ဒိုင္ယာရီထဲက အိပ္မက္စာမ်က္ႏွာမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀တုန္းက အိပ္မက္ေလးေတြ မက္ခဲ႔ဖူးတယ္. မနက္မုိးလင္းေတာ႔ အေမ႔ကုိ ဖက္ျပီး ညက မက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘယ္လုိေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာေတြကုိ သြားရေၾကာင္း၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔ေၾကာင္း၊ ဘယ္လုိအစားအစာေတြကုိ စားရေၾကာင္း စသည္ျဖင္႔ ျပန္ေျပာေလ႔ရွိခဲ႔ဖူးတယ္. အိပ္မက္ေလးေတြက ေကာင္းရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးျပီး စုိက္ၾကည္႔ေနတတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ အိပ္မက္ေတြက မေကာင္းခဲ႔ရင္ေတာ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းေလးကို ပုတ္ျပီး 'အိပ္မက္ဆုိတာ ေျပာင္းျပန္ယူရတယ္ သားရဲ႔' လုိ႔ ႏွစ္သိမ္႔အားေပးတတ္တယ္.

ကၽြန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔လည္း အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ေနခဲ႔တုန္းပဲ. အိပ္မက္ေလးေတြေကာင္းရင္ အေမ႔ကုိ ေျပာျပျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရယ္ေမာတတ္ၾကေပမယ္႔ အိပ္မက္ဆုိးေတြ မက္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကုိ ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး. အေဖမရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ဘ၀ေလးထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ဆုိးေတြနဲ႔ အက်ည္းမတန္ေစခ်င္ေတာ႔လုိ႔ပါ.

အိပ္မက္ဆုိးေတြကုိ ေျပာင္းျပန္ယူျပီး အိပ္မက္ေကာင္းေတြကုိ အတည္႔ယူတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေလးတစ္ခုကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားေနခဲ႔တုန္းပါပဲ.

ကၽြန္ေတာ္အိမ္နဲ႔ခဲြခြာျပီး အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ဘ၀ခရီးကုိ တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနခဲ႔ခ်ိန္မွာလည္း အိပ္မက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကူးအစဥ္ကုိ ေနရာယူထားဆဲပါပဲ. ဒီအိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ႔ နန္းေတာ္ၾကီးေတြ မရွိေတာ႔ဘူး. နတ္သမီးေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္သီဆုိေနတာလည္း မရွိေတာ႔ဘူး. စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ အလွ်ံပယ္ေတြလည္း ပန္းကန္ေလးေတြထဲမွာ အဆင္သင္႔ ရွိမေနေတာ႔ဘူး. ကုိယ္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ရတဲ႔ မိသားစုေမာင္ႏွမ ခ်စ္သူခင္သူ အသုိင္းအ၀ုိင္းေတြၾကားထဲမွာလည္း ကုိယ္ရွိမေနခဲ႔ေတာ႔ဘူး....

အေ၀းေရာက္အိပ္မက္ေတြက ပိုျပီး သဘာ၀က်လာခဲ႔တယ္. ပုိျပီး လက္ေတြ႔ဆန္လာခဲ႔တယ္. ပုိျပီး ရွတ လာခဲ႔တယ္. ပုိျပီး စိန္ေခၚလာခဲ႔တယ္.

ျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ခရီးတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ႔တိေလွ်ာ႔ရဲ အမွတ္အသားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ မွတ္တုိင္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိတယ္. နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းစုိက္ထူခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္တုိင္တစ္ခ်ဳိ႔လည္း ရွိတယ္. မုိင္တုိင္အမွတ္အသားေတြ မ်ားျပားလာခဲ႔သလုိ အေတြ႔အၾကဳံစာမ်က္ႏွာေတြလည္း ထူထဲလာခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ မွတ္တုိင္တစ္ခ်ိဳ႔ဆီကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပီး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ခဲ႔ျဖစ္တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒုိင္ယာရီထဲက အိပ္မက္ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႔ အျပင္ေလာကကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ မီးေရာင္စုံေတြနဲ႔ လွပထည္၀ါေနတဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္.

