သစ္ေၾကြရြတ္ေသာ ဟုိက္ကူ....

တနလၤာနဲ႔ အဂၤါႏွစ္ရက္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ SPEC ေက်ာင္းေလးကုိလည္း ပိတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ေတြမွာ အလုပ္မ်ားလြန္းတာေၾကာင္႔ ဘယ္ကုိမွ မသြားႏုိင္ျဖစ္ေနတုန္း ေက်ာင္းေလးႏွစ္ရက္ပိတ္လုိက္တာ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အခြင္႔အေရး တစ္ခုရလုိက္သလုိပဲ။

သူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ႔ သူကလည္း သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ ဓာတ္ပုံထြက္ရုိက္ဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ သူ႔အေမရယ္၊ ေနာက္ထပ္ညီေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ မြန္းၾကပ္တဲ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ျပႀကီးကေန တိတ္တဆိတ္ ေျပးထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။

ရက္သိပ္မရတာေၾကာင္႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးစဥ္ပဲ ဆြဲလိုက္ၿပီး နယူးေယာက္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႔ေတာ္ Albany ရွိတဲ႔ဖက္ သြားမယ္၊ လမ္းမွာရွိတဲ႔ သက္သက္လြတ္ တရုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ဝင္မယ္ဆုိၿပီး မနက္အေစာ ထြက္လာခဲ႔လုိုက္ၾကတယ္။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ တရိပ္ရိပ္လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြက အဝါတစ္ဖက္၊ အနီစြက္လုိ႔၊ အစိမ္းရင္႔ေမွာင္၊ အေရာင္လုေနခဲ႔ၾကေလရဲ႕။

ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာရွိတဲ႔ Chung Yen သက္သက္လြတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးကုိေရာက္ေတာ႔ မနက္ ၉ နာရီခဲြ။ စဖြင္႔ခ်ိန္က ၉ နာရီဆုိေတာ႔ လူေျခတိတ္လုိ႔။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာအုပ္ေလးထဲက ငွက္ေအာ္သံေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလတုိးသံေလးေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္တုိင္း ေျခေထာက္ေအာက္က မေက်မခ်မ္း ျမည္တြန္ေနၾကတဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ၊ ဟုိဟုိသည္သည္ တဝီဝီနဲ႔ ပ်ံဝဲေနၾကတဲ႔ ပ်ားပိတုန္းေလးေတြကုိ စိတ္လုိလက္ရ ေငးၾကည္႔ရင္း မနက္ခင္းရဲ႕ က်က္သေရအလွထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ႔မိေပါ႔။

ေတာအုပ္ေလးကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး နန္းေတာ္ႀကီးအလား ထီးထီးမားမားႀကီး တည္ရွိေနတဲ႔ Great Buddha Hall ႀကီးကုိ ၾကည္႔ရတာ အားမာန္ေတြ ဟုတ္ခနဲ ျပည္႔ဝလာသလုိ ခံစားရေစတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးမားတဲ႔ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားၾကြခ်ီလာေတာ႔မလုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သိဂၤါရရသ ေငြ႔ေငြ႔ေလးခံစားလုိက္ရၿပီး တစ္ခ်က္ျပဳံးမိလုိက္တယ္။ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာရွိတဲ႔ ေမွ်ာ္စင္ေပၚက ဗုံႀကီးႏွစ္လုံးကလည္း တက္ၿပီးေတာ႔ ထီခနဲ၊ ထိန္ခနဲ တက္တီးခ်င္စရာ။

Great Buddha Hall ႀကီးေပၚကုိ တက္လာလုိက္ေတာ႔ ေလွွကားထိပ္ဆုံးမွာ အေမႊးတုိင္ထြန္းဖုိ႔ အုိးႀကီးတစ္လုံး ေတြ႔တာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အသင္႔ထားေပးထားတဲ႔ အေမႊးတုိင္ေတြထဲက သုံးတုိင္ကုိ ယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္တုိင္ထပ္ယူလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အနေႏၱာအနႏၱ (၅)ပါးဆုိတာ ခဲြျခားလုိ႔မွ မရစေကာင္းပဲ။ အေမႊးတုိင္ေလးေတြကုိ ကုိင္ၿပီး ျပာပုံေလးထဲ စုိက္ထူခါနီး အေရွ႔ကုိၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စက်င္ေက်ာက္နဲ႔ ထုထားတဲ႔ ဘုရားရုပ္ထုႀကီးက အေပၚကေနမုိးၿပီး ျပဳံးၾကည္႔ေနေလရဲ႕။  

