ေမ်ာက္ႏွင္႔အုန္းသီး

တစ္ညတြင္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးသည္ သူ႔ထံတြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ား၏ စဥ္းစားေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းကုိ စမ္းသပ္လုိသျဖင္႔ အားလုံးကုိ စုေ၀းေခၚလုိက္ေလသည္။

ထုိညက ေကာင္းကင္တြင္ လမင္းၾကီးက ထိန္ထိန္သာေနခဲ႔ေလသည္။

တပည္႔မင္းညီမင္းသားမ်ားမွာလည္း ဆရာၾကီးေျပာျပမည္႔ သင္ခန္းစာပုံျပင္ေလးအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္နားေထာင္ေနခဲ႔ၾကေလသည္။

“တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ကြယ္…”

ဆရာၾကီးက ထုိသုိ႔ အစခ်ီလုိက္သည္ႏွင္႔ တီးတုိးတီးတုိး စကားေျပာေနၾကေသာ မင္းသားငယ္မ်ားအားလုံး မီးကုိေရႏွင္႔ျဖန္းလုိက္သကဲ႔သုိ႔ ျငိမ္က်သြားၾကေလသည္။

ဆရာၾကီးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ရင္း သူ၏ အသံ၀ါၾကီးျဖင္႔ ပုံျပင္ေလးကုိ ဆက္ေျပာျပေလသည္။

“တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ကြယ္…

ေမ်ာက္ဖမ္းရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ေနတဲ႔ မုဆုိးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔…

ေမ်ာက္ဆုိတာ အင္မတန္မွ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္တဲ႔ သတၱ၀ါမုိ႔ ဖမ္းရတာလည္း အေတာ္ခက္ခဲသေပါ႔ကြယ္…

အဲဒီ႔ေမ်ာက္ဖမ္းသမားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဆုိရင္ သူမ်ားေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးေတြ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္မွ မမိခဲ႔ရင္ေတာင္ သူက အနည္းဆုံးတစ္ေကာင္ေတာ႔ အျမဲမိေနတာပဲတဲ႔…”

ဆရာၾကီးက ေျပာလည္းေျပာ၊ ပရိသတ္ကုိလည္း တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ရင္း အကဲခတ္လုိက္သည္။

မင္းသားငယ္မ်ားမွာ ဆရာၾကီးဆက္ေျပာမည္႔ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္ႏွင္႔…

“ေအး… အဲဒီလုိမ်ိဳး ေမ်ာက္ဖမ္းေတာ္တဲ႔ မုဆုိးအေၾကာင္းကုိ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြကပါ ၾကားသိလာရေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းကုိ စိတ္၀င္တစား လာေမးၾကေတာ႔တာေပါ႔…

ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးကလည္း သူ႔ရဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္မုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျပဘဲ လာေမးတဲ႔သူေတြကုိ တမင္တကာ လွီးလႊဲေျပာဆုိေနခဲ႔ေတာ႔တာေပါ႔…

ဒါနဲ႔ လူေတြကလည္း အဲဒီ႔ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိး ေမ်ာက္သြားဖမ္းတာကို လုိက္ေခ်ာင္းၾကည္႔မွပဲ သူ႔နည္းကုိ သိေတာ႔မယ္ဆုိျပီး မုဆုိး ေတာထဲကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေမ်ာက္ဖမ္းသြားမယ္႔အခ်ိန္ကုိ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္...

“ဟန္နီ… ကုိယ္ေမာျပီကြယ္… ေရခ်မ္းခ်မ္းေလး တစ္ခြက္ဆက္ပါဦး…”

ဆရာၾကီး၏ ကေတာ္က သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တစ္ခ်က္စူလ်က္ ဆရာၾကီးေဘးနားမွ ထသြားခဲ႔ေလသည္။

မင္းသားငယ္မ်ားမွာေတာ႔ ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္၊ အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႔ကာ ျပဳံးစိစိျဖစ္ေနၾကေလသည္။

“ဂလု… ဂလြတ္.. ဂလု… ဂြပ္….”

ဆရာၾကီးလည္း သူ၏ဟန္နီ ကမ္းလာေပးေသာ ေရခ်မ္းခ်မ္းေလးတစ္ခြက္ကို တဂြပ္ဂြပ္ျမည္ေအာင္ ေသာက္သုံးျပီးသကာလ သူ၏ပုံျပင္ကုိ ဆက္ေလသည္…

…

“အဲ… ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေပါ႔…. ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးလည္း ေတာထဲကုိ နံနက္ခင္း လင္းအားၾကီးအခ်ိန္မွာ ထြက္ခြာသြားတာကုိ သူ႔အိမ္ေရွ႔က ခ်ဳံပုတ္ထဲမွာ ကင္းပုန္း၀ပ္ေနတဲ႔ စြမ္းအားရွင္ ဘေလာ႔ဂါ ႏွစ္ေယာက္ (အဲ. ဟုတ္ပါဘူး..) လူႏွစ္ေယာက္က လွမ္းျမင္လုိက္သတဲ႔…

ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးသမား နာမည္က ဆြမ္က်ဲဲအုိိ တဲ႔… သူက ခ်င္းလူမ်ိဳးေလ… ျမဴဆြမ္ေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္းက အုိသြားလုိ႔ ဆြမ္က်ဲအုိ လုိ႔ နာမည္တြင္လာခဲ႔တာေပါ႔…

ဆြမ္က်ဲအုိကို လုိက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းျပီး ခဲလက္သီးစာေကၽြး (အဲ… ေဆာရီး မွားျပန္ျပီကြယ္) လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကုိ ေဖာ္ထုတ္မယ္႔ ပုဂၢိဳလ္ေလးနွစ္ေယာက္နာမည္ကေတာ႔ ယူအာဆြိနဲ႔ ယူအာကြိ္တဲ႔…

ယူအာဆြိလုိ႔ နာမည္တြင္ရတာက သူက အျမဲျပဳံးျပံဳးျပံဳးျပံဳးေနတတ္ျပီးေတာ႔ ဆြိျဖစ္လုိ႔တဲ႔ေလ…

ယူအာကြြိကေတာ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေသာက္တလဲြျဖစ္ျပီး အျမဲအျပစ္တင္ခံရလုိ႔၊ ဘန္းစကားနဲ႔ ခပ္လန္းလန္းေလးေျပာရရင္ေတာ႔ ခဏခဏ ကြိတတ္လြန္းလုိ႔ ယူအာကြိလုိ႔ နာမည္ေပးထားၾကတာေပါ႔…

ကဲ… ဆက္မယ္ကြယ္…”

မင္းသားငယ္ေလးမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔ရင္း ဆရာၾကီးေျပာသည္႔ နာမည္ဆန္းမ်ားကုိ ပါးစပ္မွ လုိက္လံရြတ္ဆုိေနခဲ႔ၾကေလသည္။

အကၡရာနတၳိ မင္းသားက အားလုံးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာသည္…

“ရွီးေဘာဒိသာပါေမာကၡၾကီးရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြက ၀မ္ေခ်ာင္ မာဟန္ က်န္းလုံ ေက်ာက္ဟူ နာမည္ေတြထက္ အပုံၾကီးသာတယ္…”

“၀ါးးးးး ဟားဟားဟားဟား… သြပ္သြပ္သြပ္… အက္အက္အက္… ဟတ္ဟတ္..”