ေတြးသြားေလးေတြနဲ႔အတူ စည္းခ်က္ညီစြာ အလုိက္သင္႔ကခုန္ေနတဲ႔ ေရပန္းေလးေတြရယ္၊ ေလျပည္အသုတ္မွာ စုိးရြံ႔စြာ ယိမ္းႏြဲ႔လႈပ္ရွားေနတဲ႔ ပန္းျခဳံေလးေတြရယ္၊ ဘယ္သူကမွ ဂရုမျပဳ လ်စ္လ်ဴရႈခံထားရတဲ႔ လျပည္႔၀န္းၾကီးရယ္၊ ဥဒဟုိ လူးလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ႔ လူေတြကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ ေလွကားထစ္ ျဖဴျဖဴေလး သုံးခုရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ သိပ္ေကာင္းခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အဲဒီ႔ညက စကားလက္ဆုံက်ခဲ႔ၾကတယ္.

လူငယ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခုကုို တစ္ေထာင္႔တစ္ညပုံျပင္တစ္ပုဒ္လုိ သူတုိ႔ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ခဲ႔ၾကတယ္.

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔အိမ္နဲ႔ေ၀းကြာခဲ႔တာ ေျခာက္ႏွစ္တင္းတင္းျပည္႔ခဲ႔တယ္.

............

ဒီႏွစ္အတြက္ ရတဲ႔ ခြင္႔ႏွစ္ပတ္ကုိ တစ္ပတ္စီ ခဲြယူမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္. ဒီတစ္ပတ္အတြင္းမွာ ကုိယ္႔အတြက္ အပန္းလည္းေျပ၊ ဗဟုသုတလည္းရ၊ အက်ိဳးလည္းရွိမယ္႔ ခရီးစဥ္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြခဲ႔ပါတယ္. တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ႔ ေနရာေဒသလည္း ျဖစ္ရမယ္. ကုိယ္သုံးမယ္႔ ေငြေၾကးပမာဏေဘာင္အတြင္းမွာလည္း ရွိရမယ္. ရာသီဥတု အေနအထားနဲ႔လည္း ကုိက္ညီရမယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္သုံးခ်က္နဲ႔ စိစစ္လုိက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကုိသြားခ်င္ေနခဲ႔တယ္၊ ဘယ္ကုိသြားသင္႔တယ္ဆုိတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚလြင္လာခဲ႔ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အေနာက္ဖက္ကမ္းေျခ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ကုိ သြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္.

တကယ္ေတာ႔ ကယ္လီဖုိးနီးယားကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္ေနခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ပါျပီ. ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အိပ္မက္ခရီးစဥ္တစ္ခုပါ. ကၽြန္ေတာ္ကယ္လီဖုိးနီးယားကုိ ငါးတန္းႏွစ္ကတည္းက သြားခ်င္ေနခဲ႔တာဆုိရင္ ရယ္စရာတစ္ခုလုိ ျမင္ၾကမလားပဲ.

ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္တုန္းက တစ္ရက္မွာ အေဖ႔ရဲ႔ စာအုပ္စင္ကုိ ခါတုိင္းလုိပဲ ေမႊေနခဲ႔ဖူးတယ္. အဲဒီ႔မွာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ေဒါက္ခနဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔တယ္. ေကာက္ယူျပီး ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ သိပ္ကုိလွပခန္႔ညားတဲ႔ တံတားၾကီးတစ္စင္းကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္. ေအာက္မွာေရးထားတာက "Golden Gate" Poems တဲ႔...

အေဖ႔ဆီကုိ အဲဒီ႔စာအုပ္ေလးယူသြားျပီး ေမးၾကည္႔ေတာ႔ အေဖက ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားၾကီးရဲ႔ ၾကီးက်ယ္လွပပုံအေၾကာင္းကုိ အက်ယ္တ၀င္႔ေျပာျပခဲ႔ဖူးပါတယ္. ခေနာ္ခနဲ႔ ၾကိဳးတံတားေလးေတြကုိပဲ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္ၾကိဳးတံတားၾကီး အေၾကာင္းကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ခဲ႔မိတယ္. ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ေန႔က အေဖ႔နားမွာ ထုိင္ျပီး ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္ဆုိတာကုိ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါးစပ္က တုိးတုိးေလးေရရြတ္ေနခဲ႔ဖူးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏုိင္ငံထဲကုိ စ၀င္လာေတာ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကုိျမိဳ႔မွာ အရင္ဆင္းရပါတယ္. အဲဒီ႔တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္. ေလယာဥ္ၾကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သမုဒၵရာေရျပင္က်ယ္ၾကီးနဲ႔ နီးကပ္လာေနရာကေန ျမဴခုိးျမဴမႈန္ေတြၾကားက ဘြားခနဲ ထြက္ေပၚလာတဲ႔ အနီေရာင္ ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားၾကီးကုိ္ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခတၱခဏ အသက္႐ႉရပ္တန္႔သြားရေလာက္တဲ႔အထိ ႏွစ္သက္မိန္းေမာခဲ႔ဖူးတယ္. ဒါအိပ္မက္မဟုတ္ဘူး. ဒါတကယ္ျဖစ္ေနတာ ဆုိျပီးေတာ႔လည္း ကုိယ္႔လက္ကုိယ္ ျပန္ျပီး ဆဲြဆိတ္ခဲ႔ဖူးတယ္. ျပီးေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ ဒီတံတားၾကီးရွိတဲ႔ေနရာဆီကုိ ျပန္လာျပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြရုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ေတးထားခဲ႔ဖူးတယ္.

