အုိ.ဘယ္႔ ႏုိင္ငံျခား...

ေဩာ္... မ၀ါ... မ၀ါ.... အျမည္း (အဲေလ..) အမီးဆုိတဲ႔ မ၀ါ...

ဟုိးတေလာတုန္းက ဓာတ္ပုံေတာင္းတယ္. ပုိ႔စ္တင္ေပးပါတဲ႔. တက္ဂ္တဲ႔... ဓာတ္ပုံေတာ႔ ျပရဲဘူးဗ်ာ. တစ္ျခားဟာ တက္ဂ္ပါဆုိေတာ႔... ေနာက္တစ္တက္ဂ္လာျပန္တယ္. သီခ်င္းဆုိပါတဲ႔...

တိန္... က်ဳပ္ကစာပဲေရးတတ္တာ. သီခ်င္းဆုိရင္ အျမီးအေမာက္တည္႔တာမဟုတ္လုိ႔ ျပန္ျပီး ရီပလုိင္းလုပ္ရတယ္.

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျပီးသြားခဲ႔ျပီလုိ႔ထင္တာ ခုက်ေတာ႔ ေနာက္တစ္တက္ဂ္လာျပန္တယ္... 'ႏုိင္ငံဂ်ားျပန္' တဲ႔ဗ်ာ... ဘယ္လုိေရးရမလဲ မသိဘူး. ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မျပန္ဖူးေသးဘူးကုိးဗ်. အဲလုိေျပာလုိ႔ ဟာ...ဒီေကာင္စိတ္ျပတ္လွခ်ည္လားလုိ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္. ျပန္စရာပုိက္ပုိက္ကုိ မရွိလုိ႔ မျပန္ျဖစ္တာပါ အရပ္ကတုိ႔ရယ္.... အီးးးးးးး ဟီးးးးး ဟီးးးးးးးးးးးး

အင္း... ႏုိ္င္ငံျခားထြက္တယ္ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ႔အလုပ္မဟုတ္မွန္းေတာ႔ အေထြအထူးေျပာျပေနစရာ မလုိပါဘူးေလ. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျဖစ္သနစ္ခ်င္းက ထပ္တူထပ္မွ်သာ မတူရင္ေနမယ္. လႈပ္ရွားရုန္းကန္ျပင္ဆင္ခဲ႔ရတာ၊ ရင္ေမာစိတ္ပူခဲ႔ရတာေတြကေတာ႔ ပိန္မသာလိန္မသာေတြခ်ည္းပါပဲ. ေက်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရႈိးေဂ်ာ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆုံး Visit သမားေတာင္ ဗီဇာမရမွာ စိတ္ပူရ၊ ဟုိေရာက္ရင္သြားရလာရမယ္႔ ကိစၥ၀ိစၥေတြအတြက္ စိတ္ပူရ၊ လာၾကိဳမယ္႔သူကုိ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာဆုိရနဲ႔ေပါ႔.

ကဲ. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ရင္ေမာခန္းၾကီး စတင္ပါျပီ...

ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိလာဖုိ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္တာကုိ သြားသတိရမိတယ္. ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အသိတစ္ေယာက္ဆီက ပုိက္ဆံေခ်းဖုိ႔ အခြင္႔သာခဲ႔တယ္. ၃ က်ပ္တုိးနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ. ဟုတ္. ကၽြန္ေတာ္ semester တစ္ခုစာအတြက္ ပုိက္ဆံေခ်းခဲ႔ရပါတယ္. တစ္ခုစာလုိ႔ေျပာတာေနာ္. တစ္ႏွစ္မွာ semester ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္. လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာသလုိေျပာရရင္ေတာ႔...

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ စေကာလားရွစ္ရတယ္. ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ အျပည္႔မရဘူး. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ေက်ာင္းစရိတ္အျပည္႔ရတယ္. ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ ေနစရိတ္မရဘူး. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ပိုက္ဆံေခ်းမယ္႔သူေပၚလာတယ္. ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ တစ္ႏွစ္စာ မေခ်းႏုိင္ခဲ႔ဘူး. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ လက္မွတ္၀ယ္တာေနာက္က်ေပမယ္႔ ရလုိက္တယ္. ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ တုိက္ရိုက္ေရာက္တဲ႔လက္မွတ္မဟုတ္ဘူး. သုံးဆင္႔ကူးရမယ္. ဘလာဘလာဘလာေပါ႔ဗ်ာ...

ဟတ္ဟတ္ဟတ္...

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကအထြက္ မိသားစုနဲ႔ ခဲြခြာခဲ႔ရလုိ႔ အင္မတန္႔ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းရပါတယ္. ပူေဆြးရပါတယ္. မားသားၾကီးကို ေပြ႔ဖက္ျပီး အခုိင္အမာေျပာခဲ႔တယ္. ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏျပန္လာခဲ႔မယ္လုိ႔... ခုမ်ားေတာ႔ ၂၀၀၉-၂၀၀၄ = ၅ ႏွစ္... ၅ ႏွစ္ အေမရယ္.... ၅ ႏွစ္ သိလား....ခုထိမျပန္ႏုိင္ေသးဘူးဗ်.. အိ..အိ..အိ...
(ဆုိဖာၾကီးေပၚထုိင္ရင္း ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ငိုေနလုိ႔ အိ..အိ..အိ. နဲ႔အသံထြက္ေနသည္ဟု မွတ္ရန္..)