ဆရာၾကီးလည္း ႏွစ္ျခိဳက္အားရစြာ ျပဳံးလုိက္ရင္းက အသံကုိ ျမွင္႔လ်က္ ဆက္ပြားေလေတာ႔သည္…

….

“ဆြမ္က်ဲအုိမုဆုိးေလးေနာက္ကုိ လူမသိသူမသိ လုိက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းရတာကလည္း စြမ္းအားရွင္ေတြလုိ ရဲက ဘက္ကပ္ေနာက္ခံ မေပးထားေတာ႔ အခက္ေတြ႔ရတာေပါ႔ကြယ္…”

ရွားလားလားနႏၵမင္းသားက ထုိင္ရာမွ ထေမးသည္…

“ရွီးေဘာကလည္း… ခက္တာလုိုက္လုိ႔… ကဒ္ထူျပားေပၚမွာ ေဆာ႔ဖ္ပင္နဲ႔ စာလုံးၾကီးေတြ ေရးျပီးလိုက္ရင္ ဘယ္သူမွ မထိရဲေတာ႔ဘူးေလ…”

“ေဟ… လုပ္ပါဦး… ဘာေရးရမွာလဲ…”

ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ အုိင္ကြီ (အုိင္က်ဴထက္ျမင္႔ေသာ အုိင္ကြီ) ျမင္႔ေသာ ရွားလားလား မင္းသား၏ စကားကုိ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ျပန္ေမးလုိက္ေလသည္…

ရွားလားလား မင္းသားက…

“ေဩာ္… ရွီးေဘာကလည္း… စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔တာကို ဆန္႔က်င္သည္… မဲရုံသုိ႔ သြားၾကပါစုိ႔… ရွားလားလားလား…လုိ႔ ေရးလုိက္ေပါ႔…. ရွီးေဘာကလည္း… ဟာပဲ… ဟာပဲ… ဟာကုိ…”

ေျပာရင္းဆုိရင္းက ရွားလားလားမင္းသား ႏြဲ႔သြားပါေတာ႔သည္…

“မင္းမလဲကြာ… အေရးထဲ ႏြဲ႔ေနရေသး… Brokeback Bloggers ျဖစ္ခ်င္ေနလုိ႔လား… အားလုံး က်ားၾကီးပဲ. သိလား… ဆရာကေတာ္နဲ႔ သူ႔သမီးေလး ပ်ံလန္ရွင္ဂြမ္းဂြိကလဲြ လုိ႔…”

ေျပာလည္းေျပာ. ဆရာၾကီးကေတာ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းရႈိးလုိက္သည္မွာကား ပေလယာမင္းသားပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆရာၾကီးကေတာ္ ဟန္နီၾကည္႔ျမင္တုိင္ထိပ္ေမွာင္၀င္ မွာလည္း ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖင္႔ ပဲၾကီးေလွာ္ကုိသာ ငုံ႔စားေနခဲ႔ရင္းက…

“ဘူ…..”

“အဲေတာ႔္… ထြက္ကုန္ျပီ… အဟင္႔… ၀ါး…”

ဆရာကေတာ္ငုိေတာ႔ ဆရာၾကီးလည္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ခါ သူ၏ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ကြန္႔ျမဴးရပါေလေတာ႔သည္…

“အုိ… ဘယ္ဘယ္႔. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္… ထြက္ေတာ္မူျပီလား..”
“အုိ…ဘယ္ဘယ္႔.. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္… လ်က္ေတာ္မူပါလား.. (လ်က္ဆား)”
“အုိ..ဘယ္ဘယ္႔.. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္.. ကြက္ေတာ္မူနဲ႔လား…” (စိတ္ကြက္ျခင္းကုိသာ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏… စကားခ်ပ္)

ဆရာကေတာ္လည္း ဆရာၾကီး၏ အေခ်ာ႔ေတာ္ေတးျဖင္႔ ေမွးမေပ်ာ္ႏုိင္ရွိေနသည္ႏွင္႔ မင္းသားငယ္မ်ားဖက္သုိ႔ လွည္႔ကာ အကူအညီေတာင္းရေလေတာ႔သည္…

ရက္ပ္ပါဟစ္ေဟာ႔ပ္ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ မင္းသားက သူ၏ ပုဆုိးကုိ ခါးေတာင္းက်ိဳက္လ်က္ ဆရာကေတာ္ဆီသုိ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ျဖင္႔ မထီတရီလွမ္းၾကည္႔လုိ္က္ေလသည္။ (ဂ်စ္ကန္ကန္ မထီတရီ ၾကည္႔နည္းမသိလွ်င္ ရက္ပါမ်ား၏ စီးရီးေခြမ်ားေပၚတြင္ ပုိ႔စ္ေပးေနေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ၾကည္႔ပါေလ…)

“ရုိး.. ရုိး.. အုိ႔… အုိး… ဟန္နီ… ငုိပါနဲ႔ကြာ… အပုိတကယ္မေျပာ…
လုိတာထည္႔စား… ပ်ိဳတကယ္မေမာ
ဒီေန႔ပဲၾကီးေလွာ္က မေန႔ကထက္ ေပါက္တယ္.
မနက္ျဖန္ ပဲေလွာ္ ဒီေန႔ပဲထက္ေပါက္မယ္..
ေရာက္ေလရာ သယ္သြား. ၀ယ္စား. တကယ္မမ်ား.. ဆယ္ျပား… အုအား…”

ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္၏ ခပ္မုိက္မုိက္ ဟစ္ပ္ေဟာ႔ပ္ သံစဥ္မ်ားၾကားတြင္ ဆရာကေတာ္လည္း ေမ်ာသြားခဲ႔ေလေတာ႔သည္…

….

