နွင္းေငြ႔ေတြ အုံ႔ဆုိင္းလုိ႔ ျမဴေတြမႈန္မႈိင္းေနတဲ႔ ေဆာင္းညေနခင္းတစ္ခုမွာ ဘူတာအုိဟာ ငိုက္ျမည္းေနခဲ႔တယ္. ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားတစ္စင္းက 'ဂ်ဳံးဂ်ဳံး၀ုန္း၀ုန္း' ဆုိျပီး ျဖတ္သြားရင္ သူအလန္႔တၾကား ထၾကည္႔မိလုိက္၊ အေ၀းေရာက္သြားျပီဆုိရင္ေတာ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ဆဲြေစ႔လုိ႔ ငိုက္ျမည္းျမဲ ငိုက္ျမည္းေနခုိက္ေပါ႔...
ေလယာဥ္ပ်ံေတြ သူ႔ေခါင္းေပၚက ပ်ံသန္းျဖတ္သန္းသြားၾကတယ္. မထူးဆန္းေတာ႔ျပီပဲ. ဒီအသံေတြနဲ႔ သူယဥ္ပါးေနခဲ႔တာၾကာေပါ႔. သူ႔ေျခရင္းမွာေတာ႔ ကားသံ၊ လူသံေတြက တေ၀ါေ၀ါ တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ဥဒဟုိ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္.
'ဒီႏွစ္ေဆာင္းက ေအးလုိက္တာေနာ္...'
အသံထြက္ေအာင္ေတာင္ သူညည္းညဴမိသြားခဲ႔တယ္ ထင္ရဲ႔.
'ေအးဗ်ာ. ခင္ဗ်ားကမွ ေအးေအးေဆးေဆး ငိုက္ေနႏုိင္အားေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ငိုက္မယ္မွမၾကံေသး. အနင္းပဲခံေနရတယ္...'
ဒီအသံကုိ သူသိေနခဲ႔တယ္ေလ. မ်က္လုံးကုိ တစ္၀က္ဖြင္႔ၾကည္႔ရင္း သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္တယ္.
ႏွင္းမႈန္ေတြေအာက္ကေန အားယူျပီး သူ႔ကုိေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ သံလမ္းတစ္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္...
'ဒါကေတာ႔ဗ်ာ. ခင္ဗ်ားကုိက သံလမ္းျဖစ္ေနတာကုိး. အနင္းခံရမွာေပါ႔..'
'ခင္ဗ်ားလုိ ဘူတာရုံတစ္ခုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ. လူေတြကုိ လုံျခဳံေႏြးေထြးမႈေပးတယ္. နားစက္ခုိလႈံရာေပးတယ္. ခင္ဗ်ားကုိ လူေတြကလည္း မွတ္မွတ္ရရရွိၾကတယ္. က်ဳပ္ကုိေတာ႔ ဖုတ္ေလတဲ႔ငါးပိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ၾကဘူးဗ်ာ.'
သံလမ္းရဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္စကားကုိၾကားေတာ႔ ဘူတာအုိက ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္.
'ေႏြးေထြးမႈေပးတယ္ဆုိတာကေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ. မွတ္မွတ္ရရရွိေနၾကတယ္ဆုိတာက ဘယ္လုိတုန္းဗ်. လင္းစမ္းပါဦး..'
သံလမ္းလည္း '၀ါးးးး' ခနဲ ပ်င္းေၾကာတစ္ခ်က္ ဆန္႔လုိက္ရင္းက သူ႔ဘယ္ဖက္ညာဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ ေခါင္းလွည္႔ၾကည္႔လုိက္တယ္.
'အင္း... ေအးလုိ႔လားေတာ႔မသိဘူး. ကုိရထားလည္း အလာက်ဲေနတယ္. ေကာင္းပါတယ္. ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားခဏေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္ရတာေပါ႔..'
ေဘးနားက လွ်ပ္စစ္အုိးၾကီးေပၚမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြခ်ိတ္ထုိင္လုိ္က္ရင္း သံလမ္းက ဆက္ေျပာတယ္.
