏုိင္မလားလုိ႔ ေမးတဲ႔အခါ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရဟန္းေတာ္ အႀကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ မိန္းမပ်ိဳကုိ ထမ္းပုိးလုိ႔ ျမစ္တစ္ဖက္ကုိ ေခၚသြားၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းမွာ အသာအယာ ခ်ေပးခဲ႔လုိက္တယ္။ ရဟန္းေတာ္အငယ္ဟာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ၊ ေနာက္ သုံးနာရီေလာက္ ခရီးဆက္ၿပီးတဲ႔ အခါက်ေတာ႔ ဘယ္လုိမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔တာနဲ႔ ရဟန္းေတာ္အႀကီးကုိ သူက ေမးခြန္းထုတ္လုိက္တယ္။

 “ငါ႔ရွင္ဟာ ရဟန္းတရားနဲ႔ မညီဘဲ အႏွီ မာတုဂါမကုိ ထမ္းပုိးလု႔ိ ကမ္းတစ္ဖက္ကုိ ပုိ႔ခဲ႔တယ္။ အသင္႔လုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ရုပ္ဆုိးတယ္ဆုိတာ သင္သိပါရဲ႔လား” တဲ႔။

အဲသည္႔ေတာ႔ ရဟန္းေတာ္အႀကီးက

“အရွင္ဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္က မာတုဂါမကုိ သယ္ပုိးၿပီးခဲ႔လုိ႔ ကမ္းတစ္ဖက္မွာ ခ်ခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ အရွင္ဘုရားက အနွီမာတုဂါမကုိ အခုထိ သယ္ပုိးေနတုန္းပဲလား” လုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ေတာ႔ လူသားေတြဟာ အတိတ္က သူတုိ႔ရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ၊ နာက်င္မႈေတြကုိ လႊတ္မခ်ႏုိင္ဘဲ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္သယ္ယူရင္း ဘဝကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွင္းရွင္းသန္႔သန္႔ ေနထုိင္ဖုိ႔ကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနၾကတယ္။ အတိတ္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတဲ႔ ဇင္ တရားေတာ္ေလးကုိ မွတ္သားမိခဲ႔ဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ႔ အတ္ိတ္ကုိ လႊတ္ခ်ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သတၱိနဲ႔ ဥာဏ္ပညာလုိတယ္ဆုိတာကုိ အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးမွ သိခဲ႔ရတယ္။ ဒါေတြေၾကာင္႔ ျပန္မငယ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔အခ်ိန္ေတြက ကုန္ဆုံးခဲ႔ေပမယ္႔ အရင္းအႏွီးေတြ အျဖစ္ ဘဝမွာ ျပန္အေရးပါလာတတ္တယ္။ ထုိက္တန္တဲ႔ ေပးဆပ္မႈ မရွိဘဲ ခုိင္မာတဲ႔ ဘဝအေတြးအေခၚေတြ ရလာဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေလ။

နီးစပ္ရာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဖုန္းကဒ္ဝယ္၊ ကုိယ္႔နံပါတ္အသစ္ကုိ မွတ္မိေအာင္ ခ်ေရးၿပီး ဖုန္းစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေရးမွတ္ထားတဲ႔ အေရးႀကီးဖုန္းနံပါတ္ေလးေတြကုိ ဆက္သြယ္လုိက္တယ္။

“ဟုတ္ကဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ပါလာခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေတာ႔ေလာက္ ေတြ႔ရင္ အဆင္ေျပမလဲ”

ေျမေအာက္ခန္းေလးထဲကုိ ျပန္ဝင္လုိက္ေတာ႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးမိလုိက္တယ္။ သမုိင္းမွ တစ္ပတ္ျပန္လည္တာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တုိင္လည္း တစ္ပတ္ျပန္လည္ေနခဲ႔ၿပီ ဆုိတဲ႔ အေတြးတစ္ခုနဲ႔ရယ္ေပါ႔။ ဘယ္လုိအလုပ္ ျပန္လုပ္မလဲ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ျပန္ဆက္သြယ္မလဲ၊ ဘာေတြကုိ ဝယ္ရမလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေရရွည္ေနထုိင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္မလဲ ဆုိတဲ႔ အေတြးေတြကုိ ခဏေဘးဖယ္လုိ႔ ေရေႏြးအုိးေလးတည္ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ေနလုိက္တယ္။

“Well, it’s so good to be here again!”

အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေနသားတက် ျပန္ထားၿပီးတာနဲ႔ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေလးကုိ ထုတ္လုိ႔ အခန္းသစ္တစ္ခု စေရးလုိက္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ မေရးခင္ မလုပ္ခ်င္တာေတြ အရင္ ခ်ေရးလုိက္တယ္။

“ဘယ္သူ႔လက္ေအာက္မွာမွ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး”

“ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကုိမွ ၾကည္႔ၿပီး အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး”

“ပိုက္ဆံပဲရၿပီး မတုိးတက္တဲ႔ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ အခ်ိန္မကုန္ခ်င္ဘူး”

မလုပ္ခ်င္တဲ႔ စာရင္းကုိ ေရးၿပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စာမ်က္ႏွာမွာ လုပ္ခ်င္တဲ႔ စာရင္းကုိ ေရးျဖစ္တယ္။

“လူေတြ မက္ေမာတမ္းတတဲ႔ အရာေတြထက္ ကုိယ္႔ႏွလုံးသားက လာတဲ႔ အသံကုိပဲ နားေထာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္”

“အြန္လုိင္းမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ္႔အစား လက္ေတြ႔ဘဝထဲမွာ လက္ေတြ႔လူသားေတြနဲ႔ ထိစပ္လုိ႔ ဘဝကုိ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေနသြားခ်င္တယ္”

“ကုိယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ပညာနဲ႔ သမၼာအာဇီဝ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္သြားခ်င္တယ္”

ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာနဲ႔ ဘာမလုပ္ခ်င္ဘူးဆုိတာကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ဆုံးျဖတ္ထားလုိက္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဘာေတြပဲလာလာ ဘယ္အရာဟာ လုပ္သင္႔ၿပီး ဘယ္အရာဟာ မလုပ္သင္႔ဘူးဆုိတာ အေျဖထြက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘာေတြရခ်င္တယ္ဆုိတာထက္ ဘာေတြေပးႏုိင္မလဲ ဆုိတဲ႔ ေရႊေရာင္စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုကုိ အေျခတည္လုိက္တာက ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္႔ အညွာတစ္ခု ရလုိက္သလုိပါပဲ။

ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါမခ်ိဳးႏုိင္ေပမယ္႔ စီးေနတဲ႔ ေရေတြကုိေတာ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေငးၾကည္႔ႏုိင္တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔လည္း ေျပာဆုိဆက္ဆံခဲ႔ဖူးၿပီ။ ကုိယ္႔ကုိ လွည္႔စားသူေတြနဲ႔ ၾကဳံခဲ႔ဖူးသလုိ ကုိယ္က လွည္႔စားခဲ႔သူေတြရဲ႕  ဒဏ္ရာေတြအတြက္လည္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိခဲ႔ၿပီ။ မေသခင္စပ္ၾကားမွာ ဘဝကုိ အေကာင္းဆုံးေနေတာ႔မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိလုိက္ကတည္းက ရရွိျခင္း၊ မရရွိျခင္း၊ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း၊ မပုိင္ဆုိင္ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္းေတြက သိပ္အေရးမပါေတာ႔သလုိ ခံစားလာမိခဲ႔တယ္။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ လုပ္ေပး၊ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ တစ္ဖက္က ကုိယ္႔ေစတနာကုိ သေဘာေပါက္ျခင္း၊ မေပါက္ျခင္း၊ တုံ႔ျပန္ျခင္း၊ မတုံ႔ျပန္ျခင္းက အေရးမႀကီးေတာ႔ဘူး။ သည္လုိနဲ႔ပဲ ဘဝကုိ ကြက္လပ္ေတြနဲ႔ ေနတတ္လာခဲ႔တယ္။ ကြက္လပ္ေတြ မ်ားတာေၾကာင္႔လည္း နားလည္ရခက္သူရယ္လုိ႔ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္ကြယ္မွာ တီးတုိးတီးတုိး သဖန္းပုိး လုပ္ၾကျပန္တယ္။

ဘဝကုိ အေကာင္းဆုံးေနဖုိ႔ နည္းႏွစ္ခုကုိ ေတြ႔လာမိတယ္။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေနဖုိ႔ (သုိ႔မဟုတ္) လူဆုိးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ မေနဖုိ႔။ ကုိယ္တုိင္လည္း အျပစ္ကင္းသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေလေတာ႔ လူတုိင္းမ်က္စိထဲမွာေတာ႔ ပန္းသီးတစ္လုံး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ႔ေလ။ အတိတ္ကုိ လႊတ္ခ်ႏုိင္ခဲ႔ၿပီးေနာက္မွေတာ႔ ပစၥဳပၸန္ကုိ ေကာင္းေကာင္း စူးစုိက္ႏုိင္ၿပီေပါ႔။ မသယ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဘဝက တစ္ခါတေလ သိပ္ေလးလြန္းတယ္။  

တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ကမ္းစပ္ကုိ တဝုန္းဝုန္း ပုတ္ခတ္ေနတဲ႔ ေရလႈိင္းေလးေတြရယ္၊ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဖြာခနဲ ျဖာဆင္းသြားတဲ႔ လႈိင္းေခါင္းျဖဴေလးေတြရယ္ကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကေလးေတြမွပဲ ေရလႈိင္းေလးေတြကုိ အကန္႔အသတ္မဲ႔ ေငးၾကည္႔ခြင္႔ ရထားတာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္ဆုိ ေငးၾကည္႔ျဖစ္ဖုိ႔ စိတ္ေလးရယ္၊ ေငးၾကည္႔ျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေလးရယ္ပဲ လုိတာပါ။ 

~ ေရခဲငွက္ ~

ဒီဇင္ဘာ ၁၂ ရက္၊ ည ၁၂း၅၈