ေျခာက္ႏွစ္ၾကာခဲ႔ျပီ.

ကၽြန္ေတာ္ လူ႔ဘ၀အေမာေတြထဲမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနခဲ႔ရင္းက ကၽြန္ေတာ္႔အိ္ပ္မက္ေတြကုိ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးရဲ႔ ဟုိးေရွ႔ဖက္ခပ္က်က် စာမ်က္ႏွာေလးဆီကုိ ျပန္လွန္ျဖစ္ခဲ႔တယ္.
ျပီးေတာ႔ စကားလုံးေလးႏွစ္လုံးရဲ႔ ေဘးနားမွာ အမွတ္ကေလးႏွစ္ခုျခစ္ခဲ႔လုိက္တယ္.

တစ္ခုက ကယ္လီဖုိးနီးယား..

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားၾကီး...

အဲဒီ႔စာမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ႏွစ္ရြက္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုခဲြျပီး ေရးထားတဲ႔ လူနာမည္တစ္ခ်ိဳ႔ ရွိပါေသးတယ္.

အဲဒီ႔နာမည္ေလးေတြထဲက လူတစ္ေယာက္နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးျပီး သူ႔နာမည္ေလးေဘးနားမွာ အမွတ္ေလးတစ္ခု ျခစ္ခဲ႔လုိက္တယ္.

သူ႔နာမည္က မုိးျမင္႔မာန္... (ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအတြက္ နာမည္လဲႊေျပာင္းေရးထားပါသည္.)



............

မုိးျမင္႔မာန္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါ. သူက ဒီႏုိင္ငံကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ေစာျပီး ေရာက္ခဲ႔တယ္. သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ႔ေနရာတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္မွာ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေက်းဇူးျပဳခဲ႔ဖူးတယ္. သူ႔အတြက္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ခဲ႔ရေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္. သူက ေပးသူ. ကၽြန္ေတာ္က ယူသူျဖစ္ေနခဲ႔တာလည္း တစ္ပိုင္း. သူက မွ်ေ၀သူ. ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္ေနသူ ျဖစ္ခဲ႔တာလည္း တစ္ပုိင္းရယ္ေပါ႔.

ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ ပညာေတာ္သင္ဆုနဲ႔ ေရာက္လာခဲ႔ရတာဆုိေပမယ္႔ အျပည္႔မရခဲ႔ပါဘူး. တစ္ႏွစ္ကုိ ေဒၚလာ ရွစ္ေထာင္ေလာက္ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္စုိက္ရမွာပါ. Full Tuition Scholarship လုိ႔ဆုိတဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ပညာေတာ္သင္ဆုကို အျပည္႔ရခဲ႔ေပမယ္႔ Room and Board လုိ႔ဆုိတဲ႔ ေနထုိင္စရိတ္နဲ႔ စားစရိတ္ကုိ ကုိယ္႔အိတ္ထဲကပဲ စိုက္ထုတ္ရမွာပါ. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ Work Study လုိ႔ဆုိတဲ႔ ေက်ာင္းမွာပဲ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ရေအာင္ ဖန္တီးေပးထားျပီး အဲဒီ႔အလုပ္က ရတဲ႔ လုပ္အားခနဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ကုိ ေပးေခ်ႏုိင္တဲ႔ အစီအစဥ္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ရထားပါတယ္. အဲဒါက တစ္ႏွစ္လုံးအတြက္ ေဒၚလာ ၂၈၀၀ နဲ႔ ၃၀၀၀ ၾကားမွာ ရွိပါတယ္. အဲဒီ႔ေတာ႔ ေဒၚလာ ၄၀၀၀ ေလာက္ ကြာေနတုန္းပါပဲ. ျပီးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ အာမခံ (Health Insurance) ကုိလည္း မ၀ယ္မေနရ ၀ယ္ရပါေသးတယ္. အဲဒါက ေဒၚလာ ၄၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္. ဒီေတာ႔ တစ္ႏွစ္ကုိ ေဒၚလာ ၄၅၀၀ နီးပါးေလာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိ္ယ႔္နည္းကုိယ္ဟန္နဲ႔ ရွာေဖြရမွာပါ.

