တလိပ္လိပ္တက္လာခဲ႔တဲ႔
တိမ္သားညိဳေတြက အဲဒီ႔ေန႔က်မွ အျငိဳးနဲ႔ ရြာခ်ခဲ႔တယ္.
အိမ္အျပင္ဖက္က
ႏွင္းထုေတြကုိ ေဖာက္ခဲြထုိး၀င္လာခဲ႔တဲ႔ တိမ္ပုပ္မုိး…
ႏွလုံးသည္းပြတ္ေတြကုိ
တုိက္ေျခြဖဲ႔စားခဲ႔တဲ႔ သည္းေျခြမုိး..
ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြကုိ
ကတိမ္းကပါးျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ ေလာကဓံမုိး…
မ်က္ရည္ျမစ္ေတြ
ေပါင္းဆုံခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ႔ေန႔က သကၠရာဇ္ေတြကုိ ၀ါးမ်ိဳစျပဳေနေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ၊ အေတြးထဲ၊
ႏွလုံးသားထဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေနခဲ႔ဆဲပါပဲ.
ကၽြန္ေတာ္မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေသးတာပဲလား.
ဒါမွမဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကပဲ မလြတ္ေျမာက္ခ်င္ခဲ႔တာလား…
ေဘာင္ေတြထဲက
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ကုိယ္သတ္မွတ္တဲ႔ ေဘာင္ကနားေတြထဲ ျပန္ပိတ္မိသြားတဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ
အက်ဥ္းသားတစ္ဦးဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနခဲ႔တာလား…
…
အုိးေကာင္းတစ္လုံးရဖုိ႔
ရႊံ႔ေစးပုံသြင္းေနဆဲမွာ နာနာရုိက္ေပးရတယ္တဲ႔
ဓားေကာင္းတစ္လက္ရဖုိ႔
သံရည္က်ိဳကုိ ပုံသြင္းေနဆဲမွာ နာနာထုေပးရတယ္တဲ႔.
အဲဒီ႔ကတည္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ရုိက္လုိက္၊ ထုႏွက္လုိက္တဲ႔ ေလာကဓံရယ္ေလ. ခုခ်ိန္ထိ အျငိဳးကုိ မေျပႏုိင္ခဲ႔ေသးဘူး.
ရုိက္ခ်က္ေတြမ်ားလာေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ရုိးသားျခင္းေတြေတာင္ သူ႔ရုိက္ခ်က္ေတြေအာက္ လြင္႔ေမ်ာခဲ႔ရျပီ.
ရုိးသားျခင္းေတြ
လြင္႔စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကုိ ရုိးသားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
ျပန္မလာေတာ႔မွန္းလည္း
သိေနခဲ႔ေတာ႔ ရုိးသားစြာနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔သည္ေပါ႔.
အဲဒီ႔အခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ ရုိးသားခဲ႔ဖူးတာကုိ ရုိးသားစြာ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္.
….
ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္က
ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးကုိ ေငးၾကည္႔မိေတာ႔ လမင္းၾကီးက လေရာင္ေတြကုိ လူတုိင္းအတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာ
ၾကဲခ်ေပးေနခဲ႔တယ္.
ကၽြန္ေတာ္က
လမင္းၾကီးကုိ ေငးလုိ႔ ေဆြး၊ လမင္းၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔အေဆြးေတြကုိ ေတြးဖုိ႔ေ၀း…
ဒီ႔ထက္လည္း
ပုိလုိ႔မရ၊ ပုိႏုိင္ခြင္႔လည္းမရွိ၊ ပုိျပန္လွ်င္လည္း အဓိပၸါယ္မရွိ..
ေကာင္းကင္ျပင္ကုိေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းေတြကတဆင္႔ ခံစားခ်က္ေတြက လမင္းၾကီးဆီကုိ ညစဥ္ ေျပးထြက္သြားခဲ႔ၾကတယ္.
အေျဖရယ္လုိ႔ေတာ႔
မဟုတ္ေပမယ္႔ ေျဖဆည္ရာရေစမယ္႔ စကားလုံးေလးေတြကုိ လမင္းၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ေတြထဲကုိ
ညစဥ္ ပုိ႔လႊတ္ေပးခဲ႔တယ္.
တကယ္ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမင္းၾကီးၾကားမွာ လေရာင္ေတြပဲ ရွိခဲ႔တာပါ…
…
ေငြႏွင္းမႈန္ေလးေတြ
ေျမကမၻာေပၚကုိ သက္ဆင္းလာခဲ႔ျပီ…
သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔
ရင္ခြင္ထဲကုိေရာက္ဖုိ႔ အေ၀းၾကီးက လာခဲ႔ရတယ္တဲ႔..
ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္..
ေဟာ… သူလာျပီ…
ကၽြန္ေတာ္
တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ဖြင္႔ခဲ႔လုိက္မိတယ္.
ခရီးပန္းလာခဲ႔သူတစ္ေယာက္
အေမာေျဖဖုိ႔ ဒီရင္ခြင္ထဲမွာ၊ အေတြးစဥ္ေတြထဲမွာ ရွင္းလင္းေနဖုိ႔ေတာ႔လုိတယ္.
