တံခါးမၾကီး တစ္ခ်ပ္ ကၽြီခနဲ ပြင္႔သြားခဲ႔သည္….
သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ခန္းမက်ယ္ၾကီး တစ္ခုအတြင္းသုိ႔ အလုိအေလ်ာက္ လွမ္း၀င္သြားခဲ႔သည္။
ေအာက္ကုိငုံ႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔မွ သူသည္ အလုိအေလ်ာက္ ေရြ႔လ်ားေနေသာ ခါးပတ္ျပားၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနမိသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ဇြန္းသံပန္းကန္သံမ်ား ဆူညံေနၾကေလသည္။
အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ မီးေရာင္မ်ား မွိတ္လုိက္လင္းလုိက္ျဖင္႔တစ္မ်ိဳး၊ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေျပာၾကားေနသည္ကုိ ေလးစားယုံၾကည္စြာျဖင္႔ နားစုိက္ေထာင္ေနၾကသူမ်ားက တစ္ဖုံ၊ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ မိမိတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ ေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ေနၾကသူမ်ားက တစ္နည္းျဖင္႔ ခန္းမက်ယ္ၾကီးအတြင္းတြင္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနေလသည္။
သူတုိ႔အားလုံးသည္ စားပဲြ၀ုိင္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုိယ္စိီကုိယ္ငွ ၀ိုင္းဖဲြ႔ထုိင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ားသာ တစ္ကုိယ္တည္း တိတ္ဆိတ္စြာ စားေသာက္ရင္း ခန္းမက်ယ္ၾကီးကုိ ခံစားခ်က္မဲ႔စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနၾကေလသည္။ အခ်ိဴ႕ကမူ တစ္ကုိယ္တည္း ထုိင္ေနေသာ္လည္း သူ႔ကုိ ၀ိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာလာသူမ်ားကုိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖင္႔ ျပန္လည္ စကားေျပာရင္း ထုိသူမ်ားထြက္ခြာသြားေသာ အခါတြင္မူ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႔ရင္း လွ်ဳိ႔၀ွက္စြာ ျပဳံးေနတတ္ၾကေလသည္။
ခန္းမက်ယ္ၾကီးကား ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းသလုိ လွ်ိဳ႔၀ွက္နက္နဲမႈမ်ားျဖင္႔လည္း ျပည္႔ႏွက္ေနခဲ႔ေလသည္။
ယခု ထုိခန္းမက်ယ္ၾကီးအတြင္းသုိ႔ သူေရာက္ရွိေနခဲ႔ေလျပီ….
…..
လြတ္ေနေသာ စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ မရဲတရဲ သူ၀င္ထုိင္လုိက္ခဲ႔သည္။
“ေရာ႔. ဒါမင္းအတြက္”
တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔ေနာက္မွရပ္ျပီး ေျပာလုိက္သည္ဟု ခံစားမိလုိက္သည္။
လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အသံပိုင္ရွင္ကုိ မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်. သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ ေရာက္ေနသည္ကုိ ထိတ္လန္႔တၾကားေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔လုိက္မိေတာ႔ ပန္းကန္ျပားသည္ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ က်ယ္လ်က္ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ ပုံစံတူ အကန္႔ေလးမ်ား ခဲြလ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။
ထုိပန္းကန္ျပား၏ နာမည္က သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာခဲ႔သည္။
“ပုံစံခြက္”
…..
သူ႔ေရွ႔တြင္ ရွိေနေသာ ပုံစံခြက္ကုိ ေယာင္အမ္းအမ္းျဖင္႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရာက သတိရျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္မိလုိက္သည္။
သူ႔ေဘးနားက လူေတြလည္း သူ႔လုိ ပုံစံခြက္ထဲတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ ထည္႔စားေနၾကသည္။
သူ႔ေရွ႔က လူေတြကေရာ….
သူ႔ေနာက္က လူေတြကေရာ…
အေပၚထပ္မွာ ထုိင္ေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေရာ…
ေလွကားရင္းနားမွာ ထုိင္ေနတဲ႔ အ၀တ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေရာ…
ေနရာေဒသ ပတ္၀န္းက်င္သာ ကဲြျပားခ်င္ကြဲျပားသြားမည္.
အားလုံးတူညီေနေသာ အခ်က္ကား သူတုိ႔အားလုံးလက္ထဲတြင္ ပုံစံခြက္ တစ္ခုစီ ရွိေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရမိလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားခဲ႔ျပီး သူ၀င္လာခဲ႔ေသာ တံခါးမၾကီးဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လူသစ္ေတြ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။
သူတုိ႔လက္ထဲတြင္ ဘာမွ ကုိ္င္ေဆာင္မလာခဲ႔ပါ.
သူ၀င္လာခဲ႔စဥ္တုန္းကလည္း သူ႔လက္ထဲတြင္ မည္သည္႔အရာမွ် ကုိင္ေဆာင္မထားခဲ႔ပါ.
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိသည္။
မဟုတ္ေသးပါဘူး. ငါတစ္ခုခုကိုေတာ႔ ယူလာခဲ႔ပါတယ္.
