သ႑ာန္မဲ႔ တိမ္တုိက္မ်ား

တိမ္ေတြ လြင္႔ေမ်ာေနၾကတယ္…

အႏႈိင္းမဲ႔ က်ယ္ေျပာတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထဲ အိပ္ေမာက်ခြင္႔မရတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီပဲ…

စီးထားတဲ႔ ဖိနပ္ကုိခၽြတ္၊ ေျခအိတ္ကုိ အေပၚပစ္တင္ၿပီး လည္ပင္းေစ႔ေအာင္ တပ္ထားတဲ႔ အေပၚဆုံး အက်ၤီၾကယ္သီးတစ္လုံးကုိ ျဖဳတ္လုိက္တယ္.

ခုံတန္းေလးေပၚကုိ လွဲခ်လုိက္ၿပီး ေခါင္းေအာက္မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္လုိ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြၾကားထဲက ေနျခည္ကုိ မက္မက္ေမာေမာနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာ ပုံရိပ္ေတြက လွစ္ခနဲ လွပ္ခနဲ…

တစ္ခါတေလ မစဥ္းစားခ်င္ဘဲနဲ႔လည္း အေတြးေတြက ေခါင္းထဲကုိ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သလုိ နက္နက္နဲနဲ ေတြးေတာခ်င္ေပမယ္႔ ဘယ္ကစလုိ႔ စဥ္းစားရမွန္း မသိတာမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္တတ္တယ္.

“လူပဲေလ. စက္ရုပ္မွ မဟုတ္တာ” ဆုိတဲ႔ ေျဖသိမ္႔မႈေလးေတြနဲ႔ပဲ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ႏွစ္သိမ္႔လုိ႔ အေတြးစဥ္ေတြ စိတ္ျပန္လည္လာမယ္႔ အခ်ိန္ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ေစာင္႔ေနလုိက္ေတာ႔တယ္.

မေလာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး. ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေလာခဲ႔ၿပီပဲ…

…..

“စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္ေသးလား သား”

Viber ကေန တစ္ခုတ္တရ လွမ္းေမးတဲ႔ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ ျပန္ၾကည္႔ၿပီး မခ်ိျပဳံးတစ္ခ်က္ ျပန္ျပဳံးျပမိခဲ႔တယ္…

“အလုပ္ေတြ နည္းနည္းပါးတဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ ျပန္ေရးျဖစ္မွာပါ.. အခုေတာ႔ သိပ္မလြယ္ေသးပါဘူးဗ်ာ”

သည္လုိနဲ႔ပဲ ပ်ိဳမ်စ္မႈေတြ ပါးလ်ားသြားခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာေပါ႔. အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေတာ႔လည္း ႏုပ်ိဳမႈေတြ ဆုံးရႈံးသြားတယ္လုိ႔ မျမင္မိေတာ႔ဘဲ ရင္႔က်က္မႈေတြကုိ သိမ္းပုိက္ဖုိ႔ ပုိနီးစပ္လာတယ္လုိ႔ပဲ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္အားေပးျဖစ္ေတာ႔တယ္.

အေဝးမွာ ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း မိသားစုနဲ႔ အေဝးမွာ ဘာေၾကာင္႔မ်ား (၁၂) ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေနခဲ႔ရတာလဲလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္မိျပန္တယ္.

ႏွင္းေတြက်ေနတဲ႔ မနက္ခင္းထဲ တုိးဝင္လုိ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္မီေအာင္ ေျပးခဲ႔ရတာေတြ၊ ေက်ာင္းစရိတ္မရွိလုိ႔ ရရာ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း မာနေတြကုိ မ်ိဳသိပ္ခဲ႔ရတာေတြ၊ ေန႔တဓူဝ ဆက္ဆံေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ရင္းက အေရာင္မတူညီတဲ႔ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြေပၚမွာ ကိုယ္ေရးတဲ႔ ေဆးရုပ္ေတြ စည္းအျပင္ဖက္ေရာက္ခဲ႔ရတာေတြကုိ ျပန္ေတြးမိေတာ႔လည္း (၁၂) ႏွစ္ဆုိတာေတာင္ မေလာက္ခ်င္ေသးသလုိလုိ…

စိတ္မွာ အသားမာေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီပဲ…

…

ဘာသာေရးဆုိတာ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ျခင္း တစ္မ်ိဳးတဲ႔.