“ဆက္ပါဗ်ိဳ႔…. ”

“ဟုတ္တယ္. ဆက္ပါဗ်ိဳ႔…”

“ေစာင္႔ေနရတာ ၁၉၉၀ ထဲကပဲ.. ဆက္္ရႊီးပါဦးဗ်ိဳ႔…”

ပရိသတ္က ထုိသုိ႔ပဲြေတာင္းေတာ႔ ဆရာရွီးေဘာလည္း မေနႏုိင္ေတာ႔ေခ်…

“ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ေလ… ျဖည္းျဖည္းေပါ႔… လာ… မဲေလးထည္႔သြား… ေထာက္ခံမဲထည္႔လည္း ေထာက္ခံမဲပဲ. ကန္႔ကြက္မဲထည္႔လည္း ေထာက္ခံမဲပဲထြက္တယ္. သိလား…”

“မတရားဘူး… အူး… ဟူးဟူး…. လုံး၀… လုံး၀…. လုံးးးးး၀…”

ထုိကဲ႔သုိ႔ ထေဖာက္သည္မွာကား ေရာ႔ကာမက္တဲလ္သာေကတ မင္းသားပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ဘာေၾကာင္႔လဲ… ဘာအတြက္လဲ…. ရွားလားလားလားလား..”

ရွားလားလား မင္းသားလည္း ထႏြဲ႔ျပန္ပါ၏…

“ေတာ္စမ္းပါကြာ…. မင္းတုိ႔က ဘာသိလုိ႔လဲ… ဒီမဲပုံးက မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားကြ… လုိခ်င္တာေျပာလုိက္… ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက တေသြမတိမ္းလုပ္ေပးတယ္ကြ… ၾကားတယ္ေနာ္. ေထာက္လည္း ေထာက္ပဲ. ကန္႔လည္းေထာက္ပဲ… ဒါေၾကာင္႔ မဲပုံးနာမည္ကုိေတာင္ တီလုတ္ၾကီးကေပးထားေသးတယ္… ေထာက္ကန္႔ေထာက္ တဲ႔…. ငဲွဟင္းငွဲေညာင္း…”

ဆရာၾကီးရွီးေဘာက ငါးသလဲထုိးျပံဳးကာ ျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္..

“ေဟ႔ေကာင္ေတြ… ေတာ္တန္တိတ္ကြာ… မင္းတုိ႔ ပတ္စပုိ႔္ေတြ သိမ္းပစ္လုိက္လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ မျပန္ႏုိင္ျဖစ္သြားမယ္.. ဟြန္း…”

ထုိကဲ႔သုိ႔ ဘလုိင္းၾကီးထေကာသည္မွာကား ဆရာၾကီးအားရ ကၽြန္ပါး၀လုပ္ေနေသာ အင္တာေနရွင္နယ္ဖြတ္ၾကားပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏… အေပၚအျဖဴ ေအာက္အစိမ္းျဖင္႔ တုိက္ပုန္းအက်ၤီကုိ အက်အန၀တ္ထားေသာ အင္တာဖြတ္ကားခန္႔ညားလွပါဘိေတာင္း…

မင္းသားငယ္မ်ားမွာလည္း ေနျပည္ေတာ္ျပန္ကာ ရွင္ဘုရင္လုပ္စားမည္႔သူမ်ား ျဖစ္သျဖင္႔ ပတ္စပုိ႔ အသိမ္းခံရမည္ ဆုိသည္ႏွင္႔ ၀ပ္သြားေလေတာ႔သည္…

ထုိအခါ ဖြတ္ၾကားလည္း စင္ေပၚတက္ကာ ကမၻာေက်ာ္ ဖြတ္ပုတတ္ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔သီခ်င္းကုိ နားမခံသာေအာင္ သီဆုိရင္း ဖြတ္ကကျပပါေလေတာ႔သည္….

….

“ကဲ… အားလုံးဇာတ္ေၾကာင္းရွင္းရင္ ငါ႔ဇာတ္လမ္းဆက္မယ္… ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္တာ ေထာက္ခံတာေပါ႔ေနာ္… အက္အက္အက္္”

ရွီးေဘာဆရာၾကီးလည္း ေရာ႔စတီး၀ပ္အသံျဖင္႔ ခပ္ကဲြကဲြရွတတ ရယ္ကာ သူ၏ ေမ်ာက္ဖမ္းျခင္းအေၾကာင္းကုိ ဆက္ေျပာေလေတာ႔သည္…

ပရိသတ္ၾကီးကား အပ္က်သံၾကားေအာင္ ျငိမ္ေနေလေတာ႔သည္…..

“ယူအာဆြိ နဲ႔ ယူအာကြိတုိ႔နွစ္ေယာက္သား ဆြန္က်ဲအုိေနာက္ကုိ လုိက္တယ္ဆုိတာ ငါေျပာေနတာေနာ္. ဟုတ္တယ္မလား..”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး… အဲဒါ. ၁၉၇၄ ကတည္းကပါ… ၾကာေပါ႔… ဆရာၾကီးပဲ ဆက္မေျပာဘဲ ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ.. ၁၉၉၀ တုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ.. အဲဟဲဟဲ… ျဗဲ…”

ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသား၏ ရဲရဲေတာက္ အသံပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

အင္တာေနရွင္နယ္ ဖြတ္ၾကား၏ ဦးေခါင္း ဆတ္ခနဲ လည္ထြက္သြားကာ ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသား၏ မ်က္၀န္းမ်ားကုိ စိုက္ၾကည္႔ပစ္လုိက္သည္…

“ေရာ႔… အင္႔… ခြပ္… ဖုန္း… ဖုန္း… ဖုန္း…”

ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္း မင္းသားတစ္ေယာက္ ေသြ႔ပုက်ိကြိကြိ ျဖစ္သြားခဲ႔ေလေတာ႔သည္…

….

အင္တာေနရွင္နယ္ဖြတ္ၾကား၏ လက္သံေျပာင္ေလေလ၊ ရွီးေဘာဆရာၾကီး၏ အသံ၀ါၾကီးက ပုိျပီး ၀ါလာေလေလပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကေလကြာ… ဒီမွာ အာရုံစိုက္လုိ႔မရေတာ႔ဘူး... အကုန္ဆဲြစိပစ္လုိက္ေတာ႔မယ္… ဟြန္း..”

“ေတာက္….”

