ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ပန္းျခံတစ္ခုထဲတြင္ သူ၏ ဖခင္ႏွင္႔ အတူတူထုိင္ေနရင္း ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင္႔ကုိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ကုိက္စားေနခဲ႔သည္။
ပန္းပြင႔္ငယ္ေလးမ်ားအနီးတြင္ လူးလာပ်ံသန္းေနေသာ လိပ္ျပာငယ္ေလးမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္၊ ဘာသာဘာ၀ တြန္က်ဴးေနၾကေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား၏ ေတးဆုိသံမ်ားကုိ နားဆင္လုိက္၊ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားလုိက္ျဖင္႔ သာယာေအးခ်မ္းေသာ ညေနခင္းတြင္ စီးေမ်ာေနခဲ႔သည္။
ကစားျပီးေနာက္ ဒန္းစင္ေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင္႔ထုိင္ေနစဥ္ သူ၏ေရွ႔တြင္ တြန္႔လိန္တြန္႔လိန္ျဖင္႔ သြားေနေသာ အေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကုိ သူေတြ႔ျပီး စိတ္၀င္စားသြားခဲ႔သည္။
“အဲဒါ ဘာေကာင္ေလးလဲ ေဖေဖ”
“တီေကာင္လုိ႔ေခၚတယ္ သားရဲ႔. ေျမၾကီးထဲမွာေနတာေလ…”
“ရြံစရာၾကီးေနာ္. ေအာ႔ေအာ႔”
သားငယ္၏ ခ်စ္စဖြယ္ ဟန္ပန္မူရာျဖင္႔ လုပ္ျပေနေသာပုံစံကုိ ၾကည္႔ျပီး ဖခင္ျဖစ္သူမွာ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခဲ႔ေလသည္။
ထုိအခုိက္အတန္႔မွာပင္ ကေလးငယ္ေရွ႔တြင္ လိမ္တြန္႔လိမ္တြန္႔ျဖင္႔ သြားေနေသာ တီေကာင္ငယ္ေလးကုိ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က ဆတ္ခနဲ ထုိးဆိတ္ျပီး စားေသာက္လုိက္ေလသည္။
“ေဖေဖ. ဟုိေကာင္ေကာင္ၾကီးကုိ ငွက္ကေလးက စားပစ္လုိက္ျပီ.”
ကေလးငယ္က ဖခင္ျဖစ္သူကုိ လက္တုိ႔ျပီးေျပာသည္။
“ေအးေပါ႔သားရဲ႔. တီေကာင္ဆုိတာ ငွက္ကေလးေတြရဲ႔ အစာပဲေလ.”
ကေလးငယ္က စဥ္းစားဟန္ျပဳျပီး
“ငွက္ကေလးေတြက ဘာလုိ႔ ရြံစရာေကာင္းတဲ႔ တီေကာင္ကို စားတာလဲဟင္. ေခ်ာကလက္က ဒီေလာက္စားလုိ႔ေကာင္းတဲ႔ဟာကုိ….”
ဖခင္ျဖစ္သူက သားငယ္ေလး၏ နဖူးေလးကုိ ညင္သာစြာ နမ္းရႈိက္ခဲ႔လုိက္ရင္း…
“သားရယ္. တီေကာင္ေလးေတြက ငွက္ေလးေတြရဲ႔ အစာေလ. ေခ်ာကလက္ကေတာ႔ လူရဲ႔ အစာေပါ႔. ကုိယ္႔အစာကုိယ္ပဲ စားရတယ္ သားရဲ႔…”
ကေလးငယ္ေလး ၾကီးျပင္း၍ လူလားေျမာက္လာခဲ႔ကာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
သူျဖတ္သန္းရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ငွက္ကုိ ေခ်ာကလက္ေကၽြးသူမ်ားေတြ႔ရသလုိ လူကုိ တီေကာင္ေကၽြးသူမ်ားႏွင္႔လည္း မၾကာခဏၾကဳံၾကိဳက္လာခဲ႔ရသည္။
ငွက္သည္ ေခ်ာကလက္ကုိ မစားဘဲ ျငင္းဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔လူမ်ားသည္ကား တီေကာင္ကုိ မျငင္းပယ္ႏုိင္ဘဲ စားေနၾကရသည္ကုိ သူသိလာရသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ပန္းသီးေၾကြက်ခဲ႔ဖူးေသာ သစ္ပင္ေအာက္၌ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ေနခဲ႔ရင္း သဘာ၀မက်ေသာ၊ မတရားေသာ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနခဲ႔မိ၏။
ငွက္သည္ လူကုိမစားႏုိင္ပါ.