'ဒီလုိဗ်. ကုိေရႊဘူတာရ... ခင္ဗ်ားမွာ ေနရာတစ္ခုရွိတယ္. အမည္နာမတစ္ခုရွိတယ္. ဥပမာဗ်ာ. လမ္း(၉၀) မွတ္တုိင္၊ ရုစဗဲ႔လ္မွတ္တုိင္ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔. လူေတြက ေျပာရင္ ဟုိေလ. ဘယ္မွတ္တုိင္၊ ဘယ္ဘူတာရုံေပါ႔လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္. အဲဒါကို ေျပာတာပါ. ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေတာ႔ ဘယ္နားက ဘယ္သံလမ္းဆုိျပီး ေျပာတဲ႔အသံမ်ား ၾကားဖူးလုိ႔လားဗ်ာ...ဟင္း..ဟင္း...ဟင္း...'
သံလမ္းလည္း ေျပာရင္းက အဖ်ားတစ္ခ်က္တက္တာပဲလား၊ ေလာကၾကီးရဲ႔ အဆီအေငၚမတည္႔ပုံကုိ ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္လုိ႔ပဲလားမသိ တဟင္းဟင္း ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.
ဘူတာအုိလည္း ဟုိဖက္လွည္႔အိပ္လုိက္ရင္းက သံလမ္းရဲ႔ စကားကုိ ဘယ္လုိအေျဖျပန္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ အၾကံထုတ္ေနခဲ႔တယ္.
'ေလဒီအင္န္ ဂ်န္းတဲလ္မင္း.... မန္ဟက္တန္ေဘာင္းထရိန္း အစ္စ္ အပရုိးခ်င္း. ဘလာဘလာဘလာ...'
အသံခ်ဲ႔စက္က အသံကုိလည္းၾကားလုိက္ေရာ သနားစရာ သံလမ္းချမာ လွ်ပ္စစ္အုိးၾကီးေပၚကေန ျဖဳန္းခနဲ ခုန္ဆင္းလုိက္လုိ႔ သူ႔ေနရာမွာ စန္႔စန္႔ၾကီး လဲေလ်ာင္းေနလုိက္ခဲ႔တယ္.
ဘူတာအုိလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္သြားဖုိ႔ၾကံေနသူေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္၊ မၾကာခင္ ရထားေပၚကေန ဆင္းလာေတာ႔မယ္႔ ခရီးသည္သစ္ေတြကုိ ၾကိဳဆုိဖုိ႔ ရင္ခုန္ေနလုိက္နဲ႔ အလုပ္နည္းနည္းရႈပ္သြားခဲ႔တယ္...
'ဟင္... ဟုတ္လား... နင္က ဘာျပန္ေျပာလုိက္လဲ. မလုပ္ႏုိင္ဘူးေျပာလုိက္ေပါ႔..'
'ဟာ... နင္ကလဲ... ဒီလုိအခ်ိန္ၾကီးမွာ အလုပ္ေတြ ရွားေနတာ နင္သိသားနဲ႔. ငါေတာ႔ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၾကည္႔ဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္. ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိ ေက်ာင္းလခသြင္းရေတာ႔မွာဟ..'
'ဟုိးလား... ေကာေမာ႔စတာ႔စ္..'
'ေမြ႔ဘီယန္... အီတုိ..'
'ခြိဳင္႔တ်န္လား...'
'အိယဲ..'
'ရုိက္တ္... အစ္စ္ ရစ္ဒစ္က်ဳးလပ္စ္... အုိင္၀ယ္လ္ဘီ ဒဲယား အင္ေအမိနစ္ ဘရုိ..'
'ကူးလ္... တိတ္ကစ္အီးဇီး. မန္း..'
'ဂ်ုဳံး... ဂ်ဳံး.... ဂ်ံဳး.... ဂ်ဳံး.....'
'တင္.............ေတာင္...'
လူမ်ိဳးေပါင္းစုံရဲ႔ အသံစုံ၊ ဗလံစုံေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ရထားၾကီး ဘူတာရုံထဲ ခုတ္ေမာင္း၀င္လာခဲ႔တယ္. တံခါးတစ္ခ်က္ အပြင္႔သြားမွာ ရထားၾကီးက ခရီးသည္အသစ္ေတြကို အန္ခ်လုိက္ေလရဲ႔....
