အရြယ္၀ိေရာဓိ

အရြယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ႔ နားလည္ခ်င္ရင္ နားလည္ရလြယ္သလုိ နားမလည္ခ်င္ရင္လည္း နားလည္ရခက္တဲ႔ ေ၀ါဟာရတစ္ခုပါပဲ.

ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာေနၾကတာေတြ နားေထာင္ၾကည္႔ဦးမလား..

“အရြယ္ေလးက ငယ္ေပမယ္႔ စိတ္ထားေလးက ရင္႔က်က္တယ္.”

“ကုိယ္႔အသက္အရြယ္ၾကီးမွ အားမနာ. ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္.”

ဒီအရြယ္ ဆုိတဲ႔ စကားလုံးေလးကကုိပဲ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ သိဂၤါရ ရသေျမာက္ေစႏုိင္သလုိ စက္ဆုပ္မုန္းတီးဖြယ္ ၀ိဘစၦရသကုိလည္း ေဖာ္က်ဴးေနႏုိင္ျပန္တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဘယ္အမ်ိဳးအစား၊ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္္ထဲမွာ ပါေနမိျပီလဲ ဆုိတာ ခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စဥ္းစားေနမိတယ္.

***************

လူၾကီးေတြ ေျပာေနတတ္တဲ႔ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုရွိေသးတယ္. 

လူေတြမ်ား ငယ္ငယ္တုန္းကၾကီးခ်င္တယ္. ၾကီးလာေတာ႔ ငယ္ခ်င္တယ္တဲ႔.

ဟုတ္မယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ ေယာက်ၤားေလးေတြကုိ ၾကည္႔ဦးမလား. အရြယ္ေလးက ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ေလးရယ္. ဒါေပမယ္႔ လူၾကီးဂုိက္ေလးက ဖမ္းခ်င္လာျပီ.

မိန္းကေလးေတြကုိ ၾကည္႔ဦးမလား. အပ်ိဳေဖာ္မ၀င္႔တ၀င္ေလးမွာကုိပဲ စာအုပ္ေလးကုိ ရင္မွာ အပ္လုိ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စတိုင္လ္အျပည္႔ မလိုင္အျပည္႔နဲ႔ အပ်ိဳၾကီးဂုိက္ဖမ္းလုိ႔..

တစ္ျခားေယာက်ၤားေလးေတြေတာ႔ မသိဘူး. ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ကုိးတန္း၊ဆယ္တန္းေလာက္ကတည္းက လူၾကီးဂုိက္သိပ္ဖမ္းခ်င္တယ္. 

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေကာ္လာပါတဲ႔ ရွပ္အက်ၤီလက္တုိ၊ လက္ရွည္ေတြ မ်ားစြာ ရွိေပမယ္႔ တီရွပ္ဆုိလုိ႔ မိတၳီလာမွာ ဆယ္တန္းေျဖခါနီးေလး ေစ်းၾကီးထဲသြား၀ယ္ျဖစ္တဲ႔ Deco ရွပ္အနီေရာင္ေလးပဲ ရွိတယ္. ဒါေတာင္ ဘာစိတ္ကူးရျပီး ၀ယ္မိလုိက္တယ္မသိ.

ဂ်င္းေဘာင္းဘီဆုိရင္ အစ္ကုိက သူ၀တ္ထားျပီးသား ႏွစ္ထည္ကုိ ရန္ကုန္ကေန မိတၳီလာအျပန္ လာလည္တုန္းေလး ေပးထားခဲ႔တဲ႔ Guess အျပာေရာင္ေလးနဲ႔ Gap အနက္ေရာင္ေလး ႏွစ္ထည္ပဲရွိတယ္. ပုိဆုိးတာက ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီရွည္မ၀တ္တတ္ဘူးဗ်ာ.

ရယ္ေတာ႔ ရယ္စရာေကာင္းေနမလားမသိဘူး. ဘုရားစူး. ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီရွည္မ၀တ္တတ္ခဲ႔တာ အမွန္ပါပဲ. ပုဆုိးနဲ႔ ရွပ္အက်ၤီလက္ရွည္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ သေကၤတအမွတ္အသား ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔ မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းျဖစ္တယ္. အဲဒီ႔မွာ ပုိဆုိးတာပဲ.