သူ႔ကုိယ္ကုိ ေသခ်ာျပန္စစ္ေဆးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူ႔မွာ ေရဗူးတစ္ဗူးႏွင္႔ မုန္႔ေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႔ ပါလာခဲ႔သည္ကုိ သတိရသြားမိခဲ႔သည္။
ဟုတ္သည္။ ဒီအခန္းထဲသု႔ိ သူ၀င္မလာခင္က သူ႔တြင္ေရဗူးတစ္ဗူး ပါလာခဲ႔သည္။ မုန္႔တစ္ခ်ဳ႔ိလည္း ပါလာခဲ႔ေသးသည္။
အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လာေသာ လူသစ္မ်ားအားလုံးတြင္လည္း သူကဲ႔သုိ႔ပင္ ေရဗူးတစ္ဗူးစီႏွင္႔ မုန္႔ထည္႔ေသာ အိတ္ေလးတစ္လုံးစီ လြယ္ထားလ်က္ ရွိေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိေနေသာ လူမ်ားအားလုံးကုိ လွ်ပ္တစ္ျပက္ အကဲခတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အခ်ိဳ႔က စားလည္းစားသည္။ ေရဗူးထဲသုိ႔လည္း ေရျဖည္႔ကာ တစ္၀ုိင္းမွ တစ္၀ုိင္းသုိ႔ ကူးသြားေနၾကသည္။
အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေရဗူးထဲသုိ႔ ေရျဖည္႔ရန္၊ မုန္႔အိတ္အတြင္းသုိ႔ မုန္႔အသစ္မ်ား ျဖည္႔တင္းရန္ မစဥ္းစားမိဘဲ စားပဲြ၀ို္င္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေရခြက္မ်ားထဲမွ ေရမ်ားကုိသာ အဆက္မျပတ္ေသာက္သုံးရင္း၊ စားဖြယ္ရာမ်ားကုိ အငမ္းမရ စားေသာက္ရင္း ေနာက္တစ္၀ိုင္းသို႔ ကူးသြားၾကသည္။
အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ စားပဲြ၀ိုင္းေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ေရမ်ားထက္ သူတုိ႔တြင္ရွိေသာ ေရဗူးထဲမွ ေရမ်ားကုိသာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ျဖင္႔ ေသာက္သုံးရင္း ေနာက္ထပ္ စားပဲြ၀ို္င္းတစ္ခုတြင္ ထုိင္စားေနၾကျပန္သည္။ သူတုိ႔တြင္ ေရနည္းေနသည္ကုိ သိေသာ္လည္း ေရျဖည္႔ရန္ကုိမူကား စိတ္မကူးၾကေခ်….
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည္႔မိရင္းက အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ သူထုိင္ေနသည္႔ စားပဲြ၀ိုင္းကုိ ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔မိသည္။
စားစရာေတြ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စားပဲြေပၚတြင္ သတိေပးစာတစ္ခု ကပ္ထားသည္။
“မိမိပုံစံခြက္ထဲတြင္ ဆန္႔သေလာက္သာ ထည္႔စားရမည္။ ၾကိဳက္သေလာက္ ယူစားႏုိင္သည္။ မဆန္႔မျပဲစားလွ်င္ ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲမွ အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားရမည္။”
ထုိသတိေပးစာေၾကာင္႔ ျဖစ္မည္ထင္႔။ လူတုိင္း စားေသာက္ၾကေသာ္လည္း ပုံစံခြက္ထဲတြင္ ဆန္႔သေလာက္သာ စားေနၾကေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကမူ ပါလာေသာ မုန္႔အိတ္ေလးထဲသုိ႔ စားစရာမ်ား ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ျဖင္႔ ထုိးထည္႔ေနၾကေလသည္။
သူ႔ေရွ႔တြင္ ရွိေသာ ပုံစံခြက္ကုိ သူငု႔ံၾကည္႔မိျပန္သည္။
အကန္႔ သုံးကန္႔ခဲြထားသည္။ တစ္ကန္႔က အက်ယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ အေရးအၾကီးဆုံး Main Course အစားအစာ အတြက္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ထမင္းၾကိဳက္သူ ထမင္း၊ ေခါက္ဆဲြၾကိဳက္သူေခါက္ဆဲြ စသည္ျဖင္႔ ထည္႔စားႏုိင္ရန္ အကန္႔က်ယ္က်ယ္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
ဒုတိယအကန္႔ႏွင္႔ တတိယအကန္႔သည္ကား ပုံစံသိပ္မကဲြျပားလွေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ပထမအကန္႔ထက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းၾကေလသည္။
သူ႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ပုံစံခြက္ကို အကဲခတ္ၾကည္႔မိျပန္သည္။
ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ သူ႔အရင္ေရာက္ႏွင္႔ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။
သူသည္ ထမင္းကုိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔ေလသည္။ စည္းကမ္းရွိစြာျဖင္႔လည္း စားေသာက္ေနသည္ကုိ သူသတိထားမိသည္။ သူ႔အား ကၾကီးဟူ၍ စိတ္ထဲမွ နာမည္ေပးလုိက္မိသည္။