ျပန္ပါေတာ႔လားဆုိျပီး ဇြတ္မွိတ္ျပန္ရင္ေတာ႔လည္း ရသားေပါ႔. ဒါေပသိ အလုပ္အကုိင္က ရွားပါးေနခ်ိန္၊ ေက်ာင္းကအေၾကြးေတြကုိ ဖဲ႔ဆပ္ေနခ်ိန္၊ အင္း.... အဲဒါေတြကုိထည္႔တြက္တာလည္းပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရည္မွန္းခ်က္မျပည္႔ေသးလုိ႔ မျပန္ေသးတာပါ... ဂလြပ္... (ဖုန္းခ်လုိက္တာေလ) ဟတ္ဟတ္

အဲဒါနဲ႔ စကားျပန္ဆက္ရဦးမယ္...

ေလဆိပ္ကထြက္ေတာ႔ ခ်ိဳင္းနားအဲယားလုိင္းနဲ႔ေပါ႔. ထုိင္၀မ္မွာ Connection လုပ္ရတယ္. တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႔ေနာ္. ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာမယ္. ထုိင္ေပကုိ ၀င္ျပီးဆုိကတည္းက အသြင္အျပင္ေတြက လုံး၀ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တယ္... ရန္ကုန္ေလဆိပ္နဲ႔ ထုိင္၀မ္ေလဆိပ္ကုိပဲ ယွဥ္ၾကည္႔မိတယ္. ညဖက္ေျခာက္ကပ္မည္းေမွာင္ေနတဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ပ်က္ညၾကီးနဲ႔ မီးေတြလင္းထိန္ျပီး လွပသာယာေနတဲ႔ ထုိင္ေပျမိဳ႔ၾကီးကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည္႔မိတယ္. အရမ္းကို ေရွ႔ာခ္ျဖစ္သြားမိတယ္. ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္တုိေဒါသထြက္သြားမိတယ္. မ်က္စိထဲမွာ ေရအားလွ်ပ္စစ္ဆုိတာၾကီးေတြ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ဆုိတာၾကီးေတြ၊ လ်ာထားခ်က္ထက္ ပုိလြန္ျပီးစီးဆုိတာၾကီးေတြ၊ Mega Watt ဘယ္ေလာက္ဘယ္ေရြ႔ထြက္သည္ ဆုိတာၾကီးေတြ....

ဖူးးးးးးးးးး... သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်တုိင္းသာ အသက္တစ္ရက္တုိရရင္ ကၽြန္ေတာ္ မာလကီးယားသြားတာ ၾကာေပါ႔လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိလုိက္တယ္. ျပီးေတာ႔ ေလဆိပ္မွာ ညဖက္တစ္ညလုံး ထုိင္ေစာင္႔ေနရမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အျဖစ္ကုိ ျပန္ေတြးမိျပီး အားလည္းငယ္သြားမိတယ္.

ေလဆိပ္ထဲကုိ၀င္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္ဆက္စီးရမယ္႔ ခရီးသည္ေတြ ဒီဖက္ကုိလာပါဆုိျပီး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာတာနဲ႔ သူျပတဲ႔ေနာက္လုိက္သြားရတယ္. ဟုိေရာက္ေတာ႔ ပတ္စပုိ႔ေတြျပ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြျပျပီး ေနာက္ထပ္စီးရမယ္႔ ေလယာဥ္အတြက္ Boarding Pass ယူရတယ္. တုိင္းတစ္ပါးမွာ ဘယ္သူမွ အကူအညီမရွိဘဲနဲ႔ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ အဂၤလိပ္လုိ ဆက္ဆံေျပာဆုိရတာ ကၽြန္ေတာ္အားလည္းငယ္တယ္. ၀မ္းလည္းသာမိတယ္. အဲဒါနဲ႔ပဲ အထဲကို ဆက္၀င္သြားျပီး Waiting Area မွာ ထုိင္ေစာင္႔ေနလုိက္တယ္.

ေဘးဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကဒ္ဖုန္းေတြခ်ိတ္ထားတာေတြ႔ရတယ္... ဟုတ္ပါျပီ. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုဆက္ရမတုန္း. ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဆက္ျပီး အေျခအေနေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား. ဒါမွမဟုတ္ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လွမ္းဆက္ျပီး ငါေတာ႔ ထုိင္၀မ္မွာ ေလယာဥ္ေစာင္႔ေနတယ္ဘာညာ ေျပာရမလား... အဲဒါနဲ႔ပဲ ေခါင္းကို ယမ္းထုတ္လုိက္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကုိဖြင္႔၊ အထဲက အာလူးေၾကာ္နဲ႔ ေရဘူးကုိထုတ္ျပီး တဂၽြမ္းဂၽြမ္း၀ါးစားလုိ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလုိက္တယ္. အခ်ိန္က ည ၇ နာရီပါ. ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္စီးရမယ္႔ ေလယာဥ္က nonstop flight ေပါ႔. ေလယာဥ္လက္မွတ္ထဲက ေလယာဥ္နံပါတ္နဲ႔ ဘုတ္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ နံပါတ္ တုိက္စစ္ၾကည္႔ရတာလည္း အခါခါ၊ ေကာင္တာမွာ ထုိင္ေနတဲ႔ ၀န္ထမ္းလႈပ္ရွားတာ၊ ေၾကျငာတာေတြကုိလည္း တစ္ခုမွ မလြတ္ေစဘဲ လုိက္ေစာင္႔ၾကည္႔နားေထာင္ေနရတာလည္း အခါခါပါပဲ.