မႏၱေလးကုိေရာက္ေတာ႔ လူပ်ိဳက ဖားဖားျဖစ္ခ်င္လာျပီ. တကၠသိုလ္တက္ဖုိ႔ ေစာင္႔ေနတုန္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရလည္း မဆုိးပါဘူး ဆုိျပီး ေက်ာင္းသားေတြကုိ စာျပတဲ႔ အလုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္တယ္. ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာသလုိ ေျပာရရင္ေတာ႔ Study Guide ေပါ႔. 

နဂုိတည္းကမွ လူၾကီးဂုိက္ဖမ္းခ်င္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ Study Guide လုပ္ေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ. ကုိယ္႔ထက္ အသက္ၾကီးတဲ႔ ေက်ာင္းသား မိဘေတြ၊ သူ႔အစ္ကုိေတြ၊ အစ္မေတြက “ဆရာ. လာပါ. ဆရာထုိင္ပါ. ဆရာေသာက္ပါ. ဆရာစားပါ.ဆရာ လုိတာရွိေျပာပါ.” ဆုိျပီး ဆရာခ်င္းထပ္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း မရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ သမားဂုဏ္ေလးေတြ ေခါင္တုိင္တက္လုိ႔ ဆရာစတုိင္လ္ အျပတ္ဖမ္းမိပါေတာ႔တယ္.

မႏၱေလးေရာက္ျပီးေနာက္ မၾကာမီ စတစ္ေကာ္လာတပ္ အက်ၤီေလးႏွစ္ထည္ မွတ္မွတ္ရရ (၇၈) လမ္းမၾကီးေပၚက အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္မွာ အပ္ျဖစ္ပါတယ္. တစ္ထည္က အျဖဴေရာင္ေလး၊ ေနာက္တစ္ထည္ကေတာ႔ ၾကံရည္ေရာင္ေလးျဖစ္မယ္. အသားေလးေတာင္ မွတ္မိလုိက္ေသး. အေမ႔ကုိမွာလုိ႔ အေမက မႏၱေလးရာသီဥတုနဲ႔ လုိက္ဖက္ေအာင္ဆုိျပီး ေအးတဲ႔ အသားေလး၀ယ္လာေပးတာဆုိပဲ. သရီးရုိင္ဖယ္တဲ႔.

အဲဒီ႔အက်ၤီေလးႏွစ္ထည္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အသည္းစဲြပဲ. ၀တ္လုိက္ရင္ အက်ၤီေလးက အသားမွာ ကပ္ေနတယ္. တကယ္ကုိ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးနဲ႔ ၀တ္လုိ႔ ေကာင္းသလုိ ေခၽြးစုိလည္းခံတယ္. 

ေက်ာင္းသားဆီက လခေလး ထုတ္လုိ႔ ေငြစေလးေတြရႊင္စျပဳလာေတာ႔ အက်ၤီလက္ရွည္ေလးေတြ ၀ယ္ျဖစ္သလုိ ခ်ဳပ္လည္းခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေနက် ဆုိင္ေလးက ၈၄ လမ္းေပၚက President တဲ႔. ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ရွိတဲ႔ မန္းသားေတြဆုိရင္ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္. မသိရင္ေတာ႔ မႏွံ႔စပ္ေသးဘူးလုိ႔သာ ေအာက္ေမ႔ပါ. း)

