မာနမ်က္ရည္

ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုမွာေပါ႔…

တက္သစ္စ လူငယ္ပန္းခ်ီဆရာေလးတစ္ေယာက္ သူအစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားေရးဆဲြထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးကုိ နံရံတစ္ခုေပၚမွာ ခ်ိတ္လုိက္တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေဘးနားမွာ စာတုိေလးတစ္ေစာင္ေရးထားလုိက္တယ္.

“လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရာ ပန္းခ်ီကားေလးကို အားေပးခ်ီးေျမွာက္တဲ႔အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္. လုိအပ္ေနတဲ႔အရာေလးေတြ၊ အမွားေလးေတြကုိ ေထာက္ျပေျပာဆုိေပးခဲ႔ပါ. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.”

အဲလုိေလးလည္း ေရးထားတယ္. ျပီးေတာ႔ ပန္းခ်ီကားေလးရဲ႔ ေဘးနားမွာလည္း စုတ္တံေလးတစ္ေခ်ာင္း ထားထားလုိက္တာေပါ႔..

ညေနေစာင္းေတာ႔ ပန္းခ်ီျပခန္းလည္း ပိတ္ေရာ ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးကို ျပခန္းလာၾကည္႔သြားသူေတြ ဘယ္လုိမွတ္ခ်က္ေလးေတြမ်ား ေပးသြားမလဲလုိ႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သြားၾကည္႔ေတာ႔တာေပါ႔.

အုိး…

သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာေလး…

သူ႔အသည္းနွလုံးနဲ႔ ေရးဆဲြသီမႈန္းထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္လုံး ရစရာ မရွိေအာင္ အစက္ေတြ၊ အေျပာက္ေတြ၊ အ၀န္းေတြ၊ အ၀ုိင္းေတြ ျပည္႔ႏွက္ေနခဲ႔တယ္…

အခန္းေထာင္႔တစ္ေနရာကုိသြားျပီး ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ခ်လုိက္ေတာ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ ရႈိက္ျပီး ငိုေနမိေတာ႔တယ္တဲ႔…

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူငုိေနခဲ႔တယ္မသိ. သူ႔ပုခုံးကုိ လူတစ္ေယာက္ လာကုိင္ေတာ႔မွပဲ သူလည္း ဖ်တ္ခနဲ တုန္လႈပ္ျပီး သတိျပန္၀င္သြားခဲ႔တယ္..

“မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနရတာလဲ.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေၾကာင္းစုံကုိ ရွင္းျပလုိက္ေတာ႔တာေပါ႔..

“ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ. ဒီပန္းခ်ီကားေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားခဲ႔တာဗ်. ခုေတာ႔ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔ စုတ္ခ်က္မွားေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံးလက္ရာတစ္ခု အက်ည္းတန္ပ်က္စီးသြားခဲ႔ရျပီ. ကၽြန္ေတာ္သိပ္မွားသြားတယ္ဗ်ာ.”

“မင္း မမွားပါဘူး.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း အလန္႔တၾကားေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ရင္းက…

“ဟင္. ခုလုိျဖစ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္မွားသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား. တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ခြင္႔မေပးခဲ႔သင္႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ပန္းခ်ီကားဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ရာသီးသန္႔ပဲ ျဖစ္ေနေစရမွာ”

ပန္းခ်ီဆရာေလးေျပာသမွ်ကုိ လူၾကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ျငိမ္႔ရင္း နားေထာင္ေနခဲ႔ရာက

“မင္းမမွားပါဘူး ခ်ာတိတ္. မင္းရဲ႔ အေတြးအေခၚမမွားပါဘူး. လုပ္ပုံကိုင္ပုံပဲ နည္းနည္းလဲြသြားတာ”

“ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိျပန္ျပင္သင္႔သလဲ”

လူၾကီးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္ရင္း…

“အုိေက. ဒီပန္းခ်ီကားနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း တူညီတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေနာက္တစ္ခ်ပ္ မင္းဆဲြပါ. ဒီအတုိင္းပဲ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေဆးခြက္ကုိ ပန္းခ်ီကားေဘးနားမွာ ခ်ေပးထားလုိက္ပါ.”

“ဟုတ္ကဲ႔. ဘာမ်ားထူးျခားသြားမွာမုိ႔လဲ ဆရာၾကီး”

ပန္းခ်ီဆရာေလးက သူ႔ကုိ ဆရာၾကီးလုိ႔ေခၚလုိက္ေတာ႔ သူလည္း ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳံးလုိက္ရင္း..

“ထူးျခားတယ္ ခ်ာတိတ္. ပန္းခ်ီကားေဘးနားမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ မင္းရဲ႔ စာသားကုိ ျပန္ျပင္လုိက္.”

“ဘယ္လုိျပင္သင္႔သလဲ ဆရာၾကီး”

“ဒီလုိကြာ….

“လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရာ ပန္းခ်ီကားေလးကို အားေပးခ်ီးေျမွာက္တဲ႔အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္. လုိအပ္ေနတဲ႔အရာေလးေတြ၊ အမွားေလးေတြကုိ ေထာက္ျပေျပာဆုိေပးခဲ႔ပါ. ဘာေၾကာင္႔မွားတယ္ မွန္တယ္ဆုိတာကုိလည္း ယထာဘူတ က်က် ေဆြးေႏြးတင္ျပေပးပါ. ျပီးေတာ႔ ဒီပန္းခ်ီကားေလးေဘးနားမွာ ရွိတဲ႔ ကင္းဗတ္စေလးေပၚမွာ လူၾကီးမင္းရဲ႔ လက္ရာေလးကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ေပးပါ. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း ဆရာၾကီးဆုိသူ ေျပာသမွ်အတုိင္း တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္လုိက္တယ္.

ေနာက္တစ္ေန႔ ျပခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးဟာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ခန္႔ညားထယ္၀ါစြာနဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၀င္႔၀င္႔ၾကြားၾကြား တည္ရွိေနခဲ႔တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ထူးျခားတာကေတာ႔ ဘယ္လုိေဆးစက္အရာမွ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေပၚမွာ ရွိမေနခဲ႔သလုိ ေဘးနားမွာ ထားေပးထားတဲ႔ ကင္းဗတ္စေလးနဲ႔ စုတ္တံဟာလည္း အရာမယြင္းဘဲ ျဖစ္ေနခဲ႔တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း သိပ္ကုိ အံ႔ဩသြားခဲ႔ေတာ႔တာေပါ႔…. ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေရွ႔မွာ လူေတြ စုျပဳံျပီး တုိးေ၀ွ႔ၾကည္႔ရႈ ေ၀ဖန္ေနတာကုိ သူ ေန႔ခင္းကတည္းက ေတြ႔ေနခဲ႔တာကုိး…

မေန႔ကလုိပဲ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေပၚမွာ ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြ၊ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ျပည္႔ေနမယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ႔တာကိုး…

ခုေတာ႔ သူထင္သလုိ တစ္ခုမွမဟုတ္ဘဲ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးဟာ သိပ္ကုိ အျပစ္ကင္းစင္စြာနဲ႔ ျပခန္းနံရံေပၚမွာ ေခါင္းေမာ႔ေနခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ေနာက္က ဩဇာအျပည္႔ပါတဲ႔ အသံတစ္ခုထြက္လာခဲ႔တယ္….

“အဲဒါပဲ ခ်ာတိတ္…. လူေတြဟာ သူမ်ားေတြရဲ႔ အမွားေတြ၊ ဟာကြက္ေတြကုိပဲ ျပစ္တင္နင္းနွိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္. ဘယ္လုိျပင္သင္႔တယ္၊ ဘယ္လုိေနသင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ စံနမူနာျပယုဂ္တစ္ခုကုိေတာ႔ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မတည္ေဆာက္ႏုိင္ၾကဘူး…”

ပန္းခ်ီဆရာေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာဟာ သိပ္ကုိ တည္ျငိမ္ရင္႔က်က္ေနခဲ႔ပါတယ္.

ဆရာၾကီးဟာ ပန္းခ်ီဆရာေလးရဲ႔ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က စူးရွထက္ျမက္ဟန္ရွိတဲ႔ မ်က္၀န္းအစုံကို ေစ႔ေစ႔စုိက္ၾကည္႔ရင္းက သူ႔ရဲ႔ ဆုံးမစကားကုိ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာၾကားခဲ႔လုိက္ပါေတာ႔တယ္…

“မင္းလုပ္စရာရွိတာကိုသာ မင္းလုပ္ပါ. မင္းကုိယ္မင္းယုံၾကည္စြာလုပ္ပါ. မင္းမွန္တယ္ထင္တာကုိ မင္းစဲြကိုင္ျပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခုိက္ေစဘဲ မင္းရည္မွန္းခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါ. မ်က္စိဟာ ျမင္ဖုိ႔ျဖစ္ေပမယ္႔ မျမင္သင္႔တာေတြအတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ ကန္းေပးရမယ္. နားဟာ ၾကားဖုိ႔ျဖစ္ေပမယ္႔ မၾကားသင္႔တာေတြအတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ နားေလးေပးရမယ္.

မင္းဘ၀အတြက္ မင္းသာလွ်င္ ပဲ႔ကုိင္ရွင္ပဲ….

မင္းရဲ႔ ကံၾကမၼာအတြက္ မင္းသာလွ်င္ ဖန္တီးရွင္ပဲ…”

ထုိညက ၾကယ္ေတြစုံေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကုိ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ျပဳံးလ်က္ ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခဲ႔ေလသည္…..



(သွ်င္ေနမင္း)