တံခါး၀ရဲ႔
အျပင္ဖက္ ေျပးထြက္လုိ႔ ၾကည္႔လုိက္မိေတာ႔ ႏြမ္းလ်တဲ႔ အျပဳံးတစ္ခုပန္ဆင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိျပန္ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔တဲ႔သူဟာ…
…
.
.
ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေနခဲ႔တာပါပဲ…
(ေရခဲငွက္)
13 comments:
ကိုရန္စာေတြျပန္ေရးတာ ၀မ္းသာမိပါတယ္..
ဒီစာေလးဖတ္ရတာ ဘ၀ဒႆနေပမယ္႔ လြမ္းေမာဘြယ္ရာ ခံစားမိပါတယ္။
အရင္တုန္းကလို ဟာသေလးေတြနဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြလည္း ျပန္ေရးႏိုင္ရန္ ဆုေတာင္းလွ်က္ပါရွင္..။
ခင္မင္တဲ႔..
မေလး
>အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔... အားေပးတာ ေက်းဇူးမေလးေရ... ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားသြားပါမယ္. ဟာသေလးေတြ သီခ်င္းေလးေတြေတာ႔ အရင္လုိ ျပန္ေရးႏုိင္ပါ႔မလား ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ သံသယ၀င္မိတယ္. း) မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ မေလး.
ဟိုအမေျပာတာ..ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ..ဟက္ဟက္ဟက္ ဆိုတာ ကိုရန္ေအာင္ရီေနက်မဟုတ္လားဗ်..ခုလိုျပန္ေရးတာေတြရေတာ့ ဆရာသမားေရ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ိဳ ့.....
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ပါ...ေမာင္(စြယ္စံုက်မ္း)
ဆက္တိုက္ကို တက္လာေနပါလား ကိုရန္ေအာင္..၊ း)
အၾကည္ဓါတ္ေတြက တာက်ိဳးတဲ့ ဆည္လို တရေဟာ စီးဆင္းေနတာ မ်ားလား? း) စာေတြ ျပန္ဖတ္ရတာ ဝမ္းသာတယ္ bro..!!
အလြမ္းပို႔စ္ေတြနဲ႔ အစျပဳေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ကိုရန္ေအာင့္စာေတြ ဆက္တိုက္ ဖတ္လာရမယ့္ သေဘာရွိတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ( ဘာရမလဲ... ဇြတ္ကို ျမင္လိုက္တာ.. :)
“ တဟက္ဟက္ ” နဲ႔ ရယ္သံျပဳေရးတတ္တဲ့ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ အရင္လို အေသာ့အေထ့ ပို႔စ္မ်ားကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနပါေၾကာင္း..။
>ေမာင္စြယ္စုံက်မ္း... ေက်းဇူးဘရားသား. ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ေရးျဖစ္ေနမွာပါ... ခုတေလာ ကဗ်ာနည္းနည္းဆန္ခ်င္ေနတာ ခြင္႔လႊတ္. း)
>Nyi Linn Thit. အၾကည္ဓာတ္ေတြ အၾကည္ဓာတ္ေတြေနာ္. ဘာမွတ္ေနလဲ. Thx, bro.
>ျမေသြးနီ.. ဇြတ္......... ေတာ္ၾကာမွ ေသာ႔လွခ်ည္လား ကုိရန္ေအာင္.. ေထ႔လွခ်ည္လား ကုိရန္ေအာင္ ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္. ဟတ္ဟတ္
ႏြံဆုိတာ ရုန္းေလနစ္ေလတဲ့....
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ..
အျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္းသာ..သက္ျပင္းခပ္တိုးတိုးခ်မိတယ္..
ကိုရန္ေအာင္
ႏွင္းထုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ထက္သန္တဲ့အၿပံဳးတခုပန္ဆင္ႏိုင္ပါေစ။ စာေတြဖတ္ဖို႕ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္။။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ
ကိုရန္ေအာင္ေရ
အလြမ္းစာမို႔လို႔လားမသိဘူး
စကားလံုးေတြက ႏုည့ံေနျပီးေတာ႔ ဆြတ္က်င္စရာေလး ခံစားရတယ္.
စာေတြ အမ်ားၾကီးေရးပါဦး
ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္...
>သစ္သစ္... ဟုတ္ပါ႔ ညီမေရ... ဒါေၾကာင္႔ ႏြံလုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္တာေပါ႔. ေျပာရင္းနဲ႔ကုိ နစ္ခ်င္လာျပီ. ဟတ္ဟတ္
>သဒၵါလႈိင္း.. ေက်းဇူးပါ မသဒၵါ.. ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ႏွင္းထုၾကီးကုိၾကည္႔ျပီး ခုန္ခုန္တုိက္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနတယ္. း)
>ေခ်ာ... ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးေနတုန္းက က်င္ေနခဲ႔တာပါပဲ. ပဲြျပီးေပမယ္႔ မီးမေသေသးတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္ဆုိတာ သူမကုိ သိေစခ်င္ပါတယ္. ငုိခ်င္လာျပီ. း)
ပိုစ္အသစ္လာရွာပါတယ္။
အင္း..
ႏြံကနစ္တုန္း ထင္တယ္။
(တစ္ေယာက္တည္း ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားတာပါ)
>အိမ္႔ခ်မ္းေျမ႔..
ဟုတ္တယ္မေလး... ႏြံက ဗယ္လင္တုိင္းထိ နစ္တုန္း. ဟတ္ဟတ္.
Post a Comment