ဆုိင္ေလးက သိပ္မၾကီးက်ယ္ေပမယ္႔ တင္ထားတဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြက သန္႔တယ္. ေစ်းလည္း သိပ္မၾကီးဘူး. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ လက္လွမ္းမီတယ္ေပါ႔ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ႔္အစ္မရဲ႔ အမ်ိဳးသား (သုိ႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္႔ေယာက္ဖက ၀မ္းတြင္းဖက္မွာ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းေတြ ရွိေလေတာ႔ မႏၱေလးတက္လာျဖစ္တုိင္း ပုဆုိးေလးေတြ လက္ေဆာင္ ယူယူလာေပးတတ္ပါတယ္. သူတုိ႔ စက္ရုံမွာ ခ်ည္ပုဆုိး၊ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိး အစုံရက္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆိတ္ခြန္ပုဆုိးၾကိဳက္မွန္း သိေလေတာ႔ ေနာက္ပုိင္း ဆိတ္ခြန္ပုဆုိးေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တခုတ္တရ ယူယူလာေပးတတ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိး အကြက္စိပ္၊ အကြက္က်ဲ မ်ိဳးစုံရွိပါတယ္. ဒီေတာ႔ လုိရင္းျပန္ဆက္ရရင္ မႏၱေလးေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အက်ၤီလက္ရွည္နဲ႔ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိးကုိ အျမဲ၀တ္ျဖစ္ပါတယ္.

တခါတေလေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေမးတတ္ပါေသးတယ္.

“အက်ၤီလက္ရွည္နဲ႔ မအိုက္ဘူးလား” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖပုံကလည္း သင္းပါတယ္.

“အသားမည္းမွာ စုိးလုိ႔ကြ.”

အဲလုိေျဖရင္ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း စည္သူတစ္ေယာက္ တဟားဟားနဲ႔ ထရယ္တတ္တာကုိ ဒီစာေလး ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ သတိရမိလုိက္ေသး.

မန္းေျမမွာ ေလးႏွစ္တာ ေနထုိင္ခဲ႔ျပီးေနာက္ ေရႊရန္ကုန္ကုိ အျပီးအပုိင္ ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ႔ျပီးေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပုံစံမေျပာင္းခဲ႔ပါ. သုိ႔ေပသိ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီးေနာက္ပုိင္း ထူးျခားလာတာတစ္ခုကေတာ႔ ရွပ္အက်ၤီလက္တုိေလးေတြ ၀တ္စျပဳလာတာပါ. ရန္ကုန္ဆုိေတာ႔ အသားမမည္းႏုိင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား.

ဒီလုိနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ သုံးႏွစ္ခဲြၾကာျပီးေနာက္ မျပီးဆုံးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားကုိ ဆက္ဆဲြႏုိင္ဖုိ႔ ရပ္ေ၀းေျမျခားကုိ စြန္႔စားထြက္ခြာလာခဲ႔မိပါတယ္. 

မွတ္မိေသးတယ္. ေလဆိပ္ဆင္းတဲ႔ေန႔က စတုိင္လ္ေဘာင္းဘီနဲ႔ ေ၀ါ႔ခ္ကင္းရႉးကုိ စီးျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔ လူက ေနရထုိင္ရ နည္းနည္းခက္ေနသလုိလုိပဲ. 

ဒါေပမယ္႔လည္း ႏုိင္ငံျခားကုိ ေလယာဥ္ၾကီးစီးသြားရမယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ရယ္၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမ သားခ်င္းေတြကုိ အၾကာၾကီးခဲြခြာသြားရမယ္ ဆုိတဲ႔ အသိေတြရယ္က ၾကီးစုိးထားေလေတာ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဘယ္လုိပုံစံ၀တ္ထားမွန္း သိပ္သတိမထားမိခဲ႔ပါဘူး.

ျပႆနာက ထုိင္၀မ္ေလဆိပ္မွာ စတယ္.

ေလဆိပ္နားေနခန္းမွာ ဆန္ဖရန္စစၥကုိဖက္ သြားမယ္႔ ေလယာဥ္ကုိ ၁၈ နာရီၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္႔လုိက္ရတယ္. ရန္ကုန္ကအထြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက အဆင္မေျပခဲ႔လုိ႔ Sunfar က အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ မေခ်ာစုက ရန္ကုန္-ထုိင္ေပ တစ္ေၾကာင္း၊ ထုိင္ေပ- ဆန္ဖရန္ တစ္ေၾကာင္း၊ ဆန္ဖရန္-အင္ဒီးယားနား တစ္ေၾကာင္းဆုိျပီး ခဲြ၀ယ္လုိက္တာကုိး.