တက္ေခါက္သံမဟုတ္ပါ…. ျငိမ္သက္လြန္း၍ ေရက်သံကုိပင္ ၾကားေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏… ေရၾကည္အုိင္ အပန္းေျဖစခန္းမွ ေရက်သံထက္ပင္ ျပင္းမည္ထင္ပါသည္… မင္းသားအားလုံးကား နပ္၏… ခ်က္ဆုိလွ်င္ နားခြက္က မီးေတာက္… ေတာက္ဆုိလွ်င္ ေရၾကည္အုိင္ေရာက္မည္ လူပါအေပ်ာက္ ဟူ၍ပင္…

“အဲဒီလုိနဲ႔ေပါ႔ကြယ္…. ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္ဖမ္းမလုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတာကုိ ယူအာဆြိနဲ႔ ယူအာကြိတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေနာက္ကေန ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည္႔ရႈေနၾကသတဲ႔…

ဆြန္က်ဲအုိဟာ သူ႔ရဲ႔ North Face ေက်ာပို္းအိတ္ထဲကေန အဆင္သင္႔ယူလာခဲ႔တဲ႔ အုန္းသီးတစ္လုံးကို ထုတ္လုိက္သတဲ႔…

အုန္းသီးမွာ အေပါက္ေသးေသးေလးေဖာက္ထားတာကုိလည္း ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရတယ္..

ျပီးေတာ႔ ဆြန္က်ဲအုိဟာ အုန္းသီးေလးထဲကုိ မုန္႔ေလးတစ္ခုႏွစ္ခု ထည္႔လိုက္တာကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္.

အဲဒီ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဆြန္က်ဲအုိဟာ အုန္းသီးေလးကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး က်န္တဲ႔ ၾကိဳးတစ္စကုိေတာ႔ ငုတ္တုိင္ေလးတစ္တုိင္မွာ ခ်ည္လုိက္တယ္.

ငုတ္တုိင္ေလးကုိ ေျမၾကီးမွာ စဲြေနေအာင္ ရုိက္လုိက္တယ္.

ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔လည္း ဆြန္က်ဲအုိလုပ္သမွ်ကုိ စိတ္၀င္တစားလုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔…

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ေမ်ာက္အတြက္ ေထာင္ေခ်ာင္လုပ္ျပီးတဲ႔ေနာက္ သူလုပ္ထားတဲ႔ လင္႔စင္ေပၚသြားတက္အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္…

ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔လည္း နီးစပ္ရာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ေပၚ အသီးသီးတက္အိပ္ၾကေတာ႔တာေပါ႔…

အဲဒီ႔ညက မုိးေတြရြာတယ္… ျပီးေတာ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကုိလည္း မုိးၾကိဳးပစ္သတဲ႔…

ေဩာ္… ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔ အိပ္တဲ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး…

မင္းတုိ႔သိပါတယ္…

သိပါတယ္ကြာ… ဟဲဟဲဟဲ…”

ဆရာၾကီးလည္း ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္ေနေတာ႔ မင္းညီမင္းသားေတြလည္း စိတ္လက္ေပါ႔ပါးျပီး လုိက္ရယ္ၾကေတာ႔တာေပါ႔…


“ဒီတုိင္းက်ေတာ႔လည္း တုိ႔ ရွီးေဘာက မဆုိးပါဘူး… ေနာက္လက်ရင္ လခေတြေတာင္ တုိးေပးဦးမယ္ ဆုိပဲ… အက္အက္အက္…”

….

ဆရာၾကီးလည္း ပုံျပင္ကုိအလြတ္မေျပာႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ဘုတ္အုတ္ကုိကိုင္ကာ အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင္႔ ဖတ္ျပေနေတာ႔၏…

နံနက္မုိးေသာက္ အရုဏ္ေရာက္ေသာ္…….

“ကြိ… ကြိ… ခြီး… ခြီး… ၀ုအုိ႔. ၀ုအုိ႔…. ဖုတ္.. ဖုတ္..ဖတ္… ဖတ္… ”

အသံဗလံမ်ိဳးစုံေၾကာင္႔ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္ျပီအထင္ျဖင္႔ လန္႔ႏုိးလာခ႔ဲေလသည္..

အထင္ႏွင္႔အျမင္ကား တက္တက္စင္ေအာင္လဲြေတာ႔သည္..

ေညာင္ႏွစ္ပင္မပ်က္သည္႔အျပင္ မဲပင္ထည္႔ခုိင္းေနေတာ႔၏… (ဟတ္. ေဆာရီး.. လြဲျပန္ျပီ..)

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ အုန္းသီးတစ္လုံးႏွင္႔ နပန္းလုံးေနသည္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရသည္…

ကြိကြိမွာ ေမ်ာက္ေအာ္သံျဖစ္ျပီး ခြီးခြီးမွာ ေမ်ာက္စိတ္တုိသျဖင္႔ အုန္းသီးကုိ ထုရုိက္ျခစ္ကုတ္္ေနျခင္း ျဖစ္ကာ ၀ုအုိ႔ မွာ ေမ်ာက္၀မ္းနည္းသျဖင္႔ ေအာ္သံျဖစ္သည္… ဖုတ္.. ဖုတ္မွာကား ေမ်ာက္၏ အျမီး ေျမၾကီးေပၚသုိ႔ ရိုက္ေနျခင္းႏွင္႔ ဖတ္.. ဖတ္ မွာမူ အုန္းသီး ေျမၾကီးေပၚ ျပဳတ္က်ေအာင္ ရုိက္ထုတ္ေနေသာ အသံပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြိႏွင္႔ကိြတုိ႔လည္း ေမ်ာက္၏ ျဖစ္အင္ကုိ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနစဥ္ မုဆုိးေက်ာ္ ဆြန္က်ဲအုိ လင္႔စင္ေပၚမွ ႏိုးထလာသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္…

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ကုိ ျမင္သြားျပီး…

“What’s up, men? What’s going on here?”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း..