ၾကာေတာ႔လည္း ပ်င္းလာတယ္. ဟုတ္တယ္ေလ. စီးရမယ္႔ေလယာဥ္က မနက္ခင္းအေစာ (၄ နာရီလားမသိဘူး. ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ႔ဘူး. ၾကာျပီေလ. း) ) ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာက ည ၇ နာရီ... ရန္ကုန္မွာလက္မွတ္ေတြ ကုန္သြားလုိ႔ ရတဲ႔လက္မွတ္နဲ႔ လုိက္လာခဲ႔ရတာေလ. ဒီဖက္က ေအးဂ်င္႔က ထုိင္၀မ္-ဆန္ဖရန္စစၥကုိ လက္မွတ္သက္သက္၀ယ္ေပးထားတယ္. ဒါေၾကာင္႔ အခ်ိန္ေတြက အရမ္းဟေနတာ. အဲဒီ႔တုန္းက Sunfar နဲ႔ ၀ယ္လာခဲ႔တာထင္တယ္. ဟုတ္တယ္. အဲဒီ႔က မေခ်ာစု ကူညီေပးလုိ႔ လက္မွတ္ရလုိက္တာေတာင္ မွတ္မိေသးတယ္. ေက်းဇူးအရမ္းတင္လုိ႔ ဟုိေရာက္ရင္ တစ္ခုခုပုိ႔ေပးခ်င္တယ္. ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လိပ္စာျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါဆုိေတာ႔ မေခ်ာစုချမာ ေခါင္းကုိတြင္တြင္ ခါရမ္းျငင္းဆန္တာကုိ မွတ္မိပါေသးရဲ႔.... အဲဒီ႔ေလာက္ထိေတာင္ ေပါက္ေရာက္တာ. ဟင္းဟင္းဟင္း...

မနက္ေလယာဥ္စီးခ်ိန္နီးလာေတာ႔ လူေတြ တျဖည္းျဖည္းပိုမ်ားလာတယ္. အားလည္းပုိတက္လာမိတယ္. မဟုတ္ရင္ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ေလ. ေဘးဖက္လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္႔ ပုံစံေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ အိမ္ျပန္တဲ႔ပုံစံ. မိသားစုလုိက္ထို္င္ေနတာေတြ႔ရတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အလုပ္ကိစၥပုံစံ ေၾကာင္လွ်ာသီးေတြ တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ေပါ႔. ဘယ္သူ႔ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ႔တာနဲ႔ ဦးေဇာတိကစာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ျပီး ဖတ္ေနလုိက္တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရတယ္. အေထြအထူးေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး. နည္းနည္းလည္း ပုိရဲလာသလုိ ခံစားရတယ္ေလ. မရဲလုိ႔လည္း မရေတာ႔ဘူး. ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ fighter စိတ္ အျပည္႔အ၀သြင္းထားလုိက္တယ္. မသိရင္ေမးမယ္. နားမလည္ရင္ စုံစမ္းမယ္. ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆုိျပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားေပးရင္း Boeing 717 ၾကီးေပၚ တက္လာခဲ႔လုိက္တယ္.

အားပါးပါးးး.... ၾကီးလုိက္တဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး... အရင္တုန္းက စာေစာင္ေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးေပၚကုိ ေျခခ်ခြင္႔ရတာ ငါေတာ႔ သိပ္ကုိကံေကာင္းတာပဲလုိ႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ စိတ္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာမိတယ္. ေတာသားျမိဳ႔တက္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္႔လုိလူမ်ိဳးကုိ ေျပာခဲ႔တာနဲ႔ တူပါရဲ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္...

ဒါေပသိ ကၽြန္ေတာ္က ေတာသားအစစ္မဟုတ္ခဲ႔ေလေတာ႔ ဟိတ္ဟန္ေလးကေတာ႔ ရွိသားေပါ႔...

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္လုိ႔ ဟုိဟာကိုင္ၾကည္႔ ဒီဟာကုိင္ၾကည္႔ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ပါဘူး. ကုိင္ခ်င္ရင္ေတာင္ မသိမသာေလး ကုိင္တာေပါ႔. (ေဩာ္... ထုိင္ခုံေတြ.. လက္တန္းေတြကုိ ကုိင္ၾကည္႔တာကုိ ေျပာတာပါ. ဟတ္ဟတ္.) အျမဲတမ္း သြားလာေနတဲ႔ ခရီးသည္ပုံစံမ်ိဳးခ်ိဳးျပီး ကုိယ္႔ထုိင္ခုံနံပါတ္ ကုိယ္႔ဖာသာရွာ၊ အေပၚက အံကုိဆဲြဖြင္႔ အိတ္ကုိ ထုိးထည္႔၊ ထုိင္ခုံကုိ ေသခ်ာျပင္၊ ဖိနပ္ၾကိဳးေတြဘာေတြေလွ်ာ႔... ျပီးေတာ႔မွ အသာထုိင္ခ်လုိက္တယ္. ေဘးဘီကုိအကဲခတ္ၾကည္႔ေတာ႔ ထုိင္ခုံကလြတ္ေနတယ္.

အင္း... ခရီးကလည္းအေ၀းၾကီးပ်ံရမွာဆုိေတာ႔ ကိုယ္႔ေဘးနားမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ လာထုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေဂၚေတြးေတြးမိတာကုိလည္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ၀န္ခံမိပါရဲ႔ဗ်ာ... ဟတ္ဟတ္ဟတ္.. ရွက္လုိက္တာ. ဒါေပမယ႔္ ဆက္ေျပာမွာပဲ.