သု႔ိေသာ္ လူသည္ ငွက္ကုိ စားႏုိင္၏။
ေခ်ာကလက္သည္ လူကုိ မစားႏုိင္ပါ.
သုိ႔ေသာ္ လူသည္ ေခ်ာကလက္ကုိ စားႏုိင္၏.
လူသည္ အရာရာကို စားေသာက္ႏုိင္စြမ္းရွိ၍ လူသည္ တန္ခုိးအင္အားၾကီးမားေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ျဖစ္၏။
လူသည္ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္၏.
တီေကာင္သည္ လူကုိ မစားႏုိင္ပါ.
သုိ႔ေသာ္ တီေကာင္သည္ လူေသ၍ ေျမၾကီးျဖစ္သြားေသာ အခါတြင္ကား လူကုိ ျပန္စားႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ ထုိနည္းတူစြာပင္ ငွက္သည္ လင္းတသာ ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ လူေသကုိ စားေသာက္ႏုိင္စြမ္းရွိ၏…
ကၽြႏု္ပ္ တီေကာင္ကုိမၾကိဳက္. လင္းတငွက္ကုိလည္း မႏွစ္ျမိဳ႔ႏုိင္ပါ.
တီေကာင္စားခံရမည္ကိုလည္း မခံလုိ. လင္းတနားခံရမည္ကုိလည္း မၾကံလုိပါ.
(ေရွ႔ဆက္မည္႔စကားမ်ားတြင္ လင္းတငွက္ကုိ ေခတၱေဘးဖယ္၍ ေရးသြားမည္. သေဘာတရားကား အတူတူပင္ ျဖစ္၏. သိလုိက တီေကာင္ေနရာတြင္ လင္းတငွက္ကုိ အစားသြင္း၍ ဖတ္ပါေလ...)
ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြႏု္ပ္ရွင္သန္ေနရန္ ၾကိဳးစားလုိ၏…
သုိ႔ေသာ္အနိစၥသေဘာအရ ကၽြႏု္ပ္ေသရမည္.
ထုိအခါ ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၵာကုိယ္ကုိ တီေကာင္မ်ား လာစားၾကေပလိမ္႔ဦးမည္.
လူေသလွ်င္ တီေကာင္မ်ား လာစားၾကမည္႔အတူတူ လူမေသခင္ကတည္းက တီေကာင္မ်ားကုိ မ်ိဳးျပဳန္းေအာင္ စားထားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု မုိက္ရူးရဲဆန္စြာ ေတြးမိ၏။
တီေကာင္သည္ လူ၏ အစာမဟုတ္. ငွက္၏ အစာျဖစ္သည္။
လူသည္ တီေကာင္ကုိမစားႏုိင္. ငွက္သည္သာ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္၏.
ထုိ႔ေၾကာင္႔ တီေကာင္ကုိစားႏုိင္ရန္ လူသည္ ငွက္ျဖစ္သင္႔၏..
လူသည္ ငွက္ျဖစ္ေသာ္ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္မည္ မွန္ေသာ္လည္း ငွက္သည္ လူ၏ အစာျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ လူသည္ ငွက္ကုိ စားေပလိမ္႔ဦးမည္.
ထုိ႔ေၾကာင္႔ တီေကာင္ကုိစားရန္အတြက္ လူမွ ငွက္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းထားေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ လူစင္စစ္မ်ား၏ စားေသာက္ျခင္းကုိ မခံရႏုိင္ရန္အတြက္ တီေကာင္မ်ားကုိ စားေသာက္ျပီးသည္ႏွင္႔ ငွက္မွ လူအျဖစ္သုိ႔ ျပန္ေျပာင္းရေပလိမ႔္ဦးမည္….
သုိ႔ေသာ္ အေရးၾကီးသည္႔အခုိက္အတန္႔ကား…
ငွက္မွ လူအျဖစ္သို႔ မေျပာင္းမီ လူ၏အစားခံရျခင္းႏွင္႔ လူမွငွက္အျဖစ္သို႔ မေျပာင္းမီ တီေကာင္၏အစားခံရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္….