အိမ္ကစထြက္လာေတာ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ရဖုိ႔ ေနေနသာသာ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးအတြက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ႔ရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ၀န္အေလးဆုံးအရာက ပိုက္ဆံေခ်းရတာပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႔မ်က္ႏွာေနာက္ထားျပီး အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ကုိယ္႔ဘ၀အေျပာင္းအလဲအတြက္ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔ဆုိသလုိ ေဒၚလာ ၅၅၀၀ ကို ေလးနွစ္အၾကာမွာ အတုိးေရာအရင္းပါျပန္ဆပ္မယ္ဆုိတဲ႔ ကတိက၀တ္နဲ႔ အျပတ္ေခ်းခဲ႔တယ္. အဲဒီ႔အေၾကာင္းေတြကုိ "အုိဘယ္႔ႏုိင္ငံျခား" ပုိ႔စ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ ေရးျပခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အ၀တ္အစား၊ ခရီးေဆာင္အိတ္၊ အသုံးအေဆာင္ ဘာညာသာရကာေတြ ၀ယ္ျပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲ ေဒၚလာ ၄၅၀၀ ပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္. အဲဒီ႔ပိုက္ဆံကလည္း ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ႔ တစ္ခါတည္းေပးလုိက္ရပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းထဲမွာ ပညာသင္ဖုိ႔အတြက္ကို အာရုံအျပည္႔အ၀ မစူးစုိက္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး. တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေက်ာင္းစရိတ္ပုိက္ဆံကို ဘယ္လုိရွာေဖြရမယ္ဆုိတာကုိပဲ အပူတျပင္းစဥ္းစားေနခဲ႔ရပါတယ္.

ေက်ာင္းကုိေပးလုိက္တဲ႔ ပိုက္ဆံ ၄၅၀၀ ကုိဖယ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေပးရမွာက ၃၀၀၀ ေလာက္က်န္ပါေသးတယ္. အဲဒါက အလုပ္လုပ္ရင္း ရလာမယ္႔ လခ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ နဲ႔ ျပန္ေခ်လုိက္ရင္ တစ္ႏွစ္စာေတာ႔ ေလာက္ႏုိင္ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တြက္ထားခဲ႔တာပါ. ကြက္တိမွ တကယ္႔ကို ကြက္တိပါပဲ.

အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘဏ္အေကာင္႔မွာ မထည္႔မေနရ ထည္႔ထားရတဲ႔ ေဒၚလာ ငါးဆယ္ေလာက္က လဲြရင္ အပုိမရွိပါဘူး. ႏွစ္ပတ္ကုိ တစ္ခါရွင္းေပးတဲ႔ လုပ္အားခကလည္း ေက်ာင္းကုိပဲ ေက်ာင္းစရိတ္ေပးဖုိ႔ လုံး၀အတိမ္းအေစာင္းမခံ သီးသီးသန္႔သန္႔ စုခဲ႔ရပါတယ္.ညသန္းေခါင္ယံ အိမ္စာေတြ ထုိင္လုပ္ေနရင္း ဗုိက္ဆာလာလုိ႔ Vending Machine ေရွ႔မွာ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္ကုိ တစ္ေဒၚလာေပးျပီး စားသင္႔မစားသင္႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္စဥ္းစားခဲ႔ဖူးရတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔တုန္းက သိပ္ကိုကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကြန္ျပဴတာေဆာ႔ဖ္၀ဲလ္တစ္ခု ရွိခဲ႔ဖူးတယ္. အဲဒါကေတာ႔ Excel ပါ.