“Not much, bro… Just hanging out here and saw a monkey was busted…”

ဆြန္က်ဲအုိ၊ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔သည္ ဘရစ္တစ္ရွ္ေကာင္ဆဲလ္၊ ယူအက္စ္အုိင္အက္စ္၊ ဆရာၾကီးဦး၀င္းႏုိင္၊ ဘ၀သစ္ဦးေအာင္ေက်ာ္၊ လွည္းတန္းဦးျမၾကိဳင္၊ YES၊ IELTS၊ TOEFL၊ SATI, SATII, SATIII, IV… စသည္႔ အႏွီအဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္မႈ သင္တန္းမ်ိဳးစုံတြင္ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ႔ၾကေသာ သင္တန္းဂ်ပိုးမ်ားျဖစ္သည္႔အားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔လွ်င္ ဘုိလုိသာ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကေလသည္…

ေရွ႔ေလွ်ာက္ ျမန္မာလုိသာ ဆက္ေရးပါမည္. (စာေရးသူ၏ စကားခ်ပ္… ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ငါးခူျပဳံးျပံဳးကာ (ငါးသလဲထုိးက ရွီးေဘာကျပဳံးတာ. ဒါက ငါးခူျပဳံး) ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ကုိ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလုိက္ေလသည္…

“ငါသိေနပါတယ္ကြာ” ဆုိသည္႔သေဘာပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ေအာင္႔မထားႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ေပါက္ခ် (အဲ.. ေဆာရီး) ဖြင္႔ေမးလုိက္ေတာ႔ေလသည္…

“ဆြန္ဆြန္ရယ္… နင္သိပ္ေတာ္တာပဲ… ေမ်ာက္ကုိ အုန္းသီးနဲ႔ဖမ္းသြားတာ ေရလည္ ေလးစားတယ္. တုိ႔ကုိ ေျပာျပ. ဘယ္လုိလုပ္လဲ..”

ယူအာဆြိ၏ ခ်ိဳအီေမႊးစိမ္႔ေသာ စကားခ်ီးကုိ ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင္႔ ဆြန္က်ဲအုိလည္း ဖင္တြန္႔သြားကာ ကၽြတ္ၾကဲစြာ ျပန္ေျပာေလသည္…

“ဟဲ႔ေကာင္မ … အဲ.. ေကာင္ထီး… အာ… ဆိြ… စကားေကာင္းေကာင္းကုိ မေျပာဘူး. ေဂ်ာ္ရကီးက်ေနတာပဲ. နင္ဘာသိခ်င္တာလဲ ရွင္းေအာင္ေျပာ”

ကြိလည္း မေနႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ၀င္ရေလေတာ႔သည္…

“ေဩာ္.. ဆြန္ရယ္. သူသိခ်င္တာကေလ.. ဟုိဟာေပါ႔ေနာ္.. ဆြန္က ေပါ႔ေနာ္. ဟုိေလ. ေမ်ာက္ကေလးကုိေပါ႔ေနာ္.. ဘယ္လုိမ်ိဳးေပါ႔ေနာ္. ဖမ္းလဲဆုိတာကုိေပါ႔ေနာ္. အဲတာေလ… သိခ်င္တာတဲ႔… ေျပာျပႏုိင္ရင္ေပါ႔ေနာ္… တဆိတ္ေလာက္… ေနာ္”

တက္သစ္စ ေမာ္ဒယ္လ္ေပါက္စန ပဲမ်ားမ်ားရန္ကုန္သူေလသံျဖင္႔ ညဳတုတုျပန္ေျပာသည္မွာကား ကိြပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြန္က်ဲအုိ ေပါက္ကြဲေလျပီ..

ဘူ….

“ညကတစ္ညလုံး လင္႔စင္ေပၚမွာ ေအာင္႔ထားရသမွ် ခုမွပဲ ေပါက္ကဲြႏုိင္ေတာ႔တယ္. သြပ္သြပ္သြပ္….”

“ဆြန္…. ညာကစ္ပါကတ္.. ဟြန္႔…”

ဆြန္က်ဲအုိ တင္းသြားသည္…

“ဆြိ… မင္းဘာေျပာတာလဲ… မင္း ငါ႔ကုိ ရန္စတာလား… ညာကစ္ျပီး ပါကတ္ရေအာင္ ငါက ဘာေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔လဲ… မင္းကြာ… မင္းကြာ… မင္းးးးးးးးး”

ကြိလည္း ၀င္ရျပန္ေလသည္…

“ဆြန္ရယ္. အဲဒါက ေဂ်ာ္ရကီးေတြ ကၾကီးသုံးျပီးေျပာတာပါ… ညာကစ္ ဆုိတာ ညစ္တဲ႔. ပါကတ္ဆုိတာ ပတ္တဲ႔… ဆြန္ေလလည္တာကို ညစ္ပတ္လုိ႔ ေျပာတာ. သိျပီလား. မဆုိးပါနဲ႔ကြာ. အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ. ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းေတာင္ အတူတူတက္ခဲ႔ၾကေသးတယ္ေလ. မွတ္မိတယ္ဟုတ္…”

ထုိသုိ႔ေျပာေတာ႔လည္း ဆြန္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ရျပန္ေလသည္… (စိတ္)

….

“ကဲ.. ေျပာ.. ဆြန္.. ဘယ္လုိေမ်ာက္ဖမ္းတာလဲ… ”

ဆြန္က်ဲအိုလည္း ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔အေမးကုိ ေျဖရန္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္…

“အိမ္း… အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖဘုရားေလာင္း ဆုိသလုိေပါ႔… ပညာရွိဆုိတာ မတီးမျမည္. တီးမွျမည္တဲ႔ ဆည္ၾကီး… အဲ.. စည္ၾကီးဆုိသလုိေပါ႔… မင္းတုိ႔က ေမးလည္းေမး တီးလည္းတီးေတာ႔ ငါလည္း ေျဖျပီး ျမည္ရေတာ႔မေပါ႔ကြယ္…”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ဆြန္က်ဲအုိ၏ ေျမာက္ၾကြၾကြ မ်က္ႏွာေပးကုိ အံၾကိတ္ကာၾကည္႔ရင္း…

“မုိးေကာင္းတုန္းရြာထားဦးေပါ႔ကြာ… တူျဖစ္တုန္းႏွံထားဦးေပါ႔… ေပျဖစ္မွ အင္တာေနရွယ္နယ္ ခုံရုံးကုိ ပုိ႔ပစ္ဦးမယ္… ”

ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာပါ. စိတ္ထဲတြင္ၾကိမ္း၀ါးေနျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ဒီလုိကြ… ငါက ေတာ္ရုံတန္ရုံလူကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး.. မင္းတုိ႔နဲ႔ငါနဲ႔က ေဖာင္ၾကီးမြန္းမံသင္တန္းတက္ျပီး ေဖာင္ၾကီးဆင္း ဖင္ၾကီးေစာင္းလာသူေတြအခ်င္းခ်င္းမုိ႔ ေျပာျပတာ…”

“ဟုတ္ပါျပီ. လုိရင္းေျပာ. ေမ်ာက္ကုိ ဘယ္လုိကုိင္ထည္႔ပစ္လုိက္တာလဲ.”