ကုိကၾကီးသည္ သူလုိသေလာက္ကုိသာ စားပဲြ၀ိုင္းေပၚမွ ခူးခပ္၍ စားေသာက္သည္။ သူ႔ပန္းကန္ထဲတြင္လည္း ဟင္းမ်ား ထမင္းမ်ား ေပက်ံမေနေအာင္ သတိထား၍ စားသည္။ စားေသာက္ျပီး၍ ေနာက္တစ္၀ုိင္းသုိ႔ မကူးခင္ သူ႔ေရဗူးအတြင္းသုိ႔ ေရျဖည္႔သည္။ မုန္႔အိတ္အတြင္းသို႔ အစားအေသာက္တစ္ခ်ိဳ႔ ျဖည္႔တင္းသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာျဖင္႔ ေနာက္တစ္၀ုိင္းသု႔ိ ကူးသြားခဲ႔ေလသည္။ အျခားစားပဲြ၀ိုင္းမ်ားတြင္ ဘာေတြျဖစ္ေနပ်က္ေနသည္ကုိ သူစိတ္မ၀င္စား။ သူ႔ဗိုက္ကုိသာ သူျဖည္႔တင္း၍ သူလုိရာကုိ ယူငင္သြားခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း ဒုကၡမေပးသျဖင္႔ သူသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကေတာ႔ ေသခ်ာေနခဲ႔ေလသည္။ သူ႔တာ၀န္သူေက်ပြန္စြာ လုပ္ေဆာင္သြားေသာ ကုိကၾကီးဆုိသည္႔ လူေကာင္းတစ္ေယာက္အတြက္ သူေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္မိသည္။
သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အကဲခတ္မိျပန္သည္။ သူသည္ကား ေခါက္ဆဲြၾကိဳက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ခေခြးဟူ၍ နာမည္သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ခေခြး၏ ပုံစံခြက္သည္ အနည္းငယ္ ညစ္ပတ္ေနခဲ႔သည္။ သူ စားခ်င္ရာကို ခူးခပ္စားေသာက္သလုိ သူ႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေျခေထာက္မသန္သည္႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္လည္း ဟင္းခြက္မ်ား ကူထည္႔ေပးေနေလသည္။ စားေသာက္ရာတြင္ ဣေျႏၵ သိပ္မရလွေသာ္လည္း သူသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကုိပါ ကူညီ၍ ဟင္းပြဲမ်ား ခူးခပ္ေပးတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။
သူစားပဲြ၀ို္င္းမွ ထကာ ေနာက္တစ္၀ိုင္းသု႔ိ ကူးသြားေတာ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔သူမ်ားက သူ႔အေၾကာင္းကုိ တဖြဖြ ေျပာမဆုံးျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ထုိသူသည္ကား မိမိအတြက္သာမက တစ္ပါးသူအတြက္ပါ တာ၀န္ေက်ပြန္ေသာ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခေခြးကဲ႔သုိ႔ေသာ လူမ်ားမ်ား ရွိလွ်င္ တံခါးမၾကီးမွ ဆက္၀င္လာေသာ ခ်ိဳ႔တဲ႔ႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိိဳ႔ယြင္းေနသူမ်ားအတြက္ ေတာ္ေတာ္အကူအညီရေပလိမ္႔မည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စားပဲြ၀ုိင္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကုိ သူသတိထားမိလုိက္သည္။ သူ႔အား ဂငယ္ဟု နာမည္ေပးလုိက္သည္။ ဂငယ္သည္ကား သူ႔ပုံစံခြက္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္၊ တစ္ျခားစားပဲြ၀ိုင္းမွ လူမ်ား၏ ပုံစံခြက္မ်ားအား လွမ္းၾကည္႔လုိက္၊ ပါးစပ္မွ တစ္စုံတစ္ရာကို မေက်မခ်မ္း ေရရြတ္လုိက္ျဖင္႔ စိတ္တုိ ေဒါသထြက္ေနသည္ကုိ သူသတိထားမိလုိက္သည္။ တစ္ျခားသူမ်ား စားေသာက္ျပီး ထသြားတတ္ၾကလွ်င္လည္း ထုိသူမ်ားအား မၾကားတၾကား ဆဲဆုိေနတတ္ေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဂငယ္အား ျပန္ျပီး ရန္ေတြ႔တတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔ကမူ မသိလုိက္မသိဖာသာျဖင္႔ ေနာက္စားပဲြ၀ုိင္းတစ္ခုသုိ႔ ကူးသြားၾကေလသည္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔မွ စားပဲြ၀ိုင္းမ်ားသည္ ေလွကားေပၚသုိ႔လည္း တက္သည္။ ေျမညီထပ္တြင္လည္း ဆက္လက္က်ယ္ျပန္႔သြားသည္။ ေျမေအာက္ခန္းသုိ႔လည္း ဆင္းသြားေသးသည္။ ပုံစံခြက္ကုိင္ထားေသာ လူမ်ား၏ အေရာင္အဆင္းသည္ သူတုိ႔စားေသာက္ေသာ အစားအေသာက္မ်ားေပၚ မူတည္လ်က္ ကဲြျပားလာတတ္ၾကသည္။ ထုိအေရာင္အဆင္းေပၚ မူတည္လ်က္ လူတုိ႔သည္ သူတုိ႔ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ရာ၊ သူတုိ႔ကုိ လက္ခံေသာ စားပဲြ၀ိုင္းေနာက္တစ္ခုသုိ႔ ကူးလူးသြားႏုိင္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလုိက္ရေလသည္။
….