သီအုိရီ (၁)
အကယ္၍မ်ား သင္သည္ တီေကာင္ဘ၀တြင္ရွိစဥ္ ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္မွ လာေရာက္ထုိးသုတ္မည္ရွိေသာ္ လူအသြင္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာင္းႏုိင္လွ်င္ (သို႔မဟုတ္) လူအသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ ငွက္သည္ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။
သီအုိရီ (၂)
ထုိနည္းတူစြာပင္ သင္သည္ ငွက္ဘ၀တြင္ရွိစဥ္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မွ လာေရာက္ဖမ္းဆီး စားေသာက္မည္ရွိေသာ္ လူအသြင္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာင္းႏုိင္လွ်င္ (သုိ႔မဟုတ္) လူအသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ လူသည္ ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။
သီအုိရီ (၃)
အလားတူ သင္သည္ လူေသဘ၀တြင္ ရွိစဥ္ တီေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္မွ လာေရာက္ စားေသာက္မည္ရွိေသာ္ ငွက္အသြင္ (သုိ႔မဟုတ္) လူအရွင္အသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ တီေကာင္သည္ ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။
အဆုံးသတ္
သီအုိရီ (၃) ခုလုံးတြင္ တူညီေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ထုိအရာကား လူေယာင္ဖန္ဆင္းျပႏုိင္လွ်င္ အရာရာကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ရွိေသး၏။
(၁) သင္သည္ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။
(၂) လူလူခ်င္းကိုမေၾကာက္တတ္ေသာ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။
(၃) လူပုံေပါက္ေသာ၊ လူပီသေသာ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။
ဤေနရာတြင္ “လူရွင္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ရန္ လုိလာျပန္သည္။
“လူရွင္” ဟူသည္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနေသာ လူကို ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္သန္လႈပ္ရွားသည္ ဆုိရာ၀ယ္ အသက္ရွင္သန္ေနရုံမတၱမွ်ကို မဆုိလုိ၊ အေတြးအေခၚပုိင္း၊ အသိအျမင္ပိုင္းတြင္ပါ ရွင္သန္ၾကီးထြားေနေသာ လူကုိ ဆုိလုိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အသက္မေသရုံ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနၾကကာ ဘ၀ခရီးကုိ ဆက္ေနၾကေလသည္။
အေတြးအေခၚပို္င္း၊ အသိအျမင္ပုိင္း ရွင္သန္ၾကီးထြားေစရန္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ပ်ိဳးေထာင္ၾကသူ အနည္းငယ္သာ ရွိၾကသည္။
ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူေသမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ လူေသအမ်ားစုသည္ လူရွင္အနည္းငယ္ကို လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူရွင္မ်ားသည္ လူေသမ်ား၏ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းကုိ ခံရကာ လူရွင္သည္ လူေသေယာင္ ေဆာင္ၾကရျပန္သည္။
ဤတြင္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း သီအုိရီသည္ လွပစြာ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ႔ေလေတာ႔သတည္း….
တစ္စုံတစ္ရာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္နားလည္သြားေသာ လူငယ္ေလးသည္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳံးလုိက္ခဲ႔ရင္းက ေၾကြက်လာေသာ ပန္းသီးတစ္လုံးကို ၾကြပ္ခနဲ ကိုက္စားလုိက္ခဲ႔ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူကိုက္လုိက္ေသာ ပန္းသီးသည္ ပိုးထုိးထားေသာ ပန္းသီးပုပ္တစ္လုံးျဖစ္ေနခဲ႔ျပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ပန္းသီးႏွင္႔အတူ ပုိးေလာက္လန္းတစ္ေကာင္ကုိပါ ကုိက္စားမိေနသည္ကုိ သိလုိက္ရသည္႔အခုိက္အတန္႔တြင္မေတာ႔ သူသည္ ေသခ်င္ေစာ္နံေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္ပ်က္သြားေနခဲ႔ေတာ႔သည္။
(သွ်င္ေနမင္း)
2 comments:
ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းလာလိုက္တာ... တကယ္ကိုႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ
ပန္းသီးကို ဘို စတိုင္နဲ ့ကိုက္စားလို ့ေနမွာ။ဗမာစတိုင္နဲ ့ ဓားနဲ ့ခြဲ ၿပီးစားရင္ပိုးေကာင္မစား
မိနိုင္ဘူးေပါ့။အစားအေသာက္ဆင္ျခင္မွေပါ့။ ဟတ္ဟတ္
Post a Comment