ဒီေတာ႔လည္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားေပးလုိက္ပါတယ္. Take That လုိ႔ေလ. ဟတ္ဟတ္.

ထုိင္၀မ္ေလဆိပ္မွာ ခရီးသည္တင္လက္ေဂ႔ခ်္ေလးကုိ ကုိယ္႔ေရွ႔မွာထား၊ ေက်ာပိုးအိတ္အနက္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေပြ႔ထားလုိ႔ မ်က္စိေတာင္းေမွာက္ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ရင္း ခရီးသည္နားေနေဆာင္မွာ ထုိင္ေနခဲ႔တဲ႔ ၾကံရည္ေရာင္ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းထားခဲ႔ေသာ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အခုဒီစာကုိ ေရးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါဆုိရင္ သိပ္ျပီးေတာ႔ ဖဲြ႔ႏြဲ႔လြန္းရာ က်သြားမလား.

တကယ္ေတာ႔ မပုိပါဘူး. လုိေတာင္ လုိေနခဲ႔ဦးမယ္ထင္တယ္. 

ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စီးေနက်မဟုတ္တဲ႔ ေ၀ါ႔ခ္ကင္းရႉးဖိနပ္ေပါက္တဲ႔ ျပႆနာရယ္၊ ဖိနပ္ထဲမွာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလး ႏွစ္ထပ္ပတ္လုိ႔ သားေရကြင္းေလးနဲ႔စည္းထားတဲ႔ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅၅၀၀ ရယ္က ရွိေနခဲ႔တာကုိး. ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ေ၀းတဲ႔ ခရီးကုိ တစ္ခါမွ မထြက္ဖူးခဲ႔သလုိ ေဒၚလာ ၅၅၀၀ ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ဖိနပ္ေအာက္ထဲမွာ ဖြက္ျပီး သယ္လာတာမ်ိဳး စိတ္မကူးခဲ႔ဖူးဘူး. 

ခရီးကလည္း နည္းနည္းပင္ပန္းစျပဳေနျပီ. ေျခေထာက္ထဲမွာလည္း ေခၽြးေတြစုိစျပဳေနျပီ. စတုိင္လ္ေဘာင္းဘီ ကလည္း ပုဆုိး၀တ္ထားရသေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မရွိလွဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အဲကြန္းေတြလႊတ္ထားတဲ႔ အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲ တစ္ေယာက္တည္း ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနမိတယ္. ရွပ္အက်ၤီေလးနဲ႔ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိး ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးကုိ လြမ္းမိတယ္. တစ္ခါတည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတာင္ ခ်လုိက္ေသးတယ္. ေက်ာင္းကုိေရာက္ရင္ ကုိယ္႔အခန္းထဲမွာ ပုဆုိးနဲ႔ပဲေနမယ္လုိ႔ေလ. 

ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ႔ အျပင္သြားတဲ႔အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြကလဲြရင္ အေဆာင္မွာ ပုဆုိးနဲ႔ပဲ ေနၾကည္႔ဖုိ႔ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္. ပထမ တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္ေတာ႔ ၀တ္ျဖစ္ေသးတယ္. ေက်ာင္းသြားရင္ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္၊ အခန္းျပန္ေရာက္ရင္ ပုဆုိး ျပန္၀တ္၊ အလုပ္သြားရင္ ေဘာင္းဘီျပန္၀တ္၊ အလုပ္က ျပန္လာရင္ ပုုဆုိးျပန္၀တ္၊ အခန္းေဖာျ္ဖစ္ျဖစ္၊ ေဘးအခန္းကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္သြားဖုိ႔ေခၚရင္ ေဘာင္းဘီျပန္၀တ္နဲ႔ ေနာက္က်ေတာ႔ စိတ္နည္းနည္း ညစ္ခ်င္လာတယ္. ဒီလုိနဲ႔ပဲ မၾကာမတင္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရတာ အသားက်သြားပါေတာ႔တယ္. 