သူ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနသည္။
ထမင္းစားရမည္ေလာ၊ ေခါက္ဆဲြစားရမည္ေလာ၊
သုိ႔မဟုတ္ စြပ္ျပဳတ္ကုိသာ ေသာက္ရမည္ေလာ၊
ဗုိက္ကေတာ႔ ဆာေနသည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။
ထမင္းတစ္ဇြန္း ခူးစားလုိက္သည္။ ေကာင္းေတာ႔ေကာင္းသည္။ သိပ္ေတာ႔ မၾကိဳက္လွေခ်။
ေခါက္ဆဲြတစ္ဇြန္း ခပ္ထည္႔လုိက္သည္။ ထမင္းႏွင္႔ေရာနယ္လုိက္သည္။
စားၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ထမင္းအရသာနွင္႔ ေခါက္ဆဲြအရသာ ေရာေနသည္ကုိ မႏွစ္ျမိဳ႔စြာ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသည္။
ပါးစပ္မွ ေ၀႔ါခနဲျဖစ္သြားခဲ႔သည္။
ကၾကီးက သူ႔ကုိလွမ္းၾကည္႔သည္။ ခေခြးက ျပဳံးျပသည္။ ဂငယ္ကေတာ႔ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခဲ႔ေလသည္။
ကၾကီးကို သူတည္႔တည္႔ျပန္ၾကည္႔လုိက္သည္။ ကၾကီး ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ ထမင္းဆက္စားေနခဲ႔ေလသည္။
ခေခြးကုိ ျပန္ျပဳံးျပလုိက္သည္။ ျပဳံးရာမွ ကုိယ္႔ဒုကၡကုိ ျပန္ေလွွာင္ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာျပီး ရြဲ႔ကာ ေအာ္ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ ခေခြးကလည္း သူ႔ဗုိက္ပူပူၾကီးကုိ ပုတ္ျပီး တဟားဟားျဖင္႔ မ်က္ရည္မ်ားထြက္ေအာင္ ေအာ္ရယ္သည္။ ခေခြးေဘးနားတြင္ထုိင္ေနေသာ လူငယ္ေလးကလည္း ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖင္႔ ျပဳံးေနေလသည္။
သူေအာ္ရယ္လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာစူပုပ္သြားသည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔တြင္ အျပဳံးတစ္ခုေကြးညြတ္သြားခဲ႔သည္။
သူ႔ပုံစံခြက္ထဲမွ ထမင္းနွင္႔ေခါက္ဆဲြ အလုံးအေထြးၾကီးကုိ သူ႔ေဘးနားရွိ အမႈိက္ပုံးအတြင္းသုိ႔ သြန္ခ်လုိက္သည္။ ထုိအျခင္းအရာကုိ အစအဆုံးျမင္ေသာ အခန္းေထာင္႔မွ လူတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ထဲမွ နာရီၾကီးတစ္လုံးကုိ ကုိင္ေျမွာက္ျပသည္။ ထုိသူသည္ကား နာရီကိုင္ထားျပီး လူတကာကုိ လုိက္ျပေနတတ္ေသာေၾကာင္႔ သူ႔အား နငယ္ဟု နာမည္ေပးလုိက္မိျပန္သည္။ နငယ္အား လွမ္းၾကည္႔ရင္း သူ႔ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ျငိမ္႔ျပလုိက္သည္။
သူ၏ ပုံစံခြက္ကုိ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္လည္ သန္႔စင္လုိက္သည္။ ကၾကီးသည္ ေနာက္တစ္၀ိုင္းသုိ႔ ကူးသြားရန္ျပင္ဆင္ေနေလျပီ။ သူသြားမည္႔ စားပဲြ၀ိုင္းကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူသည္ ေျမညီထပ္တြင္ရွိေသာ ေနာက္ထပ္စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုသုိ႔ ကူးရန္ျပင္ဆင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
သူ႔ပုံစံခြက္ထဲသုိ႔ ထမင္းျဖဴကုိ ျပန္ထည္႔လုိက္သည္။ အကန္႔ႏွစ္ကန္႔အတြင္းသုိ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ႏွင္႔ ငံျပာရည္ေၾကာ္သုံးဇြန္း ခပ္ထည္႔လုိက္သည္။
ျမိန္ရွက္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔လုိက္သည္။
လက္ပတ္နာရီကုိ ငုံ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ သူ႔တြင္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ႔ေခ်။
ေနာက္တစ္၀ို္င္းသုိ႔ ကူးရေပဦးမည္။
မကူးခင္ သူ႔ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါကုိ ျပန္စစ္ေဆးၾကည္႔မိေတာ႔ သိပ္မေတာက္ေျပာင္လွေသာ္လည္း သိပ္ေတာ႔ မညွိႈးႏြမ္းလွဟု ထင္မိသည္။
စားေသာက္ျပီး စားပဲြ၀ို္င္းမွ ထရပ္လုိက္သည္။ စားပဲြ၀ုိင္း စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔တြင္ ရပ္လုိက္သည္။ ခေခြးက သူ႔ေရွ႔တြင္ တန္းစီေနခဲ႔ေလသည္။ ခေခြးမ်က္ႏွာ ျပဳံးရႊင္ေနခဲ႔သည္ကုိ သူေတြ႔လုိက္ရသည္။ ခေခြးက သူ႔ကုိ လက္လွမ္းျပရင္း သူသြားေတာ႔မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ခေခြးထြက္သြားရာကုိ လုိက္ၾကည္႔မိေတာ႔ ေလွွကားေပၚသုိ႔တက္သြားသည္ကုိ ၀မ္းေျမာက္စြာ ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။
ကၾကီးသည္ စားေသာက္ေနရာမွ တစ္ခ်က္ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဆတ္ခနဲ ေခါင္းျပန္ငုံ႔ကာ သူ႔ေရဗူးအတြင္းသုိ႔ ေရမ်ား ထပ္ျဖည္႔ေနခဲ႔ေလသည္။
ဂငယ္သည္ စစ္ေဆးေရးမႉးဆီသုိ႔ ေျပးသြားခဲ႔ျပီး ခေခြးစားေသာက္သည္မွာ အင္မတန္ညစ္ပတ္ေၾကာင္း ကုန္းထုိးစကားသြားေျပာေလသည္။
စစ္ေဆးေရးမႉးကား သမာသမတ္က်သူျဖစ္ေပသည္။
“သူက စားတာေသာက္တာညစ္ပတ္ေပမယ္႔ လူေတြကုိ ကူညီတတ္တယ္ကြ. အေပၚထပ္မွာ သူ႔ကုိ လုိအပ္ေနတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ငါအေပၚထပ္ကုိလႊတ္လုိက္တာ.”
“ဟာ. ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ. ကုိကၾကီးဆုိ စားတာေသာက္တာ အင္မတန္သပ္ရပ္တာ. စိတ္ေကာင္းလည္းရွိတယ္. သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင္႔ အေပၚမလႊတ္သလဲ.”
