အိတ္ေမွာက္သြန္ပစ္ ႏွစ္ဆယ္႔ရွစ္

“လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိခ်င္ရင္ သူနဲ႔ခရီးအတူတူ ထြက္ၾကည္႔” တဲ႔။ ခရီးတူတူထြက္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔မွ အဲဒီ႔လူဟာ ၾကဳံလာသမွ် အခက္အခဲေတြကုိ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းတတ္သူလား၊ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းညဴျပစ္တင္ၿပီး ဇီဇာေၾကာင္တတ္သူလား ဆုိတာေတြကုိ သိလာႏုိင္သလုိ  ထၾကြလုံ႔လရွိမရွိ၊ တစ္ကုိယ္ေရ သန္႔ရွင္းမႈရွိမရွိ၊ တစ္ဖက္သားအေပၚ စိတ္ေစတနာေကာင္း ထားမထား စတာေတြကုိပါ အကဲခတ္ေလ႔လာႏုိင္ပါတယ္တဲ႔။ ဘေလာ႔ဂါမသက္ေဝကေတာ႔ သူနဲ႔အတူတူ ခရီးတူတူထြက္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ႔ အေဝးက လူေတြအေၾကာင္းကုိ လွမ္းၿပီး စနည္းနာခ်င္ပုံ ေပါက္ပါတယ္။ ပညာသားပါပါနဲ႔ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အိတ္ေတြဖာေတြကုိ သြန္ခုိင္းေမွာက္ခုိင္းပါေလေတာ႔တယ္။ အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ရွိမလဲဆုိၿပီးေတာ႔ေပါ႔ေလ။

တစ္ဖက္ကၾကည္႔မယ္ဆုိရင္လည္း ေန႔စဥ္ကုိင္တြယ္ေနက် ပိုက္ဆံအိတ္၊ လက္ဆဲြအိတ္ေလးေတြထဲမွာ ထည္႔ထားတဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူမႈဘဝ ေနပုံထုိင္ပုံကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေန တတ္တယ္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မုိ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြ ဖြင္႔ျပခုိင္းတဲ႔ တက္(ဂ္)ပုိ႔စ္ေလးေတြကုိ ေရးခုိင္းတာဟာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ တစ္ေယာက္က ပိုမုိသိရွိနားလည္လာေစႏုိင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတာက ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သူတုိ႔ေန႔စဥ္ ကုိင္တြယ္သုံးစဲြေလ႔ရွိတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္အရြယ္အစား ကြာျခားမႈရွိသလုိ ရုံးသြားရုံးျပန္ သယ္ေဆာင္သြားေလ႔ရွိတဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြလည္း အနည္းအမ်ား ကြာျခားတတ္ျပန္တယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ မိန္းမေတြဟာ ေယာက်ၤားေတြထက္ ပစၥည္းေတြကုိ ပုိသယ္ေဆာင္ထားတတ္ေလ႔ ရွိတယ္။ ဒါဟာလည္း သိပ္ေတာ႔ မဆန္းၾကယ္လွပါဘူး။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေခါင္းၿဖီးေတြ၊ ေရေမႊးေတြ ေဆာင္ထားဖုိ႔ မလုိအပ္ေပမယ္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ႔ အလွျပင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ တစ္ျခားအေရးေပၚ အသုံးအေဆာင္ေတြကုိ ထည္႔ထားေဆာင္ထားဖုိ႔ လုိအပ္ေနတတ္တယ္။

ဒီမွာတင္ပဲ မိန္းမေတြဟာ ပစၥည္းမ်ားမ်ား ဝင္ဆန္႔မယ္႔ စလင္းဘတ္အႀကီးႀကီးေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္အႀကီးႀကီးေတြ ကုိင္ေဆာင္လာရုံသာမက တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ရုံးသြားရုံးျပန္ အိတ္ႏွစ္လုံးလြယ္တဲ႔အထိ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ရုံးသြားခ်ိန္မနက္ခင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ မိန္းမေတြဟာ လက္တစ္ဖက္မွာ စလင္းဘတ္ေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကုိ လြယ္ထား၊ ကုိင္ထားတတ္သလုိ တစ္ျခားလက္တစ္ဖက္မွာလည္း ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ ေရဗူး၊ စာအုပ္စတာေတြကုိ သယ္ဖုိ႔ ေနာက္ထပ္အိတ္တစ္လုံးကုိ ကုိင္ထားတတ္ျပန္တယ္။ ဒါေတာင္ Laptop ကြန္ပ်ဴတာထည္႔တဲ႔ အိတ္မပါေသးဘူး။