တခါတေလ အိပ္ယာႏုိးတာနဲ႔ ည၀တ္ေဘာင္းဘီနဲ႔တင္ အတန္းထဲကုိ အေျပးအလႊားသြားတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိေသး. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေကာလိပ္က ေယာက်ၤားေလးေက်ာင္းျဖစ္ေနခဲ႔ျပီး ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ မနက္ခင္း ယူတဲ႔ အတန္းေတြထဲမွာ သင္တဲ႔ဆရာတစ္ေယာက္က ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလး ျဖစ္ေနတယ္. 

အဲလုိမနက္ခင္းေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ျပီဆုိရင္ ေက်ာပုိးအိတ္ေလးကို ကုိယ္႔ေရွ႔အသာေလးခ်လုိ႔ ဖုိင္တဲြေလးကုိ ေပါင္ေပၚတင္ထားလုိက္တယ္. ည၀တ္ေဘာင္းဘီေလးကုိ ကာဗာယူတဲ႔သေဘာေပါ႔. တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြ ကုိ ျပဳံးတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပဳံးတာလားေတာ႔မသိ၊ အဲဒီ႔ဆရာမေလးကေတာ႔ ျပဳံးျပဳံးေလး နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္. ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ည၀တ္ေဘာင္းဘီနဲ႔ အတန္းကုိ အေျပးအလႊား လာတက္တတ္တဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလားဆုိတာကုိ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သိရွိလုိက္ရတယ္. ေယာက်ၤားေလးေတြၾကီးပဲ ရွိတဲ႔ ေက်ာင္းမုိ႔လုိ႔လည္း အဲလုိေလးေတြ လုပ္ႏုိင္ၾကတာ ထင္ပါတယ္.

အခုေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ျမိဳ႔ျပၾကီးရဲ႔ ညမ်ားမွာ စီး၀င္နစ္ေမ်ာေနခဲ႔ျပီေလ. အရင္တစ္ပတ္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေနရာသစ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ေတာ႔ ပစၥည္းေလးေတြ သိမ္းဆည္းရ၊ ထုပ္ပုိးရနဲ႔ေပါ႔. 

အဲဒီ႔မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ရန္ကုန္က တကူးတက သယ္လာခဲ႔တဲ႔ ဆိတ္ခြန္ပုဆုိး အျပာေရာင္ ကြက္စိပ္ေလးရယ္၊ ပဲြေနပဲြထုိင္ရွိရင္ ျမန္မာ၀တ္စုံေလး၀တ္ျပမယ္ဆုိျပီး သိမ္းဆည္းထားခဲ႔တဲ႔ စတစ္ေကာ္လာ အက်ၤီျဖဴေလးနဲ႔ တုိက္ပုံေလးရယ္က အနက္ေရာင္အိတ္ေလးရဲ႔ ေထာင္႔ေလးတစ္ေထာင္႔ကေန ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မရဲတရဲေလး လွမ္းၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္. 

ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ၾကည္႔မိလုိက္တယ္.

ပုဆုိးနဲ႔ စတစ္ေကာ္လာျဖဴ ၀တ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြက ပိတ္ကားေပၚကုိ ထုိးျပေနတဲ႔ ပရုိဂ်က္တာထဲက ဓာတ္ပုံဆလုိက္ေတြလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေတြ ကုိ ဆက္တုိက္ဆဲြယူသြားခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္အခု ပုဆုိးမ၀တ္တတ္ေတာ႔တာ အရြယ္ေၾကာင္႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနရာေၾကာင္႔ပါရယ္လုိ႔ အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အခု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ရွင္းျပေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းေလးထဲမွာ ၀ိေရာဓိေတြက အျပန္အလွန္ စီးခ်င္းထုိးေနခဲ႔ၾကတယ္.

တကယ္ေတာ႔လည္း အက်င္႔ဆုိတာက လူက လုပ္တာပါဆုိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းၾကားဖူးတယ္.

တခ်ိန္က ပုဆုိးနဲ႔ စတစ္ေကာ္လာအက်ိၤျဖဴေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အသည္းစဲြအမွတ္တံဆိပ္ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္.