“သူက သပ္ရပ္ေပမယ္႔ သူ႔ထမင္းပဲ သူသိတယ္. တစ္ျခားလူေတြ ဘာေတြလု္ိအပ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ မၾကည္႔တတ္ဘူး. ခေခြးလုိလူမ်ိဳးေတြက အေပၚေရာက္ေလ လုိအပ္ေနတဲ႔သူေတြကုိ ငုံ႔ၾကည္႔တတ္ေလ ျဖစ္မွာမုိ႔ အေပၚကုိပုိ႔လုိက္တာ.”
စစ္ေဆးေရးမႉးက သူေျပာေနသည္ကုိ ခဏရပ္ျပီး ဂငယ္ကို လွမ္းၾကည္႔သည္။ ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာသည္။
“ဒါေၾကာင္႔ ခေခြးကုိ အေပၚထပ္ကုိ ပုိ႔ျပီး ကၾကီးကုိေတာ႔ ေျမညီထပ္မွာပဲ ထားတာ.”
ဂငယ္သည္ မေက်မခ်မ္းျဖင္႔ စစ္ေဆးေရးမႉးနားမွ ခ်ာခနဲ လွည္႔ထြက္သြားခဲ႔ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ႔ သူ႔၀သီအတုိင္း စစ္ေဆးေရးမႉး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားေၾကာင္းကုိ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနခဲ႔ေလသည္။
“….”
ေဟာ.. သူ႔နာမည္ေခၚသံၾကားရသည္။
စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔တြင္ သူရပ္လုိက္သည္။
စစ္ေဆးေရးမႉးက စကားရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေျပာဘဲ သူ႔အတြက္ စားပဲြနံပါတ္ ထုတ္ေပးလုိက္ေလသည္။
“၀၀၈”
၀၀၈ ဆုိပါလား.
“အဲဒါ ေျမေအာက္ခန္းနံပါတ္ေလ”
သူ႔ေနာက္မွ တန္းစီေနသူက သူ႔အား တုိးတုိး လွမ္းေျပာသည္။
သူအရမ္းအံ႔အားသင္႔သြားခဲ႔ေလသည္။ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင္႔ ေျမေအာက္ခန္းကုိ ပုိ႔တာပါလိမ္႔ဟုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးေနခဲ႔ေလသည္။
စစ္ေဆးေရးမႉးက တစ္ခြန္းထဲ ျပန္ေျဖေလသည္။
“မင္း ပုံစံခြက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းအသုံးမခ်တတ္ေသးလုိ႔ ေျမေအာက္ခန္းကုိပုိ႔တာ”
“ဗ်ာ…”
“မဗ်ာနဲ႔. မင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိတယ္. ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ကုိက္မလုပ္တတ္ေသးဘူး. ဒါကုိ မင္းျပင္လာႏုိင္မယ္႔တစ္ေန႔ကုိ ငါေမွ်ာ္လင္႔ေနမယ္.”
၀မ္းနည္းမိသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား ေလွကားေပၚတက္သူတက္၊ ေျမညီထပ္တြင္ အေျခက်သူက်ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ႔ ေျမေအာက္ခန္းသုိ႔ ဆင္းရေပဦးမည္။
၀မ္းသာမိသည္။ စစ္ေဆးေရးမႉး၏ စကားသည္ သူ႔အတြက္ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္ေစသည္။ သူ႔စကားသည္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဆုံးမစကားတစ္ခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
စားပဲြနံပါတ္ ၀၀၈ ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ေျမေအာက္ခန္းဖက္သုိ႔ သူဦးတည္လုိက္သည္။
ကုိယ္႔ကုိယ္ကို ခပ္တုိးတုိးေျပာလုိက္မိသည္။
“မင္းစိုက္ပ်ိဳးသလုိ မင္းရိတ္သိမ္းရမွာ ဓမၼတာပဲေလ”
သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကို ဂငယ္သိသြားေတာ႔ သူ႔နားလာရပ္သည္။
“စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ. မင္းအတြက္ ငါအျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါမယ္.”
ဂငယ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို စုိက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္၏ ခံစားခ်က္အမွန္သည္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္တြင္ ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
ပက္ခနဲ ျပန္ေျပာလုိက္မည္ စိတ္ကူးလုိက္ေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူမရိုင္းတတ္ပါ.
“ရပါတယ္ဗ်ာ. တစ္ေန႔ ျပန္ေတြ႔ဦးမွာပဲ. ဒါက လမ္းဆုံးမွမဟုတ္ေသးတာ. တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာဦးမွာပါ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္”
သူ၏ ခပ္ေထ႔ေထ႔ရယ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ ဂငယ္၏ မ်က္ႏွာ မည္းခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားခဲ႔သည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဂငယ္သည္ လူတစ္ဖက္သား ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္တြင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ၀မ္းနည္းတတ္သေလာက္ လူတစ္ဖက္သား က်ရႈံးေနခ်ိန္တြင္မေတာ႔ ေအာ္စကာဆု ဆယ္ဆုရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးရုပ္ကုိ ဖန္တီးတတ္သူ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလသည္။
ဂငယ္ႏွင္႔ အေပါင္းပါမ်ားကုိ သူ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာျဖင္႔ ေက်ာခုိင္းလုိက္သည္။
...
ေျမေအာက္ခန္းသည္ ေမွာင္မည္းေနခဲ႔ေလသည္။
စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင္႔ သူ၏ စားပဲြနံပါတ္ရွိရာသုိ႔ လွမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ႔သည္။
အမွန္တကယ္ေတာ႔ ေျမေအာက္ခန္းသည္ ပကတိေမွာင္မည္းေနသည္ကား မဟုတ္ေခ်.