ေယာက်ၤားေလးေတြအတြက္ကေတာ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ၊ ကုတ္အက်ၤီအိတ္ထဲ ထုိးထည္႔ထားတတ္ၿပီး ေန႔လယ္စာကုိေတာ႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ေလး (သုိ႔) ထမင္းခ်ိဳင္႔ထည္႔ထားတဲ႔ အိတ္ကေလး ကုိင္သူကုိင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္မွာ ဝယ္စားသူဝယ္စား လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေယာက်ၤားေလးေတြ ရုံးသြားရုံးျပန္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ဘာမွအပုိဆာဒါး မပါသေလာက္ ရုိးရွင္းမႈရွိပါတယ္။ ဒီေတာ႔လည္း တစ္ဖက္က ၾကည္႔ျပန္ရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြဟာ ပစၥည္းထည္႔ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အိတ္ကပ္ပါတဲ႔ အက်ၤီ၊ ေဘာင္းဘီေတြကုိ မိန္းမေတြထက္ ပုိၿပီးေရြးခ်ယ္ ဝတ္ဆင္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ အိတ္ဋီကာ ဖြင္႔ဆုိခ်က္ပါ။ ဘာေၾကာင္႔ ဒီလုိမ်ိဳး ရွည္လ်ားေထြျပား ဖြင္႔ဆုိရသလဲ ဆုိရင္ေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ သူတုိ႔ကုိင္ေနတဲ႔ အိတ္တစ္လုံးကုိ ဖြင္႔ျပလုိက္ရုံနဲ႔ သူတုိ႔ဘာေတြ သယ္လာတယ္ဆုိတာကုိ သိႏုိင္ေပမယ္႔ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ သူတုိ႔ဝတ္စားထားတဲ႔ အက်ၤီ၊ ေဘာင္းဘီေတြထဲမွာ ဘာေတြထည္႔ထားသလဲ ဆုိတာထိပါ လုိက္ၾကည္႔တတ္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

….

ေဩာ္… သူမ်ားတကာေတြ အိတ္ေတြသြန္ၾက၊ ဖာေတြေမွာက္ၾကေလေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူ သြန္ၾက၊ ေမွာက္ၾကတာပဲဆုိၿပီး သူမ်ားေတြ ေမွာက္ထားသြန္ထားတာေတြကုိ သြားၾကည္႔လုိက္၊ ခုိးခုိးခိခိ လုပ္လုိက္၊ ေဖ႔စ္ဘြတ္(ခ္)မွာ တင္ထားတာဆုိရင္ လုိက္ခ္လုပ္လုိက္၊ ဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ထားတာဆုိရင္ ေကာ္မန္႔ေရးလုိက္ လုပ္ေနခဲ႔တယ္။ မေန႔ကေတာ႔ မုိးေအးေအးေလးရွိတာမုိ႔ အခန္းထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေလး တစ္ေယာက္တည္း ‘မိုးစက္တင္ေလ’ သီခ်င္းေလးနဲ႔ တန္ဂုိအကေလ႔က်င္႔ေနမယ္ၾကံေသး၊ ကုိရန္ေအာင္လည္း ေမွာက္ျပသင္႔တယ္၊ မဟုတ္ဘူး၊ ေမွာက္ျပရမယ္၊ ႏုိး. ႏုိး. ေမွာက္ရမယ္ဆုိၿပီး တက္(ဂ္)လာၾကပါေလေရာ။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘဝမွာ ေၾကာင္လက္သည္းဝွက္သလုိ ရုိးရုိးကုတ္ကုတ္ေလးပဲ ေနခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ေျမျပန္႔က ျမန္မာအမ်ိဳးသားေလး တစ္ေယာက္ပါ။ (အဟမ္း.. အဟမ္း.. ေခ်ာင္းဆုိးသံၾကားလုိက္မိသလုိပဲ။ အဟတ္ဟတ္.) အဲလုိေျပာလုိက္လုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔အိတ္ထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ဘာမွမရွိဘူးလုိ႔လည္း မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံးသတၱဝါဟာ မိမိကုိယ္တုိင္ပါပဲဆုိတဲ႔ စကားေလးလုိေပါ႔။ လူတုိင္းက ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေတာ႔ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆတတ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အေပၚမွာ စကားပလႅင္ခံခဲ႔သလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔အိတ္ကုိ ေမွာက္တဲ႔အခါမွာ ပုိက္ဆံအိတ္သာမကဘဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ကုိပါ သြန္ေမွာက္ျပပါမယ္။