ဖိနပ္ကုိ အျပင္ဖက္က စင္ေလးေပၚ ခၽြတ္ခဲ႔ၿပီး ခန္းမထဲကုိဝင္လို႔ ဘုရားဝတ္ျပဳေနခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကေတာ႔ ဓာတ္ပုံေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ လုိက္ရုိက္ေနခဲ႔တယ္။ ဘာသာမတူေပမယ္႔ သူ႔ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၾကဳံၾကိဳက္ရင္ လုိက္သြားေလ႔ရွိသလုိ ကၽြန္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ဘုရားသြားရင္လည္း အေဖာ္လုိက္ေပးေလ႔ရွိသူ၊ ေကာလိပ္တက္ခါစက ကြန္ပ်ဴတာလုိႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး သူ႔ရဲ႔ လက္ပ္ေတာ႔ အပုိတစ္လုံးကုိ ကယ္လီဖုိးနီးယားကေန အေဆာင္ထိ စရိတ္ကုန္ခံကာ ပုိ႔ခဲ႔ေပးသူ၊ SPEC ေက်ာင္းေလး စဖြင္႔ေတာ႔ ပိုက္ဆံနည္းနည္းလုိခ်ိန္ လိုိေနတဲ႔ ပမာဏကုိ အေမးအျမန္းမရွိဘဲ ခ်က္လက္မွတ္ေရးပုိ႔ေပးသူ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိ ပုိ႔စ္ေပးေပး မၿငီးမျငဴနဲ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ေပးသူ။ သည္လုိသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳး တစ္ေယာက္ရထားတာလည္း ဘဝမွာ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရတာပါပဲ။

ခန္းမထဲက ဘုရားဆင္းတု ေသးေသးေလးေတြကုိ ျမင္ေတာ႔ မုံရြာက မုိးညွင္းသမုေဒၶ ေစတီေတာ္ႀကီးကုိ သြားသတိရမိခဲ႔တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရုံးခန္းထဲက လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးကုိ ယူဖတ္ၾကည္႔ရင္း သဒၶါတရား ေကာင္းလွတဲ႔ အလွဴရွင္ Dr. Chia Theng Shen ကုိ စိတ္ထဲကေန ခ်ီးမြမ္းမိတယ္။ ၁၂၅ ဧကက်ယ္တဲ႔ ေျမေနရာႀကီး အတြက္ ငွားရမ္းခက တစ္ႏွစ္ကုိ တစ္ေဒၚလာတဲ႔။ ၁၉၇၅ ကေန ၁၉၈၉ ထိ ငွားရမ္းခဲ႔ၿပီးေနာက္ အၿပီးလွဴလုိက္တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ဆုံးသြားခဲ႔တဲ႔ Dr. Shen ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ…

In November 1975, the Buddhist Association of the United States (BAUS) leased 125 acres of land in Putnam County from Dr. C.T. Shen (one of the co-founders of BAUS and late Vice President of BAUS) for the development of Chuang Yen Monastery. According to the temple, the lease was for ninety-nine years with an annual payment of one dollar. As suggested by the local government, Dr. Shen donated the land to BAUS in 1989.

ခန္းမႀကီးထဲက ထြက္လာၿပီး အေနာက္ဖက္က Gift Shop မွာ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းကုိ အေသအခ်ာ သိခ်င္လာတာနဲ႔ ဖုန္းဖြင္႔လုိ႔ အြန္လုိင္းမွာ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ အေဆာက္အဦးေတြက Tang Dynasty (တန္ မင္းဆက္) ေခတ္က ပုံစံမ်ိဳး ေဆာက္ထားတာလုိ႔ သိလုိ္က္ရတယ္။ Great Buddha Hall ႀကီးက နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ တူေနတာ ဒါေၾကာင္႔ကုိးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိရင္း ပထမဦးဆုံး အေဆာက္အဦးျဖစ္တဲ႔ Kuan Yin Hall ဖက္ သြားၾကည္႔ျဖစ္တယ္။

အမ်ိဳးအမည္ မသိတဲ႔ ပန္းဝါဝါေလးေတြ၊ နဂါးေမာက္လုိလုိ အဖူးအပြင္႔ေလးေတြနဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြ၊ ေရပန္းေလးေတြၾကားထဲက ပိန္းၾကာဖက္ေလးေတြကုိ လုိက္ေငးၾကည္႔ရင္း Kuan Yin Hall ရဲ႕ တစ္ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဝါးတံတားေလးေတြကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ “လွလိုက္တာ” လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိေနတုန္း ေျခလွမ္းေတြက ဝါးတံတားေလးရဲ႔ အစပ္ကုိ ေရာက္ႏွင္႔ေနခဲ႔ၿပီ။

တံတားေလးေပၚမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး Seven Jewels Lake ဖက္ကုိ သြားခဲ႔လုိက္တယ္။ လမ္းမွာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚကုိ တက္သြားတဲ႔ ေလွကားေလးေတြ႔တာနဲ႔ တက္သြားၾကည္႔လုိက္တယ္။ အေပၚေရာက္ခါနီး ဘုန္းၾကီး ဘုရားစာရြတ္ေနသံလုိလုိ ၾကားရတာနဲ႔ သိခ်င္စိတ္က ပုိျပင္းျပသြားခဲ႔မိတယ္။