သည္လုိနဲ႔ပဲ ငါ႔တံဆိပ္က အမွန္၊ သူ႔တံဆိပ္က အမွားဆုိတာေတြ ျဖစ္လာသလုိ၊ ငါ႔မွာ ဘာတံဆိပ္မွ မရွိဘူးဆုိတာကုိ ျပခ်င္တဲ႔ အတၱေတြကလည္း ပုိႀကီးလာၾကတယ္.

ေတာ္ၿပီေပါ႔. တံဆိပ္ေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး. က်င္႔သုံးမယ္႔ ႏွလုံးသားကပဲ အေရးႀကီးတာ.

ၾကာလာေတာ႔လည္း တုိင္းတစ္ပါးသား လူမ်ိဳးျခားေတြ ေရးတဲ႔ ကုိယ္႔ဘာသာအေၾကာင္းကုိ ဖတ္ရတာမွ ပုိၿပီး စိတ္ထဲရွင္းသန္႔သလုိ ခံစားလာရေတာ႔တယ္.

အမွန္တရားဆုိတာ သူ႔အတုိင္းေလးပဲ ေကာင္းတယ္. မွန္ပါတယ္ ဆုိတာကုိ အပုိဆာဒါးေတြ သိပ္ထည္႔လြန္းရင္ ျပင္ဆင္လြန္းလုိ႔ ပင္ကုိယ္အလွ ေပ်ာက္သြားတဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္လုိပဲ အေရာင္ေတြ စြန္းထင္းလြန္းအားႀကီးသြားတတ္တယ္.

ရုိးရုိးေလးက ရွင္းပါတယ္…

မနက္တုိင္း အိပ္ယာမထခင္ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္လုိ႔ စကားတစ္ခြန္း အျမဲေျပာျဖစ္တယ္.

“သည္ေန႔ အသက္ရွင္သန္ခြင္႔ ရေနေသးလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”

ညဖက္ အိပ္ယာဝင္ခါနီးတုိင္း ကုိယ္႔အသက္ရႈဳသံကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နားေထာင္လုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေလး အျမဲေျပာျဖစ္တယ္.

“သည္ေန႔ အေကာင္းဆုံး ေနထုိင္ခဲ႔ပါတယ္….”

ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကုိ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေငးေမာၾကည္႔ႏုိင္မယ္႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ ေရာက္လာဦးမွာပါေလ…

….

အတၱေတြနဲ႔ ထြန္းညွိတဲ႔ စစ္မီးလွ်ံေတြၾကားထဲ မိသားစုေတြ ဆုံးရႈံး၊ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းလုံး ေသြးသံရဲရဲ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကေလးငယ္ေလး လူနာတင္ကားထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး ထုိင္ေနတာကုိ ၾကည္႔ရင္း သတင္းေၾကျငာသူခမ်ာမွာလည္း ဆုိ႔နင္႔၊ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ရင္ထဲမွာ စကားလုံးေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ႔တယ္.

John Lennon ရဲ႕ Imagine သီခ်င္းေလးထဲကအတုိင္း ျဖစ္ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔လည္း မခ်င္႔မရဲ ျဖစ္မိျပန္ရဲ႕.

Imagine there’s no countries

It isn’t hard to do,

Nothing to kill or die for,

No religion too,

Imagine all the people

Living life in peace…

မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေလ… မေမြးခင္ကတည္းကလည္း စစ္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ. အခုထိလည္း ျဖစ္ေနတုန္း. ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာလည္း မတူညီတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္မီးလွ်ံေတြကုိ ဆက္လက္ထြန္းညွိၾကဦးမွာပဲ….