ရွိရွိသမွ် ေမွာက္ျပလိုက္ရရင္ေတာ႔ ဒါေလးေတြ ထြက္လာပါတယ္။

ပိုက္ဆံအိတ္ေလးရယ္၊ ေသာ႔ေလးတစ္စုံရယ္၊ ဖုန္းေလးတစ္လုံးရယ္၊ နားၾကပ္ေလးတစ္ခုရယ္၊ ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ထဲ ထည္႔ထားေလ႔ရွိတဲ႔ သင္ပုန္းကြန္ပ်ဴတာေလးတစ္ခုရယ္နဲ႔ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ မင္နီေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္ပါပဲ။

ေသာ႔ေလးကေတာ႔ အျပင္တံခါးနဲ႔ အခန္းတံခါးေသာ႔ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေသာ႔ေလးကုိ ကီးခ်ိန္းေလးေတြ တပ္ၿပီးထားတတ္ေပမယ္႔ အခုႀကီးလာေတာ႔ ဘာမွကုိ တပ္ထားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ႔ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေသာ႔ေလးလည္း အခုလုိမ်ိဳး တုံးတိတိေလး ျဖစ္ေနရွာေတာ႔တယ္။ ဖုန္းနဲ႔ နားၾကပ္ေလးကေတာ႔ ဘာမွရွင္းျပေနစရာ မလုိတဲ႔ ေန႔စဥ္အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြပါပဲ။

သင္ပုန္းကြန္ပ်ဴတာေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အေရးပါတဲ႔ အေနအထားမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြကုိ စာသင္တဲ႔အခါမွာ အသံထြက္ေျပာျပခ်င္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတုိ႔မသိမျမင္ဖူးတဲ႔ အရာတစ္ခုခုကုိ ျပဖုိ႔အတြက္ ပုံေလးေတြျပခ်င္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္ဆုိင္ရာ ဝက္(ဘ္)ဆုိက္ေလးေတြကုိ သြားခ်င္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အတန္းႀကီးသမားေတြကုိ Reading Assignment ေလးေတြ ေပးဖုိ႔အတြက္ ေဆာင္းပါးေလးေတြ ရွာေပးတဲ႔အခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲတမ္း အသုံးျပဳေနရတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ရထားေစာင္႔၊ ကားေစာင္႔ေနတုန္း၊ ေကာ္ဖီဆုိင္၊ အေအးဆုိင္ထုိင္ေနတုန္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ရင္ သင္ပုန္းကြန္ပ်ဴတာေလးထဲမွာ ထည္႔ထားတဲ႔ Ebook ေလးေတြကုိ ထုတ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အထဲမွာ ထည္႔ထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ဆရာေသာ္တာေဆြရဲ႕ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း၊ ဆရာေနဝင္းျမင္႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပပုိးမႊားမ်ား၊ မႏုႆီဟအက္ေဆးမ်ား၊ ဆရာပါရဂူရဲ႕ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ ရက္ကန္းလြန္း၊ ဆံရစ္ဝုိင္း ဝတၳဳတိုေလးေတြ၊ ဒႆနစာအုပ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ အဂၤလိပ္စာအုပ္ နည္းနည္းပါးပါးေပါ႔။ အခ်စ္အလြမ္း သရုပ္ေဖာ္ဝတၳဳ အေရးအသားေတြထက္ အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါး၊ အေတႊးအေခၚစတဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြကုိ ပုိဖတ္ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းရင္းက ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိစာေတြ ေရးျဖစ္တယ္ ဆုိတာေပၚမွာ အမ်ားႀကီး လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနခဲ႔တယ္။