ဒါဆုိရင္ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္တဲ႔ အက်င္႔ပါသြားျပီး ပုဆုိး၀တ္တဲ႔အက်င္႔ေပ်ာက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႔ သေဘာတူညီမႈေတြလည္း အမ်ားၾကီး ပါေနတယ္ဆုိတဲ႔ သေဘာေပါ႔.

အဲဒီ႔ေတာ႔ အတိတ္ကကၽြန္ေတာ္က ပစၥဳပၸန္ရဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုထပ္ေမးျပန္ပါတယ္.

“အခုေန ျမန္မာျပည္ကုိ မင္း ျပန္ေနေတာ႔မယ္ဆုိပါစုိ႔. မင္း ပုဆုိးနဲ႔ ရွပ္အက်ီၤျပန္၀တ္မလား. ဒါမွမဟုတ္ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ တီရွပ္ျပန္၀တ္မလား. အရင္တုန္းကေတာ႔ မင္းပဲ လူၾကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ရဲ႔ဆုိ. အခု ျပန္ငယ္ခ်င္ေနျပီလား” တဲ႔..

ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႔ ေမးခြန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ရုိးသားစြာေျဖၾကည္႔ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္.

အခုခ်ိန္မွာ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီကုိပဲ ၀တ္ျဖစ္ေနတာ ပုဆုိးကုိ မုန္းတီးလုိ႔မဟုတ္ဘူး. ေန႔တဓူ၀ သြားလာလႈပ္ရွားရာမွာ အဆင္မေျပတာေၾကာင္႔ရယ္၊ အလုပ္သေဘာရဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ေၾကာင္႔ရယ္၊ ဘာရယ္ ညာရယ္ဆုိျပီး အေျဖေတြကုိ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေျပးအလႊားစီစဥ္ေနတုန္းမွာပဲ အတိတ္က ကၽြန္ေတာ္က အခုလုိ စဲြခ်က္ထပ္တင္ျပန္ပါတယ္.

“မင္း ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ေနာ္. အရင္တုန္းကဆုိ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ပုဆုိးေလးနဲ႔ ရွပ္အက်ၤီလက္ရွည္ေလးနဲ႔. အခုေတာ႔ အျမဲတမ္း ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ၾကီးပဲ.” တဲ႔.

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာလုိက္ပါဘူး.

သိမ္းဆည္းေနတဲ႔ ပစၥည္းေတြကုိ အသာခ်လုိ႔ အိပ္ယာေပၚ ပစ္လွဲလုိက္ရင္း မ်က္ႏွာက်က္အျဖဴၾကီးကုိ ေတြေတြၾကီး ေငးၾကည္႔ေနမိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ ပုဆုိးနဲ႔ စတစ္ေကာ္လာ၀တ္ခဲ႔တာ တကယ္နွစ္သက္ခဲ႔လုိ႔လား၊ လူၾကီးဆန္ခ်င္တဲ႔အတြက္ လူၾကီးလုိ ၀တ္ဆင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔တာလား.

ကၽြန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီရွည္ကုိ ႏွစ္သက္စြာ ၀တ္ဆင္ေနမိတာ အဆင္ေျပမႈသက္သက္တစ္ခုတည္း အတြက္ေၾကာင္႔လား၊ အခ်ိန္ကာလ အလုိက္ ႏွစ္သက္မႈေတြ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ သေဘာလား. 

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က လူၾကီးဆန္ခ်င္တဲ႔အတြက္ ပုဆုိးနဲ႔ စတစ္ေကာ္လာ ၀တ္ခဲ႔တာမွန္ေပမယ္႔ အခု ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ တီရွပ္၀တ္ျဖစ္ေနတာ ျပန္ငယ္ခ်င္လုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိတာကုိ အတိတ္က ကၽြန္ေတာ္ကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပခ်င္လုိက္တာ..

အရြယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ႔ နားလည္ခ်င္ရင္ နားလည္ရလြယ္သလုိ နားမလည္ခ်င္ရင္လည္း နားလည္ရခက္တဲ႔ ေ၀ါဟာရတစ္ခုပါပဲေလ…

(ေရခဲငွက္)