ဆင္းသူကဆင္း၊ တက္သူကတက္နဲ႔ ရထားၾကီး ျပန္ထြက္ခါနီးေလးမွာ ဘူတာအုိက တစ္ခ်က္လွမ္းေျပာလုိက္တယ္.
'ကုိရထား... ခင္ဗ်ား သံလမ္းေပၚ သိပ္မနင္းပါနဲ႔ဗ်ာ. သနားပါတယ္.'
အျမဲတမ္း အခ်ိန္မွန္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရလုိ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနပုံရတဲ႔ ရထားၾကီးက ဖ်တ္ခနဲ ဘူတာအုိဖက္ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.
'ကိုယ္႔အလုပ္ကုိယ္မွန္ေအာင္လုပ္ေနရတာနဲ႔ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားအားဘူးဗ်ာ. က်ဳပ္မွာ လူမ်ားရင္ သံလမ္းေပၚပုိပိမယ္. လူနည္းရင္ နည္းနည္းပဲပိမယ္. သံလမ္းဆုိတာ ရထားနင္းဖုိ႔ဗ်. ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား. သြားေတာ႔မယ္. ဆီးယူ..'
'၀ုန္း....၀ုန္း...၀ုန္း....၀ုန္း...'
ဘူတာအုိလည္း ေရငုံႏႈတ္ပိတ္က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္...
ရထားၾကီးထြက္သြားျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔မွ သံလမ္းလည္းစန္႔စန္႔ၾကီးလဲေနရာကေန ဖုတ္ဖက္ခါ ျပန္ထတယ္... သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ႔ သိပ္မေကာင္းလွဘူး. ခုနက ကုိေရႊရထား ေျပာသြားတာကုိ ၾကားလုိက္တယ္ထင္ပါ႔လုိ႔ ဘူတာအုိအေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနခဲ႔မိတယ္...
'ၾကိဳးစားကြာ. တစ္ေန႔ေတာ႔ မင္းရထားျဖစ္လာမွာပါ... အဲဒီ႔အခါက်ေတာ႔ မင္းလြတ္ေျမာက္ျပီေပါ႔..'
ဘူတာအုိရဲ႔စကားကုိၾကားေတာ႔ သံလမ္းလည္း ျပန္ေျပာတယ္.
'ဘ၀တူေတြကုိ ျပန္နင္းရမယ္႔ ေနရာမ်ိဳးကၽြန္ေတာ္ မလုိခ်င္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံလမ္းျဖစ္ရင္ျဖစ္. မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး.'
'မင္းမွာ ရည္မွန္းခ်က္မရွိဘူးလား. ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဘ၀တစ္ခု မရွိဘူးလား. တစ္သက္လုံး သံလမ္းဘ၀နဲ႔ အရုိးထုတ္သြားေတာ႔မွာလား. မင္း သံလမ္းဘ၀က လြတ္ေျမာက္တဲ႔ေန႔ မင္းနဲ႔ ဘ၀တူ သံလမ္းေတြကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးလား...'
ဘူတာအုိလည္း စိတ္နည္းနည္းထြက္သြားျပီး ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးလုိက္မိတယ္.
'ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါတယ္. နင္းျပားဘ၀ကုိ စက္ဆုပ္လြန္းလုိ႔. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သံလမ္းအျဖစ္ အနင္းခံရတာ ၾကာလာေတာ႔ ဒီဘ၀၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကလဲြလုိ႔ ဘာမွမသိဘူး. ဘာကိုရည္မွန္းရမယ္ဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးဗ်ာ...ရထားလာရင္ အနင္းခံမယ္. ရထားမလာရင္ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စက္အနားယူမယ္. ဒါပဲဗ်ာ.'
ဘူတာအုိလည္း သံလမ္းရဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္စကားကုိၾကားေတာ႔ သနားသြားျပီး စကားတစ္ခြန္းကို ခ်င္႔ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.