ပုိက္ဆံအိတ္ေလးကေတာ႔ ရန္ကုန္ကအျပန္မွာ တစ္ေယာက္ေသာသူေလးက အမွတ္တရေလး ေပးခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီ႔ေန႕က သာေကတ ေရႊပုဇြန္မွာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုံျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူေလးက ညေနခင္း ပုစြန္ဆီေရာင္ေလးနဲ႔ လုိက္ဖက္လွတဲ႔ ပန္းေသြးေရာင္ ဂါဝန္ေလးဝတ္လုိ႔။ အခုမွ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးခါစ ပုံစံေလးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြဆီက ေမႊးရနံ႕ေလးေတြက ေလအေဝွ႔မွာ သင္းခနဲပ်ံ႕ခနဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သူေလးကုိ ကားပါကင္ထဲမွာ ဆင္းႀကိဳခဲ႔တယ္။ ေရႊပုစြန္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္က ပန္းျခံေလးထဲမွာ သူေလးကုိ ထုိင္ခုိင္းထားၿပီး ေကာင္တာမွာ Mocha ေကာ္ဖီေလးႏွစ္ခြက္ မွာေနခ်ိန္ ေက်ာက္ခတ္ေရေမွာ္ေလးေတြကုိ ျဖတ္သန္းလာတဲ႔ ေရစီးသံေလးေတြက တလြင္လြင္နဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြၾကားမွာ ရိုက္ခတ္လုိ႔။ ဆက္မေျပာေတာ႔ပါဘူးေလ။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ မဆီေလ်ာ္တာေတြ ေျပာမိေတာ႔မယ္။ အဟတ္ဟတ္.

အဲဒီ႔ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကုိ ဆက္ဖြင္႔လုိက္ရင္ အထဲမွာ ေဟာသလုိေလး စျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။ ျပည္နယ္မွတ္ပုံတင္ကဒ္ျပားေလးပါ။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ရထားစီးတဲ႔ Metro ကဒ္ေလးေပါ႔။
 

 ဆက္ဖြင္႔လုိက္ရင္ ဒီလုိေလးေတြ ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။

 ပထမေကာ္လန္မွာ ရွိေနခဲ႔တာေတြကေတာ႔ နယူးေယာက္မွာ ရွိတဲ႔ဘဏ္အမ်ားစုရဲ႕ ကဒ္ျပားေတြပါ။ TD၊ Chase၊ Citi ဘဏ္သုံးခုလုံးရဲ႕ ကဒ္ျပားကုိ ကုိင္ထားႏုိင္ရင္ နယူးေယာက္တခြင္ ဘယ္ကုိသြားသြား ပုိက္ဆံထုတ္ရတာ အဆင္ေတာ္ေတာ္ေျပပါတယ္။ ATM စက္ေတြကုိလည္း တကန္တက လုိက္ရွာေနစရာ မလုိေတာ႔ဘူးေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးဆုိင္ေတြမွာ Chase ATM ရွိတတ္သလုိ ရထားမွတ္တုိင္၊ ကားမွတ္တုိင္ေတြနဲ႔ အနီးဆုံးေတြမွာက်ေတာ႔ Citi ATM ေတြ ရွိေနတတ္ျပန္တယ္။ အဝါေရာင္ကဒ္ျပားေလးကေတာ႔ စာၾကည္႔တုိက္ အသင္းဝင္ကဒ္ျပားေလးပါ။ အဲဒီ႔ေနာက္မွာ ဆက္ရွိေနခဲ႔တဲ႔ တံဆိပ္တုံးထုထားတဲ႔ ကဒ္ျပားေလးကေတာ႔ အစဥ္အၿမဲ အားေပးေနက် Bubble Tea ဆုိင္ေလးက Promotion ကဒ္ျပားေလးပါ။ ဆယ္ခြက္ဝယ္ရင္ တစ္ခြက္အလကားေပးမယ္ဆုိတဲ႔ သေဘာေပါ႔။