ဒီတစ္ခါစိတ္မရွည္သူကေတာ႔ ဆြိပင္ျဖစ္ေတာ႔သည္….

ဆြန္က်ဲအုိပင္ အံ႔အားသင္႔ကာ နည္းနည္းျဖဳံသြားေလသည္…

လူဆုိသည္ကလည္း ျငိမ္ေနလွ်င္ပုိဖိတတ္ၾကျပီး အျမဲျငိမ္ေနသူမ်ား ၾကြတက္လာလွ်င္ ျဖဳံတတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ေလသည္…

သု႔ိေသာ္ ဆြန္က ဟိတ္ဟန္ေကာင္းသည္… မုဆုိးလည္းျဖစ္သည္႔အားေလ်ာ္စြာ အရာရာကုိ စစ္ေရးအျမင္ျဖင္႔သာ ၾကည္႔ရႈရင္ဆုိင္တတ္သည္… ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲ… (အဲ… မဟုတ္ပါဘူး.. ဖတ္လက္စ အေျခခံဥပေဒၾကီးဖယ္ထားဦးမွပဲ. စာဆက္ေရးလုိ႔ေတာင္မရေတာ႔ဘူး. အဟြတ္ဟြတ္)

ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ေသြးေအးလူသတ္သမား သြားေလသူ စုိး၀င္းအၾကည္႔မ်ိဳးျဖင္႔ တစ္ခ်က္ၾကည္႔ကာ …

“ေအးေဆးေပါ႔ ကုိယ္႔လူ… ကိုယ္႔လူက ေတာင္းတဲ႔သူ… က်ဳပ္ကေပးရမယ္႔သူ… ေအးေဆးေပါ႔… ဟင္းဟင္းဟင္း…”

ငါးေျမြထုိးအၾကည္႔မ်ိဳးျဖင္႔ ဟင္းဟင္းဟင္းဟု အံခဲကာ ရယ္လုိက္ေတာ႔ ကိြပင္ ကြိခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေတာ႔၏…

….

“ဒီလုိရွိတယ္ ဆြိနဲ႔ကြိ…”

ဆြိႏွင္႔ကြိလည္း ေခါင္းေရွ႔စိုက္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနၾကေလသည္…

“ေမ်ာက္ကုိအုန္းသီးနဲ႔ ေထာင္မဖမ္းခင္ အရင္ဆုံး အုန္းသီးကုိ အေပါက္ေဖာက္ရတယ္. လက္၀င္သာရုံေလးေပါ႔… မက်ယ္မက်ဥ္းေပါ႔ကြာ..”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ အပီအျပင္ပင္ လုိက္မွတ္ေနၾကပါသည္…

ဆြန္က်ဲအုိက အသံကုိနည္းနည္းႏွိမ္႔လ်က္ ဆက္ေျပာသည္…

“မင္းတုိ႔သိလား… လူေတြေတာင္ ကုိယ္ရျပီးရင္ ျပန္ျပီး လက္လႊတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး. ေမ်ာက္ဆုိမွေတာ႔ ေ၀လာေ၀းေပါ႔ကြာ…”

“နင္ေျပာတာ ငါျပန္ေျပာလုိက္ရင္ သူၾကီးက သူ႔ကုိေစာင္းေျပာတယ္ဆုိျပီး နင္႔ကုိ ဆဲြစိလုိက္လုိ႔ နင္ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားမယ္ေနာ္. ခ်ယ္လ္ဆီး မန္ယူကိုႏုိင္လုိ႔ ငုိေနတဲ႔သူေတြထက္ ပုိဆုိးသြားမယ္. ဟြန္႔…”

ဆြိ၏ ေပ်ာ႔စိစိျခိမ္းေျခာက္သံေၾကာင္႔ ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါ တကယ္ျဖဳံသြားေတာ႔၏။

“မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ. ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းအေၾကာင္း ဆရာစားမခ်န္ေျပာျပပါမယ္.. ခါကြင္႔လာကြတ္ ပါေနာ္…”

“အံမယ္. သူေတာင္ ခြင္႔လႊတ္ဆုိတာကုိ ကၾကီးနဲ႔ ေျပာတတ္ေနျပီ. သိပ္ေတာ္တာပဲ. အာဘြား…”

ဆြိ၏ စကားမ်ားကုိ ဆြန္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ၾကိ္မ္တြင္မေတာ႔ ျပန္လည္တြန္းလွန္ႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ႔ပါ. မလြန္ခင္က ကၽြံခဲ႔မိျပီကုိး…. သြပ္သြပ္သြပ္…. (အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထုိးျခင္းျဖစ္၏.)

“အုန္းသီးကုိ အေပါက္ေဖာက္ျပီး အထဲမွာ ေမ်ာက္ေတြၾကိဳက္တတ္မယ္ ထင္တဲ႔ မုန္႔ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ထည္႔ထားလုိက္တယ္ကြာ…”

ဆြန္က်ဲအုိက ဆက္ေျပာသည္…

“ေမ်ာက္က မုန္႔နံ႔ရေတာ႔ အုန္းသီးထဲကုိ လက္ႏႈိက္ျပီးယူတယ္. ျပီးေတာ႔ လက္ကုိ ျပန္ထုတ္ေတာ႔ ထုတ္မရေတာ႔ဘူး.. အုန္းသီးအေပါက္၀မွာ တစ္ေနတယ္…

ေမ်ာက္က စိတ္ပူျပီး အားနဲ႔ရုန္းတယ္. မရဘူး. အုန္းသီးအေပါက္၀မွာ ေမ်ာက္ရဲ႔လက္က တစ္ေနဆဲပဲ..