ခဏေနေတာ႔ လူက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးရဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ နည္းနည္းနားလည္သလုိ ရွိလာတယ္. ဆုိလုိတာက ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္. ဘာညာေပါ႔. အိမ္သာကုိ သုံးေနရာခဲြထားတယ္. အလယ္တစ္ေနရာ၊ ေနာက္တစ္ေနရာ၊ ဟုိးေရွ႔ဆုံးမွာ တစ္ေနရာ စသျဖင္႔ေပါ႔. ျပီးေတာ႔ ေလယာဥ္ၾကီးမွာ ထုိင္ခုံေနရာ သုံးေနရာခဲြထားျပန္တယ္. ဘယ္ဖက္၊ ညာဖက္နဲ႔ အလယ္ေပါ႔. ဘယ္ဖက္မွာ ၃ ခုံ၊ ညာဖက္မွာ ၃ ခုံ နဲ႔ အလယ္မွာ ၅ ခုံလားမသိဘူးဗ်. ေလွ်ာက္လမ္းၾကီးကလည္း အက်ယ္ၾကီးပဲ...

ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ခ်ည္းေတြ႔ေနရေတာ႔ ေပ်ာ္သလုိလုိ၊ ရင္ခုန္ေနသလုိလုိေတာ႔ ရွိသား...
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က အစြန္မွာ ေနရာရတယ္. ျပတင္းေပါက္ရွိတဲ႔ဖက္ေပါ႔.

ခဏေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ညာဥ္အတုိင္း အိမ္သာဖက္ကုိ ထြက္လာခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္က ေနရာအသစ္တစ္ခုကို ေရာက္ရင္ အိမ္သာသြားတတ္တယ္ဗ်. (သတိထား. ဟတ္ဟတ္)... အိမ္သာသြားရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေပါ႔ဗ်ာ. (အင္းေလ. ဘယ္သူက ထမ္းပုိ႔မတုန္း)... ရႈပ္ကုန္ျပီ. လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေဘးဘီကုိ အကဲခတ္. အိမ္သာကေနျပန္ထြက္လာေတာ႔ ေရွ႔ေနာက္ အကဲခတ္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္႔ေနရာကုိ နားလည္ေအာင္ ေလ႔လာယူတဲ႔သေဘာပါ.

အိမ္သာကလည္း ေကာင္းပါတယ္. အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ... ဟုိးထားဆရာ. အေတြးမမွားနဲ႔.

လျပည္႔၀န္းပလာဇာက ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ ေ၀ါ႔ကင္းရႈးေလးကုိ ခၽြတ္. ေျခအိတ္ကုိပါ ဆက္ခၽြတ္ျပီး ေျခအိတ္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ထားခဲ႔တဲ႔ ယူအက္စ္ေဒၚလာပုိက္ဆံထုပ္ေလးကုိ အေျခအေနေကာင္းလားဆုိျပီး စစ္ၾကည္႔ရတာပါ. ေတာ္ၾကာ ေခၽြးေတြနဲ႔ရႊဲျပီး ပ်က္စီးကုန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ပ်က္ျပီေလ. ဒါေလးနဲ႔ရင္းျပီး ထြက္လာခဲ႔ရတာကုိး. သိပ္ေတာ႔မမ်ားလွပါဘူး. ေဒၚလာ ၄၅၀၀ ထဲပါ. ျမန္မာေငြနဲ႔ဆုိ သိန္း ၅၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေပါ႔. ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အဲေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာခဲ႔ဘူး. အေၾကြးနဲ႔ ႏုိင္ငံဂ်ားကုိ လာခဲ႔ရတာပါ... ငိုခ်င္လာျပန္ျပီ...

ပိုက္ဆံကုိ ဘာလုိ႔ဖိနပ္ထဲထည္႔လဲ ဟုတ္လား... ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိမွာပါ. ရန္ကုန္ကအထြက္ ပိုက္ဆံသယ္ရတာ မလြယ္လွဘူးေလ. စစ္လားေဆးလားလုပ္ရင္ ဒုကၡ. ျပီးေတာ႔ ဒီဖက္ကုိ ၾကိဳလႊဲထားဖုိ႔လည္း အသိအကၽြမ္းကမရွိ. ဒီေတာ႔လည္း ကုိယ္႔နည္းကုိယ္႔ဟန္နဲ႔ ဖြက္ျပီး သယ္လာခဲ႔ရတာေပါ႔. ေအာက္ခံေဘာင္းဘီထဲ ထည္႔ဖြက္ဖုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔က ေျပာပါေသးတယ္. တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အထဲမွာ အိတ္အပိုေလးခ်ဳပ္ျပီး ထည္႔သြားေပါ႔တဲ႔. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ စိတ္အခ်ရဆုံးျဖစ္တဲ႔ ေျခအိတ္ထဲပဲထည္႔တယ္. ဖိနပ္ထဲေတာင္ မထည္႔ရဲဘူး. ေတာ္ၾကာ ေလဆိပ္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္စစ္ခုိင္းရင္ ေတြ႔သြားမွာစုိးလုိ႔..

ထားပါေတာ႔ဗ်ာ. အိမ္သာထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ထုိင္ခုံေဘးမွာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ၀င္ထုိင္ေနတာကုိ ရင္ခုန္စြာ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရပါတယ္. ဘယ္လုိလုပ္သိလည္းဆုိေတာ႔ အဲဒီ႔နားမွာ ပစၥည္းေတြကုိ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္က ကူတင္ေပးေနတာ ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ပါ. အဲဒါနဲ႔ ဆံပင္ကုိ ေသခ်ာသပ္၊ အ၀တ္အစားကုိ ေသခ်ာျပန္႔ေအာင္ ျဖန႔္ျပီး ကုိယ္႔ေနရာကုိ ျပန္ၾကြျမန္းလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

အနားလည္းေရာက္ေရာ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ကုိးရီးယားမင္းသားၾကည္႔ေလး ၾကည္႔လုိက္တာေပါ႔..

ေမြးေမေလ႔... တရုတ္အဘုိးၾကီးဗ်....