ဒုတိယေကာ္လန္ရဲ႕ စစခ်င္းမွာ ေတြ႔ရတာကေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကုိ ဖုန္းေခၚဖုိ႔ အသင္႔ေဆာင္ထားတဲ႔ Real Asia ဖုန္းကဒ္ေလးေတြပါ။ ဖုန္းကဒ္ေတြက ၂ ေဒၚလာတန္နဲ႔ ၅ ေဒၚလာတန္ဆုိၿပီး ရွိပါတယ္။ ၅ ေဒၚလာတန္နဲ႔ ေခၚရင္ ၁၈ မိနစ္ေလာက္ ရတတ္ၿပီး ၂ ေဒၚလာတန္ တစ္ကဒ္နဲ႔ ေခၚရင္ေတာ႔ ၈ မိနစ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ရတတ္ပါတယ္။ ၂ ေဒၚလာတန္ ၃ ကဒ္ဝယ္ရင္ ၅ ေဒၚလာပဲ ေပးရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ကဒ္ျပားအေသးနဲ႔ ဖုန္းေခၚရင္ လုိရင္းတုိရွင္းေျပာလုိ႔ ရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ ၂ ေဒၚလာတန္ေလးေတြပဲ ေနာက္ပုိင္းအားေပးျဖစ္ေတာ႔တယ္။ Viber ေတြ၊ Tango ေတြ ရလာၿပီ ဆုိေပမယ္႔လည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ MPT က အမ်ားသိၾကတဲ႔အတုိင္းပဲ ဆုိေတာ႔ ဖုန္းကဒ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ပိုက္ဆံအိတ္ေလးထဲမွာ အၿမဲရွိေနတတ္တာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။

ဖုန္းကဒ္ေလးေတြေအာက္မွာက ရထားကဒ္၊ ၿပီးေတာ႔ ကားေမာင္းသင္တန္းေက်ာင္းက ယူလာခဲ႔တဲ႔ လိပ္စာကဒ္ ၂ ကဒ္။ တစ္ေနရာေရာက္လုိ႔ လိပ္စာကဒ္ယူရင္ ၂ ကဒ္ယူေလ႔ရွိတာ ကၽြန္ေတာ္႔အက်င္႔တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပလုိ႔ရေအာင္ တစ္ကဒ္အပုိယူလုိက္ရုံ သက္သက္ပါပဲ။

တတိယေကာ္လန္ရဲ႕ စစခ်င္းက ဇယားကြက္ေလးေတြကေတာ႔ အသည္းေရာင္ အသားဝါဘီပုိး ကာကြယ္ေဆးထုိးဖုိ႔ ရက္ေတြကုိ ဆရာဝန္က မွတ္ေပးထားတာပါ။ အတဲြလုိက္ထုိးရမွာဆုိေတာ႔ ရက္ေတြေနာက္မက်ေအာင္ ကဒ္ျပားေလးမွာ ေရးေပးထားတာကုိ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးထဲ ေဆာင္ထားခဲ႔တာပါ။ တတိယ ကာကြယ္ေဆးကုိ ႏုိဝင္ဘာ ၁၅ ရက္ဝန္းက်င္မွာ ထုိးရဦးမယ္။ တစ္ပတ္ႀကိဳေလာက္ ထုိးလုိ႔ရတယ္ဆုိေတာ႔ ႏုိဝင္ဘာ ၈ ရက္မွာ ထုိးလုိ႔ရၿပီေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္သတိေမ႔ေနခဲ႔ရင္ သတိေပးၾကဦးေနာ႔။ မွတ္မိၾကမယ္ဟုတ္။ ေအာက္ဖက္ကုိ ဆက္ဆင္းသြားလိုက္ရင္ေတာ႔ သြားေဆးခန္းက လိပ္စာကဒ္၊ အေထြေထြကုသတဲ႔ ဆရာဝန္ရဲ႕ လိပ္စာကဒ္နဲ႔ ဆီးဝမ္းအထူးကုဆရာဝန္ရဲ႕ လိပ္စာကဒ္ေလးေတြကုိ အစီအရီေလး ျပထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ 