ေျမညီထပ္သည္ လင္းလြန္းေနခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔သာ ေျမေအာက္ခန္းသည္ မည္းေမွာင္ေနသည္ဟု လူအမ်ားက ထင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ က်င္႔သားရသြားေတာ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည္႔မိသည္။
တစ္ခ်ိဳ႔ အ၀တ္မ်ားစုတ္ျပဲေနၾကသည္။ ၀မ္းဗုိက္မ်ား ဟာေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမေအာက္ခန္းမွ အေပၚသုိ႔တက္ႏုိင္ရန္အတြက္ အျမဲမျပတ္ ၾကံစည္အားထုတ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
အခ်ိဳ႔သည္ကား ေျမေအာက္ခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ခ်ဳံးပဲြခ်ငုိေၾကြးၾကသည္။ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ပင္ မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ျပိဳလဲကုန္ၾကသည္။ အားျပတ္ခ်ည္႔နဲ႔စြာျဖင္႔ လွဲအိပ္ရင္း အိတ္ထဲမွ ေစာင္ထုတ္ကာ ေခါင္းျမီးျခဳံအိပ္လုိက္ၾကေတာ႔သည္။
အခ်ိဳ႔သည္ကား ေျမေအာက္ခန္းနံရံႏွင္႔ သူတုိ႔၏ ေခါင္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ မိတ္ဆက္ေပးေနၾကေလသည္။ အျပစ္တင္သံမ်ား၊ ေရရြတ္သံမ်ား၊ ဆဲဆုိသံမ်ား၊ ဘုရားစာ ရြတ္သံမ်ား၊ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းသံမ်ားျဖင္႔ ေျမေအာက္ခန္းသည္ ပုိ၍ မည္းေမွာင္သြားခဲ႔သည္ဟု သူခံစားလုိက္ရသည္။
မီးျခစ္ကုိ ေထာက္ခနဲျခစ္လုိက္ျပီး စားပဲြ၀ို္င္းေပၚတြင္ ရွိေနသာ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ ထြန္းညွိလုိက္သည္။
ၾကမ္းေပၚတြင္လွဲအိပ္ေနေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႔ သူ႔ကုိ လွမ္းျပီး ေရရြတ္ၾကသည္။
လူတုိင္းတြင္ အလင္းတုိင္ ထြန္းပုိင္ခြင္႔ရွိသည္။ မိမိဖာသာ လင္းခ်င္းေအာင္ မထြန္းညွိႏုိင္ဘဲ တစ္ျခားသူမ်ား ထြန္းညွိသည္ကုိ အျပစ္ေျပာတတ္ၾကသည္႔သူမ်ား ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ရွိေနတတ္ေသးသည္ကုိ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသည္။
သူက ၾကိဳးစားရွင္းျပေတာ႔ ထုိသူမ်ားက ျပန္ေျပာေလသည္။
“ဘ၀တူခ်င္း တစ္မူးမသာခ်င္စမ္းပါနဲ႔”
ဟုတ္သည္။ ဘ၀တူခ်င္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ကား မတူႏုိင္.
သူအိပ္ရမည္႔ အိပ္ယာေခါင္းရင္းတြင္ စာတစ္ပုဒ္ေရးျခစ္လုိက္သည္။
“I create my meanings. I create my values. That is the highest freedom.”
“ ငါ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုိ ငါဖန္တီးတယ္၊ ငါေရြးခ်ယ္တယ္၊ ငါ႔အတြက္ ဘယ္ဟာ တန္ဖုိးရွိတယ္ ဆုိတာကုိ ငါဖန္တီးတယ္။ ငါေရြးခ်ယ္တယ္။ အဲဒါဟာ ငါ႔ရဲ႔ အျမင္႔ဆုံးလြတ္လပ္မႈျဖစ္တယ္.”
သူ႔ေဘးနားတြင္လဲွအိပ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္က သူေရးထားေသာ စာသားမ်ားကုိ ျမင္ေတာ႔ တဟားဟားျဖင္႔ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေလသည္။
“မျဖစ္ႏုိင္တာကြာ. မင္းက ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ ေနေနရတာကို လြတ္လပ္ခ်င္ေနေသးတယ္. ဟားဟားဟား… ငါက မင္းကုိ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါ. သိပ္ျပီးေတာ႔ ဘ၀င္ေလဟပ္မေနနဲ႔ အက်နာမယ္. ဟင္းဟင္းဟင္း”
သူ႔အားေလွာင္ရယ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ မ်က္ႏွာအား ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္း…
“ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာေအာင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ျပီး၊ တာ၀န္ယူျပီးေတာ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ႔လူဟာ လြတ္လပ္တဲ႔ဖက္ကုိ သြားေနတဲ႔သူျဖစ္တယ္. လူေတြရဲ႔ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ကဲ႔ရဲ႔မႈကုိ မတုန္လႈပ္တဲ႔သူဟာ သူ႔ဘ၀ကုိသူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးႏုိင္တယ္.”
ထုိသူသည္ကား ဆက္လက္ရယ္ေမာေနခဲ႔ေလသည္။
သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။
နားမလည္ေသာသူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဆုိလွ်င္ ရွင္းျပႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ နားမလည္ခ်င္သူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ကား ဘုရားပင္ တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ ေမွးစင္းလ်က္ ဘုရားစာတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္မိေနေလသည္။
“ယထာ၀ါဒီ၊ တထာကာရီ…
ယထာ ကာရီ၊ တထာ ၀ါဒီ…
ေျပာသလုိ လုပ္တဲ႔သူ၊ လုပ္သလုိေျပာတဲ႔သူ”
ထုိညက သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ေလသည္။ ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ေနထုိင္ေနရေသာ္လည္း သူ၏ စိတ္ဓာတ္သည္ အာကာထက္တြင္ ၀ဲပ်ံေနခဲ႔ေလသည္။
တစ္ႏွစ္….