ကၽြန္ေတာ္႔ကို မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည္႔ျပီး စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ ဟုိဖက္ကုိ ျပန္လွည္႔သြားတယ္. ျပီးေတာ႔ လက္ထဲက တုတ္ေကာက္ကုိ ေလယာဥ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ျပီး ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိေျပာေနတယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း အိတ္စ္ကြတ္မီလုိ႔ ေျပာျပီး ကုိယ္႔ထုိင္ခုံရွိတဲ႔ အတြင္းဖက္ကုိ လွမ္း၀င္လုိက္တယ္.

ထုိင္ခုံကုိ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ျပီး အေနာက္ကုိ မွီခ်လုိ႔ရတဲ႔ ခလုတ္ေလးကုိ ဆဲြလုိက္၊ ျပန္တင္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ခုံသုေတသနလုပ္ေနတာကုိ အဘုိးၾကီးက လုိက္ၾကည္႔ေနပါတယ္. ခဏေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ခုံအေၾကာင္း ေသခ်ာနားလည္သြားျပီး ေလယာဥ္မယ္ဆီက နားၾကပ္တစ္စုံလွမ္းေတာင္းလုိက္ပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ထုိင္ခုံေဘးက နားၾကပ္ေပါက္ေလးမွာ ထုိးထည္႔ရင္း ေရဒီယုိသီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ေနလုိက္ပါတယ္. ေတာ္ျပီ... စိတ္ေလွ်ာ႔လုိက္ျပီ... ဒီခရီးစဥ္ၾကီးတစ္ခုလုံး အ၀အိပ္သြားေတာ႔မယ္.... ဖူးးးးးးး လုိ႔ေတာ႔ အသံမထြက္မိပါဘူး. စိတ္ထဲကပဲ သက္ျပင္းခ်လုိက္တာပါ.

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလုံး အိပ္လုိက္၊ ေရေသာက္လုိက္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔လုိက္၊ စားလုိက္၊ ေသာက္လုိက္၊ ျပန္အိပ္လုိက္နဲ႔ ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကုိ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္. ေလယာဥ္မူးၾကီး (အဲေလ. ေလယာဥ္မႉးၾကီးရဲ႔) ေၾကျငာခ်က္ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပတင္းေပါက္ေလးကုိ ကမန္းကတန္းဆဲြဖြင္႔လုိက္တာေပါ႔.

အားးးးးး လွလုိက္တာဗ်ာ....

ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ေတြ႔ဖူးခဲ႔တဲ႔ ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္ တံတားၾကီးးးးး



Golden Gate Bridge

လွလုိက္တာ.. လွလုိက္တာလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိခဲ႔တယ္... ျပီးေတာ႔ တစ္ေန႔ ငါဒီကုိ လာျပီး ဓာတ္ပုံေတြ လာရိုက္ဦးမယ္လုိ႔လည္း အားခဲထားလုိက္တယ္.

တေအာင္႔ေလာက္ေနေတာ႔ ေလဆိပ္ကုိ ဆင္းပါတယ္. ေလယာဥ္ကြင္းကေန အထဲကုိ ၀င္သြားေတာ႔ ေနရာက သုံးေနရာ ခဲြထားတယ္ဗ်. Citizens ေတြအတြက္ရယ္၊ Permanent Residents ေတြအတြက္ရယ္၊ Non-residents ေတြ အတြက္ရယ္လားမသိဘူး. သုံးေနရာ ခဲြထားတာကုိေတာ႔ မွတ္မိတယ္.

ကုိယ္က ေက်ာင္းသားဆုိေတာ႔ Non-residents ဖက္ကုိ ထြက္လာျပီး တန္းစီေနလုိက္တယ္. Immigration officers ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ေပးဖုိ႔ဆုိျပီး သံရုံးကေပးလုိက္တဲ႔ 'Do Not Open' ဆုိတဲ႔ စာအိတ္ေလးကို ထုတ္ျပီး၊ ကုိယ္႔ရဲ႔ တစ္ျခား စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ အသင္႔ျပင္ဆင္ျပီး ေစာင္႔ေနလုိက္တယ္.

ခဏေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အလွည္႔ေရာက္တယ္. Officer ၾကီးေမးတာကုိ ေျဖေနခ်ိန္မွာပဲ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္ယူသြားခဲ႔တယ္. လက္ကကုိင္ျပီးရုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ကင္မရာေလးကေနတဆင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လွမ္းရုိက္သြားတာပါ. ျပီးေတာ႔ စာအိတ္ကုိဖြင္႔. စာရြက္ကုိဖတ္ၾကည္႔ျပီး 'ဒုန္း' ဆုိ ထုေပးလုိက္ပါတယ္. အဲဒီ႔က်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေအးရပါေတာ႔တယ္. ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ ေလဆိပ္က Immigration မွာပဲ ၀င္ခြင္႔မေပးလုိ႔ ျပန္လွည္႔ျပန္ရတာမ်ိဳးေတြကို ၾကားဖူးေနတာကုိး...