မျဖစ္ႏုိင္တဲ႔အရာကုိ မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိၿပီး အရွိကုိ အရွိအတုိင္း လက္ခံနားလည္လုိက္ရတာကုိ ရင္႔က်က္မႈ လုိ႔ ေတြးေခၚပညာရွင္ တစ္ေယာက္က ေျပာသြားခဲ႔ဖူးတာကုိပဲ ေၾကကဲြစြာ လက္ခံရေတာ႔မယ္. လူေတြအားလုံးကုိ မေျပာင္းလဲႏုိင္မယ္႔အတူတူ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေျပာင္းလဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာ အေကာင္းဆုံးပဲ.

စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကေလးေရ…

ဒါေပမယ္႔ အနည္းဆုံးေတာ႔ မင္းအသက္ရွင္ေနေသးတယ္ေလ.

သည္ခံစားခ်က္ေတြကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ အနာဂတ္မွာ မင္းႏုိင္ငံရဲ႕ စစ္ပဲြေတြကုိ ရပ္တန္႔ႏုိင္မယ္႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳေပးပါတယ္ ကေလးငယ္…

….

လမ္းမီးတုိင္ေလးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ လင္းလက္လာၾကၿပီ..

အိပ္တန္းတက္ဖုိ႔ စုိးစီစုိးစီ ျပင္ဆင္ေနတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ၊ အေမႊးပြ ေခြးေလးကုိ ထိန္းေက်ာင္းရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႔ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးစုံတဲြ၊ သမီးငယ္ေလးကုိ စက္ဘီးစီးသင္ေပးေနရင္းက လက္လႊတ္ေပးလုိက္ရင္း “You can do it, Honey” လုိ႔ ေအာ္ေျပာေနတဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာျပည္႔လွ်မ္းေနတဲ႔ အသံ၊ ေရပန္းေလးေတြေအာက္မွာ ခုန္ေပါက္ရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေရေသနတ္ေလးေတြနဲ႔ လုိက္ပစ္ေနတဲ႔ ကေလးအုပ္စု၊ ပန္းျခံေထာင္႔၊ လမ္းေထာင္႔ေလးေတြမွာ စုရပ္လုိ႔ အေကာင္ဖမ္းေနတဲ႔ ပုိကီမြန္ဂိမ္မာေတြ၊ တီးလုံးတစ္ခုတည္းကုိပဲ ျပန္ျပန္ေက်ာ႔ေနတဲ႔ ေရခဲမုန္႔ေရာင္းတဲ႔ ကားႀကီး၊ ဟုိဟုိသည္သည္ လမ္းသလားေနတဲ႔ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ၊ စကိတ္ေလးေတြ စီးရင္း ဟန္ေရးျပေနတဲ႔ ခ်ာတိတ္ေလးေတြ၊ ခါးပတ္ေပၚ လက္တင္ရင္း ျမင္ျမင္သမွ်လူေတြကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ပန္းျခံထဲ ကင္းလွည္႔ေနသူ ရဲသားႀကီး….

ကမာၻႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ စစ္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ကမာၻႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ႔ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆုိေနၾကတယ္….

ကမာၻႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ အလုပ္ကုိ အေလာတႀကီး ေျပးလႊားေနၾကတယ္…

ကမာၻႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ႔ ညေနခင္းကုိ စိတ္လုိလက္ရ ျဖတ္သန္းေနၾကတယ္…

…..                                  

ဖိနပ္နဲ႔ ေျခအိတ္ကုိ စုကုိင္လုိ႔ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီးအတုိင္း ေျခဗလာနဲ႔ လွ်ပ္တုိက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔ခ်ိန္မွာ အသက္မ်ားစြာ ျပန္ငယ္သြားသူ တစ္ေယာက္လုိ ခံစားလိုက္ရတယ္…

ဆံပင္ေတြကုိ အားရပါးရ ခါပစ္လုိုက္ၿပီး အေပၚကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္တယ္…

တိမ္ေတြ လြင္႔ေမ်ာေနၾကတယ္…

အႏႈိင္းမဲ႔ က်ယ္ေျပာတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထဲ အိပ္ေမာက်ခြင္႔မရတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီပဲ…

 ~ ေရခဲငွက္ ~

ၾသဂုတ္ (၂၀) ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္။ ။