'မင္း စာဖတ္သင္႔တယ္. '
'ဗ်ာ...'
'ဟုတ္တယ္. မင္း စာဖတ္သင္႔တယ္. စာတတ္သင္႔တယ္. ဒါမွ ေရွ႔ေလွ်ာက္ဘာေတြလုပ္ရမယ္ ဆုိတာကုိ သိလာမယ္. ေျမာ္ျမင္ေတြးေခၚတတ္လာမယ္.'
'ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္တတ္လာရင္ သံလမ္းအျဖစ္က လြတ္ႏုိင္ျပီလုိ႔ ဆုိလုိတာေပါ႔ေနာ္..'
'အင္း... အဲလုိလွည္႔စဥ္းစားရင္လည္း မွန္တယ္. ဒါမွမဟုတ္ မင္း သံလမ္းအျဖစ္ဆက္ေနေနေသးရင္ေတာင္ သေဘာထားမွန္ကန္တဲ႔ သံလမ္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏုိင္တယ္.'
ဒီလုိနဲ႔ ဘူတာအုိလည္း သူသိသမွ်၊ တတ္သမွ် စာအုပ္ေတြေပးဖတ္၊ သံလမ္းလည္း အခ်ိန္ရရင္ရသလုိ စာေတြဖတ္၊ ရထားၾကီးလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္ျဖတ္သန္း၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြလည္း ဟုိဒီပ်ံသန္းနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာခဲ႔တယ္.
တစ္ရက္မွာ ဘူတာအုိရဲ႔ လက္ေမာင္းေတြေပၚကုိ အလုပ္သမားတစ္ခ်ိဳ႔ စာလာကပ္တယ္. ဘူတာအုိလည္း မႈန္၀ါးေနတဲ႔ သူ႔မ်က္စိကုိ အားယူရင္း လွမ္းဖတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လမ္းပိုင္းတစ္ခု ျပင္မွာမုိ႔ ဒီဘူတာရုံကုိ ေခတၱပိတ္ထားမယ္လုိ႔ ေရးထားတာကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္.
အဲဒီ႔ေန႔မွာပဲ သူ႔ေရွ႔မွာ အိပ္စက္အနားယူေနတဲ႔ သံလမ္းကုိ အလုပ္သမားေတြက အတင္းလႈပ္ႏႈိးျပီး တစ္စစီျဖဳတ္ခါ ကားရထားတစ္စီးေပၚတင္ရင္း အေ၀းကုိ ယူေဆာင္သြားၾကတယ္.
ဘူတာအုိရဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နင္႔ေၾကကဲြလုိ႔၊ သံလမ္းပုိင္းေလးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ဲလုိ႔..
'မင္းအျမန္ဆုံး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ပါေစကြာ...'
'တစ္ေန႔ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ ကုိၾကီးဘူတာေရ....'
ႏွင္းျမဴေတြၾကားထဲ တုိး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ ကားရထားေလးေပၚက သံလမ္းေလးကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ဘူတာအုိဟာ သူ႔မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႔ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္ရင္း ပုတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္...
သုံးေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ဘူတာအုိဟာ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာခဲ႔တယ္. သူ႔ေရွ႔မွာ ေနာက္ထပ္သံလမ္းငယ္တစ္ခု ေနရာယူထားတာကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္...
သံလမ္းငယ္ေလးဟာ ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစြာနဲ႔ သူ႔အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္သမွ် ရထားၾကီးေတြကို အံၾကိတ္ရင္း ပင္႔တင္လုိ႔ အနင္းခံေနတာကုိ ဘူတာအုိက စိတ္၀င္တစားေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
'မင္း သံလမ္းျဖစ္တာ ၾကာျပီလား..'
ဘူတာအုိရဲ႔ အေမးကုိ သံလမ္းငယ္က တုံ႔ဆုိင္းမေနဘဲ ျပန္ေျဖတယ္.
'ကၽြန္ေတာ္ သံရည္က်ိဳစက္က ထြက္လာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္.'
'သံလမ္းျဖစ္ရတာ ေပ်ာ္လား..'
'ခုထိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္. စက္ရုံမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀က မေရမရာနဲ႔ သံရည္ဆုိျပီးေတာ႔ပဲ ရွိေနခဲ႔တာ. အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံလမ္းဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္ခုရတယ္. ကၽြန္ေတာ္ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္တစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္ေတြ႔လာရတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘ၀တစ္ခုရွိလာသလုိ ခံစားလာရတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္.'
'မင္း. စာဖတ္တတ္လား..'
'ဟုတ္... ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ႔ ဖတ္တတ္ပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲ ဦးၾကီး...'
'ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ... တုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေမးၾကည္႔တာပါ...'
ဘူတာအုိလည္း သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို 'ဟူးးးး' ခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္းက သူ႔ဆံပင္ေတြထဲ လက္ကုိထုိးထည္႔လုိ႔ ေခါင္းငိုက္စုိက္ရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ စဥ္းစားေနခဲ႔မိတယ္.
ေလယာဥ္တစ္စင္း ေအာက္ကုိနိမ္႔ဆင္းလာခ်ိန္မွာ လမ္းထဲက ကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ ေကာင္းကင္ကုိေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္. ေလယာဥ္ထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႔ ေျမျပင္ကုိငုံ႔ၾကည္႔လုိ႔ မၾကာခင္ ေရာက္ရွိဆင္းသက္ေတာ႔မယ္႔ ဒီျမိဳ႔ၾကီးအေၾကာင္း ရင္ခုန္စြာ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတယ္.
အေဆာက္အဦးတစ္ခုထဲက စာေရးမတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ပတ္ ဘယ္လုိခြင္႔တင္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတယ္. ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးဘဲ႔ြရေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မၾကာခင္၀င္ေရာက္ေျဖဆုိရေတာ႔မယ္႔ လူေတြ႔စာေမးပဲြအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္.
ခပ္လွမ္းလွမ္းက အသုဘအိမ္တစ္အိမ္မွာ ပူေဆြးေသာကေတြ မိတ္ဖဲြ႔ေရာက္ရွိေနခ်ိန္၊ ဒီဖက္ျခမ္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာလုပ္တယ္.
မ်က္၀န္းထဲမွာ အေရာင္တစ္ခ်က္ လက္သြားခဲ႔တဲ႔ ဘူတာအုိဟာ သူ႔ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ျပန္မတ္လုိက္တယ္. ျပီးေတာ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္လုိက္တယ္.
'လက္လည္းမေလွ်ာ႔နဲ႔. ေတြးလည္းမပူနဲ႔. ငါဟာ ဒီေန႔ ဘူတာရုံျဖစ္တယ္...'
~ ေရခဲငွက္ ~
Photo Credit:
6 comments:
'လက္လည္းမေလွ်ာ႔နဲ႔. ေတြးလည္းမပူနဲ႔. ငါဟာ ဒီေန႔ ဘူတာရုံျဖစ္တယ္...'
ဒီေန႔တိုင္းဟာ အနာဂတ္ရဲ႕ အခ်ိန္အခါတစ္ခုပါပဲ။ အားတင္းထားဗ်ဳိ႕...
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္အကိုရာ.... ေတြးေလေတြးေလ.. ျမင္ေလပဲ....
ေရးဖြဲ႔ထားတာက တယ္ေကာငး္ဆရာရန္ ........ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သြားပါတယ္
လက္လည္းမေလ်ာ့နဲ႔ ေတြးလည္းမပူနဲ႔ ငါဟာ ဒီေန႔ပူတာရံုျဖစ္တယ္
Great Post with great though!
အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အကိုက ဂ်ပန္မွာထင္တယ္။ က်ေနာ္က စင္ကာပူကပါ။ ေမးခ်င္တာေတြရွိရင္ဘယ္မွာလာေမးရမလယ္ဟင္။ ေျပာျပေပးပါခင္ဗ်ာ။
“ဒီေန႔ဘူတာရံု” မွာ ကိုရန္ေအာင္ရဲ့ “ဒီေန႔လက္” ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။ အေတြးေရာ အေရးေရာ။
ေမတၱာျဖင့္
Post a Comment