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အုန္းသီးအေပါက္၀က လက္ျဖန္႔ျပီး အ၀င္အထြက္ပဲ လုပ္လုိ႔ရတာေလ. လက္သီးဆုပ္ျပီး အသြင္းအထုတ္လုပ္လုိ႔မရဘူး…

ေမ်ာက္က မုန္႔ကုိ လက္မလႊတ္ႏုိင္ေတာ႔ လက္သီးဆုပ္နဲ႔ပဲ ရုန္းထြက္တယ္. အဲဒီ႔မွာ သူ ဒုကၡေရာက္တာပဲ… မုန္႔ကိုလႊတ္ခ်လုိက္ရင္ လြတ္ႏိုင္မယ္ဆုိတာကို သူမသိဘူး. ”

ဆြန္က်ဲအုိ၏ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းအေၾကာင္းကုိ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ေရးမွတ္ေနၾကေလသည္…

ဆြန္က်ဲအုိက ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္၏ ေလသံဖမ္းကာ…

“ကဲ. Conclusion ဆဲြမယ္… အဟမ္းအဟမ္း…

ငါဆုိလုိတာက… ေမ်ာက္ေထာင္ေခ်ာက္ကေန ေမ်ာက္ရုန္းထြက္နည္းက လြယ္ပါတယ္. သူဆုပ္ကုိင္ထားတဲ႔ မုန္႔ကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ျပီး လက္၀ါးကုိ ျပန္ျဖန္႔ျပီး အသာေလး လွ်ိဳထုတ္လုိက္ရုံပဲ…

ဒါေပမယ္႔ ေမ်ာက္က သူ႔မုန္႔ကုိ လက္မလႊတ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူးေလ…

ဒါေၾကာင္႔ သူပ်က္စီးရတယ္…

အဲဒါ ငါ႔ရဲ႔ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္း နိႆရည္းပဲ… ”

….

ကဲ… ပုံျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္…

ဆရာၾကီး ရွီးေဘာဒိသာပါေမာကၡ၏ ခန္႔ညားထည္၀ါေသာ အသံ၀ါၾကီးေအာက္တြင္ အိပ္ငို္က္ေနၾကေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ား လန္႔ႏုိးလာၾကေလေတာ႔သည္…

“ညီလာခံျပီးသြားျပီလား…”

“၂၅ % ဟုတ္လား…”

“ကန္႔ကြက္မဲေပးရင္ ၃ ႏွစ္၊ မဲလုံး၀လာမေပးရင္ ၁၄ ႏွစ္ ဟုတ္လား”

“စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆုိပါလား… ေကာင္းသားပဲ. Star Wars ေဆာ႔မယ္. Red Alert ပစ္မယ္.”

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင္႔ ေမးျမန္းေျပာဆုိေနၾကေသာ မင္းသားငယ္မ်ား၏ အသံမ်ားကုိ ဖုံးလႊမ္းလ်က္ ဆရာၾကီးက သူ၏ ဩ၀ါဒကထာကုိ ျမြက္ၾကားေလသည္…

“တပည္႔တုိ႔… မင္းတုိ႔သာ ေမ်ာက္ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကမလဲ…”

အုိင္ကြီျမင္႔ေသာ ရွားလားလားမင္းသားက စေျပာသည္…

“အဓိကျပႆနာက ေမ်ာက္က အုန္းသီးကုိပဲ အာရုံစိုက္ေနလုိ႔… အုန္းသီးကုိ ခ်ည္ထားတဲ႔ ငုတ္တုိင္ကို က်န္တဲ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆဲြႏႈတ္ျပီး ေတာထဲ၀င္ျပီး. ျပီးေတာ႔ ေတာထဲေရာက္မွ ျပန္ျပီး Figure out လုပ္ရင္ အနည္းဆုံးေတာ႔ မုဆုိးရန္က လြတ္ႏုိင္တယ္…”

“ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း…”

လက္ခုပ္သံမ်ားမဟုတ္ပါ… ရွားလားလားမင္းသားကုိ ၀ိုင္းျပီး နပန္က်င္းၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ႔ေကာင္… ငုတ္တုိင္ကို ေပါက္ေဖာ္အင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြကုိယ္တုိင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ကၽြန္းသစ္ေတာေတြကုိ ခုတ္ထစ္ျပီး ယူလာတာကြ. မင္းက ဘာသိလုိ႔လဲ… ဘယ္ေတာ႔မွ မကၽြတ္ဘူး…”

“ေမ်ာက္က ၾကိဳးကုိ ကုိက္ျဖတ္လုိက္ရင္ေရာ… ဆရာၾကီး”

အူေၾကာင္ၾကားမင္းသား၏ အၾကံျပဳခ်က္ပင္ျဖစ္သည္…

“မရဘူး.. အူေၾကာင္ၾကား… အဲဒီ႔ၾကိဳးက ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကုိ ဆဲြၾကိဳးခ်ဖုိ႔ လုပ္ေပးထားတဲ႔ ၾကိဳးထဲက က်န္တာကုိ ေအာ္ဒါမွာထားတာ. မလြတ္ဘူးကုိယ္႔လူ… မရဘူး.. အူး..ဟူး…ဟူး…”

ေရာ႔ကာမက္တဲလ္သာေကတမင္းသားက ၀င္ေထာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္…

“Yo. မင္းတုိ႔ေဖာက္ေတြးတတ္ရမယ္ကြ … you know. အမ်ားအတြက္ အနည္းေတာ႔ရင္းရမယ္… ေျမြမေသတုတ္မက်ိဳးလုပ္လုိ႔ေတာ႔ မရဘူး… you know what I am saying?”

ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ ရက္ပါမင္းသား ၀င္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္…

ဆရာၾကီးလည္း အုိင္ကြီျမင္႔ေသာ သူ၏ ခ်စ္တပည္႔မ်ား၏ ေဆြးေႏြးခန္းကုိ ႏွစ္ျခိဳက္အားရစြာ ျပဳံးၾကည္႔ေနခဲ႔ေလသည္…

“ဒါဆုိဘာလုပ္သင္႔သလဲ ခ်စ္တပည္႔…”

“မုဆုိးလာဖမ္းရင္ လုိက္သြားလုိက္… သူထားရာမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနလုိက္… မုဆုိးစိတ္ထဲမွာ ဒီေမ်ာက္ေလး လိမၼာတယ္ဆုိျပီး အခြင္႔ထူးေတြေပးလာေတာ႔မွ တစ္ေန႔မွာ ရုန္းထြက္ေျပးေပါ႔… ဒါကုိ ပူးခ်တယ္လုိ႔ ေခၚတယ္.. you know what I mean, guys?”

“လခြီးထဲမွပဲ… တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးလည္း ဒုိင္အာခီနဲ႔ ဒီလုိကဲြခဲ႔ဖူးျပီ. မင္းက သမုိင္းကုိမေလ႔လာဘဲ ပူးခ်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္. မင္းကုိပဲ ဟုိကပူးခ်သြားလိမ႔္မယ္… ဖြတ္က်ားရဲ႔…”

“ဘာကြ. ငါ႔နာမည္ယူသုံးရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္မုိ႔လဲ… ေဖ်ာင္း. ခြပ္. ဒုိင္း..”