Excel Worksheet ထဲမွာ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြ၊ တစ္ႏွစ္စာအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိေလးေတြမွာ ဆရာေတြအိမ္က ေခၚခုိင္းရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အကူအညီလုိလုိ႔ ေခၚရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားကူညီလုပ္ေပးရင္ ရတဲ႔ ေငြတုိေငြစေလးေတြ စသည္ျဖင္႔ အားလုံးေပါင္းလုိက္ရင္ေတာင္ ေဒၚလာ ၇၀၀၀ မေက်ာ္တဲ႔ ကိန္းဂဏန္းေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ ကစားေနခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ဒီတစ္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ေပးႏုိင္ျပီပဲထားဦး. ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းမလဲ. ေက်ာင္းစရိတ္မေပးႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး. အဲဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္သြားမလဲ. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အနာဂတ္ ဘယ္လုိေတြျဖစ္သြားမလဲ...

ပြင္႔လင္းရုိးသားစြာေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္စိတ္ပူတယ္. ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သိပ္တုန္လႈပ္ေနခဲ႔မိတယ္. ဒီတစ္ႏွစ္ျပီးရင္ကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာင္းသားဘ၀ၾကီးက ျပီးဆုံးသြားသလုိ ခံစားေနခဲ႔မိတယ္.

အဲဒီ႔ႏွစ္က ေဆာင္းတြင္းက သိပ္ျပင္းလြန္းခဲ႔တယ္.
ႏွင္းေတြ ထူထူထဲထဲက်ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းကုိသြားရတာ၊ အလုပ္ကုိသြားရတာ သိပ္ကုိခက္ခဲေစခဲ႔တယ္. ညဖက္ အိမ္စာေတြလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ပုိင္ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လုံးေလာက္ရွိရင္ သိပ္ကုိ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ ေတာင္႔တခဲ႔ဖူးပါတယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ မုိးျမင္႔မာန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. သူက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ပညာသင္ဆုရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ပုံေတြကုိ စိတ္၀င္တစားေမးခဲ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႔ႏွစ္ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲဆုိတာကုိလည္း ေမးပါတယ္.

အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္ခဲ႔ရဖူးပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ စိတ္ေတာ႔ မပ်က္ခဲ႔ပါဘူး. အေကာင္းျမင္စိတ္ေလးေမြးျပီးေတာ႔ပဲ ျပန္ေျဖခဲ႔ဖူးပါတယ္.

"ငါမသိေသးဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ. ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ငါဘာေတြလုပ္ႏုိင္မလဲဆုိတာကုိ ၾကည္႔ရေတာ႔မွာပဲ" လုိ႔ ျပန္ေျဖခဲ႔ဖူးတယ္.

မုိးျမင္႔မာန္က အေထြအထူးမေျပာခဲ႔ပါဘူး. တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေတြ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီး ခဏေနေတာ႔ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္.

ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္နဲ႔ ကတ္ထူပုံးခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခုရယ္၊ စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ရယ္ကုိ ေက်ာင္းက စာတုိက္မွာ သြားေရြးရပါတယ္.

အခန္းထဲေရာက္လုိ႔ ကတ္ထူပုံးၾကီးကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အထဲမွာ လက္ပ္ေတာ႔ ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လုံးကုိေတြ႔ရပါတယ္.
စာအိတ္ေလးကုိေဖာက္လုိက္ေတာ႔ ေဒၚလာတစ္ေထာင္တန္ ခ်က္လက္မွတ္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္.

ပုိ႔လုိက္တဲ႔သူက မုိးျမင္႔မာန္...

ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ဆီကုိ ဖုန္းေကာက္ဆက္လုိက္ေတာ႔ သူက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေလးပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္.

"မင္းျပန္ေပးစရာမလုိဘူး. ငါက ပညာဒါနျပဳခ်င္ရုံသက္သက္ပါ. မင္းတစ္ေန႔ တတ္ႏုိင္လုိ႔ ျပန္ေပးခ်င္ရင္လည္း မင္းလုိပဲ အမွန္ တကယ္လုိအပ္ေနတဲ႔ လူငယ္ေတြကုိ ဒါနျပဳလိုက္ပါ.." တဲ႔ေလ

လက္ပ္ေတာ႔ကိစၥေမးေတာ႔လည္း မုိးျမင္႔မာန္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ရုိးရုိးေလးပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္.