'Good luck with your studies' ဆုိတဲ႔ အသံေလးကုိ ေနာက္မွာ ထားခဲ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပစၥည္းေတြ ထြက္က်လာေနတဲ႔ Conveyor Belt ၾကီးဖက္ကုိ ထြက္လာခဲ႔လိုက္ပါတယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ပစၥည္းက သုံးအိတ္. ဒါေတာင္ Hand carry နဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္က လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသးတာ. မားသားၾကီးတုိ႔ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိခ်စ္လည္းဆုိရင္ ဟုိေရာက္ရင္သုံးဖုိ႔ တစ္ရႉးေပပါေလးေတြက သုံးထုပ္၊၊ အၾကမ္းေရးဖုိ႔ A4 Paper ထုပ္က ႏွစ္ထုပ္၊ ေဆးေသတၱာက တစ္လုံး၊ ဂမုန္းပြင္႔က ဂြမ္းေစာင္ထူၾကီးကတစ္ထည္၊ ေျခအိတ္၊ ေဘာင္းဘီတုိရွည္၊ ေရခ်ိဳးရင္လဲဖုိ႔ ပုဆုိးက ႏွစ္ထည္၊ ပဲြအခမ္းအနားရွိရင္ ျမန္မာဆုိျပီး ကုိယ္စားျပဳ၀တ္ဖုိ႔ ေယာပုဆုိးက တစ္ထည္၊ တုိက္ပုံက တစ္ထည္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီးႏွစ္စုံနဲ႔ ဘီးဇီးနက္ဆုက ႏွစ္စုံ.... ညဖက္ ဗိုက္ဆာရင္စားဖို႔ မာမီးေခါက္ဆဲြႏွစ္ထုပ္၊ မနက္ခင္း ေက်ာင္းမသြားခင္ ေသာက္ဖုိ႔ Nestle Instant Coffee Mix ထုပ္က ႏွစ္ထုပ္..

အဲဒါေတြတင္မကေသးဘူးဗ်ာ. ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္... ဘာညာသာရကာအျပင္ ဟုိေရာက္ရင္ အစားအေသာက္ေတြက ျခားနားသြားမွာမုိ႔လုိ႔ ကုိယ္႔ဖာသာခ်က္စားရေအာင္ ထမင္းအုိးေသးေသးေလးပါ ထည္႔ေပးလုိက္ေသးရ႔ဲ... မီးပူက တစ္ခုဗ်ာ. (ဒီေရာက္ေတာ႔ မီးအားက 110 Volt နဲ႔ဆုိေတာ႔ သုံးမရပါဘူးဗ်ာ. ၾကိဳတင္မေမးခဲ႔မိတာ ကၽြန္ေတာ္႔အမွားပဲေလ..)

ကဲ. ဒီေလာက္ဆုိ စဥ္းစားၾကည္႔ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စမတ္က်က် ခရီးသြားေနလဲဆုိတာ... :)

တြန္းလွည္းေလးတစ္စီးကုိ ဆဲြျပီး ကုိယ္႔ပစၥည္းေတြကုိ မႏုိင္မနင္းနဲ႔ တင္ရတယ္. မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ေအးေဆးလုိက္သြားလုိ႔ရတာေပါ႔. ဒါေပသိ အေပၚမွာ ေျပာခဲ႔သလုိပဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အဆင္မေျပခဲ႔ဘူး. တုိက္ရုိက္မေရာက္ဘူး. ဆန္ဖရန္စစၥကုိထိပဲ ၀ယ္လုိ႔ရတယ္. ဒီဖက္က ေအးဂ်င္႔က Domestic airline နဲ႔ ဘြတ္ကင္လုပ္ေပးထားတယ္. ဒီေတာ႔ ကုိယ္႔ပစၥည္းေတြကုိ ေျပာင္းျပီး ေလယာဥ္အသစ္အတြက္ လက္မွတ္အသစ္ျပန္ခ်ိန္း၊ ပစၥည္းေတြ ခ်က္ကင္ျပန္၀င္ရတယ္.



(ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ေလယာဥ္ကြင္း - ၁)



(ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ေလယာဥ္ကြင္း - ၂)

ခ်က္ကင္၀င္ခါနီး ရဲထြားထြားၾကီး သုံးေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ Luggage ကုိ စက္ထဲ ထည္႔အျဖတ္... တီ..တီ..တီ..တီ... ဆုိျပီး ထျမည္ပါေလေရာ... 9/11 ျဖစ္ထားတာကလည္း မၾကာေသးဆုိေတာ႔ ရဲေတြက Totally Alert... လက္ေတြက ေသနတ္ထည္႔ထားတဲ႔ ခါးပတ္ေပၚေရာက္သြားျပီး... Open your bag!!! တဲ႔ေလ...

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျခမကို္င္မိ လက္မကို္င္မိ ျဖစ္သြားျပီး... ယားဆတ္.. ရက္စ္ဆားဆုိျပီး ဖြင္႔ေပးရတာေပါ႔. အေရးထဲမွ အိတ္ဇစ္က ၾကပ္ေနေသးတယ္. ျပီးေတာ႔ ဖြင္႔လည္းျပလုိက္ေရာ ရဲေတြက ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ ထုိးျပီး ဟုိရွာဒီရွာ ရွာတာေပါ႔.

လားလား. ျပီးေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ. ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေပါင္းအုိးက အသံထျမည္တာကုိး. ေပါင္းအုိးဆုိလုိ႔ ထမင္းေပါင္းအုိးလုိ ေပါင္းအုိးမဟုတ္ဘူးဗ်. ကၽြန္ေတာ္႔ဟာက ေခါက္ဆဲြေတြဘာေတြပါ ထည္႔ျပဳတ္လုိ႔ရတဲ႔ ခ်ိုဳင္းနားမိတ္ ေရေႏြးအုိးလုိမ်ိဳးေလးေလ...

ရဲေတြလည္း ျပဳံးသြားျပီး ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိေမးတယ္. I make noodle with that pot... ဘာညာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရတာေပါ႔. ျပီးေတာ႔ သူတုိ႔က ေမးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းလာတက္တာ ဘာညာေပါ႔. ကၽြန္ေတာ္႔ပစၥည္းေတြကုိ သူတုိ႔အထဲကုိ ထည္႔လုိက္ျပီးေတာ႔ လွမ္းအားေပးပါတယ္. Your English is so good, young man... ဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလယာဥ္ကြင္းေခါင္မုိးၾကီးနား ေခါင္းကပ္သြားလုိ႔ ျပန္ဆဲြခ်လုိက္ရတယ္. အဲဒီ႔မွာ ေျမာက္လာခဲ႔သမွ် ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မွ ျပဳတ္က်ေတာ႔တာပဲ. အခန္းေဖာ္ကေတာင္ ေျပာတယ္.