အေျခအေနအနည္းငယ္ရႈပ္ေထြးသြားပါသည္… ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ရက္ပါမင္းသား၏ အၾကံျပဳခ်က္အား ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသားမွ ၀င္ေထာက္စဥ္ အင္တာဖြတ္ၾကား၏ လက္၀ါးစာ မိသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္…

“တကယ္ဆုိ ေမ်ာက္က ပဓာနနဲ႔ သာမညမခဲြႏုိင္လု႔ိ…”

ဆရာၾကီး၏ မ်က္ခုံးမ်ားပင္ အနည္းငယ္ပင္႔တက္သြားခဲ႔ရသည္…

က်န္းစန္းဖုန္းစတုိင္ျဖင္႔ ဆရာၾကီးလည္း မုတ္ဆိတ္မရွိေသာ သူ၏ ေမးေစ႔ကုိ စတုိင္က်က် ပြတ္သပ္ေနခဲ႔ရင္းက…

“ေျပာပါဦး ပေလယာေလွ်ာက္ရႊီးမင္းသားေလးရဲ႔… ေမ်ာက္ဘာလုပ္သင္႔သလဲ…”

“သူ႔ကုိဖမ္းမိထားတဲ႔လက္ေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ရတာ. အဲဒီ႔လက္က သူ႔အသက္ေလာက္ အေရးမပါဘူး…”

“ဒီေတာ႔…”

အားလုံးက တစ္ျပိဳင္တည္း၀ိုင္းေမးၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္…

“ဒီေတာ႔ လက္ကုိျဖတ္ပစ္ရမယ္…”

“ဟာ……….”

အားလုံးက တစ္ျပိဳင္တည္း ၀ုိင္းဟာၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္…

“မင္းရဲ႔အေတြးအေခၚက terrorist ဆန္တယ္… ဒီတုိင္းေတြးႏုိင္မယ္သာ မွန္ရင္ အဲဒီ႔ေမ်ာက္က ေမ်ာက္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး… အုိင္က်ဴျမင္႔လြန္းသြားျပီ… မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ..ေတာ္ၾကာ ဘင္လာဒင္က လာျပီး recruit လုပ္သြားရင္ ငါတုိ႔လူေတြဒုကၡ…”

ဆရာၾကီးရွီးေဘာ၏ မေက်မခ်မ္း ညည္းတြားသံကုိ ၾကားေတာ႔ အင္တာေနရွင္နယ္ ဖြတ္ၾကား၏ လက္၀ါးက ေျမာက္တက္သြားသည္…

ပေလယာေလွ်ာက္ရႊီးမင္းသားလည္း အေျခအေနမေကာင္းသည္ကုိ အကဲခတ္မိသည္ႏွင္႔..

“ကုိၾကီးဖြတ္… ဒီမွာေလ ကုိၾကီးိဖြတ္ကေတာ္ ဖြတ္မဒမ္အတြက္ စိန္တစ္ရံစာ… အာဖရိကစိန္ေနာ္. ဘာမွတ္လဲ…”

အင္တာဖြတ္၏ ေျမာက္တက္သြားေသာ လက္၀ါးသည္ အျပားလုိက္ျဖစ္သြားကာ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ခံယူဖုိ႔ အသင္႔ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္…

အားလုံးတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းေျပာေနၾကသည္ကုိ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ႔သည္ႏွင္႔ ဆရာၾကီးရွီးေဘာ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြလုပ္ရပါေတာ႔သည္…

သုိ႔ေသာ္ ၾကိဳပိတ္ထားရေသး၏… သူေျဖႏုိင္သည္မ်ားကုိသာေမးရန္ႏွင္႔ မေျဖႏုိင္သည္မ်ားကုိ ေဘာင္ေက်ာ္ေမးေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားကုိ နာမည္မွတ္ထားရန္ အင္တာဖြတ္က်ားကုိ ၾကိဳတင္မွာထားရေသး၏…

“ကဲ… အားလုံးပဲ ရႈပ္ကုန္ၾကျပီေပါ႔…

အဓိကအခ်က္ကေတာ႔ ရွင္းပါတယ္…

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမ်ာက္ဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ အဖမ္းမခံရပါဘူး…

အုန္းသီးထဲကေနလည္း လြတ္ထြက္မသြားပါဘူး...

ဒါေပမယ္႔ သူ ေတာထဲမွာ အုန္းသီးပိုက္ျပီး သူ႔ဘ၀ကုိ ကုန္ဆုံးသည္ထိ ေနထုိင္သြားခဲ႔တယ္…

ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလုိ ဆုိတဲ႔စကားပုံဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ေမ်ာက္ကုိ ၾကည္႔ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ စကားပုံေပါ႔ဗ်ာ…”

“ျဖည္းျဖည္းျဖည္းျဖည္းေျပာ… နားနားျပီးေျပာေမာမယ္… တုိုးတုိးတုိးတုိးေလးေျပာ.. အားလုံးလည္းၾကားပါတယ္..”

ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ အင္းစိန္သုိ႔ အထူးစပါယ္ရွယ္ ကားျပာၾကီးျဖင္႔ ၾကြျမန္းသြားရပါေတာ႔သည္…

ဆရာရွီးေဘာ ဆက္ျပီး သတင္းစာေတြ ရွင္းပါသည္… ျမန္မာတုိင္းမ္၊ ဗြိဳက္စ္ စသည္႔ ခြင္႔မျပဳေသာ သတင္းမ်ားကုိ ေဖာ္ျပသည္႔ သတင္းစာမ်ားကုိ စရွင္းပါသည္…

ဆက္လက္ျပီး ရွင္းပါသည္…

ဆရာရွီးေဘာကုိ ဘက္ကပ္လုပ္ထားေပးေသာ ဂ်ာနယ္လစ္ စြယ္စုံသုတမွ စာတည္းမႉး ရင္ခၽြန္းမူး ထေမးပါသည္…

“ဒါဆုိ ဆရာၾကီး… ေမ်ာက္ ဘယ္လုိလြတ္ေျမာက္သြားခဲ႔တာလဲ ဆုိတာကုိ အေျခခံလြတ္ေျမာက္လုိျခင္း သီအုိရီ (၀ါ) Bare Necessity ရႈေထာင္႔ကေန ေျပာျပေပးပါလား ဆရာၾကီး…”

ရွီးေဘာဆရာၾကီးလည္း အားလုံးေသာ ပရိသတ္ကုိ ျခဳံငုံၾကည္႔ရႈသုံးသပ္ျပီးသကာလ သူ၏ ကြန္ကလူးရွင္းကုိ ေျပာခ်လုိက္ေလေတာ႔သတည္း…

“ေမ်ာက္လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိေနခဲ႔တယ္…”