"ငါကေတာင္ မင္းကုိ ျပန္အားနာေနတာ. လက္ပ္ေတာ႔က အသစ္မဟုတ္ဘူး. အေဟာင္း. ျပီးေတာ႔ Pentium 3. ေမာ္နီတာရဲ႔ ညာဖက္ေထာင္႔မွာလည္း အစင္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚေနတယ္. မင္းအတြက္ အဆင္ေျပမွေျပ ပါ႔မလားလုိ႔ေတာ႔ မသိဘူး.." လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္.

ကြန္ျပဴတာေလးကုိဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ေႏွးပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ Microsoft Word, Excel ေကာင္းေကာင္း အလုပ္လုပ္တယ္. သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းနားေထာင္လုိ႔ရတယ္. အင္တာနက္သုံးလုိ႔ရတယ္. ေမာ္နီတာမွာ ထင္ေနတဲ႔အစင္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိထဲမွာ အသားက်ေအာင္ က်င္႔ယူပစ္လုိက္တယ္.

မုိးျမင္႔မာန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္စကားေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္မေျပာခဲ႔ပါဘူး. ရုိးရွင္းစြာနဲ႔ တစ္လုံးခ်င္းျပန္ေျပာခဲ႔တာေတာ႔ ရွိတယ္.

"Thank you so much, man! I will give you back one day.."

သူ႔အတြက္ေတာ႔ ဘာမွမဟုတ္ေလာက္တဲ႔ အကူအညီေလးတစ္ခုပါလုိ႔ သူေျပာခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ သိပ္ကုိလုိအပ္ေနခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပသြားေစခဲ႔လုိ႔ လုိအပ္ခ်က္ေၾကာင္႔ အဖုိးသိပ္တန္တဲ႔ အကူအညီတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္..

အဲဒီ႔ညက ကၽြန္ေတာ္႔ဒုိင္ယာရီထဲမွာ မုိးျမင္႔မာန္ဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္ခုကို ေရးခ်ခဲ႔တယ္. ျပီးေတာ႔ "တစ္ေန႔ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ရန္" ဆုိတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က လူေတြထဲမွာ ေပါင္းထည္႔လုိက္တယ္. သူ႔နာမည္ေဘးနားမွာ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ကုိလည္း မင္နီနဲ႔ ေရးထားခဲ႔လုိက္တယ္.

လြန္ခဲ႔တဲ႔ သုံးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သူ႔ပိုက္ဆံကုိ ျပန္ေပးႏုိင္တဲ႔ အေျခအေန ရွိခဲ႔ပါတယ္. စာတုိက္ကေန လဲႊရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔အေကာင္႔ထဲကုိ လဲႊရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ လူကုိ္ယ္တုိင္ေတြ႔ျပီး ေက်းဇူးစကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနခဲ႔တယ္. လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ျပီး ေဒၚလာတစ္ေထာင္ကုိ သူ႔လက္ထဲကုိ ထည္႔ေပးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.

မုိးျမင္႔မာန္က ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္မွာေနတယ္.

ကၽြန္ေတာ္သိပ္သြားခ်င္ေနခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ထဲက တံတားၾကီးတစ္စင္းကလည္း ကယ္လီဖုိးနီယားမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္.

ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကယ္လီဖုိးနီးယားကုိ သြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာဟာ သာမန္ခရီးစဥ္တစ္ခုဆုိတာထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဒုိင္ယာရီထဲက အိပ္မက္စာမ်က္ႏွာေလးေတြကုိ အသက္သြင္းလုိက္တာဆုိရင္ ပုိမွန္ပါလိမ္႔မယ္.



............

မုိးျမင္႔မာန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လာလည္မယ္႔ အေၾကာင္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္တဲ႔ အထင္ကရေနရာေတြရယ္ကုိ ေျပာျပလုိက္ေတာ႔ သူလည္း စိတ္၀င္စားျပီး လုိက္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ထပ္ေဆာင္း၀ယ္လုိက္ပါတယ္.

သူလည္းသိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ကုိေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ႔ရပါတယ္.

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာေလးေတြ အဲဒီ႔ေန႔က ရုပ္လုံးၾကြလာခဲ႔တာကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ျခိဳက္လြန္းစြာ ထုိင္ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

(ဆက္ရန္....)

အားလုံးကုိခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္