ႏွစ္ႏွစ္…
သုံးႏွစ္….
သူ စားပဲြ၀ိုင္းတြင္ စာထုိင္ဖတ္ေနစဥ္ စစ္ေဆးေရးမႉးထံမွ ေခၚစာ ေရာက္လာခဲ႔ေလသည္။
….
စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔ေမွာက္သုိ႔ သူထပ္ေရာက္ခဲ႔ျပန္ေလသည္။
ကၾကီးကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပဲြ၀ုိင္းမွာ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း သိုသိပ္က်စ္လ်စ္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔ေလသည္။
ခေခြးသည္ကား ေလွကားေပၚမွ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္၊ အကူအညီလုိသူမ်ားကုိ အကူအညီေပးလုိက္ျဖင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။
“ခေခြးကုိ မၾကာခင္ ခုနစ္ထပ္ကုိ ပုိ႔ေတာ႔မယ္. အဲဒါအျမင္႔ဆုံးအထပ္ပဲ.”
စစ္ေဆးေရးမႉးက သူ႔ကုိ ခပ္တုိးတုိးေျပာသည္။
ဂငယ္ကေရာ…
အခန္းထဲသုိ႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္ကုိေတြ႔ရသည္။
ဂငယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းသည္ နဂုိရွိရင္းစဲြထက္ ပုိျပီး စူထြက္လာသည္ဟု သူျမင္မိသည္။
သုိ႔တည္းမဟုတ္ အျမဲတေစ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေနတတ္ျခင္းေၾကာင္႔ လုပ္ယူမႈသည္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနသေယာင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဂငယ္သည္ကား ယခင္အတုိင္း ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေရရြတ္ျမည္တမ္းတတ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ကုိျမင္ေတာ႔ ဂငယ္တစ္ေယာက္ စစ္ေဆးေရးမႉးနားသုိ႔ အေျပးတစ္ပုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။
“အဆင္ေျပလား ….. ”
“ဟုတ္. ေျပပါတယ္.”
“အၾကာၾကီးပဲေနာ္. ငါက မင္းအတြက္ စိတ္ပူေနတာ”
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔တြင္ အျပဳံးတစ္ခ်က္ ခပ္ေကြးေကြးေလးျဖစ္သြားခဲ႔ျပန္သည္။
“ရပါတယ္. စိတ္မပူပါနဲ႔ေလ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အားကုိးရွိပါတယ္.”
“ဘာလဲ. မင္းက အဆက္အသြယ္ေကာင္းလုိ႔ အေပၚျပန္တက္လာႏုိင္တာလို႔ ဆုိခ်င္တာလား”
“အဆက္အသြယ္. ဟုတ္လား. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.”
“ဘာရယ္တာလဲကြ. မဟုတ္လုိ႔လား. ဘုရားေတာင္မွ အမွီရွိမွပြင္႔တယ္ေလ.”
“ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးဗ်ာ. စစ္ေဆးေရးမႉးနဲ႔ေတြ႔ရဦးမယ္. ခင္ဗ်ားနဲ႔ေနာက္မွေတ႔ြမယ္ေနာ္… တာ႔တာ.. ဆီးယူ…”
ဂငယ္တစ္ေယာက္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္က်န္ခဲ႔မည္ကုိ ေတြးေနစရာ လုိမည္မထင္ပါ.
…
စစ္ေဆးေရးမႉးက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ စိုက္ၾကည္႔ရင္း ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။
“မင္းကုိ အေပၚထပ္ပုိ႔ဖုိ႔ ငါတုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျပီ. ငါလုံး၀ထင္မထားဘူးကြာ. မင္းဒီလုိျပန္ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ေပါ႔…”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. စစ္ေဆးေရးမႉးၾကီးရယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒဏ္ရာေတြပြေနပါျပီ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က တန္ဖုိးရွိတဲ႔ အဆုံးအမေအာက္မွာ ခံယူခ်က္ေတြ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တတ္သူပါ.”
“ေကာင္းတယ္ကြာ. ဘယ္ေတာ႔မွ မက်တာထက္ က်တုိင္း ျပန္တက္ႏုိင္တာကမွ လူအစစ္ကြ. အညြန္႔တလူလူျဖစ္ေနေအာင္ မင္းဆက္ၾကိဳးစားရမယ္.”
“ဟုတ္.”
….
စားပဲြနံပါတ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ျမင္႔တက္သြားၾကသည္။
ခေခြးႏွင္႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ခေခြးနွင္႔တူေသာ၊ ခေခြးထက္ပုိ၍ ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္ေသာ လူမ်ားႏွင္႔လည္း ေတြ႔ဆုံခြင္႔ရခဲ႔သည္။
သူ႔အိပ္ယာေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ဆုံးမစာမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ႔ေလသည္။
“ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္က တာ၀န္ယူျပီး မလုပ္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…”
“ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ ပုံမွန္ေန၊ လုပ္သင္႔တာေတြလုပ္၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေန၊ သူမ်ားအေပၚ သေဘာထား ေကာင္းေကာင္းထား၊ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းေတြ တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားေန၊ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းေတြကုိ မ်ားမ်ားထုတ္သုံးေန၊ အဲသလုိေနတဲ႔သူကုိ လူေတြက ပုိျပီး ခ်စ္တယ္၊ ေလးစားတယ္။ ငါ႔ကိုမခ်စ္ဘူးထင္တယ္လုိ႔ ေတြးျပီး တစ္ျခားလုပ္သင္႔တာေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ဒီအေတြးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ႔သူဟာ အခ်စ္မခံရဘူး။”
“ကိုယ္႔လြတ္လပ္မႈ မေပ်ာက္ခ်င္ရင္ သဘာ၀မက်တာ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးမကိုက္တာကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ မယုံဘူးလုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ခုိင္ခုိင္မာမာ သတိၱရွိရွိ ဆုံးျဖတ္ထားရမယ္.”