What the hell you are talking about, man? Speak English... တဲ႔... အဲလုိကုိ စကားေျပာေကာင္းတာေလ... ဟတ္ဟတ္.

ဆန္ဖရန္ကေန တုိက္ရုိက္မေရာက္ေသးပါဘူး. Atlanta ဆုိတဲ႔ ျမိဳ႔ကုိ အရင္ပ်ံပါတယ္. ျပီးေတာ႔မွ Indiana ကုိ ထပ္ပ်ံပါတယ္. ေက်ာင္းက လာၾကိဳပါတယ္. ခရီးေရာက္မဆုိက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ Luggage တစ္လုံးေပ်ာက္ပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းက officer က ဒါေတြကုိ နားလည္ေနေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ Card ေလး ေလယာဥ္ရုံးမွာ ထားခဲ႔ျပီး လိပ္စာအတုိင္း ပုိ႔ေပးဖုိ႔ မွာခဲ႔တယ္.



အတၱလႏၱာ ေလယာဥ္ကြင္း
(Terminal တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားမွာ Air Train လုိ႔ေခၚတဲ႔ ရထားနဲ႔ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးလုပ္ေပးတဲ႔အထိ ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးက အရမ္းကုိၾကီးပါတယ္.)

အဲဒီ႔ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ေက်ာင္းေရာက္တယ္. စာသင္တယ္. ေက်ာင္းသြားတယ္. အိမ္က ျခစ္ကုပ္သယ္လာခဲ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံထုပ္ေလးကုိ ေက်ာင္းမွာ သြားသြင္းရတယ္. ျပန္လာေတာ႔ လက္ထဲမွာ ဗလာနတၳိ... အားငယ္လုိက္တာ. ခုေနမ်ား တစ္ခုခု မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္း ျဖစ္သြားရင္ ငါ႔ကုိ ဘယ္သူကမ်ား လာကူညီမလဲဆုိျပီး ရွာၾကည္႔ေတာ႔လည္း ဘယ္သူမွ မရွိ... ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္အားငယ္ဖုိ႔ ေကာင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြပါ.

ဘဏ္သြားျပီး အေကာင္႔ဖြင္႔ေတာ႔လည္း Myanmar ဆုိတာက Black List ျဖစ္ေနလုိ႔ ဖြင္႔မရခဲ႔ျပန္ဘူး. ဖုန္းကဒ္၀ယ္ဖုိ႔ေတာင္ အဆင္မေျပခဲ႔ဘူး. ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔ေရာက္ႏွင္႔ေနတဲ႔ အတန္းၾကီးသမား ျမန္မာက နယူးေယာက္ကုိ အလည္သြားေနတာ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး. ေရာက္ေနတာကလည္း နွစ္ရက္ရွိျပီ. အိမ္က စိတ္ပူေနမယ္ဆုိတာ သိတယ္. အင္တာနက္ဆုိတာလည္း အဲဒီ႔တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အဲေလာက္ ဆုိင္ေတြမမ်ားေသးသလုိ အိမ္ကလူေတြကလည္း မသုံးတတ္ၾကေသးဘူး. ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိျပီး အခန္းထဲက လုိင္းဖုန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ တုိက္ရုိက္ေခၚခ်လုိက္ပါတယ္. မိနစ္ ၂၀ ေလာက္လားေျပာျဖစ္လုိက္တယ္. ထင္တဲ႔အတုိင္းပဲ. အားလုံးက စိတ္ပူေနၾကတယ္. အဆင္ေျပတဲ႔အေၾကာင္း. စိတ္မပူဖုိ႔အေၾကာင္း ေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အၾကည္႔ေတြက ေခါင္းအုံးေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေဟာင္းေလာင္းေလးကုိ ေငးၾကည္႔ေနမိတယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သိခဲ႔ပါတယ္ဗ်ာ... လကုန္ေတာ႔ ဖုန္းဘီလ္၀င္လာတယ္. ေဒၚလာ ၄၀ တဲ႔... အိ... အိ... အိ...

ကဲကဲ... အကုန္လုံးေျပာလုိက္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို သနားျပီး ေငြေတြလာလဲႊေနၾကဦးမယ္. ဟတ္ဟတ္. ကၽြန္ေတာ္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ႔ရတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကုိ ပညာေတာ္သင္မွတ္တမ္းဆုိျပီး တစ္ေန႔ စာအုပ္ထုတ္ေရးဖုိ႔ ရွိပါေသးတယ္. ဒါေၾကာင္႔ အကုန္မေျပာေတာ႔ဘူးဗ်ာ. ေနာ္. ေက်ာင္းလာတက္ရတာ မျပည္႔စုံၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္. စေကာလားရွစ္ အျပည္႔ရသူေတြအတြက္ ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ္႔ အျပည္႔မရသူေတြ၊ ဒါ႔အျပင္ ေနာက္ကလုိက္မယ္႔ Background မရွိသူေတြအတြက္ေတာ႔ တကယ္႔ကို Stressful Experience ပါပဲ...

ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေျပးတက္လုိက္၊ ေက်ာင္းမွာ ရသမွ် အလုပ္ေလးေတြ ကုန္းရုန္းလုပ္လုိက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ နယူးေယာက္ျမိဳ႔ၾကီးကို စြန္႔စားတက္လာျပီး အလုပ္လုပ္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၾကဳံသလုိ ရုန္းကန္ခဲ႔ရပါတယ္. ရန္ကုန္မွာ စာသင္ျပီး ႏုရြလွပခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ ဒီမွာ ဓားေတြကုိင္တတ္လာတယ္. ဆူရွီးေတြ လိပ္တတ္လာခဲ႔တယ္. ၄၅၀ ဒီဂရီတင္ထားတဲ႔ မီးဖုိပူပူၾကီးနားမွာ Teriraki Chicken ေတြ ေၾကာ္တတ္လာခဲ႔တယ္. ဦးထုပ္နီေလးေဆာင္းျပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေစ်း၀ယ္ေတြကုိ ကုိယ္႔ဆုိင္မွာလာစားဖုိ႔ ေစ်း၀ယ္ေခၚတတ္လာခဲ႔တယ္. သူမ်ားအ၀တ္ေတြကုိလည္း ေလွ်ာ္ေပးတတ္လာတယ္. အ၀တ္ေတြလည္းေခါက္ေပးတတ္လာတယ္. Dry Clean လုပ္တာေတြလည္း နားလည္လာတယ္. အက်ၤီေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြကုိ ဘယ္လုိျပင္ရတယ္ဆုိတာေတြလည္း သင္ယူနားလည္တတ္လာခဲ႔တယ္... စိန္ေတြေက်ာက္ေတြအေၾကာင္းလည္း တီးမိေခါက္မိရွိလာတယ္.

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္ ကြန္ျပဴတာ ခလုတ္ေလးေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနတဲ႔ ဒီလက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ၾကက္သားနယ္မလားနယ္ရဲ႔၊ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ အသားေတြလွီးေနမလားလွီးရဲ႔၊ ႏွင္းေတြ ထူလပိန္းက်ေနတဲ႔ ႏွင္းေတာထဲမွာ Customer ေတြရဲ႔ Laundry ထုပ္ေတြ သယ္ပုိးျပီး အိမ္ေပါက္ေစ႔လုိက္ပုိးလားပုိ႔ရဲ႔နဲ႔ ဘ၀ႏွစ္ခုကုိ ျဖတ္သန္းေနခဲ႔တယ္.

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ႔တဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မေရြး ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာဆုိႏုိင္တယ္. လိပ္ျပာသန္႔စြာ ဂုဏ္ယူတယ္. ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ ကဲ႔ရဲ႔စကားတင္းဆုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်မွတ္ထားတဲ႔ ပန္းတုိင္ကုိ မဆုတ္မနစ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲပဲ. ပင္ပန္းလာရင္ အိပ္ပစ္လုိက္မယ္. အနားယူပစ္လုိက္မယ္. တစ္ေန႔တစ္ျခားနီးစပ္လာေနတဲ႔ ကုိယ္႔ပန္းတုိင္အတြက္ ရင္ခုန္ျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေခၽြးစက္ေတြကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ပစ္လုိက္မယ္.

ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ႏုိင္ေသးပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းလည္း မျပီးေသးပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုမွာ တင္ေနတဲ႔ အေၾကြးေတြကုိလည္း အေၾကေခ်ႏုိင္ခဲ႔ျပီ. ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစု မခ်မ္းသာႏုိင္ေသးေပမယ္႔ ေငြေၾကးတစ္ခုအတြက္ ပူပင္ရတဲ႔ ေသာကမ်ိဳးေတာ႔ မရွိႏုိင္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ လွိမ္႔ပိန္႔ေနထုိင္ရင္း ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ႔တယ္. ဒီ႔အတြက္ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကုိ မျပန္ေသးျခင္းဆုိတာနဲ႔ ရင္းႏွီးစေတးခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္အထီးက်န္ခံစားခဲ႔ရတဲ႔ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဂစ္တာတစ္လုံးရွိတယ္. စာအုပ္ပုံတစ္ခုရွိတယ္. သီခ်င္းေတြရွိတယ္. ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုရွိတယ္. ဘေလာ႔ဂါမိတ္ေဆြေတြရွိတယ္. ကင္မရာတစ္လုံးရွိတယ္. ပုံဆဲြစကၠဴတစ္ခ်ဳိ႔ရွိတယ္.

ဘ၀ဆုိတာ ျပီးျပည္႔စုံတယ္ရယ္လုိ႔ေတာ႔ မရွိဘူးေပါ႔ဗ်ာ. တစ္ခုလုိခ်င္ တစ္ခုေတာ႔ စေတးရျမဲေပါ႔. ႏွစ္ခုလုံး တစ္ျပိဳင္တည္းရခ်င္လုိ႔ေတာ႔ မရဘူးေပါ႔ေလ. ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုလုိခ်င္တဲ႔အတြက္ တစ္ခုကုိ စေတးခဲ႔တယ္. တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုိခ်င္တဲ႔ နွစ္ခုလုံး ျပီးျပည္႔စုံမယ္႔တစ္ေန႔ ေရာက္ေစရမယ္လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္စြာ ခ်မွတ္ခဲ႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲပါပဲ.....

ကဲ... မ၀ါေရ... ေက်နပ္ေတာ႔ဗ်ာ. ေနာ္. ဒါေတာင္ေလွ်ာ႔ေရးထားတာ. လႊတ္ေရးလုိက္ရင္ ဘေလာ႔ဂ္ၾကီးပြင္႔ထြက္သြားမွာစုိးလုိ႔... ဟတ္ဟတ္.

Note: ပုံေတြကုိ ဂူဂဲလ္က ရွာယူပါတယ္.

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္.