စတုတၱေကာ္လန္မွာေတာ႔ ျပည္နယ္မွတ္ပုံတင္ကဒ္ျပား၊ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္၊ က်န္းမာေရး အာမခံကဒ္ျပား (Health Insurance Card) နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေစ်းအတူတူ ဝယ္ထားတဲ႔ ေျပစာျဖတ္ပုိင္းေလးေတြကုိ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ ၄၆ ေဒၚလာနဲ႔ ၇၅ ဆင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကုိ ေပးခဲ႔ၿပီးေနာက္ ျဖတ္ပုိင္းေလးကုိ လႊင္႔မပစ္ျဖစ္ေသးဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးထဲကုိ ထုိးထည္႔ထားခဲ႔မိတာပါ။  ျဖတ္ပုိင္းေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္မွာေတာ႔ အေရးအေၾကာင္းဆုိရင္ အသုံးျပဳဖုိ႔အတြက္ ေဆာင္ထားတဲ႔ ေဆးပလာစတာေလးပါ။

ေဆးပလာစတာေလး ေဆာင္ဖုိ႔အက်င္႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ယူခဲ႔တာ အခုဆုိရင္ ၃ ႏွစ္ထဲကုိ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ သြားရင္းလာရင္း၊ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္း ထိခုိက္ဒဏ္ရာရခဲ႔တဲ႔အခါ အေရးေပၚ အသုံးျပဳလုိ႔ရေအာင္ ေဆာင္ထားခဲ႔တာပါ။ ကုိယ္႔အတြက္တင္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ျခားသူေတြအတြက္ပါ အသုံးတည္႔ခဲ႔တာေတာ႔ ဝမ္းသာစရာပါပဲ။ တစ္ခါ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ခ်ိတ္နဲ႔ထုိးမိၿပီး လက္ေခ်ာင္းၿပဲသြားတဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္ကုိ ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ ဘူတာရုံကအထြက္မွာ ေခ်ာ္လဲလုိ႔ ေျခေထာက္နည္းနည္း ထိသြားခဲ႔တဲ႔ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကုိလည္း ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ စကူတာစီးရင္း ေခ်ာ္လဲသြားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ ဒူးေခါင္းက ဒဏ္ရာကုိလည္း ကုိယ္တုိင္ ကပ္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။

ပလာစတာေလးရဲ႕ ေအာက္ဖက္မွာေတာ႔ ထီလက္မွတ္ေလးေတြေပါ႔။ ေပါက္ႏုိးေပါက္ႏုိးနဲ႔ ထုိးခဲ႔ရတာလည္း ရွစ္နွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ပါၿပီ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ထုိးသာထုိးလုိက္တယ္၊ ထီေတာင္မတုိက္ျဖစ္ေတာ႔ျပန္ဘူး။ အဲသလုိနဲ႔ ထီလက္မွတ္အေဟာင္းေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ပုိက္ဆံအိတ္ေလးထဲမွာ အခန္႔သားထုိင္ရင္း အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကုိ ျဖစ္လုိ႔။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ႔ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ေငြစကၠဴေလးေတြပါပဲ။

ကဲ. ကၽြန္ေတာ္႔အိတ္ေလးထဲက ပစၥည္းေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းကုိ တစ္စုံတစ္ရာေသာ အတုိင္းအတာထိ ေျပာျပေပးေနမယ္ဆုိရင္ ဒီပုိ႔စ္ေလး ေရးရက်ိဳးနပ္ၿပီလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ထပ္ၿပီး တက္(ဂ္)လုပ္ခ်င္တာကေတာ႔ ကုိႀကီး၊ ကုီညီလင္းသစ္၊ ကုိဏီလင္းညိဳ၊ ကုိသတုိးနဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ဘေလာ႔ဂါမဟုတ္တဲ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္(ခ္)ေပၚက မိတ္ေဆြႀကီး ကုိရန္မင္းေအာင္ကုိလည္း တက္(ဂ္)လုပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား.....

အားလုံးကုိခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္.