“ကုိယ္႔လြတ္လပ္မႈကုိ တန္ဖုိးထားရင္ သူတစ္ပါးရဲ႔ လြတ္လပ္မႈကုိလည္း တန္ဖုိးထားမွ ျဖစ္မယ္. ကုိယ္႔လြတ္လပ္ခြင္႔ဟာ သူတုိ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ကုိ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရဘူး…”
“ကုိယ္႔ကုိ ႏွိမ္ႏုိင္တဲ႔အစြမ္းရွိတဲ႔သူ၊ ရႈတ္ခ်ႏုိင္တဲ႔သူဟာ ဒီေလာကမွာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ႔သူဟာ ကုိယ္ပဲ၊ တစ္ျခားသူမဟုတ္ဘူး…”
“ငါ ဘာကိုတန္ဖုိးထားျပီး ေနသြားေနသလဲ၊ ငါတန္ဖုိးထားတာေပၚမွာ ငါ႔ယုံၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ခုိင္မာသလဲ၊ အဲဒါေပၚမွာ မူတည္ျပီးေတာ႔ ငါ႔စိတ္ဓာတ္အင္အား၊ ငါ႔ကုိယ္က်င္႔သိကၡာ၊ ငါ႔စိတ္ရဲ႔ စုစည္းမႈဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာ…”
….
နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ သူႏိုးထလာခဲ႔သည္။
သူ၏ စားပဲြနံပါတ္မ်ား ျမင္႔မားလာေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည္မွာကား သူသည္ ပုံစံခြက္ျဖင္႔ စားေသာက္ေနျမဲျဖစ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ညခ်မ္းတစ္ခုတြင္ သူအိပ္စက္သြားခဲ႔သည္။
သူ၏ အိပ္ယာအခင္းမ်ား ပုိမုိသန္႔စင္ေကာင္းမြန္ညက္ေညာလာေသာ္လည္း သူသည္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ တစ္ေန႔လုပ္မည္ဟု အားခဲရင္း အိပ္မက္မ်ား ဆက္မက္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလသည္။
ည…
သတၱေလာကတစ္ခုလုံး အိပ္ေမာက်ေနခဲ႔ေလသည္။ ဩကာသ ေလာကသည္လည္း ငိုက္ျမည္းေနခဲ႔ေလသည္။
သခၤါရေလာကသည္ကား ေကာင္းကင္တြင္ထြန္းလင္းေနေသာ လမင္းႏွင္႔အျပိဳင္ အားေကာင္းေနခဲ႔သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေတာအုပ္ေလးထဲတြင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ သီခ်င္းဆုိရင္း စီးဆင္းေနခဲ႔ေလသည္...
For men may come and men may go
but I go on forever...
ညဥ္႔အေမွာင္တြင္ လူတစ္ေယာက္ တစ္စုံတစ္ခုကို ကုိင္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႔ေလသည္။
သူ၏ လက္ထဲတြင္ ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ အရာမွာ လေရာင္တစ္ခ်က္ လင္းလက္လုိက္တုိင္း ျပိဳးခနဲျပက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
ထုိသူသည္ မည္သူနည္း….
ထုိသူ ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ အရာကား မည္သည္႔အရာ ျဖစ္မည္နည္း….
လမ္းေကြ႔တစ္ခု အေရာက္တြင္ ထုိသူသည္ သူကုိင္ေဆာင္လာခဲ႔ေသာ အရာကုိ အမိႈက္ပုံးထဲသုိ႔ ပစ္ထည္႔လုိက္ေလသည္။
“ခၽြင္. ခၽြမ္”
သံကုိ သံျဖင္႔ ထိခတ္သံတစ္ခ်ိဳ႔ ၾကားလုိက္ရသည္။
ပေဟဠိဆန္ေသာ ထိုသူ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားတစ္ခ်ိဳ႔ ထြက္က်လာခဲ႔သည္ကုိ အေမွာင္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနေသာ စစ္ေဆးေရးမႉး ၾကားလုိက္ရသည္။
“အေရးအၾကီးဆုံး တီထြင္မႈက ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ကုိယ္တီထြင္တာပဲ။ ဘ၀ဆုိတာ ပုံေသေနလုိ႔မရဘူး။ တီထြင္ၾကံဆျပီး ေနသြားရမယ္။ ပုံေသေနလုိက္ရင္ ဘ၀ေပ်ာက္သြားမယ္.”
“ဣဒံ ေခါပန ဘိကၡေ၀ ဒုကၡနိေရာဓ ဂါမိနိ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ…
အယေမ၀ အရိေယာ အ႒ဂၤိေကာ မေဂၢါ…
ေသယ်ထိဒံ…
သမၼာဒိ႒ိ သမၼာသကၤေပၸါ သမၼာ၀ါစာ သမၼာကမၼေႏၲာ
သမၼာအာဇီေ၀ါ သမၼာ၀ါယာေမာ သမၼာသတိ သမၼာသမာဓိ……..”
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေနျမဲပင္ျဖစ္သည္။
လမင္းသည္လည္း ပုံမွန္အတုိင္း သာယာထြန္းလင္းေနျမဲျဖစ္သည္။
စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္လည္း ဆက္လက္စီးဆင္းေနျမဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သွ်င္ေနမင္း