ခပ္သြက္သြက္ ေျပးတက္သြားရင္း ေလွကားေလးလည္း ဆုံးေရာ ေတာင္ကုန္းေနာက္ခံနဲ႔ ေသတၱာေလးေတြ စီထားတဲ႔ နံရံအျမင္႔ၾကီးကုိ ဘြားခနဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ “ေဩာ္….” လုိ႔ ေတြးၿပီး နံရံေလးကုိ မီွလုိ႔ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မိသားစု တစ္စု စားပဲြေလး ခ်ခင္းလုိ႔ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေလးေတြ စီၿပီး ဆုေတာင္းေနၾကတယ္။ အဘုိးေတြ၊ အဘြားေတြကုိ မေမ႔မေလ်ာ႔ လာၿပီးဂါရဝျပဳတတ္တဲ႔ ဓေလ႔ေလးက ခ်စ္စရာ။

ေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုိက္တက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အေမက အေပၚေရာက္ေတာ႔မွ သူလည္း သေဘာေပါက္သြားခဲ႔တယ္။

“ေၾသာ္… ျပာအုိးေတြပဲ” တဲ႔။

ေဘးဘီႏွစ္ဖက္ကုိ ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ အန္တီက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“သူတုိ႔ စကားေျပာေနတာ အန္တီတုိ႔နဲ႔ အမ်ိဳးတူတယ္။ စကားလုံးေတြ တူတူပဲ။ သည္ေနရာေလးက တရုတ္အယူအဆအရဆုိ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဖက္မွာ ေတာင္ကုန္းနဲ႔ ေတာအုပ္ေလးရွိတယ္။ အေရွ႔ဖက္မွာ ေရကန္ရွိတယ္။ ေသၿပီး ေနာက္ဘဝေတြမွာ ေကာင္းစားဖုိ႔ အေထာက္အပံ႔ေကာင္းေတြပဲ…”

အန္တီရွင္းျပတာကုိ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေတြကုိ ခဏမွိတ္ထားလုိက္မိတယ္။

 “ ေသျခင္းတရားဆုိတာကုိ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ငါျဖတ္သန္းခဲ႔ရၿပီလဲ….”

Memorial Terrace ေပၚက ဆင္းလုိ႔ Seven Jewels Lake ဖက္ကုိ ေတာလမ္းေလးအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားခဲ႔လုိက္တယ္။ အေရာင္စုံ သစ္ရြက္ေလးေတြၾကားထဲကေန ျမင္ေနရတဲ႔ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ရုပ္တုၾကီးက တည္ၿငိမ္ေနတဲ႔ ကန္ေရျပင္ထက္မွာ ေအးခ်မ္းတင္႔တယ္စြာ စကၠဳေျႏၵခ်လုိ႔…

ဗြက္ခနဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရပြက္ကေလး ထသြားခ်ိန္ ကန္ေရျပင္ထက္က ပုံရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ရိုက္ခတ္သြားေပမယ္႔ ခဏေနေတာ႔ တိတ္ဆိတ္မႈက သူ႔ေနရာသူ ျပန္ယူေနခဲ႔တယ္။ ကဗ်ာဆရာ Matsuo Basho ရဲ႕ Haiku ကဗ်ာေလးကုိ ခပ္တုိးတုိးေလး ေရရြတ္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ခပ္တုိးတုိးေလးပဲ။

An old silent pond,

A frog jumps into the pond,

Splash!

Silence again…

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔ တစ္ခုခုပဲ က်န္ခဲ႔သလုိလုိ၊ တစ္ခုခုပဲ ျပန္ပါလာခဲ႔သလုိလုိ…

က်န္ခဲ႔တာ အတိတ္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ျပန္ပါလာခဲ႔တာ မွတ္ဥာဏ္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္တယ္…

ဒါမွမဟုတ္ က်န္ခဲ႔တာ မွတ္ဥာဏ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ျပန္ပါလာခဲ႔တာ အတိတ္ေတြ ဆုိရင္ေရာ….

ကားေလးက ေတာင္ဆင္းလမ္းေလးအတုိင္း တရိပ္ရိပ္ေျပးဆင္းေနခ်ိန္မွာ သစ္ရြက္ေလးေတြက တရွီးရွီးတရွဲရွဲနဲ႔ လြမ္းေမာနာက်င္စြာ ညည္းညဴက်န္ခဲ႔ၾကတယ္…

ကားေရဒီယုိေလးထဲ သီခ်င္းသံက Cold Play ရဲ႕ “Every Teardrop is a Waterfall…” တဲ႔…

ကားမွန္ကုိ အဆုံးထိတင္လုိက္တယ္...

သီခ်င္းသံပဲ ၾကားရေတာ႔တယ္….

~ ေရခဲငွက္ ~

ေအာက္တုိဘာ (၄) ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္။ ။